Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21.02.2024 r. sprostowaną decyzją z dnia 28.03.2024 Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 30.01.2024 odmówił A. C. prawa do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska organ rentowy podniósł, że ubezpieczony nie wykazał wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przez okres wynoszący co najmniej 15 lat d końca 2008 r z wyłączeniem okresów zasiłków chorobowych.

Do zatrudnienia w szczególnych warunkach zaliczono okres zatrudnienia w (...) SA tj 11 lat 3 miesiące. Nie uwzględniono okresu pracy w szczególnych warunkach od 01.12.1989 do 31.10.1996 w (...) Zakładach (...) okres ten nie został wystarczająco udokumentowany.

/ decyzje w aktach ZUS k. nienumerowane/

W dniu 21.03.2024 r. odwołanie od ww. decyzji wniósł A. C. domagając się jej zmiany w części odmawiającej praw do rekompensaty.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

- niezgodne ze stanem faktycznym przyjęcie, że nie świadczył pracy w warunkach szczególnych w (...) Zakładach (...) podczas gdy bezpośrednio wskazują na to zgromadzone w sprawie dokumenty - świadectwo pracy,

- naruszenie art. 21 ustawy z dnia 19.12.2008 o emeryturach pomostowych poprzez jego błędną wykładnię prowadząca do uznania, że nie przysługuje jemu prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Podnosząc powyższe odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez przyznanie mu prawa do rekompensaty tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz zasądzenie kosztów postępowania.

/ odwołanie z załącznikami k. 3-11/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k. 12-13/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. C. urodził się w dniu (...).

/ bezsporne/

W dniu 30.01.2024 przyznano wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 23.01.2024 tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego bez prawa do rekompensaty.

/ decyzje z dnia 30.01.2024 r. w aktach ZUS k. nienumerowane /

W dniu 30.01.2024 r wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę z uwzględnieniem prawa do rekompensaty.

/ bezsporne /

W rozpoznaniu wskazanego wniosku wydano zaskarżoną decyzję z 21.02.2024 r..

/ decyzja w aktach ZUS k. nienumerowane/

Zakład zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia wnioskodawcy w (...) S.A. Zakładach (...) w Ł. w okresie 26.08.1997 do 31.12.2008 z wyłączeniem okresów przerw w pracy z powodu korzystania ze świadczeń w razie choroby. Organ uznał za udowodnione tj 11 lat 3 miesiące okresów pracy tym charakterze.

/ bezsporne/

W okresie od 01.12.1989 do 31.10.1996 wnioskodawca był zatrudniony w (...) S. A.

/ bezsporne, dokumentacja osobowa ze świadectwem pracy załączona do akt sprawy /

Wnioskodawca za wskazany okres zatrudnienia legitymuje się świadectwem pracy z 31.10.1996 r. w którym wskazano, iż w okresie tym wykonywał pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku konfekcjoner środków opatrunkowych - pracę w szczególnych warunkach. Pracę w takim charakterze oraz od 2.11.1993 równolegle na stanowisku operator maszyn brygadzista potwierdza też dostępna dokumentacja osobowa.

/ świadectwo pracy k. 7 oraz k. 5 akt ZUS dokumentacja osobowa załączona do akt sprawy, kopia wskazane dokumentacji w aktach ZUS k. nienumerowane oraz k. 7-11 v./

Ubezpieczony nie posiada świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez pracodawcę za powyższy okres zatrudnienia.

/ bezsporne/

Wnioskodawca w będąc zatrudnionym na stanowisku konfekcjonera środków opatrunkowych a także operatora maszyn brygadzisty de facto cały czas wykonywał obowiązki konfekcjonera. WW wykonywali ta sama pracę. Wnioskodawca pracował na produkcji zarówno obsługując maszynę jak i wykonując pozostałe czynności zajmował się pakowaniem. Konfekcjoner pakował gotowy produkt. Operator dodatkowo będąc brygadzistą kierował ludźmi i przy maszynie zakładał folie, celulozę na pakowany towar, sprawdzał czy jest klej, zajmował się dodatkowo włókniną zakładał materiał na maszynę. Przy maszynie był operator który zajmował się całym procesem i stricte 2 osoby pakujące środki opatrunkowe/ podpaski . Od maszyny nie można było odejść. Stale sprawdzało się parametry. Praca miała charakter 3 zmianowy po 8 godzin .Praca odbywała się w hałasie i zapyleniu. Nie było w niej żadnych przestojów.

/ zeznania świadka S. P. protokół z rozprawy z dnia 13.05.2024 r. 00:04:10-00:12:03, zeznania świadka J. C. protokół z rozprawy z dnia 13.05.2024 r. 00:12:03-00:20:14 zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 13.05.2024 r. 00:26:59- 00:33:31

Brat wnioskodawcy J. C. zatrudniony także ww. zakładzie pracy od 20.05.1985 do 31.08.1994 jako konfekcjoner/ operator maszyn i urządzeń wykonując analogiczne obowiązki co wnioskodawca, uzyskał za wskazany okres świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, które zostało uwzględnione przez ZUS przy przyznaniu mu prawa do świadczenia emerytalnego.

/ bezsporne akta rentowe J. C. załączone do akt sprawy/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, jak i złożone w toku procesu akta osobowe nadto dokumenty zawarte w załączonych aktach rentowych J. C.. Zeznania wnioskodawcy i świadków przesłuchanych w procesie Sąd ocenił jako wiarygodne, nie znajdując żadnych podstaw by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Jednocześnie organ rentowy nie zgłosił wniosków dowodowych mających na celu wykazanie okoliczności przeciwnych. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, co do charakteru pracy odwołującego w spornym okresie zatrudnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 164 t.j.) Rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że w okresie zatrudnienia w (...) S. A. na stanowisku konfekcjoner środków opatrunkowych, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 II UK 21/10).

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050/ Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Tylko okresy zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), i nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia. /III AUa 101/16 - wyrok SA Gdańsk z dnia 11-05-2016/.

Przy czym należy pamiętać, iż o określonych skutkach prawnych wykonywania pracy w warunkach szczególnych stanowi ustawa oraz utrzymane jej przepisami (art. 32 ust. 4 ustawy o e. i r. z FUS) rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r. Zarządzenia resortowe traktowane są tylko jako wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach i mają one znaczenie, o ile są dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia i stanowią jego uszczegółowienie, poprzez bardziej ścisłe ustalenie stanowisk pracy (por wyroki SN: z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306, z dnia 9 maja 2006 r., II UK 183/05, LEX nr 1001301).

W świetle treści wykazu A Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 wymienione w Dziale IV w chemii poz 24. Prace przy produkcji środków higieniczno sanitarno-ochronnych oraz półproduktów do ich wyrobu są pracą w szczególnych warunkach.

Nadto praca w tym charakterze wymieniona jest w Zarządzeniu Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. (Dzienniki Urzędowe - rok 1987 nr 4 poz. 7) w Dziale IV w chemii poz 24. Produkcja środków higieniczno-sanitarno-ochronnych oraz półproduktów do ich wyrobu. Przy tym zarządzenie to w ramach wskazanego działu i pozycji wymienia w pkt 15 stanowisko pakowacza a w pkt 20 stanowisko operatora urządzeń dozujących, formujących i pakujących.

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zgromadzony i niepodważony przez organ rentowy materiał dowodowy w postaci zeznań wnioskodawcy zeznań świadków i zgromadzonej dokumentacji w tym osobowej jednoznacznie potwierdza że w spornym okresie zatrudnienia wnioskodawca jako konfekcjoner środków opatrunkowych, operator maszyn i urządzeń stale i w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się obsługą maszyny pakującej środki sanitarne - podpaski oraz zajmował się bezpośrednim pakowaniem tych środków. Praca ta była wykonywana przez niego ciągle bez żadnych przestojów. WW pełnił też obowiązki brygadzisty jednak mimo sprawowanego nadzoru nadal wykonywał wskazane czynności. Natomiast przy ocenie, czy dozór stanowi pracę w szczególnych warunkach, ważkim jest narażenie ubezpieczonego na czynniki istniejące na stanowiskach pracy podwładnych zatrudnianych w szczególnych warunkach, a z tego punku widzenia nie jest istotne, czy nadzór dotyczył pracy wykonywanej przez pracowników podległych mistrzom, bądź brygadzistom, czy też czynności tych ostatnio wymienionych pracowników, skoro przełożeni pracowali w takich samych warunkach jak ich podwładni (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2009 r., I UK 201/08, LEX nr 738338). Tym samym wykonywane przez niego obowiązki odpowiadały pracy oraz stanowiskom określonym w ww. aktach prawnych. Brak więc podstaw do kwestionowania szczególnego charakteru tak wykonywanych czynności.

Reasumując, stwierdzić należy, że po uwzględnieniu do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy od 01.12.1989 do 31.10.1996 w (...) Zakładach (...) ( 6 lat ,11 miesięcy) oraz po uwzględnieniu stażu pracy w szczególnych warunkach już uznanego przez organ za udowodniony (11 lat 3 miesiące) ww. niewątpliwie spełnia wymóg posiadania 15-letniego okresu pracy w takim charakterze. Tym samym wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty.

W myśl art. 100 ust. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Na mocy art. 129 ust. 1 cytowanej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając na względzie powyższe, należało zmienić zaskarżoną decyzję o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w sentencji wyroku.

/Jacek Chrostek/