Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6.12.2024 r. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 25.11.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w Ł. odmówił B. B. prawa do ustalenia emerytury z uwzględnieniem rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze

W uzasadnieniu decyzji poinformowano, iż zgodnie z art.21 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31.12.1948 r., jeżeli przed dniem 01.01.2009 udowodni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszący co najmniej 15 lat.

Zakład odmówił przyznania rekompensaty ponieważ na wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wnioskodawczyni udowodniła okres zatrudnienia w szczególnych warunkach w wymiarze 13 lat 9 miesięcy i 1 dnia dni. Do ustalenia stażu pracy w szczególnych warunkach uwzględniono okresy : 9.12.1982-7.03.1983, 25.06.1993 -18.07.1993, 31.07.1993-28.04.1997, 15.03.1998 -22.09.1998, 3.12.1998-30.04.2003, 1.04.2004 -31.12.2008

/ decyzja z wydrukiem uwzględnionego stażu pracy w szczególnych warunkach w aktach ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 18.08.2021 r. wniosła B. B. domagając się zmiany decyzji i przyznania prawa do rekompensaty.

W uzasadnieniu swego stanowiska podniosła iż legitymuje się wymaganym 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach natomiast organ rentowy w sposób nieuprawniony pominął cały jej okres zatrudnienia w Zakładach (...) od 9.12.198 do 31.12.1991 przyjmując do stażu pracy w szczególnych tylko część tego okresu. Odwołująca podniosła iż w całym okresie tego zatrudnienia pracowała jako zgrzeblarz - kotoniarz a więc zachodzą podstawy do uwzględnienia pełnego okresu do pracy w szczególnych warunkach.

/ odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie odwołania podtrzymując argumentacje podniesioną w zaskarżonej decyzji zaznaczając iż przedłożone przez wnioskodawczynię świadectwo pracy w szczególnych warunkach z dnia 22.05.1998 r. potwierdza taka prace jedynie w okresie od 9.12.1982 do 7.03.1983 r. Zatem w oparciu o przedłożone dokumenty brak jest podstaw do przyrznia prawa do rekompensaty.

/ odpowiedź na odwołanie k. 4/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni B. B. ur.(...) w dniu 25.11.2024 r. złożyła wniosek o emeryturę z rekompensatą.

/bezsporne wniosek k 1-4 akt ZUS/

Na skutek powyższego decyzjami z dnia 16.12.2024 r. przyznano jej prawo do emerytury z FUS i prawo do okresowej emerytury kapitałowej od 24.11.2024 r. nadto wydano zaskarżoną decyzję w przedmiocie odmowy prawa do rekompensaty. Do okresów pracy w szczególnych warunkach Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił okresy zatrudnienia od 9.12.1982 do 7.03.1983 w Zakładach (...) oraz okres od 25.06.1993 do 30.04.2003 i od 1.04.2004 do 31.12.2008 w zakładzie (...) z wyłączeniem urlopu bezpłatnego 19.07.1993 do 30.07.1993, zasiłków chorobowych od 29.04.1997 do 22.11.1997, od 23.09.1998 do 2.12.1998 i zasiłku macierzyńskiego od 23.11.1997 do 14.03.1998. Łączny okres uwzględniony przy rozpatrywaniu uprawnień do rekompensaty na 31.12.2008 wyniósł 13 lat 9 miesięcy i 1 dzień

/ bezsporne decyzje w aktach ZUS/

W okresie od dnia 9.12.1982 do 31.12.1991 r. ubezpieczona była zatrudniona w zakładach (...) SA w Ł. w pełnym wymiarze czasy pracy na stanowisku pomocnik wydziału produkcji następnie od 8.03.1983 na stanowisku zgrzeblarz a od 1.06.1986 r. Zgrzeblarz Kotoniarz.

/Zaświadczenie z archiwum z 27.03.2003 w aktach kapitałowych ZUS k. 4, świadectwo pracy z 22.05.1998 r. k. 20, świadectwo pracy z 31.12.1991 k. 21, dokumentacja osobowo płacowa k. 20-52 /

Za wskazany okres zatrudnienia wnioskodawczyni przedłożyła w ZUS świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 22.05.1998 r. ,w którym wskazano iż w okresie tego zatrudnienia od 9.12.1982 do 31.12.1991 r. w okresie od 9.12.1982 r. do 07.03.1983 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w przemyśle lekkim obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie na stanowisku pomoc w wydziale produkcyjnym wymienionym w wykazie A dział VII poz. 1 pkt 10 wykazu stanowiącego załącznik nr 4 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7.07.1987 w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy przemysłu chemicznego i lekkiego.

/ świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach k. 5 akt ZUS, k. 22 /

W dokumentach udostępnionych przez archiwum za wskazany okres zatrudnienia od 9.12.1982 do 31.12.1991 r. dostępnym jest nadto kolejne świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione przez tego samego pracodawcę w tej samej dacie tj. 22.05.1998 r. w którym wskazano dodatkowo, iż w okresie spornego zatrudnienia od 8.03.1983 do 31.12.1991 wnioskodawczyni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w przemyśle lekkim obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie na stanowisku zgrzeblarz -kotoniarz wymienionym w wykazie A dział VII poz. 1 pkt 4 wykazu stanowiącego załącznik nr 4 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7.07.1987 w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy przemysłu chemicznego i lekkiego.

/ świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach k. 23/

W spornym okresie zatrudnienia wnioskodawczyni początkowo pracowała na przędzalni potem na zgrzeblarni. Zakład produkował przędzę. Na zgrzeblarni ubezpieczona zajmowała się wytwarzaniem produktu pośredniego dla przędzalni - wałków/kopek. Wnioskodawczyni w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obsługiwała zgrzeblarkę. Zgrzeblarki pracowały na 2 zmiany. Na zmianie były 3-4 osoby. Każda miała jedną maszynę i ją obsługiwała. W zakładzie nie było przestoi. Wnioskodawczyni w spornym, okresie wykonywała cały czas tą samą pracę.

/ zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 24.03.2025 r. 00:13:17-00:18:20, zeznania świadka T. K. protokół z rozprawy z dnia 00:02:40-00:09:12, zeznania świadka D. J. protokół z rozprawy z dnia 00:09:12 -00:12:19/

Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1696) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołująca się nie nabyła prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1631 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawczyni domagała się ustalenia, że w całym okresie zatrudnienia 9.12.1982 do 31.12.1991 r. w zakładach (...) SA w Ł. a nie tylko jak przyjął ZUS w okresie od 9.12.1982 r. do 07.03.1983 r. - stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w warunkach szczególnych będąc zatrudnioną na stanowisku zgrzeblarki i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawczynię w spornym okresie od 8.03.1983 do 31.12.1991 ( prace w okresie od 9.12.1982 r. do 07.03.1983 r. ZUS zaliczył do stażu pracy w szczególnych warunkach) była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 II UK 21/10).

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050/ Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Przy czym należy pamiętać, iż o określonych skutkach prawnych wykonywania pracy w warunkach szczególnych stanowi ustawa oraz utrzymane jej przepisami (art. 32 ust. 4 ustawy o e. i r. z FUS) rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r. Zarządzenia resortowe traktowane są tylko jako wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach i mają one znaczenie, o ile są dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia i stanowią jego uszczegółowienie, poprzez bardziej ścisłe ustalenie stanowisk pracy (por wyroki SN: z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306, z dnia 9 maja 2006 r., II UK 183/05, LEX nr 1001301).

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że wymienione w Dziale VIII „W przemyśle lekkim” poz. 1 prace „Obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie, stanowią prace w szczególnych warunkach.

Ponadto załącznik Nr 1 do Zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. (Dz.Urz.MG Nr 4, poz. 7) w Wykazie A Dział VII. W przemyśle lekkim poz. 1 obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie w pkt. 4 wymienia stanowisko zgrzeblarz, zaś w pkt. 10 pomocnik w oddziale produkcyjnym.

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że z ustaleń poczynionych w procesie w oparciu o dostępną dokumentację osobową ze spornego okresu zatrudnienia, w tym świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach dotyczącego stricte spornego okresu od 8.03.1983 do 31.12.1991, z zeznań ubezpieczonej i świadków wynika, iż praca na stanowisku zgrzeblarki , zgrzeblarki -kotoniarza , na których faktycznie pracę wykonywała wnioskodawczyni w zakładach (...) SA w Ł. odpowiadała swym charakterem: stanowisku zgrzeblarza – obróbce surowców włókienniczych i ich przędzeniu, wymienionym w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz w Załączniku do Zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r.

W ocenie Sądu zgromadzony i niepodważony przez organ rentowy materiał dowodowy w postaci zeznań wnioskodawczyni, świadków i dostępnej dokumentacji jednoznacznie potwierdza że obowiązki ubezpieczonej w ramach zajmowanych przez nią stanowisk wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy odpowiadały pracy i stanowiskom określonym w ww. aktach prawnych. Wnioskodawczyni zarówno będąc zgrzeblarzem , jak i zgrzeblarzem - kotoniarzem niezmiennie wykonywała czynności polegające na obsłudze maszyn- zgrzeblarki wytwarzając wałki - produkty pośrednie następnie wykorzystywane na przędzalni.

Nie należy też pomijać, iż sam zakład pracy potwierdził fakt pracy w tym charakterze w świadectwie pracy wykonywania prac w warunkach szczególnych wystawionym 22.05.1998 r także za okres od 8.03.1983 do 31.12.1991 r. udostępnionym przez archiwum, którym na etapie postępowania przed ZUS nie dysponowała wnioskodawczyni

Reasumując, stwierdzić należy, że po uwzględnieniu do okresu pracy w szczególnych warunkach dodatkowo okresu zatrudnienia wnioskodawczyni od dnia od 8.03.1983 do 31.12.1991 w zakładach (...) SA w Ł. (8 lat 9 miesięcy 24 dni) i okresu już uznanego przez organ rentowy za udowodniony (13 lat 9 miesięcy i 1 dzień ) ww. niewątpliwie spełnia wymóg posiadania 15-letniego okresu pracy w takim charakterze. Tym samym wnioskodawczyni przysługuje prawo do rekompensaty.

W myśl art. 100 ust. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Na mocy art. 129 ust. 1 cytowanej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawczyni prawo do rekompensaty o czym orzekł w sentencji orzeczenia.

/Jacek Chrostek/