Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 grudnia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił A. S. prawa do przyznania rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W uzasadnieniu wskazano, że ZUS odmówił przyznania rekompensaty ponieważ na wymagane 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach ubezpieczona udowodniła: 9 lat, 3 m-ce i 13 dni w okresie od 01-05-1989 r. do 31-10-1998 r.

Do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie uznano:

- okresu zatrudnienia od 01.12.1979 r. do 30.04.1989 r. w Zespole (...) w S. na stanowiskach: stażysty, młodszego asystenta, starszego asystenta, lekarza oraz Zastępcy Ordynatora Oddziału Położniczo-Ginekologicznego, ponieważ z dokumentów nie wynika, że ubezpieczona wykonywała prace zaliczane do prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze;

- okresu zatrudnienia od 01.11.1998 r. do 31.12.2008 r. na stanowisku Z-cy Kierownika Kliniki, ponieważ zatrudnienie na tym stanowisku wiąże się z wykonywaniem prac o charakterze administracyjno-biurowym. Nie można uznać, że pracownik zatrudniony na stanowisku kierowniczym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracuje w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych.

(decyzja – k. 54 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Odwołanie od w/w decyzji wniosła A. S. zaskarżając ją w całości, podnosząc iż jest ona dla niej krzywdząca. Ubezpieczona zarzuciła jej niezasadne nieuwzględnienie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 01.12.1979 r. do 30.04.1989 r. w Zespole (...) w S. na stanowiskach: młodszego asystenta, asystenta, zastępcy ordynatora oraz okresu zatrudnienia w Instytucie Centrum (...) w Ł. od 01.11.1998 r. do 31.12.2008 r. na stanowisku Z-cy Kierownika Kliniki.

(odwołanie – k. 3-6)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

(odpowiedź na odwołanie – k. 11-11 verte)

Na rozprawie w dniu 11 maja 2023 roku tutejszy sąd pominął dowód z przesłuchania świadków wskazanych w odwołaniu na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 oraz 5 k.p.c.

(postanowienie wydane na rozprawie w dniu 11 maja 2023 roku e-protokół (...):06:29-00:10:46 – płyta CD – k. 23)

Na rozprawie w dniu 11 maja 2023 roku tutejszy sąd pominął dowód z przesłuchania świadków M. B., M. K., B. L. na fakty wskazane w odwołaniu na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 oraz 5 k.p.c.

(postanowienie wydane na rozprawie w dniu 11 maja 2023 roku e-protokół (...):57:45 – 01:00:36 – płyta CD – k. 23)

Na rozprawie w dniu 11 maja 2023 roku pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie, zaś pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie podnosząc, że nawet gdyby przyjąć, że wnioskodawczyni pracowała w szczególnych warunkach w spornym okresie, to spełniałaby wszystkie przesłanki do uzyskania emerytury w obniżonym wieku w związku z praca w szczególnych warunkach, a ta okoliczność wyklucza prawo do rekompensaty.

(końcowe stanowiska stron – rozprawa z dnia 11 maja 2023 roku e-protokół (...):00:36 – 01:05:20 – płyta CD – k.23)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. S. urodziła się w dniu (...).

(okoliczność bezsporna)

Wnioskodawczyni zatrudniona była w Instytucie Centrum (...) od dnia 1.11.1998 r. do 31.12.2008 r. na stanowisku zastępcy kierownika Kliniki (...) i jednocześnie wykonywała obowiązki lekarza, pełniła dyżury medyczne.

(zaświadczenie – k. 14 w aktach o sygn. VIII U 407/22 załączonych do sprawy, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 11 maja 2023 roku e-protokół (...):12:28 – 00:57:45 – płyta CD – k. 23)

Instytut Centrum (...) wystawił w dniu 11.10.2021 r. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, z którego wynikało że będąc zatrudnioną we wskazanym miejscu, od dnia 01.05.1989 r. do 31.12.2008 r. stale, w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych w warunkach ostrego dyżuru na stanowisku st. asystenta - lekarza, zastępcy ordynatora, adiunkta, z-cy kierownika, (lekarz operujący biorący udział w zabiegach, w trybie planowym, przyśpieszonym, w trybie pilnym oraz w trybie natychmiastowym w/w czynności spełniają warunki ustawy) wymienionym w wykazie A, dział XII, poz. 2a, pkt. nr 1 wykazu stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r., Dz. Urz. nr 8, poz. Nr 43 oraz Zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12.07.1983 r. Dz. Urz. Nr 8, poz. 41 z późniejszymi zmianami, Zarządzenie MZ i OS z dnia 13.02.1989 r., Dz. Urz. nr 2 w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach, w zakładach pracy resortu (...).

(świadectwo – k. 15 w aktach o sygn. VIII U 407/22 załączonych do sprawy)

Decyzją z dnia 28 grudnia 2021 roku organ rentowy odmówił A. S. prawa do przyznania rekompensaty, ponieważ na wymagane 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach udowodniła 9 lat, 3 miesiące i 13 dni w okresie od 01.05.1989 r. do 31.10.1998 r.

Do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie uznano:

- okresu zatrudnienia od 01.11.1998 r. do 31.12.2008 r. na stanowisku Z-cy Kierownika Kliniki, ponieważ zatrudnienie na tym stanowisku wiąże się z wykonywaniem prac o charakterze administracyjno-biurowym. Nie można uznać, że pracownik zatrudniony na stanowisku kierowniczym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracuje w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych.

(decyzja – k. 52 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Odwołanie od w/w decyzji do sądu wniosła skarżąca.

(odwołanie – k. 3 w aktach o sygn. VIII U 407/22 załączonych do sprawy)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

(odpowiedź na odwołanie – k. 6-7 w aktach o sygn. VIII U 407/22 załączonych do sprawy)

Będąc zatrudnioną w Instytucie Centrum (...) na stanowisku zastępcy kierownika Kliniki (...) wnioskodawczyni przeprowadzała badania, drobne zabiegi jak: łyżeczkowanie, histeroskopia oraz zabiegi operacyjne. Skarżąca miała pod swoją opieką pacjentki. Nie było zasadą, że wnioskodawczyni operowała codziennie, zdarzało się, że operowała w danym tygodniu 4 razy, a w innym 3 razy. Mogło się również zdarzyć, że wykonywała drobne zabiegi samodzielnie bez asysty. Skarżąca pełniła także dyżury.

(zeznania świadka T. P. złożone w sprawie o sygn. akt VIII U 407/22 na rozprawie w dniu 5 października 2022 roku e-protokół (...):21:49 – 00:28:11 – płyta CD – k. 95, zeznania świadka P. W. złożone w sprawie o sygn. akt VIII U 407/22 na rozprawie w dniu 5 października 2022 roku e-protokół (...):28:11 – 00:37:03 – płyta CD – k. 95, zeznania świadka Z. P. złożone w sprawie o sygn. akt VIII U 407/22 na rozprawie w dniu 5 października 2022 roku e-protokół (...):39:38 – 00:51:32 – płyta CD – k. 95)

Na stanowisku zastępcy kierownika Kliniki wnioskodawczyni oprócz w/w czynności dodatkowo wykonywała czynności administracyjne.

(zeznania świadka P. W. złożone w sprawie o sygn. akt VIII U 407/22 na rozprawie w dniu 5 października 2022 roku e-protokół (...):37:03 – 00:39:38– płyta CD – k. 95, zeznania świadka Z. P. złożone w sprawie o sygn. akt VIII U 407/22 na rozprawie w dniu 5 października 2022 roku e-protokół (...):39:38 – 00:51:32 – płyta CD – k. 95)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 29 grudnia 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII U 407/22 Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy A. S. przeciwko ZUS I Oddziałowi w Ł. na skutek odwołania A. S. od decyzji ZUS z dnia 28 grudnia 2021 roku oddalił odwołanie.

(wyrok – k. 121 w aktach o sygn. VIII U 407/22 załączonych do sprawy)

Po przedstawieniu przez wnioskodawczynię dokumentacji z Archiwum w Z. za okres zatrudnienia w Zespole (...) w S. od 01.12.1979 r. do 30.04.1989 r. ZUS wydał w dniu 22 grudnia 2022 roku zaskarżoną decyzję.

(notatka kolegialna – k. 53, decyzja – k. 54 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Wnioskodawczyni zatrudniona była w Zespole (...) w S. w okresie od dnia 1 grudnia 1979 roku do dnia 30 kwietnia 1989 roku na stanowisku: stażysty, młodszego asystenta, asystenta.

(świadectwo pracy – k. 4, zaświadczenie Rp-7 – k. 6 plik I załączonych do sprawy akt organu rentowego)

W Zespole (...) w S. skarżąca pracowała na Oddziale położniczo- ginekologicznym. Jako młodszy lekarz pozostawała pod nadzorem starszego lekarza, ale na dyżurach była sama. Ordynator nie przyjeżdżał, lecz był tylko pod telefonem. Wnioskodawczyni zrobiła specjalizację w październiku 1984 roku, nabywając wówczas prawo do samodzielnego dyżurowania. Po zrobieniu specjalizacji II stopnia w 1987 roku wnioskodawczyni została zastępcą ordynatora i dyżurowała pod telefonem - na każde wezwanie w pracy musiała się stawić. Skarżąca wykonywała dużo różnych zabiegów, drobniejszych i poważniejszych.

(zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 11 maja 2023 roku e-protokół (...):12:28 – 00:57:45 – płyta CD – k. 23)

Na dzień 31.12.1998 r. – wnioskodawczyni posiadała 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, na podstawie osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawczyni oraz w oparciu o załączone do sprawy akta Sądu Okręgowego w Łodzi o sygn. VIII U 407/22 dot. wnioskodawczyni i jej odwołania od wcześniejszej decyzji ZUS z dnia 28 grudnia 2021 roku odmawiającej prawa do przyznania rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W niniejszej sprawie sąd nie widział przeszkód, aby oprzeć się na zeznaniach świadków: T. P., P. W., Z. P. złożonych w sprawie o sygn. VIII U 407/22 na okoliczność pracy wnioskodawczyni w warunkach szczególnych w trakcie zatrudnienia Instytucie Centrum (...) od dnia 1.11.1998 r. do 31.12.2008 r. na stanowisku zastępcy kierownika Kliniki (...). Podkreślić należało, że przeciwko oparciu się przez sąd na w/w zeznaniach nie oponowała żadna ze stron. Ponadto, załączone do niniejszej sprawy akta o powyższej sygnaturze stanowiły integralną część materiału dowodowego zgromadzonego w analizowanej sprawie, bowiem skarżąca ponownie zakwestionowała odmowę uwzględnienia jej przez organ rentowy do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 01.11.1998 r. do 31.12.2008 r. na stanowisku z-cy kierownika Kliniki w Instytucie Centrum (...). Okres ten został jednak już przesądzony prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego wydanym w sprawie VIII U 407/22.

Jednocześnie tutejszy sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 oraz 5 k.p.c. pominął wnioski dowodowe pełnomocnika wnioskodawczyni dot. przesłuchania świadków wskazanych w odwołaniu, w tym M. B., M. K., B. L. na fakty w nim wskazane. Dowody ten sąd ocenił jako nieprzydatne i zmierzające jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania. Zebrany w sprawie materiał dowodowy był zdaniem sądu wystarczający do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestie dotyczące rekompensaty uregulowane zostały w przepisach ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2023, poz. 164).

Zgodnie z art. 2 pkt 5 tej ustawy rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszący co najmniej 15 lat.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 powoływanej ustawy, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art.23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Należy zauważyć, że powyższe przesłanki mają charakter kumulatywny, tj., aby móc ubiegać się o świadczenie w postaci rekompensaty przewidzianej w ustawie o emeryturach pomostowych konieczne jest jednoczesne zaistnienie przesłanek określonych w ust. 1 i 2. Oznacza to, że rozważając prawo do rekompensaty, nie można tracić z pola widzenia jej odszkodowawczego charakteru określonego powołaną powyżej definicją art. 2 pkt 5 ustawy o emeryturach pomostowych.

Niewątpliwe, celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego ( tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, por. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15 – LEX 2044406).

Wpierw należy podkreślić, że decyzją z dnia 28 grudnia 2021 roku organ rentowy odmówił A. S. prawa do przyznania rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach ZUS nie uznał: okresu zatrudnienia od 01.11.1998 r. do 31.12.2008 r. na stanowisku Z-cy Kierownika Kliniki w Instytucie Centrum (...), ponieważ zatrudnienie na tym stanowisku wiązało się z wykonywaniem prac o charakterze administracyjno-biurowym.

Wnioskodawczyni złożyła odwołanie od opisanej decyzji wskazując, że w jej ocenie spełnia wymóg 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W sprawie o sygn. akt VIII U 407/22 Sąd Okręgowy w Łodzi prawomocnym wyrokiem z dnia 29 grudnia 2022 roku oddalił odwołanie skarżącej złożone od w/w decyzji.

W świetle powyższych ustaleń, nie ulega wątpliwości, że kwestia uwzględnienia okresu zatrudnienia skarżącej od 01.11.1998 r. do 31.12.2008 r. w Instytucie Centrum (...) na stanowisku zastępcy kierownika Kliniki do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach i który to okres kwestionowała również w niniejszym postępowaniu została już prawomocnie rozstrzygnięta. Była ona bowiem przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie o sygn. akt VIII U 407/22, a wyrok wydany w tej sprawie jest prawomocny. Co zaś znamienne w przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy nie ma obecnie żadnej możliwości dokonania kontroli uprzednio wydanej decyzji 28 grudnia 2021 roku, ponieważ był zobowiązany ocenić tylko i wyłącznie zaskarżoną decyzję z dnia 22 grudnia 2022 roku.

Odnośnie zaś drugiego spornego okresu zatrudnienia wnioskodawczyni tj. od 01.12.1979 r. do 30.04.1989 r. w Zespole (...) w S. na stanowiskach: stażysty, młodszego asystenta, starszego asystenta, lekarza oraz Zastępcy Ordynatora Oddziału Położniczo-Ginekologicznego Sąd Okręgowy pragnie wskazać, że przesłanka negatywna przyznania prawa do rekompensaty została zawarta w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych. Jest nią nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Tutejszy Sąd podziela istniejący w doktrynie pogląd (M. Zieleniecki, komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX 2014), zgodnie z którym stosowanie jedynie wykładni literalnej omawianego przepisu jest niewystarczające, gdyż prowadziłoby do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z funduszu ubezpieczeń społecznych. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r. W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia.

Z przytoczonej powyżej definicji rekompensaty jednoznacznie wynika, że ratio legis wprowadzenia tego rozwiązania było dążenie do wyrównania szkody poniesionej przez osoby legitymujące się piętnastoletnim stażem pracy w warunkach szczególnych, a niespełniające innych warunków do przyznania im emerytury z tytułu takiego zatrudnienia, czyli zarówno emerytury w trybie art. 184 ustawy emerytalnej, jak i emerytury pomostowej. Fakt wykonywania przez 15 lat pracy w warunkach szczególnych (niezależnie od innych warunków ustawowych) może skutkować uzyskaniem prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym lub zastępującej ją emerytury pomostowej lub rekompensaty, gdy nie ma się prawa do żadnego z tych świadczeń ze względu na zapisy ustawowe. Otóż bowiem z definicji rekompensaty wynika, że jest ona kierowana do tych ubezpieczonych, którzy wskutek wejścia w życie ustawy o emeryturach pomostowych - zawężającej krąg uprawnionych do tego świadczenia w stosunku do zakresu podmiotowego poprzedniej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze - i następnie braku możliwości skutecznego ubiegania się o emeryturę w wieku obniżonym, przy wykazaniu spełnienia warunku wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zawartej w art. 32 i 46 ustawy emerytalnej - wobec wygaszania powyższego świadczenia - utracili możliwość ubiegania się o emeryturę z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, jak i dodatkowo nie nabędą uprawnień do emerytury pomostowej.

Uzasadniony jest zatem pogląd, że rekompensata nie przysługuje ubezpieczonemu, który nabył prawo do emerytury w wieku obniżonym niezależnie od realizacji takiego uprawnienia (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 marca 2020 r. III AUa 587/19, L.).

Rekompensata, o której mowa w art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, nie przysługuje osobie, która ex lege nabyła prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie przepisów ustawy emerytalnej, chociażby nie złożyła wniosku o to świadczenie i nie uzyskała prawa do niego potwierdzonego decyzją organu rentowego. (zob. Postanowienie SN – Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 maja 2021 r., (...) 112/21).

Sąd Okręgowy podziela w całości powyższe stanowiska, traktując je jako własne.

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy uznał, że nie ma podstaw do zaliczenia całego okresu pracy w ZOZ w S. jako warunków szczególnych. Po pierwsze wnioskodawczyni zaczęła tam pracę zaraz po studiach i trudno uwierzyć, że od samego początku wykonywała wszystkie zabiegi.

Po drugie, wnioskodawczyni przyznała, że praca w tym okresie wymagała również przyjmowania pacjentek w przychodni, co nie stanowi pracy w szczególnych warunkach.

Po zrobieniu specjalizacji została zastępcą ordynatora (w 1984 roku) i wówczas przyjęła dodatkowe zadania administracyjne, w tym nadzór nad młodymi lekarzami. Sama podała przed sądem, że lekarze z doświadczeniem byli pod telefonem i wzywano ich do trudniejszych zabiegów, a zatem Sąd uznał, że jako zastępca ordynatora, wnioskodawczyni również stosowała się do opisanej przez siebie praktyki i przyjeżdżała w trakcie dyżuru tylko wówczas, gdy młodszy lekarz nie mógł sam wykonać określonego zabiegu.

Podsumowując, w ocenie Sądu praca w ZOZ w S. nie stanowiła wykonywania pracy w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych w warunkach ostrego dyżuru. Z uwagi na specyfikę placówki, zajmowała się ona kompleksową opieką nad pacjentami, nie zaś wyłącznie wykonywaniem zabiegów operacyjnych.

Sąd przy tym nie neguje, że w powyższym okresie wnioskodawczyni wykonywała zabiegi, zarówno drobne jak i poważne, ale nie przez pełen wymiar czasu pracy i nie codziennie.

Przyjmując nawet, że staż pracy w S. byłby pracą szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, to wnioskodawczyni i tak nie przysługuje prawo do rekompensaty, bowiem na dzień 01.01.1999 r. wnioskodawczyni miałaby 15 lat pracy w szczególnych warunkach oraz wykazała 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych, a tym samym miałaby ona prawo do emerytury wcześniejszej na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej. To powoduje zaś, że nie nabyłaby prawa do rekompensaty.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznając zaskarżoną decyzję ZUS za prawidłową w sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.