Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 marca 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił B. R. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazano, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15 lutego 2023 roku uznano, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

[decyzja ZUS k. 69 akt rentowych ZUS]

W dniu 20 kwietnia 2023 r. B. R., reprezentowany przez adwokata P. P., złożył odwołanie od ww. decyzji wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie odwołującemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2022 roku.

Odwołujący zarzucił organowi naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez organ swobodnej oceny dowodów, dokonanie wybiórczej i stronniczej oceny zdrowia ubezpieczonego poprzez uznanie, że B. R. nie jest niezdolny do pracy w dotychczasowym zawodzie, a tym samym nieprawidłowe dokonanie oceny dowodów w postaci dokumentacji medycznej przesłanej z Niemiec, z której wynika, że B. R. ma wyraźną bradykinezję prawostronną (spowolnienie ruchowe i trudności w zapoczątkowaniu ruchu), drżenie spoczynkowe po prawej stronie, sztywność w prawym nadgarstku, zmniejszenie wychylenia prawego ramienia, co doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych i uznania, że odwołujący nie ma niezdolności do pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie kierowcy zawodowego, co uzasadnia odmowę przyznania mu prawa do renty.

[odwołanie k. 3 – 7 VIII akt U 786/23 ]

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych wraz z odsetkami o daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

[odpowiedź na odwołanie k. 13 – 13v. akt VIII U 786/23]

Na rozprawie w dniu 24 października 2023 roku, pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, wniósł o przyznanie prawa do renty od 1 czerwca 2022 roku na stałe. Cofnął jednocześnie wniosek o przesłuchanie wnioskodawcy oraz o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka w osobie żony wnioskodawcy. Pełnomocnik złożył także kalkulację kosztów, z której wynikało, że wnosi o zasądzenie kwoty 1080 zł z ustawowymi odsetkami oraz 180 zł tytułem kosztów dojazdu do siedziby Sądu.

[stanowisko pełnomocnika odwołującego – e-protokół rozprawy z 24 października 2023 r. – 00:01:09-00:04:08]

Pełnomocnik ZUS oświadczył natomiast, że organ rentowy zgadza się z opinią biegłego w tej sprawie, że świadczenie należy przyznać od 1 czerwca 2022 roku do końca maja 2024 roku. Pełnomocnik ZUS oświadczył, iż ZUS uznaje powództwo w tym zakresie oraz wskazał, że nie ma podstaw do przyznania renty na stałe. Podniósł również, że brak jest podstaw do zasądzenia sześciokrotności stawki podstawowej tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

[stanowisko pełnomocnika organu rentowego – e-protokół rozprawy z 24 października 2023 r. – 00:05:46]

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca B. R. urodził się (...), legitymuje się wykształceniem zasadniczym zawodowym. Pracował w zawodzie kierowcy samochodów ciężarowych.

[okoliczności bezsporne]

W dniu 8 czerwca 2022 r. B. R. złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

[wniosek k. 3-8 akt rentowych ZUS]

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z 13 stycznia 2023 roku uznano, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Orzeczenie to zostało wydane zaocznie, po dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym zaświadczeń o stanie zdrowia wystawionych przez lekarzy leczących. Na podstawie analizy ustaleń orzeczniczych nie stwierdzono naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej na ogólnym rynku pracy. W ocenie orzecznika, nie występuje o odwołującego wymóg stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Brak jest celowości przekwalifikowania zawodowego.

[orzeczenie lekarza orzecznika k. 63-63v. akt rentowych ZUS]

Następnie, na skutek wniesionego przez odwołującego sprzeciwu od ww. orzeczenia lekarza orzecznika, orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 15 lutego 2023 r. również uznano, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Komisja przy dokonywaniu ustaleń orzeczniczych uwzględniła: stopień naruszenia sprawności organizmu, wiek, rodzaj i charakter wykonywanej pracy oraz poziom wykształcenia. Rozpoznane schorzenia wnioskodawcy nie skutkują obecnie – w ocenie komisji, naruszeniem sprawności organizmu, powodującym ograniczenie zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji oraz pracy wykonywanej ostatnio. Brak jest więc w ocenie komisji wskazań do przyznania uprawnień do świadczenia rentowego.

[sprzeciw k. 65-66v. akt rentowych ZUS, orzeczenie komisji lekarskiej k. 67-67v. akt rentowych ZUS]

Powyższe orzeczenie legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji. Spośród wymaganych prawem przesłanek, wnioskodawca nie spełnił jedynie przesłanki dotyczącej niezdolności do pracy.

[decyzja ZUS k. 69 akt rentowych ZUS]

U wnioskodawcy rozpoznano: chorobę P., wskutek której jest on częściowo niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej od 8 maja 2021 roku do maja 2024 roku. Odwołujący ww. chorobę ma rozpoznaną od maja 2021 roku. Podczas pobytu w Niemczech miał wykonane badanie (...) głowy w dniu 11 sierpnia 2021 roku, które wykazało idiopatyczną chorobę P.. Od tego czasu jest leczony farmakologicznie. Z dokumentacji medycznej prowadzonej w Niemczech wynika, że u pacjenta występowały cechy zespołu pozapiramidowego. Po powrocie do Polski B. R. był dwukrotnie konsultowany przez neurologa 12 kwietnia 2023 roku i 31 maja 2023 roku. Lekarz neurolog postawił rozpoznanie choroby P. i w badaniu neurologicznym stwierdzał objawy bradykinezy i cechy zespołu pozapiramidowego. Wnioskodawca jest częściowo niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o emeryturach i rentach od 8 maja 2021 roku. Czasowa niezdolność do pracy będzie trwała do maja 2024 roku z uwagi na fakt, że jest on leczony farmakologicznie.

[opinia biegłego sądowego specjalisty neurologa J. B. k. 20 – 22 akt VIII U 786/23, dokumentacja medyczna k. 9-10, 23-29 akt VIII U 786/23]

Choroba P., na którą choruje B. R. jest chorobą przewlekłą zwyrodnieniową mózgu i nie da się jej wyleczyć. Leczenie choroby ma na celu poprawę funkcjonowania pacjenta i nie ma na celu „uzdrowienia pacjenta”. Choroba ta jest chorobą przewlekłą i według polskich neurologów początkowo przy leczeniu występuje tzw. okres „miodowy”, który może trwać dosyć długo. W okresie tym znajduje się wnioskodawca. Leczenie pacjenta poprawiło jego stan neurologiczny i zatrzymało postęp. Nadal są wprowadzane nowe leki w chorobie P., a wnioskodawca nie jest starym człowiekiem i ma możliwości dalszego leczenia i spowolnienia choroby.

[opinia uzupełniająca biegłego sądowego specjalisty neurologa J. B. k. 47 akt VIII U 786/23]

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, wniosku o przyznanie renty oraz na podstawie opinii biegłego neurologa.

Celem weryfikacji stanowiska wnioskodawcy Sąd dopuścił, z uwagi na rodzaj występujących u niego schorzeń, dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny neurologii.

Ze złożonych przez specjalistę w dziedzinie neurologii opinii wynika, że schorzenia występujące u ubezpieczonego powodują stwierdzenia istnienia w okresie od 8 maja 2021 roku do maja 2024 roku stanu częściowej niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych. W ocenie Sądu opinia ta jest jasna, spójna i logiczna. Biegła odniosła się w swojej opinii do wszelkich aspektów stanu zdrowia wnioskodawcy, opierając je na konkretnych argumentach, a co więcej, w opinii uzupełniającej odniosła się do pytań zadanych przez pełnomocnika wnioskodawcy. Biegła wskazała także, że nie jest konieczne wydanie opinii przez biegłych innych specjalizacji poza wymienionymi w postanowieniu.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie jest częściowo zasadne i skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2022 roku, poz. 504) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

jest niezdolny do pracy,

ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

niezdolność powstała w okresach wymienionych w cytowanym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Brak choćby jednego z warunków wymienionych w art. 57 ww. ustawy powoduje brak prawa do świadczenia.

W niniejszej sprawie spór między stronami ograniczał się do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego pod kątem jego zdolności do pracy w okresie od 1 czerwca 2022 roku. Niesporne jest, że odwołujący ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy.

Zgodnie z treścią art. 12 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust.1 ww. ustawy).

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych.

Zdolność do pracy ma dwa elementy: biologiczny (ogólna sprawność psychofizyczna) i gospodarczy (przydatność na rynku pracy). Należało zatem ustalić, czy wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy w pełnym zakresie czy jego kwalifikacje pozwalają na wykonywanie innej pracy, czy dla utrzymania aktywności zawodowej konieczne jest przekwalifikowanie.

Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy nie jest kryterium niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ww. ustawy. Brak możliwości wykonywania dotychczasowej pracy nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy (w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub gdy rokowanie co do przekwalifikowania jest pozytywne). Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy jest warunkiem koniecznym do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym jeżeli wiek, poziom wykształcenia, predyspozycje psychofizyczne dają podstawy do uznania, że jest możliwe podjęcie pracy w zawodzie albo po przekwalifikowaniu.

„O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, ale ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnie z kwalifikacjami.” (tak: m. in. Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z 28 września 2022 r., III AUa 1145/20, LEX nr 3436388).

„Poziom posiadanych kwalifikacji staje się punktem odniesienia w ocenie predyspozycji zdrowotnych ubezpieczonego do pracy. Poziom kwalifikacji jest podstawą do określenia rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo zaistnienia upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie - do ustalenia, czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować jako znaczne. Dodać do tego trzeba, że na pojęcie kwalifikacji zawodowych składają się posiadana (rzeczywista) wiedza i umiejętności (wyuczone i faktycznie nabyte, wykorzystywane jak i dotychczas niewykorzystywane). Dlatego możliwość kontynuowania dotychczasowej lub podjęcia innej pracy zarobkowej wymaga oceny rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych. Przy stosowaniu art. 12 u.e.r.f.u.s. konieczne jest dokonanie indywidualnej oceny rzeczywistych umiejętności i kompetencji z uwzględnieniem jednostkowej sytuacji pracownika na rynku pracy.” (tak: Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w wyroku z 12 stycznia 2021 r., III AUa 478/20, LEX nr 3446569).

Zdefiniowanie pojęcia „poziom kwalifikacji”, użytego w tym przepisie ma istotne znaczenie, bowiem stanowi ono podstawę do ustalania rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo stwierdzanego upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie, do ustalenia czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować, jako znaczne. O poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie, lecz także uzyskana poprzez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy, także pracy fizycznej. Niższy jest zatem poziom kwalifikacji osób wykonujących proste prace fizyczne, niewymagające przyuczenia zawodowego niż poziom kwalifikacji osób wykonujących prace wymagające określonych specjalistycznych umiejętności nabywanych na podstawie przygotowania zawodowego. (tak: Sąd Apelacyjny w wyroku z 19 listopada 2015 r , III AUa 786/15, LEX nr 1950585).

Częściowo niezdolny do pracy jest pracownik, który w wyniku choroby ma w istotny sposób ograniczoną zdolność do pracy w pełnym wymiarze czasu pracy. Może on natomiast wykonywać zatrudnienie niżej kwalifikowane, o niższych zarobkach, w obniżonym wymiarze godzin. Wykonywanie pracy o takim charakterze nie świadczy o odzyskaniu zdolności do pracy. (tak: Sądu Apelacyjnego w Szczecinie w wyroku z 19 stycznia 2016 r, III Aua 342/15, LEX nr 2026205).

W świetle cytowanych wyżej przepisów należało ustalić czy wnioskodawca od 1 czerwca 2022 r. jest on nadal częściowo niezdolny do pracy.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłego lekarza z zakresu neurologii.

Sąd miał bowiem na uwadze, że w sprawie, w której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2010 r., I UK 204/09, LEX nr 577813, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 27 lutego 2014 r., III AUa 716/13, LEX nr 1444861).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że schorzenie natury neurologicznej w postaci choroby P. powoduje takie naruszenie sprawności organizmu, które uzasadnia orzeczenie względem wnioskodawcy częściowej niezdolności do pracy do maja 2024 r. Wskazać przy tym należy, że wyjaśnienie treści pojęcia pracy zgodnej poziomem posiadanych kwalifikacji wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (wiedzy i umiejętności faktycznych wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) [wyrok Sądu Najwyższego z 14 marca 2006 r. I UK 159/05 niepublikowany]. Skoro ubezpieczony w swojej karierze zawodowej wykonywał zawód kierowcy, a nadto posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe zdobyte w (...) Zakładach (...), to jego zdolność do pracy należy oceniać przez pryzmat wykonywanego przez niego zawodu i posiadanych kwalifikacji. Co również istotne, a co wynika wprost z opinii lekarza orzecznika ZUS z 13 stycznia 2023 r. sporządzonej na potrzeby wydania zaskarżonej decyzji, wobec odwołującego nie jest wskazane przekwalifikowanie zawodowe czy też rehabilitacja lecznicza.

Reasumując, w ocenie Sądu za decydującą dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy należało uznać opinię biegłej z zakresu neurologii i Sąd podzielił ją w całości, uznając jej wnioski, jak i uzasadnienie za przekonujące, należycie uzasadnione, obiektywne.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał B. R. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2022 roku do 31 maja 2024 r.

Sąd nie uwzględnił natomiast żądania strony odwołującej o przyznanie B. R. prawa do renty na stałe, gdyż jak wynika z ww. opinii biegłej z zakresu neurologii, niezdolność wnioskodawcy do pracy jest czasowa i będzie trwać do maja 2024 roku. Jak słusznie podkreśliła biegła choroba P., na którą choruje B. R., jest chorobą przewlekłą zwyrodnieniową mózgu i nie da się jej wyleczyć, zaś leczenie ma na celu poprawę funkcjonowania pacjenta i nie ma na celu „uzdrowienia pacjenta”. Według polskich neurologów początkowo przy leczeniu występuje tzw. okres „miodowy”, który może trwać dosyć długo i w okresie tym znajduje się wnioskodawca. Leczenie poprawiło jego stan neurologiczny i zatrzymało postęp. Biegła podkreśliła, że nadal są wprowadzane nowe leki w chorobie P., a wnioskodawca nie jest starym człowiekiem i ma możliwości dalszego leczenia i spowolnienia choroby.

Wobec powyższego Sąd uznał, że brak jest podstaw do przyznania skarżącemu renty na stałe i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie w tej części.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty niniejszego procesu złożyły się: kwota 180 zł tytułem poniesionego przez odwołującego wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata – zgodnie z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964), a także wydatki związane z dojazdem do siedziby tutejszego Sądu poniesione przez pełnomocnika odwołującego w udokumentowanej kwocie 180 zł.

Co do odsetek od kosztów procesu, Sąd orzekł zgodnie z dyspozycją art. 98 ¹ k.p.c., zgodnie z którym od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu.

Sąd jednocześnie oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w zakresie przewyższającym kwotę 180 zł. Sąd uznał żądanie z tego tytułu kwoty w wysokości sześciokrotności stawki minimalnej, ustalonej na podstawie § 9 ust. 2 powyższego rozporządzenia, za nadmiernie wygórowane.

Wynagrodzenie adwokata ustanowionego z wyboru ustalane jest w granicach dopuszczalnej, szerokiej autonomii (art. 16 ust. 1 ustawy z 1982 r. - Prawo o adwokaturze). Zasada umowności ustalania opłat za czynności adwokackie, uwzględniająca prawa rynku, obowiązuje jednak tylko między stronami umowy. W przypadku opłat za czynności adwokackie przed organami wymiaru sprawiedliwości, stanowiących podstawę do zasądzenia zwrotu kosztów obrony, sytuacja przedstawia się inaczej, gdyż podlegają one określonym limitom. Zasądzenie kosztów obrony wyższych od wskazanych powyżej stawek minimalnych (maksymalnie w wysokości ich sześciokrotności) w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy wymaga wykazania i ustalenia okoliczności uzasadniających takie rozstrzygnięcie wymienionych w § 15 ust. 3 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Ocenie sądu podlegają takie wyznaczniki, jak m.in. nakład pracy adwokata w korelacji względem rodzaju i stopnia zawiłości sprawy oraz obszerności materiału dowodowego. (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z 5 marca 2021 r., IV KK 319/19, LEX nr 3189930).

W świetle powyższego należy zauważyć, że stopień zawiłości i obszerności niniejszej sprawy nie może uchodzić za wysoki. Sprawa zdecydowanie nie należy do spraw zawiłych, trudnych merytorycznie, została rozpoznana przez Sąd na jednej rozprawie, zaś same akta sądowe zawierają niecałe 70 kart. W sprawie przeprowadzono dowody: z dokumentów i pisemnej opinii jednego biegłego – typowe dla spraw tego rodzaju. W niniejszym postępowaniu nie przeprowadzono dowodu z przesłuchania świadka, ani z przesłuchania strony – a więc dowodów, które wymagałyby od pełnomocnika przygotowania odpowiednio sformułowanych pytań do tych osób i zadanie ich na rozprawie. Trudno także uznać za okoliczność uzasadniającą przyznanie wynagrodzenia w stawce przekraczającej stawkę minimalną, podniesioną w piśmie procesowym pełnomocnika z 23 października 2023 r. to, że „pełnomocnik zainicjował postępowanie sądowe, składając w sprawie odwołanie o wysokiej wartości merytorycznej i zgłosił odpowiednie do przeprowadzenia wnioski dowodowe,” gdyż należy to uznać za przejaw wykonywania przez profesjonalnego pełnomocnika typowych, spoczywających na nim obowiązków, a nie okoliczności uzasadniające zasądzenie kosztów z uwzględnieniem podwyższonej stawki jego wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w punkcie czwartym sentencji.