Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 marca 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił K. S. (1) prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawca nie spełnił warunku wymaganego 40 - letniego stażu pracy do dnia rozwiązania stosunku pracy, gdyż udokumentował jedynie 38 lat, 2 miesiące i 18 dni, w tym 32 lata , 6 miesięcy i 9 dni okresów składkowych i 1 rok , 10 miesięcy i 4 dni okresów nieskładkowych oraz 3 lata , 10 miesięcy i 4 dni okresów uzupełniających. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał ,że do stażu pracy nie zaliczono okresu pracy wnioskodawcy w gospodarstwie rolnym dziadków od 10 marca 1977 r. do 15 września 1980 r., ponieważ K. S. (1) nie przedłożył zaświadczenia o opłacaniu przez dziadków składek na ubezpieczenie społeczne rolników.

/decyzja k.37 – 38 plik I akt ZUS/

W dniu 22 kwietnia 2020 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie K. S. (1) od ww. decyzji , w którym wniósł o uwzględnienie w stażu pracy okresu pracy w gospodarstwie rolnym dziadków od 10 marca 1977 r. do 15 września 1980 r.

/odwołanie k.3 – 4/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.10 - 10 odwrót/

Na rozprawie w dniu 12.03.2021 r wnioskodawca wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

/e – prot. 00:03:24/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca K. S. (1) urodził się (...)

/okoliczność bezsporna/

W dniu 9 marca 2020 r. K. S. (1) złożył wniosek o świadczenie przedemerytalne , po którego rozpatrzeniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał zaskarżoną decyzję.

/wniosek k.1 - 4 akt plik I ZUS , decyzja k.37 – 38 plik I akt ZUS/

Od dnia 4 września 2019 r. K. S. (1) jest zarejestrowany w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna i z tego tytułu pobierał zasiłek dla bezrobotnych w okresie od 4 września 2019 r. do 1 marca 2020 r.

/zaświadczenie k.25 – 26 plik I akt ZUS/

W okresie od 15 czerwca 2009 r. do 31 sierpnia 2019 r. K. S. (1) był zatrudniony w firmie (...) J. W.. Do rozwiązania umowy o pracę doszło wobec likwidacji stanowiska pracy.

/świadectwo pracy k.27 - 28 plik I akt ZUS/

W okresie od 10 marca 1977 r. do 15 września 1980 r. dziadkowie K. S. (1), W. S. (1) oraz W. S. (2) byli właścicielami gospodarstwa rolnego o powierzchni 7,37 ha położonego w G..

Na podstawie umowy nr (...) z dnia 15 września 1980 r. , W. S. (1) oraz W. S. (2) przenieśli ww. gospodarstwo rolne na K. S. (1). W treści umowy wskazano ,że emerytura lub renta przysługuje rolnikowi pod warunkiem przekazania całości gospodarstwa na następcę.

/zaświadczenie k.15 – 16 plik I akt ZUS , umowa k.49 – 51/

W spornym okresie wnioskodawca zamieszkiwał wraz z rodzicami i rodzeństwem w gospodarstwie rolnym należących do jego dziadków. Wnioskodawca swoją edukację zakończył na szkole podstawowej , a z uwagi na okoliczność ,że ojciec wnioskodawcy był aktywny zawodowo , a jego matka pracowała w gospodarstwie swoich rodziców , był on jedyną osobą która stale pracowała w gospodarstwie rolnym dziadków. W gospodarstwie uprawiano zboże, ziemianki, warzywa, a także hodowano trzodę chlewną, drób, bydło oraz konie. Wnioskodawca zajmował się przede wszystkim pielęgnacją hodowanych w gospodarstwie zwierząt , ich oprzątaniem , czyszczeniem obory , czy też wyprowadzał je na pastwisko. W okresie zimowym wnioskodawca zajmował się dojeniem krów oraz młóceniem zboża. K. S. (1) przygotowywał pole pod uprawę ziemniaków i zboża, zajmował się sadzeniem ziemniaków i sianiem zboża , wykonywał sianokosy. Szczególne nasilenie prac polowych następowało w wakacje , kiedy to odbywały się żniwa. Z uwagi na wielkość gospodarstwa codzienne obowiązki zajmowały wnioskodawcy co najmniej 8 godziny dziennie , a w okresie letnim było to kilkanaście godzin.

/zeznania świadków: A. B. min.00:19:33 – 00:26:14 , L. K. min.00:26:47 – 00:33:59 rozprawy z dnia 27 października 2020 r. , płyta CD k.28 , zeznania wnioskodawcy min. 00:00:58 – 00:03:21 rozprawy z dnia 12 marca 2021 r. , płyta CD k.99 w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:01:57 – 00:18:16 rozprawy z dnia 27 października 2020 r. , płyta CD k.28/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci dokumentów jak i osobowych źródeł dowodowych, w postaci zeznań wnioskodawcy i świadków. Podkreślić należy, że świadkowie ze względu na fakt zamieszkiwania w jego sąsiedztwie mieli pełną wiedzę co do charakteru oraz specyfiki prac w nim wykonywanych oraz obowiązków jakie miał wykonywać K. S. (1). Zeznania wnioskodawcy oraz świadków są spójne, logiczne, uzupełniają się i wzajemnie ze sobą korespondują w związku z czym Sąd uznał je za wiarygodne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych ( tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 1725) , prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn,

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

W myśl art. 2 ust. 3, świadczenie przedemerytalne przysługuje po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Art. 10 ust. 1 punkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS pozwala na uwzględnienie przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. Okres ten jest traktowany jako okres składkowy.

Zauważyć należy, że istotą przepisu art. 10 ustawy o emeryturach i rentach jest przede wszystkim możliwość zaliczenia okresu ubezpieczenia rolniczego do stażu ubezpieczeniowego, wymaganego do świadczenia pracowniczego. Przepis ten umożliwia ubezpieczonemu nabycie świadczenia z ubezpieczenia społecznego, mimo braku wystarczającego stażu pracowniczego, po uzupełnieniu tego stażu wskazanym stażem rolniczym. Choć przepis art. 10 ust. 1 pkt 3 nie wyznacza warunków, od których wystąpienia uzależnione jest uznanie okresu pracy w gospodarstwie rolnym, to przy ustalaniu prawa do świadczeń emerytalno-rentowych okresów pracy w gospodarstwie rolnym sprzed objęcia rolników obowiązkiem opłacania składki na rolnicze ubezpieczenie społeczne domowników (tj. przed dniem 1 stycznia 1983 r.), przesądza wystąpienie dwóch okoliczności, a mianowicie: wykonywanie czynności rolniczych powinno odbywać się zgodnie z warunkami określonymi w definicji legalnej "domownika" z art. 6 pkt 2 ustawy z 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników oraz czynności te muszą być wykonywane w wymiarze nie niższym niż połowa ustawowego czasu pracy, tj. minimum 4 godziny dziennie./tak SA w Rzeszowie w wyroku z dnia 3 lipca 2014 r , III AUa 184/14, LEX nr 1489152/

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników /t.j. Dz.U.2016.277/ ilekroć w ustawie jest mowa o domowniku - rozumie się osobę bliską rolnikowi, która:

a) ukończyła 16 lat,

b) pozostaje z rolnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym lub zamieszkuje na

terenie jego gospodarstwa rolnego albo w bliskim sąsiedztwie,

c) stale pracuje w tym gospodarstwie rolnym i nie jest związana z rolnikiem stosunkiem pracy.

W niniejszej sprawie wnioskodawca domagał się przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego wskazując, że legitymuje się on wymaganym stażem, co kwestionował ZUS wskazując ,że nie było możliwym uwzględnienie mu okresu pracy w gospodarstwie rolnym dziadków od 10 marca 1977 r. do 15 września 1980 r. ponieważ nie przedłożył on zaświadczenia o opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne przez jego dziadów. Niemniej jednak przedstawiona przez organ rentowy argumentacja nie znajduje jakiegokolwiek umocowania w przepisach prawa. Dla oceny , czy wnioskodawca pracował w gospodarstwie rolnym nie jest bowiem istotne , czy właściciele takiego gospodarstwa opłacali należne składki na ubezpieczenie rolników , a istotne jest czy wnioskodawca będący domownikiem pracował stale w takim gospodarstwie rolnym. Kwestia bowiem opłacania ,bądź też nie składek na ubezpieczenie rolników jest istotna pod kątem przysługiwania takim osobom prawa do emerytury lub renty z tego tytułu , a nie dla oceny czy praca określonej osoby w gospodarstwie rolnym może zostać uznana za taką pracę i zaliczona jako okres uzupełniający. Dodatkowo należy przytoczyć pogląd zaprezentowany przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 czerwca 2018 r. , sygn. akt I UK 154/17 zgodnie z którym opłacanie składek przez rolnika na własne ubezpieczenie społeczne nie jest warunkiem zaliczenia pracy w gospodarstwie rolnym na mocy art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej. Nieopłacanie składek na to ubezpieczenie nie pozbawiało statusu rolnika. W tym zakresie decydujące było prowadzenie gospodarstwa rolnego - art. 1 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin (Dz.U. Nr 32, poz. 140), następnie art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin. Jedyny skutek, jaki wywoływało nieopłacanie przez rolnika składek na własne ubezpieczenie (najpierw na fundusz emerytalny rolników, później na Fundusz Ubezpieczenia Społecznego (...)), to brak prawa do emerytury lub renty (art. 2 ust. 1 pkt 3 i 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin, art. 15 ust. 1 pkt 2 i art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin).

Definicji gospodarstwa rolnego, osoby prowadzącej gospodarstwo rolne i osoby wykonującej pracę w gospodarstwie rolnym należy szukać w przepisach regulujących ubezpieczenie społeczne rolników. Za wymienione w art. 10 ust. 1 punkt 3 ww. ustawy o emeryturach i rentach przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 roku okresy pracy w gospodarstwie rolnym, uważa się okresy wykonywania pracy na takich warunkach, jakie po dniu 1 stycznia 1983 roku dawałyby podstawę do objęcia ubezpieczeniem społecznym rolników. Ustawa z dnia 14 grudnia 1982 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin (tekst jednolity Dz. U. z 1989 roku, nr 24, poz. 133) wprowadzająca obowiązek ubezpieczenia społecznego domowników w art. 2 punkt 2 zawierała definicję domownika określając go jako członka rodziny rolnika pracującego w gospodarstwie rolnym, jeżeli pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z rolnikiem, ukończył 16 lat, nie podlega obowiązkowi ubezpieczenia na podstawie innych przepisów, a ponadto praca w gospodarstwie rolnym stanowi jego główne źródło utrzymania. Późniejsza definicja domownika z art. 6 punkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz. 2336) również wymagała zamieszkiwania z rolnikiem lub w bliskim sąsiedztwie i stałej pracy w gospodarstwie rolnym. Stała praca w gospodarstwie rolnym nie polega na codziennym wykonywaniu czynności rolniczych, co ze względu na rozmiar gospodarstwa lub rodzaj produkcji rolnej może nie być w pewnych okresach konieczne, lecz polega na gotowości do wykonania pracy rolniczej, jeżeli sytuacja tego wymaga (wyrok Sądu Najwyższego z 3 lipca 2001 roku II UKN 466/00, OSNP 2003/7/186). Zatem do stażu emerytalnego uwzględnia się - jak okresy składkowe - nie okresy jakiejkolwiek pracy rolniczej, a jedynie stałą pracę o istotnym znaczeniu dla prowadzonej działalności rolniczej w gospodarstwie rolnym, w którym osoba zainteresowana (domownik) zamieszkuje lub ma możliwość codziennego wykonywania w nim prac związanych z prowadzoną działalnością rolniczą. O stałości pracy w gospodarstwie rolnym decyduje zatem gotowość do świadczenia jej na rzecz osoby bliskiej w wymiarze czasu stosownym do zakładanego przez rolnika prawidłowego funkcjonowania tego gospodarstwa zgodnie z jego strukturą, przy uwzględnieniu jego obszaru, liczby pracujących w nim osób oraz sprzętu rolniczego.

Kwestia czy wykonywanie określonych czynności w gospodarstwie rolnym można uznać za okresy pracy w tym gospodarstwie była wielokrotnie przedmiotem rozważań w orzecznictwie sądowym, zwłaszcza w kontekście łączenia pracy w gospodarstwie rolnym z nauką w szkole. W judykaturze wykształcił się pogląd, iż o uwzględnieniu przy ustalaniu prawa do świadczeń emerytalno-rentowych okresów pracy w gospodarstwie rolnym sprzed objęcia rolników obowiązkiem opłacania składki na rolnicze ubezpieczenie społeczne domowników (to jest przed dniem 1 stycznia 1983 roku) przesądza wystąpienie dwóch okoliczności: po pierwsze - wykonywanie czynności rolniczych powinno odbywać się zgodnie z warunkami określonymi w definicji legalnej „domownika” z art. 6 punkt 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników i po drugie - czynności te muszą być wykonywane w wymiarze nie niższym niż połowa ustawowego czasu pracy, czyli minimum 4 godziny dziennie. Za domownika uznaje się zaś osobę bliską rolnikowi, która ukończyła 16 lat, pozostaje z rolnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym lub zamieszkuje na terenie jego gospodarstwa albo w bliskim sąsiedztwie oraz stale pracuje w tym gospodarstwie rolnym i nie jest związana z rolnikiem stosunkiem pracy. W orzecznictwie kładzie się nacisk na stałość wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym, co nie musi jeszcze oznaczać codziennego wykonywania czynności rolniczych, ale gotowość (dyspozycyjność) do podjęcia pracy rolniczej, jeżeli sytuacja tego wymaga. Nie sprzeciwia się zaliczeniu takiej pracy fakt równoległej nauki, jeśli okoliczności faktyczne wskazują na potrzebę pomocy domownika w gospodarstwie i na realną możliwość pogodzenie pracy w gospodarstwie z nauką, nawet okresowo, od wiosny do jesieni, skoro w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego dopuszczalne jest zaliczanie okresów pracy w czasie samych wakacji szkolnych (wyrok Sądu Najwyższego z 19 grudnia 2000 roku, II UKZ 155/00 OSNP 2002/16/394, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 sierpnia 2012 roku, III AUa 59/12, Lex nr: 1217735).

Gotowość do pracy w gospodarstwie rolnym powinna korelować z wymiarem czasu pracy niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa rolnego, a negatywną przesłanką do jej przyjęcia jest wykonywanie w gospodarstwie rolnym prac sezonowych, doraźnie w wymiarze niższym od połowy pełnego wymiaru czasu pracy(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2015 roku, I UK 292/14, Legalis nr: 1263220).

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne było zatem faktyczne ustalenie rodzaju i rozmiaru pracy wnioskodawcy K. S. (1) w gospodarstwie dziadków oraz ocena, czy czynności przez niego wykonywane były pracą w gospodarstwie rolnym w rozumieniu art. 10 ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Należy również wskazać, że normy obszarowe obowiązujące w spornym okresie pozwalały uznać za gospodarstwo rolne, zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 listopada 1964 roku sprawie przenoszenia własności nieruchomości rolnych, znoszenia współwłasności takich nieruchomości oraz dziedziczenia gospodarstw rolnych (Dz. U z 1964 r. nr 45, poz.304 z późn. zm.), gospodarstwa, których powierzchnia przekraczała 0,5 ha. Nie budzi zatem wątpliwości, iż gospodarstwo dziadków wnioskodawcy spełniało powyższą przesłankę, a tym samym było gospodarstwem rolnym.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że w świetle art. 10 ust. 1 punkt 3 ww. ustawy wymogiem koniecznym do uwzględnienia okresu pracy wnioskodawcy w gospodarstwie rolnym jako okresu uzupełniającego jest wykonywanie stałej pracy w gospodarstwie rolnym dziadków, w którym zamieszkiwał i miał możliwość codziennego wykonywania prac związanych z pracą w gospodarstwie rolnym w wymiarze nie niższym a nawet wyższym, niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy.

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż wnioskodawca ukończył 16 lat w dniu (...) i do końca spornego okresu zajmował się wyłącznie wykonywaniem prac w gospodarstwie należącym do jego dziadków. Wnioskodawca zajmował się przede wszystkim pielęgnacją hodowanych w gospodarstwie zwierząt , ich oprzątaniem , czyszczeniem obory , czy też wyprowadzał je na pastwisko. W okresie zimowym wnioskodawca zajmował się dojeniem krów oraz młóceniem zboża. K. S. (1) przygotowywał pole pod uprawę ziemniaków i zboża, zajmował się sadzeniem ziemniaków i sianiem zboża , wykonywał sianokosy. Szczególne nasilenie prac polowych następowało w wakacje , kiedy to odbywały się żniwa. Z uwagi na wielkość gospodarstwa codzienne obowiązki zajmowały wnioskodawcy co najmniej 8 godziny dziennie , a w okresie letnim było to kilkanaście godzin. Wnioskodawca miał stałe obowiązki w gospodarstwie rolnym, a dodatkowo wykonywał prace uzależnione od aktualnych potrzeb ze względu na porę roku.

Reasumując okres pracy ubezpieczonego w gospodarstwie rolnym dziadków od dnia 10 marca 1978 r. do 15 września 1980 r. należy zaliczyć, zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 punkt 3 ww. ustawy do okresu składkowego wymaganego do uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia okresu 40 lat.

Podsumowując, Sąd uznał, że spełnione zostały przesłanki, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 5 cytowanej ustawy.

ZUS uwzględnił wnioskodawcy staż pracy w wymiarze 38 lat , 2 miesięcy i 18 dni , zaś uwzględnienie okresu uzupełniającego, od dnia 10 marca 1978 r. do 15 września 1980 r. pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca posiada 40 lata okresów podlegania ubezpieczeniom społecznym, a zatem spełnia wszystkie przesłanki z art. 2 ust.1 pkt 5 ustawy z 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w pkt 1 i przyznał K. S. (2) prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 10 marca 2020 r. , tj. od dnia następnego po dniu złożenia wniosku wraz z dokumentami, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o świadczeniu przedemerytalnym.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art.98 k.p.c. zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na rzecz K. S. (1) kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika Sąd ustalił zgodnie z § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za adwokackie (Dz. U. z 2015 r. , poz.1800).