Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 sierpnia 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił C. K. prawa do rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że na dzień 1 stycznia 2009 r. nie został udowodniony wymagany 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Udowodniony staż pracy w szczególnych warunkach wynosi 8 lat, 5 miesięcy i 28 dni. Zakład nie uznał do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 14 marca 1978 r. do 30 kwietnia 2000 r., ponieważ świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 29 kwietnia 2000 r. nie spełnia wymogów formalnych. W świadectwie nie zostały zawarte dokładne daty zajmowanych przez ubezpieczonego stanowisk pracy, a wykazane stanowiska (część) nie odpowiadają stanowiskom wskazanym w zarządzeniu na które powoływał się pracodawca.

(decyzja – k. bez numeru akt ZUS)

Odwołanie od przedmiotowej decyzji złożył C. K., wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do rekompensaty. Ubezpieczony wyjaśnił, że w okresie od 14 marca 1978 r. do 30 kwietnia 2000 r. był zatrudniony w Przędzalni (...). Przez cały okres zatrudnienia wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Na potwierdzenie tego faktu odwołujący przedłożył w ZUS świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wystawione przez zakład pracy. Skarżący wyjaśnił, że nie jest w stanie przedłożyć innego świadectwa pracy – zawierającego nazwy stanowisk pracy zgodnych z wykazem resortowym, ponieważ zakład już nie istnieje.

(odwołanie – k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację tożsamą, jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 11-12)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

C. K. urodził się (...)

(bezsporne)

Decyzją z dnia 26 lipca 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał ubezpieczonemu emeryturę z urzędu od 13 lipca 2024 r. tj. od daty osiągnięcia 65 lat.

(decyzja z dnia 26 lipca 2024 r. – k. bez numeru pliku I akt ZUS)

W dniu 7 sierpnia 2024 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie rekompensaty za pracę w warunkach szkodliwych.

(wniosek – k. bez numeru pliku I akt ZUS)

Zaskarżoną decyzją z dnia 13 sierpnia 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił C. K. prawa do rekompensaty. Zakład nie uznał do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 14 marca 1978 r. do 30 kwietnia 2000 r., ponieważ świadectwo wykonywania prac w szczególnych z 29 kwietnia 2000 r. nie spełnia wymogów formalnych.

(decyzja – k. bez numeru pliku I akt ZUS)

Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył ubezpieczonemu okres pracy od 4 maja 2000 r. do 31 października 2008 r. u płatnika (...) Sp. z o.o. w Ł. (tj. 8 lat, 5 miesięcy i 28 dni).

(bezsporne)

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 29 kwietnia 2000 r. C. K. był zatrudniony w Przędzalni (...) S.A. w Ł. od 14 marca 1978 r. do 30 kwietnia 2000 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku nastawiacz maszyn, grzebieniarz, mistrz. W okresie od 29 kwietnia 1980 r. do 10 lipca 1982 r. ubezpieczony odbył zasadniczą służbę wojskową (przystąpił do pracy 9 sierpnia 1982 r.). Jako okresy nieskładkowe wskazano: 4 lipca 1994 r. – 16 lipca 1994 r. oraz 23 grudnia 1998 r. – 31 stycznia 1999 r.

(świadectwo pracy z dnia 29 kwietnia 2000 r. – k. 4 pliku I akt ZUS)

W w/w okresie ubezpieczony pracował od 14 marca 1978 r. jako nastawiacz maszyn, od 1 czerwca 1989 r. jako mistrz, od 1 lutego 1990 r. jako nastawiacz maszyn, od 1 sierpnia 1990 r. jako czesacz-rozciągacz, od 15 lutego 1991 r. jako grzebieniarz oraz od 1 września 1991 r. jako nastawiacz maszyn.

(dokumentacja znajdująca się w aktach osobowych ubezpieczonego)

Przędzalnia (...) zajmowała się produkcją wełny, a konkretnie przędzy wełnianej. Było tam kilkanaście oddziałów. Codziennie przez osiem godzin ubezpieczony pracował na hali produkcyjnej. W hali znajdowało się ok. 50-60 maszyn, a także zgrzeblarnia.

Jako nastawiacz maszyn ubezpieczony pracował na czesalni wełny (wstępny etap obróbki wełny). Na hali cały czas odbywała się produkcja. Gdy popsuła się jakaś maszyna to ją zatrzymywano i ubezpieczony miał ją naprawić. Następnie ubezpieczony sprawdzał czy po ponownym uruchomieniu maszyna działa. Zgrzeblarki psuły się często, inne maszyny rzadziej.

Jako grzebieniarz skarżący wykonywał w zasadzie takie same czynności jak nastawiacz maszyn. Natomiast jako rozciągacz – czesacz pracował przy maszynie w ruchu, która rozciągała wełnę do tego, aby zrobić nitkę.

Na w/w stanowiskach ubezpieczony miał nad sobą mistrza, który wydawał mu polecenia albo skarżący raportował do niego, co już zrobił.

(zeznania ubezpieczonego na rozprawie z dnia 16 stycznia 2025 r. e-protokół (...):03:24 - 00:23:38 – koperta k. 28)

Przez pewien czas w Przędzalni (...) S.A. ubezpieczony pełnił również obowiązki mistrza. Odwołujący został awansowany na to stanowisko, ponieważ pracował w zakładzie najdłużej i we wszystkim się orientował. Skarżący dalej naprawiał maszyny, ale dodatkowo rozliczał pracowników, wpisywał im godziny, rozdzielał premie. Podlegało mu ponad 40 osób. Wtedy skarżący miał przydzielony swój kantorek. Praca papierkowa zajmowała mu jednak mało czasu. Przede wszystkim był odpowiedzialny za usuwanie awarii.

(zeznania ubezpieczonego na rozprawie z dnia 16 stycznia 2025 r. e-protokół (...):03:24 - 00:23:38 – koperta k. 28)

Przez cały okres zatrudnienia w Przędzalni (...) ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na trzy zmiany. Na hali produkcyjnej było zapylenie i hałas. Na początku pracownicy nie mieli zapewnionej żadnej ochrony na twarzy, czy do uszu. Dopiero z czasem wprowadzano ochraniacze. Skarżący nie otrzymywał dodatków za pracę w warunkach szczególnych.

(zeznania ubezpieczonego na rozprawie z dnia 16 stycznia 2025 r. e-protokół (...):03:24 - 00:23:38 – koperta k. 28)

W/w zakład pracy wystawił ubezpieczonemu świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w którym potwierdził, że ubezpieczony był zatrudniony w Przędzalni (...) S.A. w Ł. od dnia 14 marca 1978 r. do 30 kwietnia 2000 r. oraz, że w tym czasie od 14 marca 1978 r. do 30 kwietnia 2000 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę: nastawiacz maszyn, grzebieniarz, mistrz – obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie, kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach (wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.) na stanowisku: nastawiacz maszyn, grzebieniarz, mistrz wymienionym w wykazie A, działu VII, XIV poz. 1, 2, 4 pkt 13, 12, 1 wykazu stanowiącego załącznik nr 4 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. Jako okres służby wojskowej wskazano: 29 kwietnia 1980 r. do 10 lipca 1982 r., przystąpienie do pracy 9 sierpnia 1982 r. Natomiast jako okresy nieskładkowe wskazano: 4 lipca 1994 r. – 16 lipca 1994 r. oraz 23 grudnia 1998 r. – 31 stycznia 1999 r.

(świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 5 pliku I akt ZUS)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w aktach niniejszej sprawy, w załączonych do akt sprawy aktach ZUS oraz uzyskanych aktach osobowych wnioskodawcy z Przędzalni (...) S.A. w Ł.. Zgromadzone dokumenty nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności i w ocenie Sądu mogą stanowić podstawę rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Ponadto Sąd Okręgowy oparł się o zeznania wnioskodawcy – dając im wiarę w całości, albowiem korelowały z w/w dokumentami tworząc spójną, logiczną całość.

Tym samym, zdaniem Sądu Okręgowego, przeprowadzone postępowanie dowodowe umożliwiało wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Stosownie do treści art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1696 z późn. zm., dalej: ustawa o emeryturach pomostowych), rekompensata jest to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Warunki przyznania prawa do rekompensaty określone zostały w art. 21 ww. ustawy o emeryturach pomostowych.

Art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych określa ogólne warunki nabycia prawa do rekompensaty, czyli – zgodnie z definicją legalną zamieszczoną w art. 2 pkt 5 ustawy o emeryturach pomostowych – do odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze przez osoby, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Prawo do rekompensaty przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. (art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej oraz 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest jednak zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 roku. W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (zob. wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 maja 2017r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2017r., III AUa 529/16).

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi negatywna przesłanka przyznania wnioskodawcy prawa do rekompensaty. Bezsporne w sprawie jest, że ubezpieczony urodził się po 31 grudnia 1948 r. i nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Celem ustalenia, czy ubezpieczonemu przysługuje prawo do rekompensaty Sąd zbadał spełnienie przesłanek pozytywnych. Analiza przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, prowadzi do wniosku, że prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, tak przy ustalaniu prawa do rekompensaty będą uwzględnione tylko okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Stosownie do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1251), za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust. 4 w/w ustawy stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Analiza treści Wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że prace wymienione w Dziale VII W przemyśle lekkim pod poz. 1 – Obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie oraz pod poz. 4 Prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych, a także prace wymienione w Dziale XIV Prace różne pod poz. 24 - Kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno - techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, stanowią pracę w szczególnych warunkach.

Nie ulega również wątpliwości, że załącznik Nr 1 do Zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. (Dz.Urz.MG Nr 4, poz. 7) w Wykazie A Dział VII W przemyśle lekkim poz. 1 Obróbka surowców włókienniczych i ich przędzenie w pkt 13 wymienia stanowisko nastawiacza maszyn, a w pkt 5 stanowisko czeszacza– rozciągacza.

Podkreślić przy tym należy, że stanowiska, na których praca jest wykonywana w szczególnych warunkach zostały jedynie sprecyzowane w wykazie stanowiącym załącznik do wymienionego powyżej zarządzenia resortowego, które ma charakter jedynie pomocniczy – informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający ogólne pojęcia istniejące w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zaś jak wskazuje się w orzecznictwie, istotne znaczenie dla kwalifikacji danej pracy jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ma wynikające z wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12, LEX nr 1339369)

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zgromadzony i niepodważony przez organ rentowy materiał dowodowy w postaci zeznań wnioskodawcy oraz zgromadzonej dokumentacji jednoznacznie potwierdza, że obowiązki ubezpieczonego w Przędzalni (...) S.A. w Ł. na stanowisku nastawiacza maszyn, grzebieniarza, czesacza-rozciągacza oraz mistrza były wykonywane przez skarżącego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i odpowiadały pracy oraz stanowiskom określonym w w/w aktach prawnych.

Zauważenia bowiem wymaga, że w spornym okresie ubezpieczony wykonywał swoje obowiązki stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na trzy zmiany na hali produkcyjnej. Jako nastawiacz maszyn ubezpieczony pracował na czesalni wełny. Na hali cały czas odbywała się produkcja. Ubezpieczony był odpowiedzialny za naprawę maszyn. Jako grzebieniarz skarżący wykonywał w zasadzie takie same czynności jak nastawiacz maszyn. Natomiast jako rozciągacz – czesacz pracował przy maszynie w ruchu, która rozciągała wełnę do tego, aby zrobić nitkę.

Przez pewien czas ubezpieczony pełnił dodatkowo obowiązki mistrza. Odwołujący został awansowany na to stanowisko, ponieważ pracował w zakładzie najdłużej i we wszystkim się orientował. Skarżący dalej naprawiał maszyny, ale dodatkowo rozliczał pracowników, wpisywał im godziny, rozdzielał premie. Podlegało mu ponad 40 osób. Podkreślenia jednak wymaga, że praca papierkowa zajmowała mało czasu. Przede wszystkim w dalszym ciągu był odpowiedzialny za usuwanie awarii.

Na hali produkcyjnej było zapylenie i hałas. Na początku pracownicy nie mieli zapewnionej żadnej ochrony na twarzy, czy do uszu. Dopiero z czasem wprowadzano ochraniacze. Brak więc podstaw do kwestionowania szczególnego charakteru tak wykonywanych czynności.

Raz jeszcze w tym miejscu należy podkreślić, że to nie nazwa stanowiska decyduje o uznaniu pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach, ale zakres faktycznie wykonywanej przez ubezpieczonego pracy (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 15 lipca 2015 r., sygn. III AUa 270/15, LEX nr 1768713, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 stycznia 2015 r., sygn. III AUa 329/14, Lex nr 1661196).

Nie umknęło przy tym uwadze Sądu, że wobec jednoznacznego i ugruntowanego już stanowiska orzecznictwa również okres odbywania służby wojskowej winien zostać zaliczony ubezpieczonemu do pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca jeszcze przed rozpoczęciem służby wojskowej podjął pracę w szczególnych warunkach, a powrót do pracy po służbie wojskowej nastąpił w przepisanym terminie (zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 23 listopada 2021 r. (...) 251/21; z dnia 29 maja 2019 r., II UK 188/18, LEX nr 2690869; z dnia 5 listopada 2020 r., II UK 407/19, LEX nr 3075150).

Reasumując, stwierdzić należy, że uwzględniając uznany przez Zakład jako niesporny staż pracy ubezpieczonego o szczególnym charakterze (tj. 8 lat, 5 miesięcy, 28 dni) – doliczenie do tego stażu spornego okresu zatrudnienia w Przędzalni (...) S.A. w Ł. od 14 marca 1978 r. do 30 kwietnia 2000 r. (z pominięciem okresów nieskładkowych od 4 lipca 1994 r. do 16 lipca 1994 r. oraz od 23 grudnia 1998 r. do 31 stycznia 1999 r.), oznacza, że ubezpieczony niewątpliwie spełnia wymóg posiadania 15 - letniego okresu pracy w takim charakterze. Tym samym wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty.

W myśl art. 100 ust. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Na mocy art. 129 ust. 1 cytowanej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze od dnia 7 sierpnia 2024 roku (uwzględniając datę wniosku o rekompensatę).