Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 września 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpoznaniu wniosku z dnia 24 maja 2023 r., odmówił Z. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji, organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 29.08. 2023 r. , po rozpoznaniu sprzeciwu, od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, ustaliła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy, zatem nie spełnia wszystkich warunków do przyznania w/w świadczenia.

(decyzja – nienumerowana strona pliku I akt ZUS)

Odwołanie od przedmiotowej decyzji złożył Z. N., w dniu 20.10.2023r. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i uznanie go za niezdolnego do pracy, na podstawie przedstawionej dokumentacji medycznej. Oraz dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ortopedii i neurologii. W uzasadnieniu podkreślił, z posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

(odwołanie – k. 3-4)

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 8-9)

Na ostatniej rozprawie z dnia 5 sierpnia 2024 r. – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku – wnioskodawca poparł odwołanie, natomiast pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

(stanowiska końcowe stron na rozprawie z dnia 5.08. 2024 r. e-protokół rozprawy z dnia 5.08. 2024 r płyta CD k. 77)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. N. urodził się (...) Ma wykształcenie zawodowe – z zawodu jest elektromonterem, kierunek elektromechanika. Pracował jako elektromonter do stycznia 2021r. Obecnie , od lutego 2024r., pracuje na podstawie umowy o pracę tymczasową jako ochroniarz, w zakładzie pracy chronionej. Posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności o symbolu 05R i 10N – do końca lutego 2026r.

(zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z dnia 5.08. 2024 r płyta CD k. 77 )

W dniu 24 maja 2023 r. wnioskodawca złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 1-3 verte pliku I akt ZUS)

Lekarz Orzecznik ZUS, orzeczeniem z dnia 28.067.2023r., rozpoznał u ubezpieczonego przepuklinę jądra miażdżystego L4-L5 po operacji mikrodyscektomii , w listopadzie 2022r., i spondylozie L4-L5 , bez istotnej dysfunkcji ruchowej , dnę moczanową, cukrzycę typu 2 . Do opinii załączona została opinia lekarza konsultanta neurologa z dnia 13.07.2023r. , który stwierdził: „po operacji kręgosłupa L-S w listopadzie 2022r., po przebytych rehabilitacjach z poprawą , bez deficytów ruchowych , objawów rozciągowych ani lateralizacji w badaniu neurologicznym – zdolny do pracy” .

Na podstawie analizy dokumentacji, załączonej do sprawy Lekarz Orzecznik, nie znalazł takiego naruszenia sprawności organizmu, które mogłoby dawać podstawy do orzeczenia świadczenia rentowego. Orzeczeniem z dnia 28.07. 2023 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(opinia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 28.07.2023 r . – k. 68 dokumentacji medycznej ZUS, opinia konsultanta neurologa k. 50 akt ZUS )

Z. N. złożył sprzeciw od w/w orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS.

(sprzeciw – k. 69/70 dokumentacji medycznej ZUS)

Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u ubezpieczonego przewlekły zespól bólowy kręgosłupa L/S, bez istotnej dysfunkcji ruchowej i bez objawów korzeniowych. Przebył operację mikrodyscektomii ( (...)) z powodu dyskoparuii L4-L5 i rwy kulszowej prawostronnej. Zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa Ci L/s . Dna moczanowa , cukrzyca typu 2 , hiperlipidemia, wole guzkowe obojętne, przebyta operacja żylaków powrózka nasiennego po stronie lewej 2004r. małopłytkowość. Alkoholizm i zespól abstynencyjny ( (...)) w wywiadzie , nikotynizm w wywiadzie.

W ocenie Komisji Lekarskiej ZUS, ubezpieczony, nie jest niezdolny do pracy. Orzeczeniem z dnia 29.08. 2023 r., Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

(opinia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 29.08.2023 r. – k. 74/75 dokumentacji medycznej ZUS)

W konsekwencji, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wydał zaskarżoną decyzją z dnia 21.09. 2023 r.

(decyzja – nienumerowana strona pliku I akt ZUS)

Wnioskodawca cierpi na zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinaka szyjnego i lędźwiowo krzyżowego bez istotnych deficytów neurologicznych. Przebyty, w dniu 2.11.2022r. , zabieg operacyjny odcinaka LS kręgosłupa - mikrodyscektomię L4/L5 z spondylodezą L4/L5 implantem oraz stabilizację przezskórną przeznasadową L4/L5. Po zabiegu operacyjnym, został wypisany do domu w stanie dobrym bez pogorszenia neurologicznego, chodzący samodzielnie i sprawnie. Wnioskodawca był poddany rehabilitacji. Aktualnie wnioskodawca skarży się na bóle odcinaka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, promieniujące do prawych kończyn oraz drętwienie rąk. Odczuwa bóle pięty prawej przy chodzeniu, z powodu ostrogi piętowej . Te dolegliwości nie naruszają, w znacznym stopniu sprawności organizmu wnioskodawcy , nie powodują niezdolności do pracy.

Biegła neurolog - wskazała , że nie jest konieczna opinia innego biegłego , poza biegłymi, wskazanymi przez Sąd ( w postanowieniu z dnia 10.11.2023r. k.7

(pisemna opinia biegłego neurologa z dnia 8 grudnia 2023 r. – k. 14-16 )

W dniu 25.01.2024r. wnioskodawca przedstawił zastrzeżenia do opinii biegłego neurologa . W piśmie podał, że w dniu 21 stycznia 2024r. uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał złamaniu odcinak lędźwiowego kręgosłupa i miednicy – złamania kręgów odcinka lędźwiowego. Wnioskodawca załączył dokumentację medyczną. Wniósł o wydanie uzupełniającej opinii przez biegłego neurologa .

(pismo wnioskodawcy z zastrzeżeniami do opinii neurologa k. 25-26, dokumentacja medyczna k. 27, 28)

W opinii uzupełniającej , biegła neurolog, na podstawie postanowienia Sądu z 25.04.2024r. (k. 40), po zapoznaniu się z , dokumentacją, złożoną przez wnioskodawcę w dniu 25.01.2024r. , [ a zatem, po sporządzeniu przez biegłą neurolog opinii {8.12.2023r. } [ i po dniu wydania zaskarżonej decyzji ZUS { 21.09.2023r. }] wskazała, że w punkcie 4 opinii podstawowej, zawarła dane związane z operacją odcinka LS kręgosłupa. Wyjaśniła, że poziom posiadanych przez wnioskodawcę, kwalifikacji, to inna kategoria – niż zajmowane , ostatnio, stanowisko. Biegła podtrzymała, przedstawioną w opinii podstawowej, konkluzję - orzeczniczą.

( pisemna opinia uzupełniająca biegłej neurolog z dnia 10 maja 2024r. k. 58)

Badanie wnioskodawcy, przez biegłego ortopedę, odbyło się w dniu 7.03.2024r. w gabinecie lekarskiemu w Sądzie Okręgowym w Łodzie. Biegły ortopeda wskazał, że – do gabinetu – wnioskodawca wszedł samodzielnie , rozebrał się samodzielnie. W pozycji stojącej widoczne blizny pooperacyjne kręgosłupa lędźwiowego. Znaczne wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych . Ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego o 10 stopni we wszystkich płaszczyznach ruchu . Usztywnienie kręgosłupa lędźwiowego w operowanym odcinku. Wnioskodawca poinformował biegłego , że w dniu 21.01.2024r. upadł i doznał urazu kręgosłupa lędźwiowego ze złamaniem wyrostków poprzecznych L1,L2 i L3. Aktualnie jest pod kontrolą poradni neurochirurgicznej, Biegły – wskazał, że wnioskodawca, na kozetkę położył się samodzielnie z trudnością. Dodatni objaw L.`a obustronnie przy 40 st. W zakresie ortopedycznym, ruchomość stawów kończyn dolnych symetryczna. Dominują dolegliwości neurologiczne w zakresie kończyn dolnych.. Biegły ortopeda rozpoznał u wnioskodawcy: zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa , stan po leczeniu operacyjnym kręgosłupa- w dniu 2.11.2022r. , stan po urazie kręgosłupa , doznanego w dniu 21.01.2024r. ze złamaniem wyrostków poprzecznych L1, L2,L 3 . Biegły podkreślił, że wnioskodawca potwierdził brak aktualnie leczenia ortopedycznego, co implikuje uzasadnioną, zdaniem biegłego, tezę, że schorzenia z zakresu ortopedii , nie naruszają sprawności organizmu wnioskodawcy w stopniu , powodującym niezdolność do pracy . Fakt, że wnioskodawca przebył uraz kręgosłupa w dniu 21.01.2024r. nie jest jednoznaczny z powstaniem długotrwałej niezdolności do pracy, ponieważ, doznane obrażenia, powstały po dacie wydania decyzji przez ZUS i rokują pełne wyleczenie w przyszłości . Biegły ortopeda nie stwierdził znacznego naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy .

Biegły stwierdził brak podstaw do powoływania innych , poza wskazanymi, przez Sąd ,biegłych

(pisemna opinia biegłego ortopedy z dnia 20 kwietnia 2024 r. – k. 34-37)

W dniu 25.05.2024r. wnioskodawca przedstawił zastrzeżenia do opinii biegłego ortopedy. W piśmie ponownie podniósł , że w dniu 21 stycznia 2024r. uległ wypadkowi, wyniku którego doznał złamania odcinak lędźwiowego kręgosłupa i miednicy – złamania kręgów odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Wnioskodawca podał, ze od 2012 r. korzysta z rehabilitacji w Ośrodku (...) w Ł. Kolejny cykl zabiegów ma zaplanowany na okres 20.05.2024-4.06.2024r. . Wnioskodawca podał, że, obecnie pracuje jako pracownik ochrony , świadcząc parce w pozycji siedzącej ok. 20 godzin, odczuwa bóle przy chodzeniu po schodach, promieniujące do kolan i stóp. . Po skończonej pracy ma problemy z mówieniem , odczuwa bóle głowy. Wnioskodawca załączył dokumentację medyczną : z gabinetu neurochirurgicznego z dnia 28.04.2024 i plan zabiegów rehabilitacyjnych, wyznaczonych na okres 20.05.2024-4.06.2024r.

(pismo wnioskodawcy z zastrzeżeniami do opinii ortopedy k. 50-52, dokumentacja medyczna k. 53, 54)

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił na podstawie powołanych dowodów, na które składała się dokumentacja, załączona do akt przedmiotowej sprawy, dokumentacja, znajdująca się w aktach organu rentowego, dokumentacja medyczna złożona przez wnioskodawcę, a nadto pisemne opinie biegłych z zakresu neurologii i ortopedii .

Na fakt ustalenia, czy stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy powoduje niezdolność do pracy, a jeśli tak, to w jakim wymiarze, Sąd dopuścił dowód z pisemnych opinii biegłych , zawnioskowanych przez Z. N. : neurologa i ortopedę. Wskazania bowiem wymaga, iż Sąd nie dysponując specjalistyczną wiedzą medyczną musiał posiłkować się przy rozstrzyganiu istoty sprawy opinią biegłych sądowych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, obszerną dokumentacją medyczną odwołującej się oraz po przeprowadzeniu badania przedmiotowego biegli sądowi nie stwierdzili niezdolności do pracy ubezpieczonego, czyli uznali go za zdolną do pracy zarobkowej, co pozostawało w zgodzie ze stanowiskiem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 29.08.2023 r.

Zdaniem Sądu, opinie biegłych, są kompleksowe, wszechstronne, wiarygodne i znakomicie , merytorycznie uzasadnione. Sporządzone zostały przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie odwołującego się oraz aktualne badania przedstawione w toku postępowania sądowego. Biegli, w sposób wyczerpujący, określili schorzenia, jakie występują u wnioskodawca i ocenili ich znaczenie pod kątem zdolności do pracy. Biegli, w sposób przejrzysty i wyczerpujący po przeprowadzeniu dokładnej analizy dokumentacji medycznej, skarżącego odnieśli się do jego schorzeń i możliwości świadczenia przez niego – aktywność zarobkowej .

Przy tym, podkreślenia wymaga, że Sąd nie neguje, iż wnioskodawca cierpi na poważne schorzenia i wymaga stałego leczenia, jednakże, jak wynika z przedłożonych, w niniejszej sprawie, opinii biegłych lekarzy, stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy, nie jest znaczny i nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy . Wnioskodawca poddaje się rehabilitacji , zatem - , jak wskazał biegły ortopeda, istnieje pozytywna prognoza - wyleczenia , aktualnie istniejących, dolegliwości.

Sąd rozważył zastrzeżenia wnioskodawcy, do opinii biegłej neurolog i dopuścił dowód z opinii uzupełniającej bieglej neurolog . W opinii uzupełniającej , biegła podtrzymała wnioski orzecznicze, zawarte w opinii podstawowej .

Należy mieć na względzie, że zadaniem biegłego nie jest bowiem poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron procesu, lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy naukowej technicznej lub branżowej i przedstawienie sądowi danych (wniosków) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń z których strony wywodzą swoje racje (zob. wyrok SA w Łodzi z dnia 13 października 2016 r., I ACa 432/16, LEX nr 2162983).

Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonana została na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, w jego ocenie uwzględniała wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odniósł je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok SN z 10 czerwca.1999 r. II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Spornym w sprawie było czy stan zdrowia odwołującego się, uprawnia do świadczenia, objętego zaskarżoną decyzją.

Przechodząc do rozważań, dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki, określone w art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2023.0.1251, dalej jako: ustawa emerytalna), a więc:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 okresy składkowe ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3–8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15–17 oraz art. 7 pkt 1–3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego, łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej, z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03, OSNP 2004, nr 19, poz. 340).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy, odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00, OSNP 2002, nr 15, poz. 369 i z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79, OSNC 1980, nr 1-2, poz. 35).

Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004r., I UK 28/04, LEX nr 979161).

Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, LEX nr 558589, z dnia 8 maja 2008r., I UK 356/07, OSNP 2009, nr 17-18, poz. 238, z dnia 11 stycznia 2007r., II UK 156/06, OSNP 2008, nr 3-4, poz. 45 i z dnia 25 listopada 1998r., II UKN 326/98, OSNP 2000, nr 1, poz. 36).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r. (I PK 153/05, OSNP 2007, nr 1-2, poz. 27) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zatem zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób, bowiem, dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98, OSNP 1000/16/624).

W orzecznictwie, przyjmuje się, również, (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03, LEX nr 585793 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04, LEX nr 989232), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy, więc, biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z, przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej, przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje, więc, niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy, w zakresie, dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i, wynikających stąd, ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi, należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawczyni (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

W ocenie Sądu, ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy emerytalnej. Pozostałe przesłanki związane z prawem do świadczenia nie stanowiły, natomiast , przedmiotu sporu między stronami.

Podstawę orzekania w przedmiotowej sprawie, stanowiły przede wszystkim opinie biegłych sądowych: neurologa i ortopedy , powołanych , z uwagi na, trapiące wnioskodawcę dolegliwości , oraz zawnioskowanych przez Z. N.. Zdaniem Sądu, opinie w/w biegłych, zostały sporządzone zgodnie ze zleceniem Sądu. Biegli, w sposób jasny, przedstawili uzasadnienie swoich konkluzji orzeczniczych , logicznie wyjaśnili przyczyny, dla których uznali, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy. Swoje opinie wydali, biorąc pod uwagę całość materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (i nie mieli żadnych wątpliwości, że stan ubezpieczonego, pozwala, aby wykonywał pracę zarobkową odpowiednią do posiadanych kwalifikacji.

Podkreślenia wymaga, że Sąd, w odniesieniu do dowodu z opinii biegłego, ma obowiązek ocenić, czy dowód ten ze względu na swoją treść, zakres, poziom merytoryczny, przyjętą przez biegłego metodologię, kompletność odniesienia się do zgromadzonego materiału dowodowego i zastosowane na jego podstawie założenia, jest dowodem przydatnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd może przy tym ocenić opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności, czy logiczności. Nie może, jednak, nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego lub, w ich miejsce, wprowadzać własnych stwierdzeń i rozstrzygać kwestii wymagających wiadomości specjalnych wbrew opinii biegłego specjalisty.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności, powołane wyżej, przekonujące opinie biegłych lekarzy z zakresu medycyny pracy, które nie pozostawiały wątpliwości, co do wpływu zdiagnozowanych u wnioskodawczyni schorzeń na stopień jej zdolności do pracy Sąd przyjął, że schorzenia te nie czynią wnioskodawczyni osobą niezdolną do pracy. Ubezpieczony, w dacie wydania decyzji , nie był i nadal nie jest niezdolny do pracy, zgodnej z poziomem kompetencji zawodowych, jak i w kontekście ostatnio wykonywanej pracy (wykształcenie zasadnicze zawodowe – z zawodu jest elektromonterem, kierunek elektromechanika. Pracował jako elektromonter do stycznia 2021r. Obecnie , od lutego 2024r., pracuje na podstawie umowy o pracę tymczasową jako ochroniarz, w zakładzie pracy chronionej. Posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności o symbolu 05R i 10N – do końca lutego 2026r.)

W okresach zaostrzenia dolegliwości i schorzeń odwołująca się może natomiast korzystać ze zwolnień lekarskich.

W opinii Sądu, ubezpieczony, nie przedstawił zarzutów merytorycznych, zmierzających do zakwestionowania wartości, wydanych w sprawie opinii biegłych . W tym miejscu, raz jeszcze, należy zauważyć, że, w ocenie biegłych, ubezpieczony jest osobą zdolną do pracy.

Sąd nie ma, natomiast, obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego dopóty, dopóki strona nie uzyska satysfakcjonującej jej opinii biegłego. W świetle art. 286 k.p.c. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku, II CR 817/73, niepublikowany), a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje.

Trzeba, bowiem, zauważyć, że w sprawach toczących się z odwołania od decyzji organów rentowych zawsze występuje rozbieżność stanowisk między stronami. Właśnie dlatego, sąd powołuje bezstronnych, niezainteresowanych wynikiem postępowania, biegłych sądowych, lekarzy, odpowiedniej specjalności, których opinie, pozwalają wyjaśnić zaistniałe rozbieżności (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2019 r., sygn. I UK 267/18, LEX nr 2684773).

Zdyskwalifikowanie, w całości lub w części, albo zweryfikowanie wywodów opinii biegłego, nie może być dokonane bez posłużenia się wiedzą specjalistyczną. Sąd dokonuje oceny opinii biegłego, w kontekście fachowości, rzetelności czy zgodności z zasadami logicznego rozumowania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 28 marca 2019 r., sygn. I UK 120/18, LEX nr 2652416).

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że subiektywne odczucia ubezpieczonego, w odniesieniu do – oceny jego stanu zdrowia i oceny , ze – istniejące schorzenia, czynią go niezdolnym do pracy, nie mogły stanowić podstawy do orzeczenia o niezdolności do pracy. W wyroku z dnia 20 maja 2013 r. w sprawie o sygn. akt I UK 650/12 (Lex nr 1341963) Sąd Najwyższy podkreślił, iż podstawą do przyznania świadczenia jest, przygotowana przez biegłych, ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są, natomiast, brane pod uwagę, subiektywne odczucia zainteresowanego.

Reasumując, w świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd stwierdził, że stan zdrowia odwołującego się , na dzień wydania skarżonej decyzji, nie uzasadnia uznania go za osobę niezdolną do pracy.

Z dokonanych ustaleń wynika, ze Z. N. ma 64 lata.. wykształcenie zasadnicze zawodowe – z zawodu jest elektromonterem, kierunek elektromechanika. Pracował jako elektromonter do stycznia 2021r. Obecnie , od lutego 2024r., pracuje na podstawie umowy o pracę tymczasową jako ochroniarz, w zakładzie pracy chronionej. Posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności o symbolu 05R i 10N – do końca lutego 2026r.)

Wnioskodawca urodził się w dniu (...) , jest zatem, osobą jeszcze w wieku nie wyłączającym, możliwości wykonywania aktywności zawodowej, lub ewentualne przekwalifikowanie się, albowiem wnioskodawca posiada przygotowanie i doświadczenie zawodowe - praktyczne, umożliwiające podjęcie trudu , na przykład - przekwalifikowania się i uzyskania uprawnień do wykonywania innej formy aktywności – zawodowej, na obecnym rynku pracy. Co uczynił , od lutego 2024r., pracując na podstawie umowy o pracę tymczasową jako ochroniarz, w zakładzie pracy (...), jak wynika z opinii biegłych sądowych, stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy, nie ogranicza jego zdolności do pracy; wnioskodawca nie u tracił, zdolności do wykonywania pracy, a, jego potencjalnie możliwości mobilnej aktywizacji zawodowej, mając na uwadze zakres, już posiadanych kwalifikacji i doświadczenia zawodowego, istnieją, choć , z uwagi na sytuację ekonomiczną na rynku pracy, wykonywanie pracy – dotychczas świadczonej lub podjęcie nowej, czy też, właśnie - przekwalifikowanie się, nie jest zadaniem łatwym .

Sąd przeanalizował sytuację wnioskodawcy pod kątem art. 13 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 cyt. ustawy.

Na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2024r. Sąd pouczył wnioskodawcę, działającego bez pełnomocnika, o możliwości wystąpienia do organu rentowego, z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem , jakiemu uległ w dniu 21 stycznia 2024r. ( e-protokół rozprawy z dnia 5.08.2024r. k. 76, płyta CD k.77)

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie jako bezzasadne, o czym orzekł jak w sentencji wyroku.