Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 czerwca 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych - I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z 2 czerwca 2023 r. przyznał S. J. emeryturę od 1 czerwca 2023 r. tj od miesiąca w którym złożono wniosek

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura została obliczona zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej jako równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.

- kwota składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 24876,95 zł,

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 61480,09 zł

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 210,00 miesięcy;

- wyliczona kwota emerytury wynosi 411,22 zł,

Emerytura przyznana od 1 czerwca 2023 r. w kwocie 411,22 zł. jest niższa od najniższej emerytury która wynosi 1588,44 zł. Emerytury nie podwyższa się, gdyż wnioskodawca nie udowodnił łącznie okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 25 lat.

Świadczenie do wypłaty wynosi miesięcznie 385,11 zł.

/ decyzja k. 6-7 akt ZUS/

S. J. wniósł odwołanie od powyższej decyzji w dniu 24.07.2023 r. podnosząc, iż wskazana decyzja narusza jego konstytucyjne prawo do zabezpieczenia społecznego. Ponadto wskazał, że z decyzji nie wynika bezpośrednio które okresy ubezpieczenia zostały uwzględnione przez ZUS a które nie. Podkreślił iż od 14 października 2019 r. jest osobą trale niezdolną do pracy. /odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo wskazał, iż wnioskodawca nie zgłosił konkretnych zarzutów co do nieprawidłowości dotyczących naliczenia świadczenia, nie dołączył do odwołania żadnych dokumentów mających wpływ na wysokość emerytury. /odpowiedź na odwołanie k 5/

Ustanowiony w toku procesu pełnomocnik z urzędu wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, że S. J. przysługuje świadczenie emerytalne w wysokości proporcjonalnej do wypracowanego przez niego stażu pracy, tj. w wysokości 1000 zł brutto miesięcznie, począwszy od dnia 1 czerwca 2023 r., co zostało obliczone następująco:

- odwołujący się udowodnił 16 lat 8 miesięcy 9 dni okresów składkowych i nieskładkowych, przy czym emeryturę podwyższa się do minimalnej, przy wykazaniu 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych,

- w ocenie mocodawcy udowodniony przez niego okres składkowy i nieskładkowy odpowiada ok. 66% minimalnego okresu składowego - 25 lat,

- 66% minimalnego świadczenia emerytalnego to 1000 zł (tj. 66% x 1500 zł).

Z ostrożności procesowej, na wypadek niepodzielenia przez Sąd stanowiska odwołującego się, wniósł o nieobciążanie go kosztami procesu w żadnej części, albowiem przemawia za tym jego trudna sytuacja materialna oraz zdrowotna wykazana przez niego dotychczas dokumentami i oświadczeniami.

Ponadto skarżący wniósł o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej odwołującemu z urzędu, oświadczając że koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części stosownie od wyniku sprawy, tj. w przypadku uwzględnienia odwołania, o zasądzenie tych kosztów od organu rentowego, zaś w przypadku jego oddalenia, o przyznanie ich od Skarbu Państwa.

Wniósł też o zastosowanie stawek stosownie do treści §4 ust. 3 oraz §15 ust. 1 pkt 2 w związku z § 8 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez: adwokata z urzędu (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 68) oraz stawek wyznaczonych Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dn. 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Powyższe pozostaje w zgodzie z uchwałą 7 Sędziów Sądu Najwyższego (...) 2/16 z dnia 20.07.2016 r., zgodnie z którą w sprawie o ustalenie zakresu stosunku ubezpieczenia społecznego/o objęcie obowiązkiem/ podleganie ubezpieczeniom społecznym, za podstawę opłaty za czynności pełnomocnika z urzędu. bierze się pod uwagę nie ryczałtowe wynagrodzenia na podstawie §15 ust. 1 Rozporządzenia z 3.10.2016 r. ale stawki minimalne wyznaczone §8 tego rozporządzenia.

W uzasadnieniu wskazanego stanowiska podniósł, że w ocenie strony do udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych na użytek obliczenia stażu pracy, na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy należy zaliczyć następujące okresy:

a) 25.10.1978- 3.10.1980 r. - obowiązkowa służba wojskowa 1 rok 11 miesięcy 9 dni

b) 1.07.1981 - 30.09.1982 r. - praca w drukarni (...) - 1 rok 2 miesięcy 29 dni

c) 1.03.1985 - 16.12.1986 - 1 rok 11 miesięcy 15 dni

d) 2.01.1990- 15.01.1990- 13 dni

e) 3.02.1990 - 31.01.1992 - 1 rok 11 miesięcy

f) 1.02.1992 -31.03.1992 -2 miesiące

g) 1.12.1992 - 31.12.1996 - 4 lata 1 miesiąc

h) 28.05.1992 - 28.02.1993 - 6 miesięcy i 2 dni (wobec częściowego pokrycia tego okresu ze wskazanym w pkt.g)

i) 1.08.1997 - 31.12.1998 - prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej - 1 rok 5 miesięcy

j) 1.01.1999 - 31.05.1999 - okres zasiłkowy - 5 miesięcy

k) 17.07.2007 - 12.09.2009 - 1 miesiąc 26 dni

l) 12.09.2007 - 23.11.2007 - 2 miesiące 11 dni

m) 25.08.2014 - 19.09.2014 - stypendium z PUP - 25 dni

n) 14.10.2019 - 30.11.2021 - renta, następnie do 31.05.2023 r. - 3 lata 1 miesięcy 17 dni

Łącznie 16 lat 9 miesięcy 12 dni

Opisany okres pomniejszono o urlop bezpłatny w 1992 oraz 1993 r. (łącznie 28 dni).

Podniesiono, że S. J. wywodzi swoje żądanie bezpośrednio z treści Konstytucji RP. Zgodnie bowiem z art. 67 ust. 1 Konstytucji każdy obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Co prawda zakres i formy zabezpieczenia społecznego określać winna ustawa. Niemniej jednak, zdaniem Skarżącego aktualne przepisy ustawowe nie spełniają minimalnego zakresu ochrony zapewnianej przez Konstytucję. Nie zapewniają one bowiem obywatelom zabezpieczenia społecznego pozwalającego na przetrwanie, nie mówiąc już o godnym bycie. Odwołujący się stoi w przekonaniu, iż należna mu emerytura winna być wyliczona w sposób proporcjonalny, zgodnie z przedstawionym powyżej opisem. Jest to uzasadnione szczególnie tym, iż Skarżący w znacznej części spełnił obowiązek posiadania odpowiedniego okresu składkowego oraz nieskładkowego, a zatem wyliczenie emerytury tak znacznie poniżej emerytury minimalnej jest dla Niego rażąco krzywdzące.

/pismo k. 47-48/

Na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2024 r. strony podtrzymały swoje doczasowe stanowiska procesowe. /stanowisko procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 16.04.2024 r. 00:01:00- 00:02:22/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. J. urodził się (...)

Jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z 22 marca 2022 roku ustalono, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do 31 marca 2024 roku.

/bezsporne /

W dniu 2 czerwca 2023 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury, który został rozpoznany zaskarżoną decyzją. /bezsporne wniosek w aktach ZUS k. 1-3/.

Wnioskodawca legitymuje się następującym stażem ubezpieczeniowym uwzględnionym w całości w oparciu o przedłożoną przez niego dokumentację

-25.10.1978- 3.10.1980 r. - obowiązkowa służba wojskowa

- 1.07.1981 - 30.09.1982 r. - praca w drukarni (...)

- 1.03.1985 - 18.12.1986

- 2.01.1990- 15.01.1990

- 3.12.1990 - 31.01.1992

- 1.02.1992 - 31.12.1996

- 5.08.1997 - 31.12.1998 - prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej

- 1.01.1999 - 31.05.1999 - okres zasiłkowy

- 12.09.2007 - 23.11.2007

- 17.07.2009 - 12.09.2009

-14.10.2009 -31.12.2009

-1.01.2010-22.12.2010 pobieranie zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego.

-1.04.2012 -11.06.2012

-25.08.2014 - 19.09.2014 - stypendium z PUP

-1.12.2015-11.09.2016

- 16.10.2016 -30.06.2017

-1.07.2017 -30.06.2018

-6.08.2018 -30.09.2018

- 19.11.2018 -30.11.2018

-1.12.2018 -30.06.2019

-22.07.2019-26.07.2019

-10.09.2019-30.11.2019

/notatka z przebiegiem zatrudnienia k. 101-102 akt ZUS , karty przebiegu zatrudnienia k. 126 , 140 akt ZUS/

Do emerytury uwzględniono okresy opłacania składek po 31.12.1998 r. z podziałem na miesiące oraz zakłady pracy:

- rok 2007 od 10-12 (...)

- rok 2008/ 12 (...)

- rok 2009 od 08-10 (...) SP Z|OO

od 01-04 (...)

- rok 2012 /05 (...)

- rok 2014 od 09-10 PUP w Ł.

- rok 2015/12 (...)

- rok 2016 od 02-05 (...)

Od 06-12 KM (...)

- rok 2017 od 02-07 KM (...)

Od 08-12 K. J. SP. zo.o.

- rok 2018 od 02-10 K. J. SP. zo.o.

(...) K. J. SP. zo.o. i (...) sp zo.o.

- rok 2019 od 02-08 (...) sp zo.o.

od 10-11 PROF-US PU Sp zo.o.

/wydruk komputerowy k. 35-36/

Łączny okres ubezpieczeniowy wnioskodawcy nie przekracza 25 lat. /bezsporne/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 26 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 t.j.) emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 (podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Zgodnie z brzmieniem art. 173 ust. 1 cytowanej ustawy dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lat (art. 173 ust. 2).

Kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12 (art. 174 ust. 1 ww. ustawy).

Jak stanowi art. 174 ust. 2 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6,

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5,

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W myśl ust. 3 ww. przepisu podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się przed dniem przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Omawiana regulacja dotycząca emerytury należnej wnioskodawcy w systemie tzw. zdefiniowanej składki oznacza, że wysokość świadczenia zależy od sumy zaewidencjonowanych składek na ubezpieczenie na jego indywidualnym koncie, z uwzględnieniem ich waloryzacji, jak i zwaloryzowanego kapitału początkowego (art. 25 i 26 tej ustawy), a suma ta dzielona jest przez średnie dalsze trwanie życia, o którym mowa w art. 173 ust. 2, ustalone dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę osoby, dla której obliczana jest emerytura. Kapitał początkowy stanowi odtworzenie składek na ubezpieczenia sprzed wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, tj. przed wprowadzeniem ustawowego obowiązku ewidencjonowania przez ZUS indywidualnych składek każdej osoby podlegającej ubezpieczeniu społecznemu. Kapitał ten ewidencjonowany jest na koncie ubezpieczonego i corocznie waloryzowany, poczynając od 1 czerwca 2000 r., a następnie każdego 1 czerwca kolejnego roku, według reguł przewidzianych dla waloryzacji składek, a więc przez zastosowanie wskaźników waloryzacji.

W świetle powyższych uwag stwierdzić należy, że w nowym systemie emerytalnym świadczenie emerytalne można otrzymać bez względu na wymiar posiadanych okresów składkowych i nieskładkowych. Istotne jest natomiast, aby ubezpieczony miał jakikolwiek wymiar okresów ubezpieczenia (składkowych), ponieważ warunkuje to możliwość uzyskania prawa do emerytury w ogóle. Do nabycia prawa do emerytury w nowym systemie konieczne jest natomiast osiągnięcie powszechnego wieku emerytalnego.

Staż w ramach nowego systemu ma znaczenie dla ustalenia kapitału początkowego (art. 173 i nast. ustawy emerytalnej), stanowiącego jeden z elementów obliczenia emerytury ze zreformowanego systemu na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej. Wymiar okresów składkowych i nieskładkowych ma wpływ na wysokość kapitału początkowego, a pośrednio kwoty przysługującej emerytury z nowego systemu. Staż nie ma natomiast znaczenia w nowym systemie emerytalnym z punktu widzenia prawa do świadczenia.

W sprawie niniejszej niesporną pozostawała wysokość składek zaewidencjonowanych na koncie wnioskodawcy, będąca podstawą do ustalenia wysokości emerytury jak i posiadany przez wnioskodawcę staż który nie przekraczał 25 lat uprawniających do przyznania mu emerytury w wysokości najniższej emerytury. Skarżący jednak utrzymywał, iż z uwagi na konstytucyjne prawo do zabezpieczenia społecznego w takich okolicznościach jego świadczenie winno zostać ustalone procentowo - proporcjonalnie w odniesieniu do kwoty emerytury najniższej z uwzględnieniem stażu jaki faktycznie posiadał.

W myśl art. 87 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy w przypadku gdy emerytura przysługująca z Funduszu określona w art. 26 jest niższa niż kwota, o której mowa w art. 85 ust. 2 i 3 (najniższej emerytury), emeryturę przysługującą z Funduszu podwyższa się w taki sposób, aby suma tych świadczeń nie była niższa od tej kwoty, o ile ubezpieczony mężczyzna - osiągnął wiek emerytalny wynoszący 65 lat i ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat.

Posiadanie minimalnego stażu daje osobie ubezpieczonej urodzonej po 31 grudnia 1948r. (w ramach nowego systemu emerytalnego) uprawnienie do otrzymywania świadczenia na minimalnym, gwarantowanym ustawowo poziomie. Staż ma zatem charakter gwarancyjny czy socjalny, a nie ubezpieczeniowy, czyli warunkujący uzyskanie prawa do świadczenia. Osoby posiadające staż w określonym wymiarze (20 lat kobiety / 25 lat mężczyźni) mają prawo do otrzymywania świadczeń w gwarantowanej minimalnej wysokości, jeśli z wyliczenia kwoty świadczenia wynikałaby kwota emerytury niższa od kwoty najniższej emerytury, o której mowa w art. 85 ust. 2 ustawy emerytalnej.

Osoby, które nie spełniają warunku stażowego, nie są uprawnione do gwarancji pobierania świadczenia minimalnego, jeżeli z wyliczenia wysokości przysługującego im świadczenia wynika, że jest ono niższe niż ustawowe minimum emerytalne. Nie przysługuje im więc podwyższenie świadczenia do kwoty ustawowego minimum. S. J. co niesporne nie wykazał w niniejszym postępowaniu, by jego staż ubezpieczeniowy wynosił co najmniej 25 lat. W toku procesu nie przedłożył żadnych dowodów potwierdzających by przyjęty przez organ rentowy okres ubezpieczenia ustalony był nieprawidłowo. Powyższego ustalenia Sąd dokonał na podstawie znajdujących w się aktach rentowych dokumentów, potwierdzających okresy zatrudnienia jak i złożone do akt zestawienie okresów za które były odprowadzane składki na ubezpieczenie społeczne. Z dokumentów tych niewątpliwie wynika iż staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy nie przekracza 25 lat. Tym samym z tego względu należne mu świadczenie nie mogło zostać podwyższone do emerytury najniższej.

W grę nie wchodziło również jakiekolwiek procentowe -w odniesieniu do faktycznie wypracowanego stażu i kwoty emerytury minimalnej - ustalenie należnego mu świadczenia. Powyższe nie ma bowiem jakiegokolwiek oparcia w obowiązujących przepisach, w tym rangi konstytucyjnej, które gwarantują obywatelom prawo do zabezpieczenia społecznego.

Realizacja funkcji gwarancyjnych Państwa dotycząca minimalnej emerytury polega w tym przypadku na tym, że w sytuacji gdy emerytura przysługująca z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (łącznie z emeryturą kapitałową, tj. drugofilarową, chyba że ubezpieczony nie był członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego) jest niższa niż kwota, o której mowa w art. 85 ust. 2 (na dzień wydania zaskarżonej decyzji kwota najniższej emerytury to 1588,44 zł), emeryturę przysługującą z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podwyższa się w taki sposób, aby suma tych świadczeń nie była niższa od kwoty minimalnej emerytury. Kwota podwyższenia świadczenia dotyczy więc różnicy pomiędzy wysokością minimalnej emerytury a ustalonym świadczeniem z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i z segmentu kapitałowego.

Kwota podwyższenia realizowana jest ze środków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a następnie podlega refundacji z budżetu państwa. Na gwarancyjną funkcję państwa wskazuje wyraźnie art. 87 ust. 2 ustawy o FUS, a jako źródło finansowania wymienia właśnie budżet państwa.

Przy tym prawo do zabezpieczenia społecznego obejmuje prawo dostępu, bez dyskryminacji, do świadczeń pieniężnych albo w naturze, które zapewniają ochronę przed takimi ryzykami jak:, brak dochodów z pracy z powodu choroby, niepełnosprawności, macierzyństwa, wypadku przy pracy, bezrobocia, podeszłego wieku, śmierci członka rodziny

brak dostępu do opieki zdrowotnej z uwagi na jej koszty, niewystarczające wsparcie rodzin, w szczególności dzieci i dorosłych pozostających na utrzymaniu innych osób. Państwo zobowiązane jest do stworzenia takiego systemu. Zakres i formy zabezpieczenia społecznego co wprost wynika z art. 67 ust. 1 Konstytucji określa ustawa.

Zastrzeżenie zawarte w zdaniu drugim art. 67 ust. 1 Konstytucji, odsyłające do regulacji ustawowej, wymaga w przypadku kwestionowania uprawnień połączenia takiego zarzutu z przepisem ustawy. Prawo do zabezpieczenia społecznego, także w części obejmującej udzielenie świadczeń emerytalnych, realizowane jest w oparciu o przepisy ustawy i nie narusza go ewentualna decyzja odmowna, jeżeli zapada zgodnie z przepisami ustawy. Skuteczność zarzutów zależy od podniesienia i uzasadnienia naruszenia przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS regulujących prawo do tych świadczeń.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy wnioskodawca nie wykazał naruszenia przepisów gwarantujących mu jako ubezpieczonemu wypłatę świadczeń na poziomie minimalnym - emerytury w kwocie najniższej. Nie jest natomiast możliwe nawet z uwagi na zasady współżycia społecznego przyznanie świadczeń w oderwaniu od zasad wyraźnie w przepisach określonych w tym proporcjonalnie jak chce tego skarżący.

Bezwzględnie argumenty odnoszące się do zasad współżycia społecznego pozostają bowiem bez wpływu na uzyskanie świadczeń bądź uprawnień z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych. Do złagodzenia rygorów prawa ubezpieczeń społecznych nie stosuje się ani art. 5 k.c. ani też art. 8 k.p. (por. wyrok SN z dnia 4.06.2013, I UK 5/13, wyrok SA w Szczecinie z dnia 17.03.2016, III AUa 568/15, wyrok SA w Lublinie z dnia 21.10.2015 r., III AUa 629/15, postanowienie SA w Szczecinie z dnia 27.11.2013, III AUa 814/13)

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych art. 5 k.c. nie ma zastosowania, zaś materialnoprawną podstawą świadczeń emerytalno-rentowych mogą być tylko przepisy prawa, a nie zasady współżycia społecznego (por. orzeczenia Sądu Najwyższego: wyrok z 19 czerwca 1986 r., II URN 96/86, wyrok z 29 października 1997 r., II UKN 311/97, wyrok z 26 maja 1999r., II UKN 669/98, wyrok z 12 stycznia 2000 r., II UKN 293/99, postanowienie z 26 maja 1999 r., II UKN 670/98).

W tej sytuacji nie było podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, w tym podwyższenia wysokości świadczenia do kwoty najniższej emerytury, jak i ustalenia świadczenia emerytalnego wnioskodawcy w wysokości proporcjonalnej do wypracowanego przez niego stażu pracy.

Dlatego też Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

O zwrocie kosztów pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu orzeczono na podstawie § 15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz.2631), przy tym wysokość kosztów ustalono mając na uwadze treść wyroku TK z 23 kwietnia 2020 r, SK 66/19, wyroku TK z 19 kwietnia 2023 SK 85/22, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 kwietnia 2023 r.SK 53/22 oraz postanowienia SN z 7 stycznia 2021 r., I CSK 598/20.

SSO Paulina Kuźma

J.L.