Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 września 2023 roku, znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 maja 2023 roku, odmówił, P. M., prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Organ rentowy wskazał, że podstawą wydania niniejszej decyzji stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 18 lipca 2023 r., która rozpatrując sprzeciw P. M. od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS nie stwierdziła niezdolności do pracy. Zdaniem organu rentowego, z uwagi na fakt, że ubezpieczony nie spełnił łącznie wymienionych we wstępie warunków, brak było podstaw prawnych do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 września 2023 r. (decyzja k. 73-73 odwrót akt rentowych)

Odwołanie od powyższej decyzji złożył P. M., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając ją w całości i zarzucając jej naruszenie przepisów postępowania w postaci: art. 7 k.p.a., 77 § 1 k.p.a. oraz 80 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie, a w konsekwencji niewyjaśnienie oraz nieuwzględnienie wszystkich okoliczności sprawy,
w szczególności nie wzięcie pod uwagę faktu, iż częściowa niezdolność do pracy
u odwołującego się cały czas istnieje, a stan zdrowia ubezpieczonego się pogorszył.

Podnosząc powyższe zarzuty, odwołujący, na podstawie art. 477 ⁹ § 2 k.p.c. wniósł
o uznanie przez organ rentowy – w ramach samokontroli – odwołanie za słusznego i zmianę zaskarżonej decyzji, a w przypadku nieuznania przez organ rentowy odwołania, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji przez Sąd poprzez przyznanie P. M. prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. (odwołanie k. 3-7)

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, wskazując, że podstawą wydania zaskarżonej decyzji z dnia 7 września 2023 r. stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 18 lipca 2023 r., która rozpatrując sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy. W ocenie organu ZUS, z uwagi na fakt, że wnioskodawca nie spełnił łącznie wymienionych we wstępie warunków, brak podstaw prawnych do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 września 2023 r. Zakład wskazał dodatkowo, że za okres, od 1 czerwca 2023 r. do 31 sierpnia 2023 r. prawo do renty zostało przedłużone bez wydawania decyzji, na podstawie przepisów art. 15zc ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych
z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. (odpowiedź na odwołanie k. 14-14 odwrót)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. M. urodził się w dniu (...). Legitymuje się wykształceniem wyższym – jest magistrem inżynierem materiałoznawstwa. Wnioskodawca nie pracował
w wyuczonym zawodzie. Od 1993 roku ubezpieczony pracował w organach administracji państwowej, a od 1998 r. do 2016 r. wnioskodawca pełnił służbę w I. (...) w Ł..

(bezsporne, a nadto zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 4 września 2024 r. 00:08:26-00:17:06 – płyta CD k. 107 w zw. z e-protokołem rozprawy z 10 czerwca 2024 r. 00:02:09-00:19:24 – płyta CD k. 73, świadectwo pracy k. 8-8v. akt rentowych)

Wnioskodawca jest zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności,
z przyczyn neurologicznych do 28 lutego 2027 roku. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 9 listopada 2018 roku.

(orzeczenie o stopniu niepełnosprawności koperta k. 65, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 21-22)

Decyzją z dnia 2 stycznia 2019 roku ZUS I Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, od 1 listopada 2018 r. do 31 grudnia 2019 r. Następnie prawo do renty było przedłużane do 31 grudnia 2020 r., do 30 czerwca 2021 r., oraz do 30 czerwca 2023 r.

(decyzja z 2 stycznia 2019 r. k. 24-25 odwrót akt rentowych, decyzja z 30 grudnia 2019 r. k. 54-55 odwrót akt rentowych, decyzja z 25 marca 2021 r. k. 60-61 odwrót akt rentowych, decyzja z 23 września 2021 r. k. 66-67 odwrót akt rentowych)

W okresie od 1 czerwca 2023 r. do 31 sierpnia 2023 r. prawo do renty zostało wnioskodawcy przedłużone, bez wydawania decyzji, na podstawie przepisów art. 15zc ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 z póżn. zm.).

(bezsporne)

Lekarz Orzecznik ZUS, po przeprowadzeniu w dniu 14 czerwca 2023 r., osobistego badania wnioskodawcy oraz dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznał u niego nawykowe zwichnięcie barku prawego leczone operacyjnie w 2015 r. bez istotnego upośledzenia sprawności ruchowej.

Orzeczeniem z dnia 14 czerwca 2023 r., Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

(opinia lekarska k. 41-42 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej, orzeczenie Lekarza Orzecznika k. 70-70 odwrót akt rentowych)

Od powyższego orzeczenia Lekarza Orzecznika wnioskodawca wniósł sprzeciw.

(sprzeciw k. 43-44 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej )

Następnie Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu, w dniu 18 lipca 2023 r., bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznała u wnioskodawcy: nawykowe zwichnięcie prawego barku – utrwalone naruszenie sprawności po wielokrotnym leczeniu artroskopowym.

Orzeczeniem z 18 lipca 2023 r. roku Komisja Lekarska ZUS orzekła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

(opinia Komisji Lekarskiej ZUS k. 61-64 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej , orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 72-72 odwrót akt rentowych)

Decyzją z dnia 7 września 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział
w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 maja 2023 roku, odmówił P. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja k. 73-73 odwrót akt rentowych)

Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych, uwzględniając schorzenia wnioskodawcy.

W sądowym badaniu ortopedycznym ustalono, że wnioskodawca do badania rozbiera się samodzielnie – z trudnością. W pozycji stojącej występuje u niego wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych, ograniczenia ruchomości kręgosłupa o 50% zakresu ruchomości, ograniczenie ruchów rotacyjnych barku lewego o 30 stopni. Pozostałe ruchy prawidłowe. Stwierdzono też blizny po artroskopii barku prawego, cechy barku zamrożonego prawego: brak rotacji zewnętrznej, odwodzenie 30 stopni, zgięcie 40 stopni (praworęczny). Nie stwierdzono dolegliwości ze strony kończyn dolnych. U wnioskodawcy rozpoznano, także, nawykowe zwichnięcia barku prawego. Stwierdzono również, że zgodnie z zaświadczeniem lekarskim o stanie zdrowia, wnioskodawca jest zakwalifikowany do ponownego leczenia operacyjnego barku prawego, po którym należy spodziewać się poprawy.

(pisemna opinia biegłego z zakresu ortopedii lek. med. P. S. k. 29-31)

W sądowym badaniu wnioskodawcy przez biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy, stwierdzono u wnioskodawcy mierne naruszenie sprawności organizmu wnioskodawcy
w postaci umiarkowanego ograniczenia ruchomości w stawie barkowym prawym w zakresie odwodzenia i unoszenia prawej kończyny górnej powyżej obojczyka. Innych ograniczeń
i niesprawności w zakresie narządu ruchu czy innych układów nie stwierdzono. Takie ograniczenie sprawności w obrębie barku prawego nie ogranicza w znacznym stopniu zdolności do pracy biurowej. Z punktu widzenia biegłego lekarza specjalisty medycyny pracy, biorąc pod uwagę wszystkie schorzenia wnioskodawcy, w tym również opisane przez biegłego ortopedę, wnioskodawca nie był w dacie wydania spornej decyzji niezdolny do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem swoich wysokich kwalifikacji i kompetencji zawodowych. Stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy, nie jest znaczny i nie powoduje niezdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia, z pewnym, niewielkim, ograniczeniem stanowiskowym. W ocenie biegłego, brak jest dokumentacji, potwierdzającej intensywne, regularne leczenie przeciwbólowe, w zakresie ilości oraz dawek takich leków. Wykonywanie, ostrożnie, pewnych czynności, przez skarżącego, nie jest równoznaczne z tym, że tych czynności wykonywać nie może. Problem dojazdu do pracy nie ma, przy tym, żadnego znaczenia dla oceny niezdolności do pracy, gdyż wnioskodawca może wykonywać pracę biurową . Przeszkodą w ocenie zdolności do pracy nie jest, także, zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B.

(pisemna opinia biegłego z zakresu medycyny pracy lek. med. P. R. k. 48-53 odwrót, uzupełniająca pisemna opinia biegłego z zakresu medycyny pracy lek. med. P. R. k. 80-83)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił na podstawie powołanych dowodów, na które składała się: dokumentacja załączona do akt przedmiotowej sprawy, dokumentacja znajdująca się w aktach organu rentowego, dokumentacja medyczna P. M., a nadto pisemne opinie: biegłego z zakresu ortopedii (co do występujących
u wnioskodawcy schorzeń ortopedycznych), a także biegłego z zakresu medycyny pracy – co do wpływu tych schorzeń na zdolność wykonywania wnioskodawcy pracy zgodnej z jego kwalifikacjami i w konsekwencji istnienia, bądź nieistnienie po jego stronie częściowej niezdolności do pracy.

Na fakt ustalenia czy P. M. jest osobą niezdolną do pracy, Sąd dopuścił, bowiem, dowód z pisemnych opinii biegłych z zakresu ortopedii oraz medycyny pracy – przy czym biegły z zakresu medycyny pracy, jest również lekarzem specjalistą z dziedziny neurologii. Wskazania, bowiem, wymaga, iż Sąd nie dysponując specjalistyczną wiedzą medyczną musiał posiłkować się przy rozstrzyganiu istoty sprawy opinią biegłych sądowych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Przy czym, podkreślenia w tym miejscu wymaga, że podstawę orzekania w przedmiotowej sprawie stanowiły przede wszystkim opinie (zasadnicza oraz uzupełniająca) biegłego z zakresu medycyny pracy lek. med. P. R.. Biegły z zakresu medycyny pracy posiada bowiem szerokie kompetencje wynikające z przeprowadzanych badań
osób ubiegających się o zatrudnienie czy wykonujących zatrudnienie, jak również kompetencje w zakresie badań profilaktycznych. Jego wiedza w tym zakresie jest pogłębiona
i wyspecjalizowana. Co ważne, w przedłożonych opiniach biegły z zakresu medycyny pracy ocenił holistycznie stan zdrowia ubezpieczonego.

Warto w tym miejscu zauważyć, że biegły lek. med. P. R., który jest również specjalistą z zakresu neurologii odniósł się dodatkowo do stanu zdrowia wnioskodawcy
z punktu widzenia tej specjalizacji – mając, również, na uwadze, że wnioskodawca jest zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, właśnie, z przyczyn neurologicznych.

Powyższe oznacza, że biegły lekarz P. R. posiada specjalistyczną wiedzę, nie tylko, z zakresu medycyny pracy, ale również z zakresu schorzeń dominujących u wnioskodawcy. Nie budzi wątpliwości, że, wynikająca ze specjalizacji wiedza, pozwala bardziej wnikliwie ocenić wyniki badań, prowadzone leczenie, jego skuteczność i ewentualną poprawę stanu zdrowia lub też istniejące zaostrzenia choroby, ich wpływ na wydolność organizmu, przekładającą się na zdolność do wykonywania zatrudnienia. Obie specjalizacje, które posiada biegły pozwoliły na precyzyjną ocenę stanu zdrowia ubezpieczony i jego zdolności do pracy. Zaznaczenia wymaga, że biegły w sposób szczegółowy odniósł się do warunków, w których może być zatrudniony wnioskodawca, jak również, wymienił rodzaje prac, które może podejmować, wskazując, że nie może on wykonywać wyłącznie niektórych prac związanych z dotychczasowym stanowiskiem pracy.

W tym miejscu, zauważenia wymaga, że odmienne stanowisko wyraził w swoich opiniach biegły z zakresu ortopedii: lek. med. P. S.. Należy mieć, jednak, na względzie, że biegły z zakresu ortopedii, wydając swoją opinię, odniósł się jedynie do schorzeń ortopedycznych, na które cierpi wnioskodawca. W przedmiotowym postępowaniu powołany został biegły z zakresu medycyny pracy (będący jednocześnie biegłym z zakresu neurologii) i to jego ocena ma decydujące znaczenie, albowiem specjalista ten ocenił stan zdrowia ubezpieczonego holistycznie, w sposób kompleksowy, odnosząc się do możliwości podjęcia przez niego zatrudnienia, a nie jedynie skupiając się na konkretnych schorzeniach skarżącego. Nie pomniejszając kwalifikacji biegłego z zakresu ortopedii, należy podkreślić, że specjalista z zakresu medycyny pracy
z pewnością posiada większe kompetencje w zakresie weryfikowania tego, czy pracownik może wykonywać pracę w najszerszym aspekcie rozmienia tego słowa, jak i , choć w przedmiotowym stanie faktycznym – nie było to przedmiotem sporu - na danym stanowisku.

Jak, bowiem, podkreśla się w orzecznictwie, o niezdolności do pracy nie decyduje bowiem sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 28 września 2022 r., III AUa 1145/20, LEX nr 3436388)

Zauważenia, jednak, wymaga, iż biegły z zakresu medycyny pracy rozpoznał u wnioskodawcy te same schorzenia, co biegły ortopeda (biegły z zakresu medycyny pracy nie kwestionował w żadnej mierze istnienia po stronie wnioskodawcy schorzeń ortopedycznych zidentyfikowanych przez biegłego ortopedę) i ,w tym zakresie ,Sąd dał wiarę opinii biegłego lek. med. P. S.. W pozostałym zakresie opinia biegłego ortopedy jako, że nie znalazły oparcia i uzasadnienia w holistycznych opiniach biegłego z zakresu medycyny pracy), więc nie mogła stać się integralną częścią ustaleń faktycznych, poczynionych przez Sąd, na gruncie rozpoznawanej sprawy.

Przy tym, podkreślenia wymaga, że Sąd nie neguje, iż wnioskodawca cierpi na poważne schorzenia i wymaga stałego leczenia, jednakże – jak wynika to z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, występujące u P. M. schorzenia i dolegliwości i, wynikający z nich, stopień naruszenia sprawności organizmu są, w przypadku wnioskodawcy, nie jest znaczny - nie dając podstaw orzekania częściowej niezdolności do pracy, zgodnie
z posiadanym poziomem wykształcenia oraz kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy.

Trzeba, również, zauważyć, że biegły oceniał stan zdrowia wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji. Jeżeli więc, po tej dacie, stan jego zdrowia uległ, albo ulegnie pogorszeniu, może on zwrócić się do organu rentowego z ponownym wnioskiem o rentę. Uznanie przez ZUS, ewentualnego, przyszłego wniosku ubezpieczonego, jako zasadnego, nie zmieni to jednak faktu, że decyzja z 7 września 2023 roku będzie nadal prawidłowa.

Jak, bowiem, zauważa się w orzecznictwie: biegli orzekają o stanie zdrowia kierowanej do nich osoby ubiegającej się o przyznanie prawa do świadczenia rentowego, na dzień wydawania zaskarżonej decyzji, przy uwzględnieniu wszystkich okazanych im dokumentów medycznych i po przeprowadzeniu badania podmiotowego i przedmiotowego danego pacjenta. (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 1 sierpnia 2018 r., III AUa 633/17, LEX: 2550805)

Należy zaznaczyć, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przyczynami mogącymi przemawiać za koniecznością uzyskania dodatkowej opinii od innego biegłego są na przykład nielogiczność wyciągniętych przez niego wniosków, zawarcie w opinii sformułowań niekategorycznych, niejednoznacznych czy też brak dostatecznej mocy przekonywającej opinii. (tak m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 lutego 2013 r., I ACa 980/12, LEX: 1293767, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 3 kwietnia 2013 r., I (...) 148/13, LEX: 1313335)

Należy mieć na względzie, że zadaniem biegłego zasadniczo nie jest, bowiem, poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron procesu, lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy naukowej technicznej lub branżowej i przedstawienie sądowi danych (wniosków) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń z których strony wywodzą swoje racje. (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi
z 13 października 2016 r., I ACa 432/16, LEX: 2162983)

W orzecznictwie sądowym zauważa się, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonana została na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, w jego ocenie uwzględniała wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odniósł je do pozostałego materiału dowodowego (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655).

Z tych też względów, Sąd, na podstawie art. 235 ² § 5 Sąd postanowił pominąć wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii zespołu biegłych – jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. W ocenie Sądu, okoliczności mające znaczenie w sprawie,
a szczególnie wpływ występujących u wnioskodawcy schorzeń na możliwość wykonywanej przez niego pracy, przy uwzględnieniu jego kwalifikacji oraz doświadczenia zawodowego zostały dostatecznie wyjaśnione w pisemnych opiniach (pierwotnej oraz uzupełniającej) biegłego z zakresu medycyny pracy.

Potrzeba powołania innego (nowego) biegłego powinna wynikać z konkretnych okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii, gdyż odmienne stanowisko oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszystkich możliwych opinii biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byli tego samego zdania, co ubezpieczony. Renta z tytułu niezdolności do pracy jest bowiem świadczeniem
z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego, który czyni ją obiektywnie niezdolną do pracy w ramach wszystkich posiadanych kwalifikacji, a zatem nie wystarczy subiektywne odczucie tej osoby, że jest ona niezdolna do pracy. (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 25 maja 2023 r., III AUa 693/22, LEX: 3631402)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Spornym w sprawie było czy stan zdrowia odwołującego uprawnia go do świadczenia objętego zaskarżoną decyzją.

Przechodząc do rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. 2023 poz. 1251), a więc:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 okresy składkowe ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3–8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15–17 oraz art. 7 pkt 1–3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03, OSNP 2004, nr 19, poz. 340).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00, OSNP 2002, nr 15, poz. 369
i z 7 września 1979r., II URN 111/79, OSNC 1980, nr 1-2, poz. 35).

Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006r., I UK 103/06, OSNP 2007, nr 17-18, poz. 261). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, LEX nr 558589, z dnia 8 maja 2008r., I UK 356/07, OSNP 2009, nr 17-18, poz. 238, z dnia 11 stycznia 2007r., II UK 156/06, OSNP 2008, nr 3-4, poz. 45 i z dnia 25 listopada 1998r., II UKN 326/98, OSNP 2000, nr 1, poz. 36).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r. (I PK 153/05, OSNP 2007, nr 1-2, poz. 27) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zatem zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNP 1000/16/624).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03, LEX nr 585793 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04, LEX nr 989232), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan niesprawności lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd, ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia, wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

W ocenie Sądu, ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy emerytalnej. Pozostałe przesłanki związane z prawem do świadczenia nie stanowiły natomiast przedmiotu sporu między stronami.

Podstawę orzekania, w przedmiotowej sprawie, stanowiły, przede wszystkim, opinie biegłego z zakresu medycyny pracy tj. opinia biegłego lek. med. P. R., który jest również specjalistą z zakresu neurologii. Zdaniem Sądu opinie (zasadnicza i uzupełniająca) zostały sporządzone przez biegłego zgodnie ze zleceniem Sądu. Biegły z zakresu medycyny pracy w sposób jasny przedstawił powody swoich twierdzeń i logicznie wyjaśnił przyczyny, dla których uznał, że wnioskodawca, mając na uwadze swoje wysokie kwalifikacje nie jest osobą niezdolną do pracy. Swoją opinię biegły ten wydał biorąc pod uwagę całość materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym ustaleń biegłego z zakresu ortopedii co do występujących u wnioskodawcy schorzeń ortopedycznych oraz osobistego badania wnioskodawcy i nie miał on żadnych wątpliwości, że stan ubezpieczonego pozwala, aby wykonywał on pracę zarobkową odpowiednią do posiadanych kwalifikacji. Należy mieć na względzie, że biegły z zakresu medycyny pracy ocenił stan zdrowia ubezpieczonego i jego zdolność do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi wysokimi kwalifikacjami w sposób holistyczny – uwzględniając występujące u wnioskodawcy schorzenia, w tym schorzenia ortopedyczne. Dodatkowo biegły szczegółowo wyjaśnił, że odwołujący się może wykonywać pracę biurową – a więc pracę, na którą wskazuje jego wykształcenie oraz doświadczenie. Biegły wskazał również, że czynności takie jak wchodzenie na cysternę podczas kontrolowania znaków akcyzy nie jest typowe i charakterystyczne dla standardowego stanowiska pracy, do którego wnioskodawca jest predystynowany ze względu na swoje kwalifikacje; podobnie jak nie typowa nie jest kilkudziesięciokilometrowa jazda samochodem oraz zdejmowanie towaru czy wchodzenie na drabinę. Co zaś do leczenia występującego u wnioskodawcy bólu, to
w ocenie biegłego brak jest też dokumentacji potwierdzającej intensywne, regularne leczenie przeciwbólowe w zakresie ilości oraz dawek takich leków. Biegły stwierdził więc, że ubezpieczony, biorąc pod uwagę jego wysokie kompetencje zawodowe, jest zdolny do dotychczasowego zatrudnienia jedynie z pewnym, niewielkim ograniczeniem stanowiskowym. Wykonywanie ostrożnie pewnych czynności przez skarżącego nie jest równoznaczne z tym, że tych czynności wykonywać nie może.

Biegły lekarz medycyny pracy, w sposób dla Sądu wiarygodny, kompleksowy, wskazał, że za częściowo niezdolną do pracy jest uznawana osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z posiadanym szerokim poziomem wykształcenia i kwalifikacji zawodowych, a zatem nie jest to osoba, która utraciła zdolność do pracy na dotychczasowym stanowisku pracy, czyli w określonych warunkach pracy, jakie znajdują się o skierowaniu na badaniu profilaktycznym.

Biegły medyk pracy trafnie wskazał, że istnienie przeciwskazań stanowiskowych do pracy na konkretnym stanowisku pracy jak w przypadku wnioskodawcy nie jest tożsama
i jednoznaczna z orzekaniem o częściowej niezdolności do pracy w ramach ustawy rentowej.

Biegły wskazał, bowiem, iż warunkiem orzekania częściowej niezdolności do pracy jest stwierdzenie co najmniej znacznej utraty zdolności do pracy zgodnej z posiadanym wykształceniem i kwalifikacjami zawodowymi – w przypadku wnioskodawcy do wykonywania pracy biurowej.

Biegły z zakresu medycyny pracy twierdził, również, że opisane przez biegłego
z zakresu ortopedii, ortopedyczne dolegliwości ubezpieczonego, w ocenie biegłego z zakresu medycyny pracy nie powodują braku możliwości wykonywania pracy przez ubezpieczonego.

Trzeba przy tym zwrócić uwagę (jak również zauważył to biegły), że nie jest prawdą, iż osoba posiadająca orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawność może jedynie wykonywać pracę w (...). Nie ma zatem zakazu pracy na otwartym rynku pod warunkiem, że Lekarz (...) podczas badania lekarskiego nie stwierdził przeciwskazań zdrowotnych do jej wykonywania.

Orzekanie częściowej niezdolności do pracy wymaga spełnienie dwóch podstawowych kryteriów: biologicznego jak i ekonomicznego czyli utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z posiadanym wykształceniem i kwalifikacjami zawodowymi. W przypadku wnioskodawcy do typowej biurowej. Biegły w badaniu przedmiotowym wnioskodawcy nie stwierdził natomiast takiego nasilenia i zaawansowania tych dwóch kryteriów czyli znacznie naruszonej sprawności organizmu w kontekście możliwości pracy biurowej (a nie ostatnio wykonywanej z dodatkowymi czynnościami na ostatnim dotychczasowym stanowisku pracy w urzędzie celnym opisanymi w piśmie jak i w czasie rozprawy).

Jak bowiem wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS „częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. W przepisie tym użyte jest więc określenie „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”, co nie jest równoznaczne z pracą na dotychczasowym stanowisku. Przeciwwskazania zdrowotne do pracy na ostatnio zajmowanym stanowisku nie są podstawą do uznania osoby ubiegającej się o rentę za niezdolną do pracy, jeżeli pracę zgodną z kwalifikacjami może wykonywać bez ograniczeń na innych stanowiskach pracy. Pojęcie kwalifikacji zawodowych nie jest ograniczone tylko do zawodu uzyskanego w szkole zawodowej, ani też do dotychczasowego miejsca wykonywania pracy. Kwalifikacje zawodowe należy rozumieć szerzej, jako wynikające nie tylko z formalnego wykształcenia, lecz również z doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć pracę
w innych warunkach i na innym stanowisku niż dotychczas. Poziom kwalifikacji jest podstawą do określenia rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo zaistnienia upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie – do ustalenia, czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować jako znaczne. Zakres tej kwalifikacji nie jest redukowany tylko do wykształcenia, lecz uwzględnia również rzeczywiste doświadczenie zawodowe i umiejętności. (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z 3 października 2023 r.,
(...) 86/23, LEX: 3720445)

Podkreślenia wymaga również, że Sąd w odniesieniu do dowodu z opinii biegłego ma obowiązek ocenić, czy dowód ten ze względu na swoją treść, zakres, poziom merytoryczny, przyjętą przez biegłego metodologię, kompletność odniesienia się do zgromadzonego materiału dowodowego i zastosowane na jego podstawie założenia, jest dowodem przydatnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd może przy tym ocenić opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności, czy logiczności. Nie może jednak nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego lub w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń i rozstrzygać kwestii wymagających wiadomości specjalnych wbrew opinii biegłego specjalisty.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności powołane wyżej przekonujące opinie biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy, które nie pozostawiały wątpliwości, co do wpływu zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń na stopień jej zdolności do pracy Sąd przyjął, że schorzenia te nie czynią wnioskodawcy osobą niezdolną do pracy.

W opinii Sądu, pełnomocnik ubezpieczonego nie przedstawił zarzutów merytorycznych zmierzających do zakwestionowania wartości wydanych w sprawie opinii biegłego z zakresu medycyny pracy.

Sąd nie ma, przy tym, obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego, dopóty, dopóki strona nie uzyska, satysfakcjonującej jej, opinii biegłego. W świetle art. 286 k.p.c. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
15 lutego 1974 roku, II CR 817/73, LEX: 7404), a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje.

Trzeba bowiem zauważyć, że w sprawach toczących się z odwołania od decyzji organów rentowych zawsze występuje rozbieżność stanowisk między stronami. Właśnie dlatego sąd powołuje bezstronnego, niezainteresowanego wynikiem postępowania biegłego lekarza odpowiedniej specjalności, którego opinia pozwala wyjaśnić zaistniałe rozbieżności (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2019 r., I UK 267/18, LEX: 2684773).

Zdyskwalifikowanie w całości lub w części albo zweryfikowanie wywodów opinii biegłego nie może być dokonane bez posłużenia się wiedzą specjalistyczną. Sąd dokonuje oceny opinii biegłego w kontekście fachowości, rzetelności czy zgodności z zasadami logicznego rozumowania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 28 marca 2019 r.,
I UK 120/18, LEX: 2652416).

Wnioski powołanego wpierw biegłego z zakresu ortopedii lek. med. P. S. nie dawały jasnej odpowiedzi, co do kwestii istnienia niezdolności do pracy ubezpieczonego. Biegły nie ocenił bowiem stanu zdrowia ubezpieczonego w sposób holistyczny. Odniósł się jedynie w sposób ogólny do schorzeń ortopedycznych wnioskodawcy, jednocześnie nie skupiając się na jej stanie zdrowia w dacie wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd dopuścił przy tym dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy lek. med. P. R., który jest jednocześnie specjalistą z zakresu neurologii. Sąd nie mając wiadomości specjalnych, mógł oceniać jedynie logiczność wypowiedzi biegłego, który ustalając stan kliniczny ubezpieczonego wskazał, że zasadnym jest uznanie wnioskodawcy za osobę zdolną do pracy. Wnioski te zostały przez biegłego wyciągnięte w sposób logiczny
i odpowiedni do wyników przeprowadzonego badania oraz w oparciu o gruntowną analizę dostępnej dokumentacji medycznej oraz orzeczniczej. Podkreślenia wymaga, że biegły wypowiadał się na temat stanu zdrowia ubezpieczonego jako drugi i ostatni, a tym samym mógł zapoznać się z opinią biegłego lekarza ortopedy wydanej na potrzeby przedmiotowej sprawy. Sporządzona ekspertyza zasługuje zatem na przyjęcie za miarodajną dla wydania orzeczenia
w sprawie w pełnym zakresie. Nie budzi bowiem wątpliwości fakt, że to biegły z zakresu medycyny pracy ma największą wiedzę z zakresu orzekania o zdolności do pracy, tym bardziej, że taki ocenia stan zdrowia badanego w sposób holistyczny.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że subiektywne odczucia ubezpieczonego,
w której ocenie zły stan zdrowia czynił ją niezdolną do pracy, nie mogły stanowić podstawy do orzeczenia o jej niezdolności do pracy. W wyroku z dnia 20 maja 2013 r. w sprawie
o sygnaturze akt I UK 650/12 (LEX: 1341963). Sąd Najwyższy podkreślił, iż podstawą do przyznania świadczenia jest przygotowana przez biegłych ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są natomiast brane pod uwagę subiektywne odczucia zainteresowanego.

W tym miejscu wskazać także należy, że na stanowisko Sądu co do poprawności
i wiarygodności opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, nie ma wpływu treść orzeczenia o niepełnosprawności (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawcy, nie zaś na jego wpływ na zdolność skarżącego do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity: Dz. U.
z 2024 r. poz. 44) nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02, OSNP 2004/12/213), Sąd Najwyższy, odnosząc się do obu pojęć wskazał, że na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że gdyby ustawodawca chciał utożsamiać niezdolność do pracy i niepełnosprawność, to po pierwsze nie ustanowiłby dwóch odrębnych trybów ustalania tych kwestii, a w sytuacji ich współistnienia, wprowadziłby ewentualną zależność obu ustaleń. Tymczasem zależność taka wynika z art. 5 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych i dotyczy wyłącznie orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ustalającego niezdolność do pracy, którego to orzeczenia mają wpływ na zakwalifikowanie danej osoby do stosownego stopnia niepełnosprawności. Brak jest jednak zależności odwrotnej – orzeczenia zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności nie mają automatycznego wpływu na uznanie danej osoby za niezdolną do pracy na gruncie ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Reasumując, w świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd stwierdził, że stan zdrowia odwołującego, na dzień wydania skarżonej decyzji, nie uzasadniał uznania go za osobę niezdolną do pracy.

Z dokonanych ustaleń wynika, ze wnioskodawca ma 62 lata. Legitymuje się wykształceniem wyższym – jest magistrem inżynierem materiałoznawstwa. Wnioskodawca nie pracował
w wyuczonym zawodzie. Od 1993 roku ubezpieczony pracował w organach administracji państwowej, a od 1998 r. do 2016 r. wnioskodawca pełnił służbę w I. (...) w Ł..

Wnioskodawca jest zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności,
z przyczyn neurologicznych do 28 lutego 2027 roku. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 9 listopada 2018 roku.

Wnioskodawca urodził się w dniu (...)., jest zatem, w aspekcie aktywności zawodowej, osobą , która, z punktu widzenia ustawodawcy, jest w wieku , w którym można realizować – aktywność zawodową - właśnie. Jest osobą, w wieku nie wyłączającym, możliwości wykonywania aktywności zawodowej, lub ewentualne przekwalifikowanie się, albowiem wnioskodawca posiada przygotowanie i doświadczenie zawodowe - praktyczne, umożliwiające podjęcie trudu , na przykład - przekwalifikowania się i uzyskania uprawnień do wykonywania innej formy aktywności – zawodowej, na obecnym rynku pracy. I, jak wynika z opinii biegłego sądowego, stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy, nie ogranicza w sposób znaczny, jego zdolności do pracy; wnioskodawca nie u tracił, zdolności do wykonywania pracy, a, jego potencjalnie możliwości mobilnej aktywizacji zawodowej, mając na uwadze zakres, już posiadanych kwalifikacji i doświadczenia zawodowego, istnieją, choć , z uwagi na sytuację ekonomiczną na rynku pracy, wykonywanie pracy – dotychczas świadczonej lub podjęcie nowej, czy też, właśnie - przekwalifikowanie się, nie jest zadaniem łatwym .

Sąd przeanalizował sytuację wnioskodawcy pod kątem art. 13 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 cyt. ustawy.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie jako bezzasadne, o czym orzekł jak w sentencji wyroku.