Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 stycznia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił K. T. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7 stycznia 2015 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy. Wobec czego brak jest podstaw do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. Niniejszą decyzją uchylono decyzję z dnia 11 grudnia 2014 r.

(decyzja – k. 100 akt ZUS)

Od decyzji ZUS odwołanie w dniu 26 lutego 2015 r. złożyła wnioskodawczyni. Wskazała w uzasadnieniu, że wielokrotnie próbowała podjąć zatrudnienie niestety żaden lekarz nie dopuszczał ją do pracy. (odwołanie – k. 2)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame co w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 3)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni K. T. urodziła się (...) Posiada wykształcenie średnie. Z zawodu jest technikiem ekonomistą. Wykonywała własną działalność gospodarczą w zakresie fotografii. Nie pracuje od listopada 2014 r.

(okoliczności bezsporne)

Posiada wymagane okresy składkowe i nieskładkowe.

(okoliczności bezsporne)

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Ł. z dnia 29 lutego 2016 r. zaliczono K. T. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do 28 lutego 2018 r. Nie da się ustalić daty powstania niepełnosprawności, ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 3 stycznia 2013 r.

(orzeczenie – k. 49)

Ubezpieczona od 4 listopada 2011 r. do 28 października 2012 r. pobierała świadczenie rehabilitacyjne.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 16 października 2012 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 1 – 2 akt ZUS)

Decyzją z dnia 5 grudnia 2012 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej K. T. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 listopada 2012 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy.

(decyzja – k. 61 akt ZUS)

Odwołanie od w/w decyzji złożyła K. T. w dniu 3 stycznia 2013 r. i postanowieniem z dnia 9 lipca 2014 r. Sąd Okręgowy w sprawie VIII U 250/13 uchylił zaskarżoną decyzję i sprawę przekazał do rozpoznania ZUS II Oddział w Ł. oraz umorzył postępowanie w sprawie.

(odwołanie – k. 63 – 65 akt ZUS, postanowienie – k. 83 akt ZUS)

Lekarz konsultant ZUS rozpoznał u wnioskodawczyni stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii L4/L5, L5/S1 (2012), dyskopatię szyjną C3-C4, C4 – C-5, C6 – C7 i piersiową (...), (...), zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego oraz stwierdził w badaniu neurologicznym niewielkiego stopnia ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego, ze śladowym niedowładem grzbietowego zgięcia stopy lewej i zaburzeniami czucia powierzchniowego palucha lewego, nieupośledzającymi w sposób istotny sprawności ruchomej i wydolności chodu. Zdaniem lekarza konsultanta ubezpieczona jest w pełni zdolna do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Rozpoznane schorzenia mogą powodować jedynie okresową niezdolność do pracy zarobkowej w okresie nasilenia dolegliwości.

(opinia konsultanta ZUS – k. 70 – 73 dokumentacji medycznej)

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2014 r. rozpoznano u ubezpieczonej stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii L4/L5, L5/LS1 (2012), dyskopatię szyjną C3 – C7 oraz piersiową (...) – TH5 bez powikłań korzeniowych, zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego, rezydualny niedowład lewej stopy bez dysfunkcji lokomocyjnej, stenokardię w trakcie diagnostyki. Lekarz orzecznik uznał wnioskodawczynię za zdolną do pracy.

(orzeczenie Lekarza Orzecznika – k. 93 akt ZUS, k. 74 – 75 dokumentacji medycznej)

Decyzją z dnia 11 grudnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił K. T. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2014 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy. Wobec czego brak jest podstaw do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja – k. 97 akt ZUS)

Ubezpieczona w dniu 10 grudnia 2014 r. złożyła sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

(sprzeciw – k. 76 dokumentacji medycznej)

Komisja lekarska rozpoznała u ubezpieczonej zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa z zespołem bólowym bez istotnego ograniczenia sprawności, bez objawów korzeniowych, resztkowy niedowład stopy lewej, bez istotnego ograniczenia sprawności chodu, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii L4 – L5, L5 – S1 w 2012 r., stenokardię w wywiadzie obecnie bez cech niewydolności krążenia. Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 7 stycznia 2015 r. uznała wnioskodawczynię za zdolną do pracy.

(orzeczenie Komisji Lekarskiej – k. 99 akt ZUS, opinia lekarska – k. 78 – 80 dokumentacji medycznej)

W konsekwencji powyższego orzeczenia organ rentowy decyzją z dnia 21 stycznia 2015 r. odmówił K. T. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja – k. 100 akt ZUS)

U K. T. rozpoznano zespół bólowy całego kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych, aktualnie bez wyraźnych objawów korzeniowych, bez istotnego pogorszenia funkcji, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii L4/L5/S1 w 2012 r. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono wyraźnych objawów korzeniowych, bez objawów ogniskowych i ubytkowych z (...), bez istotnego pogorszenia funkcji. Wnioskodawczyni z zawodu technik ekonomista, prowadząca ostatnio własną działalność gospodarczą w zawodzie fotograf może wykonywać dotychczasowe zatrudnienie. Ewentualne zaostrzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa może być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Z powodu schorzeń neurologicznych K. T. jest zdolna do pracy.

(opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu neurologii J. B. – k. 23)

U wnioskodawczyni rozpoznano nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami. W chwili obecnej u ubezpieczonej brak jest dostępnych danych klinicznych, medycznych, które pozwalałyby na rozpoznanie innych schorzeń kardiologicznych niż nadciśnienie tętnicze (okresowe skoki wartości ciśnienia tętniczego). Należy podkreślić, że nadciśnienie tętnicze jest jedną z najczęstszych chorób populacji (jego rozpoznawalność i obecność rośnie wraz z wiekiem). Na chwilę obecną uzyskano dość optymalną kontrolę nadciśnienia tętniczego, choć jak wynika z wywiadu okresowo zdarzają się skoki jego wartości do 180/100 mmHg. Z powodu schorzeń kardiologicznych K. T. w ostatnim czasie nie była hospitalizowana. Wiadomo, iż wnioskodawczyni nie przechodziła zawału mięśnia sercowego, nie była kwalifikowana do inwazyjnych zabiegów kardiologicznych. Dostępne są obiektywne badania potwierdzające stan układu krążenia jak scyntygrafia perfuzyjna mięśnia sercowego z dnia 16 października 2015 r. „nie stwierdza się cech indukowanego farmakologicznie niedokrwienia, perfuzja spoczynkowa w granicach normy”. W/w badanie potwierdza prawidłowe ukrwienie mięśnia sercowego, wykluczając jednocześnie obecność choroby niedokrwiennej serca. Z kardiologicznego punktu widzenia ubezpieczona jest zdolna do pracy. Ewentualne zaostrzenia chorobowe winny być realizowane w ramach czasowego zasiłku chorobowego.

(opinia lekarza biegłego sądowego w zakresie kardiologii dr n. med. R. G. – k. 25 – 28)

U wnioskodawczyni z ortopedycznego punktu widzenia rozpoznano dyskopatyczne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z niewielkim upośledzeniem funkcji i subiektywnym zespołem bólowym, stan po dwukrotnym zabiegu operacyjnym dyskopatii L4/L5/S1 w 2012 r., subiektywny zespół bólowy kolana lewego, bez upośledzenia funkcji – rozpoczynające się, miernie nasilone zmiany zwyrodnieniowe. Z ortopedycznego punktu widzenia nie stwierdzono u wnioskodawczyni upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie ubezpieczonej za częściowo lub całkowicie niezdolną do pracy.

(opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty chirurgii urazowo – ortopedycznej M. S. – k. 30 – 33)

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych ortopedy, neurologa, kardiologa.

W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawczyni. Biegli uznali, iż ubezpieczona choruje na zespół bólowy całego kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych, aktualnie bez wyraźnych objawów korzeniowych, bez istotnego pogorszenia funkcji, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii L4/L5/S1 w 2012 r., subiektywny zespół bólowy kolana lewego, bez upośledzenia funkcji – rozpoczynające się, miernie nasilone zmiany zwyrodnieniowe, nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami.

Biegli uznali, że z powodu naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy zgodnej z poziomem wykształcenia i kwalifikacji zawodowych.

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinie biegłych, gdyż są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych, w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawczyni. Opinie są jasne, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z ich treści. Ponadto wszelkie niejasności jakie mogłyby powstać w ocenie Sądu zostały wyjaśnione przez biegłych w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych. Biegli w swoich opiniach wskazali, iż schorzenia na jakie cierpi ubezpieczona nie wymagają potrzeby powoływania kolejnych biegłych innych specjalności. Dlatego też w ocenie Sądu wniosek ubezpieczonej o powołanie biegłego z zakresu neurochirurgii zmierza jedynie do przedłużenia postępowania i należało go oddalić.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2015 r., poz. 748 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującej się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych Sąd ustalił, iż występujące u wnioskodawczyni schorzenia powodują, że nie jest ona niezdolna do pracy.

U skarżącej stwierdzono zespół bólowy całego kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych, aktualnie bez wyraźnych objawów korzeniowych, bez istotnego pogorszenia funkcji, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii L4/L5/S1 w 2012 r., subiektywny zespół bólowy kolana lewego, bez upośledzenia funkcji – rozpoczynające się, miernie nasilone zmiany zwyrodnieniowe, nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami.

W ocenie Sądu wszystkie wątpliwości biegli w swoich opiniach udzielili wyczerpujących odpowiedzi na wszelkie wątpliwości jakie mogły pojawić się na tle niniejszej sprawy.

Biegli w swoich opiniach wyjaśnili bardzo szczegółowo dlaczego w taki właśnie sposób ocenili wyniki badań wnioskodawczyni. Podali, że schorzenia wnioskodawczyni mają taki charakter i występują z takim nasileniem, że nie przekładają się na zdolność świadczenia przez nią pracy. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawczyni zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawczyni i wpływu dolegliwości na jej zdolność do pracy. Sąd podzielił opinie pisemne biegłych uznając, iż są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków.

Wnioskodawczyni w toku postępowania złożyła orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

W tym miejscu wskazać należy, że na stanowisko Sądu co do poprawności i wiarygodności opinii biegłych treść orzeczenia o niepełnosprawności nie może mieć wpływu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawcy, nie zaś na jego wpływ na zdolność do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sad Najwyższy odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy.

Jednocześnie wskazać należy, iż odwołująca się nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych na poparcie swojego stanowiska, a tym samym nie uczyniła zadość wymogom określonym w art. 6 kc, zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strona w toku procesu winna bowiem dowodzić swoich racji a nie jedynie przedstawiać poglądy.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż wnioskodawczyni w swoim stanie zdrowia może świadczyć pracę zgodną z poziomem posiadanych kwalifikacji, wobec czego uznać należy, że organ rentowy zasadnie odmówił wnioskodawczyni prawa do renty.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawczyni.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawczyni.