Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23.08.2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3.07.2023 odmówił P. P. prawa do ustalenia emerytury z uwzględnieniem rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska organ rentowy podniósł, że odmawia rekompensaty ponieważ wnioskodawca nie udowodnił żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Podane nazwy stanowisk w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 30.09.2001 nie są zgodne z wykazem stanowiącym załącznik do powołanych w świadectwie pracy zarządzeń resortowych . w świadectwie wyszczególniono od 1.09.1979 r. do 31.12.1997 stanowisko malarz odlewów natomiast w zarządzeniu nr 6 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30/03.1985 w dziale XIV poz. 17 pkt 2 wykaz A lakiernik natryskowy. W okresie 01.01.1998 do 30.09.2001 w świadectwie wymieniono robotnik magazynu - malarz odlewów natomiast w Zarządzeniu w dziale VIII poz. 1 pkt 3 wykaz A - robotnik przeładunkowy.

/decyzja k. 8 akt ZUS/

W dniu 12.09.2023 r. odwołanie od ww. decyzji wniósł P. P. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do rekompensaty. Odwołujący podniósł, iż w spornym okresie pracował w pełnym wymiarze w szczególnych warunkach, nadto nie może odpowiadać za uchybienia formalne pracodawcy w zakresie wystawionego mu świadectwa wykonywania pracy w tym charakterze.

/ odwołanie z załącznikami k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k. 4-5 /

Pismem z dnia 6.12.2023 ustanowiony w toku procesu pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie

/ pismo k. 15

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca P. P. ur. (...). W dniu 3.07.2023 r. wniósł o przyznanie prawa do emerytury z rekompensatą.

/ bezsporne wniosek k. 1-3/

W rozpoznaniu wskazanego wniosku decyzją z dnia 23.08.2023 r. przyznano ww prawo do emerytury- jednocześnie emerytura ustalona ta decyzją uległa zawieszeniu z uwagi na zbieg prawa do emerytury ze świadczeniem pielęgnacyjnym. Natomiast zaskarżoną decyzją z tego samego dnia odmówiono wnioskodawcy prawa do rekompensaty nie uznając za udowodniony żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach.

/ decyzje k. 6 -8 akt ZUS/

W okresie od 01.09.1977 do 30.09.2001 wnioskodawca był zatrudniony w Zakładzie (...) przy Kombinacie (...) „P. -W. potem W. Zakłady (...) późniejsza nazwa (...).A.

/ bezsporne, dokumentacja osobowa ze świadectwem pracy załączona do akt sprawy /

Wnioskodawca za wskazany okres zatrudnienia legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 30.11.2001 r. w którym wskazano, iż w okresie tym był zatrudniony na stanowiskach wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do Zrządzenia nr 6 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985 w sprawie stanowisk na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz.Urz 1-3 poz. 1) w tym okresie:

- od dnia 1.09.1979 do dnia 31.12.1997 na stanowisku malarz odlewów wymienionym w dziale XIV poz. 17 pkt 2 wykazu A

- od dnia 1.01.1998 do dnia 30.09.2001 na stanowisku robotnik magazynu- malarz odlewów wymienionym w dziale VIII poz 1 punkcie 3 wykazu A. Na stanowiskach tych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace lakierowanie ręczne lub natryskowe, ciężkie prace załadunkowe i rozładunkowe.

/ świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach k. 5 akt ZUS, k. 19/

Wnioskodawca w będąc zatrudnionym na stanowisku malarza odlewów, malarz brygadzisty zamiennie nazywanego w dokumentacji osobowej stanowiskiem lakiernika , lakiernika- ładowacza lakiernika brygadzisty pracował cały czas przy produkcji odlewów żeliwnych. De facto cały czas zajmował się malowaniem antykorozyjnym tj. lakierowaniem tych odlewów. Wnioskodawca ładował odlewy na stół, następnie odlewy były malowane lakierowane przewracane na druga stronę i malowane po drugiej stronie. Po wysuszeniu odlewy wnioskodawca zdejmował i ładował na palety. Odlewy do lakierowania przywożone były z oczyszczalni były oszlifowane, ośrutowane i gotowe do malowania. Niejednokrotnie praca była wykonywana na linii lakierniczej gdzie malowano odlewy cięższe. Były one podwieszone na specjalnych hakach i malowane pistoletem natryskowym, Po wyschnięciu w suszarni wnioskodawca je zdejmował i ładował na palety. Drobniejsze odlewy malowano metodą zanurzania w wannach w koszach co wymagało załadowania odlewów. Innych czynności wnioskodawca nie wykonywał. Gdy ubezpieczony został brygadzistą w 1985 r. zakres jego obowiązków był identyczny i nadal dotyczył wszystkich czynności związanych z lakierowaniem odlewów plus doszedł mu nadzór nad pracownikami. Nadzór nad brygada polegał na tym że wnioskodawca pilnował żeby nikt nie opuszczał stanowiska pracy, decydował o kolejności malowania sprawował kontrolę nad jakością malowana. Mógł zlecać pomalowanie poprawek, lub sam usuwał usterki. Brygada malowała od 10-12 ton dziennie. Malowane elementy ważyły od 0,5 do 100 kg. Odlewy po 50-60 kg były ładowane na stoły przez jednego pracownika, część malowano na wózkach. Wnioskodawca decydował które elementy należy podwiesić suwnicą, a które można było położyć ręcznie. Suwnicę obsługiwali inni pracownicy. Praca była na akord liczyła się szybkość wykonywanych czynności. Wykonywano pracę w nadgodzinach. Wnioskodawca sprawdzał też produkcję był to kwestia spisania produkcji zajmująca 5-10 minut na koniec dnia oraz 2 dni na koniec miesiąca przy tym jednak nadal wykonywano normalna pracę. Wnioskodawca był brygadzista pracującym. W brygadzie było 5-6 osób sami lakiernicy.

W 1998 r. połączono dwa wydziały magazyn i lakiernię wówczas gdy nie było pracy na lakierni wnioskodawca będąc formalnie zatrudnionym na stanowisku robotnik magazynu- malarz odlewów. Wówczas gdy nie było pracy na lakierni pracowali przy załadunku i rozładunku odlewów, pracował przy ich wysyłce. Polegało to na ręcznym załadowaniu odlewów na samochody. Były też prace rozładunkowe np. gdy wróciły odlewy z brakami. Trzeba było odlewy w przedziale od pół do 20 kg wrzucić ręcznie na samochód bądź w metalowe pojemniki a te były wstawiane suwnicą.

Wnioskodawca nie był oddelegowany do innej pracy nie miał zasadniczo przestojów w pracy- te co najwyżej trwały godzinę przy braku rozpuszczalnika lub farby, nie korzystał urlopów bezpłatnych. Wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia pracował w oparach farby i rozpuszczalników. Przez cały okres zatrudnienia wnioskodawca otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych, korzystał z dodatkowego urlopu w wymiarze 9 dni z tytułu pracy w tym charakterze

/ zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 23.07.2024 00:01:49 -00:06:31 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 16.04.2024 r. 00:01;30-00:25:09, zeznania świadka G. J. protokół z rozprawy z dnia 16.04.2024 r. 00:30:21-01:07:23 /

Zakład nie kwestionował pracy w szczególnych warunkach innych pracowników zatrudnionych z wnioskodawcą w analogicznym charakterze na tym samym stanowisku pracy.

/zeznania świadka G. J. protokół z rozprawy z dnia 16.04.2024 r. 00:30:21-01:07:23/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, jak i złożone w toku procesu akta osobowe. Zeznania wnioskodawcy i świadka przesłuchanych w procesie Sąd ocenił jako wiarygodne, nie znajdując żadnych podstaw by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Zeznania te korespondowały z przedłożoną do sprawy dokumentacją osobową. Jednocześnie organ rentowy nie zgłosił wniosków dowodowych mających na celu wykazanie okoliczności przeciwnych. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, co do charakteru pracy odwołującego w spornym okresie zatrudnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 164 t.j.) Rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że w okresie zatrudnienia w w Zakładzie (...) przy Kombinacie (...) „P. -W. potem W. Zakłady (...) późniejsza nazwa (...).A. w okresach od dnia 1.09.1979 do dnia 31.12.1997 od dnia 1.01.1998 do dnia 30.09.2001 wskazanych w wystawionym mu świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w takim właśnie charakterze i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty. Organ rentowy kwestionował zaś powyższe wskazując na błędy formalne wskazanego świadectwa.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 II UK 21/10).

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050/ Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Tylko okresy zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), i nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia. /III AUa 101/16 - wyrok SA Gdańsk z dnia 11-05-2016/.

Przy czym należy pamiętać, iż o określonych skutkach prawnych wykonywania pracy w warunkach szczególnych stanowi ustawa oraz utrzymane jej przepisami (art. 32 ust. 4 ustawy o e. i r. z FUS) rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r. Zarządzenia resortowe traktowane są tylko jako wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach i mają one znaczenie, o ile są dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia i stanowią jego uszczegółowienie, poprzez bardziej ścisłe ustalenie stanowisk pracy (por wyroki SN: z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306, z dnia 9 maja 2006 r., II UK 183/05, LEX nr 1001301).

W świetle treści wykazu A Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 wymienione w Dziale XIV. Prace różne poz. 17. Lakierowanie ręczne lub natryskowe - nie zhermetyzowane oraz wymienione w dziale VIII W transporcie i łączności poz. 1.Ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie są pracą w szczególnych warunkach.

Nadto praca w tym charakterze wymieniona jest w Zarządzeniu Nr 6 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985 w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz.Urz nr 1-3 poz 1 ) w Dziale XIV. Prace różne poz. 17. Lakierowanie ręczne lub natryskowe - niezhermetyzowane pkt 1) lakiernik - malarz, pkt 2) lakiernik natryskowy oraz w Dziale VIII. W Transporcie i Łączności Poz. 1. Ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie pkt 3) robotnik przeładunkowy

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zgromadzony i niepodważony przez organ rentowy materiał dowodowy w postaci zeznań wnioskodawcy zeznań świadka i zgromadzonej dokumentacji w tym osobowej jednoznacznie potwierdza, że w spornym okresie zatrudnienia od dnia 1.09.1979 do dnia 31.12.1997 wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się malowaniem antykorozyjnym tj. lakierowaniem odlewów żeliwnych ręcznie bądź natryskowo. Zasadniczo nie wykonywał żadnych innych czynności tylko te które były niezbędne dla dokonania malowania. Praca ta była wykonywana przez niego ciągle bez żadnych przestojów. WW pełnił też od 1985 r. obowiązki brygadzisty jednak mimo sprawowanego nadzoru nadal wykonywał wskazane czynności. Natomiast przy ocenie, czy dozór stanowi pracę w szczególnych warunkach, ważkim jest narażenie ubezpieczonego na czynniki istniejące na stanowiskach pracy podwładnych zatrudnianych w szczególnych warunkach, a z tego punku widzenia nie jest istotne, czy nadzór dotyczył pracy wykonywanej przez pracowników podległych mistrzom, bądź brygadzistom, czy też czynności tych ostatnio wymienionych pracowników, skoro przełożeni pracowali w takich samych warunkach jak ich podwładni (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2009 r., I UK 201/08, LEX nr 738338).

Nadto w kwestionowanym okresie od dnia 1.01.1998 do dnia 30.09.2001 obok ww. prac na lakierni wnioskodawca jako robotnik dodatkowo pracował przy załadunku i rozładunku odlewów, o znacznej wadze niejednokrotnie wyłącznie ręcznie. Powyższe prace w całości składały się na pełną dniówkę roboczą.

Tym samym bez wątpienia w obu ww. przypadkach wykonywane przez niego obowiązki odpowiadały pracy oraz stanowiskom określonym w ww. aktach prawnych. Brak więc podstaw do kwestionowania szczególnego charakteru tak wykonywanych czynności.

Reasumując, stwierdzić należy, że po uwzględnieniu do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...).A. od dnia 1.09.1979 do dnia 31.12.1997oraz od dnia 1.01.1998 do dnia 30.09.2001 (ponad 22 lata) wskazanych wyszczególnionych w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych ww. niewątpliwie spełnia wymóg posiadania 15-letniego okresu pracy w takim charakterze. Tym samym wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty.

W myśl art. 100 ust. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Na mocy art. 129 ust. 1 cytowanej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając na względzie powyższe, należało zmienić zaskarżoną decyzję o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w sentencji wyroku.

O kosztach procesu wraz odsetkami Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1-3 k.p.c., w zw. § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2023 roku, poz. 1964).