Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 lipca 2022 roku znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł., na skutek pisma z dnia 11 lipca 2022 roku potraktowanego przez organ jako wniosek, wniesionego przez H. W., odmówił ponownego ustalenia prawa do emerytury. W uzasadnieniu, organ podał, że w dniu 8 lipca 2022 roku H. W. złożył wniosek o przeliczenie świadczenia nie przedkładając fizycznie żadnych nowych dowodów oraz nie ujawniając nowych okoliczności, które miałyby wpływ na wysokość przysługującego świadczenia. Z tego względu organ uznał, że brak jest podstaw do przeliczenia emerytury.

[decyzja k. 124 - akta ZUS]

Od powyższej decyzji wniósł, w dniu 16 sierpnia 2022 roku, odwołanie H. W., podnosząc, że ZUS bezzasadnie, w jego ocenie odmówił mu prawa do przeliczenia emerytury na podstawie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2022 r. poz. 504 ze zmianami) dodatkowo wskazał, że do wniosku dołączył on także zaświadczenie Wójta Gminy G., które jego zdaniem powinno być uwzględnione przez ZUS w przeliczeniu emerytury. Żadnego załącznika jednakże nie przedstawił. Odwołujący wniósł także o wyznaczenie mu pełnomocnika z urzędu.

[odwołanie - k. 3]

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

ZUS argumentował, że wnioskodawca ma ustalone prawo do emerytury na podstawie art. 28 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2022 r. poz. 504 ze zmianami) od 10 marca 2011 roku, tj. od ukończenia 65 lat. W ocenie organu H. W. udokumentował łącznie 9 lat, 8 miesięcy i 25 dni okresów składkowych (brak okresów nieskładkowych) przypadający w latach 1963-1974 (9 lat, 8 miesięcy i 25 dni) oraz opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne rolników w latach 1983 – 1994 czyli 12 lat. Z uwagi na brak możliwości ustalenia podstawy wymiaru oraz brak stażu wymaganego do podniesienia świadczenia do najniższej emerytury, emeryturę przyznano w wysokości 24% kwoty bazowej.

Wysokość emerytury przysługującej wnioskodawcy była przy tym przedmiotem postępowania sądowego pod sygnaturą akt VIII U 1943/14, wszczętego w wyniku odwołania wnioskodawcy od decyzji waloryzacyjnej z dnia 7 marca 2014 roku. Postępowanie to zakończyło się prawomocnym wyrokiem z dnia 9 stycznia 2015 roku oddalającym odwołanie. Złożona zaś skarga o wznowienie powyższego postępowania została odrzucona prawomocnym postanowieniem z dnia 28 stycznia 2016 roku wydanym w sprawie VIII U 458/15.

Od (...) wnioskodawca przestał odbierać świadczenie wypłacane drogą pocztową, a w postępowaniu wyjaśniającym z Gminnym Ośrodkiem Pomocy (...) ustalono, że nie odbiera emerytury. Od (...) wypłata emerytury jest zawieszona, wnioskodawca został poinformowany, że wznowienie wypłaty nastąpi na jego wniosek.

W ocenie organu, wnioskodawca, we wniosku z dnia 11 lipca 2023 roku, nie wskazał nowych okoliczności ani dowodów, które mogłyby być podstawą ponownego ustalenia wysokości emerytury.

[odpowiedź na odwołanie od decyzji ZUS k. 5-6 akt VIII U 1797/22]

Pismem z dnia 22 grudnia 2022 roku, pełnomocnik odwołującego wniósł o uwzględnienie odwołania oraz o zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do przeliczenia emerytury, przyznanie pełnomocnikowi wnioskodawcy kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu, podnosząc, że koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części, a także przesłuchanie wnioskodawcy oraz przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków (których dane wnioskodawca wskaże po ich uzyskaniu na terminie rozprawy) na okoliczność przebiegu zatrudnienia, okresów składkowych i nieskładkowych, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, tj. na prawo do przeliczenia emerytury. Pełnomocnik wskazał także na możliwość złożenia dalszych wniosków dowodowych po przesłuchaniu wnioskodawcy, bowiem ten nie ten nie skontaktował się z pełnomocnikiem z urzędu.

[pismo procesowe pełnomocnika odwołującego z dnia 22 grudnia 2022 roku k. 23]

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

H. W. urodził się (...).

[okoliczność bezsporna]

Decyzją (...) z dnia 10 marca 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Ł. przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury w wysokości 414,81 zł od dnia 10 marca 2011 roku tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Z uwagi na brak podstawy wymiaru emerytura przysługuje w wysokości 24,00 % x 2822,66 zł (tj. kwota bazowa) = 677,44 zł. Do emerytury przysługuje część składkowa – zwiększenie z tytułu pracy w gospodarstwie rolnym – ubezpieczenie z tytułu pracy w gospodarstwie rolnym – ubezpieczenie rolne (144 x 1.0 %): 12 x 728,18 zł = 87,38 zł. W ocenie organu H. W. udokumentował łącznie 9 lat, 8 miesięcy i 25 dni okresów składkowych (brak okresów nieskładkowych) przypadający w latach 1963-1974 do tego dwunastoletni okres uzupełniający z tytułu ubezpieczenia rolników.

[decyzja k. 11 akt ZUS, notatka w sprawie zatrudnienia podlegającego kolegialnej ocenie przy ubieganiu się o emeryturę lub rentę k. 9]

Do wniosku o przyznanie wysokości emerytury wnioskodawca załączył m.in. zaświadczenie KRUS, z którego wynikało, iż odwołujący opłacał składki na ubezpieczenie społeczne rolników w okresie od 1 (...) 1983 roku do 31 XII 1994 roku.

[zaświadczenie k.31-33 akr rentowych]

Decyzją z dnia 7 marca 2014 roku, ZUS (...) Oddział w Ł. Inspektorat w Z. dokonał waloryzacji przysługującej H. W. emerytury od dnia 1 marca 2014 roku.

Od decyzji z dnia 7 marca 2014 roku, H. W. wniósł odwołanie. Postępowanie z odwołania zakończyło się prawomocnym wyrokiem z dnia 9 stycznia 2015 roku oddalającym odwołanie.

[decyzja k. 42-43 akt ZUS, wyrok w sprawie o sygn. akt VIII U 1946/14 k. 34 akt VIII U 1946/14]

Decyzją z dnia 7 września 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wstrzymał wypłatę emerytury od 1 września 2020 roku – z uwagi na brak możliwości doręczania świadczeń z przyczyn niezależnych od organu rentowego ponieważ H. W. nie odbiera świadczenia emerytalnego od listonosza.

[decyzja k. 96 akt ZUS, pismo Gminnego Ośrodka Pomoc (...) w G. k. 100]

H. W. nigdy nie był zatrudniony w Urzędzie Gminy G.. Natomiast wnioskodawca był objęty ubezpieczeniem i opłacał składki na ubezpieczenie społeczne rolników z gospodarstwa rolnego w latach 1987-1991.

Wysokość wymierzonych i wpłaconych składek wynosiła:

- w 1987 r. – 4 650,00 zł (składka z gruntów)

- w 1988 r. – 5 810,00 zł (składka osobowa)

- w 1989 r. – 16 080,00 zł (składka osobowa)

- w 1990 r. – 480 00,00 zł (składka osobowa)

- w 1991 r. – 386 200,00 zł (składka na ubezpieczenie wypadkowe, chorobowe) oraz 560 000,00 zł (składka na ubezpieczenie emerytalno-rentowe).

[pismo Wójta Gminy G. z 7 marca 2023 roku k. 36-37]

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2022 r. poz. 504 ze zmianami), prawo do świadczeń (emerytalno- rentowych) lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442).

Zwrot „przedłożenie nowych dowodów” oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie „ujawnienie okoliczności” oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., (...) UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Przedmiotem sporu jest decyzja z dnia 27 lipca 2022 roku, mocą której Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł., na skutek, wniesionego przez H. W. wniosku z dnia 8 lipca 2022 roku, odmówił ponownego ustalenia prawa do emerytury.

Zgodnie z art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2022 r. poz. 504 ze zmianami), w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli:

- po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość;

- decyzja została wydana w wyniku przestępstwa;

- dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe;

- decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego przez osobę pobierającą świadczenie;

- decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność;

- przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organu rentowego.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń w kontekście pkt 1 jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442/.

Zwrot "przedłożenie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie "ujawnienie okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., (...) UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Z kolei w kontekście pkt 6 powoływanego przepisu przesłanką ponownego ustalenia uprawnień są również okoliczności, które powinny być znane organowi rentowemu przy dołożeniu minimum staranności, które jednak na skutek błędu organu rentowego lub przeoczenia nie zostały uwzględnione przed wydaniem decyzji (J. K., Ponowne, s. 26; wyr. SN z 12.1.2001 r., II UK 182/00, OSNAPiUS 2002, Nr 17, poz. 419; wyr. SN z 28.1.2004 r., II UK 228/03, OSNP 2004, Nr 19, poz. 341; wyr. SN z 23.11.2004 r., (...) UK 15/04, OSNP 2005, Nr 11, poz. 161; wyr. SN z 21.9.2010 r., III UK 94/09, L.; post. SN z 5.11.2009 r., II UK 87/09, L.). Chodzi o sytuacje, w których doszło do wydania decyzji organu rentowego nieuwzględniającej bądź błędnie uwzględniającej te okoliczności (istniejące przed wydaniem decyzji), które wpłynęły na wadliwe nabycie prawa do świadczenia lub przyczyniły się do nieuzasadnionej odmowy przyznania świadczeń ubezpieczeniowych w określonej wysokości (K. Antonów, Ustawa, komentarz do art. 114).

Pojęcie błędu organu rentowego, w znaczeniu przepisu art. 114 ust. 1 pkt 6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obejmuje takie sytuacje, w których organ rentowy miał podstawy do przyznania świadczenia, lecz z przyczyn leżących po jego stronie tego nie uczynił. Może to wynikać z zaniedbania tego organu, ale także może to być każda obiektywna wadliwość decyzji (teoria tzw. obiektywnej błędności decyzji), niezależnie od tego, czy jest ona skutkiem zaniedbania, pomyłki, celowego działania organu rentowego, czy też rezultatem niewłaściwych działań pracodawców albo wadliwej techniki legislacyjnej i w konsekwencji niejednoznaczności stanowionych przepisów. Pojęcie to obejmuje również niedopełnienie przez organ rentowy obowiązku działania z urzędu na korzyść osób uprawnionych do świadczeń emerytalno-rentowych. /III AUa 1471/19 - wyrok SA Wrocław z dnia 04-03-2020/ Za błąd organu uznaje się każdą obiektywną wadliwość niezależnie od tego czy jest ona skutkiem zaniedbania, pomyłki czy też np. wadliwej legislacji./Wyrok SA w Szczecinie z dnia 2 kwietnia 2020 r III AUa 604/19, LEX nr 3049596/

Mając to na uwadze generalnie wskazać należy, iż celem ponownego ustalenia w trybie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest ponowne rozstrzygnięcie o uprawnieniach, które powstały ex lege przed wydaniem weryfikowanej decyzji emerytalno-rentowej. Uzasadnieniem dla ponowienia postępowania zakończonego prawomocną decyzją organu rentowego, wyznaczającym jego cel, jest niezgodność zawartego w niej rozstrzygnięcia z ukształtowaną ex lege sytuacją prawną zainteresowanego, powstałą np. na skutek popełnionych przez organ rentowy uchybień normom prawa materialnego, czy procesowego. W kolejnym postępowaniu organ rentowy dąży więc do ustalenia, czy popełnione uchybienia lub przedłożone dowody albo ujawnione fakty mają wpływ na zmianę dokonanych wcześniej ustaleń. Bezpośrednim celem ponownego postępowania jest rozstrzygnięcie o uprawnieniach zainteresowanego według stanu faktycznego z chwili wydania weryfikowanej decyzji rentowej. Ponowne ustalenie prawa w trybie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej stanowi zatem nadzwyczajną kontynuację poprzedniego postępowania przed organem rentowym, zmierzając do podważenia jego decyzji wówczas, gdy uprawomocniła się ona wskutek upływu terminu odwołania. /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 sierpnia 2019 r. III AUa 1092/18/

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że skoro przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w oparciu o wniosek z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to obowiązkiem organu rentowego a następnie Sądu orzekającego, była w pierwszej kolejności ocena, czy wystąpiły określone w tym przepisie przesłanki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie wniosku.

Należało zatem ustalić i ocenić, czy względnie popełnione uchybienia lub przedłożone dowody albo ujawnione fakty mają wpływ na zmianę dokonanych wcześniej ustaleń i poprzednio wydanej decyzji. Ocena, że przesłanki te nie były spełnione (wnioskodawca nie przedłożył nowych dowodów ani nie ujawnił okoliczności istniejących przed wydaniem tej decyzji, które miały wpływ na prawo do świadczeń, nie miały miejsca uchybienia organu rzutujące naprawo lub wysokość świadczenia) powinna prowadzić do odmowy ponownego ustalenia świadczenia przez organ rentowy oraz oddalenia odwołania przez Sąd, bez potrzeby merytorycznego zbadania wysokości świadczenia przysługującego ubezpieczonej. Bez spełnienia przesłanek formalnych wniosku z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prowadzenie postępowania dotyczącego merytorycznej oceny wysokości świadczenia, jest bezcelowe i bezprzedmiotowe.

W niniejszej sprawie nie zgłoszono takich dowodów, nie wskazano okoliczności czy błędów – co skutkowało oddaleniem odwołania. Odwołujący, co prawda przy pomocy sądu, przedstawił dokument wystawiony przez Wójta Gminy G., którego wcześniej w aktach nie było, ale po pierwsze, dokument ten został powołany dopiero w toku procesu, a nie przed wydaniem zaskarżonej decyzji, a po wtóre – dane wynikające z tego zaświadczenia były nie tylko znane organowi rentowemu, ale także uwzględnione przy wyliczeniu wysokości emerytury.

Żadna, z wymienionych powyżej ustawowych przesłanek, w szczególności przesłanka przedłożenia nowych dowodów lub ujawnienia nowych okoliczności istniejących przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość, nie wystąpiła zatem w przedmiotowym stanie faktycznym.

Przy wyliczaniu wysokości świadczenia ubezpieczonego uwzględniono bowiem przypadający w latach 1983-1994 dwunastoletni okres uzupełniający z tytułu ubezpieczenia rolników.

Należy tu zauważyć, że pojęcie „okoliczności” zawarty w art. 114 ustawy emerytalnej występuje w dwóch znaczeniach: 1) okoliczności faktycznych oraz 2) okoliczności sprawy. W tym drugim znaczeniu chodzi o ogół wymagań formalnych i materialnoprawnych związanych z ustalaniem decyzją ZUS prawa np. do przeliczenia świadczenia. Ujawnieniem „okoliczności” w rozumieniu tego przepisu może być stwierdzenie, że wcześniejsza decyzja organu rentowego (odmawiająca prawa do przeliczenia świadczenia) opierała się na błędnej wykładni przepisu normującego jeden z warunków nabycia prawa, w tym przypadku do ponownego przeliczenia emerytury. Taka sytuacja może mieć miejsce np. gdy obiektywnie wadliwa decyzja ZUS odmawiająca np. przeliczenia świadczenia jest efektem konsekwentnego nieuwzględniania przez organ rentowy wykładni cytowanej Ustawy emerytalnej dokonywanej w różnych sprawach przez Sąd Najwyższy (wyrok Sądu Najwyższego Izby Pracy z dnia 12 października 2017 roku w sprawie (...) UK 406/17 i wyrok Sądu Najwyższego Izby Pracy z dnia 3 października 2017 roku w sprawie II UK 416/17). W niniejszej sprawie organ w sposób prawidłowy jednak dokonał zarówno wykładni przepisów ustawy, jak i poprawnie ustalił stan faktyczny.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że z chwilą wniesienia odwołania wnioskodawca stał się stroną postępowania cywilnego, a organ rentowy jego przeciwnikiem procesowym. Podporządkowanie się obowiązującym w procesie cywilnym zasadom, w tym zasadzie kontradyktoryjności, wymaga, aby strony powoływały dowody na poparcie swych twierdzeń, albowiem sądy ustalają fakty na podstawie dowodów. Sąd nie jest zobowiązany do poszukiwania dowodów z urzędu, gdyż w myśl zasady kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach. To strony są dysponentem toczącego się postępowania dowodowego i to one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Powyższe jasno wynika z art. 3 k.p.c., który wskazuje, że na stronach spoczywa obowiązek dawania wyjaśnień co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i przedstawiania dowodów na ich poparcie. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 2009 roku w sprawie sygn. akt IV CSK 71/09 (LEX nr 737288) przedstawił pogłębione wywody w przedmiocie ciężaru dowodu, z którymi zgodzić się należy, wskazując, że kwestia ta może być rozpatrywana w aspekcie procesowym i materialnoprawnym. Aspekt procesowy (formalny) dotyczy obowiązków (powinności) stron procesu cywilnego w zakresie przedstawiania dowodów potrzebnych do rozstrzygnięcia sprawy. Wynika on z treści art. 3 k.p.c. oraz 232 k.p.c. Aspekt materialnoprawny dotyczy natomiast negatywnych skutków, jakie wiążą się z nieudowodnieniem przez stronę faktów, z których wywodzi ona skutki prawne (art. 6 k.c.). Przyjmuje się, że przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki, jest nie tyle jej prawem czy obowiązkiem procesowym, co ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa, przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony nakazuje jej podjąć wszelkie czynności procesowe w celu udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne skutki prawne. Należy przy tym pamiętać, że sąd rozstrzyga sprawę według właściwego prawa materialnego na podstawie koniecznych ustaleń faktycznych uzyskanych dzięki zebranym środkom dowodowym. Na te właśnie ustalenia składają się dowody, które przedstawiają w pierwszej kolejności same strony, zgodnie z brzmieniem art. 232 k.p.c.

Wnioskodawca nie tylko nie przedstawił nowych dowodów, ale nie stawił się na wezwanie sądu celem złożenia wyjaśnień, ale nawet nie skontaktował się ze swoim pełnomocnikiem ustanowionym z urzędu.

Wobec powyższego, Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c oddalił odwołanie.

O wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu, Sąd orzekł w oparciu o art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1144) w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) wraz z podatkiem od towaru i usług.