Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział
w Ł. odmówił A. C. prawa do emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 roku ww. nie udokumentował wymaganego 15 –letniego okresu pracy w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze.

(decyzja – k. 19 akt ZUS)

W dniu 29 czerwca 2016 roku A. C. złożył od powyższej decyzji odwołanie, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury. Wskazał, że w okresie od dnia 31 grudnia 1979 roku do dnia 31 stycznia 1991 roku pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonując pracę w szczególnych warunkach w P.O.T.P.S. P. w Ł. na stanowisku elektromontera. Praca jego polegała na wykonywaniu nowych oraz remoncie istniejących instalacji elektrycznych oraz bieżącej ich eksploatacji, jak również na konserwacji, remoncie i bieżących naprawach maszyn urządzeń elektrycznych. Ponadto wykonywał pracę również w rozdzielniach średnich niskich napięć podczas ich bieżącej pracy, remontach i konserwacjach, jak również przy ich rozbudowie oraz w komorach transformatorowych podczas ich bieżącej pracy, remontach i konserwacjach. Prace wykonywał również na węzłach cieplnych przy naprawie i konserwacji pomp cieplnych, hydroforów oraz kompresorów, jak również przy rozdzielniach umieszczonych w tych pomieszczeniach.

(odwołanie – k. 2).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o oddalenie odwołania, wywodząc jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 3).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. C. urodził się w dniu (...) w Ł..

(bezsporne).

W dniu 19 maja 2016 roku A. C. wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o emeryturę (wniosek – k. 1-6 akt rentowych).

W okresie od dnia 15 listopada 1971 roku do dnia 25 stycznia 1972 roku wnioskodawca pracował w (...) SA w Ł. na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych. W okresie od dnia 26 stycznia 1972 roku do dnia 14 grudnia 1973 roku odbywał służbę wojskową. Po służbie wojskowej powrócił do wskazanego zakładu i pracował od dnia 9 stycznia 1974 roku do 27 grudnia 1979 roku na dotychczasowym stanowisku.

(świadectwo wykonywania pracy zaliczanej do pierwszej kategorii zatrudnienia z dnia 23 stycznia 201 roku k. 9 akt ZUS, wyciąg z książeczki wojskowej – k. 3 akt ZUS).

W okresie od dnia 31 grudnia 1979 roku do dnia 31 stycznia 1991 roku A. C. był zatrudniony w P.O.T.P.S. P. w Ł. w wymiarze pełnego etatu, na stanowisku elektromontera, później brygadzisty elektromontera.

(świadectwa pracy – k. 8 akt ZUS).

Wnioskodawca w P.O.T.P.S. P. został zatrudniony na stanowisku elektromontera. W bardzo krótkim czasie awansował na brygadzistę, jednak nadal wykonywał wszystkie czynności elektromontera, będąc tzw. brygadzistą pracującym. P. miał bardzo dużo sklepów w Polsce, w samej Ł. było ich 5 oraz wieżowiec przy ul. (...), zaś przy ul. (...) miał siedzibę i magazyny. Wnioskodawca wykonywał wszystkie nowe instalacje elektryczne w biurowcach, sklepach czy magazynach z uwagi na fakt, że stare były aluminiowe. A. C. pracował w grupie remontowej w dziale technicznym. Sporadycznie wykonywał także: prace na węzłach cieplnych tj. remonty pomp, kompresorów, silników, prace te były wykonywane na miejscu, konserwacje stacji niskich i średnich napięć, gdzie rozdzielnia była pod napięciem, odłączany był jedynie jakiś odcinek. Wnioskodawca okazjonalnie pracował też w komorach transformatorowych, gdzie żeby wejść do takiego pomieszczenia trzeba było również odłączyć napięcie. Praca wnioskodawcy w 95% obejmowała montaż nowych instalacji elektrycznych, zaś w 5% był to czas poświecony na prowadzenie dokumentacji, uzgodnień czy odbiorów. Przy czym odbiory zdarzały się raz na kwartał, a czasem raz na tydzień, samo zaś sporządzenie tych dokumentów to jest jakieś 30-40 minut. W dziale z wnioskodawcą było zatrudnionych jeszcze 3 elektromonterów, ale wykonywali oni bieżące naprawy czy remonty, zaś wnioskodawca wykonywał przede wszystkim montaże. Sporadycznie zajmował się naprawami elektrycznymi sprzętu znajdującego się w stolarni czy w warsztacie ślusarskim P.O.T.P.S. P. w Ł., ale zajmowało mu to 0,5 godziny tygodniowo.

(zeznania wnioskodawcy k. 29 w zw. 28- 28v, zeznania świadka A. L. k.19)

A. C. podejmując zatrudnienie w P.O.T.P.S. P. w Ł. miał wszystkie uprawienia, z wyjątkiem wysokiego napięcia. Wnioskodawca po 3-4 miesiącach pracy ww zakładzie został skierowany przez kierownika A. L. na powyższy kurs. Ponadto egzaminy na grupę odbywały się co 2 lata, obecnie co 5 lat. Wnioskodawca, aby móc wykonywać swój zawód musiał przedmiotowe egzaminy zdawać co wymagany okres.

(zeznania wnioskodawcy k. 29 w zw. 28v, zeznania świadka A. L. k.19)

W wystawionym przez P.O.T.P.S. P. w Ł. świadectwie pracy z dnia 17 stycznia 1991 roku nie wskazano, że wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

(bezsporne).

Wnioskodawca nie złożył wniosku o przekazania środków zgromadzonych w OFE dla dochodu Państwa, ale złożył taki wniosek wraz z wnioskiem o emeryturę

(pismo z dnia 4 sierpnia k. 10, zeznania wnioskodawcy k. 28v w zw. z k.29)

Wnioskodawca nadal pracuje jak konserwator w firmie (...) na podstawie umowy o pracę.

(zeznania wnioskodawcy k. 29 w zw. 28v)

Z nadesłanej przez Archiwum Usługowe (...) S.A. w S. dokumentacji tj. kart wynagrodzeń wynika, że wnioskodawca pracował P.O.T.P.S. P. w Ł. na stanowisku elektromontera.

(dokumentacja k. 14-22)

W dniu 17 maja 2016 roku ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa
do emerytury.

(wniosek k. 1 – 6 akt ZUS).

Zaskarżoną decyzją z dnia 25 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił A. C. prawa do emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 r. ww nie udokumentował wymaganego 15 –letniego okresu pracy w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze. Zakład nie uznał pracy w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze w okresie od dnia 31 grudnia 1979 roku do dnia 31 stycznia 1991 roku w P.O.T.P.S. P. w Ł. na podstawie wystawionego świadectwa pracy z dnia 17 stycznia 1991 roku, ponieważ pracodawca nie potwierdził wykonywanie pracy w szczególnych warunkach.

(decyzja k. 19 akt ZUS)

Wnioskodawca udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku ogółem 27 lat i 23 dni okresów składkowych, oraz 10 miesięcy i 12 dni okresów nieskładkowych. Łączny staż pracy wyniósł 27 lat i 23 dni. Przy czym staż pracy w szczególnych warunkach niekwestionowany przez organ rentowy wyniósł 6 lat 2 miesiące i 1 dzień.

( decyzja k. 19 akt ZUS)

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie, w szczególności o dokumenty znajdujące się w aktach emerytalnych ZUS, jak również dokumenty przesłane przez Archiwum. Przymiot wiarygodności Sąd przypisał również zeznaniom świadka, który zeznawał na okoliczność zatrudnienia wnioskodawcy w P.O.T.P.S. P. w Ł., charakteru pracy oraz zajmowanych stanowisk. Świadek wskazał, iż A. C. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace montażowe instalacji elektrycznych, a jedynie w niewielkim zakresie były to „prace papierkowe”. Zeznania przywołanego świadka mają tym większy walor dowodowy, że pochodzą od osoby bezpośrednio współpracującej z wnioskodawcą w spornym okresie i korelują z powołanymi dokumentami, które pozostawały w dyspozycji organu rentowego. Stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodów. Podkreślić należy także, iż zeznania te nie były kwestionowane przez organ rentowy do chwili zamknięcia rozprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 - wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Z kolei art. 184 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, iż emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Stosownie do art. 32 ust. 1 powołanej ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Ustęp 2 tego przepisu stanowi natomiast, że dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Ustęp 4 cytowanego przepisu stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ustępie 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ustępie 2 i 3 przysługuje prawo
do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Przywołane przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz.43 z zm.).

W myśl § 2 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ustęp 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.
W § 3 ustawodawca przyjął, że za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany „wymaganym okresem zatrudnienia” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Z kolei § 4 tego rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl art. 46 ust. 1 tej ustawy prawo do emerytury na warunkach określonych w art. 29, 32, 33 i 39 przysługuje również ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

1) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

2) warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 r.

Wnioskodawca złożył wniosek o przekazania środków zgromadzonych w OFE dla dochodu Państwa wraz z wnioskiem o emeryturę W przedmiotowej sprawie nie był kwestionowany również wymagany okres zatrudnienia. Ubezpieczony A. C. udowodnił bowiem wymagany 25 letni okres składkowy i nieskładkowy.

Przedmiotem sporu było udowodnienie przez wnioskodawcę wymaganego okresu co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję uznał, iż A. C. nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Tym samym organ rentowy zakwestionował okres pracy wnioskodawcy w P.O.T.P.S. P. w Ł. od dnia 31 grudnia 1979 roku do dnia 31 stycznia 1991 roku, jako pracy w szczególnych warunkach, z uwagi na brak dokumentacji potwierdzającej charakter tej pracy.

W świetle przywołanego wcześniej Rozporządzenia, zakład pracy wydaje zaświadczenie o zatrudnieniu w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji, natomiast w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody (Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84, publikowanej L.). Nadto zgodnie ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W., wyrażonym w wyroku z dnia 5 października 2004 roku, jeżeli pracownik nie posiada świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach i z uwagi na likwidację zakładu pracy nie ma możliwości uzyskania takiego świadectwa, jednak posiada świadectwo pracy, z którego wynika, że był we wskazanym tam okresie zatrudniony na stanowisku wymienionym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) albo w załącznikach do tego rozporządzenia w pełnym wymiarze czasu pracy, to dokument taki jest wystarczającym potwierdzeniem, iż we wskazanym w nim czasie pracownik ten wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy też w szczególnym charakterze (4/II SA/Wr 2069/01).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód dokumentów, z zeznań świadka i wnioskodawcy.

Ubezpieczony A. C. udowodnił zarówno zeznaniami świadka, zeznaniami własnymi, jak i przedłożonymi dokumentami, iż będąc zatrudnionym w P.O.T.P.S. P. w Ł. począwszy od dnia 31 grudnia 1979 roku do dnia 31 stycznia 1991 roku, wykonywał prace w szczególnych warunkach. Wnioskodawca wykonywał wszystkie nowe instalacje elektryczne w biurowcach, sklepach czy magazynach. Sporadycznie wykonywał także: prace na węzłach cieplnych tj. remonty pomp, kompresorów, silników, prace te były wykonywane na miejscu, konserwacje stacji niskich i średnich napięć, gdzie rozdzielnia była pod napięciem, okazjonalnie pracował też w komorach transformatorowych.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że w Dziale II zostały wymienione prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Prace te są pracami w szczególnych warunkach. Podobnie prace wymienione w Dziale XIV poz. 25 tj. bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w którym jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Nadto stanowiska, na których świadczył pracę wnioskodawca w spornym okresie zostały wyszczególnione w zarządzeniu resortowym tj. w Zarządzeniu nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 6 sierpnia 1983 roku, które ma zastosowanie do wspomnianego zakładu pracy, jako produkującego obuwie. W Dziale II poz. 1 zostały wymienione prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych: w pkt. 9 na stanowisku elektromonter instalacji elektrycznych, w pkt 17 elektromonter transformatorów, w pkt 61 elektroenergetyk elektrowni cieplnych, w pkt 68 elektromonter urządzeń rozdzielczych i stacyjnych oraz w Dziale XIV poz. 25 pkt 1 wskazano na bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w którym jako podstawowe wykonywane są parce wymienione w wykazie.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał, że skarżący nie udowodnił okresu pracy 15 lat w warunkach szczególnych, gdyż nie złożył za ten okres świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu wnioskodawca, pomimo nieposiadania świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wykazał w przedmiotowym postępowaniu, że wykonywał przez okres zatrudnienia w P.O.T.P.S. P. w Ł. od dnia 31 grudnia 1979 roku do dnia 31 stycznia 1991 roku, prace w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca i świadek zgodnie zeznali, że prace wykonywane przez odwołującego się przez cały okres jego zatrudnienia polegały w 95 % na montażu instalacji elektrycznych w biurowcach, sklepach czy magazynach. Jedynie sporadycznie wykonywał także: prace na węzłach cieplnych tj. remonty pomp, kompresorów, silników, konserwacje stacji niskich i średnich napięć, gdzie rozdzielnia była pod napięciem, okazjonalnie pracował też w komorach transformatorowych.

Wnioskodawca w P.O.T.P.S. P. został zatrudniony od samego początku na stanowisku elektromontera. W bardzo krótkim czasie awansował na brygadzistę, jednak nadal wykonywał wszystkie czynności elektromontera, będąc tzw. brygadzistą pracującym. P. miał bardzo dużo sklepów w Polsce, w samej Ł. było ich 5 oraz wieżowiec przy ul. (...), zaś przy ul. (...) miał siedzibę i magazyny. Wnioskodawca wykonywał wszystkie nowe instalacje elektryczne w biurowcach, sklepach czy magazynach z uwagi na fakt, że stare były aluminiowe. W tym celu niejednokrotnie wyjeżdżał w kilkutygodniowe delegacje. Praca wnioskodawcy w 95% obejmowała montaż nowych instalacji elektrycznych, zaś w 5% był to czas poświęcony na prowadzenie dokumentacji, uzgodnień czy odbiorów. Przy czym odbiory zdarzały się raz na kwartał, czasem raz na tydzień, samo zaś sporządzenie tych dokumentów zajmowało jakieś 30-40 minut. W dziale z wnioskodawcą było zatrudnionych jeszcze 3 elektromonterów, ale wykonywali oni bieżące naprawy czy remonty, zaś wnioskodawca wykonywał montaże.

Definicję ustawową "pracy w szczególnych warunkach" zawiera powołany na wstępie art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki i pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Ustawodawca tworząc instytucję przewidzianą w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, opierał się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Niewątpliwie wykonywane przez skarżącego prace były pracami w warunkach szczególnych, wymienionymi w powołanych wyżej przepisach. Jednocześnie należy zauważyć, że bez znaczenia jest to, że wnioskodawca sporadycznie wykonywał również inne prace (wymienione powyżej) niż przy elektromontażu instalacji elektrycznych, gdyż każda z nich jest pracą w warunkach szczególnych. Nadto niewielki ułamek czasu pracy, jaki poświęcał on na sporządzanie dokumentacji, która nie była wykonywana codziennie, a jedynie po zakończeniu określonego odcinka pracy i jego dotyczącego, należy uznać za czynności stanowiące integralną część obowiązków. Nie ma zatem podstaw do ich wyłączania i traktowania odrębnie. Praca wnioskodawcy była pracą w szczególnych warunkach, była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a zatem nie ma potrzeby szczegółowego ustalania, ile czasu pracownik poświęcał na inne czynności, które nierozerwalnie związane z pracą.

Tym samym należy uznać, że poświęcanie niewielkiej ilości czasu przez skarżącego na prowadzenie dokumentacji, uzgodnień czy odbiorów, które to obowiązki stanowiły immanentną część obowiązków skarżącego, nie może wpłynąć negatywnie na ocenę jego pracy, jako wykonywanej w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

Udowodniony przez ubezpieczonego staż pracy w szczególnych warunkach wynosi zatem 17 lat, 3 miesiąc i 2 dni, tym samym przekracza ustawowe minimum 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy dał dostateczne podstawy do uznania pracy świadczonej przez odwołującego się w P.O.T.P.S. P. w Ł. w okresie od dnia 31 grudnia 1979 roku do dnia 31 stycznia 1991 roku za pracę w warunkach szczególnych. Wymienione prace wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Na podstawie art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do emerytury powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jej nabycia.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 maja 2016 roku, to jest od pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku o emeryturę.

E.W.