Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1.08.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 1.07.2024 przyznał K. J. w formie zaliczkowej prawo do emerytury od 17.07.2024 r. tj. od osiągniecia wieku emerytalnego jednocześnie odmawiając mu prawa do rekompensaty. W zakresie prawa do rekompensaty organ podniósł iż w świadectwie pracy wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 6.12.2003 r. z Zakładów (...) (...) w okresie 3.03.1980 do 31.10.2003 wykonywane stanowisko „mechanik samochodowy - kierowca” nie jest zgodne z powoływanym stanowiskiem w wykazie A dziale XIV poz 14 pkt 1 Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7.07.1987 r. (mechanik). Wobec tego wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze a zatem brak jest prawa do tego świadczenia.

/ decyzja k. 7-9 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł K. J. domagając się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania prawa do rekompensaty.

W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, iż w latach 1982 -2003 faktycznie był mechanikiem samochodowym - kierowcą pojazdów ciężarowych o masie powyżej 3,5 tony nie zaś tylko kierowcą jak wskazano w świadectwie pracy, co mogą potwierdzić świadkowie - a zatem wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Tym samym w jego ocenie ma prawo do rekompensaty.

/ odwołanie k. 3-4/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k.9/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca K. J. ur (...) w dniu 1.07.2024 r. wniósł o ustalenie prawa do emerytury z rekompensatą.

/bezsporne/

W rozpoznaniu powyższego wniosku wydano zaskarżoną decyzję.

/ decyzja k. 7-8 akt ZUS/

W okresie 3.03.1980 do 31.10.2003 wnioskodawca był zatrudniony w Zakładach (...) (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku mechanik samochodowy - kierowca. Od 28.04.1980 został powołany do odbywania zasadniczej służby wojskowej. Do pracy w zakładzie po odbyciu tej służby powrócił 3.08.1982 r. W świadectwie pracy za powyższy okres zatrudnienia z dnia 6.12.2003 r. wskazano, iż w okresie 3.08.1982 -31.10.2003 wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowisku mechanik samochodowy - kierowca.

/ świadectwo pracy k. 7 akt kapitałowych ZUS/

Wnioskodawca legitymuje się świadectwem wykonywania prac w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze z dnia 6.12.2003 wystawionym przez wskazany zakład pracy w którym wskazano iż ww. w okresie zatrudnienia od 3.03.1980 do 31.10.2003 w okresie od 3.08.1982 -31.10.2003 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace mechanik samochodowy kierowca Dział XIV poz. 14 pkt 1 wg wykazu działu i pozycji rozporządzenia Rady ministrów z dnia 7.02.1983 Dz.U. nr 8 poz. 43 na stanowisku mechanik samochodowy kierowca wymienionym w wykazie A dziale XIV poz. 14 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik nr 4 do zarządzenia Ministra Przemysłu chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7.07.1987 w sprawie prac wykonywanych w szczególnie trudnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

/ świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 5/

Wnioskodawca posiada uprawnienia do prowadzenia samochodów ciężarowych o masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony od 23.11.1981 r.

/ ksero prawa jazdy k 7/

W spornym okresie zatrudnienia od 3.08.1982 -31.10.2003 r. po odbyciu służby wojskowej wnioskodawca przede wszystkim pracował na warsztacie wraz 5 innymi osobami był mechanikiem samochodowym. Trzeba było zdiagnozować problem jechać na kanał i naprawić problem. Wnioskodawca m.in. naprawiał wtryski wyciągał pompy. Warsztat miał 12 stanowisk. Było tam ponad 20 samochodów w tym nie tylko samochody ciężarowe a także żuki i autobusy. Jak brakowało kierowcy to zabierano osobę z warsztatu która miała stosowne uprawnienia do prowadzenia pojazdu. Pod koniec zatrudnienia ponieważ zwolniono spora ilość pracowników wnioskodawca z większą częstotliwością musiał jeździć jako kierowca

/ zeznania świadka A. O. protokół z rozprawy z dnia 2.12.2024 00:03:22-00:08:21, zeznania świadka L. M. protokół z rozprawy z dnia 2.12.2024 00:08:21-00:17:31, zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 2.12.2024 00:17:48 -00:28:15/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie dokumentów zawartych w aktach organu rentowego i załączonych do akt sprawy, których wiarygodność nie była przez strony podważana, oraz zeznań świadków i zeznań odwołującego. Sąd dał wiarę ww. zeznaniom co do czynności podejmowanych przez wnioskodawcę, jednakże w ocenie sądu na ich podstawie nie jest możliwe by przyjąć, że ubezpieczony w spornym okresie pracował w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1696) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1631) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) (...) w okresie od 3.08.1982 -31.10.2003 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011 poz. 237 nr.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. Strony mają też prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami art. 233 § 1 k.p.c. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15, LEX nr 2121869 /.

W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie zatrudnienia była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. (...) UK 393/10). Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050/ Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Przy czym należy pamiętać iż o określonych skutkach prawnych wykonywania pracy w warunkach szczególnych stanowi ustawa oraz utrzymane jej przepisami (art. 32 ust. 4 ustawy o e. i r. z FUS) rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r. Zarządzenia resortowe traktowane są tylko jako wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach i mają one znaczenie, o ile są dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia i stanowią jego uszczegółowienie, poprzez bardziej ścisłe ustalenie stanowisk pracy (por wyroki SN: z dnia 20 października 2005 r., (...) UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306, z dnia 9 maja 2006 r., II UK 183/05, LEX nr 1001301).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy spornym jest czy faktycznie wykonywane przez wnioskodawcę czynności w spornym okresie zatrudnienia od 3.08.1982 -31.10.2003 w Zakładzie (...) (...), mogą być kwalifikowane jako praca warunkach szczególnych. Podnieść przy tym należy, iż wnioskodawca legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych za ten okres niemniej jednak organ rentowy zakwestionował jego prawidłowość wskazując że stanowisko pracy na które wskazał pracodawca mechanik samochodowy nie odpowiada stanowisku pracy uwzględnionemu w wykazie pod wskazaną przez zakład pozycją.

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności co do generalnej możliwości zakwalifikowania pracy wnioskodawcy w spornym okresie zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach wskazać należy, iż analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że wymienione w Dział VIII w transporcie i łączności poz. 2. Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów, stanowią prace w warunkach szczególnych. Przy tym zarządzenie Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego jako prace w warunkach szczególnych z dnia 7 lipca 1987 r. (Dz.Urz.MG Nr 4, poz. 7) wymienia w wykazie A dział VIII w transporcie i Łączności poz 2. Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów stanowisko: pkt 1) kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony

Pracą taką są też wymienione w rozporządzeniu w wykazie A Dział XIV prace różne poz 14 Prace przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych. W tym zakresie wspomniane zarządzenie Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego wymienia w wykazie A dział XIV prace różne poz 14, Prace przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych stanowiska w pkt. 1) mechanik.

Kluczowym jest zatem czy prace wykonywane przez wnioskodawcę w spornych okresach zatrudnienia mogą być utożsamianie ze wskazanymi pozycjami wykazu, nadto czy były przez niego wykonywane stale w pełnym wymiarze czasu pracy. Jak już bowiem wskazywano tylko okresy zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), i nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia. /III AUa 101/16 - wyrok SA Gdańsk z dnia 11-05-2016/.

Odnosząc powyższe do pracy na jaką powoływał się skarżący i jaką opisywali przesłuchani w sprawie świadkowie wskazać należy iż nie mogą być one kwalifikowane jako spełniające powyższe wymagania.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie można uznać jak wskazano w wydanym wnioskodawcy świadectwie wykonywania prac w warunkach w szczególnych, iż wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace wymienione w wykazie A do wspomnianego rozporządzenia Dział XIV prace różne poz 14 Prace przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych. oraz w Wykazie A Dział XIV Prace Różne poz 14 Prace przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych pkt 1 zarządzenia na stanowisku mechanik

Zeznania wnioskodawcy jak i przesłuchanych w procesie świadków określające zakres wykonywanych przez niego czynności jednoznacznie wskazują, iż wykonywał on prace mechanika ale samochodowego i jakkolwiek w pewnym zakresie wykonywał on prace przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników to oprócz tego na podejmowane przez niego czynności składały się też inne naprawy dotyczące pojazdów samochodowych. Wnioskodawca sam przyznał, iż w zakresie jego obowiązków leżało szeroko rozumiane zdiagnozowanie problemu wjechanie na warsztat i dokonanie wszelkich napraw. Nie dokonywał on zatem tylko i wyłącznie prac uwzględnionych wykazie. Wobec na jego obowiązki w ramach dniówki roboczej składały się też czynności które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia.

Brak też podstaw do uznania iż w ramach dniówki roboczej wnioskodawca wykonywał inną pracę zaliczaną do pracy w szczególnych warunkach a mianowicie pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Sąd przy tym nie neguje iż w świetle zeznań wnioskodawcy i świadków ubezpieczony mógł być kierowcą samochodów ciężarowych, niemniej jednak na co wskazywali świadkowie zakład pracy miał też inne samochody o mniejszym ciężarze np. żuki i te także wnioskodawca prowadził. Bezwzględnie zatem i ten charakter pracy nie może być kwalifikowany jako praca w szczególnych warunkach.

Tym samym wydane wnioskodawcy świadectwo pracy z uwagi na błędy w zakresie określenia faktycznie zajmowanego przez niego stanowiska- wnioskodawca faktycznie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako mechanik samochodowy - kierowca a nie na stanowisku mechanik wskazanym w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych oraz w wykazie tym samym powyższy dokument nie może stanowić wiarygodnej podstawy ustaleń w sprawie.

Jeszcze raz podnieść należy, iż jakkolwiek często z uwagi na poziom szkodliwości czy uciążliwości warunków pracy jest ona kwalifikowana jako praca w szczególnych warunkach - rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki uprawniające do emerytury ustala się (zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. Dz. U z 2013r., poz. 1440 ze zm.) na podstawie przepisów dotychczasowych. To zaś oznacza, że tylko i wyłącznie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą stanowić podstawę prawną emerytury. /III AUa 160/14 - wyrok SA Rzeszów z dnia 25-06-2014/ Sąd ubezpieczeń społecznych, dokonując ustaleń odnośnie do wykonywania przez ubezpieczonego pracy w warunkach szczególnych, nie ocenia uciążliwości danej pracy, a jedynie bada, czy praca ta odpowiada pracy wskazanej w rozporządzeniu oraz czy była wykonywana przez ubezpieczonego stale i w pełnym wymiarze. /III AUa 1279/17 - wyrok SA Gdańsk z dnia 13-03-2018/.

Reasumując w ocenie Sądu wnioskodawca nie wykazał w procesie iż legitymuje się okresami pracy w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze które niesłusznie pominął organ rentowy. Aby ustalić prawo do rekompensaty konieczne jest wykazanie, iż ubezpieczony do dnia 1 stycznia 2009 r. udowodnił 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, przy jednoczesnym braku możliwości uzyskania prawa do emerytury pomostowej lub prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na skutek zmiany stanu prawnego wprowadzonego ustawą o emeryturach pomostowych. /III AUa 1002/20 - wyrok SA Lublin z dnia 29-12-2020, III AUa 1404/17 - wyrok SA Warszawa z dnia 23-01-2020/ Nie ma żadnych podstaw, by okres pracy w warunkach szczególnych niezbędny do prawa do rekompensaty ustalać w inny sposób, niż miało to miało miejsce przy określaniu prawa ubezpieczonych do emerytur z tytułu pracy w szczególnych warunkach na podstawie ustawy emerytalnej. /III AUa 563/19 - wyrok SA Białystok z dnia 18-12-2019/. W rozpoznawanej sprawnie wnioskodawca wymogowi udowodnienia 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach nie sprostał.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, oddalił odwołanie jako bezzasadne.