Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 września 2017 r., znak: I/25/021171833 Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił W. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż komisja lekarska orzeczeniem z dnia 8 września 2017 r. ustaliła, że W. B. nie jest niezdolny do pracy i tym samym nie spełnia warunku, od którego zależy przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy zaznaczył, że wnioskodawca spełnił warunek wymaganego stażu pracy.

/decyzja k. 15 plik I akt ZUS/

W dniu 13 października 2017 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie W. B. od ww. decyzji. W treści odwołania W. B. wskazał, że występujące u niego dolegliwości bólowe kręgosłupa naruszyły sprawność jego organizmu i tym samym nie może on funkcjonować w sposób normalny. W. B. jednocześnie podniósł, że stan jego zdrowia ulega pogorszeniu, a nadto, że brak jest rokowań co do jego poprawy.

/odwołanie k.2-3/

W odpowiedzi na odwołanie, pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k.4 - 4 odwrót/

Na rozprawie w dniu 3 października 2018 r. W. B. wniósł o przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 11 września 2017 r. do
31 sierpnia 2019 r., a pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

/oświadczenia: wnioskodawcy i pełnomocnika ZUS – e- protokół rozprawy z dnia
3 października 2018 r.- 00:00:42-00:07:05- płyta CD k.140/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca W. B. urodził się (...), legitymuje się wykształceniem podstawowym. W swojej karierze zawodowej pracował jako: robotnik magazynowy, ślusarz, nastawiacz maszyn, pracownik budowlany, pomocnik murarza, skręcacz – przewijacz, pracownik ochrony.

/okoliczności bezsporne/

W. B. legitymuje się umiarkowanym stopniem niepełnosprawności.

/okoliczność bezsporna/

W okresie od 14 stycznia 2017 r. do 10 września 2017 r. W. B. pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

/okoliczność bezsporna/

W dniu 18 lipca 2017 r. W. B. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek k.1 – 4 odwrót plik I akt ZUS/

Lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznał u wnioskodawcy: przewlekły zespół bólowy lędźwiowy, okresowo z objawami korzeniowymi, po czterokrotnej operacji dyskopatii w odcinku lędźwiowo – krzyżowym ( ostatnio w grudniu 2016 r.), nadciśnienie tętnicze leczone farmakologicznie. Orzeczeniem z dnia 21 sierpnia 2017 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/opinia lekarska z dnia 21 sierpnia 2017 r. k.21 – 22 w dokumentacji orzeczniczo- medycznej wnioskodawcy plik I, orzeczenie k.11 – 11 odwrót plik I akt ZUS/

Od powyższego orzeczenia W. B. wniósł sprzeciw w dniu 21 sierpnia 2017 roku

/sprzeciw – k.23-24 w dokumentacji orzeczniczo- medycznej wnioskodawcy plik I /

Komisja lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u niego: zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne kręgosłupa po 4 – krotnych operacjach (ostatniej w grudniu 2016 r.) z zespołem bólowym szyjnym i lędźwiowym z niewielkim ograniczeniem sprawności, nadciśnienie tętnicze kontrolowane farmakologicznie. Orzeczeniem z dnia 8 września 2017 r. komisja lekarska ZUS uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/opinia lekarska z dnia 8 września 2017 r. k.30 – 31 w dokumentacji medycznej wnioskodawcy plik I , orzeczenie k.12 – 12 odwrót plik I akt ZUS/

W oparciu o powyższe orzeczenie komisji lekarskiej, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał zaskarżoną decyzję.

/decyzja k. 15 plik I akt ZUS/

W badaniu sądowo – neurologicznym z dnia 28 listopada 2017 rozpoznano u skarżącego: przebyte operacyjnie leczenie kręgosłupa lędźwiowego ( 4 razy) z nadal utrzymującymi się bólowymi objawami powikłań korzeniowych (objaw L.’a przy kącie 60 - 70 stopni). Nie stwierdzono obecności objawów porażennych. Zauważono, że obecność bólowych objawów powikłań korzeniowych stwierdzano u badanego podczas badania przez Komisję Lekarską ZUS w dniu 8 września 2017 roku (objaw L.’a przy kącie 70 stopni). W dalszym okresie wnioskodawca był leczony w Poradni Bólu Centrum (...) w Ł.. W związku ze stwierdzonym nasileniem dolegliwości wnioskodawca nie jest zdolny do wykonywania jakiekolwiek pracy fizycznej. Z tego powodu jest częściowo niezdolny do pracy wykonywanej zgodnie z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych, niezdolność ta jest okresowa i trwa od daty zakończenia okresu świadczenia rehabilitacyjnego przez okres 1 roku.

/opinia k.8 - 10 odwrót, opinia uzupełniająca k.39 – 39 odwrót biegłego neurologa
J. Z./

Badaniem ortopedycznym u wnioskodawcy rozpoznano: zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, stan po czterech zabiegach neurochirurgicznych z powodu dyskopatii L5 – S1, naciągnięcie więzadła pobocznego piszczelowego kolana lewego, bez upośledzenia funkcji stawu. Biegły ortopeda nie stwierdził u wnioskodawcy upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie go za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy.

/opinia k.11 – 13 biegłego ortopedy M. S./

W kolejnym badaniu neurologicznym z dnia 14 sierpnia 2018 roku u wnioskodawcy rozpoznano: bolesność uciskową i opukową wyrostków kolczystych kręgów okolicy L-S, ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych tej okolicy kręgosłupa, dodatni objaw N., bez niedowładów, zaburzeń koordynacji, objaw L.’e obustronnie dodatni przy kącie 60 stopni, objaw M. dodatni obustronnie silniej wyrażony po prawej przy kącie 20 stopni, odruchy głębokie żywe z kkd (OK,OA) oraz z kkg bez wyraźnej asymetrii, bez objawów patologicznych, próba R. prawidłowa, bez oczopląsu. Od grudnia 2017 r., po próbie samobójczej, wnioskodawca jest leczony psychiatrycznie. Wnioskodawca ledwie daje radę wykonywać podstawowe czynności dnia codziennego, gdyż pomimo przyjmowania zwiększonych dawek leków nie udało uzyskać się oczekiwanego efektu przeciwbólowego (lekarze prowadzący wnioskodawcę nie chcą wykonać kolejnego zabiegu operacyjnego z uwagi na zbyt duże ryzyko powikłań). Wnioskodawca jest leczony w poradni leczenia bólu od początku 2016 roku, początkowo miał stosowaną terapię leczenia plastrami z F., ale od jesieni 2017 roku z uwagi na małą skuteczność efektu przeciwbólowego odstąpiono z tej formy leczenia na leczenie doustne: O. (180mg/d), P., P. (450 mg). Przy takim dawkowaniu leków ocenia się nasilenie bólu na 6-8 w 10 stopniowej skali bólu. 8 sierpnia 2018 roku ze względu na niewielkie efekty leczenia przeciwbólowego lekarz prowadzący z poradni leczenia bólu zastosował blokadę miejscową, nie uzyskano jednak dobrego efektu przeciwbólowego. Wnioskodawca z występującymi objawami korzeniowymi, znajdujący się pod wpływem silnych leków narkotycznych, u którego ból nasila każdy ruch, skręt czy też schylenie się, nie jest zdolny do pracy fizycznej, nawet lekkiej w wymiarze czasu pracy wynoszącym tygodniowo 35 lub 40 godzin. Badaniem z dnia 14 sierpnia 2018 r. stwierdzono, że nadal utrzymuje się u wnioskodawcy naruszenie sprawności organizmu wskazujący, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy od zakończenia czasowej niezdolności do pracy w 2017 r. do 31 sierpnia 2019 r.

/opinia k.100 – 106 odwrót , opinia uzupełniająca k.120 – 122 biegłego sądowego z dziedziny medycyny pracy, specjalisty toksykologii klinicznej, specjalisty neurologa, lekarza chorób wewnętrznych - P. R./

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o powołane dokumenty znajdujące się w aktach ZUS oraz opinie biegłych lekarzy specjalistów : w dziedzinie neurologii J. Z. (2), medycyny pracy - neurologii P. R. (2) oraz ortopedii M. S. (2).

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał opinie w/w biegłych za wiarygodne, gdyż są rzetelne i sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Opinie zostały sporządzone w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki badania bezpośredniego. Biegli zdiagnozowali schorzenia, ocenili ich wpływ na sprawność organizmu i zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy, odnosząc swą ocenę do jego doświadczenia i kwalifikacji zawodowych.

Sąd odmówił wiarygodności wnioskom orzeczniczym zawartym w opinii biegłej specjalisty z zakresu neurologii J. B. z uwagi na ich ewidentną sprzeczność z opiniami dwóch pozostałych biegłych specjalistów : w dziedzinie neurologii J. Z. (2), medycyny pracy - neurologii P. R. (2). Biegła pomimo stwierdzenia u ubezpieczonego objawów patologicznych, objawów korzeniowych podczas stosowania przez niego leków przeciwbólowych w tym leków narkotycznych (wpływających również na zdolności psychoruchowe) nie wyciągnęła z tego stosownych wniosków (podobnie zresztą jak lekarz orzecznik ZUS oraz komisja lekarska ZUS). Nie przełożyła tego na realną zdolność odwołującego do wykonywania pracy fizycznej zgodnie z poziomem kwalifikacji zawodowych, czyli pracy fizycznej przez 7, czy 8 godzin dziennie, rozpoznając u niego uszkodzenie korzeni nerwowych, przy którym każde obciążenie kręgosłupa dodatkowym kilogramem, czy ruchem zwiększa ból, czy cierpienie, którego stosowane leki w dużych dawkach całkowicie nie likwidowały. Biegły uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej, przy czym pozostali biegli: J. Z. (2) oraz P. R. (2) stwierdzili, że przy takim nasileniu dolegliwości, tj. bólowymi objawami powikłań korzeniowych, ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od daty zakończenia okresu świadczenia rehabilitacyjnego. Wnioski orzecznicze w/w biegłych różniły się tylko, co okresu stwierdzonej u ubezpieczonego częściowej niezdolności do pracy. Sąd uznał, że prawidłowym będzie oparcie się w tym zakresie na wnioskach orzeczniczych biegłego J. Z. (2), który przeprowadzał badania najwcześniej – w listopadzie 2017 roku i określił, że niezdolności do pracy ubezpieczonego jest okresowa i będzie trwała do 10 września 2018 roku. Natomiast biegły P. R. (2) badając odwołującego w sierpniu 2018 roku potwierdził, że jest on częściowo okresowo niezdolny do pracy – nadal i ocenił, że niezdolność będzie trwała jeszcze kolejny rok – do 31 sierpnia 2019 roku.

Należy jednak pamiętać, że dzień wydania decyzji jest wyznacznikiem oceny niezdolności do pracy ubezpieczonego, a fakt badania przez biegłego prawie rok od daty wydania decyzji nie może wpływać na jego ocenę czasu trwania tej niezdolności do pracy.

Postępowanie sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczenia społecznego wszczynane jest bowiem w rezultacie odwołania wniesionego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ma więc ono charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Jest zatem postępowaniem kontrolnym. Badanie owej legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Natomiast postępowanie przed sądem powszechnym jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 marca 2018 r., w sprawie III AUa 2220/17, Legalis 1747301).

Wobec powyższego według Sądu najbardziej miarodajną była ocena długości okresowej częściowej niezdolności do pracy wnioskodawcy, poczyniona przez biegłego J. Z. (2).

Opinie zostały doręczone wnioskodawcy i pełnomocnikowi ZUS. Pełnomocnik ZUS zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłych: J. Z. (2) oraz P. R. (2), do których biegli odnieśli się w opiniach uzupełniających.

W ocenie Sądu sporządzone opinie uzupełniające były rzetelne, a opinie tych dwóch biegłych na tyle wyczerpujące, a wynikające z nich wnioski logiczne, co zostało bardzo obszernie podsumowane opinią lekarza z zakresu medycyny pracy, że brak było potrzeby powoływania kolejnych dowodów z opinii biegłych. Wobec powyższego oddalony został wniosek pełnomocnika ZUS o powołanie innego biegłego specjalisty z zakresu medycyny pracy, gdyż zmierzałoby to jedynie do opieszałości postępowania.

Zdaniem Sądu nie ma podstaw do tego by podważać wiarygodność i moc dowodową opinii w/w biegłych, a kwestia zdolności do pracy odwołującego została dostatecznie wyjaśniona.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą, więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, niepubl).

Sąd Okręgowy w Łodzi podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym przy ocenie opinii biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. Odmienne ustalenie w tej mierze może być dokonane tylko na podstawie opinii innych biegłych lekarzy, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonywająca oraz wszechstronnie przedstawia kwestię nasuwającą wątpliwości
w sprawie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 1987 roku, sygn. akt II URN 228/87, publ. (...)).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t.j. Dz. U. 2018 r. poz. 1270), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

- jest niezdolny do pracy;

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

- niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 12 powyższej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zdefiniowanie pojęcia "poziom kwalifikacji", użytego w tym przepisie ma istotne znaczenie, bowiem stanowi ono podstawę do ustalania rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo stwierdzanego upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie, do ustalenia czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować, jako znaczne. O poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie, lecz także uzyskana poprzez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy, także pracy fizycznej. Niższy jest zatem poziom kwalifikacji osób wykonujących proste prace fizyczne, niewymagające przyuczenia zawodowego niż poziom kwalifikacji osób wykonujących prace wymagające określonych specjalistycznych umiejętności nabywanych na podstawie przygotowania zawodowego./tak SA w wyroku z dnia 19 listopada 2015 r., III AUa 786/15, Lex nr 1950585/.

Częściowo niezdolny do pracy jest pracownik, który w wyniku choroby ma w istotny sposób ograniczoną zdolność do pracy w pełnym wymiarze czasu pracy. Może on natomiast wykonywać zatrudnienie niżej kwalifikowane, o niższych zarobkach, w obniżonym wymiarze godzin. Wykonywanie pracy o takim charakterze nie świadczy o odzyskaniu zdolności do pracy /tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 19 stycznia 2016 r., III Aua 342/15, Lex nr 2026205/ .

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca jest osobą częściowo okresowo niezdolną do pracy, gdyż przebyte operacyjne leczenie kręgosłupa lędźwiowego z nadal utrzymującymi się bólowymi objawami powikłań korzeniowych uniemożliwiają mu podjęcie pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi, w tym również lekkiej pracy fizycznej. Podkreślić w tym miejscu również należy, że wnioskodawca cierpi na bolesność uciskową i opukową wyrostków kolczystych kręgów okolicy L-S , który to ból nasila każdy ruch, skręt czy też schylenie się.

Wnioskodawca jest leczony w poradni leczenia bólu od początku 2016 roku, początkowo miał stosowaną terapię leczenia plastrami z F., ale od jesieni 2017 roku z uwagi na małą skuteczność efektu przeciwbólowego odstąpiono z tej formy leczenia na leczenie doustne: O. (180mg/d), P., P. (450 mg). Przy takim dawkowaniu leków ocenia się nasilenie bólu na 6-8 w 10 stopniowej skali bólu. 8 sierpnia 2018 roku ze względu na niewielkie efekty leczenia przeciwbólowego lekarz prowadzący z poradni leczenia bólu zastosował blokadę miejscową, nie uzyskano jednak dobrego efektu przeciwbólowego. Wnioskodawca z występującymi objawami korzeniowymi, znajdujący się pod wpływem silnych leków narkotycznych, u którego – jak wyżej wskazano - ból nasila każdy ruch, skręt czy też schylenie się, nie jest zdolny do pracy fizycznej nawet lekkiej w wymiarze czasu pracy wynoszącym tygodniowo 35 lub 40 godzin.

W odniesieniu do momentu określenia czasowej niezdolności do pracy wnioskodawcy
(tj. od 11 września 2017 r. do 10 września 2018 r.) wskazać należy, że decyzje organu rentowego w sprawach dotyczących świadczeń z ubezpieczeń społecznych mają charakter deklaratoryjny. Organ rentowy stwierdza jedynie, czy zostały spełnione ustawowe warunki nabycia prawa do wnioskowanego świadczenia. Postępowanie sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczeń społecznych wszczynane jest w wyniku wniesienia przez ubezpieczonego odwołania od decyzji organu rentowego. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy. Badanie legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Inaczej mówiąc - o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest bowiem postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej ZUS, a jedynie zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku. Dlatego też późniejsza zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego nie może stanowić - co do zasady - podstawy do uznania decyzji za wadliwą i jej zmiany przez sąd (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 kwietnia 2007 r., sygn. akt I UK 316/06, opubl: MoPr rok 2007, Nr 11). Z powyższego wynika, że w sytuacji, gdy powołani w sprawie biegli wyraźnie wskażą, że ubezpieczony był niezdolny do pracy już w dniu złożenia wniosku, a nadto badanie biegłych nie ujawni nowych schorzeń, a jedynie rzuci nowe światło na dolegliwości istniejące już na etapie postępowania przed organem rentowym, to w związku z tym należy uznać, że lekarze orzecznicy ZUS i komisja lekarska ZUS mieli możliwość dokonania dokładnej analizy stanu zdrowia ubezpieczonego, a wówczas przepis art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. nie znajdzie zastosowania /wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 31 stycznia 2017 r. III AUa 573/16, LEX nr 2265712/.

Z uwagi na to, że zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne wraz z jawnymi objawami powikłań korzeniowych, skutkującymi koniecznością stosowania silnych leków narkotycznych były opisywane już na etapie postępowania przed ZUS, to zasadnym jest stwierdzenie, że wnioskodawca już wówczas powinien zostać uznany za częściowo niezdolnego do pracy na okres roku, a stwierdzenie przez biegłego sądowego z dziedziny medycyny pracy - neurologa P. R. (2), badaniem z dnia 14 sierpnia 2018 r., utrzymującego się u wnioskodawcy naruszenia sprawności organizmu skutkujące czasową niezdolnością do pracy do 31 sierpnia 2019 r. nie mogło być wzięte pod uwagę w niniejszym postępowaniu ze względów opisanych powyżej.

Mając powyższe na uwadze, wobec zaistnienia podstaw do uwzględnienia odwołania Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku , a w pozostałym zaś zakresie Sąd na podstawie art.477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie , o czym orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku.

O dacie przyznania prawa do renty, Sąd orzekł na podstawie art. 129 ust. 1 w związku z art. 100 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W ocenie Sądu – wbrew twierdzeniom organu rentowego - nie zachodziła w niniejszej sprawie podstawa do zastosowania art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., zgodnie, z którym w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, Sąd nie orzeka, co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku Sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

W toku niniejszego postępowania organ rentowy podniósł, ze z uwagi na podjęcie przez wnioskodawcę próby samobójczej w dniu 24 października 2017 roku oraz rozpoczęcie leczenia psychiatrycznego pojawiła się w sprawie nowa okoliczność, stanowiąca podstawę do zastosowania art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.

Należy jednak zauważyć, że w niniejszej sprawie bezsprzecznie ustalono, że odwołujący jest okresowo częściowo niezdolny do pracy zarobkowej w okresie od 11 września 2017 r. do 10 września 2018 r. z powodu przebytego operacyjnego leczenia kręgosłupa lędźwiowego z nadal utrzymującymi się bólowymi objawami powikłań korzeniowych, a więc choroby, która skutkowała przyznaniem mu w poprzedzającym okresie świadczenia rehabilitacyjnego.

W sprawie o stwierdzenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy możliwe jest uchylenie decyzji organu rentowego i przekazanie sprawy temu organowi do ponownego rozpoznania, tylko wtedy, gdy zmiana w stanie zdrowia wnioskodawcy wpływająca na stwierdzenie jego niezdolności do pracy nastąpiła do chwili zamknięcia rozprawy przed sądem pierwszej instancji.

Zatem zastosowanie tego przepisu byłoby ewentualnie dopuszczalne w niniejszej sprawie – jedynie w sytuacji, gdyby nie ustalono z powodu innych schorzeń – częściowej niezdolności do pracy w okresie, za który może być wnioskodawcy przyznane prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. Jeżeli wnioskodawca spełnia przesłanki do przyznania mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z powodów neurologicznych – brak jest podstaw prawnych do uznania, że zachodzą nowe okoliczności w sprawie, skutkujące zastosowaniem art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji orzeczenia.

ZARZĄDZENIE

1.Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego z pouczeniem o prawie, terminie i sposobie złożenia apelacji.

2.Wypożyczyć pełnomocnikowi ZUS akta rentowe zobowiązując do zwrotu w razie złożenia apelacji.

S.B.

02.11.2018r.