Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2015 r S. W. (1) wniósł o ponowne przeliczenie emerytury na podstawie przyjęcia w latach 1965 r oraz 1969 – 1971 zarobków przeciętnych i zastosowania do przeliczeń wskaźnika 100, a nadto zastosowania wskaźnika dotyczącego wynagrodzenia minimalnego w stosunku do lat 1959 r, 1961 – 1962.

/wniosek – k. 342 akt ZUS/

Pismem z dnia 5 marca 2015 r organ rentowy odmówił ponownego przeliczenia emerytury, ponieważ nie zaistniały nowe okoliczności w sprawie.

/pismo – k. 344 akt ZUS/

S. W. (1) uznał powyższą decyzję za krzywdzącą i w dniu 31 marca 2015 roku, złożył odwołanie, wnosząc o jej zmianę poprzez określenie podstawy wymiaru świadczenia w latach 1965 i w latach 1969 – 1971 na podstawie przeciętnego wynagrodzenia.

/odwołanie - k. 2-4/

Decyzją z dnia 17 kwietnia 2015 r na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 83 ustawy z dnia 13.10.1998 r o systemie ubezpieczeń społecznych, odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia emerytury, z uwagi na to, że nie zaistniały nowe okoliczności w sprawie. Decyzją ta anulowano pismo z dnia 5 marca 2015 r.

/pismo – k. 346 akt ZUS/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 23 kwietnia 2014 roku wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację podaną
w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo wskazał, że ubezpieczony ma przyznane prawo do emerytury mocą decyzji z dnia 14 maja 2002 roku, do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z wybranych 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia tj. z lat: 1960, 1972-1983, 1986-1991, 2000, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru świadczenia wynoszącym 79,12% oraz kwotą bazową obowiązującą w dniu zgłoszenia wniosku o świadczenie tj. 1.683,27 zł. Ponadto w wykonaniu prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 8 grudnia 2008 roku decyzją z dnia 13 stycznia 2009 roku, począwszy od dnia 1 listopada 2007 roku, organ rentowy ponownie ustalił wysokość emerytury S. W. (1) poprzez przyjęcie w podstawie wymiaru świadczenia przeciętnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z wybranych 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia tj. z lat: 1960, 1966-1968, 1972-1983, 1986, 1988-1990 ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru świadczenia wynoszącym 85,18% i kwotą bazową w wysokości 1.683,27 zł. Organ rentowy wskazał, że sprawa związana z przeliczeniem podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy ze spornego okresu była następnie jeszcze przedmiotem rozpoznania przez Sąd. Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 18 maja 2010 roku oddalił odwołanie S. W. (1) od decyzji odmawiającej przeliczenia wysokości jego świadczenia, wnosił on wówczas o przyjęcie do obliczenia podstawy emerytury wynagrodzeń za lata 1967-1971 na podstawie legitymacji członka (...), a za lata: 1961, 1965, 1966-1968 na podstawie zeznań świadków. Natomiast wyrokiem z dnia 27 grudnia 2011 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie wniesione przez ubezpieczonego przy stanie faktycznym ustalonym na podstawie akt załączonych do akt rentowych oraz zeznań świadków i wnioskodawcy, następnie Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 14 listopada 2012 roku oddalił wniesioną przez wnioskodawcę apelację. Natomiast w sprawie VIII U 3111/13 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie od decyzji z dnia 12 czerwca 2013 r o ponowne przeliczenie emerytury.

/odpowiedź na odwołanie - k. 14 -15/

Na rozprawie w dniu 10 marca 2015 r organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołania.

/protokół rozprawy – k. 48/

Postanowieniem z dnia 23 marca 2016 r Sąd Okręgowy w Łodzi odrzucił odwołanie wnioskodawcy z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowej w zakresie odwołania od pisma z dnia 5 marca 2015 r.

/postanowienie z uzasadnieniem – k. 53, 56 – 57/

Postanowieniem z dnia 25 lipca 2016 r Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżone postanowienie.

/postanowienie – k. 85/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. W. (1) urodził się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna/

Od dnia 3 sierpnia 2001 roku odwołujący pobierał świadczenie przedemerytalne. W dniu 13 maja 2002 roku wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

/bezsporne, a nadto decyzja z dn. 24.08.2001 r. – k. 28 plik I akt ZUS, wniosek o emeryturę z dn. 13.05.2002 r. – k. 1-4 plik IV akt ZUS/

Decyzją z dnia 14 maja 2002 roku organ rentowy przyznał S. W. (2) emeryturę od dnia 8 maja 2002 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego i obliczył jej wysokość. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 79,12 %, przyjęto kwotę bazową w wysokości 1.683,27 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 42 lata i 8 miesięcy (512 miesięcy) okresów składkowych i 9 miesięcy okresów nieskładkowych. Wysokość świadczenia wyniosła 1.149,79 zł brutto.

/decyzja z dn. 14.05.2002 r. – k. 8-8 odwrót plik IV akt ZUS /

Organ rentowy decyzją z dnia 28 listopada 2007 roku, po rozpoznaniu wniosku S. W. (1) o ponowne przeliczenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem okresu od 1958 roku do dnia 1973 roku, odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury, podnosząc, że zastosowano najkorzystniejszy wariant wyliczenia wysokości świadczenia, zaś przeliczenie zgodne z żądaniem ubezpieczonego, jest mniej korzystne od dotychczasowego.

/wniosek – k. 28 plik IV akt ZUS, decyzja z dn. 28.11.2007 r. – k. 52 plik IV akt ZUS/

Na skutek wniesienia przez wnioskodawcę odwołania od powyższej decyzji ,w którym domagał się przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu za lata 1959, 1961 - 1971 przeciętnej płacy miesięcznej, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 8 grudnia 2008 roku w sprawie o sygn. akt IX U 2204/07 zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał S. W. (1) prawo do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury, od dnia 1 listopada 2007 roku, z zastosowaniem wskaźnika wysokości wynoszącego 85,18 % i ustalonego z 20 lat kalendarzowych, to jest z lat: 1960, 1966-1968, 1972-1983, 1986 i 1988-1990 wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu oraz oddalił jego odwołanie w pozostałej części.

/wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dn. 8.12.2008 r. – k. 52 akt o sygn. IX U 2204/07, uzasadnienie wyroku – k. 55-58 odwrót akt o sygn. IX U 2204/07/

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 8 października 2009 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 179/09 oddalił apelację wnioskodawcy wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi IX Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych i przekazał organowi rentowemu do rozpoznania zawarty w apelacji wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem wysokości zarobków w oparciu o wpisy
w legitymacji członka (...) z lat 1967-1971.

/wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dn. 8.10.2009 r. – k. 100 akt o sygn. IX U 2204/07/

Decyzją z dnia 13 stycznia 2009 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wykonując wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi IX Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 grudnia 2008 roku przeliczył emeryturę wnioskodawcy od dnia 1 listopada 2007 roku z zastosowaniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 85,18 % . Wysokość świadczenia po waloryzacji wyniosła 1.448,24 zł brutto.

/decyzja z dn. 13.01.2009 r. – k. 148-149 plik IV akt ZUS/

Organ rentowy decyzją z dnia 20 listopada 2009 roku, po rozpoznaniu wniosku S. W. (1) o ponowne przeliczenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem wysokości zarobków w oparciu o wpisy w legitymacji członka (...) z lat 1967-1971, odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia świadczenia podnosząc, że kserokopia legitymacji członkowskiej nie stanowi podstawy do przeliczenia emerytury.

/decyzja z dn. 20.11.2009 r. – k. 198-199 plik IV akt ZUS/

Na skutek wniesienia przez wnioskodawcę odwołania od decyzji z dnia 20 listopada 2009 roku, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 18 maja 2010 roku w sprawie o sygn. akt IX U 1589/09 oddalił odwołanie. Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 15 grudnia 2010 roku w sprawie o sygn. III AUa 817/10 oddalił apelację wnioskodawcy.

/okoliczność bezsporna, wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 18.05.2010 – k. 290 plik IV akt ZUS, wyrok Sądu Apelacyjnego
w Ł. z dn. 15.12.2010 r. – k. 267 plik IV akt ZUS/

Decyzją z dnia 22 lutego 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu wniosku S. W. (1) o ponowne przeliczenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem faktycznie osiąganych zarobków w latach 1959-1972 na podstawie zeznań świadków oraz posiadanej dokumentacji płacowej, odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia wskazując, że w sprawie nie zaistniały nowe okoliczności, w związku z czym brak jest podstaw do przeliczenia emerytury.

/wniosek – k. 277-279 plik IV akt ZUS, decyzja z dn. 22.02.2011r. – k. 289-290 plik IV akt ZUS/

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 27 grudnia 2011 roku w sprawie o sygn. akt IX U 300/11/oddalił odwołanie S. W. (1) wniesione od powyższej decyzji. Wyrokiem z dnia 14 listopada 2012 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt III AUa 303/12 oddalił apelację wnioskodawcy.

/okoliczność bezsporna/

W dniu 3 czerwca 2013 roku wnioskodawca ponownie wniósł o przeliczenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem faktycznie osiąganych zarobków w latach 1959-1972 (z wyłączeniem okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej) w trakcie zatrudnienia w (...) Zakładach (...), na podstawie zeznań świadków wskazanych we wniosku oraz dokumentacji płacowej świadków. W uzasadnieniu wniosku ubezpieczony wskazał, że świadkowie w wybranych latach pracowali w zespole, w którym był on mistrzem, zaś jego zarobki z tytułu pełnionej funkcji były wyższe. Podniósł, iż powołani świadkowie oraz ich dokumentacja płacowa są nowymi dowodami w sprawie i nie były dotychczas poddane ocenie.

/wniosek z dn. 3.06.2013 r. – k. 1-2 plik V akt ZUS /

Decyzją z dnia 12 czerwca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił S. W. (1) prawa do przeliczenia wysokości emerytury na podstawie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 83 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że w sprawie nie zaistniały nowe okoliczności.

/decyzja z dn. 12.06.2013r.- k. 3 plik V akt ZUS/

Wyrokiem z dnia 24 października 2014 r Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie wnioskodawcy od tej decyzji.

/wyrok z uzasadnieniem – k. 94, 96 – 114/

S. W. (1) w okresie od dnia 19 listopada 1958 roku do dnia 16 kwietnia 1973 roku był zatrudniony w (...) Zakładach (...) w P., w pełnym wymiarze czasu pracy, na następujących stanowiskach:

- od dnia 19 listopada 1958 roku do dnia 1 stycznia 1959 roku - ucznia tkackiego;

- od dnia 2 stycznia 1959 roku do dnia 7 maja 1960 roku - tkacza;

- od dnia 7 maja 1960 roku do dnia 1 września 1960 roku - praktykanta;

- od dnia 1 września 1960 roku do dnia 29 października 1962 roku – zakładacza osnów;

- od dnia 19 października 1964 roku do dnia 16 kwietnia 1973 roku – mistrza tkackiego.

/karta przebiegu zatrudnienia – akta osobowe w kopercie - k. 35, świadectwo pracy z dn. 3.08.2001 r. – k. 7-8 plik I akt ZUS, świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych – k. 9-10 plik I akt ZUS /

W okresie od dnia 29 października 1962 roku do dnia 14 października 1964 roku wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową.

/okoliczność bezsporna/

S. W. (1) udowodnił wysokość otrzymywanych wynagrodzeń z okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w P. za rok 1960, które wyniosły 17.549,34 zł (przeciętny miesięczny zarobek - 1.462,43 zł) i za rok 1972, które wyniosły 49.282,00 zł (przeciętny miesięczny zarobek - 4.105,00 zł).

/kopia legitymacji ubezpieczeniowej – k. 32-33 plik I akt ZUS/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

Na wstępie należy podnieść, że brak było podstaw do odrzucenia odwołania na podstawie art. 199 § 1 pkt. 2 kpc, z uwagi na to, że organ rentowy wydał nową decyzję, od której przysługiwało odwołanie.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 poz. 887) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Stosownie do brzmienia art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W myśl art. 15 ust. 1 analizowanej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast stosownie do brzmienia ust. 2a tego samego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1.  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2.  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3.  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4.  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19,

przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250 %, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie,
iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku o sygn. akt III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonania wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana tu regulacja, wyrażona także w poprzednio obowiązującym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10 poz. 49 ze zm.) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak, aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wykazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak m. in. SN w wyroku z 25.07.1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324 a także SA w Warszawie wyrok z dnia 4.03.1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7 SA w Rzeszowie z dnia 27.06.1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy SA w Białymstoku III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Należy podkreślić, iż Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia,
że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane i ich dopuszczenie za celowe.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca domagał się ponownego przeliczenia emerytury poprzez określenie podstawy wymiaru świadczenia w latach 1965 r i w latach 1969 – 1971 na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej.

W niniejszym postepowaniu, oprócz własnych twierdzeń co do wysokości otrzymywanego wynagrodzenia, bowiem ze spornego okresu brak jest jakichkolwiek dokumentów, nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych na tę okoliczność, mimo kierowanego pouczenia. /zarządzenie – k. 17 w zw. z k. 23/

Wnioskodawca podnosił jedynie, że Sąd rozpoznający jego odwołanie w sprawie IX U 2204/07, w treści uzasadnienia wskazał, że w okresie od października 1964 r do kwietnia 1973 r jego wynagrodzenie kształtowało się w wysokości co najmniej przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej, jednakże sąd orzekający w tamtej sprawie skorygował jedynie podstawę wymiaru świadczenia emerytalnego powoda za lata 1966 – 1968 r przyjmując przelicznik 100 % uwzględniający w tych latach wynagrodzenie przeciętne, natomiast z nieznanych procesowo motywów nie zastosował podobnej procedury odnośnie lat 1965 oraz 1969 – 1971.

Należy przypomnieć, że organ rentowy decyzją z dnia 28 listopada 2007 roku, po rozpoznaniu wniosku S. W. (1) o ponowne przeliczenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem okresu od 1958 roku do dnia 1973 roku, odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury, podnosząc, że zastosowano najkorzystniejszy wariant wyliczenia wysokości świadczenia, zaś przeliczenie zgodne z żądaniem ubezpieczonego, jest mniej korzystne od dotychczasowego.

Na skutek wniesienia przez wnioskodawcę odwołania od powyższej decyzji, w którym domagał się przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu za lata 1959, 1961 - 1971 przeciętnej płacy miesięcznej, a więc,m.in. tego samego, czego żąda w niniejszym postepowaniu , Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 8 grudnia 2008 roku w sprawie o sygn. akt IX U 2204/07 zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał S. W. (1) prawo do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury, od dnia 1 listopada 2007 roku, z zastosowaniem wskaźnika wysokości wynoszącego 85,18 % i ustalonego z 20 lat kalendarzowych, to jest z lat: 1960, 1966-1968, 1972-1983, 1986 i 1988-1990 wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu oraz oddalił jego odwołanie w pozostałej części.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 8 października 2009 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 179/09 oddalił apelację wnioskodawcy wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi IX Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z art.365§1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Z przepisu tego wynika, że podmioty w nim wskazane nie mogą negować faktu istnienia prawomocnego orzeczenia i jego treści. W orzecznictwie dominuje przy tym stanowisko, że moc wiążąca prawomocnego wyroku dotyczy zasadniczo związania treścią sentencji, a nie uzasadnienia, zawierającego prezentację przeprowadzonych dowodów i ocenę ich wiarygodności, co wynika w szczególności stąd, że wszelkie wyłączenia i wyjątki od zawarowanej w art. 233 § 1 k.p.c. zasady samodzielności i niezawisłości sądu w dokonywaniu ocen materiału dowodowego należy interpretować ścieśniająco. Przedmiotem prawomocności materialnej jest bowiem ostateczny rezultat rozstrzygnięcia, a nie przesłanki, które do niego doprowadziły. Sąd nie jest więc związany zarówno ustaleniami faktycznymi poczynionymi w innej sprawie, jak i poglądami prawnymi wyrażonymi w uzasadnieniu zapadłego w niej wyroku. W rezultacie nie wiążą sądu cywilnego ustalenia i oceny dokonane w uzasadnieniu wyroku innego sądu cywilnego, co nie uzasadnia ignorowania stanowiska zajętego przez sąd cywilny w uzasadnieniu sprawy, lecz oznacza, że uwzględniając je, sąd powinien dokonać własnych, wszechstronnych ustaleń i samodzielnych ocen (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 13 stycznia 2000 r., II CKN 655/98, niepubl.; 23 maja 2002 r., IV CKN 1073/00, niepubl.; 13 kwietnia 2005, IV CK 663/04, LEX nr 284687 )/tak SA w Łodzi w uzasadnieniu sporządzonym w sprawie III APa 16/14/ .

Zatem Sąd w niniejszym postepowaniu jest związany sentencją wyroku wydanego w sprawie IX U 2204/07, w zakresie określenia sposobu wyliczenia podstawy spornego świadczenia, w szczególności, iż wnioskodawca podnosił tożsame okoliczności, jak w niniejszym postępowaniu. Wówczas odwołanie wnioskodawcy zostało uwzględnione jedynie w części, mimo rozważań w treści uzasadnienia co do wysokości wynagrodzenia za sporny okres. Wniesiona od tego wyroku apelacja nie odniosła zamierzonego skutku, bowiem została oddalona.

Skarżący w toku niniejszego postępowania nie udowodnił w sposób pewny i konkretny faktycznego wynagrodzenia, jakie uzyskiwał w trakcie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w P. wiarygodnymi kartami płac lub innymi dokumentami płacowymi, czy też zeznaniami świadków, wskazującymi wprost na ich wysokość.

Stosownie do treści art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać
z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów z dokumentów oraz z przesłuchania świadków (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 1997r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342).

Nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą Sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron
i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Podobnie, w wyroku z dnia 7 października 1998 roku w sprawie o sygn. akt II UKN 244/98, (OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662), Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od dnia 1 lipca 1996 roku nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 marca 2006 roku, zapadłego w sprawie o sygn. akt III AUa 1096/05, wskazując,
iż ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże nie można również odpowiedzialności za taki stan rzeczy przenosić wyłącznie na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ustawowym wymogiem jest bowiem wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, przy czym nie może istnieć tu żaden stan niepewności, co do wysokości.

Reasumując stwierdzić należy, że brak jest podstaw do innego sposobu obliczenia wysokości emerytury S. W. (1), niż wynikało to z prawomocnego orzeczenia wydanego w sprawie IX U 2204/07. Wnioskodawca nie wskazał bowiem wysokości faktycznych wynagrodzeń jakie otrzymywał w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w P., za który brak jest dokumentacji płacowej.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak sentencji.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy.