Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 marca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu wniosku J. W. o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego z dnia 17 lutego 2016 r., odmówił wnioskodawcy prawa do zmiany wysokości świadczenia. Uzasadniając decyzję, organ rentowy wskazał, iż przedłożone przez wnioskodawcę kserokopie wynagrodzeń z lat 1969 – 1980, nie zostały wydane przez jednostkę upoważnioną do przechowywania dokumentacji zlikwidowanego zakładu pracy, wobec czego nie mogą być uwzględnione jako środek dowodowy, do ponownego ustalenia podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego, w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe, zgodnie z przepisem § 21 pkt 1 oraz § 28 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412).

/decyzja k. 100 verte akt ZUS/

W dniu 20 kwietnia 2016 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie J. W. od w/w decyzji. Odwołujący wniósł o uwzględnienie wniosku o zmianę wysokości świadczenia emerytalnego. Uzasadniając roszczenie, odwołujący podniósł, iż w chwili przejścia na emeryturę nie było możliwe uwzględnienie dodatkowych zarobków, jakie osiągnął w związku z pracą w Klubie Sportowym (...) oraz wskazał, iż przedstawił kserokopię wynagrodzeń z lat 1969-1980 sporządzoną w archiwum Klubu Sportowego (...) oraz oryginał świadectwa pracy w Klubie Sportowym (...) z dnia 9 stycznia 1981 r., z podaną wysokością średniego wynagrodzenia odwołującego.

/odwołanie k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie, która wpłynęła do tutejszego Sądu w dniu 18 maja 2016 r., organ rentowy wniósł o jego oddalenie, przytaczając argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k. 3 - 4/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. W. urodził się (...)

/bezsporne/

Decyzją z dnia 16 stycznia 1990 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. przyznał J. W. emeryturę od 1 września 1989 r., tj. za trzy miesiące 3 miesiące, poprzedzające złożenie wniosku [ 12.12.1989r. ] oraz podjął jej wypłatę od dnia ustania zatrudnienia. Określając wysokość emerytury za podstawę wymiaru organ rentowy przyjął przeciętny zarobek z ostatnich 12 miesięcy, tj. do stycznia do grudnia 1989 r. oraz uwzględnił , do obliczenia wzrostu emerytury, uznając za udowodnione 25 lat zatrudnienia w Polsce Ludowej .

/decyzja k. 9 verte, 10 verte akt ZUS/

Decyzją z dnia 22 lutego 1990 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. przeliczył emeryturę J. W. oraz podjął jej wypłatę od 1 stycznia 1991 r., tj. od dnia nabycia uprawnień. Decyzją z dnia 10 września 1991 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. przeliczył emeryturę J. W. począwszy od dnia 31 grudnia 1990 r. 1991 r.

Decyzją z dnia 10 grudnia 1991 r. oraz decyzją z dnia 10 marca 1992 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Ł. zwaloryzował emeryturę J. W.. Następnie decyzją z dnia 10 marca 1992 r. organ rentowy podwyższył emeryturę w związku z wejściem w życie z dniem 1 stycznia 1992 r. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 80, poz. 350 z poźn. zm.). Również decyzją z dnia 10 stycznia 1992 r. wysokość emerytury została przeliczona. Kolejne decyzje waloryzujące wysokość świadczenia emerytalnego zostały wydane 20 września 1992 r., 29 kwietnia 1996 r., 29 sierpnia 1996 r., 26 lutego 1997 r., 30 czerwca 1997 r., 29 sierpnia 1997 r., 26 lutego 1998 r., 31 sierpnia 1998 r., 31 maja 1999 r., 31 maja 2000 r., 29 maja 2001 r., 27 maja 2002 r., 2 stycznia 2003 r., 26 lutego 2003 r., 1 marca 2004 r., 1 marca 2006 r., 1 marca 2007 r., 1 marca 2008 r., 1 marca 2009 r., 1 marca 2010 r., 1 marca 2011 r.,

Począwszy od decyzji o waloryzacji emerytury z dnia 10 grudnia 1991 r., obliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury, wobec przekroczenia wysokości 250 pkt proc., podlegał ograniczeniu.

/decyzje k. 20 verte, 21 verte, 26 verte, 27 verte, 28 verte, 29 verte, 32 verte, 34 verte, 35 verte, 36 verte, 37 verte, 38 verte, 41 verte, 42 verte, 43 verte, 46 verte akt, 48 verte, 50 verte, 52 verte, 55 verte, 57 verte, 68 verte, 69 verte, 74 verte, 75 verte, 82 verte , 83 verte, 84 verte akt ZUS/

W okresie od dnia 1 września 1964 r. do dnia 31 sierpnia 1991 r. J. W. pracował w Drugim Państwowym (...) Ośrodku (...) w Ł., w tym w okresie od 1 września 1964 r. do 28 stycznia 1990 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, od 29 stycznia 1991 r. do 28 lutego 1991 r. w wymiarze ½ etatu, od 1 marca 1991 r. do 31 sierpnia 1991 r. w wymiarze 17/18 etatu. Ponadto po ustaniu zatrudnienia J. W. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą.

/zaświadczenie k. 11, zaświadczenie k. 13, zaświadczenie k. 30, oświadczenie k. 56 akt ZUS, wyjaśnienia odwołującego k. 39/

W okresie od 1 października 1969 r. do dnia 31 grudnia 1980 r. J. W. pracował w Klubie Sportowym (...) w wymiarze ½ czasu pracy na stanowisku instruktora piłki wodnej.

/ świadectwo pracy, k. 20/

W ostatnim miesiącu pracy w w/w Klubie Sportowym (...) J. W. osiągnął dochód w wysokości 1.850 zł powiększony o dodatek za wysługę lat (10%, tj. 185 zł).

/ świadectwo pracy, k. 20/

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego w oparciu o dokumentację z akt organu rentowego, uznając ją za wiarygodną i wystarczającą dla poczynienia przedmiotowych ustaleń, a także w oparciu o dokument w postaci świadectwa pracy przedstawiony przez odwołującego, uznając, iż stanowi on dokument prywatny, który w sposób wystarczający wykazuje wysokość wynagrodzenia odwołującego w ostatnim miesiącu pracy w KS (...).

W odniesieniu zaś do zeznań wnioskodawcy, podkreślić należy, że wnioskodawca, oprócz własnych twierdzeń, nie przedstawił dowodów , które pozwoliłby ustalić wysokość osiąganego dochodu, z którym odwołujący wiąże swoje roszczenie, z wyłączeniem załączonego przez odwołującego świadectwa pracy. Sąd nie uwzględnił zeznań świadków w niniejszej sprawie, z uwagi na ich nieprzydatność do określenia wysokości wynagrodzeń uzyskiwanych przez odwołującego. Świadkowie nie potrafili bowiem określić wynagrodzenia odwołującego, nadto wskazane kwoty miały charakter ogólny i dotyczyły przeciętnych wynagrodzeń w w/w Klubie Sportowym. Podkreślenia wymaga przy tym, iż choć świadkowie byli pracownikami KS (...), to jednak podejmowali zatrudnienie w czasie, gdy pracownikiem nie był odwołujący oraz na innych stanowiskach, co powoduje, iż nie mieli oni wiedzy o wynagrodzeniach odwołującego, w tym o wymiarze jego czasu pracy, lecz jedynie o przeciętnych wynagrodzeniach w okresie ich zatrudnienia w zakładzie pracy. Nadto, szacunkowe wynagrodzenie , wskazane przez świadka W. K. odnosiło się do innego pracodawcy, tj. KS (...). Sąd nie uwzględnił również dokumentacji przedstawionej przez (...) Klub Sportowy (...), a zatem podmiot, niebędący ówczesnym pracodawcą odwołującego. Wobec braku jakiekolwiek podpisu osoby uprawnionej do ich wystawienia, dokumenty te nie pozwalają bowiem na stwierdzenie prawdziwości informacji w nich zawartych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy podnieść, iż to na odwołującym, w myśl art. 6 k.c., spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności, z którymi wiąże swoje roszczenie, tj. ciężar udowodnienia wysokości osiąganego w KS (...) wynagrodzenia. W ocenie Sądu temu ciężarowi odwołujący podołał tylko w części. Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w tym, przedstawiona przez odwołującego, dokumentacja, pozwoliła bowiem ustalić jedynie wysokość ostatniej pensji, jaka przysługiwała odwołującemu w KS (...). Odwołujący nie wykazał przy tym wysokości wynagrodzenia w pozostałej części.

Niezależnie jednak od powyższego, odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie także z innych względów.

Odwołujący nabył prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. (Dz. U. Nr 40, poz. 267 z późn. zm.) w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin oraz ustawy o zmianie niektórych przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym. (Dz. U. Nr 66, poz. 390), która utraciła moc na podstawie art. 195 pkt 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 887 z późn. zm., dalej: ustawa emerytalna). Wobec powyższego, zgodnie z art. 180 ust. 7 pkt 1 obecnie obowiązującej ustawy emerytalnej, ponowne ustalenie wysokości emerytury odbywać się może na zasadach określonych w art. 112 i 113 tej ustawy. Ponowne ustalenie na wniosek emeryta wysokości świadczenia przez doliczenie nieuwzględnionych dotychczas okresów składkowych lub nieskładkowych polega zatem na tym, że kwotę przysługującego mu świadczenia zwiększa się, doliczając do kwoty otrzymywanej dotychczas emerytury stosowny procent podstawy wymiaru ustalonej w wyniku waloryzacji, odpowiednio za każdy rok, okresów składkowych lub nieskładkowych.

Pomimo jednak prawnej dopuszczalności podwyższenia wysokości emerytury na wyżej wskazanej podstawie, nie można przy ponownym ustalaniu wysokości emerytury pominąć przepisu art. 15 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 887 z późn. zm., dalej: ustawa emerytalna), który określa sposób ustalania podstawy wymiaru emerytury. W myśl ust. 1 tego przepisu podstawę wymiaru stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Kluczowym dla oceny zasadności roszczenia odwołującego jest przy tym ust. 5 przywołanego wyżej przepisu, zgodnie z którym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%. Skoro zaś wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury odwołującego, począwszy od decyzji waloryzacyjnej z 10 grudnia 1991 r. był wyższy niż 250% i podlegał obniżeniu do tej wysokości, również obecnie uwzględnienie przy obliczaniu podstawy wymiaru dodatkowych okresów składkowych i nieskładkowych wynikających z zatrudnienia u innego jeszcze pracodawcy, powodować będzie przekroczenie tej granicy. Z tych względów roszczenie odwołującego okazało się niezasadne i podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku,