Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia z dnia 27 marca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział w Ł., dokonał przeliczenia wysokości emerytury T. O. od 29 października 2016 roku, tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury.

Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury.

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 419.478,67 zł;

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 184.628,67 zł;

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 250,60 miesięcy;

Wyliczona kwota emerytury wyniosła 2410,64 zł miesięcznie.

Emerytura po waloryzacji, tj. od 1 marca 2017 roku, przysługuje w wysokości 2421,25 zł.

( decyzja – k. 40 – 41 akta ZUS)

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła wnioskodawczyni T. O. w dniu 4 maja 2017 roku wskazując, że nie zgadza się z wysokością ustalonego przez organ rentowy świadczenia emerytalnego.

Odwołująca podkreśliła, że organ rentowy przyjął zaniżoną podstawę emerytury za lata 1975 – 1979, ponieważ nie uwzględniono wynagrodzenia jakie wnioskodawczyni otrzymywała w tym okresie w rzeczywistości, a które było znacznie wyższe od przyjętego do wyliczenia, ponieważ obejmowało dodatkowe wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, pracę w godzinach popołudniowych, nocnych, niedzielę i święta oraz w warunkach szkodliwych.

(odwołanie – k. 2)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 26 maja 2017 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację tożsamą jak w zaskarżonej decyzji.

Ponadto, organ rentowy wskazał, że zarzuty dotyczące przyjęcia zaniżonej podstawy emerytury za lata 1975 – 1979 są niezasadne, ponieważ organ rentowy jest związany treścią złożonych do akt zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu ubezpieczonej.

(odpowiedź na odwołanie – k. 3 – 4)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. O. urodziła się w dniu (...).

(bezsporne)

Decyzją z dnia 1 grudnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6 października 2016 roku, przyznał T. O. emeryturę decyzją ostateczną od 29 października 2016 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury.

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 184.628,67 zł;

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 417.461,00 zł;

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 250,60 miesięcy;

Wyliczona kwota emerytury wyniosła 2402,59 zł miesięcznie.

( decyzja – k. 21 – 22 akta ZUS)

W dniu 7 grudnia 2016 roku T. O. złożyła wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego.

(wniosek – k. 23 – 24 akta ZUS)

Decyzją z dnia z dnia 30 grudnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych,
I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 7 grudnia 2016 rok,. dokonał przeliczenia emerytury T. O. od 29 października 2016 roku, tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury.

Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury.

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 184.628,67 zł;

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 418.995,89 zł;

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 250,60 miesięcy;

Wyliczona kwota emerytury wyniosła 2408,72 zł miesięcznie.

Wskazano, że niniejszą decyzją dokonano przeliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego zastępując minimalne wynagrodzenie przyjęte za okresy zatrudnienia, tj. od 18 sierpnia 1975 roku do 24 stycznia 1979 roku, od 5 stycznia 1981 roku do 14 czerwca 1981 roku, od 16 lipca 1981 roku do 31 grudnia 1981 roku oraz od 1 stycznia 1986 roku do 17 września 1986 roku wynagrodzeniami wykazanymi w przedłożonym zaświadczeniu
o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 22 listopada 2016 roku. Podkreślono, że przedmiotowa decyzja jest decyzją zaliczkową, natomiast decyzja ostateczna zostanie wydana po wyjaśnieniu nieprawidłowości dotyczących wynagrodzenia za lata 1995 – 1996 w zaświadczeniu
o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 2 grudnia 2016 roku.

( decyzja – k. 34 – 35 akta ZUS)

Decyzją z dnia 24 marca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział
w Ł. ustalił wysokość kapitału początkowego T. O. na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 121.663,08 zł. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1118,46 zł, okresy składkowe
w wymiarze 15 lat, 2 miesięcy i 8 dni, tj. 182 miesiące oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 3 miesięcy oraz okresy sprawowania opieki nad dzieckiem w wymiarze 7 lat, 11 miesięcy i 11 dni. Ustalony współczynnik, proporcjonalny do osiągniętego do 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego, wyniósł dla ubezpieczonej 83,43 %.

(decyzja – k. 34 – 35 akta ZUS)

T. O. w okresie od 18 sierpnia 1975 roku do 30 grudnia 2012 roku była zatrudniona w (...) S. A. (poprzednikiem prawnym była (...)
S. A., a poprzednio Przedsiębiorstwo (...), Telegraf, Telefon) w pełnym wymiarze czasu pracy (w okresie od 8 października 1984 roku do 17 września 1986 roku w ½ wymiaru czasu pracy) na stanowisku starszego specjalisty ds. operacji B2P.

Wynagrodzenie wnioskodawczyni w latach 1975 – 1979 wyniosło:

- 9.192,00 zł w 1975 roku;

- 28.468,00 zł w 1976 roku;

- 31.068,00 zł w 1977 roku;

- 32.776,00 zł w 1978 roku;

- 2.278,00 zł w 1979 roku.

W okresie od 25 stycznia 1979 roku do 24 stycznia 1980 roku T. O. przebywała na urlopie wychowawczym.

(zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu – k. 25 – 26 akta ZUS, zeznania wnioskodawczyni – e – protokół rozprawy z dnia 5 października 2017 roku – 00:04:47 – 00:27:09 – k. 25, płyta CD, w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 23 października 2018 roku – 00:03:59 – 00:07:23 – k. 91, płyta CD)

Podczas zatrudnienia pracownicy otrzymywali dodatkowe wynagrodzenie, tj. trzynasta pensja, dodatek mundurowy, nagroda z okazji dnia łącznościowca, stały dodatek służbowy oraz premie uznaniowe. Wnioskodawczyni otrzymywała również dodatek za pracę
w godzinach nadliczbowych, nocnych oraz w niedziele i święta. Nagroda z okazji dnia łącznościowca była to kwota wypłacana raz do roku z tytułu święta 18 października. Trzynasta pensja była również wypłacana jednorazowo. Dodatek mundurowy stanowił ekwiwalent za umundurowanie.

T. O. była oceniana jako dobry pracownik. Otrzymywała w związku z tym premie uznaniowe. Odebranie pracownikowi premii uznaniowej stanowiło wyjątek. Premia uznaniowa była liczona procentowo od pensji zasadniczej. Ponadto, premia była uwarunkowana właściwym wykonywaniem obowiązków i mogła stanowić do 30 % wysokości wynagrodzenia. W okresach, w których wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniach lekarskich wysokość premii była obniżana. W zakładzie pracy kierownik miał możliwość obniżać oraz podwyższać wysokość premii poszczególnym pracownikom w zależności od okoliczności.

Wnioskodawczyni pracowała na centrali w ruchu ciągłym, była to praca zmianowa. Pracownicy pełnili dyżury. Ze względu na braki kadrowe oraz absencje chorobowe wielu pracowników, w tym wnioskodawczyni, pracowało w godzinach nadliczbowych. Godziny nadliczbowe zdarzały się najczęściej w sytuacjach kiedy nie przyszedł zmiennik i trzeba było zostać na kolejną zmianę.

(zeznania świadka Z. S. – e – protokół rozprawy z dnia 5 października 2017 roku – 00:36:43 – 00:46:04 – k. 25 płyta CD, zeznania świadka K. G. – e – protokół rozprawy z dnia 5 października 2017 roku – 00:46:04 – 00:55:17 – k. 25, płyta CD, zeznania świadka Z. O. – e – protokół rozprawy z dnia 5 października 00:55:17 – 00:59:24 – k. 25, płyta CD, zeznania wnioskodawczyni – e – protokół rozprawy
z dnia 5 października 2017 roku – 00:04:47 – 00:27:09 – k. 25, płyta CD, w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 23 października 2018 roku – 00:03:59 – 00:07:23 – k. 91, płyta CD)

T. O. zwracała się do zakładu pracy o wydanie dokumentacji w związku
z treścią dokumentu RP – 7 za lata 1975 – 1979 jednakże za ten okres nie zachowała się pełna dokumentacja płacowa.

(pismo z dnia 24 listopada 2016 roku – k. 21, zeznania wnioskodawczyni – e – protokół rozprawy z dnia 5 października 2017 roku – 00:04:47 – 00:27:09 – k. 25, płyta CD, w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 23 października 2018 roku – 00:03:59 – 00:07:23 – k. 91, płyta CD)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy a także na podstawie zeznań wnioskodawczyni oraz świadków Z. S., K. G. i Z. O.. Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Spornymi nie są bowiem poczynione ustalenia co do faktu zatrudnienia oraz otrzymywania dodatkowych składników wynagrodzenia, a jedynie kwestia jaką wysokość wynagrodzenia należy przyjąć za lata 1975 – 1979, w których wnioskodawczyni niewątpliwie pracowała w (...) S. A. (poprzednikiem prawnym była (...) S. A. oraz Przedsiębiorstwo (...), Telegraf, Telefon). Jednakże w związku z powyższym okresem zatrudnienia nie przedłożono do akt sprawy pełnej dokumentacji płacowej. Tym samym organ rentowy przyjął, że w powyższym okresie wnioskodawczyni uzyskiwała wynagrodzenie wskazane w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawionym przez pracodawcę z dnia 22 listopada 2016 roku.

Sąd przeprowadzając postępowanie dowodowe przesłuchał wnioskodawczynię oraz świadków. Złożone zeznania nie pozwoliły na ustalenie rzeczywistej wysokości uzyskiwanych przez wnioskodawczynię wynagrodzeń w spornym okresie. Świadkowie jedynie ogólnikowo odnieśli się do zarobków jakie otrzymywali pracownicy oraz do kwestii wynagrodzenia
z tytułu premii, dodatków oraz pracy w godzinach nadliczbowych i w niedziele, noce i święta. Również sama wnioskodawczyni nie wskazała w zeznaniach na konkretne kwoty wynagrodzenia lecz ich przybliżoną wysokość. Natomiast przybliżona czy orientacyjna wartość nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie a w konsekwencji nie można tylko na tej podstawie, bez odwołania do dokumentacji płacowej, dokonać obliczenia wysokości kapitału początkowego oraz emerytury.

Sąd podzielił zeznania przesłuchanych ubezpieczonej i świadków co do warunków pracy i płacy, jednakże na podstawie tak wskazanych wysokości uzyskiwanych wynagrodzeń nie jest możliwe poczynienie konkretnych ustaleń pozwalających na ustalenie, jakie rzeczywiście uposażenie uzyskiwała wnioskodawczyni.

Wskazać należy, że zeznania wnioskodawczyni oraz świadków są spójne, gdyż świadkowie zeznawali, iż wnioskodawczyni, jak i inni pracownicy, otrzymywała dodatkowe wynagrodzenie, tj. trzynasta pensja, dodatek mundurowy, nagroda z okazji dnia łącznościowca, stały dodatek służbowy oraz premie uznaniowe. Wnioskodawczyni otrzymywała również dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych oraz w niedziele i święta. Tym samym Sąd Okręgowy dał wiarę powyższym zeznaniom nie znajdując podstaw do odebrania tym środkom mocy dowodowej. Jednakże należy ponownie podkreślić, że w toku procesu nie udowodniono wysokości niestałych składników wynagrodzenia ubezpieczonej. Natomiast pełnomocnik T. O. wskazał jedynie na hipotetyczne wyliczenia w zakresie dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych oraz innych składników wynagrodzenia. Takie wyliczenie, oparte jedynie na hipotetycznych wartościach, nie jest dla Sądu wiążące i nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie. Tym bardziej, że jak wskazano w toku procesu, wnioskodawczyni przebywała również na zwolnieniach lekarskich, które istotnie mogły wpłynąć na wysokość uzyskiwanych premii uznaniowych i innych niestałych składników wynagrodzenia. Nie udowodniono również w jakim wymiarze w poszczególnych miesiącach T. O. wykonywała pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych oraz
w niedziele i święta.

Pamiętać także należy, iż w spornym okresie od tzw. trzynastej pensji nie były odprowadzane składki na ubezpieczenie społeczne a zatem wynagrodzenie to nie może stanowić podstawy wyliczenia wysokości kapitału czy emerytury.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jako niezasadne podlega oddaleniu.

W myśl art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2018 roku, poz. 1270) Ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Natomiast jak stanowi art. 25 ust. 1 wskazanej powyżej ustawy podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne,
z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Jak stanowi art. 26 ust. 1 ustawy emerytalnej, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument na podstawie, którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana regulacja niewątpliwie wyznacza kierunek postępowania dowodowego,
nie oznacza jednak, iż zarówno okres zatrudnienia jak i wysokość uzyskiwanego uposażenia nie może być wykazana w inny sposób, jak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNAPiUS 1998/11/342, a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1997-03-04, III AUa 105/97 opubl: OSA w W. rok 1997, Nr. 2, poz. 7; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 1993-08-18, III AUr 294/93 opubl: P.. Sąd. rok 1994, Nr. 3, poz. 6).

Przyjąć zatem trzeba, iż w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (sporne czy też niemożliwe do udowodnienia przy pomocy dowodu z dokumentu) mogą być dowodzone wszelkimi dostępnymi środkami, które Sąd uzna za pożądane i celowe, co wynika także z treści przepisu art. 473 k. p. c. Mając to na uwadze Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dostępnej dokumentacji związanej okresami zatrudnienia wnioskodawczyni.

Skarżąca wniosła o uwzględnienie przy wyliczaniu świadczenia emerytalnego wynagrodzeń uzyskiwanych w latach 1975 – 1979 na podstawie zeznań świadków oraz kwestionując w tym zakresie ustalenia poczynione przez organ rentowy, tj. przyjęcie wynagrodzenia wskazanego w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wydanemu przez pracodawcę.

Dlatego, w niniejszej sprawie Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej z okresem pracy wnioskodawczyni w spornym okresie oraz przesłuchał ubezpieczoną oraz świadków, co pozwoliło w sposób wszechstronny przeanalizować zasadność jej żądania.

Nie jest natomiast możliwe przeliczenie świadczenia z uwzględnieniem wynagrodzeń za lata 1975 – 1979 ustalonych na podstawie zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków i ubezpieczonej.

Świadkowie, jak i wnioskodawczyni w swoich zeznaniach nie byli w stanie w sposób jednoznaczny określić wysokości wynagrodzeń otrzymywanych przez skarżącą w wyżej wymienionym okresie. W toku postępowania wskazano jedynie, że ubezpieczona pracowała
w godzinach nadliczbowych, nocnych oraz w niedziele i święta oraz że otrzymywała dodatkowe składniki wynagrodzenia. Ponadto, T. O. wskazała na pewne kwoty, jakie otrzymywała podczas zatrudnienia w spornym okresie, jednakże twierdzenia te nie były wystarczająco precyzyjne oraz nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach świadków oraz
w zgromadzonej w aktach organu rentowego dokumentacji. Mając powyższe na uwadze nie sposób ustalić rzeczywistej wysokości uzyskiwanych przez odwołującą wynagrodzeń
w spornym okresie.

Stosownie bowiem do art. 6 k. c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów dokumentów oraz z przesłuchania świadków (zob. wyrok SN z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342).

Nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawczyni. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k. p. c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k. p. c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k. p. c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k. c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Podobnie, w wyroku
z 7 października 1998 roku, II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662, Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 roku nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 marca 2006 roku, zapadłego w sprawie o sygnaturze akt III AUa 1096/05, wskazując,
iż ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże nie można również odpowiedzialności za taki stan rzeczy przenosić wyłącznie na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ustawowym wymogiem jest bowiem wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, przy czym nie może istnieć tu żaden stan niepewności co do wysokości.

Tylko niewątpliwe dochody ze stosunku pracy w udowodnionej wysokości, od których odprowadzono składki, mogą być uwzględnione do ustalania wysokości świadczeń emerytalno-rentowych. Z całą mocą podkreślenia wymaga, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalanie wynagrodzeń w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Ustalenie rzeczywistych zarobków jest decydujące o rozmiarze opłacanej składki na ubezpieczenia społeczne. Właściwie tylko dokumentacja własna stanowi w postępowaniu sądowym precyzyjny dowód na wysokość wynagrodzenia świadczeniobiorcy. W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że co do zasady nie ma możliwości wyliczenia wynagrodzenia, a co za tym idzie wysokości składek na ubezpieczenie społeczne oraz wskaźnika podstawy wymiaru emerytury lub renty, w oparciu o wyliczenia hipotetyczne, uśrednione, czy też wynikające z porównania wynagrodzenia innych pracowników (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, Legalis nr 181419). Sąd Apelacyjny w Łodzi również niejednokrotnie wypowiadał się w tej kwestii stwierdzając, że wysokości wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru świadczeń emerytalno - rentowych nie powinno się udowadniać wyłącznie zeznaniami świadków, jeśli świadkowie nie są w stanie konkretnie i precyzyjnie podać wysokości osiąganego przez wnioskodawcę wynagrodzenia. Wprawdzie w toku postępowania sądowego strona może dowodzić wysokości wynagrodzeń na potrzeby ustalenia wysokości podstawy wymiaru świadczenia wszelkimi środkami dowodowymi, zatem dowodem na tę okoliczność mogą być zarówno dokumenty dotyczące wynagradzania osób zatrudnionych w tym samym okresie, w tym samym zakładzie pracy i przy pracy tego samego rodzaju, co ubezpieczony, jak też zeznania tych osób, nie oznacza to jednak, że wykazanie konkretnych zarobków w celu obliczenia wysokości świadczenia z ubezpieczenia społecznego może być dokonywane
w sposób przybliżony, jedynie na zasadzie uprawdopodobnienia (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 16 lipca 2013 r., III AUa 1714/12, Legalis nr 739136, w wyroku z dnia
29 września 2014 r., III AUa 2618/13, Legalis nr 1163500).

Wobec powyższego z uwagi na fakt, że wnioskodawczyni nie wykazała w toku postępowania dowodowego za pomocą dokumentów czy zeznań świadków wysokości otrzymywanych wynagrodzeń w spornym okresie, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k. p. c., oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.

10 XII 2018 roku.

K. J.