Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 lipca 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., po rozpatrzeniu wniosku M. W., z dnia 16 grudnia 2022 r. odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia emerytury z rekompensatą wskazując, iż zgodnie z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r.:



jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. wykonywał przez co najmniej 15 lat pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUZ,



który nie ma prawa do emerytury pomostowej albo do wcześniejszej emerytury.

Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wykaz A dział XIV pkt 12, prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym powinny być wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy podniósł, iż z przedłożonego przez wnioskodawcę świadectwa pracy wynika, że w okresie od 12 maja 1992 r. do 31 grudnia 2008 r. M. W. był zatrudniony na stanowisku spawacz-monter instalacji sanitarnych. Tym samym, w opinii organu, praca przy spawaniu nie była wykonywana stale i pełnym wymiarze czasu pracy. Wobec powyższego organ odmówił prawa do rekompensaty.

(decyzja k. 18 pliku II akt ZUS)

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł wnioskodawca zaskarżając ją w całości. Powyższej decyzji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że ZUS nie wziął pod uwagę w sposób należyty dostarczonych przez wnioskodawcę dokumentów, a nadto opieszałość w działaniu przy podejmowaniu decyzji. Wobec powyższego, wnioskodawca wniósł zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez nabycie prawa do rekompensaty do pracy w szczególnych warunkach.

Uzasadniając swoje stanowisko, wnioskodawca wskazał, iż w okresie od 12 maja 1992 r. do 31 grudnia 2008 r. pracował jako spawacz-monter w firmie (...) w S.. Odwołujący się podkreślił, iż w ww. okresie w sposób ciągły, nieprzerwany, w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę jako spawacz elektryczny i gazowy oraz, że w tym czasie nie wykonywał prac jako monter. Wnioskodawca wskazał, iż okoliczności te zostały potwierdzone przez pracodawcę w świadectwie pracy dostarczonym do organu rentowego. Nadto, odwołujący się zaznaczył, iż jest rozczarowany opieszałością organu rentowego w rozpoznawaniu sprawy o przyznanie rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach.

(odwołanie – k. 3-4)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie argumentując, iż zakład nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy od 12 maja 1992 r. do 31 grudnia 2008 r., ponieważ stanowisko to nie jest wymienione w rozporządzeniem Rady Ministrów z 1983 r. Nadto, ze świadectwa pracy z dnia 8 listopada 2022 r. wynika, że wnioskodawca pracował na stanowisku spawacza-montera instalacji sanitarnych, co wskazuje, że nie wykonywał spawania w wymiarze 8 godzin dziennie.

(odpowiedź na odwołanie – k. 8-8 v)

Na rozprawie z dnia 20 lutego 2024 r., bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku, wnioskodawca poparł odwołanie, a pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

(końcowe stanowiska stron na rozprawie w dniu 20 lutego 2024 r. e-protokół (...):56:23 - 00:56:43 – płyta CD – k. 38)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. urodził się (...)

(bezsporne)

Wnioskodawca legitymuje się wykształceniem zasadniczym zawodowym – ukończył zasadniczą szkołę zawodową w zawodzie ślusarz. Ma wykształcenie uzupełniające w zakresie spawania gazowego i elektrycznego.

(bezsporne)

W okresie od 12 maja 1992 r. do 31 marca 2010 r. wnioskodawca pracował na stanowisku spawacz-monter w firmie (...) w S..

(świadectwo pracy k. 10 pliku II akt ZUS, zeznania świadka A. Z. na rozprawie w dniu 20 lutego 2024 r. e-protokół rozprawy 00:19:54 – płyta CD – k. 38 )

W zakładzie pracy WAZ-GAZ w S. wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku spawacz-monter, ale główną pracą było spawanie. Była to firma usługowa. Wnioskodawca przychodził do bazy firmy i stamtąd udawał się do miejsca wykonywania usług. Zajmował się spawaniem gazowym i elektrycznym. Wnioskodawca pracował wewnątrz i na zewnątrz budynku (spawanie na zewnątrz odbywało się w wykopach). Spawanie nie trwało pełnych 8 godzin, ponieważ było to fizycznie niemożliwe. Oprócz spawania wnioskodawca sporadycznie wykonywał prace monterskie. Gdy wynikła taka potrzeba wnioskodawca pomagał również drugiemu pracownikowi m.in. przy gwintowaniu rurek, skręcaniu czy podłączeniu pieca. Przez pewien czas (ok. 2-3 miesiące) pełnił obowiązki kierownika budowy. Nadzorował w tym czasie spawaczy i monterów, jeździł pomiędzy budowami, czasami dowoził materiały a nawet pracowników.

(zeznania wnioskodawcy M. W. na rozprawie w dniu 20 lutego 2024 r. e - protokół (...):48:21-00:56:22 w zw. z 00:01:31-00:12:52 – płyta CD – k. 38 , zeznania świadka A. Z. na rozprawie w dniu 20 lutego 2024 r. e-protokół (...):19:54-00:32:19 – płyta CD – k. 38 , zeznania świadka L. S. na rozprawie w dniu 20 lutego 2024 r. e-protokół (...):35:44,00:45:50 – płyta CD – k. 38 )

Prace spawalnicze zajmowały odwołującemu 85% czasu pracy. Zakład zajmował się głównie instalacjami w domkach jednorodzinnych. Czasem prace były wykonywane także w budynkach przemysłowcy lub blokach.

(zeznania świadka L. S. na rozprawie w dniu 20 lutego 2024 r. e-protokół (...):35:44,00:45:50 – płyta CD – k. 38)

Odwołujący nie miał urlopów bezpłatnych, nie był oddelegowany do innych prac. W zakładzie nie było również przestojów.

(zeznania wnioskodawcy M. W. na rozprawie w dniu 20 lutego 2024 r. e - protokół (...):48:21-00:56:22 w zw. z 00:01:31-00:12:52 – płyta CD – k. 38)

Pracodawca wydał wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych, w którym zaświadczył, iż w okresie od 12 maja 1992 r. do 31 grudnia 2008 r. M. W. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym tj. pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze według wykazu A dział XIV „Prace różne” w pkt 12 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. (Dz. U. 1983 nr 8 poz. 43 z późn. zm.).

( świadectwo pracy w warunkach szczególnych k. 15 pliku II akt ZUS )

Wnioskodawca w dniu 16 sierpnia 2022 r. złożył wniosek o emeryturę, zaś 25 sierpnia 2022 r. wniosek o przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

(wniosek o emeryturę k. 1-3 v pliku II akt ZUS, wniosek o przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach protokół z 25 sierpnia 2022 r. pliku II akt ZUS)

Decyzją z dnia 4 października 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., po rozpatrzeniu wniosku o emeryturę z dnia 16 sierpnia 2022 r. przyznał M. W. emeryturę od dnia 12 września 2022 r., tj. od daty osiągnięcia wieku 65 lat. Jednocześnie organ odmówił przyznania prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

(decyzja k. 7-9 pliku II akt ZUS)

Wnioskodawca 16 grudnia 2022 r. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach i przedłożył świadectwo pracy w warunkach szczególnych oraz swoje oświadczenie dot. wykonywania pracy jako spawacz.

( wniosek o ponowne ustalenie prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach protokół z 16 grudnia 2022 r. pliku II akt ZUS)

Przy ustalaniu stanu faktycznego sąd odmówił wiary zeznaniom wnioskodawcy oraz świadka A. Z. w zakresie w jakim utrzymywali, iż wnioskodawca nie wykonywał innych prac poza spawalniczymi, umniejszając jednocześnie możliwość wykonywania innych prac. W ocenie sądu najbardziej wiarygodne i spontaniczne były zeznania świadka L. S., który najbardziej wiarygodny i pełny przedstawił zakres wykonywanych prac. Biorąc pod uwagę charakter przedsiębiorstwa i miejsce świadczenia usług – głównie domki jednorodzinne, bardziej prawdopodobne jest wykonywanie przez wnioskodawcę także innych prac poza spawaniem. Montaż instalacji wymaga bowiem przeplatania różnego rodzaju czynności, a mało prawdopodobne jest aby pracodawca godził się na to, aby pracownik nie wykonywał żadnych czynności i nie pomagał innym pracownikom tylko dlatego, że w danej chwili nie ma prac spawalniczych. Byłoby to nieracjonalne z punktu widzenia kosztów jak i czasu trwania montażu. Nawet jeśli można dać wiarę pracodawcy, iż wnioskodawca nie mógł kopać rowów pod instalacje żeby nie drżały mu ręce podczas spawania to zastrzeżenie to nie dotyczy już innych prac monterskich. Świadek A. Z. jest osoba mało wiarygodną bowiem poświadczył nieprawdę w wydanym wnioskodawcy świadectwie pracy w warunkach szczególnych. Nie wyłączył bowiem ani nie podał innej podstawy zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy wnioskodawcy na stanowisku kierownika budowy, kiedy zmienił mu się zakres obowiązków. W ocenie sadu pracodawca wystawiając ten dokument chciał pomóc swojemu pracownikowi w uzyskaniu świadczenia ZUS

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Kwestią sporną pozostawała przy tym ocena czy wykonywane przez wnioskodawcę prace w WAZ-GAZ w S. na stanowisku spawacz-monter można uznać za pracę w warunkach szczególnych, wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy z dnia 19 .12.2008r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 164 t.j.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Na mocy z art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 t.j.) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym, brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych, nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności, ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych, stosuje się, bowiem, te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności, zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego (tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16, LEX nr 2151525).

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s . (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 II UK 21/10).

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX 2062050).

Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

W świetle treści Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) pracami w szczególnych warunkach są wymienione w Wykazie A Dział XIV prace różne, poz. 12: prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym.

W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony i wskazany powyżej materiał dowodowy w postaci zeznań świadków i samego wnioskodawcy, a także dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych, aktach organu rentowego i aktach sądowych, pozwala na jednoznaczne ustalenie, że skarżący w badanym okresie zatrudnienia, co prawda, wykonywał pracę w warunkach szczególnych, ale praca ta nie była świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Nie ulega wątpliwości, iż wnioskodawca w okresie 12 maja 1992 r. – 31 grudnia 2008 r., wykonywał prace przy spawaniu. Należy jednak podkreślić, iż prace te nie były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Będąc zatrudnionym na stanowisku monter-spawacz, wnioskodawca każdego dnia pracy najpierw udawał się do bazy firmy, a dopiero stamtąd kierował się do miejsca wykonywania usługi- nieraz osobiście prowadząc samochód dowożący pracowników. W trakcie realizowania zlecenia zdarzało się, iż skarżący wykonywał czynności monterskie, przygotowywał materiał do spawania, jak również pomagał innemu pracownikowi przy czynnościach takich jak gwintowanie rurek, skręcanie czy podłączenie pieca. Same czynności spawania nie trwały więc pełnych 8 godzin pracy. Z materiału dowodowego wynika, iż ponad 1 godzinę dziennie (15% czasu pracy) zajmowały wnioskodawcy inne prace. W ocenie sądu prace te musiały zajmować nawet więcej czasu, co wiąże się z charakterem przedsiębiorstwa zatrudniającego ubezpieczonego. Spółka zajmowała się pracami wodno-kanalizacyjnymi głównie w budynkach mieszkalnych, często jednorodzinnych. Charakter takich prac wskazuje na to, iż pomiędzy pracami spawalniczymi musiały być wykonywane inne prace monterskie, w których wnioskodawca pomagał lub oczekiwał na ciąg dalszy swoich obowiązków. Z uwagi na niewielkie zespoły pracowników w podobnych zakładach pracownicy często pomagają sobie wzajemnie lub wykonują inne prace konieczne do montażu ale niekoniecznie związane z ich główna specjalizacją. Jednocześnie, w przeciwieństwie do pracy na dużych budowach czy w zakładach przemysłowych pracownik nie mógł przystąpić do analogicznych prac bowiem ich w danym miejscu nie było. Instalacja miała charakter pojedynczy.

Pojęcie „pracy w warunkach szczególnych” jest pojęciem prawnym, co oznacza, że tylko praca skatalogowana w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jest pracą w warunkach szczególnych.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że praca w szczególnych warunkach, to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, Lex nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75, wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z 9 czerwca 2017 roku, IV U 479/17, LEX nr 2324533).

W świetle powyższych okoliczności należało więc uznać, że w tracie pracy w firmie (...) w S. w okresie 12 maja 1992 r. – 31 grudnia 2008 r., wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prac przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym, wskazanych w wykazanie A, dział XIV prace różne pod poz. 12.

Podsumowując, stwierdzić należało, że wnioskodawca nie spełnia wymogu posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, gdyż nie wykazał, że w spornym okresie od 12 maja 1992 r. – 31 grudnia 2008 r. wykonywał prace polegające na spawaniu w pełnym wymiarze czasu pracy. Tym samym wnioskodawcy nie przysługuje prawo do spornego świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie.