Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 maja 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. w Z. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 18 stycznia 2022 roku, odmówił M. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 czerwca 2022 roku. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem z dnia 7 marca 2022 roku Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła u wnioskodawczyni niezdolności do pracy.

(decyzja z dnia 19 maja 2022 roku k. 29 akt ZUS)

W dniu 5 lipca 2022 roku M. B. złożyła odwołanie od ww. decyzji, zaskarżając ją w całości. Decyzji zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych polegające na przyjęciu, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy, a tym samym nie spełnia łącznie warunków do uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy, podczas gdy schorzenia, na które cierpi ubezpieczona czynią ją niezdolną do pracy, co oddaje dokumentacja medyczna dotycząca jej osoby. W związku z tym wniosła o zmianę decyzji i przyznanie na jej rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(odwołanie k. 3-5)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumenty jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie k. 57)

W piśmie procesowym pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie.

(pismo procesowe k. 171)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni M. B. urodziła się (...). Wnioskodawczyni z zawodu jest sprzedawczynią, zajmowała także stanowisko pracownika produkcji. Pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 8 marca 2021 roku do 28 lutego 2022 roku.

(niesporne)

W dniu 18 stycznia 2022 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek z dnia 18 stycznia 2022 roku k. 23 akt ZUS 530100/0013904/2021)

Lekarz orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawczyni:

⚫

chorobę niedokrwienną serca dwunaczyniowa stabilna,

⚫

przebyty ozw (...) ściany dolnej leczony P. (...),

⚫

przebytą P. Dg ( 12.2019),

⚫

niewydolność serca I/II st wg (...) z prawidłową funkcją skurczową lewej komory,

⚫

hipercholesterolemię,

⚫

nikotynizm,

⚫

niedoczynność tarczycy w trakcie substytucji.

Orzeczeniem lekarza orzecznika z dnia 8 lutego 2022 roku wnioskodawczyni nie została uznana za osobę niezdolną do pracy.

( opinia lekarska k. 31 dokumentacji medycznej (...) załączonej do akt ZUS , orzeczenie lekarza orzecznika k. 26 akt ZUS 530100/0013904/2021)

Na skutek, złożonego od powyższego orzeczenia, sprzeciwu z dnia 21 lutego 2022 roku, wnioskodawczyni została skierowana na badanie przez komisję lekarską ZUS. Komisja lekarska ZUS, po analizie dokumentacji medycznej i badaniu własnym, nie stwierdziła takiego naruszenia sprawności organizmu, które powodowałoby niezdolność do pracy u wnioskodawczyni. W zakresie rozpoznania potwierdzono ustalenia lekarza orzecznika ZUS.

(sprzeciw k. 38 dokumentacji medycznej (...) załączonej do akt ZUS, opinia lekarska k. 39-40 dokumentacji medycznej (...) załączonej do akt ZUS , orzeczenie komisji lekarskiej k. 28 akt ZUS 530100/0013904/2021)

U wnioskodawczyni M. B., w badaniu kardiologicznym, rozpoznano: przewlekłą stabilną choroba niedokrwienna serca, przewlekły zespół wieńcowy, stan po przebytym zawale mięśnia sercowego (...) (tj. z uniesieniem odcinka ST) leczonym angioplastyką PT W (prawej tętnicy wieńcowej) z implantacją stentu - 16.12.2019 r., stan po angioplastyce Dg (gałęzi diagonalnej) - 18.12.2019 r., nadciśnienie tętnicze oraz chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym, niedoczynność tarczycy, nikotynizm aktywny.

Wnioskodawczyni jest dobrego ogólnego stanu zdrowia. Sprawnie porusza się na co dzień. Nie stwierdza się u niej istotnych ograniczeń, czy pilnych hospitalizacji w ostatnim czasie. Odwołująca jest jednak niewątpliwie obciążona istotnymi schorzeniami kardiologicznymi, które są chorobami przewlekłymi. Zastosowana u wnioskodawczyni metoda lecznicza -angioplastyka tętnic wieńcowych była skuteczna, dała dobry efekt. Dzięki skutecznym zabiegom udało się przywrócić prawidłową funkcję i przepływ w tętnicach. Badanie ECHO z 25.09.2020 r. poprawiło się w stosunku do badania z 29.05.2020 r. Pomimo przebytego zawału mięśnia sercowego i leczenia inwazyjnego (zabieg angioplastyki) nie doszło do uszkodzenia serca jako całości. Oznacza to osiągniecie zakładanego korzystnego leczenia przebytego zawału. Dodatkowo wnioskodawczyni miała wykonywaną próbę wysiłkową w 26.11.2021 r. -osiągnięto 8.0 MET - nie obserwowano cech niedokrwienia mięśnia sercowego -próba ujemna klinicznie i elektrokardiograficznie. Oznacza to dobrą globalną wydolność fizyczną -brak znaczącej dysfunkcji układu krążenia. Obiektywnie oceniając na chwilę obecną wynik leczenia w zakresie schorzeń kardiologicznych jest w dobry. Zastosowane leczenie zabiegowe pozwoliło uniknąć uszkodzenia mięśnia sercowego (pozwoliło zachować wydolność serca). Aktualne badania kardiologiczne są praktycznie w zakresie normy. Wnioskodawczyni, jako pacjentka z wyżej wymienionymi schorzeniami, należy do grupy z większym ryzykiem kolejnych niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych jak ponowny zawał, udar, zgon. To potencjalne wyższe ryzyko pozostaje jednak całkowicie niezależne od stwierdzanej bądź nie niezdolności do pracy. Niezdolność do pracy nie powstaje z tytułu przejścia (przebycia) jakiegoś schorzenia ale wskutek jego następstw i skutków zdrowotnych dla organizmu. Zastosowana u wnioskodawczyni przezskórna angioplastyka tętnic wieńcowych (koronaroplastyka) - była skuteczna, dała w odległej perspektywie (tj. chwila obecna) dobry efekt. Dzięki skutecznym zabiegom udało się przywrócić prawidłową funkcję i przepływ w w/w tętnicach. Oznacza to bardzo dobre odległe wyniki leczonego zawał i tym samym stanowi podstawę uznania zdolności do pracy. Przyszłe ryzyko nie definiuje w żaden sposób aktualnej niezdolności do pracy i jest od niej całkowicie niezależne (tj. ewentualna niezdolność do pracy nie zmniejszy tego ryzyka, nie modyfikuje ryzyka, ryzyko to może znacząco zmniejszyć np. zaprzestanie przez wnioskodawczynię palenia papierosów. Zwiększone ryzyko - jest szacowane na podstawie danych statystycznych w podobnych grupach pacjentów (oznacza to nie mniej, nie więcej tylko tyle że pacjent który już przeszedł zawał jest w grupie pacjentów, u których w przyszłości istotnie częściej ponownie wystąpią zawały i inne incydenty naczyniowe, to wynika z dużych obserwacji populacyjnych i statystycznych). To ryzyko statystyczne - nie jest i nie może być w żaden sposób definiowane jako podstawa do orzekania o niezdolności do pracy. Przyszłe ryzyko nie wynika z orzeczonej lub nie niezdolności do pracy a z osobniczych cech organizmu. Niezdolność do pracy definiowana jest natomiast z powodu konkretnych następstw chorobowych i schorzeń które warunkują stan zdrowia pacjenta i osoby ubezpieczonej. Niezdolności do pracy nie stwierdza się w celach prewencyjnych, na które to niezdolność do pracy nie ma żadnego wpływu.

Natomiast fakt, iż przy tych samych schorzeniach wnioskodawczyni miała wcześniej orzekaną niezdolność do pracy jest prawidłowy. Ten okres był wczesnym okresem po zawale okresem, w którym obserwowano odległe następstwa zawału, był to okres na rehabilitację po zawale. W odległym kilkuletnim kryterium czasowym udowodniono stabilizację - rozumianą jako brak ponownego zawału i brak konieczności ponownej kwalifikacji do leczenia inwazyjnego z tego względu dalej nie orzeka się niezdolności do pracy. Co do zasady u osób z nieuszkodzonym mięśniem sercowym wysiłek fizyczny jest zalecany, tak samo jak podejmowanie wszelkiej aktywności (nie zaleca się fotelowo- łóżkowego trybu życia). Co więcej podejmowanie aktywności fizycznej poprawia rokowanie odległe. Mając na uwadze stan kliniczny należy uznać, iż wnioskodawczyni nie jest sprzeciwu niezdolna do pracy.

(pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii dr. n. med. R. G. k. 77-79 i opinia uzupełniająca k. 104-106)

U wnioskodawczyni M. B. w badaniu neurologicznym rozpoznano zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka lędźwiowego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych. Wnioskodawczyni pobierała świadczenie rentowe z przyczyn kardiologicznych, a nie neurologicznych. Badana skarżyła się, że drętwieją jej ręce i nogi, że ma bóle odcinka LS kręgosłupa. Wnioskodawczyni upadła z drabiny, na skutek którego doznała urazu uda lewego. Miała duże problemy po urazie, ponieważ rana na wewnętrznej powierzchni uda lewego nie była dobrze oczyszczona z elementów drzewnych. W badaniu neurologicznym nie występują objawy uszkodzenia układu nerwowego, zarówno ośrodkowego, jak i obwodowego. Dolegliwości te nie powodują niezdolności do pracy zarobkowej.

(opinia biegłego sądowego lekarza neurologa J. B. k. 94-96)

U wnioskodawczyni M. B. w badaniu endokrynologicznym rozpoznano leczoną niedoczynność tarczycy. Wnioskodawczyni przyjmuje E. N. w dawce 125. Niedoczynność rozpoznana w 2019 roku. Dolegliwości te nie powodują niezdolności do pracy.

(opinia biegłego sądowego z zakresu endokrynologii prof. dr. n. med T. P. k. 131-134)

Wnioskodawczyni cierpi także na zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym oraz zmiany zwyrodnieniowe barków i stawu łokciowego prawego. Wnioskodawczyni skarży się na dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do obu rąk i ich drętwieniem oraz lędźwiowo - krzyżowego z promieniowaniem bólu i drętwieniem kończyn dolnych, szczególnie prawej. Nie może gwałtownie się schylać. Nie posiada orzeczonego stopnia niepełnosprawności. Chód prawidłowy. Staje na palcach i piętach. Oś boczna kręgosłupa jest zachowana, wzmożona kyfoza piersiowa. Talia jest porównywalna. Ruchomość kręgosłupa dobrze zachowana. Pod uciskiem zgłasza ból nad wyrostkami kolczystymi C5, C6 i L5, SI oraz nad stawem krzyżowo - biodrowym prawym. Ruchomość barków jest w pełnym zakresie, ruchy bolesne w końcowych fazach ruchów w barku prawym. Ruchomość pozostałych stawów kończyn górnych i dolnych oraz ich siła mięśniowa są zachowane w granicach normy, kończyny bez zaników mięśniowych. Chwytność rąk jest zachowana. W pełni samodzielna w samoobsłudze. Stwierdzone schorzenia wymagają leczenia ale nie ograniczają czynności kręgosłupa i innych stawów ani też nie upośledzają istotnie mobilności badanej. Stwierdzone zmiany nie naruszają funkcji narządu ruchu wnioskodawczyni w stopniu dającym podstawę do orzekania o długotrwałej niezdolności do pracy.

(opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i rehabilitacji dr. n. med. E. B. k. 151-152)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie opierając się na dokumentach załączonych do akt sprawy, w tym aktach ubezpieczeniowych , dokumentacji medycznej oraz opiniach biegłych wydanych w sprawie. Podnieść należy, iż przy rozpoznaniu sprawy kluczowe znaczenie miały opinie biegłych lekarzy z uwagi na fakt, iż okolicznością sporną między stronami była ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni i jej zdolność do wykonywanej pracy. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy o specjalnościach związanych z dolegliwościami wnioskodawczyni.

W ocenie Sądu opinie biegłych wydane w sprawie są spójne, konsekwentne i logiczne. Zostały one wydane po przeprowadzeniu analizy dostępnej dokumentacji medycznej i po zbadaniu wnioskodawczyni. Nie ma żadnych okoliczności, które pozwoliłyby je zdyskredytować i podważyć ich rzetelność. Stanowią one dowód, na którym Sąd może w pełni oprzeć się wyrokując w sprawie. Opinie są pełne i wyczerpujące. Biegli odnieśli się do wszystkich zarzutów jakie podnosiła strona i udzielili odpowiedzi na stawiane im pytania. Wyciągnięte przez nich wnioski są trafne i logiczne.

Okoliczność, że biegli wydali opinie niekorzystne dla strony nie dyskwalifikuje tych opinii pod względem ich wartości merytorycznej. Podkreślenia wymaga, że opinie biegłych kardiologa, neurologa, endokrynologa i ortopedy zawierają analizę stanu zdrowia wnioskodawczyni przy uwzględnieniu jej kwalifikacji i możliwości podjęcia zatrudnienia zgodnie z jej kwalifikacjami. Należy dodać, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, nie publ.). Sąd uznając powyższe opinie za wystarczające pominął dowód pełnomocnika wnioskodawczyni dotyczący wydania opinii łącznej przez biegłych kardiologa, neurologa, endokrynologa i ortopedy lub biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy jako zmierzający do przedłużenia postępowania.

Podkreślić należy, iż potrzeba dopuszczenia dowód z opinii łącznych czy z zakresu medycyny pracy występuje gdy wydane opinie nie dają jednoznacznej odpowiedzi w zakresie zdolności do pracy lub są ze sobą sprzeczne. W niniejszej sprawie wszyscy biegli byli zgodni, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Nie wskazali również aby zachodziła potrzeba dopuszczenia dowodów z opinii kolejnych biegłych innych specjalności.

Sąd pominął także wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego pulmonologa bowiem u wnioskodawczyni nie stwierdzono schorzeń z tej dziedziny medycyny.

Sąd oddalił także wnioski o dopuszczenie dowodów z zeznań wnioskodawczyni oraz świadka córki J. K. w celu wykazania niezdolności wnioskodawczyni do pracy.

Podstawę orzekania w sprawie stanowiła ocena stanu zdrowia odwołującej, co wymagało uzyskania wiadomości specjalnych. Wiedzę taką posiadają jedynie biegli sądowi z zakresu dziedzin medycyny właściwych dla schorzeń odwołującej.

Dowód z opinii biegłego ma przy tym charakter szczególny, ponieważ jego celem jest dostarczenie sądowi wiadomości specjalnych niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy. Dlatego nie można go zastąpić inną czynnością dowodową (np. przesłuchaniem świadka czy strony) czy zaniechać jego przeprowadzenia z powodu posiadania wiedzy specjalnej przez sędziego wchodzącego w skład sądu orzekającego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ kpc, zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, między innymi w sytuacji, gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy.

W rozpoznawanej sprawie strony nie wnosiły o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone dotychczas pisma procesowe dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przypadku, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć tylko do powtórzenia argumentacji zawartej w pismach procesowych, to wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu nie wydaje się uzasadnione./tak wyrok SA w Gdańsku z dnia 26.06.2018, III AUa 1815/17/. Sprawa nie miała charakteru wielowątkowego, wymagającego wyjaśnienia twierdzeń stron oraz odniesienia się do złożonych wniosków dowodowych. Sprawa w świetle stanowisk stron i zebranych dokumentów nie budziła żadnych wątpliwości./por. wyrok SA w Warszawie z dnia 26.04.2018, VI ACa 1694/17/Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Jednocześnie w ocenie sądu wnioski o dopuszczenie dowodu z zeznań strony czy świadka nie są tożsame z wnioskiem o przeprowadzenie rozprawy, zwłaszcza gdy stronę reprezentuje profesjonalny pełnomocnik, który takiego wniosku nie składa, wnioski podlegają pominięciu z uwagi na brak przydatności do rozpoznania sporu, a nadto dowody te mogą zostać przeprowadzone także w formie pisemnej (art. 271 ¹ kpc i 304 kpc).

Merytorycznie odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4.  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

W myśl art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS).

Warunki wskazane w art. 57 powyższej ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującej się nie zostały spełnione wszystkie przesłanki, a spór sprowadzał się do kwestii niezdolności do pracy wnioskodawczyni.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym opinii biegłych z zakresu kardiologii, neurologii, ortopedii i endokrynologii, skarżąca przy uwzględnieniu posiadanych przez nią schorzeń, na chwilę wydania decyzji przez organ rentowy, nie była niezdolna do pracy. W ocenie Sądu biegli kardiolog, neurolog, endokrynolog i ortopeda w swoich opiniach wyjaśnili dlaczego nie podzielili zapatrywań wnioskodawczyni co do faktu jej niezdolności do pracy z punktu widzenia schorzeń odpowiadających ich specjalności. Najistotniejsza w sprawie była niewątpliwie opinia biegłego kardiologa, ponieważ to w związku ze schorzeniami kardiologicznymi wnioskodawczyni miała przyznane prawo do renty.

Wnioskodawczyni cierpi na: przewlekłą stabilną chorobę niedokrwienną serca, przewlekły zespół wieńcowy, stan po przebytym zawale mięśnia sercowego (...) (tj. z uniesieniem odcinka ST) leczonym angioplastyką PT W (prawej tętnicy wieńcowej) z implantacją stentu- 16.12.2019 r., stan po angioplastyce Dg (gałęzi diagonalnej) - 18.12.2019 r., nadciśnienie tętnicze. Jednak aktualne badania kardiologiczne są praktycznie w granicach normy. Wnioskodawczyni należy do grupy z większym ryzykiem kolejnych niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych jak ponowny zawał, udar, zgon. To potencjalne wyższe ryzyko pozostaje jednak całkowicie niezależne od stwierdzanej bądź nie nie-zdolności do pracy. Niezdolność do pracy nie powstaje z tytułu przejścia (przebycia) jakiegoś schorzenia ale wskutek jego następstw i skutków zdrowotnych dla organizmu. Zastosowana u wnioskodawczyni przezskórna angioplastyka tętnic wieńcowych (koronaroplastyka) - była skuteczna, dała w odległej perspektywie (tj. chwila obecna) dobry efekt. Dzięki skutecznym zabiegom udało się przywrócić prawidłową funkcję i przepływ w w/w tętnicach. Oznacza to bardzo dobre odległe wyniki leczonego zawał i tym samym stanowi podstawę uznania zdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wszystkich wydanych w sprawie opinii a w szczególności biegłego kardiologa. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawczyni i wpływu dolegliwości na jej zdolność do pracy w podnoszonym przez wnioskodawczynię okresie. Sąd podzielił opinie biegłych uznając, że były pełne, jasne i nie prowadziły do sprzecznych wniosków.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Znamiennym jest, iż wnioski wynikające z wydanych w sprawie opinii dotyczące braku niezdolności do pracy odwołującej nie zostały skutecznie merytorycznie zakwestionowane przez stronę powodową. Wnioskodawczyni reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, któremu doręczono wskazane opinie w tym opinie uzupełniającą lekarza kardiologa, nie zgadzając się z ich treścią wyłącznie polemizował z ich wnioskami nie przedstawiając do nich jakichkolwiek zarzutów podważających wartość dowodową tych opinii. Tymczasem strona w toku procesu winna dowodzić swoich racji, a nie jedynie przedstawiać subiektywne poglądy dotyczące stanu zdrowia i okresu występowania niezdolności do pracy. Zgodnie bowiem z art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W konsekwencji wobec braku dowodów potwierdzających stanowisko ubezpieczonego co do faktu istnienia jej niezdolności do pracy żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawczyni prawa o renty nie mogło zostać zaakceptowane.

Bez wpływu na wynik rozstrzygnięcia pozostaje też okoliczność iż wnioskodawczyni faktycznie w chwili obecnej nie jest zatrudniona. Powyższe w świetle powołanych przepisów nie ma bowiem żadnego przełożenia na wynik rozstrzygnięcia. Wskazane okoliczności, także w świetle zasad współżycia społecznego nie mogą stanowić podstawy przyznania świadczenia z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych. Prawo to opiera się bowiem na normach bezwzględnie obowiązujących, to jest ściśle określających warunki otrzymania poszczególnych uprawnień i wykluczających odwołanie do zasad słuszności. Podstawą przyznania świadczeń z ubezpieczenia społecznego mogą być tylko przepisy prawa, a nie zasady współżycia społecznego. (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 grudnia 1998 r. II UKN 379/98 Legalis Numer 45844).

Wnioskodawczyni, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów z uwagi na posiadane schorzenia jest nie osobą niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawczyni jako bezzasadne.