Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16.01.2025 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w Ł. na podstawie art. 15zx ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2024 poz 340) w związku z art. 83 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2024 r. poz.497 ze zm.), zobowiązał K. B. do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 4160,00 zł w terminie miesiąca od otrzymania decyzji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, naliczonymi od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego do dnia zwrotu. Wysokość odsetek ustawowych na dzień wydania decyzji wynosi 0 zł wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie od 5.10.2023 wynosi 11,25 % w stosunku rocznym.

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia podniesiono, że 8 czerwca 2020 r. wpłynął do oddziału wniosek K. B. o świadczenie postojowe RSP-D, w którym wskazała, że przychód osiągnięty w dwóch miesiącach poprzedzających miesiąc złożenia wniosku tj. w 04/2020 i 05/2020 był co najmniej 15% niższy. Ponadto ww oświadczyła, że rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej przed 1 kwietnia 2020 r., nastąpił przestój w prowadzeniu działalności, że nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu. Na podstawie tego wniosku K. B. otrzymała świadczenie postojowe w wysokości 2080,00 zł. w dniu 29 czerwca 2020. Następnie 17 lipca 2020 r.ww. złożyła wniosek RSP-D-K za kolejny okres, oświadczając, że jej sytuacja materialna wykazana we wniosku o świadczenie postojowe nie uległa poprawie. Na podstawie tego wniosku wypłacono ubezpieczonej świadczenia w wysokości 2080,00 zł w dniu 21 lipca 2021 r.

Organ podniósł, iż z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wynika, że 2 czerwca 2020 r. K. B. złożyła wniosek o wykreślenie przedsiębiorcy z CEIDG z datą zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej 30 kwietnia 2020 r. Na dzień złożenia wniosku o świadczenie postojowe w związku z przeciwdziałaniem skutkom wywołanym COVID-19 dla osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą ww. nie prowadziła działalności gospodarczej i tym samym nie przysługiwało jej prawo do wypłaty świadczenia postojowego z wniosku RSP-D 8 czerwca 2020 r. i RSP-DK z 17 lipca 2020 r.

/ decyzja k. 31-33 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 3.02.2025 r. wniosła ubezpieczona K. B. domagając się jej zmiany i uznania, iż nie jest zobowiązana do zwrotu wypłaconego jej świadczenia postojowego. Odwołująca wskazała, że decyzja o przyznaniu świadczenia została wydana na podstawie stanu faktycznego znanego organowi rentowemu. Wskazała iż w momencie składania wniosków spełniała kryteria wskazane w ustawie, zaś kwestionowanie przez ZUS ich zasadności po 5 latach bez wskazania konkretnych uchybień jest działaniem nieprawidłowym. Podniosła, że ZUS nie może po latach zmieniać swojej interpretacji przepisów na jej niekorzyść gdyż narusza to zasadę pewności prawa i zaufania do instytucji państwowych.

Odwołująca podkreśliła, że z powodu ograniczeń związanych z pandemią nie mogła wykonywać obowiązków zawodowych, które wiązały się z bezpośrednim kontaktem z klientami. W rezultacie jej aktywność zawodowa została mocno ograniczona a dochody mocno spadły. Wobec tego wniosła o przyznanie świadczenia, które miało na celu wsparcie w trudnym okresie pandemii. Z uwagi na zamrożenie rynku brak możliwości pozyskania klientów była zmuszona zakończyć działalność po 20 latach.

Skarżąca wskazała też, że jej sytuacja finansowa nie pozwala jej na jednorazowe uregulowanie całej należności względem ZUS - utrzymuje się z emerytury w kwocie 2860 zł. miesięcznie.

/ odwołanie k. 3-4/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k 5/

Na rozprawie w dniu 19.05.2025 r. wnioskodawczyni oświadczyła, iż zawarła z organem rentowym umowę o rozłożenie na raty nienależnie pobranego świadczenia okazując ją Sądowi. Wskazała też, iż dokonuje stosownych spłat od 3 miesięcy. Pełnomocnik organu rentowego oświadczył, że wskazana kwestia wymaga wyjaśnienia z uwagi na zawarcie umowy przed zapadnięciem prawomocnego wyroku.

W tym stanie rzeczy wnioskodawczyni cofnęła odwołanie i wniosła o nieobciążanie jej kosztami postępowania. Pełnomocnik ZUS wyraził zgodę na cofnięcie odwołania i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

/ stanowisko procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 19.05.2024 r. 00:00:16-00:10:27/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 203 § 1 i 2 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Na żądanie pozwanego powód zwraca mu koszty, jeżeli sąd już przedtem nie orzekł prawomocnie o obowiązku ich uiszczenia przez pozwanego, zaś § 4 stanowi, że Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Jak stanowi art. 355 k.p.c. Sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne.

Przytoczone przepisy mają zastosowanie również do postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 13 § 2 k.p.c.

W myśl art. 469 k.p.c. Sąd uzna zawarcie ugody, cofnięcie pozwu, sprzeciwu lub środka odwoławczego oraz zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia za niedopuszczalne także wówczas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego.

W ocenie tutejszego Sądu cofnięcie odwołania w niniejszej sprawie przez wnioskodawczynię należało uznać za prawnie skuteczne. Odwołująca podniosła iż realizując zawartą z ZUS umowę w przedmiocie rozłożenia na raty spłaty nienależnie pobranego świadczenia uzyskała spodziewaną ochronę swych interesów. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż cofnięcie odwołania w niniejszej sprawie nie jest sprzeczne z prawem, z zasadami współżycia społecznego, nie zamierza do obejścia prawa, ani nie narusza słusznego interesu ubezpieczonej, a zatem jest dopuszczalne.

Z tych też względów zgodnie z treścią art. 355 k.p.c. postępowanie w sprawie podlegało umorzeniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. mając na uwadze charakter zgłoszonych roszczeń, fakt iż wnioskodawczyni podjęła spłatę zobowiązań oraz podnoszoną w procesie trudną sytuację majątkową wnioskodawczyni.

J.L.