Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 lutego 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych - I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 5 stycznia 2023 roku odmówił G. K. prawa do rekompensaty z tytuł pracy w szczególnych warunkach, wskazując, iż przysługuje ona ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 roku, jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 roku ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszący co najmniej 15 lat. Organ rentowy uznał, iż wnioskodawca nie wykazał żądnego okresu pracy w takich warunkach, w szczególności nie zaliczył do tego okresu pracy wnioskodawcy od 6 września 1978 roku do 30 kwietnia 2004 roku, ponieważ nazwa stanowiska wskazanego w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach (hartowacz betonu komórkowego) nie odpowiada nazwie stanowiska wymienionego w zarządzeniu resortowym (hartowacz), a nadto w okresie zatrudnienia na stanowisku hartowacza betonu komórkowego wnioskodawca wykonywał pracę operatora rozdzielni pary. (decyzja k. 52 akt ZUS)

W dniu 13 marca 2023 roku G. K. odwołał się od powyższej decyzji podnosząc, iż zarówno jako hartowacz betonu jak i operator rozdzielni pary stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez 28 lat narażony był na działenie tych samych, szkodliwych czynników bezpośrednio przy obsłudze wielkich pieców – autoklawów budowlanych. (odwołanie k. 3-4)

Odpowiadając na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 6)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. K. urodził się w dniu (...). (okoliczność bezsporna)

W okresie od 6 września 1978 roku do 30 kwietnia 2004 roku był zatrudniony w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.. (świadectwo w katach osobowych – koperta k 64, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach k 6 akt ZUS)

We wskazanym okresie ubezpieczony obsługiwał działające pod wysoką temperaturą wielkie piece, produkujące bloczki z betonu komórkowego (siporeks) oraz płyty betonowe do budowy domów. (...) te były robione z pyłów dymnicowych pochodzących z elektrociepłowni – z produktów spalania w elektrociepłowni.

Jako hartowacz betonu wnioskodawca zajmował się tylko załadunkiem i rozładunkiem piecy. Później – po 4-5 latach dodano mu obowiązki operatora rozdzielni pary. Zajmował się wówczas załadunkiem i rozładunkiem piecy, czyli tym co wcześniej i dodatkowo nabijaniem tych piecy parą oraz spuszczaniem z nich pary. Wszystko to robił ręcznie, to znaczy odkręcał i zakręcał zawory.

Wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy. Do końca pracy obsługiwał tę rozdzielnię i zajmował się załadunkiem betonu.

(zeznania świadka A. G. – e-protokół rozprawy zapis 00:17:33-00:28:41, zeznania świadka W. B. – e-protokół rozprawy zapis 00:28:42-00:36:58, przesłuchanie wnioskodawcy e-protokół rozprawy zapis 00:38:15 – 00:40:00 w zw. z 00:02:13 – 00:14:38)

Rozdzielnia pary i produkcja były połączone, piec był długi na ok. 30 m. Z jednej strony załadowywało się wózki, z drugiej wyciągało wyprodukowane elementy betonowe, a pomiędzy punktem załadunku i rozładunku była położona rozdzielnia pary. Warunki pracy w tych trzech punktach były podobne. Na hali było osiem pieców, temperatura była nie do wytrzymania, przy piecach było na pewno ponad 60 stopni, a na rozdzielni pary jeszcze więcej. (zeznania świadka A. G. – e-protokół rozprawy zapis 00:17:33-00:28:41, zeznania świadka W. B. – e-protokół rozprawy zapis 00:28:42-00:36:58)

Pracownicy zatrudnieni przy produkcji dostawali rękawice ochronne do pracy. (przesłuchanie wnioskodawcy e-protokół rozprawy zapis 00:38:15 – 00:40:00)

Przez cały okres zatrudnienia G. K. otrzymywał dodatek za pracę w szczególnych warunkach. Nie było żadnych przestoi w pracy. Pracował też w soboty i niedziele dodatkowo.

Jak zładował piec, to szedł na rozdzielnię i napełniał piec parą, po czym wracał na produkcję i szykował następny piec do załadunku. Dziennie spędzał 4 godziny w tej rozdzielni pary. Załadunek pieca trwał przykładowo godzinę i potem szedł do rozdzielni pary, tam wykonywał czynności przez 10-20 minut i wracał na halę, zładowywał kolejny piec, ale w międzyczasie musiał spuszczać parę z innych piecy, w których był już zakończony proces. (...) był pod parą 13-14 godzin, praca była na 3 zmiany.

(zeznania świadka A. G. – e-protokół rozprawy zapis 00:17:33-00:28:41, zeznania świadka W. B. – e-protokół rozprawy zapis 00:28:42-00:36:58, przesłuchanie wnioskodawcy e-protokół rozprawy zapis 00:38:15 – 00:40:00 w zw. z 00:02:13 – 00:14:38)

Pracodawca wnioskodawcy wystawił świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych, w którym wskazano, iż G. K. był zatrudniony w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. od 6 września 1978 roku do 30 kwietnia 2004 roku i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy załadunku wyrobów do autoklawów, nadzorze bezpośrednim i rozładunku na stanowisku hartowacza betonu komórkowego wymienione w wykazie A dziale V poz. 21 pkt 4 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (D. Urz. Ministerstwa Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych nr 3 poz 6). (świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach k 6 akt ZUS)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, jak i złożone w toku procesu, w szczególności świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych, świadectwa pracy dostępne dokumenty osobowe oraz na podstawie spójnych zeznań świadków i przesłuchania wnioskodawcy. Przesłuchanie wnioskodawcy Sąd ocenił jako wiarygodne, korespondujące ze wskazanymi dokumentami, nie znajdując żadnych podstaw, by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy.

Jednocześnie wskazać należy, że organ rentowy nie zgłosił wniosków dowodowych mających na celu wykazanie okoliczności przeciwnych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych ( tj. Dz. U. z 2018 r. , poz. 1924) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2022r. poz. 504) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że w spornym okresie od 6 września 1978 roku do 30 kwietnia 2004 roku, będąc zatrudnionym w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na stanowisku hartowacza betonu komórkowego i pracownika rozdzielni pary stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Powołane rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego. (tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525)

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS . (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Kwalifikacja pracy jako pracy w warunkach szczególnych odbywa się na podstawie kryterium stanowiskowo-branżowego (czyli konkretne stanowisko w określonej branży). Usystematyzowanie prac o znacznej szkodliwości dla zdrowia i uciążliwości w oddzielnych działach oraz przypisanie poszczególnych stanowisk pracy do odrębnych gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe, gdyż konkretne stanowisko jest narażone na ekspozycję czynników szkodliwych w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale gospodarki (branży) jest umiejscowione. Dlatego konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki. Oznacza to, że przynależność pracodawcy do określonej gałęzi gospodarki ma znaczenie istotne i nie można dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 4 z późn. zm.), wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym. Od kryterium branżowego można odstąpić w pewnych sytuacjach, gdy wykonywana jest praca uznana za szkodliwą dla jednej branży, mimo iż warunki jej wykonywania w innej branży są tak samo szkodliwe. Jeżeli pracownik w ramach swoich obowiązków stale i w pełnym wymiarze czasu pracy narażony był na działanie tych samych czynników, na które narażeni byli pracownicy innego działu przemysłu, w ramach którego to działu takie same prace zaliczane są do pracy w szczególnych warunkach, to zróżnicowanie tych stanowisk pracy musiałoby być uznane za naruszające zasadę równości w zakresie uprawnień do ubezpieczenia społecznego pracowników wykonujących taką samą pracę (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 grudnia 2016 r., III UK 40/16, LEX nr 2186064).

Dla oceny czy pracownik pracował w szczególnych warunkach nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 II UK 21/10).

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. (tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050)

Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że wymienione w Dziale V poz 21. - prace przy produkcji elementów budowlanych z pyłów dymnicowych stanowią prace w szczególnych warunkach.

Nadto prace hartowacza i operatora sprzętu mechanicznego przy produkcji elementów budowlanych z pyłów dymnicowych wymienione są w wykazie A, dziale V, poz. 21 pkt. 4 i 5 stanowiącym załącznik do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (D. Urz. Ministerstwa Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych nr 3 poz 6).

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zgromadzony i niepodważony przez organ rentowy materiał dowodowy w postaci zeznań świadków i przesłuchania wnioskodawcy, korespondujący z dokumentacją, w tym osobową, jednoznacznie potwierdzają, że obowiązki ubezpieczonego w ramach zatrudnienia na stanowisku hartowacza betonu i pracownika rozdzielni pary w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy odpowiadały pracy i stanowiskom określonym w powołanych aktach prawnych.

Na obowiązki wnioskodawcy nie składały się jakiekolwiek inne czynności. Pracę tego rodzaju wykonywał nieprzerwanie.

Brak więc podstaw do kwestionowania szczególnego charakteru tak wykonywanych czynności.

Reasumując, stwierdzić należy, że po uwzględnieniu jako okresu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy G. K. niewątpliwie spełnia wymóg posiadania 15-letniego okresu pracy w takim charakterze. Tym samym wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty.

Mając na względzie powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję przyznając wnioskodawcy prawo do spornego świadczenia.

SSO Paulina Kuźma