Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lipca 2018 r. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 21 maja 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał J. D. prawo do emerytury od 1 maja 2018 r. tj. od miesiąca w którym złożono wniosek. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej i wyniosła 3120,92 zł.

W decyzji Zakład odmówił przyznania rekompensaty ponieważ świadectwo pracy w warunkach szczególnych z 21 -02-1994r z zatrudnienia od 27-09-1977 do 31-12-1993 w Przedsiębiorstwie Państwowym Chłodnia w T. nie spełnia wymogów formalnych ponieważ brak jest pieczątki imiennej osoby uprawnionej do wystawiania dokumentów. Ponadto występują niezgodności w zakresie zajmowanych stanowisk. W świadectwie pracy pracodawca wskazał, że wnioskodawca zajmował stanowisko "starszy mistrz usług” natomiast w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach wskazano stanowisko "starszy mistrz usług-magazynier”. Stanowisko "starszy mistrz usług" nie zostało zaś wymienione w zarządzeniu Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 14.7.1983 r.

Nadto nie zaliczono do stażu pracy okresów: urlopów bezpłatnych 31.12.1977 i 18.10.1982; rejestracji w Powiatowym Urzędzie Pracy po 14.11.1991 bez prawa do wypłaty zasiłków dla bezrobotnych, gdyż okres ten nie jest okresem składkowym ani nieskładkowym.

Za okresy pracy na umowę o pracę tj. od 17.09.1970 do 25.10.1971 (Rejonowy Urząd Telekomunikacyjny), od 18.01.1975 do 31.08.1977 ( (...), za które nie przedłożono dochodów przyjęto obowiązujące w tych okresach kwoty minimalnego wynagrodzenia.

Wysokość kapitału początkowego przeliczono na podstawie zasad obowiązujących w dniu wydania tej decyzji. Uwzględniono wszystkie dotychczasowe zmiany do ustawy emerytalnej, które dotyczyły kapitału początkowego.

/ decyzja k. 20-22. akt ZUS/

W dniu 9 sierpnia 2018 r. J. D. złożył odwołanie od wskazanej decyzji podnosząc, że przez cały okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym Chłodnia w T. na stanowisku mistrz usług – magazynier w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył pracę w warunkach szczególnych tj w chłodniach składowych o temperaturze wewnętrznej od 0 do -30 ºC, otrzymując z tego tytułu stosowne dodatki.

/ odwołanie – k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 23 sierpnia 2018 r. organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, iż wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca nie udokumentował jakiegokolwiek okresu zatrudnienia w tym charakterze. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie uznano pracy od 27-09-1977 do 31-12-1993 w Przedsiębiorstwie Państwowym Chłodnia w T. na podstawie świadectwo pracy w warunkach szczególnych z 21 -02-1994r ponieważ ww. świadectwo nie spełnia wymogów formalnych - brak jest pieczątki imiennej osoby uprawnionej do wystawiania dokumentów w imieniu syndyka. Nadto występują niezgodności w zakresie zajmowanych stanowisk pracy, ponieważ w świadectwie pracy wskazano stanowisko "starszy mistrz usług” natomiast w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach wskazano stanowisko "starszy mistrz usług-magazynier”. Żadne z tych stanowisk nie zostało też wskazane w zarządzeniu Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 14.7.1983 r. pod pozycjami, które wskazano świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5/)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. D. urodził się (...)

/ bezsporne/

W dniu 21 maja 2018 r. J. D. złożył wniosek o emeryturę z rekompensatą.

/wniosek – k. 1-6 akta ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 6 lipca 2018 r. o przyznaniu emerytury od 1.05. 2018 r. tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek, przyznano J. D. prawo do świadczenia odmawiając mu prawa do rekompensaty z uwagi na nieudowodnienie 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono okresu pracy od 27-09-1977 do 31-12-1993 w Przedsiębiorstwie Państwowym Chłodnia w T.

/ decyzja k. 20-22. akt ZUS/

W okresie od 27-09-1977 do 31-12-1993 wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowym Chłodnia w T.. W okresie zatrudnienia zajmował stanowiska mistrza usług a ostatnio starszego mistrza usług.

/świadectwo pracy k. 10 akt ZUS k. 98 dokumentacja osobowa koperta k. 18 , angaże dokumentacja osobowa koperta k. 18, umowa o pracę dokumentacja osobowa koperta k. 18 zakres czynności z aneksami dokumentacja osobowa koperta k. 18/

Za wskazany okres zatrudnienia pracodawca wydał wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych wskazując, iż w okresie tym wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w chłodniach składowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0 ºC w wysokiej wilgotności ruchu powietrza w zmiennym mikroklimacie na stanowisku starszy mistrz usług – magazynier wymienionym w dziale X poz 7 pkt 14 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 55 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 14.7.1983 r. w spawie pierwszej kategorii zatrudnienia /Dz.U. (...) nr 3 poz 7/

/ świadectwo pracy w warunkach szczególnych k. 6 akt ZUS. k 100 dokumentacja osobowa koperta k. 18 /

We wskazanym okresie zatrudnienia wnioskodawca zajmował się przyjmowaniem towarów z zakładów mięsnych z całej Polski, mrożeniem produktów i składowaniem w komorach chłodniczych. Przez cały okres zatrudnienia bez względu na nazwę stanowiska pracy zajmował się takimi czynnościami. Przyjmowanie towaru miało miejsce na rampie chłodni. Było to na powietrzu. Tam panowała temperatura taka jak na zewnątrz. Przyjmowanie towaru zajmowało 8 godzin. Przyjmowano ponad 100 ton towaru dziennie. Jeden z pracowników ważył, a drugi z towarem jeździł do komory. Pracownicy się zmieniali, bo jeden by nie wytrzymał 8 godzin w komorze. Były 3 brygady. Samo ważenie mogło zajmować 2 godziny dziennie. To się odbywało na rampie. Pozostała część prac była w komorze. W komorze panowała temperatura do minus 30 stopni. Jak trzeba było schłodzić towar to temperatura dochodziła do minus 40 stopni. Mięso wisiało na hakach w zamrażalniach. Kiedy doszło do temperatury minus 18 stopni było zdejmowane z haków i przewożone do komór chłodniczych, gdzie było składowane. Generalnie było przyjmowanie towaru, mrożenie towaru, wydawanie towaru, przewożenie towaru do komór składowych, ważenie, liczenie.

/zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 5 lutego 2019 r. 00:03:00 -00:05:20 płyta CD k. 66 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00;01:42 -00:13:10 protokół z rozprawy płyta CD k. 41 zeznania świadka B. B. protokół z rozprawy w ramach pomocy sądowej z dnia 11 stycznia 2019 r. 00:02:31 -00:09:55 płyta CD k. 62 zeznania świadka B. T. protokół z rozprawy w ramach pomocy sądowej z dnia 11 stycznia 2019 r. 00:14:57 -00:28:41 płyta CD k. 62 /

Praca mistrza i magazyniera niczym się nie różniła, to był awans. Praca magazyniera polegała na przyjmowaniu i wydawaniu towaru, na mrożeniu. Jako mistrz wnioskodawca robił to samo. Jako starszy mistrz robił to samo co na początku. Nie było osób , które pracowały tylko na stanowisku mistrza i tylko magazyniera. Były 3 brygady, każda brygada liczyła po 10 osób. Na brygadę było 2 mistrzów. Mistrz i starszy mistrz to były stanowiska równorzędne. Nie było podległości.

/zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 5 lutego 2019 r. 00:03:00 -00:05:20 płyta CD k. 66 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00;01:42 -00:13:10 protokół z rozprawy płyta CD k. 41, zeznania świadka B. B. protokół z rozprawy w ramach pomocy sądowej z dnia 11 stycznia 2019 r. 00:02:31 -00:09:55 płyta CD k. 62 zeznania świadka B. T. protokół z rozprawy w ramach pomocy sądowej z dnia 11 stycznia 2019 r. 00:14:57 -00:28:41 płyta CD k. 62 /

Wnioskodawca był odpowiedzialny za 10-ciu pracowników. Wypełniał dokumenty WZ i (...) wydawał i przyjmował towar oraz zlecał pracę dla pracowników przeładunkowych. Jego nadzór polegał na tym, że w komorach pokazywał, gdzie należy umieścić towar. Funkcję tę pełnił od samego początku zatrudnienia. Nie wykonywał prac administracyjnych. Nie zajmował się fakturami, bo to należało do innych działów. Sprawdzał towar z fakturą. To się odbywało na rampie. Było biuro, gdzie miał szafkę na odzież. Na 8 osób były 3 biurka. Kiedy musiał wypisać zlecenie, co zrobili pracownicy, to wykonywał te czynności w tym pomieszczeniu za biurkiem. Codziennie wykazywał, ile czynności wykonywali pracownicy. Opisywał to. Zajmowało mu to 5-10 minut dziennie. Robił to na całą brygadę, która liczyła 6-7 osób. Robił jedną listę dla wszystkich. Oprócz tego zajmował się normalną pracą. Czynności te wykonywał na koniec dnia, gdy nie było innych zajęć.

/zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 5 lutego 2019 r. 00:03:00 -00:05:20 płyta CD k. 66 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:01:42 -00:13:10 protokół z rozprawy płyta CD k. 41/

Wnioskodawca otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szczególnych w formie pieniężnej. Te dodatki były cały czas na początku były to kwoty nieduże 3-4 zł do godziny przewidziane w regulaminie płac. Następnie dodatki wzrastały wraz ze wzrostem pensji W całym okresie zatrudnienia korzystał z bezpłatnych posiłków i napojów regeneracyjnych. Miał przyznaną odzież ochronną ocieplane ubranie kożuch gumofilce rękawice czapkę kalesony podkoszulkę

/zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 5 lutego 2019 r. 00:03:00 -00:05:20 płyta CD k. 66 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00;01:42 -00:13:10 protokół z rozprawy płyta CD k. 41, zeznania świadka B. B. protokół z rozprawy w ramach pomocy sądowej z dnia 11 stycznia 2019 r. 00:02:31 -00:09:55 płyta CD k. 62 zeznania świadka B. T. protokół z rozprawy w ramach pomocy sądowej z dnia 11 stycznia 2019 r. 00:14:57 -00:28:41 płyta CD k. 62, dokumentacja płacowa – k. 18 /.

Współpracownicy wnioskodawcy B. B. (zatrudniony od 1979 -1998 r.) i B. T. (zatrudniony od 1977 – 1999 r.) wykonujący pracę na analogicznych jak wnioskodawca stanowiskach pracy magazynierów – mistrzów (B. T. do roku 1989) przeszli na emeryturę wcześniejszą ze względu na warunki szkodliwe po 60 roku życia.

/zeznania świadka B. B. protokół z rozprawy w ramach pomocy sądowej z dnia 11 stycznia 2019 r. 00:02:31 -00:09:55 płyta CD k. 62 zeznania świadka B. T. protokół z rozprawy w ramach pomocy sądowej z dnia 11 stycznia 2019 r. 00:14:57 -00:28:41 płyta CD k. 62 /.

Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał następującej oceny dowodów

i zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych ( tj. Dz. U. z 2017 r. , poz. 664) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t. j. Dz. U. z 2017 r. , poz. 1383) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że w całym okresie zatrudnienia, w Przedsiębiorstwie Państwowym Chłodnia w T., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. Strony mają też prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami art. 233 § 1 k.p.c. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15, LEX nr 2121869 /.

W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w Przedsiębiorstwie Państwowym Chłodnia w T. od 27-09-1977 do 31-12-1993 była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że wymienione w pkt 7 działu X prace w chłodniach składowych i przyzakładowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0°C, są pracami w szczególnych warunkach.

Pomocniczo wskazać należy, że w załącznik nr 1 do resortowego zarządzenia nr 55 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 14.7.1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach /Dz.U. (...) nr 3 poz 7/ w zakresie przemysłu chłodniczego i chłodni Dział X praca w rolnictwie i przemyśle rolno – spożywczym poz 7 praca w chłodniach składowych i przyzakładowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0°C w punkcie 14 wymienia stanowisko magazyniera.

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że z ustaleń wynika, iż wnioskodawca w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym Chłodnia w T. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę magazyniera w chłodni o temperaturze wewnętrznej poniżej 0°C. Do jego zadań należało było przyjmowanie towaru, mrożenie towaru, wydawanie towaru, przewożenie towaru do komór składowych, ważenie, liczenie. Wnioskodawca był odpowiedzialny za 10-ciu pracowników. Wypełniał dokumenty WZ i (...) wydawał i przyjmował towar oraz zlecał pracę dla pracowników przeładunkowych. Jego nadzór polegał na tym, że w komorach pokazywał, gdzie należy umieścić towar. Jednak powyższe nie wiązało się z żadnymi pracami administracyjnymi i odbywało się cały czas na terenie chłodni w warunkach szczególnych. Jeśli wnioskodawca wykonywał jakiś czynności za biurkiem zajmowało mu to ok. 5-10 minut dziennie, poza normalną pracą na koniec dnia roboczego, gdy już nie było innych zadań do wykonania. Tym samym pełny wymiar zatrudnienia w ramach chłodni nie może być kwestionowany. Należy przypomnieć, że przyjęcia, iż zatrudniony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy nie niweczą krótkotrwałe nieobecności na stanowisku pracy związane np. ze szkoleniami, pracami biurowymi, czy sprawozdawczością./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia 27 listopada 2013 r. ,III AUa 391/13/.

Okoliczność, iż wnioskodawca miał stanowisko mistrza usług chłodniczych, starszego mistrza lub mistrza usług – magazyniera pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie, bowiem w świetle spójnych zeznań świadków jak i samego wnioskodawcy prace na tych stanowiskach niczym się nie różniły a jedynie stanowiły wyraz awansu związanego ze stażem pracy. Wnioskodawca zajmując te stanowiska de facto wykonywał czynności magazyniera przyjmował towar z zakładów mięsnych, mroził produkty i zajmował się ich składowaniem w komorach chłodniczych. Znamiennym jest również, iż samo stanowisko magazyniera nie było w ogóle wyodrębnione w ramach struktury zakładu pracy. W tym zakresie Sąd poczynił ustalenia na podstawie dokumentacji osobowo – płacowej wnioskodawcy oraz na podstawie jego zeznań i spójnych zeznań świadków , które korespondowały z załączoną dokumentacją.

Należy też przypomnieć, że pracą w warunkach szczególnych jest praca wymieniona w dziale XIV poz. 24 - kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno – techniczny na oddziałach i wydziałach , w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie (Rozporządzenia RM z dnia 7.02.1983 r.).

Organ rentowy nie zgłosił wniosków dowodowych mających wykazać okoliczności przeciwne.

W konsekwencji należało dojść do przekonania, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w chłodniach składowych i przyzakładowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0°C, wymienione w pkt 7 działu X wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.) tj . prace w szczególnych warunkach. Powyższe zostało potwierdzone wydanym świadectwem przez pracodawcę, nadto otrzymywał dodatek za pracę w warunkach uciążliwych.

Reasumując, stwierdzić należy, że po uwzględnieniu spornego okresu zatrudnienia wnioskodawcy od 27-09-1977 do 31-12-1993 zaliczonego przez Sąd do pracy w warunkach szczególnych, ww. spełnia wymóg posiadania 15-letniego okresu pracy w takim charakterze. W przypadku J. D. okres ten wynosi bowiem 16 lat 3 miesiące i 4 dni. Tym samym wnioskodawcy przysługuje prawo do spornego świadczenia.

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego i art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach.