Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 marca 2019 r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. stwierdził, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla E. S. z tytułu zatrudnienia u płatnika (...) J. S. została obniżona do kwoty:

-420 zł za (...)

- 52,50 zł za (...)

- 562,50 zł za (...)

- 562,50 zł za (...)

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że zawarcie aneksu do umowy o pracę od 1.09.2018 r, na mocy którego zmieniono wymiar czasu pracy z ¼ etatu na ½ etatu i zwiększono wynagrodzenie z 462,50 zł na 2400 zł było czynnością zmierzającą do obejścia prawa w celu uzyskania wyższego świadczenia z ubezpieczeń społecznych, a ponadto jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

/decyzja – k. 135 - 139 akt ZUS/

E. S. złożyła odwołanie od powyższej decyzji, zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu podniosła, iż do zmiany wymiaru czasu pracy doszło w związku z pogorszeniem stanu zdrowia płatnika, zaproponowane wynagrodzenie nie jest wygórowane w stosunku do zakresu obowiązków, minimalnego wynagrodzenia i dotychczas otrzymywanego wynagrodzenia w ramach zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, a korzystanie ze zwolnień lekarskich było spowodowane ciężką chorobą dziecka.

/odwołanie – k. 2 – 5/

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, argumentując, jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 18/

Płatnik J. S. przyłączyła się od odwołania na rozprawie z dniu 27.08.19 roku.

/stanowisko – protokół z dnia 27.08. 2019 r. – 00:01:14/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności płatnika jest internetowa sprzedaż artykułów dekoracji wnętrz.

/okoliczność bezsporna/

W dniu 1 kwietnia 2015 r doszło do zawarcia umowy o pracę pomiędzy J. S. i E. S., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku menedżera, za wynagrodzeniem 4150 zł.

/umowa – k. 45 akt ZUS/

Do obowiązków na tym stanowisku należało: zarządzenie organizacją firmy, wykonywanie zadań strategicznych, obsługa klientów, optymalizacja sklepu zorientowana na sprzedaż, koordynowanie procesu zamówień, podejmowanie działań marketingowych, tworzenie strategii mających na celu utrzymanie klienta sprawdzenie efektywności pracy innych pracowników.

/zakres obowiązków – k. 51 akt ZUS/

Z dniem 1.04.2016 r strony ustaliły, że zmienia się wymiar czasu pracy na ¼ etatu i wynagrodzenie na kwotę 462,50 zł.

/aneks – k. 47 akt ZUS/

W dniu 1.09.2018 r doszło do zawarcia kolejnego aneksu do umowy o pracę, na mocy którego strony zmieniły wymiar czasu pracy – na ½ etatu, za wynagrodzeniem 2400 zł.

/aneks do umowy – k.49 akt ZUS/

Zmiana warunków zatrudnienia wynikała z pogarszającego się stanu zdrowia płatnika w związku z boreliozą i neuroboreliozą. Wnioskodawczyni jest jedynym pracownikiem firmy. Jest to jej jedyne zatrudnienie. Wnioskodawczyni przejęła wszystkie obowiązki w firmie. Zajmowała się kontaktem z dostawcami, kontaktami z ZUS. Zaczęła podejmować kluczowe decyzje w stosunku do przyszłości firmy. Zajmuje się sprzedażą, administracją i dokumentacją firmy. Zajmuje się zmianą lokalizacji firmy, magazynu. Wcześniej zajmowała się tylko wystawianiem przedmiotów, pakowaniem paczek, wydawaniem paczek kurierom, wystawianiem aukcji. Pozostałymi czynnościami zajmował się dotychczas płatnik. Wynagrodzenie wynikające z aneksu zostało ustalone biorąc pod uwagę wynagrodzenie wcześniej ustalone na stanowisku menadżera w pełnym wymiarze czasu pracy.

Pod koniec września 2018 r wnioskodawczyni trafiła z dzieckiem do szpitala. Było to nagłe zachorowanie – podejrzenie zapalenia mózgu. Ostatecznie stwierdzono neuroboreliozę. Wcześniej dziecko na nic się nie leczyło.

/zeznania wnioskodawczyni – e – prot. Z dnia 27.08.2019 00:01:26 w zw. E – prot. Z dnia 18.10.19 00:02:09Z . dokum. Lek. K. 6 – 16, 106 - 119/

W 2018 r firma płatnika nie przyniosła dochodu.

/podatkowa księga przychodów i rozchodów – k. 79 akt ZUS/

Wnioskodawczyni pokwitowała odbiór wynagrodzenia w zwiększonej wysokości.

/listy wynagrodzeń - k. 87 -93/

W okresie 25.09.2018 – 31.11.2018 r, 5.12.2018 – 21.12.2018 zostały wystawione dla wnioskodawczyni zaświadczenia (...).

/ okoliczność bezsporna/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone do akt dokumenty, w tym dokumentację osobową wnioskodawczyni, dokumentację medyczną oraz zeznania ubezpieczonej.

Zgromadzonym dowodom Sąd dał wiarę, a dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, że jest on wystarczający by wyjaśnić sporną okoliczność – a mianowicie, czy miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne ubezpieczonej z tytułu zatrudnienia u płatnika składek od dnia 1 września 2018 r. stanowi kwota 2400 zł brutto, czy też ustalenie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonej było dokonane jedynie w celu znacznego podwyższenia podstawy wymiaru zasiłku opiekuńczego. Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonej, w których wskazała na realność otrzymanego przez skarżącą w spornym okresie wynagrodzenia określonego w umowie o pracę.

W ocenie Sądu zeznania ubezpieczonej są jasne, logiczne i wzajemnie niesprzeczne. Wersja zdarzeń przedstawiona przez ubezpieczoną znajduje odzwierciedlenie w dokumentacji zebranej w sprawie, w tym w dokumentacji medycznej.

Brak jest podstaw do kwestionowania prawdomówności wnioskodawczyni. Z tego powodu, że nie wskazała ona innych środków dowodowych mogących potwierdzić jego słowa nie można wysnuwać wniosków odnośnie wartości jej zeznań./tożsame stanowisko zajął SA w Ł. w sprawie III AUa 521/10, w uzasadnieniu do wyroku z dnia 29.10.2010 r/.

Organ rentowy nie zgłosił wniosków dowodowych mających na celu wykazanie okoliczności przeciwnych.

Z zeznań wnioskodawczyni, a także z przedstawionej dokumentacji jasno wynika, że ubezpieczona w spornym okresie tj. od 1 września 2018 r. wykonywała obowiązki w zmienionym zakresie w zwiększonym wymiarze czasu pracy, w związku z pogorszeniem stanu zdrowia płatnika.

Strony w sposób wiarygodny umotywowały przyczyny ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonej na kwotę 2400 zł wskazując, że była to kwota ustalona w stosunku do poprzedniego wynagrodzenia, które ubezpieczona otrzymywała w okresie zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, nadto wynikała z rozmiaru obowiązków, związanych z zasadzie z przejęciem prowadzenia firmy płatnika. Trzeba też podnieść, iż brak jest dowodu, by ubezpieczona w momencie zawierania aneksu do umowy o pracę planowała dłuższe zwolnienia lekarskie, bowiem dziecko ubezpieczonej dotychczas nie cierpiało na przewlekłe choroby.

Należy podkreślić, że organ rentowy nie kwestionował podstawy zatrudnienia, a podstawę wymiaru składek zaczął kwestionować dopiero w momencie skorzystania ubezpieczonej ze zwolnienia lekarskiego, które, nie było długotrwałe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 11 ust. 1, art.12 ust. 1 i art. 13 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (t. j. Dz. U. 2017 poz. 1778 ze zm), pracownicy, to jest osoby fizyczne pozostające w stosunku pracy, podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym tj. emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.

Stosownie do treści art. 1 ust 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t. j.: Dz. U. z 2014 r. poz. 159) osobom tym, w razie choroby lub macierzyństwa, przysługują świadczenia pieniężne na warunkach i w wysokości określonych ustawą.

Z kolei art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 wspomnianej ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, z zastrzeżeniem ust. 2 i ust. 3.

W związku z powyższym wskazać należy, że wysokości wynagrodzenia uzgodnionego przez strony stosunku pracy na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych ma istotne znaczenie z uwagi na okoliczność, że ustalanie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy następuje w oparciu o przychód, o którym mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc w oparciu o wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, a w szczególności wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, czy różnego rodzaju dodatki, nagrody, premie itp. Umowa o pracę wywołuje zatem nie tylko skutki bezpośrednie, dotyczące wprost wzajemnych relacji między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalsze, pośrednie, w tym w dziedzinie ubezpieczeń społecznych, kształtując stosunek ubezpieczenia społecznego, w tym wysokość składki, co w konsekwencji prowadzi do uzyskania odpowiednich świadczeń. Oznacza to, że ocena postanowień umownych może i powinna być dokonywana także z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych, a więc nie tylko z punktu widzenia interesu pracownika (ubezpieczonego), ale także interesu publicznego

Według art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności ustalania wymiaru składek i ich poboru, a także umarzania należności z tytułu składek.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych może kwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2009 roku, III UK 7/09, LEX nr 509047, a także uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005 roku, II UZP 2/05, OSNP 2005, Nr 21, poz. 338 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 2007 roku, III UK 26/07, z dnia 19 września 2007 roku, III UK 30/07).

Oczywiście, stanowisko organu rentowego podlega kontroli sądowej w ramach postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

W niniejszej sprawie w dniu 1.09.2018 r doszło do zawarcia między stronami stosunku pracy kolejnego aneksu do umowy o pracę, na mocy którego strony zmieniły wymiar czasu pracy – na ½ etatu, za wynagrodzeniem 2400 zł.

Ważność tej umowy w zakresie wysokości wynagrodzenia i wymiaru czasu pracy zostały zakwestionowane przez organ rentowy, który zarzucił stronom umowy naruszenie zasad współżycia społecznego polegające na świadomym zamiarze osiągania korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu.

W tym miejscu stwierdzić należy, że ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu - art. 58 § 3 k.c. w związku z art. 300 k.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005 roku sygn. akt III UK 89/05, OSNP 2006/11-12/192, LEX nr 182780, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 roku, II UK 16/05, opubl. OSNP 2006/11-12/191, LEX nr 182776, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2009 roku, III UK 7/09, LEX nr 509047).

Kwestią sporną w sprawie pozostawało zatem, czy zachodziły przesłanki do ustalenia, że wnioskodawczyni powinna być objęta ubezpieczeniem społecznym z podstawą wymiaru składek od jakiej płatnik rozliczył składki, czy też jak chciał tego organ rentowy – podstawa wymiaru składek powinna zostać obniżona do dotychczasowego wynagrodzenia. Należało zatem ustalić, czy postanowienia umowy o pracę były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, tym samym czy były nieważne (art. 58 § 2 k.c.). Powyższe sprowadza się do rozstrzygnięcia podstawowej kwestii - czy wysokość wynagrodzenia wypłacona wnioskodawczyni za jej pracę była godziwa, to znaczy czy wynagrodzenie to stanowiło ekwiwalentne wynagrodzenie do rodzaju, ilości i jakości pracy oraz wymaganych kwalifikacji.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w prawie pracy obowiązuje zasada swobodnego kształtowania postanowień umownych, lecz nie jest też sporne, że wolność kontraktowa realizuje się tylko w takim zakresie, w jakim przewiduje to obowiązujące prawo. Jakkolwiek z punktu widzenia art. 18 § 1 kodeksu pracy, umówienie się o wynagrodzenie wyższe od najniższego jest dopuszczalne, gdyż normy prawa pracy swobodę tę ograniczają tylko co do minimum świadczeń należnych pracownikowi w ramach stosunku pracy, to należy pamiętać, że autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Najdobitniej wyraża to reguła zawarta w przepisie art. 353 ¹ k.c., który ma odpowiednie zastosowanie do stosunku pracy, zarówno wobec braku uregulowania normowanej nim instytucji w prawie pracy, jak też niesprzeczności z zasadami prawa pracy (por. art. 300 k.p.) zawartego w nim wymagania, by treść stosunku pracy lub jego cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) tego stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z kolei odpowiednie zastosowanie art. 58 k.c. pozwala na uściślenie, że postanowienia umowy o pracę sprzeczne z ustawą albo mające na celu jej obejście są nieważne, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, a sprzeczne z zasadami współżycia społecznego - nieważne bezwzględnie.

Należy zwrócić uwagę, iż sprzeczny z zasadami współżycia społecznego może być także niegodziwy cel umowy o pracę, polegający na ustaleniu nadmiernej wysokości wynagrodzenia (rażąco wygórowanego), aby otrzymywać zawyżone świadczenia z ubezpieczeń społecznych kosztem innych ubezpieczonych. Co prawda w tezie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 r. (II UK 320/04, OSNP 2006 nr 7-8, poz. 122) przyjęto, że „cel zawarcia umowy o pracę w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą (art. 58 § 1 k.c.)”, a w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r. (II UK 141/04, OSNP 2005 Nr 15, poz. 235) stwierdzono, iż „stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.)”, to - pomijając, że rozstrzygnięcia te zapadły w odmiennych niż oceniany stanach faktycznych - trzeba zauważyć, że dotyczą one kwalifikowania opisanych zachowań w aspekcie ich zgodności z prawem, nie rozważając czy nie naruszają one zasad współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z art. 58 § 2 k.c. nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, wyrażająca się m.in. poprzez ustanowienie rażąco wygórowanego, a zatem niegodziwego wynagrodzenia. Tym samym, uzasadnionym jest twierdzenie, iż ustanowienie w umowie o pracę nadmiernie wysokich wynagrodzeń może być sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, bowiem fakt, że cel zawarcia umowy o pracę w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą, nie może oznaczać akceptacji dla nagannych i nieobojętnych społecznie zachowań korzystania ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych, przy zawieraniu umów o pracę na stosunkowo krótki okres przed zajściem zdarzenia generującego uprawnienie do świadczenia z ubezpieczenia społecznego lub ustaleniu wysokiego wynagrodzenia w celu uzyskania przez osobę ubezpieczoną naliczonych od takiej podstawy świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Mając na uwadze powyższe, należy podkreślić, że co do zasady, z jednej strony wynagrodzenie za pracę ma stanowić wartość godziwą, z drugiej zaś, ma odpowiadać rodzajowi pracy, kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu i ma stanowić ekwiwalent za ilość i jakość świadczonej pracy.

Jednym z najistotniejszych kryterium godziwości (sprawiedliwości) wynagrodzenia za pracę, jest ekwiwalentność wynagrodzenia wobec pracy danego rodzaju, przy uwzględnieniu kwalifikacji wymaganych do jej wykonywania, jak też ilości i jakości świadczonej pracy (art. 78 k.p.). Mając na względzie ustalony w sprawie stan faktyczny oraz treść art. 13 k.p., należy stwierdzić, że przymiot „niegodziwości" będzie posiadała przede wszystkim płaca rażąco za niska. Nie oznacza to jednak tego, że znamię „niegodziwości” nie może również dotknąć płacy rażąco wysokiej (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2001 r., I PKN 563/00, OSNP 2002 Nr 4, poz. 90). Tym samym brak jest przeciwwskazań do tego, by postanowienia umowy o pracę dotyczące wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń związanych z pracą mogłyby być oceniane przez pryzmat zasad współżycia społecznego, jako nieważne w części przekraczającej granice godziwości, a zatem w sytuacji ich nadmiernej (rażąco nieproporcjonalnej) wysokości. W przywołanej uchwale Sąd Najwyższy podkreślał bowiem, że w sferze prawa ubezpieczeń społecznych godziwość wynagrodzenia - jedna z zasad prawa pracy - zyskuje dodatkowy walor aksjologiczny, albowiem w prawie ubezpieczeń społecznych istnieje znacznie mocniejsza niż w prawie pracy bariera działania w ramach prawa, oparta na wymagającym ochrony interesie publicznym i zasadzie solidarności ubezpieczonych.

Względność zasady godziwości wynagrodzenia, wyraża się koniecznością odniesienia się nie tylko do potrzeb pracownika, ale także świadomości społecznej oraz ogólnej sytuacji ekonomicznej i społecznej. Zatem mimo tego, iż postanowienia umowy o pracę, które nadmiernie uprzywilejowują płacowo danego pracownika, w prawie pracy mieściłoby się w ramach art. 353 ¹ k.c., to w prawie ubezpieczeń społecznych, w którym pierwiastek publiczny zaznacza się bardzo wyraźnie, możliwe jest - w okolicznościach każdego konkretnego wypadku - przypisanie zamiaru nadużycia świadczeń przysługujących z tego ubezpieczenia. Jest to związane z alimentacyjnym charakterem tych świadczeń oraz z zasadą solidaryzmu, wymagającą tego, żeby płaca - stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki - nie była ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie oraz żeby rażąco nie przewyższała wkładu pracy, a w konsekwencji, żeby składka nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej. Jest tak również dlatego, że choć przepisy prawa ubezpieczeń społecznych w swej warstwie literalnej odnoszą wysokość składek do wypłaconego wynagrodzenia, to w rzeczywistości odwołują się do takiego przełożenia pracy i uzyskanego za nią wynagrodzenia na składkę, które pozostaje w harmonii z poczuciem sprawiedliwości w korzystaniu ze świadczeń z ubezpieczenia, udzielanych z zasobów ogólnospołecznych (podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 grudnia 2012 roku, III AUa 420/12, LEX nr 1220514).

Pojęcie godziwości wynagrodzenia za pracę w prawie ubezpieczeń społecznych winno być zatem interpretowane przy uwzględnieniu wymogu ochrony interesu publicznego oraz zasady solidarności ubezpieczonych, gdyż podstawę wymiaru składki ubezpieczonego, będącego pracownikiem, stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy.

Odnosząc powyższe rozważania do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, Sąd stwierdza, iż ustalona wysokość wynagrodzenia ubezpieczonej nie może zostać uznana za wygórowaną i stanowiła wynagrodzenie godziwe oraz adekwatne do jakości i ilości pracy świadczonej przez ubezpieczoną.

Należy zwrócić uwagę, iż zdaniem Sądu wnioskodawczyni wykonywała pracę na rzecz płatnika składek od 1 września 2018 r. w zwiększonym wymiarze czasu pracy. Zmiana warunków zatrudnienia wynikała z pogarszającego się stanu zdrowia płatnika w związku z boreliozą i neuroboreliozą. Wnioskodawczyni jest jedynym pracownikiem firmy. Jest to jej jedyne zatrudnienie. Wnioskodawczyni przejęła wszystkie obowiązki w firmie. Zajmowała się kontaktem z dostawcami, kontaktami z ZUS. Zaczęła podejmować kluczowe decyzje w stosunku do przyszłości firmy. Zajmuje się sprzedażą, administracją i dokumentacją firmy. Zajmuje się zmianą lokalizacji firmy, magazynu. Wcześniej zajmowała się tylko wystawianiem przedmiotów, pakowaniem paczek, wydawaniem paczek kurierom, wystawianiem aukcji. Innymi czynnościami zajmował się płatnik.

Podkreślić należy w tym miejscu, że to na organie rentowym spoczywa obowiązek udowodnienia pozorności umowy lub jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, w myśl art. 6 k.c. Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy np. w wyroku z dnia 15 lutego 2007 r., I UK 269/06, OSNP 2008 nr 5-6, poz. 78, w którym stwierdził, iż na organie rentowym, który przyjął zgłoszenie do ubezpieczenia pracowniczego i nie kwestionował tytułu tego zgłoszenia oraz przyjmował składki, spoczywa ciężar dowodu, że strony umowy o pracę złożyły fikcyjne oświadczenia woli.

Zdaniem Sądu Okręgowego, organ rentowy w żaden sposób nie udowodnił, iż zakwestionowany przez niego aneks do umowy o pracę był sprzeczny z zasadami współżycia społecznego.

Reasumując, należy stwierdzić, że na gruncie niniejszej sprawy, nie może budzić wątpliwości fakt, iż postanowienia umowy o pracę ustalające wysokość wynagrodzenia ubezpieczonej, wymiar czasu pracy były ważne, albowiem nie były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Nadto postępowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczona faktycznie podjęła zatrudnienie w zwiększonym wymiarze czasu pracy. Warto także podkreślić, że z materiału zgromadzonego w niniejszej sprawie nie wynika, że wnioskodawczyni planowała niezdolność do pracy.

Określone wynagrodzenie nie było wygórowane, mając na względzie dotychczasowe doświadczenie w firmie, otrzymywane w przeszłości wynagrodzenie na tym stanowisku, które nie było kwestionowane przez ZUS, stanowiło ekwiwalent wykonywanych obowiązków o zmienionym charakterze (większy stopień trudności i odpowiedzialności). Podnoszone przez organ rentowy okoliczności, że po krótkim okresie od zmiany warunków zatrudnienia ubezpieczona stała się niezdolna do pracy, nie może mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia, wobec ustalenia, iż ubezpieczona podjęła pracę na podstawie aneksu do umowy z dnia 1 września 2018 roku, a więc w zmodyfikowanym zakresie.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie (...) § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję ustalając miesięczną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne z tytułu zatrudnienia ubezpieczonej od dnia 1 września 2018 r. na kwotę 2400 złotych miesięcznie.