Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z 21 lutego 2024 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z 6 lutego 2024 roku przyznał J. K. (1) emeryturę od 1 lutego 2024 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Jednocześnie zakład stwierdził, że wnioskodawcy nie przysługuje prawo do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych wobec nie udowodnienia przez wnioskodawcę 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zakład wskazał, że nie uznano okresu od 5 sierpnia 1981 roku do 31 maja 2000 roku jako pracy w szczególnych warunkach, ponieważ Zakład Pracy powołał w świadectwach wykonywania pracy w szczególnych warunkach charakter pracy niezgodny z zarządzeniem resortowym z 31 marca 1988 roku wydanym przez Ministra Rolnictwa Leśnictwa i (...) Żywnościowej (organ wskazał, że wymieniony
w zarządzeniu charakter pracy to: prace w przemyśle tytoniowym: przenoszenie, sortowanie
i rozdrabnianie tytoniu).

[decyzja k. 7-10 akt emerytalnych ZUS]

Decyzją z 29 lutego 2024 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku o emeryturę z 21 lutego 2024 roku ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury J. K. (1) od 1 lutego 2024 roku – bez rekompensaty.

[decyzja k. 16-18 akt emerytalnych ZUS]

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. K. (1) zaskarżając ją w całości
i zarzucając bezpodstawną odmowę uznania przedłożonego świadectwa pracy w szczególnych warunkach i nieprawidłowe przyjęcie, że jego praca nie była pracą w warunkach szczególnych, a konsekwencji bezpodstawną odmowę przyznania rekompensaty. W konsekwencji odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, przyznanie prawa do rekompensaty
i przeliczenie emerytury z uwzględnieniem rekompensaty.

[odwołanie – k. 3-4]

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie przytaczając argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

[odpowiedź na odwołanie – k. 5-5v.]

Na rozprawie z 12 stycznia 2024 roku bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

[końcowe stanowiska stron e-protokół rozprawy z 22 maja 2024 roku 00:25:39 – płyta CD – k. 77]

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. (1) urodził się (...). Legitymuje się on wykształceniem zasadniczym zawodowym w zawodzie tokarz. Wnioskodawca nie nabył prawa do emerytury pomostowej ani emerytury w obniżonym wieku.

[okoliczność bezsporna, a nadto świadectwo pracy k. 3 akt kapitałowych ZUS]

W okresie od 5 sierpnia 1981 roku do 31 maja 2000 roku ubezpieczony był zatrudniony w (...) S.A. w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie od 5 sierpnia 1981 roku do 31 marca 1983 roku wnioskodawca pracował na stanowisku pracownika pomocniczego oddziału wyrobu papierosów, w okresie od 1 kwietnia 1983 roku do 31 grudnia 1994 roku – na stanowisku mechanika maszyn tytoniowych, od 1 stycznia 1995 roku do 30 września 1998 roku – na stanowisku pracownika pomocniczego oddziału papierosów, a od 1 października 1998 roku do 31 maja 2000 roku – na stanowisku maszynisty maszyn tytoniowych.

[świadectwo pracy k. 7-7v. akt emerytalnych ZUS]

Fabryka, w której był zatrudniony wnioskodawca, zajmowała się wyrobem papierosów. W okresie, gdy wnioskodawca był zatrudniony jako pracownik pomocniczy, do jego obowiązków należało sypanie tytoniu na taśmę, zbieranie pyłu i tytoniu, a następnie przewożenie na linię cięcia tytoniu. Wnioskodawca pracował także przy sypaniu i rozgarnianiu tytoniu, jak również przewoził gotowe papierosy do spakowania czy filtry do papierosów. Z kolei pracując na stanowisku mechanika, do jego obowiązków należało naprawianie maszyn do produkcji tytoniu, co wykonywał na sali produkcyjnej.

Z kolei jako maszynista, wnioskodawca obsługiwał maszynę do produkcji papierosów, pilnując prawidłowości produkcji papierosów – wnioskodawca włączał maszynę i wymieniał części i kontrolował tytoń w maszynie. W przypadku zacięcia się noża, ubezpieczony rozdzielał tytoń od bibuły. Wnioskodawca musiał także sprawdzać stan tytoniu, wybierał tytoń ręcznie
i zasypywał maszynę, a następnie musiał wyrzucić pył z maszyn. Odwołujący segregował tytoń, a jak tytoń był nieodpowiedni to trzeba było tytoń wyrzucić i zasypać.

Wszystkie prace wykonywane przez ubezpieczonego przez cały okres zatrudnienia
w (...) Fabryce (...) były związane z tytoniem – ubezpieczony wykonywał je na sali produkcyjnej. Ubezpieczony przez cały okres zatrudnienia pracował w systemie akordowym.

[zeznania o wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 22 maja 2024 roku 00:01:13-00:12:03 w zw. Z 00:23:52 – płyta CD k. 77, zeznania świadka J. K. (2) e-protokół rozprawy z 22 maja 2024 roku 00:13:41-00:18:06 – płyta CD k. 77, zeznania świadka E. G. e-protokół rozprawy z 22 maja 2024 roku 00:19:02-00:23:50 – płyta CD k. 77]

Wnioskodawca pracował na hali o wymiarach 200 x 100 m, w której to hali znajdował o się 13 maszyn do produkcji papierosów. Wewnątrz hali panowało bardzo duże zapylenie, zapach tytoniu oraz hałas. Hala była co prawda dobrze wentylowana, ale wentylacja była mało wydajna, a z powodu wiatru, nie można było otwierać okien.

[ zeznania o wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 22 maja 2024 roku 00:01:13-00:12:03 w zw.z 00:23:52 – płyta CD k. 77, zeznania świadka J. K. (2) e-protokół rozprawy z 22 maja 2024 roku 00:13:41-00:18:06 – płyta CD k. 77, zeznania świadka E. G. e-protokół rozprawy z 22 maja 2024 roku 00:19:02-00:23:50 – płyta CD k. 77 ]

Wnioskodawca w okresie pracy w (...) Wytwórni (...) miał wypłacany dodatek do wynagrodzenia za pracę warunkach szkodliwych.

[karty wynagrodzeń k. 55-64]

Pracująca wraz z wnioskodawcą na tej samej hali produkcyjnej E. G. otrzymała świadectwo pracy w warunkach szczególnych.

[zeznania świadka E. G. e-protokół rozprawy z 22 maja 2024 roku 00:19:02-00:23:50 – płyta CD k. 77 ]

Wnioskodawca 6 lutego 2024 roku złożył wniosek o emeryturę z rekompensatą.

[wniosek k. 1-3v. akt emerytalnych ZUS]

Decyzją z 21 lutego 2024 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z 6 lutego 2024 roku przyznał J. K. (1) emeryturę od 1 lutego 2024 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Jednocześnie zakład stwierdziła, że wnioskodawcy nie przysługuje prawo do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych wobec nie udowodnienia przez wnioskodawcę 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zakład wskazał, że nie uznano okresu od 5 sierpnia 1981 roku do 31 maja 2000 roku jako pracy w szczególnych warunkach, ponieważ Zakład Pracy powołał w świadectwach wykonywania pracy w szczególnych warunkach charakter pracy niezgodny z zarządzeniem resortowym z 31 marca 1988 roku wydanym przez Ministra Rolnictwa Leśnictwa i (...) Żywnościowej (organ wskazał, że wymieniony
w zarządzeniu charakter pracy to: prace w przemyśle tytoniowym: przenoszenie, sortowanie
i rozdrabnianie tytoniu).

[decyzja k. 7-10 akt emerytalnych ZUS]

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w aktach niniejszej sprawy,
w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, jak również na podstawie osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawcy oraz powołanych w sprawie świadków: J. K. (2) oraz E. G.. Zgromadzonym dowodom Sąd dał wiarę. Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków – osób niezainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy na korzyść którejkolwiek ze stron, a jednocześnie pracownic pracujących w tym samym czasie i w tym samym w zakładzie pracy co wnioskodawca nie budzą wątpliwości przy ocenie ich wiarygodności – nie są sprzeczne ani z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów, ani z zeznaniami wnioskodawcy. Organ rentowy nie zgłaszał wniosków dowodowych, mających na celu wykazanie okoliczności przeciwnych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Kwestią sporną było przy tym jedynie to czy wykonywaną w okresie od 5 sierpnia 1981 roku do 31 maja 2000 roku przez wnioskodawcę pracę w (...) S.A. można uznać za pracę w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r. poz. 164 ze zm.), ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 5 tej ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 roku ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszący co najmniej 15 lat.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 powoływanej ustawy, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

[tak: M. Z. - Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, tak też: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31 marca 2016 roku, III AUa 1899/15 – LEX nr 2044406]

Art. 23 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Prawo do rekompensaty, zgodnie z powyższą ustawą, mają więc osoby urodzone po 31 grudnia 1948 roku, które przed 1 stycznia 2009 roku wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Należy zauważyć, że art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej, 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Przesłanka negatywna została zawarta w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Jest nią nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Bezspornym jest w rozpoznawanej sprawie jest, że wnioskodawca nie nabył prawa do emerytury pomostowej ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej z 1998 r., stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z § 1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Przepis
§ 2 ust. 1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W świetle § 2 ust. 1 wskazanego rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić. [tak: wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r., II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)]

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Okresy pracy w warunkach szczególnych wskazane w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach mogą być wykazywane przez zainteresowanego, przed Sądem wszelkimi środkami dowodowymi, a przewidzianymi przez kodeks postępowania cywilnego, a w szczególności dokumentami z osobowych akt pracowniczych, zeznaniami świadków, a także przesłuchaniem stron.

[tak: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85, LEX nr 14635, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., (...), LEX nr 14630, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku, III UZP 6/84, LEX nr 14625]

Reasumując powyższe rozważania przyjąć należało, że w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia, co do środków dowodowych, którymi związany jest ZUS we własnym postępowaniu. Tym samym pomimo nie przedstawienia stosownych dokumentów lub też stosownych zaświadczeń Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego może uznać, że w określonym czasie wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania wnioskodawcy oraz przesłuchanych świadków, a także dokumentacja zawarta w uzyskanych w toku procesu aktach osobowych ubezpieczonego, w istocie potwierdził, że skarżący w okresie od 5 sierpnia 1981 roku do 31 maja 2000 roku stale, w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

W powyższym okresie bowiem, pracując na stanowiskach kolejno: pracownika pomocniczego oddziału wyrobów papierosów, mechanika maszyn tytoniowych, pracownika pomocniczego oddziału papierosów i maszynisty maszyn tytoniowych, wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowisku ujętym w punkcie 3 w dziale X (w rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) (prace w fabrykach tytoniu: przenoszenie, sortowanie i rozdrabnianie tytoniu).

W ocenie Sądu, prace wykonywane przez ubezpieczonego odpowiadały również stanowiskom wskazanym w dziale X pod poz. 3 zarządzenia resortowego Ministra Rolnictwa Leśnictwa i (...) Żywnościowej z 31 marca 1988 roku wskazanych w punktach odpowiednio: 9 (maszynista maszyn i urządzeń tytoniowych), 10 (mechanik maszyn i urządzeń tytoniowych), a także 12 (pracownik pomocniczy, pracownik transportowy magazynu tytoniu, półfabrykatów i wyrobów tytoniowych).

Należy mieć przy tym na uwadze, że dla oceny czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie, stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

[tak: wyrok Sądu Najwyższego z 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426 ]

Podkreślić przy tym należy, że stanowiska, na których praca jest wykonywana
w szczególnych warunkach zostały jedynie sprecyzowane w wykazie stanowiącym załącznik do wymienionego powyżej zarządzenia resortowego, które ma charakter jedynie pomocniczy – informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający ogólne pojęcia istniejące
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zaś jak wskazuje się w orzecznictwie, istotne znaczenie dla kwalifikacji danej pracy jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ma wynikające z wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży.

[tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12, LEX nr 1339369]

Dokonując więc oceny tego czy ubezpieczony rzeczywiście pracował w warunkach szczególnych i wobec tego przysługuje mu z tego tytułu rekompensata, Sąd ustalił, że w okresie, gdy wnioskodawca był zatrudniony jako pracownik pomocniczy, do jego obowiązków należało bowiem sypanie tytoniu na taśmę, zbieranie pyłu i tytoniu, a następnie przewożenie na linię cięcia tytoniu. Do jego zadań należało również przewożenie gotowych papierosów do spakowania czy przewożenie filtrów do papierosów. Pracując natomiast na stanowisku mechanika, wnioskodawca naprawiał maszyny do produkcji tytoniu, czego dokonywał na S. produkcyjnej, będąc narażonym na panujące tam czynniki szkodliwe.

Z kolei jako maszynista, wnioskodawca obsługiwał maszynę do produkcji papierosów: pilnował prawidłowości produkcji papierosów – wnioskodawca włączał maszynę i wymieniał części i kontrolował tytoń w maszynie. W przypadku zacięcia się noża, ubezpieczony rozdzielał tytoń od bibuły. Wnioskodawca musiał także sprawdzać stan tytoniu, wybierał tytoń ręcznie
i zasypywał maszynę, a następnie musiał wyrzucić pył z maszyn. Odwołujący segregował tytoń, a jak tytoń był nieodpowiedni to trzeba było tytoń wyrzucić i zasypać.

Warto w tym miejscu również zauważyć, że ubezpieczony w trakcie wykonywanej pracy był narażony na typowe dla pracy w przemyśle tytoniowym czynniki szkodliwe – wewnątrz hali, na której pracował ubezpieczony panowało bardzo duże zapylenie, zapach tytoniu oraz hałas, a także utrudniona wentylacja pomieszczeń, w których ubezpieczony pracował – w związku z czym otrzymywał on dodatek za pracę w szkodliwych warunkach.

Wobec powyższego, należy uznać, iż wszystkie prace wykonywane przez ubezpieczonego przez cały okres zatrudnienia w (...) Fabryce (...) były związane z tytoniem – ubezpieczony przez cały okres zatrudnienia wykonywał swoje obowiązki na hali produkcyjnej, gdzie miał bezpośredni kontakt z tytoniem. Wykonywał więc on bez wątpienia prace wymienione w punkcie 3 w dziale X wykazu A w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, jak i wskazane w punktach odpowiednio: 9, 10 oraz 12 zarządzenia resortowego.

Podsumowując, na tle powyższego stwierdzić należało, że wnioskodawca spełnia wymóg posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, gdyż
w okresie zatrudnienia w (...) Fabryce (...) od 5 sierpnia 1981 roku do 31 maja 2000 roku, a więc przez okres ponad 18 lat, skarżący wykonywał prace, które należy uznać za prace w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. K. (1) prawo do rekompensaty, o czym orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964) zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. (jako strony przegrywającej proces) na rzecz J. K. (1) (jako wygrywającego) kwotę 180 zł. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Wobec powyższego, orzeczono jak w sentencji wyroku.