Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17.06.2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. stwierdził, że M. C. pobrał nienależne świadczenia za okres od 1.05.2022 r. do 30.06.2022 r. w łącznej kwocie 333,14 zł z tytułu świadczenia uzupełniającego i zobowiązał ubezpieczonego do zwrotu w/w należności we wskazanej kwocie oraz odsetek ustawowych za opóźnienie, naliczonych za okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia ( tj. od 1 .06.2022 r.) do dnia zwrotu.

/ decyzja k. 13 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji w całości w dniu 19.09.2022 r. złożył M. C. wnosząc o jej uchylenie i orzeczenie o przysługującym mu świadczeniu dodatkowym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Odwołujący podniósł, iż wskazana decyzja została wydana bez uwzględnienia stanu faktycznego i jego sytuacji życiowej bez uzasadnienia materialnego i formalnego. Odwołujący zaznaczył, że wskazaną decyzją organ pozbawił go świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji przyznanego mu na stałe, bez uzasadnienia. Wskazał, że decyzja nie uwzględnia też jego sytuacji życiowej. Podniósł, iż jest osobą bezdomną – mieszka na działkach, decyzją orzecznika w sprawie niepełnosprawności przyznano mu grupę inwalidzką oraz orzeczono niezdolność do samodzielnej egzystencji. Utrzymuje się wyłącznie ze świadczenia emerytalnego. Stan zdrowia nie pozwala mu na podjęcie dodatkowo pracy. Działanie ZUS jest zatem też niezgodne z zasadami współżycia społecznego.

/ odwołanie k. 3/

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu powyższego wskazał, iż decyzją z dnia 9.06.2022 r. wnioskodawcy została przyznana emerytura z rekompensatą w kwocie (...),05, W związku z faktem, że wysokość świadczenia uzupełniającego przysługuje do kwoty 1896,12 zł a przyznana emerytura przekroczyła tą kwotę, świadczenie uzupełniające ubezpieczonemu nie przysługuje o czym był pouczony.

/ odpowiedź na odwołanie k. 4/

Na rozprawie w dniu 16.05.2023 r. ustanowiony w toku procesu pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/stanowiska procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 16.05.2023 r. 00:00:44 -00:01:32/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. C. urodził się (...)

/bezsporne/

Orzeczeniem z dnia 5.06.2018 r Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności M. C. został zaliczony do znacznego stopnia niepełnosprawności na stałe a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 28.10.2011 r.

/ orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 3 akt ZUS dot. świadczenia uzupełniającego/

M. cel był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/ bezsporne/

Decyzją z dnia 29.11.2019 r. od 1.10.2019 r. ubezpieczonemu przyznano świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w kwocie 119,34 zł do przysługującej mu renty w wysokości 1480,66 zł. Świadczenie przyznano do dnia 31.10.2021 r. ponieważ do tej daty została orzeczona niezdolność do samodzielnej egzystencji.

W pouczeniu zawartym we wskazanej decyzji podano w punkcie II podpunkt 1 oraz punkcie IV podpunkt 1, iż należy zawiadomić ZUS o wszelkich zmianach, które mają wpływ na prawo i wypłatę tego świadczenia, a w szczególności o uzyskaniu uprawienia do świadczenia pieniężnego finansowanego ze środków publicznych oraz o pobieraniu tego świadczenia.

Poza tym w punkcie III podpunkt 1- 3 podano, że za nienależnie pobrane uważa się świadczenie wypłacone mimo ustania okoliczności będących podstawą przyznania świadczenia, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania, zmiany okoliczności będących podstawą do ustalenia jego wysokości jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o okolicznościach mających wpływ na zmianę wysokości świadczenia oraz że za nienależnie pobrane uważa się świadczenie przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie.

W pouczeniu wskazano też, iż osoba która nienależnie pobrała świadczenie uzupełniające jest zobowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami za opóźnienie. Osobie, która pobrała niezależne świadczenie uzupełniające Zakład wydaje decyzję zobowiązującą do zwrotu należności z tytułu niezależnie pobranych świadczeń.

/ decyzja k. 5-6 akt ZUS dot. świadczenia uzupełniającego/

Następnie decyzją z dnia 29.10.2021 r. ubezpieczonemu przyznano świadczenie uzupełniające w kwocie 155,67 zł. do przysługującej mu renty w wysokości 1616,41 zł. W decyzji wskazano iż wysokość świadczenia uzupełniającego stanowi różnicę miedzy kwotą (...),08 i łączną kwotą przysługujących świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych , przy czym świadczenie uzupełniające nie może być wyższe niż 500 zł. Wskazano, iż świadczenie przysługuje do 30.11.2022 ponieważ do tej daty została orzeczona niezdolność do samodzielnej egzystencji. Do decyzji załączono pouczenie analogicznej treści jak do decyzji z dnia 29.11.2019 r.

/ decyzja k. 11 -12 akt ZUS dot. świadczenia uzupełniającego/

W dniu 30.05.2022 r. M. C. złożył wiosek o emeryturę z rekompensatą.

/ wniosek k. 39- 41 akt emerytalnych ZUS/

Decyzją z dnia 9.06.2022 r. od dnia 10.05.2022 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego wnioskodawcy została przyznana emerytura w kwocie 4671,05 zł. Z uwagi na to wskazano, iż prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy ustaje z dniem 10.05.2022 r.

/ decyzja k. 45- 47 akt emerytalnych ZUS/

W tym stanie rzeczy organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń.

/ bezsporne/

Od dnia 1.03.2022 r. wysokość świadczenia uzupełniającego stanowi różnicę miedzy kwotą 1896,13 zł i łączną kwotą przysługujących świadczeń pieniężnych, finansowanych ze środków publicznych, przy czym świadczenie uzupełniajcie nie może być wyższe niż 500 zł.

/ bezsporne/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Dokumenty te nie były kwestionowane w toku postępowania sądowego przez żadną ze stron, a zatem stanowią wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art.1 ust. 3 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji z dnia 31 lipca 2019 r. w brzmieniu obowiązującym na datę wydania zaskarżonej decyzji (Dz.U. z 2022 r. poz. 1006 t.j.) świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do treści art. 4 ust 1 w/w ustawy 1. Świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie, przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, nie może przekroczyć 1750 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2.

2. W razie przyznania, ustania lub ponownego obliczenia wysokości świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, świadczenie uzupełniające podlega ponownemu obliczeniu z urzędu, w taki sposób, aby łączna kwota świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, wraz ze świadczeniem uzupełniającym, nie przekroczyła kwoty 1750 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2.

3. Świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Zgodnie z art. 2 ust.1 w/w ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej „osobami uprawnionymi”.

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 504), zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku energetycznego, o którym mowa w art. 5c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2021 r. poz. 716, z późn. zm.1)), dodatku osłonowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o dodatku osłonowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 1 i 202), oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1750 zł miesięcznie (ust. 2).

Kwota miesięczna uprawniająca do świadczenia uzupełniającego, o której mowa w ust. 2 oraz w art. 4 ust. 1 i 2, podlega podwyższeniu w terminach i na zasadach określonych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 3).

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ogłasza, w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, co najmniej na 7 dni roboczych przed najbliższym terminem waloryzacji, uwzględnianą od tego terminu kwotę miesięczną uprawniającą do świadczenia uzupełniającego, o której mowa w ust. 2 oraz w art. 4 ust. 1 i 2 ( ust. 4).

Przy czym od dnia 1.03.2022 kwota ta wynosiła 1896,13 zł -Komunikat Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Sprawie Kwoty Miesięcznej Uprawniającej do Świadczenia Uzupełniającego z dnia 15 lutego 2022 r. (M.P. z 2022 r. poz. 254)

Zgodnie z art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2022 poz 504. t.j., dalej ustawa emerytalna), osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu.

Zgodnie z ust. 2 w/w przepisu, za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się:

1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania;

2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia.

Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się również świadczenia wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego osobie innej niż wskazana w decyzji tego organu (ust. 3).

Nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń za okres dłuższy niż 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ rentowy o zajściu okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, a mimo to świadczenia były jej nadal wypłacane, w pozostałych zaś wypadkach - za okres dłuższy niż 3 lata, z zastrzeżeniem ust. 5 (ust. 4).

Na podstawie art. 7 ust. 1 powołanej ustawy o świadczeniu uzupełniającym w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio m.in. przepisy: ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy;

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 2 powołanej ustawy osoba uprawniona jest obowiązana do informowania organu właściwego o wszelkich zmianach mających wpływ na prawo do świadczenia uzupełniającego oraz jego wysokość.

Stosownie zaś do treści art. 8 ust. 1-6 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji osoba, która pobrała nienależnie świadczenie uzupełniające, jest obowiązana do jego zwrotu.

Za nienależnie pobrane świadczenie uzupełniające uważa się świadczenie:

1) wypłacone mimo ustania okoliczności będących podstawą jego przyznania, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie była pouczona o braku prawa do jego pobierania;

2) wypłacone mimo zmiany okoliczności będących podstawą do ustalenia jego wysokości, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie była pouczona o okolicznościach mających wpływ na zmianę wysokości świadczenia;

3) przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie;

4) przyznane na podstawie decyzji, której nieważność następnie stwierdzono, albo przyznane na podstawie decyzji, która została następnie uchylona w wyniku wznowienia postępowania, i osobie odmówiono prawa do świadczenia;

5) wypłacone osobie innej niż osoba, która została wskazana w decyzji przyznającej świadczenie, z przyczyn niezależnych od organu właściwego.

A zatem podstawą uznania świadczenia za nienależne jest zaistnienie okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenia prawa do świadczenia albo wstrzymanie wypłaty świadczenia w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania. Chodzi tu o okoliczności, które nie istniały w chwili przyznania świadczenia, natomiast powstały w czasie jego pobierania.

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że - jak bezsprzecznie ustalono – wnioskodawcy decyzją z dnia 29.11.2019 r. przyznano od 1.10.2019 r. świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w kwocie 119,34 zł do przysługującej mu renty w wysokości 1480,66 zł. Świadczenie przyznano do dnia 31.10.2021 r. ponieważ do tej daty została orzeczona niezdolność do samodzielnej egzystencji.

Następnie decyzją z dnia 29.10.2021 r. ubezpieczonemu przyznano świadczenie uzupełniające w kwocie 155,67 zł. do przysługującej mu renty w wysokości 1616,41 zł. W decyzji wskazano iż wysokość świadczenia uzupełniającego stanowi różnicę miedzy kwotą (...),08 i łączną kwotą przysługujących świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych , przy czym świadczenie uzupełniające nie może być wyższe niż 500 zł.

Jednocześnie, co także nie jest kwestionowane, decyzją z dnia 9.06.2022 r. od dnia 10.05.2022 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego wnioskodawcy została przyznana emerytura w kwocie 4671,05 zł.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy odwołujący wywodził, iż zaskarżona decyzja zobowiązująca go do zwrotu świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w związku z faktem przyznania mu emerytury w kwocie (...),05 i przekroczeniem kwoty 1896,13 zł, do której przysługuje świadczenie uzupełniające, została wydana bezprawnie bo świadczenie uzupełniające miało być mu przyznane na stałe, nadto z naruszeniem zasad współżycia społecznego z pominięciem jego sytuacji życiowej (bezdomności i złego stanu zdrowia).

Odnosząc się do powyższego w pierwszej kolejności należy wskazać, iż w decyzjach z dnia 29.11.2019 r. z dnia 29.10.2021 r. o przyznaniu i ponownym ustaleniu świadczenie uzupełniającego, które zostały doręczone wnioskodawcy, znalazło się stosowne pouczenie o tym, że należy zawiadomić ZUS o wszelkich zmianach, które mają wpływ na prawo i wypłatę tego świadczenia, a w szczególności o uzyskaniu uprawienia do świadczenia pieniężnego finansowanego ze środków publicznych oraz o pobieraniu tego świadczenia. Nadto poinformowano, go że jeżeli ubezpieczony pobierze świadczenie, do którego nie miał prawa Zakład ustali nienależnie pobrane świadczenie, które będzie musiał zwrócić. Za nienależnie pobrane uważa się świadczenie wypłacone mimo zmiany okoliczności będących podstawą do ustalenia jego wysokości jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o okolicznościach mających wpływ na zmianę wysokości świadczenia oraz przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie.

Sąd Najwyższy podkreślił, że na podstawie art. 138 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach można żądać zwrotu świadczenia, jeżeli osoba pobierająca była pouczona o braku prawa do ich pobierania. Pouczenie musi być należyte, czyli wyczerpujące i wyraźnie wskazujące okoliczności w jakich dochodzi do nienależnego pobrania świadczenia, dokonane w taki sposób, aby było zrozumiałe dla osoby, do której było skierowane. Pouczenie nie może być abstrakcyjne, obciążone brakiem konkretności (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 listopada 1998 roku w sprawie o sygn. akt II URN 46/95, OSNP 1996/12/174, lex numer 23750 i z dnia 17 lutego 2005 roku w sprawie o sygn. akt II UK 440/03, OSNP 2005/18/291, lex numer 155203). Warunkiem uznania świadczenia za nienależnie pobrane jest pouczenie o okolicznościach, których wystąpienie w czasie pobierania świadczenia powoduje jego utratę (w całości lub w części). Pouczenie o takich okolicznościach nie może odnosić się indywidualnie do pobierającego świadczenie, gdyż nie da się przewidzieć, które z różnorodnych okoliczności wystąpią u konkretnego świadczeniobiorcy. W tym sensie wystarczające jest przytoczenie przepisów określających te okoliczności. Jednakże pouczenie musi być na tyle zrozumiałe, aby pobierający świadczenie mógł je odnieść do własnej sytuacji. Ponieważ pouczenie dotyczy zmian w stanie faktycznym i prawnym w stosunku do stanu istniejącego w dacie przyznania świadczenia, pobierający świadczenie musi mieć możność skonfrontowania zmian, jakie zaszły w jego przypadku, z treścią pouczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2008 roku w sprawie o sygn. akt I UK 394/07, lex numer 494135).

Pouczenie - zgodnie z intuicją językową - zawiera element wyjaśnienia, jednakże nie można pouczeniu przypisywać cech uzasadnienia (prawnego i faktycznego) decyzji, w którym organ rentowy dokonuje wykładni stosownych przepisów. C. pouczenia, o którym mowa, nie jest więc wyczerpujące wyjaśnienie sytuacji prawnej i faktycznej, lecz pouczenie o konsekwencjach prawnych niezastosowania się emeryta do dyspozycji normy prawnej (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2019 r., III UK 22/18, Legalis numer 1872717; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20 grudnia 2012 r., III AUa 1071/12).

W ocenie Sądu, na gruncie rozpoznawanej sprawy wnioskodawca został należycie pouczony przez organ rentowy o okolicznościach w jakich wysokość świadczenia uzupełniającego ulega zmianie lub prawo do tego świadczenia wygasa w przypadku nabycia prawa do świadczenia pieniężnego finansowanego ze środków publicznych.

Przy tym nieistotne jest, czy ubezpieczony faktycznie z tymi pouczeniami się zapoznał. Żądanie zwrotu nienależnie pobranego świadczenia nie jest bowiem oparte na obowiązku wykazania, że osoba zapoznała się z doręczonym jej pouczeniem o braku prawa do świadczenia w określonych okolicznościach (vide wyrok SN - Izba Pracy z dnia 24-06-2015, II UK 285/14).

Wymóg pouczenia ma charakter formalny. Oznacza to, że osoba, której umożliwiono zapoznanie się ze stosowną informacją (pouczeniem), nie może zasłaniać się okolicznością faktycznego braku zapoznania się z tą informacją. N. pouczenia znajdującego się na odwrotnej stronie decyzji obciąża świadczeniobiorcę.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że w świetle udzielonych wnioskodawcy pouczeń ten winien wiedzieć kiedy świadczenie mu nie przysługuje, ulega zmianie. Bezspornym jest, iż wnioskodawca nie informował organu o nabyciu prawa do emerytury co nastąpiło decyzją z dnia 9.06.2022 r. na jego wniosek z dnia 30.05.2022 r. co niewątpliwie powinien uczynić. W konsekwencji powyższego świadczenie uzupełniające w spornym okresie zostało wypłacone wnioskodawcy w sposób nieuprawniony bez podstawy prawnej jest więc w tych okolicznościach świadczeniem nienależnym i podlega zwrotowi.

Nie można też przyjąć co sugeruje odwołujący, iż ww. świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji przyznane zostało mu na stałe. Po pierwsze podkreślenia wymaga, iż wprost przeczy temu treść decyzji z dnia 29.11.2019 r. z dnia 29.10.2021 r. o przyznaniu i ponownym ustaleniu świadczenie uzupełniającego, w których w obu przypadkach wskazano wyraźnie, że świadczenie przyznaje się okresowo do daty do której została orzeczona niezdolność do samodzielnej egzystencji. Po drugie w świetle udzielanych wnioskodawcy pouczeń załączonych do decyzji, jasnym było ze świadczenie przysługuje tylko w przypadku gdy pobierane przez niego świadczenia pieniężne finansowanego ze środków publicznych nie przekroczą kwoty granicznej do której przysługuje świadczenie. Wnioskodawca winien wiec wiedzieć iż otrzymując jakiekolwiek świadczenie finansowane z tych źródeł w tym emeryturę winien liczyć się z utratą świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji .

Nadto nie jest możliwe, w realiach niniejszej sprawy, uwzględnienie odwołania na innej podstawie - z uwagi na trudną sytuację życiową wnioskodawcy, gdyż w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie jest prawnie dopuszczalne stosowanie klauzul generalnych, którymi są w szczególności zasady współżycia społecznego. Zgodnie z poglądem judykatury „do złagodzenia rygorów prawa ubezpieczeń społecznych nie stosuje się ani art. 5 KC, ani art. 8 KP, bo przepisy prawa ubezpieczeń społecznych mają charakter przepisów prawa publicznego.” „W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych niedopuszczalne jest powoływanie się na zasady współżycia społecznego, jako że prawo ubezpieczeń społecznych, w odróżnieniu od przepisów prawa pracy (art. 300 KP), nie zawiera normy o charakterze takiej klauzuli generalnej, ani też normy zezwalającej na stosowanie w zakresie nieuregulowanym przepisów kodeksu cywilnego. ” (por. wyrok SN z dnia 16 czerwca 2011 r. sygn. akt III UK 214/10 opubl. LEX 1095955, wyrok SA w Katowicach z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt III AUa 3616/09, opubl. LEX nr 785483 wyrok SN z dnia 2 grudnia 2009 r., sygn. akt I UK 174/09, opubl. LEX nr 585709, wyrok NSA w. z dnia 18 maja 2011 r., sygn. akt I OSK 124/11, opubl. LEX 990161, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 listopada 2008 r., sygn. akt III AUa 330/08)

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie, jako bezzasadne, oddalił.

J.L.