Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 marca 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. stwierdził, że A. W. pobrał nienależnie świadczenia za okres od 1 stycznia 2020 roku do 31 stycznia 2020 roku oraz od 1 sierpnia 2020 roku do 31 sierpnia 2020 roku w łącznej kwocie 2300 złotych z tytułu przekroczenia dopuszczalnej kwoty przychodu. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z ustawą o emeryturach i rentach z FUS przychód uważa się za osiągnięty w miesiącu w którym został wypłacony. Świadczenie rehabilitacyjne zostało wypłacone w sierpniu 2020 roku, zatem stanowi przychód osiągnięty w sierpniu 2020 roku.

(decyzja – k. 26-26 verte plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Odwołanie od w/w decyzji wniósł A. W. zaskarżając ją w części i wnosząc o jej zmianę poprzez odstąpienie od zwrotu pobranego świadczenia za okres od 1 sierpnia 2020 roku do 31 sierpnia 2020 roku w wysokości 1200 złotych, uznanego przez ZUS za nienależnie pobrane. W uzasadnieniu skarżący podniósł, że w jego ocenie organ rentowy wadliwie rozliczył uzyskany przez niego dodatkowy, jednorazowy przychód w związku z wypłatą zasądzonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi świadczenia rehabilitacyjnego z datą wsteczną tj. od 14 sierpnia 2019 roku do 13 października 2019 roku. Jednocześnie odwołujący wskazał, że przychód z tytułu świadczenia rehabilitacyjnego powinien być ustalony:

1.  za każdy miesiąc z osobna;

2.  doliczony do okresu, którego faktycznie dotyczył, a nie doliczany do wypłaty wynagrodzenia w sierpniu 2020 roku, kiedy to nastąpiła kumulacja wypłaconego wynagrodzenia za lipiec 2020 roku oraz zaległego świadczenia rehabilitacyjnego za trzy miesiące roku 2019.

Konkludując ubezpieczony wskazał, że stan kiedy to organ rentowy dokonał zaliczenia mu wszystkich wypłat w sierpniu 2020 roku tj. zaległego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 14 sierpnia 2019 roku do 13 października 2019 roku oraz bieżącego wynagrodzenia za okres 1 miesiąca, niesprawiedliwie i rażąco zawyżył jego przychód.

(odwołanie – k. 3-5)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc argumentację jak w zaskarżonej decyzji. Jednocześnie wskazano, że rozliczenie przychodów uzyskiwanych w czasie pobierania renty socjalnej następuje w miesiącu uzyskiwania przychodu. Brak zatem możliwości przyjęcia, że skoro świadczenie rehabilitacyjne było należne za inne miesiące to jego wypłata w spornym miesiącu nie powinna być wliczona do miesięcznego przychodu razem z wynagrodzeniem za ten miesiąc.

(odpowiedź na odwołanie – k. 11-12)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. W. urodził się w dniu (...).

(okoliczność bezsporna)

W dniu 26 lutego 2019 roku wnioskodawca złożył do ZUS wniosek o rentę socjalną.

(wniosek – k. nieponumerowane strony plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 4 kwietnia 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku A. W. z dnia 26 lutego 2019 roku przyznał mu rentę socjalną od dnia 13 lutego 2019 roku, tj. od powstania całkowitej niezdolności do pracy.

(orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 5-5 verte, decyzja – k. 6-7 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, X Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 czerwca 2020 roku, po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z odwołania A. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł. o świadczenie rehabilitacyjne, na skutek odwołania A. W. od decyzji ZUS z dnia 3 października 2019 roku, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał A. W. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 14 sierpnia 2019 roku do 13 października 2019 roku.

(wyrok – k. 24 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Z pisma Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Ł. z dnia 20 lipca 2020 roku wynikało, że A. W. postanowiono przyznać prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 14 sierpnia 2019 roku do 13 października 2019 roku w wysokości 90 % podstawy wymiaru.

(pismo – k. 8)

Zgodnie z wystawionym przez (...) Spółką z o.o. (zakład pracy, w którym zatrudniony wnioskodawca) potwierdzeniem, A. W. uzyskał w okresie od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2019 roku przychód w wysokości:

1.  w styczniu – 3650,47 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

2.  w lutym – 3652,23 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

3.  w marcu – 1591,89 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę) oraz kwota 1303,36 złotych (wynagrodzenie chorobowe);

4.  w kwietniu – 1384,82 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę) oraz kwota 1140,44 złotych (zasiłek chorobowy);

5.  w maju – 2443,80 złotych (zasiłek chorobowy);

6.  w czerwcu – 2525,26 złotych (zasiłek chorobowy);

7.  w lipcu – 2443,80 złotych (zasiłek chorobowy);

8.  w sierpniu – 2525,26 złotych (zasiłek chorobowy);

9.  we wrześniu – 1058,98 złotych (zasiłek chorobowy);

10.  w październiku – 0 złotych;

11.  w listopadzie – 1910,03 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

12.  w grudniu – 3180,09 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę).

(potwierdzenie zakładu pracy – k. nieponumerowane strony plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Zgodnie z wystawionym przez (...) Spółką z o.o. (zakład pracy, w którym zatrudniony wnioskodawca) potwierdzeniem, A. W. uzyskał w okresie od 1 stycznia 2020 roku do 31 grudnia 2020 roku przychód w wysokości:

1.  w styczniu – 3643,47 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

2.  w lutym – 3200,25 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

3.  w marcu – 3147,99 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

4.  w kwietniu – 3137,90 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

5.  w maju – 3137,90 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

6.  w czerwcu – 3137,90 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

7.  w lipcu – 3137,90 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

8.  w sierpniu – 3137,90 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę) oraz wypłata kwoty 5723,60 złotych (świadczenie rehabilitacyjne);

9.  we wrześniu – 3137,90 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

10.  w październiku – 3137,90 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

11.  w listopadzie – 3137,90 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę);

12.  w grudniu – 3137,90 złotych (wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę).

(potwierdzenie zakładu pracy – k. 23 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy oraz w załączonych aktach rentowych. Dokumenty te nie były kwestionowane w toku postępowania sądowego przez żadną ze stron, a zatem stanowią wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2021.0.423 t.j.) osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, z uwzględnieniem ust. 11.

Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się: świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania (art. 84 ust. 2 pkt 1) oraz świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia (art. 84 ust. 2 pkt 2).

Nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych za okres dłuższy niż ostatnie 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ wypłacający świadczenia o zajściu okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty, a mimo to świadczenia były nadal wypłacane, a w pozostałych przypadkach - za okres dłuższy niż ostatnie 3 lata (art. 84 ust. 3) .

Stosownie zaś do art. 138 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2021.0.291 t.j.) osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się: świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania oraz świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia. Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się również świadczenia wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego osobie innej niż wskazana w decyzji tego organu.

W myśl art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz.U.2020.0.1300 t.j.) prawo do renty socjalnej zawiesza się w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, zaś z ust 2 wskazanej ustawy wynika, że za działalność podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 1, uważa się zatrudnienie, służbę, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, lub inną pracę zarobkową albo prowadzenie działalności pozarolniczej.

Stosownie do ust. 3 za przychód, o którym mowa w ust. 1, w przypadku prowadzenia działalności pozarolniczej uważa się przychód stanowiący zadeklarowaną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 266, 321, 568, 695 i 875).

W myśl art. 10 ust. 6 wskazanej wyżej ustawy, prawo do renty socjalnej zawiesza się za miesiąc, w którym zostały osiągnięte przychody, o których mowa w ust. 1-5a, w łącznej kwocie wyższej niż 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do celów emerytalnych.

Stosownie zaś do treści art. 10 ust. 9 powołanej wyżej ustawy, Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", w terminie do 14. dnia roboczego drugiego miesiąca każdego kwartału kalendarzowego, kwotę przychodu, o której mowa w ust. 6, z zaokrągleniem w górę do pełnych dziesiątek groszy.

Zgodnie z Komunikatem Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 listopada 2019 r. (M.P. z 2019 r., poz. 1127) w sprawie kwoty przychodu odpowiadającej 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za III kwartał 2019 r. ogłoszonego do celów emerytalnych stosowanej przy zawieszaniu renty socjalnej od dnia 1 grudnia 2019 r. kwota przychodu odpowiadająca 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za III kwartał 2019 r. ogłoszonego do celów emerytalnych wynosi 3452,20 zł.

Zgodnie z Komunikatem Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 maja 2020 roku (M.P. z 2020 r., poz. 420) w sprawie kwoty przychodu odpowiadającej 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za I kwartał 2020 r. ogłoszonego do celów emerytalnych stosowanej przy zawieszaniu renty socjalnej od dnia 1 czerwca 2020 r. kwota przychodu odpowiadająca 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za I kwartał 2020 r. ogłoszonego do celów emerytalnych wynosi 3732,10 zł.

W rozpoznawanej sprawie organ rentowy stał na stanowisku, że skarżący w miesiącu sierpniu 2020 roku przekroczył kwotę 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia osiągając przychód w wysokości 8861,50 złotych (3137,90 złotych - wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę + 5723,60 złotych – świadczenie rehabilitacyjne). Jednocześnie organ rentowy wskazał, że renta socjalna za miesiąc sierpień 2020 roku w kwocie 1200 złotych podlega zawieszeniu. Co ważne, w niniejszym postępowaniu ubezpieczony nie kwestionował zwrotu świadczenia za miesiąc styczeń 2020 roku.

Z powyższym stanowiskiem ZUS nie sposób się jednak zgodzić. Warto podkreślić, iż wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, X Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 czerwca 2020 roku A. W. zostało przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 14 sierpnia 2019 roku do 13 października 2019 roku. Z kolei w piśmie z dnia 20 lipca 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. postanowił przyznać wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 14 sierpnia 2019 roku do 13 października 2019 roku w wysokości 90 % podstawy wymiaru. Jak wynika z wystawionego przez (...) Spółkę z o.o. potwierdzenia, w sierpniu 2020 roku wnioskodawca osiągnął przychód z tytułu umowy o pracę w wysokości 3137,90 złotych. Ponadto w owym miesiącu wypłacono mu także kwotę w wysokości 5723,60 złotych z tytułu zaległego, przyznanego wyrokiem sądu, świadczenia rehabilitacyjnego. W ocenie tutejszego Sądu istotnym jest podkreślenie, że przyznane ubezpieczonemu świadczenie rehabilitacyjne dotyczyło trzech miesięcy roku 2019 (okres od 14 sierpnia 2019 roku do 13 października 2019 roku), zaś jedynie sama jego wypłata nastąpiła w sierpniu 2020 roku.

W ocenie Sądu analizując niniejszą sprawę nie można poprzestać na wykładni językowej art. 10 ust. 6 ustawy o rencie socjalnej i należy dokonać wykładni systemowej oraz celowościowej wskazanych wyżej przepisów.

W pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że celem renty socjalnej jest udzielanie przez państwo finansowego wsparcia osobom, które z uwagi na powstałe w dzieciństwie schorzenie nie są w stanie samodzielnie zarobkować, gdyż są całkowicie niezdolne do pracy. Poza tym ustawa o rencie socjalnej nie zawiera definicji przychodu. Ze względu na konieczność spójnego rozumienia poszczególnych pojęć w zakresie całego prawa ubezpieczeń społecznych, określenie "przychód z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego" powodujący zawieszenie prawa do świadczeń zawarte w art. 10 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej należy rozumieć w sposób określony w ustawie z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Ogólna definicja przychodu zawarta jest w art. 4 pkt 9 ustawy systemowej, który określa go, jako przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z definicji pojęcia przychodu podatkowego wynika, że powstaje on w momencie otrzymania lub w momencie postawienia do dyspozycji podatnika (metoda kasowa). Organ rentowy przyjął właśnie tę metodę kasową, lecz w ocenie Sądu nie ma ona zastosowania do spraw z zakresu ubezpieczenia społecznego, z uwagi na ich specyfikę. Zdaniem Sądu dokonane przez ustawodawcę odesłanie do ustawy podatkowej należy potraktować, wyłącznie jako odesłanie na użytek pojęcia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Odesłanie w art. 18 ust. 1 ustawy systemowej do pojęcia przychodu na użytek podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne ogranicza się do pojęcia przychodu w znaczeniu rodzajowego oznaczenia składników tego pojęcia stosowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma natomiast podstaw do rozszerzania tego pojęcia na jego dalsze elementy, w tym dotyczące realizacji tego przychodu w znaczeniu art. 11 ust. 1 ustawy, jako faktyczna data wypłaty, czy postawienie do dyspozycji osoby uprawnionej, ale w skali roku. Również brzmienie art. 10 ust. 5 ustawy o rencie socjalnej, w którym wskazano, że prawo do renty socjalnej ulega zawieszeniu w razie osiągania przychodu innego niż wymieniony w ust. 1-4, zaliczonego do źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje że na gruncie ubezpieczeń społecznych zamiarem ustawodawcy było odesłanie do ustawy podatkowej, tylko w zakresie pojęcia przychodu w znaczeniu rodzajowo wyodrębnionych składników, czy źródeł przychodów, a co nie dotyczy już kwestii pochodnej, którą jest odrębna metoda rozliczania: miesięczna, co do przychodów w rozumieniu ustawy o rencie socjalnej i ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, i roczna w stosunku do podatku. Te odrębne zasady wyliczeń wynikają wprost w odrębnych ustaw, nie ma więc żadnych podstaw do ich utożsamiania.

Dodatkowo należy podkreślić, że wypłata ubezpieczonemu należnego świadczenia rehabilitacyjnego w sierpniu 2020 roku, w kwocie 5723,60 złotych, obejmowała kwotę skumulowaną dotyczącą trzech miesięcy sprzed roku. Nadto owa kumulacja nastąpiła na skutek błędnego działania organu rentowego, który odmówił skarżącemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za wskazany czas, a które to błędne stanowisko zmienił swoim wyrokiem sąd. Tym samym odwołujący o takiej kumulacji wcześniej nie mógł wiedzieć, a zarazem nie mógł się spodziewać, że wypłata świadczenia nastąpi jednorazowo za kilkumiesięczny okres. Nie ulega również wątpliwości, że na taki sposób rozliczenia wnioskodawca nie miał żadnego wpływu.

Takie ustalenie powoduje, że ubezpieczony, w ocenie Sądu, nie przekroczył kwoty przychodu za sierpień 2020 roku.

Zdaniem Sądu wykładnia powołanych wyżej przepisów ustawy o rencie socjalnej , w tym przyjęta ich interpretacja celowościowa, jest zgodna z założeniami systemu ubezpieczeń społecznych, a nadto realizuje zasadę prawdy obiektywnej, którą organ ma obowiązek uwzględnić w prowadzonym postępowaniu administracyjnym, zgodnie z art. 7 k.p.a., w myśl której organy administracji publicznej (...) podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli.

Organ rentowy, na potrzeby funkcjonowania systemu ubezpieczeń społecznych, nie powinien dokonywać językowej interpretacji normy prawa stricte podatkowego. W realiach sprawy uczynienie kalki z prawa podatkowego na system ubezpieczeń społecznych niewątpliwie narusza słuszny interes ubezpieczonych, którzy nie mają realnego wpływu na to, by korzystnie ukształtować swoje prawo do świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Organ rentowy, wskazując na konieczność prawidłowego rozliczania przychodu, z jednej strony nie może pominąć okoliczności, że przepisy ustawy o rencie socjalnej, jak i przepisy ustawy systemowej nie przesądzają określonej metody obowiązującej przy rozliczaniu przychodów ze świadczenia rentowego i ze stosunku pracy na płaszczyźnie instytucji zawieszenia świadczenia. Organ rentowy nie może, zatem zapominać o obowiązku każdego organu rozstrzygania na korzyść strony wątpliwości interpretacyjnych, nałożonym przez ustawodawcę nowelizacją procedury administracyjnej od 1.06.2017 (Dz. U. z 2017 r. poz. 935, zm.). Zgodnie bowiem z art. 7a § 1 k.p.a. jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie stronie uprawnienia, a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony, chyba że sprzeciwiają się temu sporne interesy stron albo interesy osób trzecich, na które wynik postępowania ma bezpośredni wpływ.

Należy podkreślić, że renta socjalna jest świadczeniem realizowanym comiesięcznie. Skoro więc przepisy uzależniają wstrzymanie wypłaty świadczenia od osiągnięcia w poszczególnych miesiącach dochodu wyższego, niż kwota ustalona przez ustawodawcę, to przyjęcie argumentacji organu rentowego pozbawiłoby ubezpieczonego jakiegokolwiek wpływu na okoliczności determinujące prawo lub wysokość świadczenia w danym miesiącu. Zasadniczym elementem wykładni przepisów, nie jest przecież doprowadzenie do rezultatu w postaci zawieszania świadczeniobiorcom rent. Organ rentowy nie może przyjmować takiej wykładni przepisów, która prowadziłaby do pokrzywdzenia ubezpieczonego, gdy może przyjąć wykładnię dla niego korzystną. Zwłaszcza w sytuacji kiedy to sam organ doprowadził do zaistnienia niekorzystnej dla wnioskodawcy sytuacji, a następnie w przedmiotowej sprawie usiłuje wyciągnąć korzystne dla siebie konsekwencje z jej zaistnienia.

Tym samym mając na uwadze wszystkie przytoczone okoliczności, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k. p. c., orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego za pośrednictwem poczty wraz z aktami rentowymi oraz pouczeniem, iż w terminie 14 dni od dnia otrzymania wyroku z uzasadnieniem przysługuje mu prawo złożenia apelacji do tutejszego Sądu Okręgowego w Łodzi, które rozpoznaje Sąd Apelacyjny w Łodzi

A.B.