Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8.08.2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. po rozpoznaniu wniosku z dnia 25.07.2024 przyznał J. R. emeryturę od 1.07.2024 r. tj. od miesiąca w którym złożono wniosek jednocześnie odmawiając prawa do rekompensaty. W odniesieniu do prawa do rekompensaty wskazano, że ww. świadczenie przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948 r., jeżeli przed dniem 1.01.2009 wykonywał przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów art. 32 i 33 ustawy emerytalnej i nie ma ustalonego prawa do emerytury wcześniejszej na podstawie przepisów tej ustawy, do emerytury pomostowej, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego bądź emerytury na podstawie art. 88 ustawy z dnia 26.01.1982 - Karta Nauczyciela- nawet jeżeli spełniał przed osiągnięciem wieku 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn warunki do ustalenia prawa do któregoś z tych świadczeń. Ponieważ J. R. udowodnił 14 lat 10 miesięcy i 25 dni pracy w szczególnych warunkach - rekompensata nie przysługuje.

/ decyzja k. 15-17 akt ZUS/

Odwołanie od ww. decyzji w części dotyczącej odmowy prawa do rekompensaty wniósł ubezpieczony J. R. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do świadczenia. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że pracował w warunkach szczególnych nie tylko w okresach uznanych przez ZUS za udowodnione, ale także w okresach zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp zo.o. w M. od 19.07.1993- 31.12.1993, 14.06.1994 -31.12.1995 oraz 01.03.1996 -31.12.2002 kiedy to stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku monter- spawacz w odlewniach i hutach gdzie pracodawca wykonywał zlecenia.

/ odwołanie k. 3-5/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Zakład wskazał, iż do pracy w szczególnych warunkach w łącznym wymiarze 14 lat 10 miesięcy i 25 dni zaliczył wnioskodawcy następujące okresy zatrudnienia 26.01.1983-20.06.1993, 08.03.2004 -30.06.2004, 5.10.2004 -01.03.2007 , 10.03.2007 -01.12.2008 , 03.12.2008 -31.12.2008.

Zakład nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w okresach 19.07.1993- 31.12.1993 ( urlop bezpłatny 20.09.1993-31.12.1993) monter, 14.06.1994 -31.12.1995 (urlop bezpłatny 09.10.1995-31.12.1995) monter spawacz oraz 01.03.1996 -31.12.2002 monter - spawacz ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w warunkach szczególnych ponadto stanowiska te nie są wymienione w rozporządzeniu z 7.12.1983 r.

/ odpowiedź na odwołanie k. 9/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. R. ur. (...), w dniu 25.07.2024 r. złożył wniosek o emeryturę z rekompensatą.

/ wniosek k. 1-6 akt ZUS /

W rozpoznaniu wskazanego wniosku wydano zaskarżoną decyzję.

/ decyzja k. 15-17 akt ZUS/

Odmawiając przyznania prawa do rekompensaty jednocześnie organ uznał za udowodniony okres zatrudnienia wnioskodawcy w szczególnych warunkach na dzień 01.01.2009 w wymiarze 14 lat 10 miesięcy i 25 dni tj. zaliczył wnioskodawcy następujące okresy zatrudnienia: 26.01.1983-20.06.1993, 08.03.2004 -30.06.2004, 5.10.2004 -01.03.2007 , 10.03.2007 -01.12.2008, 03.12.2008 -31.12.2008.

Do okresów uznanych za udowodnione organ zaliczył m.in. okres zatrudnienia 26.01.1983-20.06.1993 w Przedsiębiorstwie (...), gdzie wnioskodawca był zatrudniony jako monter stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonując pracę montera na czynnych wydziałach odlewniczych wg rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 Dz. U nr 8 poz. 43 tj. stanowisku wymienionym w dziale XIV poz. 25 pkt 1 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985 w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego /DZ. U (...) nr 1-3 poz 1/

/ bezsporne, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 12 akt ZUS/

Wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w okresach:

- 19.07.1993- 31.12.1993 ( urlop bezpłatny 20.09.1993-31.12.1993) na stanowisku monter,

- 14.06.1994 -31.12.1995 (urlop bezpłatny 09.10.1995-31.12.1995) na stanowisku monter - spawacz

- oraz 01.03.1996 -31.12.2002 ( urlop bezpłatny w 1996 r.: 9 i 13-15 i 23.03, 24.05, 27 i 28.06, 25.09, 23 i 24.10, 05 i 06.12, w 2001 r. 22.10-14.11, w 2002 r. 01-20.02, 17-30.06, 01-15.07, 20-27.11) na stanowisku monter - spawacz.

/ bezsporne świadectwa pracy z: 31.12.1993- k. 21 akt kapitałowych ZUS oraz k. 6, z 2.01.1996 k. 23 akt kapitałowych ZUS oraz k. 7 i z 31.12.2002 k. 25-27 akt kapitałowych ZUS oraz k. 8 legitymacja ubezpieczeniowa k. 35-47 akt kapitałowych ZUS/

Za okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) wnioskodawca nie legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

/ bezsporne/

W spornych okresach zatrudnienia wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako monter lub monter spawacz na wydziałach odlewniczych i żeliwnych. Jako monter robił remonty np. taśmociągów, montował konstrukcje stalowe i urządzenia odlewnicze konstrukcje do transportu piasku. Potem pracował równolegle w spawalnictwie. Pracował w różnych odlewniach, żeliwiarniach w różnych zakładach w zależności od zleceń. Jak nie było pracy dla spawacza do wykonywał czynności remontowe. Wykonywał te same czynności remontowe co w starym (...)zie. Na odlewni zawsze były ciężkie warunki, było ogromne zapylenie i wysoka temperatura. Spawanie przeważnie było elektryczne czasem też gazowe.

/ zeznania świadka Z. P. protokół z rozprawy z dnia 16.12.2024 r. 00:03:35-00:10:01, zeznania świadka R. Ś. protokół z rozprawy z dnia 16.12.2024 r. 00:10:01-00:14:23, zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 16.12.2024 r. 00:14:49-00:17:40/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS. Zeznania wnioskodawcy i świadków przesłuchanych w procesie Sąd ocenił jako wiarygodne, nie znajdując żadnych podstaw by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, co do charakteru pracy skarżącego w spornych okresach.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1696) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1631) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust. 4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w okresach: 19.07.1993- 31.12.1993, 14.06.1994 -31.12.1995, 01.03.1996 -31.12.2002 stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych, pierwotnie na stanowisku montera potem montera- spawacza i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty. Przy tym bezspornym jest, iż wnioskodawca nie posiada świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych za te okresy.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 II UK 21/10).

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050/ Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Tylko okresy zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), i nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia. /III AUa 101/16 - wyrok SA Gdańsk z dnia 11-05-2016/.

Przy czym należy pamiętać, iż o określonych skutkach prawnych wykonywania pracy w warunkach szczególnych stanowi ustawa oraz utrzymane jej przepisami (art. 32 ust. 4 ustawy o e. i r. z FUS) rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r. Zarządzenia resortowe traktowane są tylko jako wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach i mają one znaczenie, o ile są dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia i stanowią jego uszczegółowienie, poprzez bardziej ścisłe ustalenie stanowisk pracy (por wyroki SN: z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306, z dnia 9 maja 2006 r., II UK 183/05, LEX nr 1001301).

Odnosząc się zatem co do generalnej możliwości zakwalifikowania pracy wnioskodawcy w poszczególnych okresach zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach wskazać należy, iż analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lipca 1987 r. wskazuje, wymienione dziale XIV poz. 12 prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym są pracami w szczególnych warunkach. Praca tą są też wymienione w Dziale XIV Prace różne poz. 25 bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Nadto w zarządzeniu resortowym tj. Zarządzeniu nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MG z 1985 roku Nr 1, poz. 1), w dziale XIV pod poz. 12 pkt 8 wymieniono stanowisko spawacza - jako pracę wykonywaną w szczególnych warunkach. Pracą w szczególnych warunkach jest też wymieniona w wykazie A dziale XIV prace różne poz. 25 Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie pkt 1) stanowiska pracy, na których prace wykonywane są w warunkach szczególnych – stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, przy stanowisku wymienionym w wykazie

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że z ustaleń poczynionych w procesie w oparciu o dostępną dokumentację ze spornego okresu zatrudnienia i zeznań ubezpieczonego oraz świadków wynika, iż wnioskodawca pracując na stanowisku montera w Przedsiębiorstwie (...) wykonywał prace analogiczne do tych co w Przedsiębiorstwie (...). Praca wykonywana przez wnioskodawcę w tym charakterze w Przedsiębiorstwie (...)- co bezsporne -jest kwalifikowana przez organ rentowy, jako praca w szczególnych warunkach. Tym samym brak podstaw do kwestionowania szczególnych warunków pracy wykonywanej na tych samych zasadach w Przedsiębiorstwie (...). Biorąc zaś pod uwagę okres jakiego brakuje wnioskodawcy do uzyskania prawa do dochodzonego świadczenia ( wnioskodawca posiada udowodniony okres 14 lat 10 miesięcy i 25 dni pracy w szczególnych warunkach) już samo zaliczenie do pracy w tym charakterze okresu zatrudnienia na stanowisku monter 19.07.1993-19.09.1993 ( tj z pominięciem urlopu bezpłatnego) w zakładzie (...) uprawnia go do świadczenia.

Jednocześnie Sąd zgadza się z odwołującym, iż także okres zatrudnienia na stanowisku monter - spawacz w tym zakładzie tj. 14.06.1994 -31.12.1995, 01.03.1996 -31.12.2002 (bez okresów urlopów bezpłatnych) winien być wliczany do stażu pracy w tym charakterze. Wnioskodawca wykonywał bowiem stale, w ramach pełnej dniówki roboczej prace wymienione w rozporządzeniu i na stanowiskach wyróżnionym we wspomnianym zarządzeniu. Ubezpieczony był spawaczem pracując przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, zaś jako monter zajmował się bieżącą konserwacją urządzeń oraz pracami budowlano-montażowymi i budowlano-remontowymi na oddziałach będących w ruchu ,w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie tj na oddziałach odlewniczych i żeliwnych. Zeznania wnioskodawcy w tym przedmiocie są spójne logiczne nadto korespondują z zeznaniami świadków zatrudnionych razem z nim w jednym zakładzie pracy nadto szczątkowo dostępną dokumentacją osobową z okresów zatrudnienia – wspomnianymi świadectwami pracy.

Reasumując, stwierdzić należy, że po uwzględnieniu do okresu pracy w szczególnych warunkach spornych okresów zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) ww. niewątpliwie spełnia wymóg posiadania 15-letniego okresu pracy w takim charakterze. Tym samym wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty.

W myśl art. 100 ust. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Na mocy art. 129 ust. 1 cytowanej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od 1.07.2024 r.