Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 czerwca 2016 r. (znak: 530100/611/429085/15/E/2016-SER Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. w Z., na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 20 maja 2016 r., odmówił H. S. ponownego rozpatrzenia sprawy w przedmiocie ustalenia prawa do emerytury wskazując, że ubezpieczona nie przedłożyła żadnych nowych dowodów oraz nie ujawniono okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji z dnia 5 września 1990 r., które miałyby wpływ na uprawnienie do emerytury lub jej wysokość.

(decyzja z 15.06.2016 r. w aktach ZUS).

W dniu 1 lipca 2016 r. H. S., działając przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożyła odwołanie od powyższej decyzji, zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej zmianę i ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego. Wnioskodawczyni do złożonego odwołania nie przedłożyła żadnych dokumentów. W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik wnioskodawczyni wskazał, że w niniejszej sprawie jednak wystąpiły nowe okoliczności, tj. fakt, iż organ rentowy ustalając wysokość świadczenia emerytalnego skarżącej popełnił błąd polegający na nieprawidłowym przyjęciu w podstawie wymiaru świadczenia wskaźnika wysokości świadczenia, który spowodował znaczne zaniżenie świadczenia emerytalnego. Wskazano, że przyjęty w zaniżonej wartości wskaźnik wysokości świadczenia został wskazany w decyzji ZUS z dnia 4 września 1996 r. wynosił 115,2 %, mimo iż decyzja z dnia 15 marca 1992 r. przyznała świadczenie emerytalne w wysokości obliczonej przy przyjęciu wskaźnika wysokości podstawy na poziomie 156,36%.

(odwołanie k. 2 – 4)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 18 lipca 2016 r. organ rentowy wniósł o jego oddalenie. ZUS wskazał w uzasadnieniu, że decyzją z dnia 27 lutego 2015 r. odmówił wnioskodawczyni prawa do wznowienia postępowania w zakresie ponownego ustalenia wysokości emerytury ponieważ nie przedłożono żadnych nowych dowodów oraz nie ujawniono okoliczności istniejących przed wydaniem prawomocnej decyzji z dnia 5 września 1990 r. ustalającej wysokość świadczenia emerytalnego.

(odpowiedź na odwołanie k. 5 – 6 odwrót)

W piśmie procesowym z dnia 27 września 2016 r., wniesionym na skutek wezwania Sądu, profesjonalny pełnomocnik wnioskodawczyni w osobie radcy prawnego poparł wniesione odwołanie oraz wskazał, że nie zgłasza wniosków dowodowych.

(pismo procesowe - k. 17)

W piśmie procesowym z dnia 28 października 2016 r. (data nadania) pełnomocnik organu rentowego podtrzymał stanowisko wyrażone w odpowiedzi na odwołanie.

(pismo procesowe - k. 24)

Na rozprawie w dniu 20 grudnia 2016 r. pełnomocnik wnioskodawczyni poparł wniesione odwołanie nie zgłaszając wniosków dowodowych.

(stanowisko wnioskodawczyni: e-protokół z dnia 20.12.2016 r., czas nagrania: 00:14:53 - 00:15:07 – płyta CD k. 33)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 16 maja 1985 r., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6 maja 1985 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał H. S. prawo do emerytury od dnia 18 kwietnia 1985 r. Jako podstawę wymiaru świadczenia organ rentowy przyjął przeciętne miesięczne wynagrodzenie z ostatnich 12 miesięcy, tj. od 1 sierpnia 1984 r. do 31 lipca 1985 r. w wysokości 27.481 zł. Do obliczenia wysokości emerytury organ rentowy uznał za udowodniony okres 28 lat zatrudnienia wnioskodawczyni oraz uwzględnił współczynnik waloryzacyjny (ustalany jako stosunek kwoty emerytury do podstawy jej wymiaru) wynoszący 67,81%. Emerytura została ustalona w kwocie 18.670 starych złotych, a następnie podlegała waloryzacjom.

(decyzja z 16.05.1985 r. – k. 6-7 plik II akt ZUS)

Decyzją z dnia 5 września 1990 r., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 5 lipca 1990 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponownie ustalił od dnia 1 stycznia 1990 r. wysokość należnego H. S. świadczenia emerytalnego przyjmując za udowodnione 30 lat zatrudnienia wnioskodawczyni. Ustalono nowy współczynnik waloryzacyjny uwzględniający zmianę wysokości świadczenia, wynoszący 69,68%. Nowa wysokość emerytury została ustalona w kwocie 472.830 starych złotych.

(decyzja z 05.09.1990 r. – k. 27 – 27 odwrót plik II akt ZUS)

H. S. nie wniosła odwołania do sądu od powyższej decyzji.

(bezsporne)

Decyzją z dnia 15 grudnia 1991 r., na podstawie ustawy z dnia 17 października 1991 o rewaloryzacji emerytur i rent Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał rewaloryzacji pobieranej przez wnioskodawczynię emerytury i ustalił nową jej wysokość na kwotę 1.428.900 starych złotych. Ustalono wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (stanowiący stosunek procentowy przyjętej w decyzji o przeliczeniu po raz ostatni podstawy wymiaru emerytury – 28.857 starych złotych do średniej przeciętnych wynagrodzeń w gospodarce uspołecznionej z okresu 12 miesięcy od sierpnia 1984 r. do lipca 1985 r. – 18.742 starych złotych) w wysokości 153,97% oraz wskaźnik wysokości świadczenia stanowiący relację nowej wysokości emerytury do kwoty bazowej wynoszący 84,05%.

(decyzja z 05.09.1990 r. – k. 29 – 29 odwrót plik II akt ZUS)

Decyzją z dnia 15 marca 1992 r., w związku z wejściem w życie z dniem 1 stycznia 1992 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił nową wysokość wskaźnika wysokości świadczenia – 84,98% i wskaźnika wysokości podstawy wymiaru – 156,36%. Nowa wysokość emerytury została ustalona w kwocie 1.495.000 starych złotych.

(decyzja z 15.03.1992 r. – k. 31 – 31 odwrót plik II akt ZUS)

Decyzją z dnia 4 września 1996 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał waloryzacji od dnia 1 września 1996 r. pobieranej przez wnioskodawczynię emerytury i ustalił nową jej wysokość na kwotę 652,93 zł stanowiącą wynik przemnożenia wysokości świadczenia przysługującego wnioskodawczyni na dzień 31 sierpnia 1996 r. (566,78 zł) przez wskaźnik waloryzacji wynoszący 115,20%.

(decyzja z 04.09.1996 r. – k. 34 – 34 odwrót plik II akt ZUS)

Decyzją z dnia 4 marca 1998 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał waloryzacji od dnia 1 marca 1998 r. pobieranej przez wnioskodawczynię emerytury i ustalił nową jej wysokość na kwotę 799,05 zł jako stanowiącą wynik przemnożenia podstawy wymiaru (1.396,86 zł) powiększonej wskaźnikiem waloryzacji (105,25%), tj. kwoty 1.470,20 zł przez wskaźnik wymiaru świadczenia w wysokości 54,35%. Wysokość wskaźnika wymiaru świadczenia ustalono jako iloraz kwoty emerytury w wysokości przysługującej w dniu 28 lutego 1998 r. (759,18 zł) i podstawy jej wymiaru (1.396,86 zł)

(decyzja z 04.03.1998 r. – k. 38 – 38 odwrót plik II akt ZUS)

Pismem z dnia 4 maja 2003 r. H. S. wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości przyznanej jej emerytury podnosząc, że została ona błędnie obliczona. W uzasadnieniu wniosku ubezpieczona wskazała, że jej emerytura do 15 grudnia 1995 r. wynosiła 84,98%, a obecnie jest obniżona o ponad 30% i wynosi niecałe 50%. Do pisma ubezpieczona nie załączyła żadnych dokumentów.

(pismo z dnia 04.05.2003 r. – k. 49)

Pismem z dnia 11 czerwca 2003 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował H. S., że po ponownym przeanalizowaniu akt emerytalnych stwierdził, że należne jej świadczenie jest wypłacane w prawidłowej wysokości, zgodnie z obowiązującymi przepisami.

(pismo ZUS z dnia 11.06.2003 r.)

Pismem z dnia 19 grudnia 2011 r. (data nadania) H. S. po raz kolejny wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości przyznanej jej emerytury podnosząc, że została ona błędnie obliczona. W uzasadnieniu wniosku ubezpieczona wskazała, że począwszy od 1995 r. w kolejnych przeliczeniach podstawy wymiaru emerytury do waloryzacji nie uwzględniono jej 30-letniego stażu pracy i prawidłowego wskaźnika wysokości świadczenia.

(pismo z dnia 19.12.2011 r. – k. 64)

Pismem z dnia 19 stycznia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował H. S., że po ponownym przeanalizowaniu akt emerytalnych nie stwierdził nieprawidłowości w naliczeniu należnego jej świadczenia. Organ rentowy wskazał, że do wyliczenia świadczenia emerytalnego przyjęto okres pracy wynoszący 30 lat, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyliczono z 12 miesięcy, tj. od sierpnia 1984 r. do lipca 1985 r. na poziomie 156,36%.

(pismo ZUS z dnia 19.01.2012 r.)

Pismem z dnia 16 lutego 2015 r. (data nadania) H. S., działając przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, po raz kolejny wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości przyznanej jej emerytury podnosząc, że została ona błędnie obliczona. W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik ubezpieczonej wskazał, że decyzją o waloryzacji świadczenia emerytalnego błędnie wyliczono jego wysokość na kwotę 566,78 zł stanowiącą wynik iloczynu kwoty bazowej 666,96 zł, wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 156,36% i wskaźnika wysokości świadczenia 54,35%. Pełnomocnik wnioskodawczyni zarzucił organowi rentowemu brak wyjaśnienia przyjęcia do wyliczeń wskaźnika wysokości świadczenia na poziomie 54,36% zamiast 84,98%, tj. zmniejszenia go aż o 30,63%.

(pismo z dnia 16.02.2015 r. – k. 71-72)

Decyzją z dnia 18 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, po rozpatrzeniu wniosku H. S. z dnia 16 lutego 2015 r. (data nadania), na podstawie art. 114 oraz art. 133 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił prawa do wznowienia postępowania w zakresie ponownego ustalenia wysokości świadczenia. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczona nie złożyła nowych dowodów oraz nie ujawniono okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji z dnia 5 września 1990 r. mających wpływ na wysokość świadczenia. Jednocześnie organ rentowy wyjaśnił, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (wwpw) po raz pierwszy został ustalony decyzją o rewaloryzacji emerytur i rent z dnia 15 grudnia 1991r. od 1 grudnia 1991r. i wynosi 153,87% (po ubruttowieniu 156,36%). Przy obliczaniu wysokości świadczenia od dnia 18 kwietnia 1985 r. ustalono współczynnik waloryzacji wynikający z aktualnie obowiązującego sposobu wyliczenia świadczeń i służący do kolejnych waloryzacji. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (wwpw) nie jest tożsamy ze wskaźnikiem wysokości świadczenia (wwś) ustalonym po raz pierwszy w grudniu 1991 r., wynoszącym od 1 grudnia 1991 r. 84,05%. Nadto ZUS wyjaśnił, że na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450) wskaźnik wysokości świadczenia od dnia 1 grudnia 1991 r. ustalano dzieląc kwotę świadczenia przez kwotę bazową i tak też został wyliczony wskaźnik wysokości świadczenia w przypadku ubezpieczonej ( (...) : (...) = 84,05%). W związku z wejściem w życie z dniem 1 stycznia 1992 r. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 80, poz. 350 z późn. zm) wskaźnik wysokości świadczenia po ubruttowieniu od dnia 1 stycznia 1992 r. wynosił 84,91%. Waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych od dnia 1 grudnia 1995 r. dokonywało się mnożąc ustalony w decyzji wskaźnik wysokości świadczenia przez kwotę 666,96zl stanowiącą 93% przeciętnego wynagrodzenia w kwartale kalendarzowym poprzedzającym termin waloryzacji, tj. przeciętnego wynagrodzenia w III kwartale 1995r., zwana kwotą bazową, z zatem nowa wysokość świadczenia ubezpieczonej od dnia 1 grudnia 1995 r. wynosiła 566,78 zł. (tj. 666,96 x 84,91%). Waloryzacja została przeprowadzona w sposób prawidłowy. Z dniem 1 marca 1998 r. nastąpiła zmiana sposobu wyliczenia wskaźnika wysokości świadczenia. Został on ustalony jako iloraz kwoty emerytury lub renty i ich podstawy wymiaru - w wysokościach przysługujących w dniu 28 lutego 1998r. - wyrażony w procentach z zaokrągleniem do setnych części procentu. Ustalony według powyższego wzoru decyzją o waloryzacji emerytury z dnia 4 marca 1998 r. wskaźnik wysokości świadczenia ubezpieczonej wynosił 54,35% (tj. 759,18: (...),86). Świadczenie waloryzowane było w sposób prawidłowy.

(decyzja z 18.03.2015 r. – k. 77 – 77 odwrót plik II akt ZUS)

H. S. nie wniosła odwołania do sądu od powyższej decyzji.

(bezsporne)

Pismem z dnia 17 maja 2016 r. (data nadania) H. S., działając przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, po raz kolejny wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości przyznanej jej emerytury podnosząc, że została ona błędnie obliczona. W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik ubezpieczonej wskazał, że decyzją o waloryzacji świadczenia emerytalnego z dnia 4 września 1996 r. błędnie wyliczono jego wysokość zaniżając ją. Pełnomocnik ubezpieczonej jako nową okoliczność w rozumieniu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej wskazał fakt popełnienia przez organ rentowy przy wyliczeniu wysokości należnej H. S. emerytury błędu polegającego na nieprawidłowym przyjęciu w podstawie wymiaru w 1995 r. wskaźnika wysokości świadczenia. Pełnomocnik wnioskodawczyni zarzucił organowi rentowemu brak wyjaśnienia zmniejszenia wysokości świadczenia aż o 30,63%. Do pisma ubezpieczona nie załączyła żadnych dokumentów.

(pismo z dnia 16.02.2015 r. – akta ZUS)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jako niezasadne podlega oddaleniu.

Na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2016 r. poz. 887 z późn. zm.) prawo do świadczeń (emerytalno – rentowych) lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442/.

Zwrot "przedłożenie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie "ujawnienie okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., I UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że skoro przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w oparciu o wniosek z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to obowiązkiem organu rentowego a następnie Sądu orzekającego, była w pierwszej kolejności ocena, czy wystąpiły określone w tym przepisie przesłanki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie wniosku. Należało zatem ustalić i ocenić, czy po uprawomocnieniu się decyzji z dnia 5 września 1990 roku, a przed wydaniem zaskarżonej decyzji wnioskodawczyni przedłożyła organowi rentowemu mogące mieć wpływ na zmianę poprzedniej decyzji (z dnia 5 września 1990 r.) ustalającej wysokość emerytury, ewentualnie, czy ujawniły się takie okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mogły rzutować na wysokość przyznanego ubezpieczonej świadczenia emerytalnego.

Ocena, że przesłanki te nie były spełnione (wnioskodawczyni po uprawomocnieniu się decyzji z dnia 5 września 1990 r. nie przedłożyła nowych dowodów ani nie ujawniła okoliczności istniejących przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na wysokość przyznanego jej świadczenia) powinna prowadzić do odmowy ponownego ustalenia świadczenia przez organ rentowy oraz oddalenia odwołania przez Sąd, bez potrzeby merytorycznego zbadania wysokości świadczenia przysługującego ubezpieczonemu. Bez spełnienia przesłanek formalnych wniosku z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prowadzenie postępowania dotyczącego merytorycznej oceny wysokości świadczenia jest bezcelowe i bezprzedmiotowe.

Dokonując wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału procesowego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że skarżąca H. S. w toku postępowania przed organem rentowym wywołanym ponownym złożeniem wniosku z dnia 17 maja 2016 r. (data nadania) o ustalenie wysokości przyznanej jej emerytury, nie spełniła określonych w art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przesłanek koniecznych dla merytorycznego rozpoznania przedmiotowego wniosku.

Skarżąca nie przedłożyła żadnych nowych dowodów na potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed uprawomocnieniem się decyzji z dnia 5 września 1990 r. jak również przed uprawomocnieniem się późniejszych decyzji waloryzujących przyznane jej świadczenie emerytalne, a mających wpływ na jego wysokość.

Skarżąca w toku niniejszego postępowania nie ujawniła również żadnych okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji z dnia 5 września 1990 r. oraz późniejszych decyzji waloryzujących przyznane jej świadczenie emerytalne, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na wysokość emerytury.

Zarówno w toku postępowania zakończonego wydaniem przez organ decyzji z dnia 18 marca 2015 r. ( k. 77 – 77 odwrót plik II akt ZUS), jak i w toku niniejszego postępowania (zainicjowanego ponownym wnioskiem z dnia 17 maja 2016 r. - data nadania) H. S. powoływała się na błędne obliczenie (zaniżenie) przez ZUS wysokości świadczenia emerytalnego oraz brak wyjaśnienia przyjęcia do wyliczeń wskaźnika wysokości świadczenia na poziomie 54,36% zamiast 84,98%, tj. zmniejszenia go aż o 30,63%. Z treści ustalonych w toku postępowania dowodowego decyzji organu rentowego wynika natomiast jednoznacznie, że wydając decyzję z dnia 5 września 1990 r. oraz późniejsze decyzje waloryzujące przyznane wnioskodawczyni świadczenie emerytalne dokonywał wyliczenia wskaźnika wysokości świadczenia w sposób wynikający z aktualnie obowiązujących przepisów prawa. Skarżąca nie wykazała również aby w przyjętej przez organ rentowy metodologii wyliczania poszczególnych elementów mających wpływ na wysokość świadczenia emerytalnego nastąpił w szczególności błąd rachunkowy wpływający na wysokość należnej jej emerytury.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, w toku postępowania przed organem rentowym, wywołanego wnioskiem z dnia z dnia 17 maja 2016 r. (data nadania), nie zostało ujawnione nic nowego, co dawałoby Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych podstawę do ponownego przeanalizowania sytuacji prawnej wnioskodawczyni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ma zatem podstaw do ponownego ustalenia emerytury (lub jej wysokości), jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację (por. wyrok. Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., III UK 150/13, LEX nr 1458793). W konsekwencji decyzję organu rentowego z dnia 15 czerwca 2016 r. (znak: 530100/611/429085/15/E/2016-SER) uznać należy za prawidłową bowiem w chwili jej wydawania nie zachodziły przesłanki z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Na marginesie dodać jedynie należy, iż w ocenie Sądu zarówno niniejsze postępowanie jak i poprzednie, wywołane wnioskami ubezpiecznej o przeiczenie wysokośći świadczenia z uwagi na błąd organu, jest wynikiem niezrozumienia zmian obowiązujących na przestrzeni lat przepisów dotyczących sposobu obliczenia emerytur.

Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 136, poz. 636) dla emerytury i renty przyznanej do dnia 31 grudnia 1997 r. wskaźnik wymiaru świadczenia ustala się dzieląc kwotę emerytury lub renty wraz z przysługującymi wzrostami i zwiększeniami, przysługującą w dniu poprzedzającym termin pierwszej waloryzacji w 1998 r., przez kwotę podstawy jej wymiaru. Wskaźnik ten wyraża się w procentach z zaokrągleniem do setnych części procentu.

To właśnie ten przepis spowodował zmianę sposobu obliczenia wysokości emerytury wnioskodawczyni poprzez zmianę spopobu obliczenia wskaźnika wymiaru świadczenia.

Odwołująca miała przyznaną emeryturę przed 31 XII 1997 roku. Cytowany przepis spowodował zatem obliczenie wskaźnika wymiaru świadczenia na nowych zasadach. Nowo obliczony wskaźnik wysokości świadczenia ubezpieczonej wyniósł 54,35% , w odróżnieniu od poprzedniego w wysokości 84,98%.

Wnioskodawczyni decyzji tej nie zaskarżyła. Brak także podstaw do przyjęcia, iż była ona wydana wadliwie. Nowy sposób obliczania wskaźnika wysokości świadczenia dotyczył bowiem także wnioskodawczyni.

Wysokość wskaźnika wymiaru świadczenia ustalono jako iloraz kwoty emerytury w wysokości przysługującej w dniu 28 lutego 1998 r. (759,18 zł) i podstawy jej wymiaru (1.396,86 zł)

Dodać należy, iż wysokość emerytury obliczonej na nowych zasadach była wyższa od poprzedniej i wynosiła 799,05 zł. Zmiana nie spowodowała zatem obniżenia wysokości świadczenia a sprowadzała się do zmiany sposobu jego obliczania.

Mając powyższe na uwadze odwołanie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., podlegało oddaleniu.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.

/RP/(uzup)