Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z 12.03.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił H. W. prawa do emerytury ponieważ wnioskodawca na dzień 1.01.1999 r. nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Zakład podał, że nie uwzględnił jako okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach pracy w okresach:

1)  30.08.1975 r. – 30.11.1985 r. w Zakładach (...) ponieważ brak jest świadectwa pracodawcy potwierdzającego pracę w szczególnych warunkach z podaną nazwa stanowiska oraz powołaniem na odpowiednie rozporządzenie i zarządzenie,

2)  1.04.1992 r. – 31.12.1998 r. ponieważ stanowisko spawacza wymienione w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie jest wymienione w powołanym przez pracodawcę zarządzeniu Ministra Budownictwa i przemysłu Materiałów Budowlanych z 1.08.1983 r. akcentując, że pełna nazwa stanowiska w zarządzeniu to spawacz elektryczny i gazowy /decyzja k. 12 akt ZUS/.

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą wnioskodawca wniósł od niej odwołanie żądając uznania wskazanych w skarżonej decyzji okresów zatrudnienia za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych i przyznanie prawa do emerytury / odwołanie k. 3/.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości dotychczasowe stanowisko w sprawie , a dodatkowo podał, że w trakcie zatrudnienia w okresie 1.04.1992 r. – 31.12.1998 r. w Kombinacie Budownictwa (...) wnioskodawca przebywał na zasiłku chorobowym w okresach: 20-24.07.1992 r., 22-27.02.1994 r., 3-11.04.1994 r., 30-05-16.07.1994 r., 13-17.09.1994 r., 5-7.04.1995 r. /odpowiedź na odwołanie k. 4/.

Na rozprawie z 30.10.2018 r. – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w n/n sprawie - wnioskodawca poparł odwołanie, a pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie / e-prot. z 30.10.2018 r.: 00:01:11, 00:16:24/.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Wnioskodawca - H. W. urodził się (...) / niesporne/.

Odwołujący złożył wniosek o emeryturę 19.02.2018 r. / niesporne/.

Wnioskodawca jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i złożył oświadczenie o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa / wniosek k. 3 akt ZUS/.

H. W. na dzień 1.01.1999 r. posiada ogólny staż pracy w ilości 26 lat i 8 dni, a w tym okresy składkowe w ilości 25 lat, 9 miesięcy i 22 dni oraz okresy nieskładkowe w ilości 2 miesięcy i 16 dni / niesporne, decyzja k. 17 akt ZUS/.

Odwołujący ukończył (...) Szkołę Zawodową przy Zakładach (...) uzyskując zawód ślusarza / kwestionariusz osobowy w załączonych aktach osobowych dot. zatrudnienia w (...) B., zeznania wnioskodawcy e-prot. z 4.09.2018r.: 00:02:05- 00:08:38 w zw. z e-prot. z 30.10.2018 r.: 00:09:52/.

W okresie 1.09.1975 r. – 30.11.1985 r. odwołujący pracował w Zakładach (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza / świadectwo pracy k. 3 akt kapitałowych/.

Wnioskodawca podjął zatrudnienie ww. zakładach zaraz po skończeniu ww. szkoły przyzakładowej. Przez cały czas pracował na stanowisku ślusarza. Pracę ślusarza wykonywał początkowo na różnych oddziałach, a z czasem głównie w dziale standaryzacji w młynach, gdzie były mielone barwniki na proszek. Do obowiązków wnioskodawcy należały remonty maszyn, które wykonywał w hali produkcyjnej. Na czas remontu zatrzymywano tylko jedną maszynę. Były to w szczególności naprawy młynów, spawanie rur, wymiana, a prócz tego naprawiał tarcze, aby nie było przestojów. Wnioskodawca nie wykonywał przez cały czas prac polegających na spawaniu, a jedynie w razie potrzeby. W godzinach pracy wnioskodawca wykonywał też remonty urządzeń w warsztacie, który należał do tego samego oddziału, ale mieścił się w oddzielnym w pomieszczeniu, z boku, pomiędzy piętrami, oddzielonym drzwiami, na innym piętrze niż hale produkcje. Z warsztatu na halę produkcyjną wnioskodawca zjeżdżał windą. W warsztacie praca wnioskodawcy jako ślusarza polegała na nabijaniu kołków na tarcze od młynów, naprawianiu mieszadeł do mieszania barwników. Zdarzało się, że wykonując remont na hali produkcyjnej wnioskodawca zabierał jakieś części np. przekładnię do warsztatu celem naprawy. Każdego dnia rano wnioskodawca sprawdzał w książce jakie danego dnia konkretne prace remontowe ma wykonać. W większości czasu pracy odwołujący jako ślusarz wykonywał remonty w oddziale standaryzacji, natomiast w warsztacie pracował ok. 20-30 % czasu pracy. Wnioskodawca nie ma świadectwa pracy w szczególnych warunkach z ww. okresu zatrudnienia wystawionego przez pracodawcę. Odwołujący korzystał z urlopów profilaktycznych, miał dodatkowe posiłki, otrzymywał mleko, kawę i miętę / zeznania wnioskodawcy e-prot. z 4.09.2018r.: 00:02:05- 00:08:38 w zw. z e-prot. z 30.10.2018 r.: 00:09:52 – 00:15:47, zeznania świadka K. P. e-prot. z 4.09.2018r.: 00:12:07 – 00:22:07/.

Odwołujący w okresie 25.04.1977 r. – 12.04.1979 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową / książeczka wojskowa k. 4-5 akt kapitałowych/.

Odwołujący posiada świadectwo pracy w warunkach szczególnych z 30.04.1999 r. oraz świadectwo pracy z tego samego dnia wystawione przez Kombinat Budownictwa (...) w zarządzie komisarycznym, w których poświadczono, że w okresie 1.04.1992 r. – 30.04.1999 r. H. W. pracował w ww. zakładzie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym na stanowisku spawacza wymienionym w wykazie A dział XIV poz. 12 pkt 1 wykazu szczegółowego stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1.08.1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach. Ponadto w ww. świadectwo pracy potwierdzono, że wnioskodawca przebywał na zasiłku chorobowym w okresach: 20-24.07.1992 r., 22-27.02.1994 r., 3-11.04.1994 r., 30-05-16.07.1994 r., 13-17.09.1994 r., 5-7.04.1995 r., a także, że w okresie 26.07.1992 r. – 18.02.1993 r. odwołujący wykonywał pracę na budowie eksportowej w pobliżu S. w Rosji jako spawacz / świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 9 akt ZUS, k. 9 akt kapitałowych, dokumentacja osobowa z okresu zatrudnienia w Kombinacie Budownictwa (...) załączona do akt sprawy, a w niej zaświadczenie o pracy na budowie eksportowej i aneks z 24.07.1992 r., potwierdzenie gotowości wyjazdu z 2.12.1992 r. /.

Zgodnie z oryginalną dokumentacją osobową z ww. spornego okresu zatrudnienia w Kombinacie Budownictwa (...) pracodawca w angażach wpisywał jako stanowisko pracy wnioskodawcy: ślusarz, spawacz, bądź ślusarz - spawacz / dokumentacja osobowa z okresu zatrudnienia w Kombinacie Budownictwa (...) załączona do akt sprawy, a w niej umowa o pracę z 22.02.1986 r., umowa o pracę z 10.04.1992 r., umowa o pracę z 24.07.1992 r., zaświadczenia kwalifikacyjne, karta obiegowa, angaże, zaświadczenie o pracy na budowie eksportowej, aneks z 24.07.1992 r., potwierdzenie gotowości wyjazdu z 2.12.1992 r., kwestionariusz osobowy/.

W rzeczywistości w spornym okresie H. W. w Kombinacie Budownictwa (...) pracował przez cały czas jako ślusarz – spawacz, w systemie jednozmianowym, w pełnym wymiarze czasu pracy w godzinach od 7.00 do 15.00. Początkowo pracował w warsztacie, a później wykonywał pracę ślusarza – spawacza na budowie. Odwołujący zarówno na budowach, jak i w warsztacie wykonywał wyłącznie prace spawalnicze. Także w okresie kontraktu zagranicznego w miejscowości koło S. wnioskodawca wykonywał tylko prace spawalnicze i nie był kierowany do wykonywania żadnych innych prac / protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy k. 3 załączonych akt osobowych, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 4.09.2018r.: 00:02:05- 00:08:38 w zw. z e-prot. z 30.10.2018 r.: 00:09:52 – 00:15:47, zeznania świadka J. Ł. e-prot. z 30.10.2018 r.: 00:03:25 – 00:07:25/.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, zeznań świadków i samego wnioskodawcy. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków co do faktu, że ubezpieczony świadczył pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w obu badanych okresach. Jednakże na ich podstawie niemożliwym jest ustalenie, iż ubezpieczony świadczył pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez wymagane prawem co najmniej 15 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat (dla mężczyzn), oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat (dla mężczyzn).

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Według treści §3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Odnosząc się do powyższej, zwrócić należy uwagę, iż w postępowaniu przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych regulacja § 2 ust. 2 rozporządzenia z 1983 r., statuująca ograniczenia dowodowe, nie znajduje zastosowania. W postępowaniu przed tym sądem, według art. 473 k.p.c., nie stosuje się bowiem żadnych ograniczeń dowodowych, a więc każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe.

Należy podkreślić, że nabycie prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym jest przywilejem w stosunku do nabywania emerytur w powszechnym wieku emerytalnym, przeto skorzystanie z tego prawa nie może podlegać uznaniu lub opierać się na wykładni rozszerzającej, ale powinno mieć oparcie w ustalonych okolicznościach faktycznych sprawy, które spełniają prawne wymagania zakwalifikowania określonej pracy jako zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W orzecznictwie (por. np. wyrok SN z 15.12.1997 r., II UKN 417/97, OSNAPiUS 1998 nr 21, poz. 638) przyjmuje się, że nie korzysta z uprawnienia do emerytury w niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Z rozważań zawartych w tym orzeczeniu należy wyprowadzić nadto wniosek, iż - ze względu na charakter omawianego świadczenia (wcześniejsza emerytura) - przepisy rozporządzenia należy wykładać ściśle.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do wieku oraz lat okresów składkowych i nieskładkowych. Jednak w ocenie Sądu wnioskodawca nie spełnia warunku co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Kluczowy dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okazał się pierwszy sporny okres zatrudnienia od 1.09.1975 r. do 30.11.1985 r. kiedy to odwołujący pracował w Zakładach (...). Z przeprowadzonych dowodów wynika bowiem, że co prawda skarżący pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza choć w rzeczywistości praca ta polegała na tym, że pracował , jako ślusarz – spawacz i pracę tę wykonywał początkowo na różnych oddziałach, a z czasem głównie w dziale standaryzacji w młynach, gdzie odbywała się produkcja, ale jednocześnie z materiału dowodowego wynika, że w całym badanym okresie zatrudnienia oprócz pracy na oddziałach produkcyjnych w godzinach pracy, jak zresztą sam wnioskodawca wprost przyznał w swoich zeznaniach, skarżący wykonywał też prace ślusarskie w ramach remontów urządzeń w warsztacie, który mieścił się w oddzielnym w pomieszczeniu, pomiędzy piętrami, gdzie nie było hal produkcyjnych. Sąd zważył, że odwołujący wprost zeznał, że w większości czasu pracy wykonywał remonty w oddziale standaryzacji, ale jednocześnie zeznał, że praca w warsztacie zajmowała ok. 20-30 % czasu jego pracy.

Wnioskodawca nie ma świadectwa pracy w szczególnych warunkach z ww. okresu zatrudnienia wystawionego przez pracodawcę. Natomiast dane zawarte w aktach osobowych wnioskodawcy, świadectwie pracy i wreszcie zeznania jego i świadka K. P. jednoznacznie wskazują na to, że w przebiegu zatrudnienia pracował jako ślusarz – spawacz, jednakże jednocześnie z zeznań tego świadka i samego wnioskodawcy wynika także, że odwołujący wykonywał prace nie tylko spawalnicze na oddziałach produkcyjnych, ale także prace ślusarskie w warsztacie poza produkcją, a to wyklucza możliwość uznania, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w warunkach szkodliwych jako ślusarz - spawacz.

Sąd zważył bowiem, że stanowisko ślusarza nie jest wymienione w wykazach A i B stanowiących załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W tym miejscy przypomnienia wymaga, że ocena, czy dana praca wykonywana jest w szczególnych warunkach winna nastąpić przy uwzględnieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., a to przez przyporządkowanie wykonywanej przez ubezpieczonego pracy do rodzajów prac wymienionych w jego załącznikach – Wykazie A i B. Rozporządzenie to bowiem jest podstawowym aktem prawnym ustalającym warunki wcześniejszej emerytury, w tym kwalifikującym oznaczoną pracę jako pracę w szczególnych warunkach, której wykonywanie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy rodzić może uprawnienia emerytalne.

Prace ślusarza – spawacza wykonywane przez wnioskodawcę można byłoby ewentualnie przyporządkować do Wykazu A dział XIV (prace różne) poz. 12 tj. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, jednakże wymagałoby to od Sądu poczynienia na podstawie wiarygodnego materiału dowodowego zebranego w postępowaniu odwoławczym jednoznacznych ustaleń, że rzeczywiście w okresie zatrudnienia w Zakładzie (...) skarżący wykonywał prace wymienione w ww. wykazie i że robił to stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, jak to zostało wyżej omówione, nie daje podstawy do takich ustaleń, a to z tego względu, że wnioskodawca obok prac polegających na udziale w procesie spawania bezpośrednio na oddziałach w których odbywała się produkcja, wykonywał także stale przez ok. 20-30% czasu jego pracy szereg innych czynności, typowych dla ślusarza i były to prace poza oddziałami produkcyjnymi, w warsztatach mieszczących się w oddzielnych pomieszczeniach. Wszystko to razem prowadzić musi do wniosku, że wbrew odmiennym twierdzeniom wnioskodawcy, skarżący nie wykazał, że wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prac wymienionych w Wykazie A Dział XIV poz. 12.

Podkreślić należy, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok SN z 10.04.2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Brak możliwości zaliczenia pierwszego spornego okresu zatrudnienia do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze przez wnioskodawcę, co do zasady przesądził, że odwołujący w toku nn. postępowania nie wykazał wymaganej prawem ilości co najmniej 15 lat takiej pracy

W tym miejscu zaakcentować należy, że zgodnie z art. 6 k.c. to na wnioskodawcy spoczywał ciężar dowodowy w niniejszej sprawie. Oparcie polskiej procedury cywilnej na zasadzie kontradyktoryjności jedynie w wyjątkowych przypadkach dozwala Sądowi na podjęcie czynności mających na celu pobudzenie inicjatywy stron, a zasadą w tym zakresie jest samodzielne dążenie uczestników postępowania do wykazania prawdziwości podnoszonych twierdzeń. Jeżeli twierdzenie istotne dla rozstrzygnięcia nie zostanie udowodnione, to o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy decyduje rozkład ciężaru dowodu. Zatem strona, na której spoczywa ciężar dowodu, ponosi ryzyko ujemnych skutków niedopełnienia swoich obowiązków w tym zakresie. Sąd Okręgowy uznał również, zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, iż nie jest zarówno zobowiązany, jak i uprawniony do przeprowadzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (patrz wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76).

Tymczasem wnioskodawca nie przedłożył w toku sprawy żadnych dowodów, które by świadczyły o tym, że praca którą wykonywał od 1.09.1975 r. do 30.11.1985 r. kiedy to odwołujący pracował w Zakładach (...) jako ślusarz - spawacz była pracą wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu w szczególnych warunkach. Nie wykazał by prace spawalnicze zajmowały mu 8 godzin dziennie, skoro przez ok. 20-30% czasu pracy wykonywał też szereg prac ślusarskich w warsztacie, co oznacza, że nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach.

Co się zaś tyczy drugiego spornego okresu zatrudnienia to odwołujący co prawda posiada świadectwo pracy w warunkach szczególnych z 30.04.1999 r. wystawione przez Kombinat Budownictwa (...) w zarządzie komisarycznym, w których poświadczono, że w okresie 1.04.1992 r. – 30.04.1999 r. H. W. pracował w ww. zakładzie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym na stanowisku spawacza wymienionym w wykazie A dział XIV poz. 12 pkt 1 wykazu szczegółowego stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1.08.1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, jednakże należało zbadać na czym konkretnie polegała praca wnioskodawcy w tym okresie, tym bardziej, że zgodnie z oryginalną dokumentacją osobową z ww. spornego okresu zatrudnienia w Kombinacie Budownictwa (...) pracodawca w angażach wpisywał jako stanowisko pracy wnioskodawcy: ślusarz, spawacz, bądź ślusarz – spawacz. Sąd oceniając na podstawie całokształtu materiału dowodowego charakter wykonywanej pracy przez odwołującego zważył, że z zeznań świadka J. Ł. i wnioskodawcy wynika, że w tym okresie zatrudnienia H. W. pracował przez cały czas jako ślusarz – spawacz, w pełnym wymiarze czasu pracy, a także, że zarówno na budowie, jak i w warsztacie odwołujący wykonywał wyłącznie prace spawalnicze przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, w tym też w okresie kontraktu zagranicznego w miejscowości koło S.. Brak zatem przeszkód by w/w okres zaliczyć wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach. Powyższe nie może jednak zmienić oceny jurydycznej rozpoznawanego obecnie odwołania, gdyż nawet jeśli uznać, że w Kombinacie Budownictwa (...) w okresie 1.04.1992 r. – 30.04.1999 r. H. W. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę, o której mowa w Wykazu A dział XIV (prace różne) poz. 12 tj. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) określającego prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, to i tak daje to jedynie staż w ilości 7 lat.

Wobec powyższego wnioskodawca nie wykazał jedynej spornej przesłanki posiadania na dzień 1.01.1999 r. stażu pracy w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy razem ze stosownym pouczeniem o sposobie i terminie do wniesienia apelacji.

3.12.18

A.P.