Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 lutego 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił ubezpieczonemu S. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, iż Komisja lekarska orzeczeniem z dnia 6 lutego 2018 roku stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, wobec czego nie spełnia określonych w ustawie z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przesłanek do przyznania wnioskowanego świadczenia.

(decyzja – k. 80 akt ZUS)

W odwołaniu z dnia 9 marca 2018 roku ubezpieczony nie zgodził się z decyzją, wskazując, że jest niezdolny do pracy.

(odwołanie - k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.
(odpowiedź na odwołanie – k. 22).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony S. K. urodził się w dniu (...).

Ubezpieczony z zawodu jest elektromechanikiem samochodowym. Ma wykształcenie zasadnicze, zawodowe. Był zatrudniony jako kierowca, magazynier, pracownik biura obsługi klienta.

(okoliczności bezsporne – wywiad w dokumentacji lekarskiej, świadectwa pracy w aktach rentowych)

Od dnia 3 marca 2014 r wnioskodawca pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy, przyznaną ostatnio do 31.12.2017 r.

/okoliczność bezsporna/

W dniu 7 grudnia 2017 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

(wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy - akta ZUS)

Orzeczeniem z dnia 10 stycznia 2018 roku, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(orzeczenie lekarza orzecznika k. 78 akt ZUS ).

Orzeczeniem z dnia 6 lutego 2018 roku komisja lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(orzeczenie komisji lekarskiej - k.78 akt ZUS)

U ubezpieczonego nie stwierdzono istotnych zaburzeń w funkcjonowaniu procesów poznawczych, stwierdzono cechy osobowości labilnej emocjonalnie z poczuciem krzywdy i tendencjami do koncentracji na dolegliwościach somatycznych, zaznaczone tendencyjne agrawacyjne w badaniu testowym. Stwierdzone zaburzenia są spowodowane przebytym w przeszłości kryzysem małżeńskim oraz urazem barku ograniczającym możliwość zatrudnienia.

(pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii - k. 59)

U wnioskodawcy rozpoznano mieszane zaburzenia depresyjno – lękowe z tendencją do somatyzacji u osoby z cechami osobowości labilnej emocjonalnie. Nie stwierdzono natomiast głębszych zaburzeń depresyjnych oraz zaburzeń psychotycznych czy otępiennych.

Z punktu widzenia psychiatry wnioskodawca jest zdolny do pracy.

(pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty psychiatry – k. 72 - 74)

U ubezpieczonego rozpoznano zespół bolesnego barku prawego, bez istotnego upośledzenia funkcji, stan po zeszyciu ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego prawego (6.02.17). Nie stwierdza się upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy, nie utracił w stopniu znacznym zdolności do pracy zgodnie z poziomem kwalifikacji. Nie stwierdza się wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, ruchy kręgosłupa zachowane, kończyny górne bez zaników mięśniowych, wnioskodawca demonstruje znacznego stopnia ograniczenie ruchów czynnych barku prawego i poprzez opór mięśniowy utrudnia obiektywne badanie ruchów biernych w stawie. Chwytność obu rąk prawidłowa. Kończyny dolne bez zaników mięśniowych, ruchy w stawach kończyn dolnych zachowane w pełnym zakresie. Subiektywne dolegliwości bólowe nie mogą być podstawą uznania niezdolności do pracy.

/pisemna opinia biegłego ortopedy – k. 63 – 66, opinia pisemna uzupełniająca – k. 102/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonego, jego dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłych: ortopedy, psychiatry i psychologa, a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u ubezpieczonego.

Biegli zapoznali się z przedłożoną w toku postępowania dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia ubezpieczonego i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego, ocenili i opisali stan jego zdrowia. Opinie biegłych są jasne i obiektywne, opisują stan zdrowia ubezpieczonego w zakresie wynikającym z tezy dowodowej oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot.

Biegły ortopeda uzupełnił swoją opinię, wyjaśniając podnoszone przez ubezpieczonego zastrzeżenia. Biegli wskazali na rozpoznane dolegliwości i ich wpływ na niezdolność do pracy wnioskodawcy. Nie stwierdzili upośledzenia funkcji organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał zatem w pełni wartość dowodową wszystkich opinii biegłych wydanych w przedmiotowej sprawie oraz podzielił, jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają istotnych braków, biegli w sposób dostatecznie wyczerpujący określili jednostki chorobowe, które występują u ubezpieczonego i ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swoją ocenę do kwalifikacji zawodowych skarżącego. Opinie powołanych w sprawie biegłych lekarzy są zgodne. Według tych opinii stwierdzone u ubezpieczonego zmiany chorobowe, nie powodują chociażby częściowej jego niezdolności do wykonywania pracy. Wynikające z opinii wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Fakt, że wydane w sprawie opinie biegłych nie mają treści, odpowiadającej skarżącemu, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807).

Wnioskodawca nie zgłaszał innych zastrzeżeń do opinii biegłych ani nie zgłaszał dalszych wniosków dowodowych./wnioskodawca był pouczony o możliwości zgłaszania wniosków dowodowych – k. 24, k. 28, k. 117/

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie ubezpieczonego nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Stosownie do art.57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz.U.2017.1383 t.j.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

a)  jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

b)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

c)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57

ww. ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12 przywołanej już ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 10.06.1999 r., 11 UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624).

W ocenie Sądu ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ww. ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z treści opinii biegłych o specjalizacjach lekarskich odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u wnioskodawcy. Ubezpieczony może wykonywać pracę zgodną z posiadanymi kwalifikacjami.

Z ustaleń wynika, że nie stwierdzono u wnioskodawcy istotnych zaburzeń w funkcjonowaniu procesów poznawczych, a jedynie cechy osobowości labilnej emocjonalnie z poczuciem krzywdy i tendencjami do koncentracji na dolegliwościach somatycznych, zaznaczone tendencyjne agrawacyjne w badaniu testowym. Stwierdzone zaburzenia są spowodowane przebytym w przeszłości kryzysem małżeńskim oraz urazem barku ograniczającym możliwość zatrudnienia.

U wnioskodawcy rozpoznano mieszane zaburzenia depresyjno – lękowe z tendencją do somatyzacji u osoby z cechami osobowości labilnej emocjonalnie. Nie stwierdzono jednak głębszych zaburzeń depresyjnych oraz zaburzeń psychotycznych czy otępiennych Z punktu widzenia psychiatry wnioskodawca jest zdolny do pracy.

U ubezpieczonego rozpoznano zespół bolesnego barku prawego, bez istotnego upośledzenia funkcji, stan po zeszyciu ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego prawego (6.02.17). Nie stwierdza się upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy, nie utracił w stopniu znacznym zdolności do pracy zgodnie z poziomem kwalifikacji. Nie stwierdza się wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, ruchy kręgosłupa zachowane, kończyny górne bez zaników mięśniowych, wnioskodawca demonstruje znacznego stopnia ograniczenie ruchów czynnych barku prawego i poprzez opór mięśniowy utrudnia obiektywne badanie ruchów biernych w stawie. Chwytność obu rąk prawidłowa. Kończyny dolne bez zaników mięśniowych, ruchy w stawach kończyn dolnych zachowane w pełnym zakresie. Subiektywne dolegliwości bólowe nie mogą być podstawą uznania niezdolności do pracy.

W konsekwencji, wobec stwierdzenia, iż ubezpieczony nie spełnia ww. koniecznej przesłanki warunkującej, w myśl przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznanie uprawnienia do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy, zaskarżoną decyzję organu rentowego uznać należy za prawidłową.

Na marginesie Sąd Okręgowy wskazuje, że w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, dotyczącej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie chodzi o skutki jakie mogą powstać u ubezpieczonego w przyszłości z uwagi na istniejące schorzenia, ale o stan jego zdrowia z chwili wydania decyzji przez organ rentowy. Sąd w niniejszym postępowaniu nie ocenia ryzyka wystąpienia określonych zaburzeń organizmu ubezpieczonego w przyszłości. Z opinii wydanych w sprawie przez biegłych wynika bezsprzecznie, że wszystkie zdiagnozowane u ubezpieczonego schorzenia w obecnym stadium zawansowania nie stanowią przeszkody do wykonywania przez ubezpieczonego pracy zgodnie z posiadanymi przez niego kwalifikacjami. Wobec treści wyżej wskazanych opinii biegłych Sąd nie znalazł okoliczności uzasadniających zmianę zaskarżonej decyzji ZUS i przyznanie wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W przypadku nasilenia się zaburzeń organizmu ubezpieczonego ma on prawo złożenia ponownego wniosku o rentę.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie uznając je za niezasadne.