Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2.08.2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11.07.2023 r. przyznał J. K. prawo do emerytury od 7.07.2023 r. tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek.

Jednocześnie wnioskodawcy nie doliczono rekompensaty na podstawie at. 21 ustawy z 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych, ponieważ ww. nie udowodnił wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wymiarze co najmniej 15 lat.

Zakład nie uznał jako pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia od 14.03.1997 do 22.04.1979, od 6.05.1981 do 30.11.1998, ponieważ w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 26.11.1998 pracodawca nie wymienił charakteru wykonywanej pracy ściśle według wykazu, działu pozycji i rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku.

/decyzja k. 9-11akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 24.08.2023 r. wniósł J. K., domagając się zmiany decyzji i przyznania prawa do rekompensaty.

W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, iż organ rentowy w sposób nieuprawniony nie zaliczył mu do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 14.03.1977 do 30.11.1998 w W. Zakładzie (...) na stanowisku modelarz w metalu tj. pracy, która w rzeczywistości polegała na obróbce ręcznej i mechanicznej omodelowania odlewniczego.

/ odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k. 6/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny

Wnioskodawca J. K., urodził się (...)

W dniu 11.07.2023 r. J. K. złożył wniosek o emeryturę z rekompensatą.

/ bezsporne, wniosek k. 1-3 akt ZUS/

Wskazany wniosek w zakresie rekompensaty został rozpoznany negatywnie zaskarżoną decyzją.

/ bezsporne decyzja k. 9-11akt ZUS/

W okresie od 14.03.1977 do 30.11.1998 wnioskodawca był zatrudniony w W. Zakładach (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku modelarz w metalu. W okresie wskazanego zatrudnienia od 26.04.1979 do 14.04.1981 wnioskodawca odbywał służbę wojskową. W tym celu został zwolniony z wykonywania pracy od 23.04.1979 r. W dniu 6.05.1981 r. powrócił do wykonywania obowiązków.

/świadectwo pracy z 26.11.1998 r. w aktach ZUS dot emerytury pomostowej karty nienumerowane kopia k. 4, 15 dokumentacja osobowo płacowa k. 15- 79 wyciąg z książeczki wojskowej k. 4 akt kapitałowych ZUS /

Wnioskodawca legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 26.11.1998 r. za wskazany okres zatrudnienia, w którym wskazano, że był zatrudniony na stanowiskach wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urzędowy MH i PM nr 1-3 poz. 1) w tym okresie:

- od dnia 14.03.1977 do 22.04.1979 na stanowisku modelarz w metalu wymienionym w dziale III, poz. 21 punkcie 7 wykazu A

- od dnia 6.05.1981 do 30.11.1998 na stanowisku modelarz w metalu wymienionym w dziale III poz. 21 punkcie 7 wykazu A.

Na stanowiskach tych wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szkodliwych - odlewanie żeliwa, staliwa metali nieżelaznych i rur.

/świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z 26.11.1998 r. w aktach ZUS dot emerytury pomostowej k. nienumerowane, kopia k. 5, 16 dokumentacja osobowo płacowa k. 15- 79/

We wskazanym okresie zatrudnienia wnioskodawca pracował w wydziale oprzyrządowania odlewniczego przez cały czas jako modelarz w metalu. Robił modele poszczególnych części do maszyn, które następnie były odlewane. Wskazane modele wykonywał z żeliwa i aluminium, materiałów żywicznych. Wykonywał te modele poprzez obróbkę mechaniczną typu frezowanie szlifowanie polerowanie i ten model był umieszczany na specjalnej płycie, a potem był przekazywany do odlewni. Przygotowywali też rdzennice, czyli element, który wprowadzało się do formy, by rura miała otwór. Formierze zajmowali się przygotowywanym przez nich modelem. Wnioskodawca nie wykonywał pracy rdzeniarza, to był inny etap produkcji. Ten wydział to był jakby warsztat w odrębnym pomieszczeniu na terenie odlewni. Przez cały kres zatrudnienia wnioskodawca wykonywał te modele. Było gdzieś ok 20 takich stanowisk. Potem, gdy zbudowano zakład odlewniczy pracował w tym zakładzie odlewniczym cały czas w tzw. modelarni. Przy obróbce cały czas wdychał opiłki metalu, które powstawały na skutek szlifowania czy polerowania modelu. Praca była wykonywana w znacznym zapyleniu. Obróbka metalu była ręczna lub za pomocą szlifierki, tokarki, frezarki. Wnioskodawca w tych warunkach pracował stale w pełnym wymiarze czasu pracy. Dostawał ubranie robocze, maseczki, rękawiczki dostawał posiłki regeneracyjne kawę zbożowa mleko zupę, latem wodę mineralną. Wnioskodawcy wypłacano dodatek szkodliwy, miał też prawo do dodatkowego urlopu zdrowotnego z uwagi na warunki pracy.

/ dokumentacja osobowo płacowa k. 15- 79, zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 23.11.2023 r. 00:02:59-00:14:54, zeznania świadka J. G. protokół z rozprawy z dnia 25.01.2024 r. 00:04:13 -00:17:42, zeznania świadka M. P. protokół z rozprawy z dnia 25.01.2024 r. 00:17:42 -00:28:21/

Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał następującej oceny dowodów

i zważył, co następuje

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 164 t.j.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 t.j.) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że w spornym okresie zatrudnienia od 14.03.1977 r. do 30.11.1998 r. w W. Zakładach (...) w Ł. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego. /tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę we wskazanym zakładzie w wymienionym okresie była pracą w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny czy pracownik pracował w szczególnych warunkach nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

Jednocześnie tylko okresy zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), i nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia. /III AUa 101/16 - wyrok SA Gdańsk z dnia 11-05-2016/.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy spornym jest czy faktycznie wykonywane przez wnioskodawcę czynności we wskazywanym przez niego okresie zatrudnienia mogą być kwalifikowane jako praca warunkach szczególnych. Organ rentowy w tym zakresie kwestionował formalną poprawność wystawionego mu w tym zakresie przez zakład pracy świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych.

Odnosząc się zatem do generalnej możliwości zakwalifikowania pracy wnioskodawcy w poszczególnych okresach do pracy w szczególnych warunkach wskazać należy, iż analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lipca 1987 r. wskazuje, że wymienione dziale III (w hutnictwie i przemyśle metalowym) prace przygotowywanie mas formierskich i prace formierzy oraz rdzeniarzy poz.21 są pracą w szczególnych warunkach.

Ponadto praca świadczona przez wnioskodawcę na stanowisku modelarza w metalu została wymieniona w wykazie A, dziale III ( w hutnictwie i przemyśle metalowym) odlewanie staliwa, żeliwa metali nieżelaznych i rur, pod pozycją 21, pkt 7 (modelarz w metalu) stanowiącym załącznik do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marcu 1985 r. sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego,( Dz. Urzędowy MH i PM nr 1-3 poz. 1)

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że z ustaleń poczynionych w procesie w oparciu o dostępną dokumentację osobową ze spornego okresu zatrudnienia i zeznań ubezpieczonego oraz świadków jednoznacznie wynika iż stanowisko na którym wykonywał pracę wnioskodawca, czyli modelarza w metalu, odpowiadało swym charakterem pracom „przygotowywanie mas formierskich i prace formierzy i rdzeniarzy” wymienionym w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz wspomnianym zarządzeniu.

Wnioskodawca będąc zatrudnionym w W. Zakładach (...) w Ł. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się wytwarzaniem modeli poszczególnych części do maszyn, które następnie były odlewane. Wskazane modele wykonywał przede wszystkim z żeliwa i aluminium. Odbywało się w narażeniu na czynniki szkodliwe takie jak wdychanie opiłków metalu, opary, zapylenie. Obróbka metalu była ręczna lub za pomocą szlifierki, tokarki, frezarki. Prace wykonywane przez wnioskodawcę miały niezmienny charakter. Zeznania wnioskodawcy w tym przedmiocie są spójne, logiczne, nadto korespondują z dostępną dokumentacja osobową z okresu zatrudnienia i zeznaniami świadków. Wnioskodawca pracę w tym charakterze wykonywał stale w pełnym wymiarze czasu pracy. Tym samym pomimo mankamentów wydanego mu świadectwa pracy w warunkach szczególnych uznać należy, iż pracę w warunkach szczególnych w spornym okresie zdecydowanie wykonywał.

Sąd przy tym nie traci z pola widzenia, iż w okresie 26.04.1979 r. do 14.04.1981 r. wnioskodawca odbywał służbę wojskową. Jednak także czas służby wojskowej winien zostać zaliczony wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych.

Podkreślić należy, że czas zasadniczej służby wojskowej zalicza się do okresu uprawniającego do wcześniejszej emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Takie doliczenie jest możliwe tylko wówczas, gdy zainteresowany podjął pracę w szkodliwych warunkach w ciągu 30 dni od opuszczenia wojska. /II UK 188/18 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 29-05-2019/

Okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych, który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (t.j.Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zalicza się go więc nie tylko do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), ale również – poprzez odesłanie z art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych – do okresu pracy w warunkach szczególnych, od którego zależy przyznanie prawa do rekompensaty. /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 czerwca 2022 r., III AUa 49/21/.

Wnioskodawca zarówno przed jak i po odbyciu służby wojskowej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych. Brak wiec podstaw, by okres ten kwalifikować inaczej jak pracę w szczególnych warunkach.

Nie ma natomiast podstaw, by uwzględnić do stażu w szczególnych warunkach okres od 23.04.1979 do 25.04.1979 oraz 15.04.1981 do 5.05.1981 tj okresy bezpośrednio przed i po służbie wojskowej. Okres przerwy pomiędzy zwolnieniem z pracy do odbycia służby wojskowej oraz zwolnieniem ze służby wojskowej a podjęciem pracy u pracodawcy, u którego pracownik był zatrudniony w dniu powołania do tej służby nie jest bowiem ani okresem składkowym, ani nieskładkowym (vide treść art. 6 i 7 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) i w związku z tym nie podlega uwzględnieniu przy ustalaniu uprawnień do świadczeń wynikających z w/w ustawy. Powyższe stanowisko znalazło także potwierdzenie w wyroku SA z dnia 20.10.2005r. (sygn. akt III AUa 1336/04) czy wyroku SA w Szczecinie z dnia 18.12.2014r. (sygn. akt III AUa 311/14), a także wyrok SA w Lublinie z 10.03.2016r. (sygn. akt III AUa 1063/15) i SA w S. z dnia 12.06.2018r. (sygn. akt III AUa 516/17).Wyroku SA w Krakowie - z dnia 19.09. 2018 r., ( sygn. akt III AUa 445/18)

Reasumując, stwierdzić należy, że po uwzględnieniu okresu zatrudnienia wnioskodawcy od 14.03.1977 r. do 22.04.1979 r. oraz okresu 6.05.1981 r. do 30.11.1998 r. w W. Zakładach (...) w Ł. wraz z okresem służby wojskowej 26.04.1979 r. do 14.04.1981 r. ( 21 lat , 7 miesięcy 24 dni) ww. niewątpliwie spełnia wymóg posiadania 15-letniego okresu pracy w takim charakterze. Tym samym wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty.

W myśl art. 100 ust. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Na mocy art. 129 ust. 1 cytowanej ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 1.07.2023 r.