Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21.02.2025 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziału (...) w Ł. na podstawie ustawy z dnia 20.12.1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. 2025 poz. 197) odmówił A. F. prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym powstałej w skutek choroby zawodowej, podnosząc iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej Kasy z dnia 7.02.2025 r. uznano, że okresowa całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym ubezpieczonej nie pozostaje w związku przyczynowym z chorobą zawodową.

/decyzja – k. 26 akt KRUS/

Decyzją z dnia 26.03.2025 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziału (...) w Ł. na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 20.12.1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. 2025 poz. 197) odmówił A. F. prawa do dodatku pielęgnacyjnego wskazując, iż w orzeczeniu Komisji Lekarskiej Kasy z dnia 7.02.2025 r. nie została stwierdzona niezdolność do samodzielnej egzystencji warunkująca przyznanie tego świadczenia.

/ decyzja k. 40 akt KRUS/

Odwołanie od obu ww. decyzji wniosła A. F. domagając się ich zmiany i przyznania zarówno renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym powstałej w skutek choroby zawodowej, jak i dodatku pielęgnacyjnego.

W uzasadnieniu powyższego odwołująca podniosła, iż jest niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym z uwagi na przewlekłą chorobę obwodowego układu nerwowego wywołaną wykonywaniem pracy w gospodarstwie rolnym w formie ciaśni nadgarstka - który jest wymieniony w wykazie chorób zawodowych. Orzeczenie lekarskie PK 153.2016 z dnia 16.12.2016 zostało wystawione przez (...) w Ł. w poradni chorób zawodowych. Ocena narażenia zawodowego jak również wykonywana praca rolnika indywidualnego w gospodarstwie rolnym wskazuje na przyczynowy związek jej choroby z pracą zawodową. Odwołująca wskazała, iż jej obecny stan zdrowia - całkowita niezdolność do pracy determinowana jest przede wszystkim tym schorzeniem. Ubezpieczona zaznaczyła też, że cierpi na wiele innych przewlekłych schorzeń, które znacznie ograniczają sprawność jej organizmu- nie jest w stanie zrobić zakupów , przygotować posiłków zadbać o higienę osobistą. W związku z czym wymaga stałej pomocy osób trzecich i jest osoba niezdolną do samodzielnej egzystencji.

/odwołanie k. 3-4 akt VIII U 906/25 oraz odwołanie k. 4 akt VIII U 1076/25/

Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziału (...) w Ł. wniósł o oddalenie obu odwołań podtrzymując stanowisko i argumentację zawarte w zaskarżonych decyzjach.

/odpowiedzi na odwołanie – k. 5 akt VIII U 906/25 oraz k. 9-10 akt VIII U 1076/25//

Sprawy z ww. odwołań połączono do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

/ zarządzenie k. 12 akt VIII U 1076/25/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni A. F. ur. (...), w dniu 13.11.2024 r. wniosła o przyznanie prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy, powstałej wskutek rolniczej choroby zawodowej. W dniu 19.03.2025 r. ubezpieczona złożyła też wniosek o dodatek pielęgnacyjny.

/ bezsporne wniosek k. 1 -3 akt KRUS/

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Orzeczenie wydano do 31.10.2027r. Orzeczeniem Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy Centrum (...) Lecznicze w Ł. z dnia 16.12.2016 potwierdzono u wnioskodawczyni chorobę zawodową związaną ze sposobem wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym pod postacią obustronnego zespołu cieśni nadgarstka.

bezsporne, orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności z 22.07.2022 r. k. 5 akt VIII U 1076/25, orzeczenie o rozpoznaniu choroby zawodowej r. PK 153.2016 dokumentacja medyczna w aktach KRUS k. nienumerowane

Lekarz rzeczoznawca KRUS orzeczeniem z dnia 9.01.2025 r. rozpoznając u wnioskodawczyni zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa C, Th i LS z zespołem bólowym lędźwiowym lewostronnym. Obustronny zespół cieśni nadgarstka po stronie lewej leczony operacyjnie, nadciśnienie tętnicze labilne, chorobę niedokrwienną serca, uznał ubezpieczoną za okresowo całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym od dnia 13.11.2024 do stycznia 2026r. Nie stwierdził niezdolności badanej do samodzielnej egzystencji. Stwierdził, iż okresowa całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym pozostaje w związku przyczynowym z chorobą zawodową.

orzeczenie Lekarza Rzeczoznawcy KRUS k. 19 akt KRUS , opinia lekarska – dokumentacja medyczna w aktach KRUS k. nienumerowane

Do przedmiotowego orzeczenia zarzut wadliwości wniósł regionalny inspektor Orzecznictwa Lekarskiego i orzeczeniem z dnia 7.02.2025 r. Komisja Lekarska KRUS rozpoznając u wnioskodawczyni zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa szyjno- piersiowo- lędźwiowego z przewlekłym zespołem bólowym i nawracającymi objawami korzeniowymi po stronie lewej, obustronny zespół cieśni nadgarstka, uznał badaną za trwale całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym od dnia 13.11.2024 r. Nie stwierdził niezdolności badanej do samodzielnej egzystencji. Stwierdził, iż trwała całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym nie pozostaje w związku przyczynowym z chorobą zawodową.

orzeczenie Komisji Lekarskiej KRUS – k. 23 akt KRUS, opinia lekarska – dokumentacja medyczna w aktach KRUS k. nienumerowane /

W tym stanie rzeczy wydano zaskarżone decyzje, nadto decyzję z dnia 21.02.2025 r., na mocy której z urzędu przyznano A. F. prawo do renty rolniczej z ogólnego stanu zdrowia od 13.11.2024 r. bezterminowo.

/ bezsporne decyzja k. 28 akt ZUS/

U wnioskodawczyni ze względów neurologicznych stwierdza się zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne całego kręgosłupa, szczególnie odcinka lędźwiowego, z przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa, obustronny zespół cieśni nadgarstków oraz przebyty zabieg operacyjny zespołu cieśni nadgarstka 13.04.2022 r. Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z uwagi na stan układu ruchu i choroby somatyczne a nie z układu nerwowego.

Badana w 2016 roku miała potwierdzoną chorobę zawodową związaną ze sposobem wykonywania pracy pod postacią obustronnego zespołu cieśni nadgarstka. Odwołująca się od wielu lat jest leczona z powodu dolegliwości bólowych właściwie całego kręgosłupa, często jest rehabilitowana. Przebyła operację zespołu cieśni nadgarstka lewego 13.04.2022 r. Aktualnie jest po iniekcjach prawego nadgarstka i zakwalifikowany jest kciuk do operacji. Z powodu bólów głowy badana miała wykonane (...) głowy, gdzie stwierdzono drobne naczyniopochodne zmiany w mózgu, jest systematycznie leczona przez neurologa. Ortopeda zalecił jej poruszanie się za pomocą kul łokciowych, żeby odciążyć kręgosłup LS.

Z powodu choroby zwyrodnieniowo-dyskopatycznej odwołująca się jest całkowicie trwale niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym. Nie ma to związku z rozpoznaną chorobą zawodową.

Z punktu widzenia neurologa badana jest zdolna do samodzielnej egzystencji, ponieważ jest w stanie samodzielnie spożywać posiłki, samodzielnie przemieścić się z leżanki na krzesełko i z powrotem. Po powierzchniach płaskich porusza się o kulach łokciowych, ale samodzielnie. Przy utrzymaniu higieny osobistej jest samodzielna. Przy kąpieli całego ciała wymaga pomocy. Jest w stanie rozebrać się i ubrać samodzielnie, chociaż w gabinecie w niektórych czynnościach pomagał jej syn. Panuje nad czynnościami fizjologicznymi. Z punktu widzenia neurologa odwołująca nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych, tj. takich, które warunkują życie w biologicznym znaczeniu tego słowa. Podstawowe potrzeby to przyjmowanie pokarmu, załatwianie potrzeb fizjologicznych, utrzymanie higieny osobistej i poruszanie się po domu, ewentualnie dla osoby mieszkającej samotnie zaopatrzenie w artykuły żywnościowe. Pomoc to praca, działanie fizyczne lub moralne podjęte dla dobra innej osoby w celu ulżenia w jej działalności.

pisemna opinia biegłego neurologa J. B. k. 21-25, pisemna opinia uzupełniająca k. 48-49

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumentację medyczną, opinię biegłego neurologa J. B.. Wskazaną opinię Sąd uznał za wiarygodną, została bowiem ona sporządzona przez biegłą o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni i z uwagi na które stwierdzono u niej chorobę zawodową. Biegła w sposób wyczerpujący określiła schorzenia, jakie występują u A. F. i kompleksowo oceniła ich znaczenie dla oceny jej zdolności do pracy w gospodarstwie rolnym a także przeanalizowała związek tej niezdolności ze stwierdzoną u wnioskodawczyni chorobą zawodową. Biegła mając na uwadze niezdolność do pracy wnioskodawczyni z ogólnego stanu zdrowia oceniła też jej zdolność do samodzielnej egzystencji nie znajdując podstaw dla uzasadnienia takiego orzeczenia.

W ocenie Sądu wydana w sprawie opinia jest logiczna, spójna i rzetelnie opisuje stan zdrowia ubezpieczonej i sposób jej funkcjonowania , stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Opinia została wydana w oparciu o dostępną dokumentację medyczną wnioskodawczyni oraz po uprzednim zbadaniu ubezpieczonej.

Biegła neurolog nie widziała potrzeby, aby w sprawie dopuszczony był dowód z opinii biegłych innych specjalności medycznych.

Sąd ma przy tym na uwadze, iż ubezpieczona po zapoznaniu się z treścią opinii biegłego neurologa nie zgadzała się z jej wnioskami - domagając się przeprowadzenia opinii uzupełniającej lub wydania opinii przez innego biegłego specjalistę w tej dziedzinie.

Wskazać należy, że opiniująca w sprawie biegła neurolog szczegółowo odniosła się do zgłoszonych przez stronę zarzutów. Biegła w sposób przejrzysty i wyczerpujący wyjaśniła dlaczego brak podstaw zmiany wniosków w zakresie oceny braku związku niezdolności do pracy ubezpieczonej w gospodarstwie rolnym z jej chorobą zawodową oraz dlaczego nie ma podstaw do stwierdzenia niezdolności wnioskodawczyni do samodzielnej egzystencji, pomimo pewnych deficytów w jej funkcjonowaniu. Analiza opinii biegłej pozwala uznać, iż ta wnikliwie zapoznała się z dokumentacją medyczną ubezpieczonej, historią jej choroby, sposobem jej funkcjonowania i wyciągnęła zarówno z tych dowodów oraz z osobistego badania ubezpieczonej stanowcze wnioski w zakresie oceny jej zdolności do pracy w kontekście choroby zawodowej i jej zdolności do samodzielnej egzystencji, które zostały umotywowane w sposób niebudzący wątpliwości. Wnioskodawczyni ostatecznie nie przedstawienia konkretnych i jednoznacznych zarzutów, które dyskwalifikowałyby opinię biegłego jako nierzetelną. Wnioski wypływające z opinii biegłej należy więc uznać za kompletne i miarodajne dla rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych odwołania nie są zasadne i jako takie podlegają oddaleniu.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 197) renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1.  podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, o którym mowa w ust. 2,

2.  jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym,

3.  całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez okres co najmniej 25 lat. ( ust. 1a).

W myśl ust. 2 art. 21 w/w ustawy, warunek podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres uważa się za spełniony, jeżeli okres ubezpieczenia emerytalno-rentowego ubezpieczonego wynosi co najmniej:

1) rok - jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w wieku do 20 lat;

2) 2 lata - jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w wieku powyżej 20 lat do 22 lat;

3) 3 lata - jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w wieku powyżej 22 lat do 25 lat;

4) 4 lata - jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w wieku powyżej 25 lat do 30 lat;

5) 5 lat - jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w wieku powyżej 30 lat.

Zgodnie z art. 21 ust. 4 ww ustawy jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała wskutek wypadku przy pracy rolniczej lub rolniczej choroby zawodowej, warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, uważa się za spełniony, jeżeli ubezpieczony posiada jakikolwiek okres ubezpieczenia emerytalno-rentowego, który obejmuje dzień wypadku lub dzień zachorowania na rolniczą chorobę zawodową.

Za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym (art. 21 ust. 5).

Ponadto zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników do emerytury lub renty rolniczej z ubezpieczenia przysługuje dodatek pielęgnacyjny na zasadach i wysokości określonej w przepisach emerytalnych.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1631), dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia.

Z analizy przepisu wynika, iż przesłanki w postaci całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji muszą wystąpić łącznie.

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji - art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji ma szeroki zakres i obejmuje opiekę i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego. Jednak sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego czy też, że potrzebuje pomocy innych osób nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji./ III AUa 62/17 - wyrok SA Lublin z dnia 30-08-2017/.

Jeżeli stan zdrowia ubezpieczonego nie powoduje konieczności zapewnienia mu stałej ani długotrwałej opieki i pomocy innej osoby, by mogły zostać zaspokojone jego elementarne potrzeby życia codziennego i nie zostało wykazane aby nie radził sobie z obowiązkami domowymi, sama okoliczność, że w związku z występującymi u ubezpieczonego schorzeniami doznaje on pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego, a czasem też potrzebuje pomocy innych osób, nie może uzasadniać uznania go za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji / por odpowiednio III AUa 615/12 - wyrok SA Szczecin z dnia 19-12-2012/.

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd uznał, iż ustalenia dokonane w toku przedmiotowej sprawy nie uzasadniają zmiany zaskarżonych decyzji.

Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawczyni nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie w związku ze stwierdzoną u niej niewątpliwie chorobą zawodową - zespół ciaśni nadgarstka. Wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym na stałe, ale z ogólnego stanu zdrowia. Wnioskodawczyni mimo niezdolności do pracy nie jest też osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji - w jej przypadku nie zachodzi konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Wynika to w sposób jednoznaczny z wydanej w toku postępowania sądowego opinii biegłego neurologa. Opinia ta – o czym mowa była już wcześniej – stanowią pełnowartościowy materiał dowodowy.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Znamiennym jest również, iż wnioski wynikające ze wskazanej opinii dotyczące tej zdolności nie zostały merytorycznie skutecznie zakwestionowane przez stronę powodową. Wnioskodawczyni co prawda kwestionowała treść opinii biegłego neurologa podnosząc związek jej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym z chorobą zawodową oraz odmienny sposób funkcjonowania determinowany między innymi niepełnosprawnością , ale te okoliczności – co już wspominano - były objęte przedmiotem analizy biegłej, zatem nie można uznać, iż opinia biegłej neurolog wobec pominięcia tych okoliczności była niekompletna a co za tym idzie nieprawidłowa. Tym samym powyższe nie podważa waloru dowodowego wydanej w sprawie opinii.

Podkreślenia wymaga też, że na stanowisko Sądu co do oceny poprawności i wiarygodności opinii biegłej, pozostaje bez wpływu treść orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wnioskodawczyni. Orzeczenia stwierdzające stopień niepełnosprawności nie są bowiem równoznaczne z orzeczeniem komisji lekarskiej KRUS, czy to w przedmiocie niezdolności do pracy, czy niezdolności do samodzielnej egzystencji. Dzieje się tak dlatego, że stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych stała lub długotrwała opieka i pomoc innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji jest wymagana w celu pełnienia przez daną osobę ról społecznych, natomiast w świetle art. 21 ust. 5 za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym a stosownie do art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stała lub długotrwała opieka i pomoc innych osób jest konieczna w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Tym samym w świetle obowiązującego stanu prawnego brak jest podstaw do utożsamiania pojęć prawnych „całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji” oraz „niepełnosprawności”, skoro każde z tych pojęć posiada odmienną definicję legalną. W konsekwencji zaliczenie do osób niepełnosprawnych nie ma żadnego przełożenia na stwierdzenie, iż ubezpieczony jest osobą niezdolną do pracy czy niezdolną do samodzielnej egzystencji / por odpowiednio Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 czerwca 2022 r., III AUa 335/21./

Wnioskodawczyni stosownie do przywołanej opinii biegłej neurolog nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym w związku z chorobą zawodową i nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki osób trzecich w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, choć wymaga dalszego leczenia i wsparcia w związku z całkowitą niezdolnością do pracy z ogólnego stanu zdrowia – co nie jest kwestionowane. W związku z powyższym A. F. nie jest uprawniona do dochodzonych świadczeń.

Nadto nie jest możliwe w realiach niniejszej sprawy uwzględnienie odwołań na innej podstawie z uwagi na trudną sytuację życiową rodzinną wnioskodawczyni, gdyż w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie jest prawnie dopuszczalne stosowanie klauzul generalnych, którymi są w szczególności zasady współżycia społecznego. Zgodnie z poglądem judykatury „do złagodzenia rygorów prawa ubezpieczeń społecznych nie stosuje się ani art. 5 KC, ani art. 8 KP, bo przepisy prawa ubezpieczeń społecznych mają charakter przepisów prawa publicznego.” „W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych niedopuszczalne jest powoływanie się na zasady współżycia społecznego, jako że prawo ubezpieczeń społecznych, w odróżnieniu od przepisów prawa pracy (art. 300 KP), nie zawiera normy o charakterze takiej klauzuli generalnej, ani też normy zezwalającej na stosowanie w zakresie nieuregulowanym przepisów kodeksu cywilnego. ” (por. wyrok SN z dnia 16 czerwca 2011 r. sygn. akt III UK 214/10 opubl. LEX 1095955, wyrok SA w Katowicach z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt III AUa 3616/09, opubl. LEX nr 785483 wyrok SN z dnia 2 grudnia 2009 r., sygn. akt I UK 174/09, opubl. LEX nr 585709, wyrok NSA w. z dnia 18 maja 2011 r., sygn. akt I OSK 124/11, opubl. LEX 990161, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 listopada 2008 r., sygn. akt III AUa 330/08)

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołania wnioskodawczyni jako bezzasadne oddalił.