Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24.02.2022 Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. rozpoznając wniosek z dnia 30.12.2021 r. w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 21.02.2022 – stwierdzające iż L. W. jest trwale całkowicie niezdolna do pracy, całkowita niezdolność do pracy powstała w dniu 21.07.1992 r. odmówił ww prawa do renty rodzinnej po zmarłym w dniu 03.12.1989 r. ojcu K. R. (1), bowiem wnioskodawczyni nie była niezdolna do pracy w okresie do ukończenia 16 lat lub w okresie do ukończenia nauki w szkole.

/ decyzja k. 19 akt ZUS/

Odwołanie ww. decyzji złożyła ubezpieczona L. W. domagając się jej zmiany w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez ustalenie prawa do renty rodzinnej. W uzasadnieniu powyższego stanowiska podniesiono, iż odwołująca z uwagi na stan zdrowia stan narządu wzroku była niezdolna do pracy już w wieku 19 lat (1967 r.) kiedy to nadal się uczyła. Tym samym odwołująca spełnia przesłanki do przyznania renty rodzinnej.

/odwołanie – k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy powołując się na okoliczności tożsame ze wskazanymi w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wniósł o oddalenie odwołania.

/odpowiedź na odwołanie – k. 4/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni, L. W. urodziła się (...) – 16 lat ukończyła (...) Ubezpieczona pracowała jako ekspedientka , pracownik socjalny. Obecnie jest uprawniona do emerytury.

/ bezsporne/

Wnioskodawczyni w związku z chorobą narządu wzroku była dwukrotnie hospitalizowana w 1962 i 1967 r. mając odpowiednio 14 i 19 lat. W 1962 r. wnioskodawczyni oślepła na prawe oko. Następnie przez 2,5 roku przebywała w sanatorium w Zakopanym. Po powrocie zapisała się do Liceum w Z., ale z uwagi na ślepotę miała problemy z jego ukończeniem. W konsekwencji powyższego przeniosła się do liceum dla pracujących i podjęła pracę na ½ etatu w sklepie. W 1967 r. zaczęła mieć problemy zdrowotne związane z chorobą drugiego oka spowodowane tym samym schorzeniem i w związku z tym ponownie była hospitalizowana przez 3 miesiące. Nigdy później z uwagi na stan wzroku nie była leczona.

/ dokumentacja medyczna koperta k. 15, zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 17.03.2023 r. 00:26:11 -00:26:59 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:01:15 -00:13:14 zeznania świadka B. C. protokół z rozprawy z dnia 17.03.2023 r. 00:15:35 -00:18:21, zeznania świadka A. M. protokół z rozprawy z dnia 17.03.2023 r. 00:18:21-00:19:30/

Orzeczeniem Obwodowej Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 8.02.1968 r. wnioskodawczyni została uznana za inwalidę i zaliczono ją do III grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia. Uznano, iż inwalidztwo istnieje od wyczerpania zasiłków chorobowych jest czasowe -termin badania kontrolnego wyznaczono na luty 1970 r. W orzeczeniu ustalono, że przeciwskazana jest praca nocna, wysiłkowa. Wskazana jest praca lekka w dobrym oświetleniu. Wnioskodawczyni była wzywana następnie na badanie kontrolne podtrzymano wówczas orzeczenie o II grupie. W orzeczeniach wskazywano, że inwalidztwo trwa, a daty nie da się ustalić.

/ orzeczenie z 8.02.1968 r. koperta k. 15 zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 17.03.2023 r. 00:26:11 -00:26:59 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:01:15 -00:13:14/

W dniu 7.06.1968 r. wnioskodawczyni ukończyła Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących zdając uprzednio w dniu 17 .05.1968 r. maturę.

/ bezsporne odpis świadectwa dojrzałości koperta k. 15 zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 17.03.2023 r. 00:26:11 -00:26:59 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:01:15 -00:13:14 zeznania świadka B. C. protokół z rozprawy z dnia 17.03.2023 r. 00:15:35 -00:18:21 /

Pod koniec 1970 r. wnioskodawczyni podjęła pracę w Spółdzielni (...) w Z. ( zakład pracy chronionej ) gdzie pracowała 40 lat na stanowisku kadrowej. Wnioskodawczyni miała trudności w pracy z uwagi na słaby wzrok. W okresie pracy była hospitalizowana wyłącznie w związku z ciążą.

/zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 17.03.2023 r. 00:26:11 -00:26:59 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:01:15 -00:13:14 zeznania świadka B. C. protokół z rozprawy z dnia 17.03.2023 r. 00:15:35 -00:18:21 zeznania świadka A. M. protokół z rozprawy z dnia 17.03.2023 r. 00:18:21-00:19:30 /

Orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia z dnia 21.07.1992 wnioskodawczyni została zaliczona do drugiej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia. Komisja uznała, iż inwalidztwo istnieje od – trwa, daty jego powstania nie da się ustalić. Inwalidztwo jest trwałe. Wskazana jest praca w warunkach chronionych.

/ orzeczenie z 21.07.1992 r. koperta k. 15 /

W dniu 03.12.1989r. zmarł ojciec wnioskodawczyni K. R. (1). W chwili śmierci ww. był emerytem.

/ bezsporne, odpis skrócony aktu zgonu k. 8 akt ZUS, akta emerytalne K. R. w aktach ZUS /

W dniu 30.12.2021 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu.

/ wniosek k. 1-5 akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 01.02.2022 r. Lekarz Orzecznik rozpoznając ubezpieczonej dysfunkcję narządu wzroku, ustalając iż ww. jest wieloletnią rencistką z przyczyn okulistycznych, z orzeczoną II gr inwalidztwa na trwałe po badaniu orzeczniczym z 21.07.1992, wcześniej III gr inwalidzka - stwierdził, że wnioskodawczyni jest trwale całkowicie niezdolna do pracy – data powstania niezdolności do pracy 21.07.1992 r. W orzeczeniu podniesiono, iż całkowita niezdolność do pracy pozostaje w związku ze stanem narządu wzroku.

/orzeczenie k. 17 akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 21.02.2022 r. Komisja Lekarska rozpatrując sprzeciw wnioskodawczyni od wyżej powołanego orzeczenia Lekarza Orzecznika podtrzymała dokonane przez ww. wnioski orzecznicze .

/ orzeczenie k. 18 akt ZUS/

W sądowym badaniu przez biegłego okulistę u L. W. rozpoznaje się zwyrodnienie barwnikowe siatkówki obu oczu. Astygmatyzm mieszany oka lewego. Obecny stan narząd wzroku wnioskodawczyni kwalifikuje ją do całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej. Przyczyną jest choroba – zwyrodnienie barwnikowe siatkówki obu oczu, która spowodowała utratę widzenia centralnego i obwodowego oka prawego i zawężenie widzenia oka lewego do 5 stopni. Z dokumentacji dostarczonej przez wnioskodawczynię, wynika, że niezdolność całkowita do pracy datuje się od 21.07.1992 r.

/ pisemna opinia biegłego okulisty D. P. k. 19-20, pisemna opinia uzupełniająca k. 48/ /

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy w tym dostępną dokumentację medyczną, dokumenty w załączonych aktach organu rentowego, zeznania świadków, zeznania wnioskodawczyni oraz opinię biegłej z zakresu okulistyki.

Zeznaniom świadków i wnioskodawczyni zasadniczo Sąd dał wiarę, gdyż spójnie opisywali przebieg schorzeń wnioskodawczyni oraz okoliczności w jakich podjęła naukę w liceum a następnie pracę. Sąd na podstawie art., 235 ² § 1 pkt 5 kpc pominął wniosek ubezpieczonej o ponowne przesłuchanie świadka A. M.- która miała niedosłyszeć poszczególnych zadawanych jej pytań a przez to wypaczać odpowiedzi- jako zmierzający wyłącznie do przewlekania postepowania. Podkreślić należy iż wnioskodawczyni obecna przy przesłuchaniu świadka mogła zadawać jej pytania i bezpośrednio reagować na niespójności w jej zeznaniach. Także świadek nie zgłaszał zastrzeżeń w trakcie przesłuchania.

To że Sąd uznał wszystkie wskazane zeznania za wiarygodne nie oznacza jednak iż podzielił ocenę wnioskodawczyni, co do tego że była całkowicie niezdolna do pracy faktycznie od roku 1967 r. To że wnioskodawczyni niewątpliwie już wtedy cierpiała na schorzenia narządu wzroku – ślepota oka prawego od 1962 a od 1967 r. znaczne ograniczenie widzenia także w oku lewym, nie oznacza, że już wtedy była całkowicie niezdolna do pracy. Podnieść należy iż w tym zakresie wymierną dla rozstrzygnięcia była opinia biegłego specjalisty z zakresu chorób oczu który z uwagi a posiadaną wiedzę specjalną miał kompetencje do dokonania oceny faktu i okresu niezdolności do pracy wnioskodawczyni- nie zaś subiektywne stanowisko odwołującej

W ocenie Sądu opinia biegłego okulisty jest w pełni wiarygodna, została bowiem sporządzona przez biegłego o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz zawartych w niej wyników przeprowadzonych badań oraz po bezpośrednim badaniu ubezpieczonej. Biegła przy wydawaniu opinii uwzględniła też okoliczności jakie wynikały z zeznań wnioskodawczyni i świadków. Biegła okulistka bazując na powyższym uznała, iż wnioskodawczyni z uwagi na posiadane naruszenie sprawności organizmu – stan narządu wzroku - jest osobą całkowicie niezdolną do pracy ale dopiero od 21.07.1992 r. co jest zgodne z ustaleniami orzeczniczymi ZUS.

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinię biegłej, gdyż jest ona rzetelna, a wynikające z niej wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinia nie zawiera braków i wyjaśniały wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd ma przy tym na uwadze, że wnioskodawczyni kwestionowała treść opinii tej biegłej w zakresie oceny daty powstania niezdolności do pracy, niemniej jednak w ocenie sądu nie przedstawiała do nich żadnych merytorycznie uzasadnionych zastrzeżeń, które podważałyby przedstawione przez biegłą wnioski a jedynie prezentowała subiektywne stanowisko w zakresie oceny stanu zdrowia i sposobu funkcjonowania na przestrzeni lat, uzasadniających w jej ocenie stwierdzenie, iż była osobą całkowicie niezdolną do pracy najpóźniej od 1967 r. tj w okresie nauki w liceum.

Odwołująca negując poprawność opinii powołała się na zapisy w dokumentacji medycznej z tego okresu oraz zeznania osób zeznających w procesie opisujące jej sposób funkcjonowania i leczenia. Niemniej jednak stanowisko biegłej w zakresie okulistyki w tym przedmiocie było jasne i kategoryczne. Wyżej wymieniona po szczegółowym przeanalizowaniu tej dokumentacji i zeznań a także po zbadaniu wnioskodawczyni nie widziała żadnych przesłanek, które potwierdzałyby –pomimo istnienia określonych naruszeń sprawności organizmu odwołującej – fakt powstania całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawczyni w 1967 r. Należy też podkreślić, iż w 1968 roku wnioskodawczyni została zaliczona do III Grupy inwalidzkiej, a więc nie stwierdzono całkowitej niezdolności do pracy. Przy czym Sąd nie dał wiary wnioskodawczyni, iż takie ustalenie wynikało z wniosku ubezpieczonej. Twierdzenie ubezpieczonej w tym zakresie nie zostało poparte innymi, obiektywnymi dowodami.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, opinia w sposób wystarczający przedstawia stan zdrowia wnioskodawczyni i pozwala ocenić datę powstania jej całkowitej niezdolności do pracy. Dodatkowo podnieść należy, że ubezpieczona po wydaniu opinii uzupełniającej przez biegłą nie zgłaszała do niej żadnych dalszych zarzutów ani kolejnych wniosków dowodowych. Ostatecznie wniosków opinii biegłego w zakresie czasookresu trwania stanu niezdolności do pracy nie podważono. Wnioski wynikające z treści wskazanej opinii były więc miarodajne dla rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 65 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 504 t.j.) renta rodzinna przysługuje członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń.

Zgodnie z art. 68 ust. 1 w/w ustawy, dzieci (własne, drugiego małżonka i przysposobione) mają prawo do renty rodzinnej:

1) do ukończenia 16 lat;

2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Z treści wymienionego przepisu wynika, iż dzieci mają prawo do rodzinnej renty, bez względu na wiek, jeśli w okresie, "o którym mowa w pkt 1 lub 2" - czyli do ukończenia 16 lat albo do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, a nie osiągnęły 25 lat życia stały się całkowicie niezdolne do pracy.

Niezdolność do pracy definiuje przepis art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1 ustawy/.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dało podstaw dla uwzględnienia odwołania, gdyż w odniesieniu do odwołującej się nie został spełniony warunek całkowitej niezdolności do pracy powstałej w okresie, o którym mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3.

Biegła okulista w swej opinii kategorycznie stwierdziła że względów okulistycznych schorzenia wnioskodawczyni w obrębie narządu wzroku przed 21.07.1992 a w szczególności do ukończenia 16 r. życia czy okresu ukończenia nauki, nie kwalifikują jej do osób całkowicie niezdolnych do pracy w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej badania wnioskodawczyni stwierdza się, iż wnioskodawczyni jest całkowicie trwale niezdolna do pracy ale dopiero od 21.07.1992 r. Przyczyną jest zwyrodnienie barwnikowe siatkówki obu oczu. Astygmatyzm mieszany oka lewego. Wnioskodawczyni w procesie kwestionując opinie biegłej w tej materii nie wskazała na żadne dowody miarodajnie i wiarygodnie wskazujące na okoliczność przeciwną. Samo zaś nawet istnienie stanu chorobowego, dysfunkcji nie jest tożsame z występowaniem całkowitej niezdolności do pracy. Zatem nie można było wnioskować iż całkowita niezdolność do pracy wnioskodawczyni istniała już u niej w dzieciństwie przed ukończeniem 16 roku życia a także w okresie w którym naukę kontynuowała. Wnioskodawczyni także po wydaniu opinii uzupełniającej nadal podtrzymywała swe stanowisko. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski biegłego okulisty są jednak logicznie i wyczerpująco uzasadnione, zaś ich ocena została dokonana niewątpliwie w oparciu o posiadane wiadomości specjalne z zakresu wiedzy medycznej. Stanowisko biegłej było potwierdzone przyznaniem w 1968 r III Grupy inwalidzkiej.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Dowód z opinii biegłego jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.. Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna(wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Podkreślić należy również, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). ) Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy skarżąca kwestionując wnioski opinii biegłej co do ocenianej daty powstania jej całkowitej niezdolności do pracy nie przedstawiła zastrzeżeń podważających merytoryczną wartość opinii wydanej w sprawie. Ubezpieczona podnosiła argumenty wskazujące jedynie na to, że wnioskodawczyni inaczej niż biegła ocenia treść dokumentacji medycznej i własny stan zdrowia. Tymczasem nie każde schorzenie, nawet przy bezspornym fakcie jego istnienia, powoduje niezdolność do podjęcia zatrudnienia, i wystąpienie jakichkolwiek zaburzeń w danym układzie/ narządzie w przeszłości nie oznacza że schorzenie miało charakter ciągły a nawet jeśli tak, to że jednakowo z takim samym nasileniem wpływało na brak zdolności ubezpieczonej do podjęcia pracy zarobkowej. Samo tylko subiektywne przekonanie ubezpieczonej w zakresie oceny stanu zdrowia i zdolności do pracy nie może stanowić dostatecznej podstawy do podważania wiarygodności opinii biegłego posiadającego wysokie kwalifikacje, doświadczenie zawodowe i wymaganą w tym zakresie wiedzę medyczną. Wywiedziona zaś przez biegłą okulistę ocena co do stanu zdrowia wnioskodawczyni jej niezdolności do pracy i daty jej powstania znajdowała – co już podnoszono- zarówno logiczne jak i merytoryczne uzasadnienie w przedstawionej w procesie dokumentacji. W konsekwencji stanowisko strony powodowej co do złego stanu narządu wzroku wnioskodawczyni dyskwalifikującego ją całkowicie z rynku pracy co najmniej od roku 1967 nie może się ostać.

R. wnioskodawczyni, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów w tym w świetle istotnej w sprawie opinii biegłej okulisty z uwagi na posiadane schorzenia nie była osobą całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej w okresie, o którym mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W konsekwencji , nie spełnia zatem przesłanki warunkującej nabycie prawa do renty rodzinnej.

Dla wykazania uprawnień do renty rodzinnej na podstawie art. 68 ust. 1 pkt 3 u.e.r.f.u.s. koniecznym jest stwierdzenie koniunkcji: istnienia całkowitej niezdolności do pracy oraz jej powstania w okresach wymienionych w punkcie 1 lub 2 ww. przepisu, czyli przed ukończeniem 16. roku życia lub do ukończenia nauki w szkole, jeżeli kontynuuje naukę po 16. roku życia, nie później niż do osiągnięcia 25 roku. /III AUa 372/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 stycznia 2016 r LEX nr 2020169/ W sprawie brak dowodów na to by wnioskodawczyni była całkowicie niezdolna do pracy w okresach o których mowa art. 68 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy emerytalnej. Nie nabywa prawa do renty rodzinnej osoba która stała się całkowicie niezdolna do pracy po osiągnięciu wieku określonego w art. 68 ust. 1 pkt 1 lub 2 u.e.r.f.u.s. /III AUa 777/17, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 1 sierpnia 2018 r. LEX nr 3080355/.

Z tych też względów Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawczyni jako bezzasadne.