Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26.09.2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. Mazowieckiem odmówił A. T. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18.09.2023 r. ustaliła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/decyzja w aktach rentowych k. 196/

Od ww. decyzji odwołanie złożył ubezpieczony, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

/odwołanie k. 3-10/

W odpowiedzi na odwołanie (...) Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując zajęte stanowisko.

/odpowiedź na odwołanie k. 28/.

Na rozprawie z 4.11.2024 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów postepowania, a pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/e-prot. z 4.11.2024 r.: 00:00:53/

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

A. T., ur. (...), w dniu 17.11.2021 r. wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. /niesporne/

Ubezpieczony do dnia 31.12.2021r. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. /niesporne/

Wnioskodawca ma wykształcenie zasadnicze zawodowe, jego wyuczonym zawodem jest zawód montera instalacji przemysłowych, ostatnio pracował jako monter zewnętrznych instalacji wodno – kanalizacyjnych. /niesporne, a nadto wywiad zawodowy w dokumentacji orzeczniczo – medycznej w aktach ZUS/

Decyzją z dnia 22.03.2022 r. ZUS odmówił wnioskodawcy dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. /niesporne/

W związku z odwołaniem się ubezpieczonego od ww. decyzji, w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy w Łodzi prawomocnym orzeczeniem z dnia 1.06.2023 r. w sprawie VIII U 790/22 uchylił ww. decyzję z 22.03.2022 r., przekazując sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu i umorzył postępowanie. /postanowienie k. 213 załączonych akt VIII U 790/22/

Wykonując ww. orzeczenie sądowe w toku ponownego rozpoznania wniosku ubezpieczonego o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres - Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 9.08.2023 r. stwierdził, że A. T. nie jest niezdolny do pracy. Rozpoznano chorobę niedokrwienną serca stabilną z przebytym zawałem serca (...) 20.06.2020 r. leczonym P. gałęzi marginalnej z implantacją stentu, nadciśnienie tętnicze poddające się leczeniu, zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym, bóle i zawroty głowy w wywiadzie, ZZA w wywiadzie z zadeklarowaną abstynencją, anomalia żylna w lewym płacie ciemieniowym – bez następstw. /orzeczenie w aktach ZUS, opinia w dokumentacji orzeczniczo – medycznej w aktach ZUS k. 137/

Na skutek rozpoznania sprzeciwu ubezpieczonego, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18.09.2023 r. także stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Rozpoznano chorobę niedokrwienną serca stabilną z przebytym zawałem serca (...) 20.06.2020 r. leczonym P. gałęzi marginalnej z implantacją stentu, niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową (50%), nadciśnienie tętnicze poddające się leczeniu, zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym, bóle i zawroty głowy w wywiadzie, ZZA w wywiadzie z zadeklarowaną abstynencją, anomalia żylna w lewym płacie ciemieniowym – bez następstw. /orzeczenie w aktach ZUS, opinia w dokumentacji orzeczniczo – medycznej w aktach ZUS k. 171 -172/

W efekcie ww. orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS – pozwany (...) Oddział w T. wydał zaskarżona decyzję z dnia 26.09.2023 r., którą odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. /decyzja k. 196 akt rentowych/

W sądowym badaniu kardiologicznym u wnioskodawcy rozpoznano przewlekły zespół wieńcowy bez istotnych klinicznych zaostrzeń od 2020 r., tj. bez konieczności ponownych zabiegów angioplastyki, stan po przebytym zawale mięśnia sercowego (...) (tj. z uniesieniem odcinka ST) ściany dolnej leczonym angioplastyką Mg (gałęzi marginalnej) z implantacją stentu – 20.06.2020 r., nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami, przewlekłą niewydolność serca 1 wg (...), inne: miażdżyca tętnic szyjnych – zwężenia 30%-40%, choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym i dyskopatią, ZZA w wywiadzie z deklarowaną abstynencją od wielu lat. Z punktu widzenia wiedzy kardiologicznej na datę badania w dniu 13.03.2024 r. i datę aktualnej oceny ZUS nie stwierdzono dalszej niezdolności do pracy, natomiast w okresie wcześniejszym łączna analiza wyników badania (...) z września (...)., Echo z 23.03.2021 r. i Echo z 14.06.2022 r. uzasadnia stwierdzenie dalszej częściowej niezdolności do pracy do 31.12.2022 r,. a po tej dacie, tj. od 1.01.2023 r. z punktu widzenia kardiologii nie stwierdza się już dalszej niezdolności do pracy (podstawowa i uzupełniająca pisemna opinia biegłego kardiologa dr. n. med. R. G. k. 43-46, k. 114-115).

W sądowym badaniu z zakresu medycyny pracy z dnia 15.04.2204 r. stwierdzono, że stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy nie jest już znaczny a mierny i w tym stopniu ogranicza odwołującemu wykonywanie pracy zgodnej z II poziomem kwalifikacji zawodowych (prace fizyczne). Obecnie wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy i nie spełnia kryterium do uznania u niego częściowej niezdolności do pracy z perspektywy wiedzy z zakresu medycyny pracy. Według holistycznej oceny dokonanej przez biegłego medyka pracy – neurologa w dacie wydania poprzedniej spornej decyzji w marcu 2022 r. wnioskodawca z powodu jego schorzenia kardiologicznego (z uwagi na które orzeczono wcześniej niezdolność do pracy ubezpieczonego) był częściowo niezdolny do pracy do sierpnia 2023 r., co jest spójne ze stanowiskiem biegłego kardiologa, który jako specjalista w tej dziedzinie medycyny jest najbardziej kompetentny do oceny skutków schorzenia kardiologicznego na zdolność do pracy u ubezpieczonego. Natomiast obecnie wnioskodawca nie jest już częściowo niezdolny do pracy w ramach posiadanego II poziomu kompetencji zawodowych. (podstawowa i uzupełniająca pisemna opinia biegłego medyka pracy lek. med. P. R. k. 65-70, k. 117-118)

W sądowym badaniu psychiatrycznym z dnia 12.08.2024 r. ustalono, że wnioskodawca podjął leczenie psychiatryczne 5.10.2023 r. (czyli stosunkowo niedawno), rozpoznano organiczne zaburzenia nastroju, brak odniesienia do nadużywania alkoholu. Wnioskodawca w przeszłości nadużywał alkoholu co skutkowało powstaniem w 2018 r. łagodnego zespołu abstynencyjnego i napadami drgawkowymi. Obecnie w okresie deklarowanej abstynencji. Głównym problemem wnioskodawcy jest stan po zawale serca i decydująca jest opinia biegłego kardiologa. Z punktu widzenia psychiatrii nie ma przesłanek do uznania wnioskodawcy za niezdolnego do pracy. Ewentualne zaostrzenia chorobowe winny być realizowane w ramach czasowych zasiłków chorobowych. (opinia biegłego psychiatry dr. n. med. T. N. k. 82-89)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, a nadto na podstawie opinii biegłych lekarzy z zakresu kardiologii, psychiatrii i medycyny pracy, a zatem biegłych o specjalnościach medycznych adekwatnych do schorzeń na jakie cierpi ubezpieczony.

Sąd uznał opinie biegłych w całości za pełnowartościowy środek dowodowy. Złożone przez tych biegłych opinie są rzetelne, wynikające z nich wnioski końcowe są logiczne i prawidłowo uzasadnione, a ponadto opinie te nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Wobec braku ku temu wskazań, nie korzystano w sprawie z opinii biegłych innych specjalności. Podkreślić należy, że po złożeniu przez biegłych kardiologa i medyka pracy – neurologa uzupełniających opinii w sprawie zostały wyjaśnione przez biegłych wszelkie wątpliwości.

W ocenie Sądu Okręgowego dalsze zastrzeżenia strony odwołującej do pisemnych opinii biegłych kardiologa i medyka pracy po złożeniu przez nich opinii uzupełniających nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd nie stwierdził żadnych uchybień przy wydawaniu tych opinii, które mogłyby je dyskwalifikować w ramach przeprowadzonego postępowania dowodowego. Sąd uznał zatem, iż opinie te stanowiły rzetelną podstawę dla merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie nadając im tym samym istotną wartość dowodową.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tych opiniach, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...), wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 roku, III AUa 1328/17, Legalis numer 1824314/.

Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii /tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84/.

Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2000 roku, II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26/.

Sąd nie jest natomiast obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1997 roku, II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430/.

Zaznaczyć należy, że Sąd nie może dopuszczać kolejnych opinii do czasu, aż strona uzyska satysfakcjonujące ją wnioski z opinii płynące. Jak słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca /tak m.in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2013 roku, III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 lutego 2013 roku, I ACa 76/12, LEX 1312019/.

Dla sprawy istotne jest to, że biegli wydali niewadliwe i merytorycznie prawidłowo uzasadnione opinie odpowiadając na pytania Sądu w sposób, który umożliwił rozstrzygnięcie sprawy. Sąd nie jest natomiast zobowiązany do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych w każdym przypadku, kiedy żąda tego strona postępowania. To sąd musi powziąć wątpliwości - czy to sam, czy na skutek stanowisk wyrażonych w toku postępowania przez strony - czy dotychczasowa opinia została sporządzona w sposób prawidłowy, a zatem czy wymaga wyjaśnień lub uzupełnienia, czy też ponowienia przez innych biegłych. Dopuszczenie dowodu z dodatkowej opinii biegłych może być uzasadnione jedynie „w razie potrzeby”, która nie może być wynikiem wyłącznie niezadowolenia strony z niekorzystnej dla niej opinii już przeprowadzonej. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinią biegłego zostały przekonane również strony. Wystarczy bowiem, że opinia jest przekonująca dla sądu. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony, czy jej przeświadczenia, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy dowodowej. Nie sposób też przyjmować założenia, zgodnie z którym sąd zobowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony /por. wyroki Sądu Najwyższego: z 3 dnia kwietnia 2019 roku, III UK 94/18; z dnia 14 marca 2007 roku, I CSK 465/06, z 27 lipca 2010 roku, II CSK 119/10 i z dnia 20 marca 2014 roku, II CSK 296/13 oraz wyroki Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 21 listopada 2019 roku, III AUa 271/19, Lex 2956821 i z dnia 1 czerwca 2020 roku, I ACa 1068/16, Lex 3109806 oraz powołane tam dalsze orzecznictwo/.

Mając na uwadze powyższe Sąd pominął na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. wniosek pełnomocnik odwołującego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego kardiologa i medyka pracy spoza listy biegłych Sądu Okręgowego w Łodzi, albowiem dalsze kwestionowanie pełnowartościowych opinii ww. biegłych po złożeniu przez nich uzupełniających opinii z wyczerpującym wyjaśnieniem wszelkich zgłoszonych przez stronę skarżącą wątpliwości – było pozbawione uzasadnionych merytorycznie podstaw i stanowiło wyłącznie polemikę z wnioskami orzeczniczymi tych biegłych, które nie odpowiadały oczekiwaniom odwołującego się. Prowadzenie dalszego postępowania dowodowego było zbędne i groziłoby przewlekłością. Sąd uznał, iż na podstawie złożonych do akt opinii biegłych zostały w sposób wyczerpujący wyjaśnione wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia sporu kwestie. Wszystkie opinie sporządzone przez powołanych w sprawie biegłych, w tym biegłego kardiologa i medyka pracy, zostały wydane zgodnie z wymaganiami fachowości oraz niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne, prawidłowo uzasadnione, a nadto odpowiadają postawionej tezie dowodowej. Opinie te pozwoliły zatem Sądowi na wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie częściowo skutkując zmianą zaskarżonej decyzji, a w pozostałym zakresie podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych / t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 z późn. zm., dalej: ustawa emerytalna), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

1)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

2)  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

3)  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2).

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

Jak stanowi art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

1)  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W definicji całkowitej niezdolności do pracy, ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej, jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował również istnienie potencjalnej przydatności do pracy.

Możliwość uznania całkowitej niezdolności do pracy jest wykluczona przy zachowaniu choćby ograniczonej zdolności do pracy, ale w tzw. normalnych warunkach. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu /wyrok Sądu Najwyższego - Izby Pracy z dnia 20 kwietnia 2017 roku, I UK 172/16, LEX nr 2294417/. Stanowiąc o całkowitej niezdolności do pracy, ustawodawca w art 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.), posłużył się określeniem "jakakolwiek praca”. Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy) - art. 12 i art. 13 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Osobą całkowicie niezdolną do pracy jest zatem osoba, która spełnia oba te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem biologicznym i ekonomicznym /wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 16 września 2014 roku, III AUa 851/14, Opublikowano: LEX nr 1511613/.

W odniesieniu do definicji częściowej niezdolności do pracy należy wskazać, iż pojęcie "poziomu posiadanych kwalifikacji" dotyczy nie tyle kwalifikacji formalnych, związanych z poziomem i kierunkiem wykształcenia danej osoby, ile odnosi się przede wszystkim do rzeczywistych możliwości wykonywania określonej pracy /postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2021 roku, sygn. akt II USK 19/21, Lex nr 3108613/.

O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2000 roku, sygn. akt II UKN 113/00, OSNAPiUS 2002 Nr 14, poz. 343/.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy należy mieć na uwadze art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, który nakazuje uwzględnić tu stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Dokonując analizy pojęcia "niezdolność do pracy", należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym niezdolność do pracy), jak i ekonomiczne (utrata zdolności do pracy zarobkowej). Utrata zdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia nie jest wystarczającą przesłanką nabycia prawa do renty, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowania, że mimo upośledzenia sprawności organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym dotychczas wykonywanym zatrudnieniu, albo po przekwalifikowaniu.

W niniejszym postępowaniu istotnym okazało się rozstrzygnięcie, czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych w toku przeprowadzonego postępowania orzeczniczego prawidłowo ocenił, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy na dalszy okres czyli po 31.12.2021 r.

W związku z powyższym, Sąd dopuścił dowód z pisemnych opinii biegłych kardiologa, psychiatry i medyka pracy. Dla sprawy kluczowe okazały się opinie biegłych kardiologa i medyka pracy – neurologa, które okazały się koherentne. Biegli ci zgodnie uznali, że obecnie wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy, ale jednocześnie też zgodnie wskazali we wnioskach końcowych swoich opinii, że w dacie wydania wcześniejszej zaskarżonej decyzji z marca 2022 r. ubezpieczony był częściowo niezdolny do pracy z uwagi na schorzenie kardiologiczne. Sąd oparł się ostatecznie na opinii biegłego medycyny pracy, który jako datę końcową istnienia częściowej niezdolności do pracy wskazał koniec sierpnia 2023 r. Zdaniem sądu biegły medyk pracy dokonując oceny holistycznej w sposób najpełniejszy ocenił wszystkie schorzenia ubezpieczonego pod kątem istnienia zdolności do pracy z uwzględnieniem posiadanego przez wnioskodawcę poziomu kwalifikacji zawodowych, a przy tym logicznie, rzetelnie i wyczerpująco wyjaśnił w uzupełniającej opinii dlaczego aktualnie orzekł, że niezdolność częściowa istniała do sierpnia a nie do końca grudnia 2023 r. u skarżącego. Sąd uznał, że aktualna ocena tego biegłego jest zbieżna z oceną dokonaną przez biegłego kardiologa w n/n postępowaniu, mając jednocześnie na uwadze, że pierwotnie stwierdzona u wnioskodawcy niezdolność do pracy była właśnie z przyczyn kardiologicznych. W ocenie Sądu biegli kardiolog i medyk pracy w swoich opiniach wyczerpująco wyjaśnili dlaczego w taki właśnie sposób ocenili zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy zarobkowej. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wskazanych opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawcy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy przy uwzględnieniu posiadanego przez powoda poziomu kwalifikacji zawodowych. Sąd podzielił opinie biegłych uznając, że są pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków. Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Znamiennym jest, że wnioski wynikające z wydanych w sprawie opinii biegłych dotyczące zdolności do pracy odwołującego nie zostały skutecznie merytorycznie zakwestionowane przez stronę powodową. Pełnomocnik wnioskodawcy, któremu doręczono wskazane opinie po ich uzupełnieniu przez biegłych kardiologa i medyka pracy - neurologa, nie zgadzając się nadal z ich treścią poprzestał wyłącznie na polemice opartej na subiektywnej ocenie stanu zdrowia skarżącego i jego wpływu na możliwość wykonywania pracy zarobkowej przez powoda, nie przedstawiając jednak argumentów podważających wartość dowodową opinii ww. biegłych co do meritum. Sąd przy tym nie neguje – wynika to bowiem z treści opinii, iż wnioskodawca jest osobą obciążoną różnymi schorzeniami, jednakże powyższe samo w sobie żadną miarą nie może być utożsamiane z niezdolnością do pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Biologiczny stan kalectwa lub choroba, które nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, przesądzają o braku prawa do świadczenia rentowego. /III AUa 812/20 - wyrok SA Lublin z dnia 21-10-2020/. Sam fakt występowania dysfunkcji organizmu w związku ze schorzeniami wnioskodawcy nie determinuje istnienia jego niezdolności do pracy, istotne jest czy i w jakim zakresie schorzenia te wpływają na utratę zdolności do pracy. Oceny w tym przedmiocie dokonują biegli, posiadający odpowiednie wiadomości specjalne, w oparciu o dokumentację medyczną oraz wyniki badania odwołującego się /III AUa 128/21 - wyrok SA Lublin z dnia 01-07-2021/. W realiach niniejszej sprawy z opinii biegłych kardiologa i medyka pracy wynika, że wnioskodawca ubiegając się o prawo do renty na dalszy okres był częściowo niezdolny do pracy od 1.01.2022 r. do 31.08.2023 r., natomiast po tej dacie nie jest już niezdolny do pracy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na postawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku i zmienił zaskarżoną decyzję z 26.09.2023 r. w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1.01.2022 r. do 31.08.2023 r., a w punkcie 2 sentencji wyroku, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił w pozostałej części odwołanie.