Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z 16.07.2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał R. K. emeryturę w kwocie zaliczkowej bez prawa do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnego, którego to uprawnienia odmówił ubezpieczonemu na podstawie art. 21 ustawy z 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. Nr 237, poz. 1656 ze zm.) z uwagi na nieudokumentowanie przez wnioskodawcę co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Zakład stwierdził, że w świadectwie pracy w warunkach szczególnych z okresu zatrudnienia w Przędzalni (...) wskazano, że ubezpieczony pracował na stanowisku konserwator maszyn i urządzeń, natomiast jako zajmowane stanowisko podano ślusarz remontowy. (decyzja w aktach ZUS)

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą wnioskodawca złożył od niej odwołanie, wnosząc o zaliczenie do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w latach 1979-1995 w Przędzalni (...) i w efekcie przyznanie prawa do rekompensaty. (odwołanie k. 3-4)

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie, podtrzymując zajęte stanowisko i podkreślając, że świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych w okresie od 13.11.1979 r. do 30.09.1995 r. w Przędzalni (...), zawiera nieprawidłowości, gdyż podane stanowisko jest niezgodne ze stanowiskiem, na które powołuje się zakład pracy. Zakład wskazał, że w świadectwie powinno być stanowisko ślusarz remontowy, natomiast w wykazie A Dział VII poz. 1 pkt 12 zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7.07.1987 r. widnieje stanowisko konserwator maszyn i urządzeń, akcentując, że brak jest dokumentów, z których wynikałoby, że te stanowiska „ślusarz remontowy” i „konserwator maszyn” są ze sobą jednoznaczne, a praca wykonywana była tożsama. Dodatkowo pozwany poinformował, że decyzją ostateczną z 10.08.2021 r. przyznano i podjęto wypłatę emerytury od 1.07.2021 r. (odpowiedź na odwołanie k. 16-17)

Na rozprawie z 24.05.2022 r. wnioskodawca poparł odwołanie wnosząc o zaliczenie całego okresu zatrudnienia w Przędzalni (...) do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania. (e-prot. z 24.05.2022 r.: 00:01:01, 00:01:45, 00:48:55)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca - R. K. urodził się (...) (niesporne)

Odwołujący złożył w dniu 2.07.2021 r. wniosek o emeryturę wraz z rekompensatą za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych. (niesporne)

W wyniku rozpoznania tego wniosku ZUS wydał zaskarżoną decyzję z 16.07.2021 r., mocą której przyznał R. K. emeryturę w kwocie zaliczkowej bez prawa do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych, odmawiając ubezpieczonemu prawa do tego świadczenia na podstawie art. 21 ustawy z 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. Nr 237, poz. 1656 ze zm.) z uwagi na nieudokumentowanie przez wnioskodawcę co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. (decyzja k. 6 akt ZUS)

Wnioskodawca legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionym w dniu 29.09.1995 r. przez Przędzalnię (...) w Ł., w którym zakład pracy potwierdził, że ubezpieczony był zatrudniony od 13.11.1979 r. do 30.09.1985 r. i w tym okresie od 13.11.1979 r. do 30.09.1995 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w przemyśle lekkim przy obróbce surowców włókienniczych i ich przędzeniu na stanowisku ślusarza remontowego wymienionym w wykazie A Dział VII, poz. 1 pkt 12 wykazu stanowiącego załącznik nr 4 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

(świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 5 akt ZUS)

Odwołujący posiada także świadectwo pracy z 29.09.1995 r. wystawione przez w/w zakład pracy, w którym potwierdzono, że w okresie od 13.11.1979 r. do 30.09.1995 r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza remontowego.

(świadectwo pracy w aktach osobowych wnioskodawcy w kopercie za kartą 46)

W spornym okresie zatrudnienia w Przędzalni (...) w Ł. od 13.11.1979 r. do 30.09.1985 r., ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku ślusarza remontowego i w tym okresie przez cały czas wykonywał swoje obowiązki pracownicze przy maszynach w ruchu znajdujących się na hali produkcyjnej początkowo przez trzy miesiące w Oddziale W., a następnie Oddziale Końcowym, który z czasem został połączony z Oddziałem W. w jeden Wydział Końcowy. W w/w zakładzie pracy odbywała się produkcja przędzy anilanowej. W Oddziale W. był produkowany produkt finalny czyli przędza i włóczka. Praca wnioskodawcy na stanowisku ślusarza remontowego przez cały czas polegała na naprawie maszyn produkcyjnych, ich serwisowaniu, a także dostosowaniu do konkretnej produkcji i ich modernizacji. W szczególności w Oddziale W. wnioskodawca przygotowywał maszyny do nowego asortymentu. Polegało na tym, że przędza była przewijana na różnych cewkach w zależności jaki producent kupował produkt i na jakie maszyny. Wymagało to wówczas od wnioskodawcy, aby zamontował uchwyty pozwalające na zamontowania właściwej cewki. Oprócz tego odwołujący usuwał awarie bieżące, wykonywał remonty półroczne i roczne maszyn na tym Oddziale. Wymiana cewek odbywała się w trakcie procesu produkcyjnego. Maszyny podczas remontu zostawały na Oddziale, w którym w tym czasie odbywała się normalnie produkcja. Wyłączna była tylko ta maszyna, która była wówczas remontowana. Część napraw wnioskodawca musiał wykonać w warsztacie – dotyczyło to zwłaszcza napraw, które wymagały wymontowania danej części albo nawet wymontowania całego zespołu, który był rozkręcany przez ubezpieczonego już w warsztacie, gdzie skarżący usuwał uszkodzoną część. Po naprawie wnioskodawca montował naprawioną część w maszynie. Wnioskodawca do wykonywania swojej pracy posługiwał się narzędziami ślusarskimi np. wiertarkami, szlifierkami. Ok. 70% czasu pracy spędzał na hali produkcyjnej, a pozostałe 30% w warsztacie. Po przejściu do pracy w Wydziale Końcowym praca wnioskodawcy polegała na tym samym. Pracował przy maszynach typu przewijarki, skręcarki, łączarki. Na tym oddziale przędza była przewijana z cewek przędzalnianych na cewki przewijarkowe. Odwołujący nie zmieniał na tym oddziale cewek. Przede wszystkim wnioskodawca usuwał awarie maszyn i wykonywał ich remonty. Zdarzała się też modernizacja tych maszyn, polegająca na wprowadzeniu ulepszeń z nowszych modeli maszyn. W tym czasie wnioskodawca także część pracy wykonywał na hali produkcyjnej, a część w warsztacie. Praca w godzinach nadliczbowych zdarzała się, ale były to sytuacje wyjątkowe. W angażu z 14.04.1980 r. przełożony ubezpieczonego kierownik Oddziału Końcowego opisał, że praca wnioskodawcy polega na obsłudze technicznej szczególnie ważnych dla produkcji maszyn jakimi są przewijarki schweiter, która wymaga ze względu na dużą precyzję ich budowy od wnioskodawcy jako ślusarza wysokich kwalifikacji oraz dodatkowego działania zapobiegawczego ewentualnym awariom, co polega nie tylko na usuwaniu awarii przez skarżącego, ale także na ciągłej obserwacji maszyn oraz ich konserwacji (smarowaniu). Wnioskodawca swoje obowiązku ślusarza remontowego wykonywał na hali produkcyjnej, gdzie było wysokie zapylenie oraz wysoki poziom hałasu. Wnioskodawca otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Odwołujący nie miał żadnych przerw w pracy, ani nie korzystał z urlopów bezpłatnych. Jedynie w latach 80-tych gdy miały miejsce strajki występowało chwilowe zatrzymanie produkcji i wtedy wnioskodawca czyścił kanały wentylacyjne. Brał udział w ćwiczeniach wojskowych 4 razy, które łącznie trwały 4 miesiące.

(karta pracownicza k. 5, karta przebiegu zatrudnienia k. 6, karty płacowe k. 7-15, oryginale karty płacy w kopercie za k. 46, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 5 akt ZUS, oryginalne akta osobowe wnioskodawcy w kopercie za kartą 46, a w nich: protokół komisji kwalifikacyjnej o uzyskaniu przez wnioskodawcę uprawnień w zawodzie ślusarza, umowa o pracę z 13.11.1979 r., umowa o pracę z 27.11.1979 r. , angaże z 1.01.1984 r., z czerwca 193 r., z grudnia 1982 r., z grudnia 1981 r, z 1.12.1980 r., z 24.11.1980 r., z 30.07.1980 r., z 29.04.1980 r., z 1.10.1994 r., z 1.06.1994 r., z 1.01.1994 r., z 1.02.1993 r., z 1.11.1992 r., z 1.08.1992 r., z 1.01.1992 r., z 1.12.1991 r., z 1.09.1991 r., z 1.02.1991 r., 1.10.1990 r., z 1.06.1990 r., z 1.03.1990 r., z 1.01.1990 r., z 1.09.1989 r., z 1.08.1989 r., z 1.05.1989 r., z 1.04.1989 r., z 1.08. (...)., z 1.04.1988 r., z 1.09.1987 r., z 1.08.1987 r., z 1.01.1987 r., z 1.07.1986 r., z 1.01.1986 r., z 1.02.1995 r., z 1.10.1985 r., z 1.06.1985 r., świadectwo pracy z 29.09.1995 r., karty pracownicze, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 24.05.2022 r.: 00:01:54-00:15:00 w zw. z 00:47:06, zeznania świadka S. B. (1) e-prot. z 24.05.2022 r.: 00:22:33-00:27:20, zeznania świadka W. F. e-prot. z 24.05.2022 r.: 00:37:53)

Powyższy stan faktyczny Sąd odtworzył na podstawie powołanych dokumentów, a także zeznań wnioskodawcy i świadka S. B. (1), które to dowody wzajemnie ze sobą korelowały tworząc spójną, logiczną całość.

Świadek S. B. (1) w szczegółowy i logiczny sposób opisał charakter pracy wnioskodawcy, a także konkretne czynności jakie wykonywał. Świadek S. B. (1) widział odwołującego podczas jego pracy a tym samym dysponuje bezpośrednią i wiarygodną wiedzą na temat wykonywanych przez niego obowiązków, a także warunków w jakich praca była świadczona.

Natomiast zeznania świadka W. F. o tyle tylko mogły stanowić podstawę ustaleń, w jakim zeznał on jakie maszyny znajdowały się w Oddziale Końcowym na hali produkcyjnej, co znalazło potwierdzenie w zeznaniach drugiego świadka i samego wnioskodawcy. Depozycje W. F. okazały się jednak nieprzydatne w zakresie w jakim Sąd badał na czym konkretnie polegała praca odwołującego ponieważ świadek ten nie pracował razem wnioskodawcą, nie miał możliwości obserwowania jego pracy, a zatem nie miał na ten temat żadnej wiedzy.

Tym niemniej pozostałe dowody w postaci autentycznej dokumentacji osobowej, w tym opisu na czym polegała konkretnie praca skarżącego w angażu z 14.04.1980 r. sporządzonego przez kierownika Oddziału Końcowego oraz kart płacowych, łącznie z zeznaniami świadka S. B. (1) i samego wnioskodawcy oraz wystawionym przez pracodawcę świadectwem wykonywani pracy w warunkach szczególnych w całości potwierdzają wersję skarżącego, że przez cały czas wykonywał pracę ślusarza remontowego, która polegała na konserwacji i remontach maszyn przędzalniczych na oddziałach w ruchu, na których odbywała się produkcja surowców włókienniczych.

Dodać należy, że pełnomocnik ZUS nie podważył wartości dowodowej autentycznych dokumentów z badanego okresu zatrudnienia skarżącego, ani też zeznań świadka S. B. (1) i odwołującego, a Sąd z urzędu nie znalazł żadnych przyczyn, aby nie przyznać tym dowodom waloru wiarygodności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie, czy wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1924 ze zm.) określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1383 z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 2 ust. 5 w/w ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata jest to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

W myśl art. 21 ust. 1 w/w ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Przesłanka negatywna została zawarta w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych. Jest nią nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Treść art. 21 ust. 2 w/w ustawy, może budzić wątpliwości i jego interpretacji należy dokonywać przy uwzględnieniu uregulowania zawartego w art. 2 ust. 5 ustawy zgodnie, z którym użyte w ustawie określenie rekompensata oznacza odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Rekompensata jest zatem odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które rozpoczęły pracę przed 1 stycznia 1999 r. i nie nabędą prawa do emerytury pomostowej, w zamian za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze (analogiczne stanowisko zajął Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 25.11.2010 r., K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109).

Skoro, jak wynika z powyższego, celem rekompensaty jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, to przesłanka negatywna, o której mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, na co wskazuje wykładnia funkcjonalna tego przepisu, zachodzi w przypadku pobierania emerytury przyznanej w obniżonym wieku emerytalnym np. na podstawie art. 46 w zw. z art. 32 lub 39 czy też art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 14 grudnia 2015 r., III AUA 1070/15, Lex nr 1979477).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.

Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 7 ww. ustawy, za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze uważa się osoby wykonujące przed dniem wejścia w życie ustawy prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wskazane odwołanie do art. 32 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, pozwala na stosowanie omawianych przepisów łącznie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.) (vide art. 32 ust. 4).

W świetle §2 ust. 1 w/w rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r., II UKN 39/00, Prok. i Prawo (...)).

Stosownie do treści §2 ust. 2 w/w rozporządzenia, okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Regulacja §2 rozporządzenia, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed Sądem. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała SN z 27 maja 1985 r. III UZP 5/85 – LEX 14635, uchwała SN z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84 – LEX 14625).

Art. 23 ust. 1 w/w ustawy o emeryturach pomostowych, stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o których mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 23 ust. 2 w/w ustawy). Jako dodatek do kapitału początkowego, razem z kapitałem początkowym podlega waloryzacjom.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że wnioskodawca nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

W n/n sprawie nie było także wątpliwości, że wnioskodawca w spornym okresie był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy.

ZUS natomiast zakwestionował świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawione przez pracodawcę ponieważ podane stanowisko ślusarza remontowego, na którym pracował wnioskodawca nie jest tożsame ze stanowiskiem konserwatora maszyn i urządzeń.

Wskazać zatem należy, że samo posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo to w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 4 listopada 2008 r., III AUa 3113/08, LEX nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 r., III AUa 466/06, OSA w K. 2007 r., Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 r., III AUa 795/08, OSA B. rok 2008, Nr 4, str. 60).

Jednocześnie należy też podkreślić, że przy ustalaniu pracy w szczególnych warunkach, nie ma znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska, lecz rodzaj pracy powierzony i faktycznie wykonywany przez ubezpieczonego. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (obowiązującym w danym systemie czasu pracy i na danym stanowisku) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Ustalenie zatem jakie prace faktycznie wykonywał wnioskodawca, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek do przyznania dochodzonego świadczenia (por. wyrok SN z 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03, OSNP 2004/22/392).

Ponadto, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 9 kwietnia 2009 r., I UK 316/08 (LEX nr 707858) w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom. Nie może zatem ulegać wątpliwości, że pracownik albo ubezpieczony ubiegający się o świadczenie z ubezpieczenia społecznego może w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych wszelkimi dowodami wykazywać okoliczności, od których zależą jego uprawnienia z tytułu ubezpieczenia - także wówczas, gdy z dokumentu (np. zaświadczenia o zatrudnieniu) wynika co innego (art. 473 k.p.c.).

W ocenie Sądu zgromadzony i wskazany powyżej materiał dowodowy w postaci zeznań świadków i samego wnioskodawcy, których pozwany w toku postępowania nie podważał, a także dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych, aktach organu rentowego i aktach sądowych, pozwala na jednoznaczne ustalenie, że odwołujący w spornym okresie zatrudnienia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Jako praca w szczególnych warunkach wymieniona została w wykazie A Dział VII poz.1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, praca przy obróbce surowców włókienniczych, natomiast w Dziale XIV punkt 25- prace przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace w szczególnych warunkach. W Wykazie A Dział VII poz. 1 punkt 12 Zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego, wskazano stanowisko konserwator maszyn i urządzeń. W powyższym Zarządzeniu wymieniono także Dział XIV poz. 25 - prace przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace w szczególnych warunkach.

Bezsprzecznie wnioskodawca udowodnił, że wykonując pracę na stanowisku ślusarza remontowego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał wyłącznie prace przy konserwacji i naprawie maszyn służących do produkcji włókienniczej na oddziałach będących w ruchu. Niewątpliwie pozostawał wówczas w sferze narażenia na działanie dużego zapylenia oraz dużego poziomu hałasu. Otrzymywał w badanym okresie dodatek za pracę w warunkach szkodliwych. Dodać należy, że świadek S. B. (2), który razem z odwołującym również pracował w badanym okresie jako ślusarz remontowy - otrzymał od organu rentowego decyzję przyznającą mu uprawnienia do rekompensaty w związku z zatrudnieniem w zakładach (...) w warunkach szczególnych.

Kierując powyższymi rozważaniami i przytoczonymi przepisami prawa, Sąd Okręgowy uznał, że na podstawie niebudzących wątpliwości dowodów stanowisko Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, iż wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach było niesłuszne.

Uwzględnienie spornego okresu zatrudnienia od dnia 13.11.1979 r. do dnia 30.09.1995 r. jako pracy w warunkach szczególnych wymienionej w Wykazie A Dziale VII praca przy obróbce surowców włókienniczych poz. 1 a także wymienionej w Dziale XIV punkt 25- pracy przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace w szczególnych warunkach, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 r. (Dz.U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), pozwala bowiem na przyjęcie, że wnioskodawca posiada udowodniony co najmniej 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach, a zatem spełnia wszystkie warunki do przyznania mu uprawnienia do rekompensaty.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję, o czym orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE;

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS z aktami rentowymi.

9 VI 2022 roku.