Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

do całości wyroku

Decyzją z dnia 26 maja 2020 r. znak: Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił B. K. prawa do świadczenia postojowego, powołując się na art. 15 zq ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374).

Na uzasadnienie podano, że B. K. nie podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz jako wspólnik spółki prawa handlowego spółki jawnej. Świadczenie postojowe przysługuje zaś wyłącznie osobom prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów prawa przedsiębiorców lub na podstawie innych przepisów szczególnych. Tym samym, nie został spełniony warunek nabycia prawa do świadczenia postojowego.

/ decyzja k 6 akt ZUS/

W odwołaniu od powyższej decyzji B. K., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o jej zmianę i zasądzenie kosztów postepowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Skarżąca argumentowała, że prowadzi działalność gospodarczą jako wspólnik spółki jawnej. W związku z tym został spełniony warunek wskazany w art. 15 zq ust. 1 pkt 1 ustawy (...)19. Abstrahując od powyższego, wnioskodawczyni powołała się na treść art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który stanowi, że za osobę prowadzącą działalność gospodarczą uważa się także wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej lub partnerskiej. Przy założeniu zatem, że skarżąca podlega ubezpieczeniom społecznym jako wspólnik spółki osobowej, nie pozostaje wykluczona z kręgu osób uprawnionych do świadczenia postojowego. Ustawa ta odwołuje się bowiem do osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie innych przepisów szczególnych (niż przepisy ustawy Prawo przedsiębiorców). W ocenie skarżącej zasadność tego stanowiska potwierdza także treść uzasadnienia do ustawy które wskazuje iż zakresem ustawy winny być objęte grupy najbardziej zagrożone tj. m.in. prowadzące działalność gospodarczą i opłacające składki same za siebie. Tym samym, skoro wspólnik spółki jawnej w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych traktowany jest jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą i zobowiązany jest samodzielnie odprowadzać składki na ubezpieczenia społeczne to jest uprawniony do świadczenia postojowego. Zdaniem strony odwołującej za przyznaniem ubezpieczonej świadczenia postojowego przemawia również treść ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z której to wynika, że podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku spółek osobowych, a taka jest spółka jawna -są jej wspólnicy.

/odwołanie k. 4-8/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację prezentowaną w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k. 16-16 v/

W toku procesu strona odwołująca przedstawiła pisemne stanowisko Biura Rzecznika Małych i Średnich (...) w przedmiocie rozumienia pojęcia osoby prowadzącej pozarolniczej działalności gospodarczej na gruncie art. 15 zq ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374) zbieżne ze stanowiskiem procesowym wnioskodawczyni.

/pismo k. 32-34 v./

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny

Wnioskodawczyni B. K. jest wspólnikiem w spółce (...), (...) spółka Jawna NIP (...). Spółka została zarejestrowana 24 lipca 2019 r.

/ bezsporne, odpis z KRS k. 10 -14 oraz k.1- 3 akt ZUS/

Wnioskodawczyni była zgłoszona do ubezpieczeń społecznych jako wspólnik ww. spółki prawa handlowego – spółki jawnej.

bezsporne

W dniu 3 maja 2020 r. B. K. złożyła w organie rentowym wniosek o świadczenie postojowe.

wniosek k. 5 akt ZUS

W konsekwencji powyższego wydano zaskarżona decyzję.

/ decyzja k 6 akt ZUS/

W ocenie organu rentowego wnioskodawczyni spełnia wszystkie warunki do przyznania świadczenia postojowego z wyjątkiem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 zq ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374).

/ bezsporne/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Odwołanie wnioskodawczyni jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

Krąg podmiotów uprawnionych do świadczenia postojowego wyznacza treść art. 15 zq ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (poz. 374) – tzw. tarczy antykryzysowej 3.0 (zwanej dalej „ustawą (...)19”).

Na wstępie należy zasygnalizować, że z uwagi na epidemię (...)19 zaistniała potrzeba wprowadzenia szczególnych rozwiązań, mających na celu przeciwdziałanie negatywnym skutkom gospodarczym tej sytuacji. Konieczne stało się opracowanie pakietu osłonowego dla przedsiębiorców, zapobiegającego zwłaszcza utracie płynności w ramach prowadzonych przez nie działalności. Powołana ustawa miała pozwolić na uruchomienie nadzwyczajnych instrumentów wspierających przedsiębiorców w tym okresie (druk sejmowy nr 299). Jednym z nich jest świadczenie postojowe. Zdaniem sądu, świadczenie to jest adresowane do osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, z pominięciem spółek, zarówno osobowych (poza spółką cywilną), jak i kapitałowych i ma na celu wspieranie wskazanego kręgu przedsiębiorców.

Zgodnie z art. 15 zq ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r., świadczenie postojowe przysługuje osobie prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 1292) - Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych, zwanej dalej "osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą".

Definicja przedsiębiorcy, zawarta w art. 4 Prawa przedsiębiorców stanowi, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. Przedsiębiorcami są także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Patrząc od strony funkcjonowania spółek, jedynie wspólnicy spółki cywilnej są przedsiębiorcami. Patrząc przez pryzmat art. 15 zq ust. 2 ustawy (...)19, nie budzi wątpliwości fakt, że osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą – w rozumieniu tej ustawy – może być wyłącznie osoba fizyczna.

W przedmiotowej sprawie argumentacja skarżącej sprowadza się do założenia, że na wspólnikach spółek osobowych ciąży obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne, co zbliża ich sytuację do osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, w powiązaniu z tym, że uzasadnieniem wprowadzenia świadczenia postojowego miało być odciążenie osób, które odprowadzają składki na ubezpieczenie społeczne „same za siebie”. W konsekwencji, świadczenie postojowe, w zamyśle, miało przysługiwać także innym osobom niż prowadzące „jednoosobowe działalności gospodarcze”, jeżeli w sferze ubezpieczeń społecznych funkcjonują na analogicznych zasadach.

Takie założenie w ocenie Sądu jest pobieżne i nie uwzględnia zarówno wykładni gramatycznej, jak i celowościowej ustawy (...)19.

Bez wątpienia, świadczenie postojowe przysługuje osobie prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców. Powstaje pytanie, co miał na myśli ustawodawca, używając – w dalszej części przepisu – zwrotu: „lub innych przepisów szczególnych”, zwłaszcza, że następnie sumarycznie określa te osoby jako "prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą".

Skarżąca podnosiła - wspierając się także stanowiskiem Biura Rzecznika Małych i Średnich (...), że owe „przepisy szczególne” to art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Stanowi on, że za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się także wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej lub partnerskiej. Wskazać należy na konstrukcję powyższego przepisu. W świetle jego literalnego brzmienia za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się: 1) osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych, z wyjątkiem ust. 6a; (…) 4) wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej lub partnerskiej. Można w nim dostrzec wyraźne odgraniczenie podmiotów, o których mowa w pkt 1, gdzie jest odesłanie do Prawa przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych od podmiotów wskazanych w pkt 4. Ujęcie pkt 1, wskazujące na osobę prowadzącą działalność gospodarczą jest kompatybilne z art. 15zq ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy (...)19, co pozwala przyjąć spójność tych regulacji, negowaną przez skarżącego.

Bez wątpienia wspólnicy spółek jawnych (jak i innych osobowych) nie są osobami prowadzącymi działalność gospodarczą na podstawie ustawy Prawo przedsiębiorców. Przedsiębiorcami są spółki, których są wspólnikami. Pytanie dalsze to takie, czy można zaliczyć wspólników do osób prowadzących działalność gospodarczą „na podstawie innych przepisów szczególnych”.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy systemowej nie jest „innym przepisem szczególnym” w rozumieniu art. 15 zq ustawy (...)19. Definiuje jedynie kogo, na potrzeby (tylko) tej ustawy, uznaje się za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność. Wskazane w nim osoby jedynie w zakresie ubezpieczenia społecznego należy traktować tak, jak osobę prowadzącą pozarolniczą działalność. Inaczej mówiąc, reguluje jedynie „rodzaje osób ubezpieczonych”, ograniczając swój zakres do kwestii podlegania ubezpieczeniom społecznym. Wskazane osoby, w tym wymienione w pkt 4, dla celów ubezpieczeń społecznych traktowane są jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność. Przepis ten nie ustanawia natomiast, kto jest prowadzącym działalność gospodarczą, albowiem o tym przesądza Prawo przedsiębiorców lub inne przepisy szczególne. Pojęcie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność jest pojęciem sformułowanym dla potrzeb ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i dotyczy osób, które wykonują różnego rodzaju działalność na własny rachunek (zob. P. Kostrzewa, Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych. Komentarz, LEX/el. 2014). Tej interpretacji nie można w sposób dowolny przekładać na regulacje ustawy (...)19.

Skoro w art. 15 zq ustawy (...)19 mowa jest o odniesieniu do „innych przepisów szczególnych”, należy wskazać, o jakie przepisy może chodzić. Te inne przepisy szczególne to na przykład ustawa o rzemiośle bądź inne dające się zakwalifikować jako należące do przepisów prawa gospodarczego, regulujące status i zasady funkcjonowania przedsiębiorców.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że wspólnik spółki jawnej jest uznawany za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność na mocy art. 8 ust. 6 pkt 4 cytowanej ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, jednak nie jest osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej, gdyż taką osobą jest spółka jawna, a nie jej wspólnik (por. wyrok SA w Katowicach z 12.3.2019 r., III AUa 2348/18). W przywołanym orzeczeniu Sąd Apelacyjny ocenił, że konstrukcja prawna spółki jawnej wyklucza z kręgu osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej wspólnika spółki jawnej, ponieważ to nie on, lecz spółka jawna, której jest wspólnikiem, prowadzi zawodowo we własnym imieniu działalność gospodarczą. W konsekwencji, wspólnicy spółki jawnej, jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność w rozumieniu art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podobnie jak wspólnik jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólnicy spółki komandytowej lub partnerskiej nie mogą być traktowani jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu pkt 1 cytowanego przepisu, ponieważ zostali wyłączeni z tego kręgu w wyniku wyraźnego uznania ich za osoby prowadzące pozarolniczą działalność – art. 8 ust. 6 pkt 4, niebędące osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność gospodarczą – art. 8 ust. 6 pkt 1 (ujęcie węższe), natomiast o podleganiu przez nich ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej decyduje samo posiadanie statusu wspólnika spółki jawnej. Ze statusem tym nie musi być powiązane faktyczne prowadzenie tej działalności. Jest to istotna różnica w zasadach podlegania ubezpieczeniom społecznym, z jednej strony, osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność, a z drugiej – wspólników spółek prawa handlowego. W jednym z ostatnich wyroków SA w Szczecinie przypomniał, że podstawowe znaczenie dla objęcia ubezpieczeniem społecznym osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą ma fakt rzeczywistego wykonywania tej działalności, na dodatek w sposób ciągły i o charakterze zarobkowym. Działalność gospodarcza to prawnie określona sytuacja, którą trzeba oceniać na podstawie zbadania konkretnych okoliczności faktycznych, wypełniających znamiona tej działalności lub ich niewypełniających (por. wyrok z 23.1.2020 r., III AUa 403/19). Takiego wymogu nie stawia się wspólnikom, w tym spółek osobowych. Zatem spojrzenie z tej perspektywy zdaje się negować tezę o tym, że ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych jest „innym przepisem szczególnym” w myśl art. 15 zq ustawy (...)19. Pogląd ten doczekał się potwierdzenia w doktrynie (por. M. Barański (w): Komentarz do niektórych przepisów ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (red. K.W. Baran), LEX/el. 2020 i A. Bartosiewicz, Tarcza antykryzysowa. Szczególne rozwiązania w prawie podatkowym, rozliczeniach ZUS i wybranych aspektach prawa pracy związane z COVID-19, LEX/el.). Wskazano w niej, że wspólnicy spółki jawnej, jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność w rozumieniu ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, podobnie jak wspólnik jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólnicy spółki komandytowej lub partnerskiej, nie mogą być traktowani jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, ponieważ zostali wyłączeni z tego kręgu w wyniku wyraźnego uznania ich za osoby prowadzące pozarolniczą działalność (na podstawie art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy systemowej) niebędące osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność gospodarczą, o których stanowi art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy (zob. także wyjaśnienia Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, Departament (...) z 1.06.2020 r., (...).052.328.2020. (...)). Kategorie osób wskazane m.in. w art. 8 ust. 6 pkt 1 i pkt 4 ustawy systemowej należą do osób prowadzących pozarolniczą działalność, ale są to kategorie odrębne i w odmienny sposób potraktowane w zakresie prawa do świadczenia postojowego.

Dodatkowo, analizując art. 8 ust. 6 ustawy systemowej, należy podkreślić, że stanowi on jak rozumieć osobę prowadzącą pozarolniczą działalność dla celów ubezpieczeniowych (w sferze ubezpieczeń społecznych), nacisk położony jest, jak już wskazano, na faktyczne prowadzenie działalności, co wynika także z uregulowania art. 13 pkt 4 ustawy systemowej, zgodnie z którym, wyłączeniu z ubezpieczenia podlegają okresy, na które wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie art. 36aa oraz przepisów ustawy Prawo przedsiębiorców. W przypadku natomiast osób, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt. 4 ustawy systemowej (tj. wspólnik jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, wspólnik spółki jawnej, komandytowej lub partnerskiej), ww. ustawa nie uzależnia podlegania tych osób ubezpieczeniom społecznym od prowadzenia działalności przez wskazane spółki. Przepis ten wskazuje zatem, że tytułem do podlegania ubezpieczeniom społecznym jest sam status osoby, o której mowa w art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy systemowej, innymi słowy „bycie wspólnikiem”. Jest to kolejny argument przemawiający za wyodrębnieniem i odmiennym potraktowaniem tych kategorii. Podmioty te, w sferze prawa ubezpieczeń społecznych, nie są zatem tożsame i nie może tego zmienić założenie o opłacaniu składek na zasadzie „sami za siebie”. Powołany przepis – dla potrzeb podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym – wyraźnie rozróżnia wspólników spółek osobowych jako kategorię odrębną od osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych, co w konsekwencji oznacza, że wspólnicy nie mogą być traktowani jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 8 ust. 6 pkt 1 ww. ustawy. Pozostaje to w ścisłym związku z uregulowaniami ustawy z 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2020r., poz. 1526), z przepisów którego wynika, że spółka jawna jest spółką osobową, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową i ma zdolność prawną. Zgodnie z art. 8 § 1 ww. Kodeksu spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą i podlega wpisowi do Krajowego Rejestru Sądowego. Oznacza to przyznanie określonego statusu spółce, a nie wspólnikom.

Powyższe zważania, zgodnie z intencjami wnioskodawczyni i jego argumentacją, mogłyby ewentualnie spowodować poszukiwanie wykładni celowościowej ustawy (...)19, ale i ta prowadzi do odmiennych, niż wskazuje skarżący, wniosków. W uzasadnieniu do projektu tej ustawy faktycznie znajduje się wskazanie, że świadczenie postojowe jest przeznaczone dla najbardziej zagrożonych grup, do których należą „osoby prowadzące działalność gospodarczą, opłacające składki same za siebie ”. Takimi osobami mogliby być wspólnicy spółek jawnych (i innych osobowych), również dotknięci skutkami pandemii tak samo jak osoby prowadzące działalność gospodarczą w oparciu o wpis do (...). Należy jednak podkreślić, że tego typu argumentacja mogłaby znaleźć rację bytu dopiero w sytuacji braku jednoznacznych wyników wykładni językowej ww. przepisów. Poza tym, taki zwrot uzasadnienia nie przesądza o tym, że każdy, a limine, kto opłaca składki „sam za siebie” jest uprawniony do świadczenia postojowego. W żadnym wypadku takie sformułowanie nie stanowi podstawy do nieuzasadnionej wykładni rozszerzającej zakresu podmiotowego świadczenia postojowego.

Ustawodawca w sposób wyraźny ograniczył krąg osób uprawnionych do powyższego świadczenia, jak również przesłanki nabycia do niego prawa. Tak uczynił zresztą również w przypadku innych instrumentów wspierających przedsiębiorców, formułując szereg przesłanek pozytywnych i negatywnych. W konstrukcji świadczenia postojowego dominuje funkcja alimentacyjna i dochodowa. Ze względu na pełnione przez to świadczenie funkcje, może być ono postrzegane jako świadczenie stanowiące substytut wynagrodzenia lub dochodu, które nie może być pobierane lub uzyskiwane z przyczyn niezależnych od osoby uprawnionej. Wskazać jednak należy, że przysługuje ono na podstawie specjalnej ustawy, której przepisy mają charakter bezwzględnie obowiązujący i nie dopuszczają nieuprawnionej wykładni per favorem. To, że wspólnicy spółek osobowych, zgłoszeni do ubezpieczeń, opłacający składki „sami za siebie” w tym obszarze są traktowani jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, nie kreuje prawa do innych uprawnień, w tym świadczenia postojowego, albowiem jego konstrukcja nie jest oparta na instrumentach ubezpieczeń społecznych, w tym na sposobie opłacania składek na to ubezpieczenie. Jest to świadczenie dedykowane osobom fizycznym, u których przestój działalności, jako przedsiębiorców, zrodził zagrożenie dla dalszego funkcjonowania, wręcz bytu i egzystencji. Trudno dopatrzeć się takiego założenia w odniesieniu do spółek prawa handlowego, choćby osobowych. Można tutaj wskazywać na pewną dychotomię, gdyż na gruncie prawa przedsiębiorców wspólnik spółki jawnej nie jest przedsiębiorcą, a z punktu widzenia ubezpieczeń społecznych – jest (por. wyrok SN z 13 września 2010 r., II UK 82/10). W przypadku jednak prawa do świadczenia postojowego decyduje kwalifikacja z punktu widzenia regulacji dotyczących działalności gospodarczej, tj. jak daną osobę czy też podmiot postrzegają te właśnie przepisy. Świadczenie postojowe nie powinno być kwalifikowane jako świadczenie z ubezpieczenia społecznego, a szeroko pojmowane świadczenie dla przedsiębiorców, dlatego przesądzający powinien być status uprawnionego w rozumieniu przepisów prawa handlowego i gospodarczego, a nie prawa ubezpieczeń społecznych. / por w tym zakresie Wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z 6.10.2020 r. IV U 670/20/

Reasumując, ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie rozstrzyga kwestii statusu przedsiębiorcy ani podstawy prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz wskazuje wyłącznie na zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym podmiotów w niej wskazanych. Z kolei, przepis art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie jest podstawą prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej przez wspólników spółki jawnej. Wspólnicy tych spółek podlegają ubezpieczeniom społecznym w okresie prowadzenia działalności przez spółkę, a nie posiadania statusu wspólnika, mimo niewykonywania przez spółkę działalności.

W świetle powołanych wyżej przepisów i argumentacji prawnej, działając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 KPC, Sąd odwołanie oddalił.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni

J.L.