Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lutego 2017 roku, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 26 stycznia 2017 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił Z. B. prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił wymaganego, co najmniej 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, pomimo spełnienia przez wnioskodawcę pozostałych warunków. Organ rentowy wskazał, że przedłożone dokumenty nie potwierdzają pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Okresy pracy w szczególnych warunkach winny być udokumentowane zaświadczeniem wystawionym przez pracodawcę lub jego następcę prawnego z powołaniem na odpowiedni dział, pozycję i punkt zarządzenia resortowego. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku - uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania Zakład przyjął za udowodnione okresy na dzień 1 stycznia 1999 roku 27 lat i 22 dni ogólnego stażu ubezpieczeniowego.

/decyzja z dnia 6 lutego 2017 roku k. 21 - 21v plik III akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożył w dniu 2 marca 2017 roku wnioskodawca Z. B. wnosząc o ponowne rozpatrzenie jego wniosku o przyznanie wcześniejszej emerytury, w związku z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach w Cegielni (...) na stanowisku betoniarz.

/odwołanie z dnia 2 marca 2017 roku k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania od powyższej decyzji. W uzasadnieniu przywołał argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo Zakład wskazał, że Z. B. był zatrudniony na stanowisku „betoniarza” w (...) Przedsiębiorstwie (...) od dnia 17 czerwca 1971 roku do dnia 31 października 1984 roku (w okresie od dnia 26 października l972 roku do dnia 15 października 1974 roku wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową), zaś od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 30 kwietnia 1992 roku w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym - Spółdzielnia w P.. Organ rentowy zwrócił uwagę, że złożone świadectwa pracy nie spełniają przesłanek określonych w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.01.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43). Uwzględniając powyższe organ rentowy może uwzględnić wyłącznie te okresy pracy w szczególnych warunkach, które zostaną udowodnione za pomocą dokumentów określonych w przepisach powyższego rozporządzenia.

/odpowiedź na odwołanie z dnia 13 marca 2017 roku k. 3 - 3v/

Na rozprawie w dniu 14 czerwca 2018 roku - poprzedzającej wydanie wyroku - pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, zaś pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/stanowiska stron e - protokół z dnia 14 czerwca 2018 roku 00:15:13 - 00:15:43 - płyta CD k. 85/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. B. urodził się w dniu (...).

/ okoliczność bezsporna/

Wnioskodawca ma wykształcenie podstawowe.

/kwestionariusz osobowy k. 18 - 18v/

Ubezpieczony w okresie od dnia 17 czerwca 1971 roku do dnia 31 października 1984 roku pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy zajmując formalnie następujące stanowiska pracy tj. robotnik transportowy, pomoc operatora spycharki, betoniarz.

/świadectwo pracy z dnia 27 września 2001 roku k. 8 plik III akt ZUS, świadectwo pracy z dnia 29 października 1984 roku k. 13 - 13v, umowa o pracę z dnia 17 czerwca 1971 roku k. 16, umowa o pracę z dnia 13 marca 1972 roku k. 16, kwestionariusz osobowy k. 18 - 18v, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 31 sierpnia 2000 roku k. 20 - 21v/

W czasie zatrudnienia w ww. Przedsiębiorstwie w okresie od dnia 26 października l972 roku do dnia 15 października 1974 roku ubezpieczony odbywał zasadnicza służbę wojskową.

/ kserokopia książeczki wojskowej k. 18 - 20 plik III akt ZUS/

Po zakończeniu służby wojskowej Z. B. od dnia 2 listopada 1974 roku kontynuował zatrudnienie w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł..

/świadectwo pracy z dnia 27 września 2001 roku k. 8 plik III akt ZUS, świadectwo pracy z dnia 29 października 1984 roku k. 13 - 13v/

W ramach zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł., wnioskodawca wykonywał do czasu powołania do wojska tę samą pracę przy produkcji cegieł na stanowisku robotnika, zaś od 1974 roku tj. po odbyciu służby wojskowej na stanowisku betoniarza i pracował przy produkcji pustaka i supremy. Początkowo Z. B. wykonywał czynności w procesie wypalania cegły. Praca wnioskodawcy polegała na wkładaniu surowych cegieł do pieca, ustawianiu ich w środku pieca, wyjmowaniu oraz przewożeniu i układaniu na specjalnie do tego przygotowanych koziołkach. Piec liczył około 50 metrów długości. Przy piecu panowała wysoka temperatura. Wnioskodawca wykonywał pracę przy zastosowaniu środków ochrony osobistej w postaci ubrań roboczych tj. rękawic i czapki. Po powrocie z wojska wnioskodawcy zaproponowano wykonywanie pracy pomocnika operatora spycharki, ale okazało się, że ze względu na wzrost i długość kończyn dolnych, nie jest możliwym wykonywanie takiej pracy przez odwołującego. W związku z tym, po około pół roku, wnioskodawca został przesunięty do pracy na stanowisku betoniarza, którą to pracę wykonywał już do końca zatrudnienia w tym zakładzie. Pracując na stanowisku betoniarza skarżący wykonywał pustaki oraz supremy tj. płaty na ocieplenie z betonu. Praca ta polegała na tym, że mieszał piach, cement i szlakę. Następnie masę przekładał na stół wibracyjny, wlewał beton do formy i wyciskał gotowe elementy. Praca ta była wykonywana przez wnioskodawcę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przez cały okres do końca zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. wnioskodawca wykonywał tylko tę pracę – nie był nigdy oddelegowany do wykonywania innej.

/zeznania wnioskodawcy e- protokół rozprawy z dnia 14 czerwca 2018 roku 00:10:27- 00:15:06 - płyta CD k. 85 w zw. z wyjaśnieniami e- protokół rozprawy z dnia 26 września 2017 roku 00:04:09 - 00:21:53 - płyta CD k. 28, w zeznania świadka J. S. e- protokół rozprawy z dnia 14 czerwca 2018 roku 00:04:27- 00:10:27 - płyta CD k. 85/

(...) Przedsiębiorstwo (...) w Ł. za okres od dnia 17 czerwca 1971 roku do dnia 31 października 1984 roku, nie wystawiło wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. W wystawionym przez pracodawcę, czy to w dniu 27 września 2001 roku czy też w dniu 29 października 1984 roku zwykłym świadectwie pracy wskazano, że Z. B. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, od dnia 17 czerwca 1971 roku do dnia 31 października 1984 roku, zajmując stanowisko betoniarza.

/świadectwo pracy z dnia 27 września 2001 roku k. 8 plik III akt ZUS, świadectwo pracy z dnia 29 października 1984 roku k. 13 - 13v/

Następnie ubezpieczony w okresie 6 listopada 1984 roku do dnia 29 marca 1986 roku pracował Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnika magazynu.

/świadectwo pracy z dnia 28 marca 1986 roku k. 9 plik III akt ZUS, pismo z dnia 26 października 1984 roku k. 19/

Z kolei w okresie od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 30 kwietnia 1992 roku wnioskodawca był zatrudniony w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym - Spółdzielnia w P. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku betoniarz.

/świadectwo pracy z dnia 30 kwietnia 1992 roku k. 10 plik III akt ZUS/

W ramach zatrudnienia w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym - Spółdzielnia w P., wnioskodawca wykonywał przez cały okres zatrudnienia tę samą pracę betoniarza. Pracował przy budowie bloków. Jego praca polegała na urabianiu betonu i wykonywaniu posadzek i wylewek w pomieszczeniach czy też suterenach. Praca ta była wykonywana przez wnioskodawcę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

/zeznania wnioskodawcy e- protokół rozprawy z dnia 14 czerwca 2018 roku 00:10:27- 00:15:06 - płyta CD k. 85 w zw. z wyjaśnieniami e- protokół rozprawy z dnia 26 września 2017 roku 00:04:09 - 00:21:53 - płyta CD k. 28/

(...) Przedsiębiorstwo Budowlane - Spółdzielnia w P. za okres od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 30 kwietnia 1992 roku, nie wystawiło wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. W wystawionym przez pracodawcę, w dniu 30 kwietnia 1992 roku w zwykłym świadectwie pracy wskazano, że Z. B. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 30 kwietnia 1992 roku, zajmując stanowisko betoniarza.

/świadectwo pracy z dnia 30 kwietnia 1992 roku k. 10 plik III akt ZUS/

Wnioskodawca pracował także Zakładach (...) w P. w okresie od dnia 16 listopada 1992 roku do dnia 12 maja 20013 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dozorca domów mieszkaniowych i zmiatacz.

/świadectwo pracy z dnia 12 maja 2003 roku k. 11 -12 plik III akt ZUS/

W dniu 26 stycznia 2017 roku Z. B. złożył wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/wniosek o emeryturę z dnia 26 stycznia 2017 roku k. 1-4v/

Zaskarżoną decyzją z dnia 6 lutego 2017 roku, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 26 stycznia 2017 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił Z. B. prawa do wcześniejszej emerytury.

/decyzja z dnia 6 lutego 2017 roku k. 21 - 21v plik III akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci dokumentacji osobowej ze spornego okresu pracy wnioskodawcy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł., jak i osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawcy oraz świadka J. S.. Zeznania wnioskodawcy oraz zeznania świadka znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej i stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Zeznania świadka – osoby obcej wobec wnioskodawcy i niezainteresowanej bezpośrednio rozstrzygnięciem sprawy na korzyść którejkolwiek ze stron, a jednocześnie pracownika tego samego zakładu pracy tj. (...) Przedsiębiorstwa (...) w Ł. i w tym samym czasie, co wnioskodawca, w ocenie Sądu nie budzą wątpliwości przy ocenie ich wiarygodności. Nie są one wewnętrznie sprzeczne, ani też sprzeczne z zeznaniami wnioskodawcy, czy też z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów; przeciwnie – są spójne, jasne, logiczne, kompletne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Podkreślenia wymaga też, że żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, wobec czego Sąd uznał go za wystarczający do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z treścią art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 roku, poz.887 – j.t. ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 184 ust. 2 ww. ustawy, emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art. 184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat (dla mężczyzn), oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat (dla mężczyzn).

Definicja ustawowa „pracy w szczególnych warunkach” została zawarta w art. 32 ust. 2 ww. ustawy o emeryturach i rentach. Zgodnie z tym przepisem, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie którym osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art. 32 ust. 4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949). Pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze), aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Prawo do emerytury przewidziane w art. 184 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ma charakter wyjątkowy, jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca, prowadząca w konsekwencji do wypaczenia idei, że emerytura w wieku wcześniejszym jest wynikiem pracy w obciążających dla zdrowia warunkach. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Istotnym warunkiem przyznania świadczenia z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jest stwierdzenie w ramach pełnego wymiaru czasu pracy oddziaływania szkodliwych warunków na organizm pracownika. R. legis instytucji przewidzianej w art. 32 ww. ustawy o emeryturach i rentach z FUS opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl § 2 ust. 2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778). Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art. 473 §1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art. 246 i 247 k.p.c.). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także gdy z dokumentów wynika co innego. W orzecznictwie (wyroki Sądów Apelacyjnych: w S. z dnia 20 września 2012 roku, III AUa 374/12 Lex 1223476, w Ł. z dnia 3 kwietnia 2013 roku, III AUa 1267/12 - Lex 1312036, w B. z dnia 17 kwietnia 2013 roku, III AUa 10430/12 - Lex 1314677) przyjmuje się, że „dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków, jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej zatem przyczyny na takich dowodach nie można oprzeć orzeczenia pozytywnego dla strony.” W tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków czy ubezpieczonego, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420). Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).

Należy również wskazać, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 ww. rozporządzenia stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 roku sygn. III AUa 3113/08, Lex nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 roku sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 roku sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60). Sąd nie jest zatem w żaden sposób związany oceną charakteru zatrudnienia pracownika dokonaną przez pracodawcę w wystawionym pracownikowi świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Ma ono służyć jedynie celom dowodowym. Dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (art. 233 § 1 k.p.c.) – vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. I UK 316/08, LEX nr 707858, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2011r., sygn. akt III UK 213/10, LEX nr 950436).

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do: wieku – wnioskodawca ukończył 60 lat w dniu (...), braku członkostwa w otwartym funduszu emerytalnym oraz wymaganych na dzień 1 stycznia 1999 roku okresów składkowych i nieskładkowych – legitymuje się ogólnym stażem pracy w wymiarze 27 lat i 22 dni. W ocenie Sądu – wbrew stanowisku organu rentowego - wnioskodawca spełnia również warunek, co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Jak wcześniej wskazano, regulacja §2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej
przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadka i z przesłuchania wnioskodawcy oraz przeprowadził dowód z dokumentacji osobowej ze spornego okresu zatrudnienia.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w okresie od dnia 17 czerwca 1971 roku do dnia 31 października 1984 roku na stanowisku na stanowisku robotnika transportowego Z. B. wykonywał prace przy produkcji cegły, zaś od 1974 roku (po odbyciu służby wojskowej) na stanowisku betoniarza wykonywał prace przy wyrabianiu pustaków oraz supremy tj. płaty na ocieplenie z betonu. Pracę tę wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy, bez przestojów i bez oddelegowania do wykonywania innej pracy. Z zeznań wnioskodawcy, potwierdzonych zeznaniami świadka wynika, że wnioskodawca w spornym okresie zatrudnienia pracował wykonując czynności w procesie wyrabiania cegły, a następnie wykonywał czynności betoniarza.

Praca wnioskodawcy w pierwszym okresie zatrudnienia, przed powołaniem do wojska, polegała na wkładaniu surowych cegieł do pieca, ustawianiu ich w środku pieca, wyjmowaniu i układaniu na specjalnie do tego przygotowanych koziołkach, a następnie transportowaniu. Piec liczył około 50 metrów długości. Przy piecu panowała wysoka temperatura.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że wyżej wymieniona praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie odpowiada pracy wymienionej w Dziale V (zatytułowanym „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych ”) pod poz. 11 (“ Prace przy produkcji materiałów ogniotrwałych oraz wyrobów ceramicznych ...”) .

Pomocnicze znaczenie w tym zakresie stanowi również wykaz zawarty w załączniku nr 1 do Zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w warunkach szczególnych uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB z 1983 roku Nr 3, poz. 6), w którym w dziale V wymieniono pod poz. 11 pkt 7 stanowisko robotnika w przemyśle materiałów budowlanych wykonującego stale prace pomocnicze lub inne przy produkcji wyrobów ceramicznych lub materiałów ogniotrwałych.

Na podstawie powołanych przepisów Sąd zaliczył odwołującemu się do pracy w warunkach szczególnych okres pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w okresie od dnia 17 czerwca 1971 roku do dnia 25 października l972 roku tj. 1 rok 4 miesiące i 9 dni

Po powrocie z wojska wnioskodawcy zaproponowano wykonywanie pracy pomocnika operatora spycharki, ale okazało się, że ze względu na wzrost i długość kończyn dolnych, nie jest możliwym wykonywanie takiej pracy przez odwołującego. W związku z tym, po około pół roku, wnioskodawca został przesunięty do pracy na stanowisku betoniarza, którą to pracę wykonywał już do końca zatrudnienia w tym zakładzie. Przy wytwarzaniu pustaka i supremy praca wnioskodawcy polegała na mieszaniu piachu, cementu i szlaki. Następnie przekładano masę na stół wibracyjny, wlewano beton do formy i wyciskano gotowe elementy.

Z kolei wnioskodawca będąc zatrudnionym w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym - Spółdzielnia w P. w okresie od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 30 kwietnia 1992 roku na stanowisku betoniarz Z. B. wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy prace przy urabianiu betonu, a następnie wykonywał posadzki czy wylewki w pomieszczeniach czy też suterenach. Praca ta była wykonywana przez wnioskodawcę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż dla uznania danej pracy za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze istotne jest ustalenie, iż praca ta faktycznie była wykonywana i odpowiadała pracy wymienionej w cytowanym wyżej rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 roku, gdyż właśnie to rozporządzenie jest aktem prawnym, w oparciu o który należy orzekać, czy dana praca była pracą w warunkach szczególnych. Sama natomiast nazwa stanowiska nie może dyskwalifikować faktycznie wykonywanych prac w spornym okresie zatrudnienia.

Analiza treści wykazu A do powołanego wcześniej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że wykonywane przez wnioskodawcę powyższe prace odpowiadają pracom wymienionym w Dziale V (zatytułowanym „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”) pod poz. 4 (“Prace zbrojarskie i betoniarskie”) jako prace w szczególnych warunkach.

Pomocnicze znaczenie ma również branżowe (odpowiednie dla branży przemysłu, w której działalność prowadził ww. zakład) zarządzenie nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w warunkach szczególnych uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz.Urz.MB.1983.3.6). W dziale V wykazu A, stanowiącego załącznik nr 1 do ww. zarządzenia (zatytułowanym „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”) pod poz. 4 (zatytułowaną “Prace zbrojarskie i betoniarskie”) w punkcie 3 wymienione jest stanowisko pracy betoniarz.

Na podstawie powołanych przepisów Sąd zaliczył odwołującemu się do pracy w warunkach szczególnych okres pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w okresie od dnia 2 maja 1975 roku do dnia 31 października 1984 roku na stanowisku betoniarza tj. 9 lat 6 miesięcy. Należy zauważyć, że wnioskodawca został powołany do zasadniczej służby wojskowej z dniem 26 października l972 roku i odbywał ją do dnia 15 października 1974 roku, zaś do zatrudnienia powrócił po zakończeniu służby wojskowej z dniem 2 listopada 1974 roku. Z tym dniem otrzymał angaż na stanowisko pomocnika operatora spycharki i usiłował się przez okres około pół roku przyuczyć do tej pracy, ale okazało się, że ze względu na niski wzrost i zbyt krótkie nogi nie mógł wykonywać tego zatrudnienia. A zatem Sąd odliczył od okresu pracy w warunkach szczególnych okres pół roku.

Na podstawie powołanych przepisów Sąd zaliczył odwołującemu się do pracy w warunkach szczególnych również okres pracy w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym - Spółdzielnia w P. w okresie od dnia 1 kwietnia 1986 roku do dnia 30 kwietnia 1992 roku na stanowisku betoniarz tj. 6 lat i 1 miesiąc.

W tym miejscu wskazać należy, że Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że okres zasadniczej służby wojskowej, odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 kwietnia 2006 r., sygn. akt III UK 5/06, OSNP 2007/7 – 8/ M.P.Pr. (...) ).

Sąd Najwyższy słusznie wskazał, że przerwę w wykonywaniu zatrudnienia w ramach stosunku pracy wywołaną odbywaniem zasadniczej służby wojskowej uznaje się za zawieszenie realizacji nadal trwającego stosunku pracy z tego względu, że w okresie odbywania tej służby nie są wykonywane zobowiązania stron stosunku pracy, ponieważ pracownik doznaje przeszkód w świadczeniu pracy z powodu odbywania zasadniczej służby wojskowej, co prowadzi do zawieszenia świadczeń pracodawcy, które na ogół są ekwiwalentami za pracę wykonaną.

Równocześnie trzeba podkreślić, że jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy powołanym wyroku, obowiązkiem obywatela polskiego jest obrona ojczyzny, a zakres obowiązku służby wojskowej określa ustawa (art. 85 ust. 1 i 2 Konstytucji RP). Ponadto konstytucyjna zasada demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2), zasada równości wobec prawa i zakaz dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny (art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji), wymuszają na gruncie Konstytucji, będącej najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej (art. 8 Konstytucji RP), ustanawianie takich regulacji ustawowych lub dokonywanie wykładni przepisów prawa powszechnie obowiązującego, które wykluczają jakiekolwiek pokrzywdzenie obywatela z powodu wykonywania publicznego obowiązku obrony ojczyzny. W konsekwencji na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych okresy czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresy jej równorzędne są zawsze okresami składkowymi (art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach
i rentach), bez potrzeby wypełnienia jakichkolwiek dalszych warunków, a w szczególności bez względu na to, czy okresy odbytej służby były poprzedzone stosunkiem pracy lub innym stosunkiem prawnym kreującym tytuł obowiązkowego ubezpieczenia społecznego. Oznacza to, że okres czynnej służby wojskowej jest składkowym okresem ubezpieczenia dla każdego ubezpieczonego, który odbył taką służbę.

Zgodnie z art. 124 ust. 1 nieobowiązującej już ustawy z dnia 30 stycznia 1959 roku
o powszechnym obowiązku wojskowym ( Dz. U. z 1963 r. Nr 20, poz. 108), zakład pracy, który zatrudniał pracownika w chwili powołania do czynnej służby wojskowej, obowiązany był go zatrudnić na poprzednio zajmowanym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz nie niżej opłacanym, jeżeli pracownik najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej zgłosił swój powrót do pracy. Dopiero niezachowanie tego terminu powodowało rozwiązanie stosunku pracy z mocy prawa, chyba że nastąpiło z przyczyn od pracownika niezależnych (ust. 2).

Zgodnie z wyraźnym brzmieniem art. 125 tej ustawy, pracownikowi, który zgłosił się do pracy w terminie określonym w art. 124 ust. 1 zalicza się okres odbytej służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy albo od ciągłości pracy w danym zawodzie lub służbie, bądź w szczególnych warunkach, od których zależy nabycie tych uprawnień.

W oparciu o powyższe należy stwierdzić, że okres odbytej czynnej (zasadniczej) służby wojskowej przez pracownika zatrudnionego poprzednio w szczególnych warunkach pracy, który po zakończeniu tej służby zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia, traktuje się tak samo jak wykonywanie takiej pracy. Skoro zaś okres ten podlega zaliczeniu do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy
w szczególnych warunkach, to uwzględnia się go także do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym ( art. 124 i 125 ustawy z dnia 30 stycznia 1959 roku o powszechnym obowiązku wojskowym, w zw. z art. 32 ustawy
o emeryturach i rentach). Jak wskazał Sąd Najwyższy taką wykładnię językową zdecydowanie wzmacniają powołane dyrektywy (zasady) konstytucyjne, uzasadniające i usprawiedliwiające traktowanie okresu zasadniczej służby wojskowej przypadającego
w okresie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia jako składkowego okresu pracy w szczególnych warunkach dla celów emerytalnych.

Ponadto, zdaniem Sądu Najwyższego, za przyjętą wykładnią przemawiają także regulacje szczególne dotyczące przesłanek nabycia prawa do szczególnych rodzajów emerytur: górniczej (art. 34, 35 i 38 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) lub emerytury kolejowej (art. 40, 41 i 45 tej ustawy) przez pracowników urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949 roku, zważywszy że powołane unormowanie expressis verbis okresy służby wojskowej uznają za okresy zaliczane do okresów rodzajów zatrudnienia wykonywanego w szczególnych warunkach (pracy górniczej lub zatrudnienia na kolei), wymaganych do nabycia emerytury w niższym od powszechnego wieku emerytalnym.

Wnioskodawca odbywał służbę wojskową w okresie obowiązywania ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej ( Dz. U. z 1967 roku, nr 44, poz. 220).

Zgodnie z art. 108 ust. 1 powołanej ustawy okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zaliczał się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby albo w tej samej gałęzi pracy.

Przepis art. 106 ust. 1 tej ustawy wskazywał, na obowiązek pracodawcy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej służby wojskowej, do zatrudnienia go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub na stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia.

W świetle powyższego nie ma w ocenie Sądu wątpliwości, że okres odbytej zasadniczej służby wojskowej przez pracownika zatrudnionego poprzednio w szczególnych warunkach, który po zakończeniu służby zgłosi w ustawowym terminie swój powrót do tego zatrudnienia, traktuje się tak samo, jak wykonywanie takiej pracy. Skoro zatem okres ten podlega zaliczeniu do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy w szczególnych warunkach, to uwzględnia się go także do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym.

Stanowisko takie znalazło potwierdzenie również w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2013 roku w sprawie II UZP 6/13, zgodnie z którą czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej ( Dz. U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 roku) zalicza się na warunkach wynikających z tego przepisu – do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w zw. z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Biul. SN 2013/10/24, M.P.Pr. (...)-101, zob. też. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013 roku, II UK 217/13, LEX nr 1408683)/

Podkreślić należy, że w ocenie Sądu nie ma znaczenia okoliczność, że Sąd Najwyższy w powołanej uchwale odnosił się do stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 1974 roku, tj. do dnia wejścia w życie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, ponieważ regulacje mające znaczenie dla oceny zasadności zaliczania okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej do okresu zatrudnienia, w zakresie związanych z nim uprawnień, uległy zmianie dopiero od chwili wejścia w życie rozporządzenia Rady Ministrów z 4 maja 1979 roku w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia ( Dz. U nr 13, poz. 86 ze zm.) tj. od dnia 1 stycznia 1980 roku.

Jak słusznie wskazuje Sąd Najwyższy w ww. uchwale nie można mieć wątpliwości, że zarówno ustawa z dnia 30 stycznia 1959 r. o powszechnym obowiązku wojskowym i ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej regulowały zasadniczą służbę wojskową, a jej przepisy gwarancyjne (odpowiednio art. 125 tej pierwszej oraz art. 108 ust. 1 tej drugiej) miały znaczenie dla uprawnień pracowniczych, zaliczając okres służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy albo od ciągłości pracy w danym zawodzie lub służbie bądź w szczególnych warunkach, od których zależy nabycie tych uprawnień (art. 125 ustawy z 1959 r.) oraz w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby (art. 108 ustawy z 1967 r.), niemniej jednak nie może budzić wątpliwości, że znajdą one zastosowanie także w zakresie kwalifikowania takiej służby do okresów ubezpieczenia społecznego.

Podkreślić należy, że wnioskodawca został powołany do zasadniczej służby wojskowej w czasie trwania zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. i po jej zakończeniu w dniu 15 października 1974 roku podjął pracę w tym samym zakładzie w dniu 2 listopada 1974 roku. Zachowany został zatem wymagany 30 - dniowy termin zgłoszenia powrotu do pracy po odbyciu służby wojskowej.

Powyższe ustalenie prowadzi do wniosku, iż w spornym okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. należy zaliczyć odwołującemu również okres służby wojskowej od dnia 26 października 1972 roku do dnia 15 października 1974 roku tj. 1 rok 11 miesięcy i 20 dni.

A zatem łącznie odwołujący udowodnił 18 lat 10 miesięcy i 29 dni pracy w warunkach szczególnych (9 lat 6 miesięcy + 6 lat 1 miesiąc + 1 rok 4 miesiące 9 dni + 1 rok 11 miesięcy 20 dni) pracy w warunkach szczególnych i tym samym przekroczył ustawowe minimum 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Z uwagi na to, że – jak wskazano wcześniej – Z. B. posiada również wymagany ogólny co najmniej 25 letni staż pracy, ukończył wymagany wiek oraz nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, należy stwierdzić, że spełnia on wszystkie warunki konieczne dla nabycia prawa do wcześniejszej ze względu na wiek emerytury.

Na podstawie art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do emerytury powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jej nabycia.

Zgodnie zaś z art. 129 ust. 1 świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o emeryturę w dniu 26 stycznia 2017 roku.

Z tego względu Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał Z. B. prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2017 roku, tj. od pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku o emeryturę.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem wraz z aktami rentowymi doręczyć pełnomocnikowi ZUS

E.W.