Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 grudnia 2023 roku, znak (...)-2003, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z siedzibą w Z. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ponownie ustalił wartość kapitału początkowego G. P.. Kapitał początkowy ustalony na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniósł 67.074,37 zł. Ustalony w oparciu o przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, to jest okresu od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1996 roku, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 60,87%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 60,87% przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową, co wyniosło kwotę 743,16 zł.

Zakład przyjął, że współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31 grudnia 1998 roku - wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego dla wnioskodawczyni wynosi 57,03%.

Współczynnik ten służył do obliczenia części 24% kwoty bazowej. Wysokość 24% kwoty bazowej wynosi 293,01 zł.

Do ustalenia wysokości kapitału początkowego przyjęto okres składkowy i nieskładkowy w ilości: 16 lat, 0 miesięcy i 26 dni.

Do ustalenia współczynnika przyjęto wiek w dniu 31 grudnia 1998 roku – po zaokrągleniu do pełnych lat – wynoszący 35 lat oraz łączny staż ubezpieczeniowy – wynoszący 5786 dni.

[decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego k. 28-29 akt kapitałowych ZUS]

Decyzją z 15 stycznia 2024 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z siedzibą w Z. po rozpatrzeniu wniosku z 11 grudnia 2023 r. przyznał G. P. emeryturę od 8 stycznia 2024 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Jednocześnie Zakład odmówił przyznania wnioskodawczyni rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach, wskazując, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat, a wnioskodawczyni nie przedłożyła dokumentów potwierdzających pracę w szczególnych warunkach przez co najmniej 15 lat.

[decyzja k. 9-11 akt ZUS dot. emerytury]

Odwołanie od powyższych decyzji wniosła G. P. podnosząc, że nie uwzględniono pracy w szczególnych warunkach i tym samym nie naliczono jej rekompensaty.

[odwołanie k. 3]

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując, że Zakład zaliczył wnioskodawczyni okres pracy od 5 lipca 1982 roku do 30 kwietnia 1989 roku u płatnika: Spółdzielczy Ośrodek (...) w P. tj. 6 lat, 9 miesięcy i 27 dni pracy w warunkach szczególnych.

Zakład podniósł, że do stażu pracy w szczególnych warunkach nie został uwzględniony okres zatrudnienia u płatnika (...) sp. z o.o. w P. od 1 stycznia 1993 roku 30 września 2006 roku, ponieważ w przedłożonym świadectwie pracy z dnia 1 września 2011 roku, w punkcie dotyczącym pracy w szczególnym charakterze bądź w szczególnych warunkach zostało powołane Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, dział VII poz. 4 wykazu A. W wymienionym dziale i punkcie widnieje zapis: Prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych, natomiast w świadectwa pracy zostało jedynie konkretne stanowisko pracy, tj. dziewiarz.

[odpowiedź na odwołanie – k. 4-5]

Zarządzeniem z 29 lutego 2024 roku sprawę VIII U 622/24 (z odwołania od decyzji z 19 grudnia 2023 roku) połączono ze sprawą VIII U 621/24 (z odwołania od decyzji z 15 stycznia 2024 r.) celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Postępowanie w tych sprawach prowadzono pod sygnaturą akt VIII U 621/24.

[zarządzenie k. 7 akt VIII U 622/24]

Na rozprawie w dniu 13 maja 2024 roku wnioskodawczyni poparła odwołanie, a pełnomocnik organu ZUS wniósł o jego oddalenie.

[końcowe stanowiska stron – e-protokół rozprawy z 13 maja 2024 roku 00:36:57-00:37:04 – płyta CD – k. 27]

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. P. urodziła się (...) Legitymuje się ona wykształceniem zasadniczym zawodowym w zawodzie dziewiarz maszynowo-ręczny. Wnioskodawczyni nie nabyła prawa do emerytury pomostowej ani emerytury w obniżonym wieku.

[bezsporne, a nadto świadectwo k. 1a akt osobowych]

Wnioskodawczyni w okresie od 5 lipca 1982 roku do 30 kwietnia 1989 roku była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dziewiarza w Spółdzielczym Ośrodku (...) w P.. Okres pracy w powyższym zakładzie (6 lat, 9 miesięcy i 27 dni) pracy został uznany przez ZUS jako okres pracy w szczególnych warunkach.

[bezsporne]

Wnioskodawczyni w okresie od 1 stycznia 1993 roku do 30 września 2006 roku była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dziewiarza, a od 1 października 2006 roku do 31 sierpnia 2011 roku na stanowisku brygadzistki w (...) sp. z o.o.

[świadectwo pracy k. 4 akt ZUS dot. świadczenia przedemerytalnego]

Podczas pracy na stanowisku dziewiarza; wnioskodawczyni obsługiwała maszyny dziewiarskie typu I., na których była produkowana surowa dzianina z przędzy. G. P. przywoziła przędzę z magazynu i umieszczała ja na maszynie dziewiarskiej, a następnie uruchamiała maszynę. Wnioskodawczyni obsługiwała dwie lub trzy maszyny dziewiarskie pilnując jak schodzi dzianina, sprawdzając czy są błędy, a gdy urwała się nitka dzianiny, wnioskodawczyni dowiązywała ją; następnie wyciągała z maszyn ważące 15-17 kg belki z dzianiną i wywoziła je do magazynu, gdzie odkładała je na regały. Na koniec zmiany ubezpieczona czyściła maszyny – wyrzucała igły z maszyny, których było ponad 4000, czyściła rowki i wkładała z powrotem igły. Wnioskodawczyni nie pracowała przy falowarkach, szydełkarkach czy osnowarkach.

[zeznania wnioskodawczyni – e-protokół rozprawy z 13 maja 2024 roku 00:02:53-00:16:49 w zw. z 00:34:53 – płyta CD k. 27, zeznania świadka A. S. – e-protokół rozprawy z 13 maja 2024 roku 00:18:10-00:25:32 – płyta CD k. 27, zeznania świadka S. N. – e-protokół rozprawy z 13 maja 2024 roku 00:25:32-00:30:13 – płyta CD k. 27, zeznania świadka M. D. – e-protokół rozprawy z 13 maja 2024 roku 00:30:13-00:34:19 – płyta CD k. 27 ]

Ubezpieczona pracowała w systemie trzyzmianowym na hali wielkości szklarni, na której znajdowało się 12 maszyn dziewiarskich. W hali panował bardzo duży hałas oraz wysokie zapylenie, gdyż była ona niska i słabo wentylowana. Latem w hali było gorąco, ponieważ nie była ona klimatyzowana. Pracownicom nie były udostępniane maseczki ochronne ani płacony dodatek za pracę w warunkach szkodliwych.

[ zeznania wnioskodawczyni – e-protokół rozprawy z 13 maja 2024 roku 00:02:53-00:16:49 w zw. z 00:34:53 – płyta CD k. 27, zeznania świadka A. S. – e-protokół rozprawy z 13 maja 2024 roku 00:18:10-00:25:32 – płyta CD k. 27, zeznania świadka S. N. – e-protokół rozprawy z 13 maja 2024 roku 00:25:32-00:30:13 – płyta CD k. 27, zeznania świadka M. D. – e-protokół rozprawy z 13 maja 2024 roku 00:30:13-00:34:19 – płyta CD k. 27 ]

Za powyższy, sporny okres pracy, pracodawca wystawił wnioskodawczyni świadectwo pracy, w którym wskazano, że w okresie od 1 stycznia 1993 roku do 30 września 2006 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowisku dziewiarz wymienionym w dziale VII poz. 4 w wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

[świadectwo pracy k. 4 akt ZUS dot. świadczenia przedemerytalnego]

Oprócz powyższych okresów zatrudnienia, wnioskodawczyni nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach ani w szczególnym charakterze.

[bezsporne]

W dniu 11 grudnia 2023 roku wnioskodawczyni złożyła do ZUS wniosek o emeryturę wraz z rekompensatą.

[wniosek o emeryturę – k. 1-3v. akt emerytalnych ZUS]

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w aktach niniejszej sprawy, w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, jak również na podstawie osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawczyni oraz powołanych w sprawie świadków: A. S., S. N. oraz M. D.. Zgromadzonym dowodom Sąd dał wiarę. Zeznania powyższych świadków – osób niezainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy na korzyść którejkolwiek ze stron, a jednocześnie pracownic pracujących w tym samym czasie i w tych samym w zakładzie pracy, a także wykonujących podobny rodzaj pracy co wnioskodawczyni nie budzą wątpliwości przy ocenie ich wiarygodności – nie są sprzeczne ani z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów, ani z zeznaniami wnioskodawczyni.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie, czy wnioskodawczyni przysługuje prawo do rekompensaty, z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Kwestią sporną było, przy tym, to - czy wykonywaną w okresie od 1 stycznia 1993 roku do 30 września 2006 roku, przez wnioskodawczynię, pracę w (...) sp. z o.o. , można uznać za pracę w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r. poz. 164 ze zm.), ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 5 tej ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 roku ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszący co najmniej 15 lat.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 powoływanej ustawy, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

[tak: M. Z. - Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, tak też: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31 marca 2016 roku, III AUa 1899/15 – LEX nr 2044406]

Art. 23 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Prawo do rekompensaty, zgodnie z powyższą ustawą, mają więc osoby urodzone po 31 grudnia 1948 roku, które przed 1 stycznia 2009 roku wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Należy zauważyć, że art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej, 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Przesłanka negatywna została zawarta w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Jest nią nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Bezspornym jest w rozpoznawanej sprawie jest, że wnioskodawczyni nie nabyła prawa do emerytury pomostowej ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Bezspornym jest także to, że wnioskodawczyni będąc zatrudniona w Spółdzielczym Ośrodku (...) w P. na stanowisku dziewiarza, przez 6 lat, 9 miesięcy i 27 dni wykonywała pracę w szczególnych warunkach.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej z 1998 r., stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z § 1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Przepis § 2 ust. 1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W świetle § 2 ust. 1 wskazanego rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić. [tak: wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r., II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)]

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Okresy pracy w warunkach szczególnych, wskazane w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników, zatrudnionych w szczególnych warunkach, mogą być wykazywane przez ubezpieczonego, przed Sądem, wszelkimi środkami dowodowymi, a przewidzianymi przez kodeks postępowania cywilnego, a w szczególności dokumentami z osobowych akt pracowniczych, zeznaniami świadków, a także przesłuchaniem stron.

[tak: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85, LEX nr 14635, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., (...), LEX nr 14630 uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku, III UZP 6/84, LEX nr 14625]

Reasumując powyższe rozważania, przyjąć należało, że w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia, co do środków dowodowych, którymi związany jest ZUS we własnym postępowaniu. Tym samym pomimo nie przedstawienia stosownych dokumentów lub też stosownych zaświadczeń Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego może uznać, że w określonym czasie wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania wnioskodawczyni oraz przesłuchanych świadków, a także, dokumentacja, zawarta w aktach osobowych ubezpieczonej, w istocie potwierdził, że skarżąca w okresie od 1 stycznia 1993 roku do 30 września 2006 roku stale, w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w warunkach szczególnych.

W powyższym okresie, bowiem, pracując na stanowisku dziewiarza, wnioskodawczyni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę na stanowisku ujętym w punkcie 4 w dziale nr VII (w przemyśle lekkim) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) (prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych).

W ocenie Sądu, o odmowie uznania ww. pracy za pracę w warunkach szczególnych nie może przesądzać zaś fakt, że w wykazie A Dziale VII pod pozycją nr 4 punkt: 12 wykazu stanowiącego załącznik do uchwały nr 80/83 Zarządu Centralnego Związku (...) z dnia 30 czerwca 1983 roku jako stanowisko na którym są wykonywane prace w szczególnych warunkach wskazano jedynie stanowisko: dziewiarz falowarek, szydełkarek i osnowarek.

Podkreślić w tym miejscu należy, że stanowiska, na których praca jest wykonywana w szczególnych warunkach zostały jedynie sprecyzowane w wykazie stanowiącym załącznik do wymienionego powyżej zarządzenia resortowego, które ma charakter jedynie pomocniczy – informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający ogólne pojęcia istniejące w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zaś jak wskazuje się w orzecznictwie, istotne znaczenie dla kwalifikacji danej pracy jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ma wynikające z wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży.

[tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12, LEX nr 1339369]

Niewymienienie określonych pracodawców w wykazach resortowych nie przesądza o niemożności zakwalifikowania świadczonych u nich prac jako prac wykonywanych w szczególnych warunkach, jeśli odpowiadają one kryteriom wynikającym z załącznika do rozporządzenia.

[tak: wyrok Sądu Najwyższego z 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638, wyrok Sądu Najwyższego z 3 czerwca 2008 r., I UK 381/07, LEX nr 494112]

Wnioskodawczyni, przez cały okres zatrudnienia u pracodawcy (...)
sp. z o.o. w P., była, bowiem, zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy przy obsłudze maszyn dziewiarskich typu I., na których była produkowana surowa dzianina z przędzy. G. P. przywoziła przędzę z magazynu i umieszczała ja na maszynie dziewiarskiej, a następnie uruchamiała maszynę. Wnioskodawczyni obsługiwała dwie lub trzy maszyny dziewiarskie pilnując jak schodzi dzianina, sprawdzając czy są błędy, a gdy urwała się nitka dzianiny, wnioskodawczyni dowiązywała ją; następnie wyciągała z maszyn ważące 15-17 kg belki z dzianiną i wywoziła je do magazynu, gdzie układał je na regałach. Na koniec zmiany ubezpieczona czyściła z kolei maszyny – wyrzucała igły z maszyny, których było ponad 4000, czyściła rowki i wkładała igły. Wnioskodawczyni co prawda nie pracowała przy falowarkach, szydełkarkach czy osnowarkach, jednak jej praca bez wątpienia była pracą przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych, a więc wymienioną w punkcie 4 w dziale nr VII wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia – pracą przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych.

Warto w tym miejscu również zauważyć, że ubezpieczona w trakcie wykonywanej pracy była narażona na typowe dla pracy przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych czynniki szkodliwe – w hali, w której pracowała panował bardzo duży hałas oraz wysokie zapylenie, gdyż była ona niska i słabo wentylowana, a latem było gorąco, gdyż w hali nie było klimatyzacji. Nie ma więc tym bardziej znaczenia w niniejszej sprawie to, że skarżąca obsługiwała maszyny dziewiarskie typu I., a nie falowarki, szydełkarki czy osnowarki.

Należy mieć przy tym na uwadze, że dla oceny czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie, stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

[tak: wyrok Sądu Najwyższego z 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426 ]

Podsumowując, na tle powyższego stwierdzić należało, że wnioskodawczyni spełnia wymóg posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, gdyż do uznanego przez organ rentowy okresu 6 lat, 9 miesięcy i 27 dni, należało dodać okres od 1 stycznia 1993 roku do 30 września 2006 roku, a więc okres 13 lat i 9 miesięcy lat, gdy wnioskodawczyni była zatrudniona w (...) sp. z o.o. Skarżąca wykonywała więc pracę w szczególnych warunkach łącznie przez 20 lat 6 miesięcy i 27 dni.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżone decyzje i przyznał G. P. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 8 stycznia 2024 roku, tj. od dnia osiągniecia przez skarżącą wieku uprawniającego do emerytury.

Wobec powyższego, orzeczono jak w sentencji wyroku.