Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 września 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. w Z., po rozpatrzeniu wniosku M. J. z dnia 10 sierpnia 2023 roku odmówił prawa do rekompensaty z uwagi na nieudowodnienie wymaganego 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. ZUS wskazał, że wnioskodawca udowodnił jedynie 2 lata, 8 miesięcy i 23 dni pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ nie uznał do stażu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze od 28-02-1977 do 30-11-1977 r. - zatrudnienia na stanowisku zakładacz osnów oraz od 01-12-1979 r. do 31-10-1990 r. zatrudnienia na stanowisku mechanik maszyn, od 1-11-1990 r. do 28-02-2003 r. zatrudnienia na stanowisku mistrz, ponieważ świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 23-11 -2003 r. zawiera zapis, że w okresie od 28-02-1977 r. do 23-11-2003 r. był zatrudniony na stanowisku nastawiacz maszyn, jednak świadectwo pracy z 23-11-2003 r. zawiera zapis, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku nastawiacz maszyn jedynie w okresach od 01-12-1977 r. do 30-11-1979 r. oraz od 1-03-2003 r. do 23-11-2003, w pozostałych okresach ubezpieczony był zatrudniony na stanowiskach zakładacz osnów, mechanik maszyn i mistrz. Organ stoi na stanowisku, że nazwa stanowiska pracy w szczególnych warunkach, na jakim był zatrudniony pracownik wykazana w świadectwie musi odpowiadać nazwie wymienionej w wykazie aktu resortowego, nie może być niepełna ani podobna.

(decyzja z dnia 19 września 2023 roku nieponumerowane akta ZUS 530100/0153025/2023)

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 6 października 2023 r. wniósł ubezpieczony M. J. domagając się zmiany decyzji i przyznania prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, iż w całym okresie zatrudnienia od dnia 28 lutego 1977 roku do dnia 23 listopada 2003 roku w zakładzie pracy (...) S.A. pracował w szczególnych warunkach, nie miał przerw w zatrudnieniu.

(odwołanie k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie k. 6-7)

Na rozprawie w dniu 14 marca 2024 r. wnioskodawca poparł odwołanie i wniósł o zmianę decyzji. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

(końcowe stanowiska procesowe stron e- protokół z rozprawy z dnia 14 marca 2024 r. 00:51:02-00:51:15 płyta CD k. 45)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. J. urodził się (...).

( bezsporne)

W dniu 10 sierpnia 2023 r. M. J. złożył wniosek o emeryturę, domagając się jednocześnie przyznania prawa do rekompensaty. Wskazując, że dokumenty związane z zatrudnieniem w warunkach szczególnych złożone zostały z wcześniejszym wnioskiem. Niniejsze świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych mające w ocenie ubezpieczonego potwierdzić pracę w szczególnych warunkach w okresie zatrudnienia od dnia 28 lutego 1977 roku do dnia 23 listopada 2003 roku w zakładzie pracy (...) S.A.

(wniosek k. 1-3 akt nieponumerowane akta ZUS 530100/0153025/2023 , świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 5 akt ZUS 530100/0221090/2018)

W okresie od dnia 28 lutego 1977 roku do dnia 23 listopada 2003 roku wnioskodawca był zatrudniony w zakładzie pracy (...) S.A. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako:

⚫

zakładacz osnów od dnia 28 lutego 1977 roku do dnia 30 listopada 1977 roku;

⚫

nastawiacz maszyn od dnia 1 grudnia 1977 roku do dnia 30 listopada 1979 roku;

⚫

mechanik maszyn od dnia 1 grudnia 1979 roku do dnia 31 października 1990 roku;

⚫

mistrz od dnia 1 listopada 1990 roku do dnia 28 lutego 2003 roku;

⚫

nastawiacz maszyn od dnia 1 marca 2003 roku do dnia 23 listopada 2003 roku.

Zakład pracy wystawił wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych, w którym zaświadczył, iż wnioskodawca był zatrudniony w zakładzie od 28 lutego 1977 roku do 23 listopada 2003 roku i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie, na stanowisku nastawiacza maszyn wymienione w wykazie A, dziale VII, poz. 1 pkt. 13 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7.07.1987 w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy przemysłu chemicznego i lekkiego.

(świadectwo pracy k. 4 akt ZUS 530100/0221090/2018, akta osobowe wnioskodawcy, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 5 akt ZUS 530100/0221090/2018)

Wnioskodawca pracował w (...) Zakładach (...) na stanowiskach: zakładacza osnów, nastawiacza maszyn, mechanika maszyn i mistrza tkalni. Prace na wszystkich stanowiskach wykonywał na tkalni, w pełnym wymiarze godzin.

Na początku zatrudnienia zajmował się nakładaniem osnów na maszyny jako zakładacz osnów. Praca była wykonywana na hali w czasie ruchu maszyn. Następnie zajmował się zarówno nakładaniem osnów jak i uruchamianiem maszyn jako nastawiacz maszyn. Jako mechanik maszyn naprawiał maszyny na tkalni – krosna oraz wykonywał czynności nastawiacza maszyn. W zakładzie szybko zrezygnowano z pierwszego podziału obowiązków, bo zakres obowiązków nachodził na siebie. Naprawy odbywały się podczas pracy maszyn w tkalni. Hala była w ruchu. Były warsztaty przeznaczone dla innych mechaników, ale wnioskodawca nie był do żadnego przypisany. Była ślusarnia, tokarnia. Ubezpieczony odpowiadał za swój zespół tkaczek, w razie awarii ich maszyn musiał je naprawić. Przebywał cały czas na sali, nawet jeśli w danej chwili nie naprawiał maszyn. Musiał sprawdzać jak maszyny pracują. Należało to do jego obowiązków - utrzymanie maszyn w ruchu. Zajmował się także ich konserwacją. Konserwacja odbywała się też podczas ruchu maszyn. Tylko ta jedna konserwowana była wyłączana. Części do maszyn były gotowe. Przy poważniejszej awarii pomagali ślusarze. Podlegało mu 40 maszyn, a nawet 60. Maszyny były awaryjne i przeważnie cały czas pracował, tylko sporadycznie mogło zdarzyć się, że czekał na naprawę. Tkaczki pracowały na akord i trzeba było jak najszybciej naprawić, żeby nie było strat. W firmie nie było przestojów. Wnioskodawca nie był delegowany do innych prac. Jako mistrz wnioskodawca poza obowiązkami mechanika maszyn odpowiadał za rozdzielanie urlopów pośród tkaczy, nad jego pracą czuwał mistrz zmianowy, któremu miał obowiązek się meldować. Spisywał także godziny postojowe maszyn. Do obowiązków mistrza należał też remanent, który polegał na spisaniu ile zostało na krośnie osnowy i robionego towaru, to zajmowało może godzinę w miesiącu. Na początku zmiany mistrz także meldował obecność wszystkich członków zespołu, zajmowało to może 10-15 minut. Nawet jak przenoszono maszyny na inną halę, to tkalnia pracowała. Wnioskodawca nie korzystał z urlopów bezpłatnych. Jako mistrz nie miał osobnego biura, przez cały czas pracował na tkalni. Zakład płacił dodatki za warunki szczególne przez cały okres zatrudnienia. Wraz z nim pracowali G. M. i W. O.. Obydwaj skorzystali z możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę w związku z pracą w szczególnych warunkach.

(zeznania wnioskodawcy e-protokół z rozprawy z dnia 14 marca 2024 r. 00:50:46 -00:51:02 – płyta CD k. 45 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie w dniu 14 marca 2024 roku 00:01:28 - 00:23:42 płyta CD k. 45, zeznania świadka G. M. e-protokół z rozprawy z dnia 14 marca 2024 r. 00:28:51-00:40:50 płyta CD k. 45, zeznania świadka W. O. e-protokół z rozprawy z dnia 14 marca 2024 r. 00:40:50 -00:48:00 płyta CD k. 45)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie opierając się na dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy oraz zeznaniach wnioskodawcy oraz przesłuchanych świadków. Sąd w pełni dał wiarę zarówno zeznaniom świadków. Są one spójne konsekwentne i wzajemnie potwierdzają się. Świadkowie wykonywali zatrudnienie w tym samym okresie co wnioskodawca, mieli ze sobą kontakt w pracy. W przypadku świadka W. O. był to kontakt codziennym, bo był zmiennikiem wnioskodawcy. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na ich zdyskredytowanie. Sąd uznał również za wiarygodne zeznania wnioskodawcy, gdyż znajdują one potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało uwzględnieniu.

Według art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2023 r., poz. 164) ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U z 2022 r., poz. 504, 1504 i 2461).

W myśl art. 21 ust. 1 w/w ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Bezspornie wnioskodawca jest uprawniony do emerytury z powszechnego wieku emerytalnego, w oparciu o przepisy ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednocześnie nie występował o ustalenie uprawnień do wcześniejszej emerytury z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Kwestia sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła uprawnień ubezpieczonego do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych określa ogólne warunki nabycia prawa do rekompensaty, czyli – zgodnie z definicją legalną zamieszczoną w art. 2 pkt 5 ustawy – do odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze przez osoby, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Prawo do rekompensaty przysługuje ubezpieczonemu, który legitymuje się co najmniej 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Chodzi w tym przypadku o pracę, o której mowa w art. 32, 33, 39, 40 i 50c ustawy (art. 21 ust. 1).

Wprawdzie w ust. 2 wyraźnie zastrzeżono, że prawo do rekompensaty nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jednak w przepisie tym chodzi niewątpliwie o emeryturę wcześniejszą przyznaną na podstawie przepisów tej ustawy. Odmienne rozumienie tego przepisu, tj. uznanie, że rekompensata powyższa nie przysługuje również w wypadku przyznania prawa do emerytury z powszechnego wieku emerytalnego, prowadziłoby do uznania, że art. 21, ust. 1 jest przepisem martwym, gdyż brak byłoby kategorii osób spełniających kryteria do uzyskania przedmiotowej rekompensaty. Należy zatem kierować się wykładnią celowościową i uznać, że racjonalny ustawodawca w żadnym wypadku nie dążyłby do stworzenia przepisu, który nie miałby podstaw do funkcjonowania w obrocie prawnym.

Zatem przesłankami uprawniającymi do rekompensaty są:

- utrata przez ubezpieczonego możliwości przejścia na emeryturę w związku z wygaśnięciem po dniu 31 grudnia 2008r. – w stosunku do ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., a przed dniem 1 stycznia 1969r. – podstawy normatywnej przewidującej takie uprawnienie;

- niespełnienie przez ubezpieczonego warunków uprawniających go do emerytury pomostowej;

- legitymowanie się przez ubezpieczonego co najmniej 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

- nieuzyskanie przez ubezpieczonego prawa do wcześniejszej emerytury według zasad przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS.

Okoliczność sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła zatem ostatecznie posiadania przez ubezpieczonego wymaganego 15 letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, bowiem ZUS uznał za nieudowodnione, że wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych.

Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki i pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.

Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 7 ww. ustawy, za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze uważa się osoby wykonujące przed dniem wejścia w życie ustawy prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2023.0.1251) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

W świetle § 2 ust. 1 w/w rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić /por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97, (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, Prok. i Prawo (...)/.

Stosownie do treści § 2 ust. 2 w/w rozporządzenia, okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Podkreślić należy, iż ustawodawca w obecnie obowiązujących przepisach celowo odszedł od szczegółowego określania stanowisk pracy, skupiając się na zakresach obowiązków, bowiem nazwy stanowisk pracy mogły być bardzo różne w zależności od zakładu pracy. Ponadto ustalano je często na długo przed wejściem w życie przepisów określających pracę w warunkach szczególnych. Z tej przyczyny Sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek ustalać rzeczywisty zakres obowiązków, bez względu na nazwę stanowiska.

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX 2062050).

W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego. /tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. Zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. Strony mają też prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami art. 233 § 1 k.p.c. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15, LEX nr 2121869 /.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd przyjął, że ubezpieczony posiada wymagany 15 letni okres pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prace w szczególnych warunkach będąc zatrudnionym od dnia 28 lutego 1977 roku do dnia 23 listopada 2003 roku w zakładzie pracy (...) S.A w pełnym wymiarze etatu jako zakładacz osnów, nastawiacz maszyn, mechanik maszyn, mistrz, – okresowo 26 lat, 9 miesięcy i 26 dni.

Postępowanie dowodowe wykazało, iż stanowiska zakładacz osnów, nastawiacza maszyn praktycznie się nie różniły i sprowadzały się do obsługi maszyny tkackie i zapewnienia aby funkcjonowała bez zastrzeżeń. Natomiast stanowisko mechanika maszyn i mistrza miały poszerzony zakres obowiązków związany także z naprawami maszyny. Naprawy te wykonywane były jednak na czynnej hali produkcyjnej - tkalni. Jedyną wątpliwość może budzić okres, w którym wnioskodawca zatrudniony był na stanowisku mistrza. Jak jednak wynika z niezakwestionowanych ustaleń, wnioskodawca był mistrzem pracującym, bowiem w zakładzie funkcjonowały jeszcze stanowiska głównego mistrza, który wykonywał czynności administracyjne.

Odwołujący odpowiadał jedynie za rozdzielanie urlopów pośród tkaczy, spisywał także godziny postojowe maszyn oraz wykonywał remanent raz w miesiącu i meldunek o stanie załogi na początku zmiany. Jako mistrz ubezpieczony nie miał osobnego biura. Prace te zajmowały mu kilka minut w ciągu dnia i około jednej godziny w miesiącu, a zatem mają tak symboliczny charakter, że nie mogą prowadzić do uznania, iż praca w warunkach szczególnych nie była wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy, zwłaszcza, ze czynności te również wykonywane były na hali produkcyjnej.

Nawiązując do stanowisk zajmowanych przez odwołującego, Sąd zważył, że znajduje ono odzwierciedlenie w Dziale VII - W przemyśle lekkim - Wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Praca wnioskodawcy na tkalni związana z naprawą maszyn – krosien odpowiada pozycji 1 - Obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie oraz z bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie -pkt 25 działu XIV prace różne wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Pomocniczo wskazać należy, iż praca wnioskodawcy na tych stanowiskach uznana była za prace w warunkach szczególnych także w oparciu o Zarządzenie Nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 6 sierpnia 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG z 1983 r. Nr 1, poz. 2), w którym stanowiska pracy wnioskodawcy wymienione zostały Dział VII. W przemyśle lekkim pkt. 1. Obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie, ppkt. 13) nastawiacz maszyn i ppkt. 12) konserwator maszyn i urządzeń oraz w Dziale XIV. Prace różne pkt. 25. Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, ppkt. 1) stanowiska pracy, na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie.

Tak więc, Sąd zważył, że przy zaliczeniu w/w spornych okresu pracy odwołujący legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych do dnia 31 grudnia 2008 roku w rozumieniu przepisów wskazanego rozporządzenia (26 lat, 9 miesięcy i 26 dni). W związku z tymi ustaleniami – długością okresu pracy w warunkach szczególnych, sąd uznał, iż bez znaczenia pozostają okresy, w których wnioskodawca przebywał na zwolnieniach lekarskich, bowiem ich długość nie może wpłynąć na rozstrzygnięcie Sądu.

Zdaniem Sądu przeprowadzone postępowanie, w tym dowody z dokumentów, zeznania odwołującego i świadka wykazały, że wypełnia on niezbędne przesłanki warunkujące przyznanie mu prawa do spornego świadczenia. Wobec tych wszystkich okoliczności, Sąd uznał, że zaskarżona decyzja jest błędna i podlega zmianie.

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego i art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd w wyroku zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.