Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z 1 lutego 2024 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z 11 stycznia 2024 r., przyznał M. W., emeryturę od 1 stycznia 2024 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Jednocześnie Zakład odmówił przyznania wnioskodawczyni rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach, ponieważ, na wymagane co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, na dzień 31 grudnia 2008 r., wnioskodawczyni udowodniła 10 lat, 2 miesiąca i 17 dni zatrudnienia w okresie os 14 września 1997 r. do 12 września 2008 r. w (...) sp. z o.o.

Jako pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, nie przyjęto okresu zatrudnienia od 7 sierpnia 1984 r. do 30 listopada 1995 r. w Przędzalni (...) w Ł., ze względu na braki formalne w świadectwie o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach. Organ ZUS podniósł, że świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze, z 30 listopada 1995 r., zakład pracy podał, że wnioskodawczyni zajmowała stanowisko: „p.prządki” natomiast w Zarządzeniu Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r., na które powołał się pracodawca, jest stanowisko „pomocnik w oddziale produkcyjnym”.

[decyzja k. 13-16 odwrót akt emerytalnych ZUS]

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła M. W., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zobowiązanie ZUS do przyznania jej świadczenia emerytalnego z rekompensatą za okres pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywaną od 7 sierpnia 1984 r. do 30 listopada 1995 r. w przędzalni w Przędzalni (...) w Ł..

W uzasadnieniu, skarżąca podniosła, że spełnia przesłanki uprawniające do nabycia prawa do emerytury z rekompensatą za pracę w szczególnych warunkach. Ubezpieczona wskazała, że w spornym okresie praca przez nią wykonywana w zupełności pokrywała się z pracą wymienioną w wykazie A dziale VII poz. 1 pkt 10 stanowiącym załącznik nr 4 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku tj. „pomocnika w oddziale produkcyjnym”.

[odwołanie k. 3-7]

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie przytaczając argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

[odpowiedź na odwołanie – k. 19-19 odwrót]

Na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2024 roku, wnioskodawczyni poparła odwołanie, a pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

[końcowe stanowiska stron – e-protokół rozprawy z 29 kwietnia 2024 roku 00:28:51-00:29:04 – płyta CD – k. 39]

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. urodziła się (...) Legitymuje się ona wykształceniem podstawowym. Wnioskodawczyni nie nabyła prawa do emerytury pomostowej ani emerytury w obniżonym wieku.

[bezsporne]

Wnioskodawczyni, w okresie od 7 sierpnia 1984 r. do 30 listopada 1995 r. , była zatrudniona, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowiskach: przewijaczka, skręcaczka, pomoc prządki w Przędzalniach (...). W. w Ł..

[świadectwo pracy w aktach osobowych w kopercie na k. 35]

M. W., przez cały okres zatrudnienia w Przędzalniach (...). W. w Ł., pracowała na oddziale produkcyjnym w systemie trójzmianowym. Początkowo, jako przewijaczka-zdwajaczka, na przewijalni, gdzie zdwajała przędzę z dwóch kłębków w jeden. Następnie, wnioskodawczyni rozpoczęła pracę na przędzalni, gdzie pracowała jako pomoc prządki. Wnioskodawczyni zdejmowała z wózków kopki przędzy, odstawiała wózek, brała puste cewki i te kopki, które zdjęła, zakładała na puste wrzeciona. Gdy w trakcie pracy maszyny, nitka uległa rozerwaniu, wnioskodawczyni ponownie nakręcała ją na wałek. W trakcie spornego zatrudnienia wnioskodawczyni przez pewien okres pracowała także na stanowisku skręcaczki na skręcalni. Pracując na tym stanowisku wnioskodawczyni nadzorowała pracę maszyny, która nawijała nitkę na jedną kopkę. Od maja 1992 roku, z uwagi na zaawansowaną ciążę, wnioskodawczyni wykonywała, zaś, lżejszą pracę jako pomoc na przędzalni i na przewijalni oraz pracowała wówczas wyłącznie w trakcie zmian dziennych.

[zeznania wnioskodawczyni – e-protokół rozprawy z 29 kwietnia 2024 roku 00:27:32 w zw. z 00:01:16-00:18:51 – płyta CD k. 39, zeznania świadka J. T. e-protokół rozprawy z 29 kwietnia 2024 roku 00:19:51-00:24:33 – płyta CD k. 39, legitymacja ubezpieczeniowa , umowy o pracę, zaświadczenie lekarskie w aktach osobowych i karty wynagrodzeń w kopercie na k. 35]

W zakładzie były dwie hale produkcyjne, które znajdowały się na 1 i 2 piętrze przędzalni. Wnioskodawczyni pracowała na 1 piętrze przędzalni. W halach, w których pracowała wnioskodawczyni, panował hałas, zanieczyszczenie powietrza i duża wilgotność. W okresie letnim na halach produkcyjnych były wysokie temperatury.

[zeznania świadka J. T. e-protokół rozprawy z 29 kwietnia 2024 roku 00:19:51-00:24:33 – płyta CD k. 39, legitymacja ubezpieczeniowa w aktach osobowych w kopercie na k. 35]

Pracując w ww. zakładzie pracy, wnioskodawczyni wykonywała swoje obowiązki w ochronnym fartuchu.

[zeznania wnioskodawczyni – e-protokół rozprawy z 29 kwietnia 2024 roku 00:27:32 w zw. z 00:01:16-00:18:51 – płyta CD k. 39]

Za powyższy okres pracy w Przędzalniach (...). W. w Ł. zakład pracy wystawił wnioskodawczyni świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W świadectwie wskazano, iż wnioskodawczyni wykonywała w okresie od 7 sierpnia 1984 r. do 30 listopada 1995 r. w pełnym wymiarze czasu pracę w przemyśle lekkim. Obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie, na stanowisku pomocy prządki wymienionym w wykazie A dziale VII poz. 1 pkt 10 wykazu stanowiącego załącznik nr 4 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

[świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze k. 11]

Wnioskodawczyni w dniu (...) urodziła syna, w związku z czym w okresie od 8 lutego 1993 r. do 7 lutego 1996 r. przebywała na urlopie wychowawczym. W tym czasie, 30 listopada 1995 roku stosunek pracy z Przędzalniami (...). W. w Ł. uległ rozwiązaniu na skutek wypowiedzenia przez zakład pracy z przyczyn dotyczących zakładu.

[ zeznania wnioskodawczyni – e-protokół rozprawy z 29 kwietnia 2024 roku 00:27:32 w zw. z 00:01:16-00:18:51 – płyta CD k. 39, zaświadczenie oraz świadectwo pracy w aktach osobowych w kopercie na k. 35]

Następnie, w okresie od 14 września 1997 r. do 10 stycznia 2024 r. wnioskodawczyni była zatrudniona w (...) sp. z o.o. w Ł. jako operator maszyn przędzalniczych:

- w okresie od 14 września 1997 r. do 30 kwietnia 2003 r. w pełnym wymiarze czasu pracy,

- w okresie od 1 maja 2003 r. do 31 marca 2004 r. - w wymiarze 4/5 etatu,

- w okresie od 1 kwietnia 2004 r. do 28 lutego 2009 r. - w pełnym wymiarze czasu pracy,

- w okresie od 1 marca 2009 r. do 31 stycznia 2010 r. - w wymiarze 4/5 etatu,

- w okresie od 1 lutego 2010 r. do 30 czerwca 2020 r. - w pełnym wymiarze czasu pracy,

- w okresie od 1 lipca 2020 r. do 30 września 2020 r. - w wymiarze 4/5 etatu,

- w okresie od 1 października 2020 r. do 10 stycznia 2024 r. - w pełnym wymiarze czasu pracy.

[ świadectwo pracy k. 8-9 ]

(...) sp. z o.o. w Ł. jako operator maszyn przędzalniczych:

- w okresie od 14 września 1997 r. do 30 kwietnia 2003 r. oraz

- w okresie od 1 kwietnia 2004 r. do 28 lutego 2009 r.

Wnioskodawczyni wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę na stanowisku operator maszyn przędzalniczych wymienione w Wykazie A dział VII poz. 1 pkt 9 Zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego – obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie. Okresy te, do 12 września 2008 r. (łącznie 10 lat, 2 miesiące i 17 dni) zostały uznane przez organ ZUS jako okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

[świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze k. 10, odpowiedź na pozew k. 19-19 odwrót]

Oprócz powyższych okresów zatrudnienia, wnioskodawczyni nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach ani w szczególnym charakterze.

[bezsporne]

W dniu 11 stycznia 2024 roku wnioskodawczyni złożyła do ZUS wniosek o emeryturę wraz z rekompensatą.

[wniosek o emeryturę – k. 1-3 odwrót akt emerytalnych ZUS]

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w aktach niniejszej sprawy, w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, jak również na podstawie osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawczyni oraz powołanej w sprawie jako świadka J. T.. Zgromadzonym dowodom Sąd dał wiarę. Zeznania świadka J. T. – osoby niezainteresowanej rozstrzygnięciem sprawy na korzyść którejkolwiek ze stron, a jednocześnie pracownicy pracującej w tym samym czasie i w tych samym w zakładzie pracy, a także wykonującej podobny rodzaj pracy co wnioskodawczyni nie budzą wątpliwości przy ocenie ich wiarygodności – nie są sprzeczne ani z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów, ani z zeznaniami wnioskodawczyni.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy wnioskodawczyni przysługuje prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Kwestią sporną było przy tym to czy wykonywaną w okresie od 7 sierpnia 1984 roku do 30 listopada 1995 roku przez wnioskodawczynię pracę w Przędzalniach (...). W. można uznać za pracę w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r. poz. 164 ze zm.), ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 5 tej ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 roku ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszący co najmniej 15 lat.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 powoływanej ustawy, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

[tak: M. Z. - Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, tak też: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31 marca 2016 roku, III AUa 1899/15 – LEX nr 2044406]

Art. 23 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Prawo do rekompensaty, zgodnie z powyższą ustawą, mają więc osoby urodzone po 31 grudnia 1948 roku, które przed 1 stycznia 2009 roku wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Należy zauważyć, że art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej, 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Przesłanka negatywna została zawarta w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Jest nią nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Bezspornym jest, w rozpoznawanej sprawie, że wnioskodawczyni nie nabyła prawa do emerytury pomostowej ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Bezspornym jest także to, że wnioskodawczyni będąc zatrudniona w (...) sp. z o.o. w Ł. jako operator maszyn przędzalniczych, w okresie od 14 września 1997 r. do 12 września 2008 r., łącznie przez: 10 lat, 2 miesiące i 17 dni wykonywała pracę w szczególnych warunkach.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej z 1998 r., stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z § 1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Przepis § 2 ust. 1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W świetle § 2 ust. 1 wskazanego rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić. [tak: wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r., II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)]

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Okresy pracy w warunkach szczególnych wskazane w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach mogą być wykazywane przez zainteresowanego, przed Sądem wszelkimi środkami dowodowymi, a przewidzianymi przez kodeks postępowania cywilnego, a w szczególności dokumentami z osobowych akt pracowniczych, zeznaniami świadków, a także przesłuchaniem stron.

[tak: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85, LEX nr 14635, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., (...), LEX nr 14630 uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku, III UZP 6/84, LEX nr 14625]

Reasumując powyższe rozważania przyjąć należało, że w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia, co do środków dowodowych, którymi związany jest ZUS we własnym postępowaniu. Tym samym pomimo nie przedstawienia stosownych dokumentów lub też stosownych zaświadczeń Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego może uznać, że w określonym czasie wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania wnioskodawczyni oraz, przesłuchanej w charakterze świadka J. T., a także dokumentacja, zawarta w aktach osobowych ubezpieczonej, w istocie potwierdził, że skarżąca, również , w okresie od 7 sierpnia 1984 r. do września 1992 r. (gdy urodziła dziecko i rozpoczęła korzystanie ze związanych z tym faktem urlopów) stale, w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w warunkach szczególnych.

W powyższym okresie, pracując na stanowiskach: przewijaczki-zdwajaczki, skręcaczki i pomocy prządki, wnioskodawczyni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę na stanowisku ujętym w punkcie 1 w dziale nr VII (w przemyśle lekkim) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) (obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie). Co więcej powyższe prace zostały wymienione w wykazie A Dziale VII pod poz. nr 1 punkty: 9 (prządka), 10 (pomocnik w dziale produkcyjnym), 34 (skręcacz), 35 (przewijacz) wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

Wnioskodawczyni przez cały okres zatrudnienia w Przędzalniach (...). W. w Ł. była bowiem zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na oddziale produkcyjnym – przy przędzeniu surowców włókienniczych (przędzy). Początkowo pracowała ona jako przewijaczka-zdwajaczka na przewijalni, gdzie zdwajała przędzę z dwóch kłębków w jeden. Następnie wnioskodawczyni rozpoczęła pracę na przędzalni, gdzie pracowała jako pomoc prządki. Wnioskodawczyni zdejmowała z wózków kopki przędzy, odstawiała wózek, brała puste cewki i te kopki, które zdjęła, zakładała na puste wrzeciona. Gdy w trakcie pracy maszyny, nitka uległa rozerwaniu, wnioskodawczyni ponownie nakręcała ją na wałek. W trakcie spornego zatrudnienia wnioskodawczyni przez pewien okres pracowała także na stanowisku skręcaczki na skręcalni. Pracując na tym stanowisku, wnioskodawczyni nadzorowała pracę maszyny, która nawijała nitkę na jedną kopkę. Od maja 1992 r. z uwagi na zaawansowaną ciążę, wnioskodawczyni wykonywała zaś lżejszą pracę jako pomoc na przędzalni i na przewijalni oraz pracowała wówczas wyłącznie w trakcie zmian dziennych – dalej pracowała jednak na oddziale produkcyjnym przy przędzeniu przędzy. Przez cały powyższy okres pracy w spornym zakładzie wnioskodawczyni była, przy tym, narażona na czynniki szkodliwe takie jak: hałas, zanieczyszczenie powietrza powstające przy produkcji przędzy i duża wilgotność, a także wysokie temperatury w okresie letnim.

Należy mieć, przy tym, na uwadze, że, dla oceny czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie, stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

[tak: wyrok Sądu Najwyższego z 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426 ]

Podsumowując, na tle powyższego stwierdzić należało, że wnioskodawczyni spełnia wymóg posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, gdyż do uznanego przez organ rentowy okresu 10 lat, 2 miesiące i 17 dni, należało dodać okres od 7 sierpnia 1984 r. do września 1992 r., a więc okres ponad 8 lat, gdy wnioskodawczyni była zatrudniona w Przędzalniach (...). W.. Skarżąca wykonywała więc pracę w szczególnych warunkach łącznie przez ponad 18 lat.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał M. W. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 1 stycznia 2024 r. Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o emeryturę 11 stycznia 2024 r., a wiek 60 lat ukończyła 31 grudnia 2023 r., a zatem rekompensatę należało wnioskodawcy przyznać od 1 stycznia 2024 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Wobec powyższego, orzeczono jak w sentencji wyroku.