Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił Z. K. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy uznał za udowodnione 28 lat, 2 miesiące i 20 dni ogólnego stażu pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że do stażu pracy w warunkach szczególnych nie uznał okresu zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) od dnia 15 sierpnia 1977 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, ponieważ ubezpieczony nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

/decyzja – k. 18 akt ZUS/

W dniu 2 kwietnia 2015 roku Z. K. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył odwołanie od powyższej decyzji organu rentowego, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury oraz wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że w okresie od 15 sierpnia 1977 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku zatrudniony był w MPK Ł. na stanowisku mistrza zmianowego. Miejscem jego pracy był warsztat naprawczy autobusów ówczesnego Zakładu (...), przy czym Z. K. wykonywał ją w takich samych warunkach jak podlegli mu pracownicy (mechanicy, elektromechanicy, spawacze i lakiernicy). Ponadto wnioskodawca wskazał, że prace były wykonywane w bardzo trudnych warunkach fizycznych, tj. w halach naprawczych - zadymionych spalinami, z unoszącym się w powietrzu pyłem azbestowym z nakładek hamulcowych, gazami spawalniczymi, oparami farb i rozpuszczalników. Wyjaśnił także, że w okresie zatrudnienia otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych. Z. K. podniósł, że powierzone obowiązki wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a w związku z faktem, że jego stanowisko odpowiadało czynnościom określonym w dziale XIV, pozycji 24 wykazu A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, zaskarżona decyzja powinna zostać zmieniona.

/odwołanie – k. 2-5/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie przytaczając argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k.8-9/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. K. urodził się w dniu (...). /bezsporne/

Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w dniu 2 marca 2015 roku. Z. K. nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

/wniosek – k. 1-8 akt plik II ZUS/

Z. K. zatrudniony jest w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od dnia 10 września 1970 roku.

/bezsporne/

W okresie do dnia 31 grudnia 1998 roku wnioskodawca zajmował następujące stanowiska pracy:

- od dnia 10 września 1970 roku do dnia 10 maja 1973 roku – montera samochodowego – stażysty,

- od dnia 11 maja 1973 roku do dnia 30 czerwca 1976 roku – dyspozytora,

- od dnia 1 lipca 1976 roku do dnia 14 sierpnia 1977 roku - starszego dyspozytora,

- od dnia 15 sierpnia 1977 roku do dnia 28 lutego 1981 roku – mistrza,

- od dnia 1 marca 1981 roku do dnia 31 sierpnia 1983 roku – starszego mistrza zmianowego,

- od dnia 1 września 1983 roku do dnia 31 sierpnia 1985 roku – starszego mistrza zmianowego taboru,

- od dnia 1 września 1985 roku do dnia 31 marca 1988 roku - starszego mistrza zmianowego ds. napraw bieżących,

- od dnia 1 kwietnia 1988 roku do dnia 31 grudnia 1992 roku - starszego mistrza zmianowego,

- od dnia 1 stycznia 1993 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku – mistrza.

/angaże w dokumentacji osobowej wnioskodawcy – k.22 i k. 31/

W spornym okresie pomimo różnego określania stanowisk pracy zajmowanych przez wnioskodawcę, wykonywał on te same obowiązki pracownicze, które sprowadzały się do nadzorowania i kontroli dokonywanych w zajezdni napraw autobusów. Prace te wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Praca w zakładzie odbywała się w ruchu ciągłym, w systemie czterobrygadowym (było 4 mistrzów zmianowych, na każdej zmianie był 1 mistrz). Napraw autobusów dokonywano w kanałach remontowych, których było 16. Wnioskodawca wydawał stosowne polecenia podległym mu mechanikom, rozdzielał pracę, decydował, który autobus należy naprawić w pierwszej kolejności. Oprócz kontroli pracowników w kanałach remontowych wnioskodawca nadzorował także lakierników, spawaczy, czy też pracowników zajmujących się akumulatorami (prace związane z napełnianiem akumulatorów kwasami). Wnioskodawca decydował o sposobie naprawy usterki (wymiana bądź naprawa elementu), a w związku z faktem, że ponosił on całkowitą odpowiedzialność za wykonaną naprawę oraz z uwagi na ilość usterek zmuszony był do stałego przebywania na stanowiskach podległych mu pracowników. Po wykonanej naprawie Z. K. przekazywał autobus do stacji diagnostycznej celem sprawdzenia sprawności pojazdu. Mistrzowie nie mieli oddzielnego pomieszczenia, pracę wykonywali na halach, na których odbywały się naprawy. Na hali oddzielne pomieszczenie zajmowała tzw. rozdzielcza, która prowadziła listy obecności pracowników, wypisywał różne dokumenty związane z pobieraniem części z magazynu, wydawała zlecenia i rozliczała pracowników.

/zeznania świadków: Z. C. – 00:26:52, 00:34:00 – płyta CD k.19, B. K. - 00:38:54, 00:46:15- płyta CD k. 19, F. O. - 00:49:24, 00:58:08 – płyta CD k.19, M. W. – 01:00:51,01:08:21 – płyta CD, zeznania wnioskodawcy – 00:02:17, 00:18:06 – płyta CD k.19 w związku z 00:02:29, 00:06:30 – płyta CD k.36/

Mistrz był narażony na takie same szkodliwe czynniki jak każdy mechanik napraw autobusów (spaliny, niskie i wysokie temperatury), a podczas wykonywania obowiązków nosił ubranie robocze.

/zeznania świadka B. K. - 00:46:15- płyta CD k. 19, zeznania wnioskodawcy – 00:02:17 – płyta CD k.19 w związku z 00:02:29 – płyta CD k.36/\

Z. K. udokumentował na dzień 1 stycznia 1999 roku ogólny staż pracy
w wymiarze w wymiarze 28 lat, 2 miesiące i 20 dni, w tym 28 lat, 2 miesiące i 14 dni okresów składkowych oraz 6 dni okresów nieskładkowych.

/bezsporne, a nadto decyzja k.18 akt ZUS /

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji osobowej ze spornego okresu pracy wnioskodawcy, jak i osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawcy oraz świadków Z. C., B. K., F. O., M. W. pracujących z wnioskodawcą w okresie zatrudnienia w Miejskich Przedsiębiorstwie (...) w Ł. , a zatem posiadających wiedzę odnośnie charakteru zatrudnienia wnioskodawcy i rodzaju wykonywanych przez niego czynności. Wnioskodawca był przełożonym świadków przez znaczną część spornego okresu, a zatem mieli oni pełną wiedzę na temat zakresu obowiązków odwołującego. Zgromadzone dokumenty, zeznania wnioskodawcy oraz zeznania świadków nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności, znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej i stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku Nr 748 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku (art. 196 ustawy) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu (wg stanu prawnego do dnia 31 grudnia 2012 roku) stanowił, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Od dnia 1 stycznia 2013 roku ust. 2 w/w przepisu uległ zmianie poprzez rezygnację ustawodawcy z warunku rozwiązania stosunku pracy (ustawa z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw – art. 1 – Dz. U. z 2012r., poz. 637)

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed dniem
1 stycznia 1949 roku przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący, co najmniej 65 lat (dla mężczyzn), oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 25 lat (dla mężczyzn).

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do: wieku – wnioskodawca ukończył 60 lat w dniu
13 października 2011 roku , braku członkostwa w otwartym funduszu emerytalnym oraz wymaganych na dzień 1 stycznia 1999 roku okresów składkowych i nieskładkowych.

W ocenie Sądu wnioskodawca spełnia również warunek, co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85 – LEX 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84 – LEX 14625).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej
przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadków
i z przesłuchania wnioskodawcy oraz przeprowadził dowód z dokumentacji osobowej ze spornego okresu zatrudnienia.

Postępowanie w niniejszej sprawie sprowadziło się do ustalenia jakimi faktycznie czynnościami zajmował się wnioskodawca podczas zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w okresie od 15 sierpnia 1977 r. do
31 grudnia 1998 roku (w okresie 21 lat 4 miesięcy i 17 dni).

Wskazać należy, że dla oceny, czy wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach, ma znaczenie rodzaj powierzanej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Takie stanowisko wielokrotnie zajmował także Sąd Najwyższy (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22 stycznia 2008 roku, sygn. akt I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75; z dnia 6 grudnia 2007 roku, sygn. akt III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 4 października 2007 roku, sygn. akt I UK 111/07; z dnia 19 września 2007 roku, sygn. akt III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 14 września 2007 roku, sygn. akt III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325).

Nie ulega wątpliwości, że wnioskodawca (pomimo pewnych różnic w nazewnictwie) w całym spornym okresie wykonywał obowiązki mistrza, które sprowadzały się do kontroli wykonywanych przez podległych mu pracowników czynności związanych z naprawą autobusów. Niemniej jednak samo ustalenie, że wnioskodawca wykonywał czynności kontrolne nie było wystarczające dla nabycia uprawnienia do wcześniejszego świadczenia. Należało dowieść w niniejszym postępowaniu, że Z. K. wykonywał tę pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, w sposób ciągły.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że zakres obowiązków pracowniczych jakie powierzono wnioskodawcy był bardzo szeroki i z tej przyczyny musiał on przebywać stale przy naprawach pojazdów. Naprawy te odbywały się w kanałach remontowych. Wnioskodawca kontrolował nie tylko mechaników pracujących w kanałach, ale także pracowników zajmujących się lakierowaniem, czy też spawaniem części. Odwołujący decydował nie tylko o tym, czy należy wymienić daną cześć, ale również o kolejności w jakiej będą naprawiane pojazdy. Wnioskodawca ponosił całkowitą odpowiedzialność za wykonaną naprawę i tym samym nie mógł pozwolić sobie na opuszczenie hali, czy też na wykonanie naprawy bez swojej zgody.

W tym miejscu podkreślić należy, iż organ rentowy nie kwestionował, iż na hali, w której wykonywał pracę wnioskodawca - jako podstawowe były wykonywane prace wymienione w wykazie A.

W wyroku z dnia 6 grudnia 2007 roku Sąd Najwyższy, sygn. akt III UK 66/07, LEX nr 483283 wskazał, iż czynności ogólnie pojętego nadzoru lub kontroli w procesie produkcji wykonywanej w wydziałach i oddziałach, w których zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia z 1983 roku, w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, objęte poz. 24 działu XIV wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983 roku, to wyłącznie te czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc polegające na bezpośrednim nadzorze i bezpośredniej kontroli procesu pracy na stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Jeśli zatem czynności te wykonywane są w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na stanowisku pracy związanej z kontrolą międzyoperacyjną, kontrolą jakości produkcji i usług oraz dozorem inżynieryjno-technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu. Natomiast, jeśli pracownik zatrudniony na stanowisku związanym z kontrolą międzyoperacyjną, kontrolą jakości produkcji i usług oraz dozorem inżynieryjno-technicznym wykonuje - poza bezpośrednim nadzorem procesu produkcji - inne czynności, w tym szeroko rozumiane czynności administracyjno-zarządzające, polegające na wykonywaniu pracy umysłowej i biurowej, istotne znaczenie z punktu widzenia uprawnień do emerytury na podstawie art. 32 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ma ustalenie, jaką część obowiązującego czasu pracy zajmowały te czynności. W uzasadnieniu wskazanego wyroku Sąd Najwyższy podkreślił, iż we wskazanej pozycji 24 nie wymienia się stanowiska pracy, lecz odwołuje się do czynności ogólnie pojętego nadzoru lub kontroli w procesie produkcji wykonywanej w tych wydziałach i oddziałach, w których zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych. Jednocześnie podniósł, że definicję ustawową "pracy w szczególnych warunkach" zawiera art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS stwierdzając, iż za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki i pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Sąd Najwyższy podkreślił, iż ustawodawca tworząc instytucję przewidzianą w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, opierał się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Zdaniem Sądy Najwyższego, przy takim założeniu, czynności ogólnie pojętego nadzoru lub kontroli w procesie produkcji wykonywanej w tych wydziałach i oddziałach, w których zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., objęte poz. 24 działu XIV wykazu A, to wyłącznie te czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc polegające na bezpośrednim nadzorze i bezpośredniej kontroli procesu pracy na stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

Całokształt zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego pozwala zdaniem Sądu stwierdzić, iż praca wykonywana przez wnioskodawcę od 15 sierpnia 1977 roku do
31 grudnia 1998 roku była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych wymienioną w dziale XIV, poz. 24 wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku (kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie). Ponad wszelką wątpliwość na stanowiskach pracy, które nadzorował wnioskodawca wykonywane były prace wymienione w wykazie (prace przy spawaniu – dział XIV poz.12, prace w akumulatorowniach: opróżnianie, oczyszczanie i wymiana stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych – dział XIV poz.13, prace przy lakierowaniu – dział XIV poz.17, prace w przy naprawie pojazdów mechanicznych w kanałach remontowych – dział XIV poz.16). Należy dodatkowo zauważyć, że wnioskodawca kontrolując pracę pracowników na wyżej wymienionych stanowiskach nie wykonywał żadnej pracy biurowej. W zakładzie zatrudniona była bowiem tzw. rozdzielcza, która prowadziła listy obecności pracowników, wypisywała różne dokumenty związane z pobieraniem części z magazynu, wydawała zlecenia i rozliczała pracowników.

Reasumując Sąd przyjął, iż wnioskodawca posiada okres zatrudnienia w warunkach szczególnych w wymiarze przekraczającym 15 lat oraz spełnia pozostałe przesłanki do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w dniu 2 marca 2015 roku, wiek 60 lat ukończył w dniu 13 października 2011 roku, a zatem prawo do emerytury należało wnioskodawcy przyznać od dnia 1 marca 2015 roku tj. od miesiąca, w którym złożył wniosek o prawo do świadczenia.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji.

Natomiast na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Sąd Okręgowy zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz wnioskodawcy kwotę 60,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – stosownie do treści § 12 ust. 2 (w brzmieniu obowiązującym do spraw wszczętych do dnia 31 lipca 2015 roku), w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.), mając na uwadze, że zgodnie z § 21 obowiązującego od dnia 1 stycznia 2016 roku rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U z 2015 r, poz. 1800) - do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS, któremu udzielić zgody na wypożyczenie akt rentowych oraz doręczyć protokoły rozpraw zgodnie z wnioskiem z dnia 11.05.2016r.

23.05.2016r.