Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 05.04.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. odmówił wnioskodawcy J. G. przyznania rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawca nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze do 31.12.1998r. Organ zaliczył do pracy w warunkach szczególnych następujące okresy:

19.02.1979r. – 28.10.1989r. – (...),

01.11.1989r. – 31.03.1993r. – PW (...),

02.08.1997r. – 15.02.1998r. – (...) A. P.,

łącznie zaliczono 14 lat, 1 miesiąc i 7 dni pracy w warunkach szczególnych.

Organ podniósł, że nie zaliczono okresu zatrudnienia na stanowisku maszynisty kotła – palacza w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. od 01.04.1993r. do 31.07.1997r., ponieważ świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie spełnia wymogów formalnych z uwagi na brak pieczątki imiennej osoby wystawiającej dokument. Świadectwo opatrzone zostało jedynie pieczątką nagłówkową zakładu pracy. Ponadto na świadectwie pracy zostało wskazane stanowisko mistrza, które nie jest uwzględnione na świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych, brak jest również wyszczególnienia, w jakim okresie pracował na stanowisku mistrza, a w jakim okresie na stanowisku maszynisty kotła – palacza.

(decyzja k. 10 akt ZUS)

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do rekompensaty przy uwzględnieniu okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. od 01.04.1993r. do 31.07.1997r. jako pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący podniósł, że w spornym okresie wykonywał pracę palacza kotła, a tylko dodatkowo miał powierzone obowiązki mistrza. Ponadto wskazał, że brak pieczątki imiennej osoby wystawiającej świadectwo nie jest rzeczywistym brakiem, ponieważ nie istnieje żadna regulacja prawna, która uzależniałaby ważność dokumentu od poświadczenia go pieczątką imienną, skoro umieszczono na nim podpis osoby, która dokument wystawiła.

(odwołanie k. 3-4)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie k. 16-17)

Na rozprawie z dnia 23.10.2024 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

(e-prot. z 23.10.2024 r.: 00:38:22 – 00:44:15 – płyta CD k.36)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. G. (urodzony (...)) złożył wniosek o emeryturę wraz z rekompensatą za pracę w warunkach szczególnych w dniu 20.03.2024 r.

(niesporne, a nadto wniosek k. 1 akt ZUS)

Ubezpieczony nabył prawo do emerytury od 31.03.2024r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego na mocy decyzji emerytalnej z 05.04.2024 r.

(decyzja k. 7 akt ZUS)

Wnioskodawca nie nabył prawa do emerytury wcześniejszej.

(okoliczność niesporna)

Zaskarżoną decyzją z dnia 05.04.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. odmówił wnioskodawcy J. G. przyznania rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawca nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze do 31.12.1998r. Organ zaliczył do pracy w warunkach szczególnych następujące okresy:

19.02.1979r. – 28.10.1989r. – (...),

01.11.1989r. – 31.03.1993r. – PW (...),

02.08.1997r. – 15.02.1998r. – (...) A. P.,

łącznie zaliczono 14 lat, 1 miesiąc i 7 dni pracy w warunkach szczególnych.

Organ podniósł, że nie zaliczono okresu zatrudnienia na stanowisku maszynisty kotła – palacza w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. od 01.04.1993r. do 31.07.1997r., ponieważ świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie spełnia wymogów formalnych z uwagi na brak pieczątki imiennej osoby wystawiającej dokument. Świadectwo opatrzone zostało jedynie pieczątką nagłówkową zakładu pracy. Ponadto na świadectwie pracy zostało wskazane stanowisko mistrza, które nie jest uwzględnione na świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych, brak jest również wyszczególnienia, w jakim okresie pracował na stanowisku mistrza, a w jakim okresie na stanowisku maszynisty kotła – palacza.

(decyzja k. 10 akt ZUS)

W dniu 01.04.1993r. wnioskodawca został zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w Ł. na stanowisku maszynisty kotła – palacza w kotłowni (...) (...). Wnioskodawca obsługiwał kotły, wytwarzające parę na potrzeby całego zakładu, który trudnił się produkcją tkanin. Pracował w systemie zmianowym, początkowo na zmianie razem z pomocnikiem, ale po krótkim czasie był sam na zmianie. W kotłowni były trzy kotły parowe typu przemysłowego. Do jego obowiązków należał cała obsługa kotła, sprawdzanie parametrów. Węgiel do kotłów był dostarczany za pomocą specjalnych rusztów, do których był zsypywany z zasobników. Odwołujący musiał być cały czas obecny w kotłowni by nadzorować pracę kotłów, które były starego typu. W pomieszczeniu nie było żadnej wentylacji, był kurz. Zdarzało się, że gdy pracowały trzy kotły – to zasilano parą także sieć miejską.

Z dniem 01.05.1997r. powierzono wnioskodawcy dodatkowo oprócz obowiązków palacza kotła – obowiązki mistrza. W ramach tych obowiązków miał sprawować nadzór na pracownikami pracodawcy, którzy wykonywali pracę na terenie (...) (...). Pracownicy mogli przyjść do niego i zgłosić problemy. Wykonując pracę mistrza, cały czas wykonywał czynności palacza kotła na dotychczasowych zasadach. Obowiązki mistrza wykonywał przez trzy miesiące – do zakończenia stosunku pracy w dniu 31.07.1997r.

(zeznania wnioskodawcy e-prot. z 23.10.2024 r.: 00:38:09 w zw. z 00:01:44 – 00:23:46 – płyta CD k.36, zeznania świadka I. W. z 23.10.2024 r.: 00:26:08 – 00:36:17 – płyta CD k.36, kserokopie umów o pracę – k.6-11)

W świadectwie pracy z dnia 31.07.1997r. wskazano, że wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w Ł. w okresie od 01.04.1993r. do 31.07.1997r. i w tym czasie wykonywał pracę w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze na stanowisku maszynisty kotła palacza – prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego – wykaz A dział XIV pkt. 1 podpunkt 1 zał. nr 4 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z 07.07.1987r. W wystawionym wnioskodawcy przez Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w Ł. świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 31.07.1997r. wskazano, że w w/w okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego na stanowisku maszynista kotła palacz - wymienionym w Wykazie A, Dział XIV, poz. 1 pkt. 1 wykazu stanowiącego załącznik Nr 4 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z 07.07.1987r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładzie pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

W/w świadectwo wystawiła I. W. – kierownik D. Osobowego, podpisując się pod dokumentami. Zwykle umieszczała na dokumentach pieczątkę firmową, jednakże na dokumentach wystawionych wnioskodawcy takiej pieczątki nie postawiła.

(świadectwo pracy i świadectwo pracy w warunkach szczególnych – k.12-13)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych i niekwestionowanych co do autentyczności dokumentów, a także zeznań świadka, które w całości okazały się spójne z tymi dokumentami oraz na podstawie przesłuchania wnioskodawcy. Sąd przyznał tym dowodom w całości walor wiarygodności, albowiem okazały się konkretne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się uzasadnione.

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie, czy ubezpieczonemu przysługuje prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 w zw. z art. 2 pkt 5 ustawy z 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 1696 ze zm.), dalej jako ustawa, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. W myśl ust. 2 ww. przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Przesłankami uprawniającymi do rekompensaty są:

1) utrata przez ubezpieczonego możliwości przejścia na emeryturę we wcześniejszym wieku emerytalnym w związku z wygaśnięciem po dniu 31.12.2008 r. - w stosunku do ubezpieczonych urodzonych po dniu 31.12.1948 r., a przed dniem 1.01.1969 r. - podstawy prawnej przewidującej takie uprawnienie;

2) niespełnienie przez ubezpieczonego warunków uprawniających go do emerytury pomostowej na zasadach wynikających z przepisów o emeryturach pomostowych;

3) legitymowanie się przez ubezpieczonego co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z FUS;

4) nieuzyskanie przez ubezpieczonego prawa do emerytury według zasad przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS.

W zakresie interpretacji co do kręgu osób uprawnionych do rekompensaty oraz ram czasowych pracy wykonywanej w warunkach szczególnych rozstrzygnął Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z 25.11.2010 r., K 27/09 (OTK –A 2010, nr 9, poz. 109) przyjął, że rekompensata jest odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze dla osób, które rozpoczęły pracę przed dniem 1.01.1999 r. i nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (tak: M. Z. - Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, tak też wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31 marca 2016 r., III AUa 1899/15 – LEX 2044406).

Art. 23 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Do oceny pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze konieczne jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 504), gdzie wskazano, że rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w art. 32 ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32). Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), dalej jako rozporządzenie.

Z zestawienia § 1 i 2 ww. rozporządzenia wynika, iż pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie z §2 ust. 2 ww. rozporządzenia, okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Z powołanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika jednak, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Jednocześnie w myśl rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. Nr 237, poz. 1412), jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: legitymacja ubezpieczeniowa, legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia (§ 22 ust. 1).

Nie oznacza to, że osoba odwołująca się jest pozbawiona możliwości ustalenia, iż w zakładzie pracy pracowała w warunkach szczególnych. Ustalenie rodzaju wykonywanej pracy na podstawie osobowych środków dowodowych nie jest bowiem wyłączone w postępowaniu przed sądem rozpoznającym sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych, w których przewiduje się odstępstwa od zasad ogólnych postępowania dowodowego, bowiem zgodnie z treścią przepisu art. 473 § 1 k.p.c., dowód z zeznań świadków jest dopuszczalny w zasadzie co do wszystkich faktów spornych lub niemożliwych do udowodnienia za pomocą dowodu z dokumentu, a nawet ponad i przeciwko osnowie dokumentu (por. wyrok SN z 08.12.1998 r. II UKN 357/98, uchwała SN z 24.09.1984r., III UZP 6/84). Postępowanie sądowe zainicjowane wniesieniem przez ubezpieczonego odwołania od decyzji organu rentowego toczy się bowiem według zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie zaś z art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. W konsekwencji możliwe jest ustalenie okresów pracy w szczególnych warunkach również w oparciu o inne dowody niż zaświadczenia z zakładów pracy (uchwała SN z 21.09.1984 r., sygn. III UZP 48/84 oraz uchwała SN z 10.03.1984 r., sygn. III UZP 6/84). Powyższe wynika także z uchwały Sądu Najwyższego z 27.05.1985r. (II UZP 5/85), w której SN stwierdził, że jeżeli odwołujący wykaże, że z powodu likwidacji zakładu pracy nie jest możliwe przedstawienie zaświadczenia z zakładu pracy, to może tę okoliczność dowodzić wszelkimi środkami dowodowymi (por. też wyrok SN z dnia 08.04.1999 r. II UKN 619/98).

Organ podniósł, że nie zaliczono odwołującemu okresu zatrudnienia na stanowisku maszynisty kotła – palacza w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. od 01.04.1993r. do 31.07.1997r., ponieważ świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie spełnia wymogów formalnych z uwagi na brak pieczątki imiennej osoby wystawiającej dokument. Świadectwo opatrzone zostało jedynie pieczątką nagłówkową zakładu pracy. Ponadto na świadectwie pracy zostało wskazane stanowisko mistrza, które nie jest uwzględnione na świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych, brak jest również wyszczególnienia, w jakim okresie pracował na stanowisku mistrza, a w jakim okresie na stanowisku maszynisty kotła – palacza.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że wymienione w pkt 1 działu XIV prace nie zautomatyzowane palaczy
i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego są pracami w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Pomocnicze znaczenie w tym zakresie stanowi wykaz zawarty w załączniku
Nr 4 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z 07.07.1987r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładzie pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. Stanowisko palacza kotłów przemysłowych jest wymienione wprost w Wykazie A, Dział XIV, poz. 1 pkt. 1 jaka praca wykonywana w szczególnych warunkach.

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w obecnie obowiązujących przepisach celowo odszedł od szczegółowego określania stanowisk pracy, skupiając się na zakresach obowiązków, bowiem nazwy stanowisk pracy mogły być bardzo różne w zależności od zakładu pracy. Ponadto ustalano je często na długo przed wejściem w życie przepisów określających pracę w warunkach szczególnych. Z tej przyczyny Sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek ustalać rzeczywisty zakres obowiązków, bez względu na nazwę stanowiska.

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. (...) UK 393/10).

Mając na uwadze całość zabranego materiału dowodowego nie ma żadnych podstaw, aby nie uwzględnić spornego okres zatrudnienia wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Po pierwsze, organ rentowy nie kwestionował, iż wnioskodawca był zatrudniony w spornym okresie w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. Okoliczność, że na świadectwie pracy i świadectwie pracy w warunkach szczególnych brak jest pieczątki imiennej osoby wystawiającej dokument, nie pozbawia dokumentu waloru wiarygodności. Jak słusznie podniósł odwołujący żadne przepisy nie uzależniają ważności dokumentu od poświadczenia go pieczątką imienną, tym bardziej, że na dokumentach znajdują się oryginalne czytelne podpisy osoby wystawiającej dokumenty, ze wskazaniem stanowiska pracy. Poza tym na dokumentach widnieją pieczątki zakładu pracy.

Po drugie, ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że w okresie spornym wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę palacza kotła. Wnioskodawca obsługiwał kotły, wytwarzające parę na potrzeby całego zakładu, który trudnił się produkcją tkanin. Pracował w systemie zmianowym, początkowo na zmianie razem z pomocnikiem, ale po krótkim czasie był sam na zmianie. W kotłowni były trzy kotły parowe typu przemysłowego. Do jego obowiązków należał cała obsługa kotła, sprawdzanie parametrów. Węgiel do kotłów był dostarczany za pomocą specjalnych rusztów, do których był zsypywany z zasobników. Odwołujący musiał być cały czas obecny w kotłowni by nadzorować pracę kotłów, które były starego typu. W pomieszczeniu nie było żadnej wentylacji, był kurz. Zdarzało się, że gdy pracowały trzy kotły – to zasilano parą także sieć miejską.

Dopiero z dniem 01.05.1997r. powierzono wnioskodawcy dodatkowo oprócz obowiązków palacza kotła – obowiązki mistrza. W ramach tych obowiązków miał sprawować nadzór na pracownikami pracodawcy, którzy wykonywali pracę na terenie (...) (...). Podkreślenia wymaga, że wykonując pracę mistrza, cały czas wykonywał czynności palacza kotła na dotychczasowych zasadach. Obowiązki mistrza wykonywał przez trzy miesiące – do zakończenia stosunku pracy w dniu 31.07.1997r.

W ocenie Sądu, w powyższych okresach wnioskodawca wykonywał zatem prace wymienione w wykazie A dział XIV pkt. 1, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, czyli prace określone jako „prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego” i zaliczane są do prac wykonywanych w warunkach szczególnych.

Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawca po zaliczeniu do niespornego stażu pracy w warunkach szczególnych w ilości 14 lat, 1 miesiąc i 7 dni także badanego okresu zatrudnienia od 01.04.1993r. do 31.07.1997r. (po odliczeniu okresów niewykonywania pracy, za które otrzymał po 14.11. (...). wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego) legitymuje się wymaganym 15-letnim stażem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Pozostałe przesłanki do nabycia prawa do rekompensaty nie były kwestionowane.

Na marginesie podnieść należy, że nawet, gdyby odliczyć z okresu zatrudnienia w tym zakładzie – okres wykonywania pracy na stanowisku mistrza i palacza kotła, tj. okres od dnia 01.05.1997r. do 31.07.1997r., to i tak pozostały okres zatrudnienia w tym zakładzie jest wystarczający do uznania, że legitymuje się 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych.

Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzeczono jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1964). O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.