Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

Sygnatura akt VIII U 1051/24

UZASADNIENIA

Decyzją z dnia 2 kwietnia 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. odmówił J. M. przyznania dodatku pielęgnacyjnego wskazując, iż w wyniku przeprowadzonego badania Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła niezdolności do samodzielnej egzystencji, wobec czego brak jest podstaw do przyznania świadczenia.

(decyzja - k. 52 pliku IV akt ZUS)

Odwołanie od przedmiotowej decyzji wniósł J. M., zaskarżając ją w całości. Skarżący wskazał, że nie jest w stanie wykonywać żadnych czynności zawodowych, a zdiagnozowane schorzenia spowodowały, iż jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Musi stosować długotrwałe leczenie zachowawcze, bez możliwości wyleczenia. Wymaga stałej opieki, a koszty leczenia farmakologicznego są bardzo wysokie. Dodatkowo procesy chorobowe postępują. W konsekwencji ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uznanie go za niezdolnego do samodzielnej egzystencji oraz przyznanie mu prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

(odwołanie - k. 3-5)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentacje, jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie - k. 7-7 verte)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. M. urodził się (...)

(bezsporne)

W dniu 16 lutego 2024 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie uprawnień do dodatku pielęgnacyjnego.

(wniosek - k. 49 pliku IV akt ZUS)

Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u ubezpieczonego przewlekłą chorobę niedokrwienną serca wielonaczyniową, stan po (...) (20 listopada 2023 r.), stan po (...) (30 listopada 2023 r.), stan po zawale ściany dolno-bocznej w 1996 r. leczonym zachowawczo, stan po (...) (UA - 2006 r.) leczonym zachowawczo, dysfunkcję LK EF 45%, nadciśnienie tętnicze, stan po implantacji stentgraftu z powodu tętniaka aorty brzusznej (06.2019 r.), AO tętnic kończyn dolnych, cukrzycę typu 2 leczoną insuliną i S., przewlekłą chorobę nerek, astmę oskrzelową, (...), niedokrwistość oraz przerost gruczołu krokowego.

(opinia lekarska z dnia 11 marca 2024 r. - k. 26-27 dokumentacji orzeczniczo – medycznej ZUS)

Orzeczeniem z dnia 11 marca 2024 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

(orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 11 marca 2024 r. - k. 53-53 verte pliku IV akt ZUS)

W dniu 20 marca 2024 r. ubezpieczony złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS.

(sprzeciw – k. 28-29 dokumentacji orzeczniczo – medycznej ZUS )

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 26 marca 2024 r. potwierdziła rozpoznanie i podtrzymała wnioski Lekarza Orzecznika ZUS uznając, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

(opinia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 26 marca 2024 r. - k.30-31 dokumentacji orzeczniczo – medycznej ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS - k. 51-51 verte pliku IV akt ZUS)

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

(decyzja - k. 52 pliku IV akt ZUS)

W sądowym badaniu kardiologicznym u ubezpieczonego rozpoznano przewlekłą chorobę niedokrwienną serca wielonaczyniową, stan po zabiegu pomostowania aortalno - wieńcowego (tzw. bypass”y/ (...)) - 30 listopada 2023 r., stan po przebytym zawale serce (...) 20 listopada 2023 r., stan po ostrym zespole wieńcowym pod postacią niestabilnej dławicy piersiowej - 2006 r., stan po zawale serca ściany dolno-bocznej - 1996 r., przewlekłą niewydolność serca w pośrednią frakcją wyrzutową (EF 45%), nadciśnienie tętnicze, cukrzycę t. 2 (insulinoterapia), astmę oskrzelową, przewlekłą chorobę nerek, a także stan po implantacji stentgraftu z powodu tętniaka aorty brzusznej - 06.2019 r., miażdżycę zarostową tętnic kończyn dolnych, (...) (reumatoidalne zapalenie stawów), niedokrwistość oraz przerost gruczołu krokowego.

Biegły zaznaczył, że wnioskodawca jest relatywnie umiarkowanego ogólnego stanu z punktu widzenia kardiologa (tj. stabilny stan bez cech zaawansowanej niewydolności serca czy znacznego uszkodzenia mięśnia sercowego). Jak podaje sam wnioskodawca - dominują problemy stawowe związane z zaawansowaną postacią reumatoidalnego zapalenia stawów. Co ważne, ubezpieczony jest też obciążony schorzeniami kardiologicznymi (choroby przewlekłe). Ma rozpoznaną chorobę niedokrwienną serca, jest po przebytych ostrych zespołach wieńcowych (tj. jest po przebyciu zawału mięśnia sercowego w 2023 r. i 1996 r.), ma rozpoznane nadciśnienie tętnicze. Całościowo w ocenie kardiologicznej jest jednak w dość dobrym ogólnym stanie - nie oznacza to jednak braku schorzeń przewlekłych. Z uwagi na zaawansowanie zmian miażdżycowych (i ich lokalizację) wymagał przeprowadzenia w 2023 r. zabiegu kardiochirurgicznego - pomostowanie aortalno-wieńcowego (tzw. bypassy).

Biegły wskazał, że realnie oceniając, obecnie u wnioskodawcy mimo przebytych zawałów mięśnia sercowego, leczenia zabiegowego metodą pomostowania aortalno - wieńcowego (...) (tz bypass’y) nie doszło do bardzo dużego uszkodzenia mięśnia sercowego. To fakt i ma to istotne znaczenie orzecznicze. W ostatnim badaniu ECHO (tj. USG serca, opis w dokumentacji ZUS) uwidoczniono m.in. umiarkowanie obniżoną funkcję skurczową mięśnia lewej komory serca (z oszacowaną frakcją wyrzutową EF-45% tj. norma). Globalnie taki wynik badania ECHO potwierdza umiarkowane uszkodzenia serca jako całości. Dodatkowo wnioskodawca ma rozpoznawane nadciśnienie tętnicze, jego kontrola pozostaje dobra. I. leczy się z powodu cukrzycy, wymaga przyjmowania insuliny, okresowej kontroli w poradni diabetologicznej.

Podsumowując, w ocenie biegłego przewlekła choroba niedokrwienna serca (przewlekły zespół wieńcowy), stan po przebytych ostrych zespołach wieńcowych, stan po zabiegu (...), niewydolność serca, nadciśnienie tętnicze to schorzenia, z których raczej trudno się wyleczyć - ogólnie patrząc wymagają przewlekłego leczenia i stałej kontroli (celem zmniejszenia np. ryzyka sercowo-naczyniowego i opóźnienie momentu wystąpienia dalszych powikłań). Dodatkowo pacjenci z tego typu schorzeniami mają niewątpliwie większe ryzyko kolejnych niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych np. kolejny zawału, udar (nawet pomimo optymalnego leczenia). Jednak oceniając ewentualną niezdolność do samodzielnej egzystencji biegły brał pod uwagę upośledzenie czynności organizmu, a nie samo ryzyko sercowo - naczyniowe (gdyż ono samo w sobie nie znaczy o niezdolności do samodzielnej egzystencji). Obecnie wnioskodawca nie jest osoba przewlekle leżącą, samodzielnie spożywa posiłki, samodzielnie korzysta z WC, nie ma istotnych zaburzeń pamięci, samodzielnie porusza się choć z dużym utrudnieniem. Wymaga natomiast okresowej pomocy przy ubieraniu się.

W konsekwencji z punktu widzenia biegłego kardiologa - internisty u wnioskodawcy nie stwierdza się niezdolności do samodzielnej egzystencji.

(pisemna opinia biegłego z zakresu kardiologii i chorób wewnętrznych - k.16-18, uzupełniająca pisemna opinia biegłego z zakresu kardiologii i chorób wewnętrznych - k. 116 - 117)

Z punktu widzenia reumatologa u wnioskodawcy rozpoznaje się reumatologiczne zapalenie stawów ( (...)), miernie zaawansowaną chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowo-krzyżowym, wczesną/umiarkowaną artrozę stawów biodrowych oraz osteoporozę.

U ubezpieczonego brak jest niezdolności do samodzielnej egzystencji z powodu w/w chorób narządu ruchu. Biegły rozpoznał u opiniowanego reumatoidalne zapalenie stawów w okresie remisji klinicznej, umiarkowanie zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, prawego stawy biodrowego, osteoporozę bez złamania patologicznego. Rozpoznane u wnioskodawcy przez ponad 20 laty (...), nie ma aktualnie cech aktywności. Reumatolog, w aktualnym stopniu zaawansowania w/w chorób, opierając się na własnej ocenie pacjenta oraz na zawartej w aktach sprawy dokumentacji medyczno-orzeczniczej, w tym opiniach Lekarza Orzecznika ZUS, Komisji Lekarskiej ZUS, biegłego specjalisty kardiologa oraz pismach opiniowanego, nie obserwuje u niego takiego naruszenia funkcji wydolności narządu ruchu, które wymagałoby stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innych osób w czynnościach życia codziennego oraz w celu pełnienia ról społecznych.

Ubezpieczony jest długotrwale niezdolny do pracy z ogólnego stanu zdrowia, wymaga zaopatrzenia w środku pomocnicze, pomoce techniczne i przedmioty ortopedyczne ułatwiające funkcjonowanie. Wnioskodawca, jak wynika z wywiadu i dokumentacji, porusza się w domu i poza domem samodzielnie, aczkolwiek z pewnymi ograniczeniami. Jest zdolny do utrzymywania higieny osobistej, korzystania z toalety, ubierania się, spożywania posiłków, komunikowania się z otoczeniem. Może wymagać okresowego wsparcia przy dokonywaniu większych zakupów czy korzystaniu z komunikacji publicznej. W trakcie badań przez lekarzy specjalistów nie stwierdzono u niego cech aktywnego zapalenia stawów.

W konsekwencji biegły reumatolog uważa, że aktualne naruszenie sprawności organizmu z powodu chorób narządu ruchu opiniowanego nie powoduje i nie powodowało wcześniej u ubezpieczonego niezdolności do samodzielnej egzystencji.

(pisemna opinia biegłego reumatologa - k. 100-102, uzupełniająca pisemna opinia biegłego reumatologa - k. 141-142 verte)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dowodów, na które składała się dokumentacja znajdująca się w aktach przedmiotowej sprawy, dokumentacja znajdująca się w aktach organu rentowego, dokumentacja medyczna J. M., a nadto pisemne opinie biegłych z zakresu kardiologii i reumatologii.

W celu wyjaśnienia spornych okoliczności dotyczących ustalenia czy ubezpieczony jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, Sąd dopuścił dowód z pisemnych opinii biegłych w/w specjalizacji.

Wskazani biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia skarżącego i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie. Podkreślić należy, że biegli uwzględnili w swojej opinii całość dokumentacji leczenia, wnioski opinii omówiono prawidłowo, sformułowane zostały one w sposób jasny, a przede wszystkim kategoryczny. Znajdująca się w aktach dokumentacja medyczna odwołującego zawierała wszystkie podstawowe informacje dotyczące jego stanu zdrowia, była spójna i logiczna, a ponadto żadna ze stron nie kwestionowała jej wiarygodności.

Należy też zauważyć, że dopuszczeni w sprawie biegli są doświadczonymi specjalistami z dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom odwołującego się, a poziom wiedzy biegłych oraz sposób umotywowania opinii powoduje, iż należy uznać je za miarodajne i nadające się do oparcia na nich ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia. Powołani w sprawie biegli lekarze orzekli jednogłośnie, że wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

Wskazać przy tym należy, że zarzuty poczynione przez wnioskodawcę wobec opinii w/w biegłych, nie mogą się ostać.

W uzupełniającej opinii biegły kardiolog podkreślił, że wbrew twierdzeniom skarżącego dokonał szczegółowej oceny dokumentacji i stanu kardiologicznego wnioskodawcy. Ubezpieczony leczy się z przyczyn kardiologicznych, ale obecnie jego stan zdrowia w tym zakresie jest stabilny i w miarę optymalny. Z korzyścią dla wnioskodawcy w trakcie zabiegu pomostowania aortalno - wieńcowego w 2023 r. nie obserwowano ciężkich powikłań jak np. udar mózgu, uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, rozwój zaawansowanej niewydolności serca. Generalnie zabieg (...) z dobrym wynikiem odległym. Ponadto wynik ECHO potwierdza tylko umiarkowane uszkodzenie serca jako całości (wnioskodawca nie ma istotnie obniżonej frakcji wyrzutowej np. na poziomie 15 czy 20%). Z tych też względów funkcja układu krążenia mimo przebytych zawałów i zabiegów nie jest istotnie upośledzona. W konsekwencji biegły podtrzymał stanowisko zawarte w pierwotnej opinii.

Natomiast biegły z zakresu reumatologii w uzupełniającej opinii wyjaśnił, że w dniu badania w obrębie kończyn głównych obserwował symetryczny, bez zaników mięśniowych układ obręczy barkowej. Nie stwierdził zaników mięśni obu rąk. Napięcie mięśni było zachowane. W związku z powyższym biegły podtrzymał wnioski z pierwotnej opinii wskazując, że nie obserwuje u opiniowanego takiego naruszenia funkcji i wydolności narządu ruchu, które wymagałoby stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innych w czynnościach życia codziennego, oraz w celu pełnienia ról społecznych.

Mając zatem na względzie wszechstronne opinie biegłych, Sąd Okręgowy uznał w pełni wartość dowodową tych opinii i podzielił jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. Opinie te są wystarczająco wyczerpujące, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot i zostały wydane po zbadaniu wnioskodawcy oraz zapoznaniu się z całokształtem dokumentacji lekarskiej.

W ocenie Sądu wnioskodawca nie wskazał na uchybienia biegłych przy wydawaniu opinii i formułowaniu wniosków, które mogłyby je podważać. Należy bowiem podkreślić, iż podstawą zakwestionowania opinii nie może być fakt, iż treść wydanej w sprawie opinii nie jest zbieżna z zapatrywaniami oraz stanowiskiem w sprawie danej strony. Innymi słowy, nie można kwestionować opinii tylko dlatego, że de facto strona nie jest zadowolona z opinii przedstawionej przez dotychczasowego biegłego. Słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (vide m. in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 lutego 2013 roku w sprawie (...) ACa 76/12, LEX 1312019).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych, odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1631 z późn. zm., dalej: ustawa emerytalna), dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia.

Z analizy przepisu wynika, iż przesłanki w postaci całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji muszą wystąpić łącznie.

Na mocy art. 12 ustawy emerytalnej, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art.13 ust.1 ustawy emerytalnej stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Celem nabycia uprawnień do dodatku pielęgnacyjnego, lekarz orzecznik ZUS musi orzec u danej osoby dwa stany, tj. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji. Ustawodawca przyjął, że jedynie osoba, która ukończyła 75 rok życia jest uprawniona do dodatku pielęgnacyjnego bez potrzeby weryfikowania jej stanu zdrowia w drodze badania lekarskiego.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest, czy ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnej egzystencji i czy spełnił w związku z tym wszystkie przesłanki do nabycia prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji ma szeroki zakres i obejmuje opiekę i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego. Jednak sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego czy też, że potrzebuje pomocy innych osób nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji (III AUa 62/17 - wyrok SA Lublin z dnia 30-08-2017). Do czynności zabezpieczających samodzielną egzystencję nie należą wyłącznie czynności tzw. samoobsługi jak mycie się, ubieranie, samodzielne jedzenie. Niezdolna do samodzielnej egzystencji jest zarówno osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby, jak i osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby. W ramach zakresu pojęcia ”niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę, oznaczającą pielęgnację (czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp.) od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza; wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu ”niezdolność do samodzielnej egzystencji” (III AUa 322/12 - wyrok SA Katowice z dnia 07-11 - 2012, III AUa 269/17 - wyrok SA Szczecin z dnia 31-01-2019, III AUa 872/16 - wyrok SA Szczecin z dnia 19-10-2017, III AUa 977/21 - wyrok SA Białystok z dnia 15-11-2021, III AUa 236/18 - wyrok SA Warszawa z dnia 08-10-2021). Niezdolność do samodzielnej egzystencji występuje nawet wtedy, gdy osoba całkowicie niezdolna do pracy może wypełniać niektóre z elementarnych czynności życiowych we własnym zakresie, np. zje posiłek przygotowany przez inną osobę, o ile w pozostałym zakresie jest pozbawiona praktycznej możliwości egzystowania w humanitarnych warunkach bez koniecznej stałej lub długotrwałej pomocy ze strony osoby drugiej (III AUa 255/21 - wyrok SA Szczecin z dnia 09-09-2021).

Jedynie gdy stan zdrowia ubezpieczonego nie powoduje konieczności zapewnienia mu stałej ani długotrwałej opieki i pomocy innej osoby, by mogły zostać zaspokojone jego elementarne potrzeby życia codziennego i nie zostało wykazane aby nie radził sobie z obowiązkami domowymi, sama okoliczność, że w związku z występującymi u ubezpieczonego schorzeniami doznaje on pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego, a czasem też potrzebuje pomocy innych osób, nie może uzasadniać uznania go za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji (por. odpowiednio III AUa 615/12 - wyrok SA Szczecin z dnia 19-12 - 2012).

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd uznał, iż ustalenia dokonane w toku postępowania sądowego nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wynika to w sposób jednoznaczny z wydanych w sprawie opinii biegłych kardiologa i reumatologa. Stosownie do treści opinii biegłych uznać należy, że stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowany stwierdzonymi u wnioskodawcy schorzeniami, nie powoduje konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu jego podstawowych potrzeb życiowych.

Biegły kardiolog wyjaśnił, że wnioskodawca jest relatywnie umiarkowanego ogólnego stanu z punktu widzenia kardiologa (tj. stabilny stan bez cech zaawansowanej niewydolności serca czy znacznego uszkodzenia mięśnia sercowego). Wnioskodawca leczy się z przyczyn kardiologicznych, ale obecnie jego stan zdrowia w tym zakresie jest stabilny i w miarę optymalny. Funkcja układu krążenia mimo przebytych zawałów i zabiegów nie jest istotnie upośledzona. Oceniając ewentualną niezdolność do samodzielnej egzystencji biegły brał pod uwagę upośledzenie czynności organizmu, a nie samo ryzyko sercowo - naczyniowe (gdyż ono samo w sobie nie znaczy o niezdolności do samodzielnej egzystencji). Obecnie ubezpieczony nie jest osoba przewlekle leżącą, samodzielnie spożywa posiłki, samodzielnie korzysta z WC, nie ma istotnych zaburzeń pamięci, samodzielnie porusza się choć z dużym utrudnieniem. Wymaga natomiast okresowej pomocy przy ubieraniu się.

Również biegły reumatolog stwierdził, że aktualne naruszenie sprawności organizmu ubezpieczonego z powodu chorób narządu ruchu nie powoduje i nie powodowało wcześniej niezdolności do samodzielnej egzystencji. Wnioskodawca, jak wynika z wywiadu i dokumentacji, porusza się w domu i poza domem samodzielnie, aczkolwiek z pewnymi ograniczeniami. Jest zdolny do utrzymywania higieny osobistej, korzystania z toalety, spożywania posiłków, komunikowania się z otoczeniem. Może wymagać okresowego wsparcia przy dokonywaniu większych zakupów czy korzystaniu z komunikacji publicznej. W trakcie badań przez lekarzy specjalistów nie stwierdzono u niego cech aktywnego zapalenia stawów. Biegły nie obserwuje u opiniowanego takiego naruszenia funkcji i wydolności narządu ruchu, które wymagałoby stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innych w czynnościach życia codziennego, oraz w celu pełnienia ról społecznych.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (por. wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...), wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., (...) CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (por. wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (por. wyrok SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (por. wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Znamiennym w niniejszej sprawie jest również to, że wnioski wynikające z wydanych z sprawie opinii, którym Sąd przyznał moc dowodową, nie zostały skutecznie merytorycznie zakwestionowane przez skarżącego. Ubezpieczony, któremu doręczono wskazane opinie wyłącznie polemizowała z wnioskami opinii, subiektywnie opisując swój stan zdrowia, nie przedstawiając argumentów podważających wartość dowodową tych opinii co do meritum, prezentując jedynie swój własny pogląd co do zdolności do samodzielnej egzystencji. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że podstawą do przyznania świadczenia jest przygotowana przez biegłych ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są natomiast brane pod uwagę subiektywne odczucia zainteresowanego.

Sąd przy tym nie neguje – wynika to bowiem z treści opinii biegłych, iż ubezpieczony jest obciążony poważnymi schorzeniami, jednakże powyższe samo w sobie żadną miarą nie może być utożsamiane z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Odwołujący, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów, z uwagi na posiadane schorzenia, nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. W konsekwencji wobec braku dowodów potwierdzających stanowisko ubezpieczonego, żądanie zmiany zaskarżonej decyzji i przyznanie skarżącemu dodatku pielęgnacyjnego nie mogło zostać zaakceptowane.

Wnioskodawca, jako osoba urodzona w dniu (...) nie spełniała także warunku do przyznania dodatku pielęgnacyjnego z uwagi na ukończone 75 lat życia.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, bowiem oparte na istniejących podstawach faktycznych, jak i prawnych. Przeprowadzone postępowanie dowiodło bowiem, iż skarżący nie jest osoba niezdolną do samodzielnej egzystencji, zatem nie spełnia podstawowego kryterium do przyznania w/w świadczeń.

W konsekwencji wobec braku przesłanek do uwzględnienia odwołania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.