Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24.04.2023 roku Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w rozpoznaniu wniosku z dnia 23.02.2023 r. odmówił L. W. prawa do wojskowej renty rodzinnej po zmarłym w dniu 9.02.2023 r. mężu D. W. (1).

W uzasadnieniu orzeczenia podniesiono, że z analizy dokumentów przedłożonych w organie rentowym wynikało że małżeństwo Państwa W. nie zostało rozwiązane wyrokiem sądowym, lecz wdowa oświadczyła, że do dnia zgonu D. W. (1) nie zamieszkiwali razem oraz nie prowadzili wspólnego gospodarstwa domowego, a ponadto wdowa nie miała zasadzonych alimentów ze strony zmarłego małżonka. Mając na uwadze brak spełnienia przesłanek art. 70 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wnioskodawczyni nie przysługiwało zatem prawo do świadczenia.

/decyzja k. 80 akt rentowych/

Odwołanie od powyższej decyzji w całości wniosła L. W. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do świadczenia, zasądzenie od organu na rzecz odwołującej zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu swego stanowiska odwołująca podniosła, iż spełnia warunki określone w art. 70 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wskazała, że jej małżeństwo nie tylko formalnie istniało, lecz również nie ustały więzi charakterystyczne dla małżeństwa i o ile z uwagi na nadużywanie alkoholu przez męża i podejmowanie pod jego wpływem destruktywnych zachowań małżonkowie zamieszkiwali oddzielnie, o tyle nadal łączyła ich więź duchowa, gospodarcza i fizyczna. Nadto wskazała, że ich oddzielne zamieszkiwanie miało wyłącznie charakter tymczasowy, każdy z malżonków wywiązywał się także z obowiązków nałożonych na niego przez art. 23 k.r.o. i tak pozostawali oni we wspólnym pożyciu, wzajemnie sobie pomagali, pozostawali sobie wierni oraz współdziałali dla dobra rodziny, którą założyli.

/odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w Ł. podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji oraz argumenty w niej podniesione. /odpowiedź na odwołanie k. 4/

Na rozprawie w dniu 9 listopada 2023 r. ustanowiony w toku procesu pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. /stanowisko procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 r. 00:02:00-00:02:53/

Na rozprawie w dniu 19 grudnia 2023 r. poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Zainteresowana D. W. (2) - córka wnioskodawczyni oświadczyła, że przyłącza się do odwołania. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania. /stanowiska procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 19.12.2023 r. 00:04:06-00:04:57/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni L. W. ur. (...) jest wdową po zmarłym w dniu 9 lutego 2023 r. mężu D. W. (1). /bezsporne, odpis skrócony aktu zgonu k. 50 akt rentowych /

Małżeństwo tych osób zostało zawarte w dniu 11 lipca 1998 w S.. /bezsporne odpis skrócony aktu małżeństwa k. 49 akt rentowych/

Po ślubie małżonkowie zamieszkiwali razem w mieszkaniu na ul. (...) w S., które było ich wspólną własnością. /zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 01:00:55-01:03:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:53-00:38:07, zeznania świadka N. K. protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 r. 00:41:03-00:59:27/

Z małżeństwu urodziły się dwie córki: N. W. (obecnie K.) i D. W. (2) . /bezsporne/

W lutym 2016 wnioskodawczyni wraz z dziećmi wyprowadziła się od męża do matki do domu na ul (...) w S.. Zajęła z dziećmi piętro tego domu, a jej matka - parter. /zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 01:00:55-01:03:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:53-00:38:07 zeznania świadka N. K. protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 r. 00:41:03-00:59:27/

Powyższe miało miejsce po interwencji Policji w związku z tym, że D. W. (1) będąc pod wpływem alkoholu pobił wnioskodawczynię. Wnioskodawczyni straciła przytomność, przyjechała po nią karetka pogotowia ratunkowego. Także wcześniej, będąc pod wpływem alkoholu, mąż wnioskodawczyni był agresywny w stosunku do niej, miał założoną tzw. niebieską kartę . /zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 01:00:55-01:03:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:53-00:38:07/

Wnioskodawczyni nigdy nie wnosiła o rozwód ani o separację. Także jej mąż nie zabiegał o powyższe. Oboje nie dążyli do podziału majątku. /zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 01:00:55-01:03:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:53-00:38:07/

Po wyprowadzce wnioskodawczyni jej mąż podjął terapię, korzystał z porad psychologa ale wracał do picia, miał ciągi alkoholowe. Do chwili jego śmierci wnioskodawczyni już z nim razem nie zamieszkała, chciała do niego wrócić pod warunkiem, że leczenie będzie się wiązać z sukcesami. Leczenie trwało do chwili śmierci męża wnioskodawczyni. /zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 01:00:55-01:03:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:53-00:38:07 zeznania świadka N. K. protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 r. 00:41:03-00:59:27/

Wnioskodawczyni nieprzerwanie po wyprowadzce męża starała mu się pomóc. Jeździła z mężem do W. do szpitala. Mąż codziennie do niej dzwonił, także wtedy gdy nie radził sobie z problemami. Kiedy był w miejscu swojego stałego zamieszkania przygotowywał sobie posiłki, robił zakupy, opłacał czynsz i media za wspólne mieszkanie. Pozostawał w zatrudnieniu, a na rok przed śmiercią przeszedł na emeryturę. /zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 01:00:55-01:03:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:53-00:38:07, zeznania świadka N. K. protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 r. 00:41:03-00:59:27/

Wnioskodawczyni zarówno w chwili wyprowadzki, jak i po niej, pozostawała w zatrudnieniu i utrzymywała się z własnego wynagrodzenia, korzystała też stale z finansowej pomocy męża. Ten systematycznie przekazywał jej od 500 -1000 zł miesięcznie na potrzeby rodziny – wnioskodawczyni i córek. Opłacał rachunki za telefon, płacił za media w domu, w którym mieszkała wnioskodawczyni tj. połowę kosztów utrzymania całego domu, które zgodnie z umową z matką obciążały wnioskodawczynię. Mąż wnioskodawczyni zawsze zajmował się opłatami także gdy zamieszkiwali razem. /potwierdzenia przelewów k. 57 -65 akt rentowych, zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 01:00:55-01:03:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:53-00:38:07 zeznania świadka N. K. protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 r. 00:41:03-00:59:27/

Mąż wnioskodawczyni po jej wyprowadzce często przyjeżdżał do żony i dzieci. Robił razem z córkami dla nich zakupy. Przygotowywał wspólne posiłki. 2-3 razy w tygodniu jadł wspólne z wnioskodawczynią i dziećmi posiłki. Pomagał wnioskodawczyni w ogrodzie, malował wiatę. Zdarzało się, iż nie wracał do siebie i zostawał u niej na noc. Niejednokrotnie też wnioskodawczyni nocowała u męża. Wtedy starsza córka (obecnie 24-letnia) opiekowała się młodszą (obecnie 18-letnią). Wnioskodawczyni jeździła także do męża wraz z córkami. Oboje małżonkowie brali wspólny udział w imprezach rodzinnych, razem spędzali święta. Razem kupowali i wręczali prezenty. Wyjeżdżali też razem – sami lub z dziećmi na weekendy do K. D. lub do K.. Planowali wspólny wyjazd zagraniczny, w tym celu w październiku 2022 r. wyrobili paszporty. /zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 01:00:55-01:03:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:53-00:38:07 zeznania świadka N. K. protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 r. 00:41:03-00:59:27/

Wnioskodawczyni kochała męża, a on odwzajemniał to uczucie. Okazywali obie uczucia przy dzieciach. Małżonkowie utrzymywali wspólne pozycie fizyczne. Wnioskodawczyni nie spotykała się z nikim po wyprowadzce, nie utrzymywała kontaktów pozamałżeńskich z innym mężczyzną. Jej mąż nie utrzymywał takich relacji z inna kobietą. /zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 01:00:55-01:03:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:53-00:38:07, zeznania świadka N. K. protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 r. 00:41:03-00:59:27/

Oświadczając we wniosku o rentę rodzinną z dnia 23 lutego 2023 r. , że nie prowadziła z mężem wspólnego gospodarstwa domowego wnioskodawczyni miała na myśli to, że nie mieszkała razem z nim. /wniosek k. 70-75 akt ZUS, zeznania wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 9.11.2023 01:00:55-01:03:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:53-00:38:07/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 24 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2528) renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny na zasadach i w wysokości określonych w ustawie o emeryturach i rantach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Stosownie do art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251) renta rodzinna, przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń.

W myśl art. 70 ust. 1 ustawy wdowa ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli:

1) w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była niezdolna do pracy albo

2) wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnione do renty rodzinnej po zmarłym mężu, które nie osiągnęło 16 lat, a jeżeli kształci się w szkole - 18 lat życia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiem całkowicie niezdolnym do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolnym do pracy, uprawnionym do renty rodzinnej.

Zgodnie z brzmieniem art.70 ust.2 ustawy prawo do renty rodzinnej nabywa również wdowa, która osiągnęła wiek 50 lat lub stała się niezdolna do pracy po śmierci męża, nie później jednak niż w ciągu 5 lat od jego śmierci lub od zaprzestania wychowywania osób wymienionych w ust. 1 pkt 2.

Małżonka rozwiedziona lub wdowa, która do dnia śmierci męża nie pozostawała z nim we wspólności małżeńskiej, ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli oprócz spełnienia warunków określonych w ust. 1 lub 2 miała w dniu śmierci męża prawo do alimentów z jego strony ustalone wyrokiem lub ugodą sądową. (art.70 ust.3 ustawy)

W myśl art. 23 k.r.o., małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie. Są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli.

Sąd Okręgowy zważył, że przedmiotem sporu było ustalenie, czy wnioskodawczyni wraz ze zmarłym w dniu 9 lutego 2023 r. roku D. W. (1) pozostawali do chwili jego śmierci we wspólności małżeńskiej.

Mając na względzie treść cytowanych przepisów wskazać należy, że warunkiem nabycia prawa do renty rodzinnej jest, poza spełnieniem przesłanek z art. 70 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, pozostawanie przez małżonków do dnia śmierci jednego z nich w stanie faktycznej wspólności małżeńskiej.

Pojęcie „wspólności małżeńskiej” przewidziane w przepisie art. 70 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych obejmuje nie tylko wspólność majątkową małżeńską, lecz także więź duchową, osobistą, emocjonalną i uczuciową. Wspólność małżeńska oznacza rzeczywisty związek łączący małżeństwo, obejmujący wspólne zamieszkiwanie i prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego, wspólne pożycie, wierność i pomoc we współdziałaniu dla dobra założonej przez siebie rodziny. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 29 grudnia 2021 r., III AUa 507/21)

Pojęcie wspólności małżeńskiej przewidziane w art. 70 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych obejmuje nie tylko wspólność majątkową małżeńską, lecz także więź duchową, osobistą, emocjonalną i uczuciową (zob. tak SA w Katowicach w wyroku z dnia 1 kwietnia 2015 r. ,III AUa 645/14 , wyrok SA w Lublinie z dnia 3 kwietnia 2019, III AUa 380/18 , wyrok SA w Katowicach z dnia 18 kwietnia 2018r., III AUa 1865/17).

Za wspólność małżeńską uważa się rzeczywisty związek łączący oboje małżonków, obejmujący wspólne zamieszkiwanie i prowadzenie wspólnego gospodarstwa, wspólne pożycie, wierność i pomoc we współdziałaniu dla dobra rodziny. Wspólność małżeńska oznacza wspólne pożycie małżeńskie w rozumieniu art. 23 k.r.o. i ustaje w przypadku rozkładu pożycia, czyli zerwania wszystkich łączących małżonków więzi. Przyjmuje się przy tym, że oddzielne zamieszkiwanie małżonków nie jest równoznaczne z ustaniem wspólności małżeńskiej w rozumieniu art. 70 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W szczególnej sytuacji można uznać istnienie wspólności małżeńskiej między małżonkami żyjącymi od kilkunastu lat oddzielnie i to nawet na różnych kontynentach. Niekiedy zatem konieczne jest uwzględnienie szczególnych niezależnych od woli małżonków okoliczności, które w sposób swoisty kształtują relacje małżeńskie, zwłaszcza gdy takie okoliczności jak warunki życiowe, niemożność znalezienia pracy czy też stan zdrowia są niezależne od woli stron i mogą prowadzić do okresowego, a czasami nawet wieloletniego osobnego zamieszkiwania małżonków. Takie szczególne okoliczności nie muszą automatycznie przemawiać za tezą, że pomiędzy małżonkami ustała wspólność małżeńska (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 24 listopada 2016 r., III AUa 1076/16, wyrok SN z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 11/97).

Oddzielne zamieszkiwanie małżonków nie jest równoznaczne z ustaniem wspólności małżeńskiej w rozumieniu art. 70 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.). Określając wzajemne obowiązki małżonków, przepisy art. 23 i 27 k.r.o. nie wymagają, aby małżonkowie mieli wspólne miejsce zamieszkania. (por. wyrok SN z dnia 5 grudnia 2006 r. II UK 8/06, wyrok SA w Katowicach z dnia 21 marca 2019 r., III AUa 248/19)

Pozostawanie we wspólności małżeńskiej nie może być postrzegane jako następstwo jedynie formalnie zawartego związku małżeńskiego, ale również jako wspólność małżeńska wynikająca lub powiązana z rzeczywistym korzystaniem z praw i realizowaniem powinności małżeńskich, które do dnia śmierci ubezpieczonego współmałżonka kreują faktyczną wspólnotę małżeńską w jej rozmaitych wymiarach: duchowym, materialnym lub rodzinnym, a następnie - wskutek wystąpienia ryzyka ubezpieczeniowego (śmierci ubezpieczonego) - uruchamiają prawo ustawowo wskazanych osób bliskich do renty rodzinnej. (por. wyrok SN z dnia 7 maja 2019r., II UK 579/17, postanowienie SN z dnia 14 maja 2019 r., III UK 278/18)

Brak wspólnego zamieszkiwania nie przesądza o braku podstaw do przyjęcia, że małżonków nie łączyła "wspólność małżeńska" w rozumieniu art. 70 ust. 1. W niektórych wyjątkowych przypadkach oddzielne zamieszkiwanie małżonków nie jest równoznaczne z ustaniem wspólności małżeńskiej w rozumieniu art. 70 ust. 3. Uzyskanie przez wdowę/ wdowca prawa do renty rodzinnej nie jest uzależnione od wypełniania obowiązków małżeńskich, a nawet nie od pozostawania przez nich we wspólności małżeńskiej w jakimkolwiek innym aspekcie, niż posiadanie tytułu do uzyskiwania świadczeń alimentacyjnych. Z tych przyczyn, ze względu na alimentacyjny cel i funkcję renty rodzinnej, należy stwierdzić, że małżonek, który mieszka oddzielnie, lecz do dnia śmierci realizuje powinność pomocy finansowej na rzecz żony, płynącą z troski o jej potrzeby i wykazuje poszanowanie przynajmniej majątkowych obowiązków małżeńskich, pozostaje we wspólności z małżonkiem, którego opuścił. (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 22 marca 2016 r., III AUa 1381/15, wyrok SA w Katowicach z dnia 21 marca 2019 r., III AUa 248/19, wyrok SN z dnia 18 lipca 2018 r, III UK 104/17)

Znaczenia pojęcia pozostawania małżonków we wspólności małżeńskiej w rozumieniu art. 70 ust. 3 nie da się wyjaśnić bez ustalenia realnych więzi małżeńskich na gruncie instytucji kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Podstawowe normy tego prawa przewidują, że małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie. Są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli (art. 23 k.r.o.). Ponadto, oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny (art. 27 k.r.o.). W ramach tych zasadniczych regulacji prawa rodzinnego uprawnione jest założenie, że o małżeństwie (art. 23 k.r.o.) oraz o potrzebach rodziny - w rozumieniu art. 27 k.r.o. - można mówić w zasadzie wówczas, gdy rodzina jest związana nie tylko formalnym aktem małżeństwa, ale także realnym (rzeczywistym) węzłem pożycia małżeńskiego, któremu doktryna przypisuje opisowe znaczenie w postaci akceptowanego przez prawo i moralność wzorca, jaki małżonkowie powinni realizować w stosunkach małżeńskich w zmieniających się kolejach życia. Inaczej rzecz ujmując, wymaganie pozostawania w faktycznej wspólnocie małżeńskiej sprawia, że dla spełnienia tego dodatkowego warunku nabycia prawa do renty rodzinnej nie wystarcza samo występowanie zewnętrznych oznak w postaci istnienia małżeństwa potwierdzonego formalnym aktem małżeńskim, ale konieczne jest zachowanie do dnia śmierci ubezpieczonego realnych więzi małżeńskich w ich rozmaitych wspólnotowych przejawach (tak wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r. ,III AUa 652/13).

Jeżeli nie orzeczono rozwodu albo separacji, uzasadnione jest domniemanie, że między małżonkami istnieje wspólność małżeńska w rozumieniu art. 70 ust. 3 ustawy o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (por. wyrok SN z 15 czerwca 2005 r., II UK 248/04).

W ocenie Sądu Okręgowego - z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że ubezpieczona pozostawała z małżonkiem D. W. (1) we wspólności małżeńskiej do dnia jego śmierci. Za takim przyjęciem przemawiają zarówno zeznania wnioskodawczyni jak i przesłuchiwanego w procesie świadka, nadto dowody z dokumentów postaci potwierdzeń przelewów, które wzajemnie ze sobą korespondowały i których wiarygodność nie była podważona ani kwestionowana przez organ rentowy.

Zdaniem Sądu, małżonkowie niewątpliwie realizowali wobec siebie wspólne pożycie i wzajemną pomoc, jak również współdziałali dla dobra swojej rodziny, nie mieli orzeczonego rozwodu, separacji.

Sąd przy tym nie traci z pola widzenia, iż na skutek aktów przemocy D. W. (1) względem żony, spowodowanych chorobą alkoholową, małżonkowie faktycznie od 2016 r. nie zamieszkiwali razem, jednak mimo to, co potwierdza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, razem prowadzili gospodarstwo domowe, troszczyli się o siebie nawzajem i o dzieci, między nimi istniała więź emocjonalna, duchowa, fizyczna, ekonomiczna i gospodarcza. Wnioskodawczyni uzależniała wspólne zamieszkiwanie z mężem od postępów leczenia, a ten podjął je i konsekwentnie realizował, choć ze zmiennym efektem, dlatego wnioskodawczyni nie zamieszkała ponownie z mężem.

Jednocześnie - zdaniem Sądu - zły stan zdrowia spowodowany uzależnieniem od alkoholu D. W. (1) winien być traktowany jako okoliczność nie do końca zależna od woli stron, która może prowadzić do okresowego, a czasami nawet wieloletniego osobnego zamieszkiwania małżonków. Wnioskodawczyni walczyła o zdrowie męża udzielając mu niezbędnego wsparcia, w tym jeździła z nim na leczenie, on sam też po przeprowadzce żony dla jej dobra i dobra dzieci zdecydował się na terapię, która jednak nie przynosiła spodziewanych przez strony wystarczających efektów.

Przy tym wskazać należy, że wnioskodawczyni wraz z dziećmi korzystała też stale z finansowej pomocy męża - ten systematycznie przekazywał jej środki pieniężne na potrzeby jej i córek oraz prowadzenia domu, opłacał rachunki za telefon, płacił za media w domu, w którym mieszkała wnioskodawczyni tj. połowę kosztów utrzymania całego domu, które zgodnie z umową z matką obciążały wnioskodawczynię, opłacał też wspólne mieszkanie małżonków, które po wyprowadzce żony sam zamieszkiwał.

Nie doszło też do rozkładu pożycia w innych sferach. Strony pielęgnowały relacje rodzinne, często się widywały. Małżonkowie byli w stałym kontakcie, udzielali sobie wzajemnego wsparcia. D. W. (1) w okresach trzeźwości 2-3 razy w tygodniu przyjeżdżał do wnioskodawczyni, widywał się z żoną i córkami, robił z nimi zakupy, przygotowywał posiłki , jadł z rodziną posiłki przygotowywane przez żonę. Pomagał też w pracach w tym w ogrodzie, niejednokrotnie zostawał na noc. Także wnioskodawczyni wraz z córkami odwiedzała męża, bywało, że nocowała u niego. Rodzina razem spędzała święta, celebrowała uroczystości. Małżonkowie uczestniczyli razem w imprezach rodzinnych, razem kupowali i wręczali prezenty, wyjeżdżali na weekendy, planowali wspólny wyjazd zagraniczny. Małżonkowie okazywali sobie uczucia także przy dzieciach, pozostawali sobie wierni, żadne z nich nie związało się z kimkolwiek, nie zamierzali się rozwieść ani wystąpić o separację.

W świetle wskazanych okoliczności - zdaniem Sądu - zarzucana przez organ rentowy okoliczność braku wspólności małżeńskiej zwłaszcza przy rzekomo nieistniejącym wspólnym gospodarstwie domowym - przy braku wspólnego zamieszkiwania małżonków - pozostaje nieudowodnioną w okolicznościach sprawy. W świetle ustalenia istnienia trwającej więzi ekonomicznej, emocjonalnej, fizycznej i rodzinnej twierdzenia te nie mogły zostać zaakceptowane. Brak wspólnego zamieszkiwania małżonków nie oznacza, że w tym konkretnym przypadku strony nie prowadziły wspólnego gospodarstwa domowego.

Wobec powyższego uznać należy, że L. W. spełnia wszystkie wymogi do przyznania jej prawa do renty rodzinnej po zmarłym mężu D. W. (1) wskazane w art.70 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż w chwili śmierci męża (9 lutego 2023 roku) wychowywała D. W. (2) - wspólne dziecko uczące się w szkole, urodzone (...) i uprawnione do renty rodzinnej po zmarłym.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawczyni prawo do wojskowej renty rodzinnej po zmarłym w dniu 9 lutego 2022 roku mężu D. W. (1).

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., których wysokość ustalono w oparciu o treść § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2023 r. poz. 1964 ze zm.).

O odsetkach za opóźnienie w zakresie kosztów Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

SSO Paulina Kuźma

J.L.