Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 września 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na podstawie 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku M. P. (1) z dnia 24 sierpnia 2018 r. wskazał, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Organ rentowy dodał, że ubezpieczony nie przedstawił żadnych nowych dowodów, które mają wpływ na prawo do emerytury górniczej - zatem podtrzymuje się:

- treść decyzji odmownej z dnia 19 listopada 2008 r. popartej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 22 maja 2009 r. oraz prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 marca 2010 r.,

- treść decyzji odmownej z dnia 1 czerwca 2012 r. popartej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 5 grudnia 2012 r. oraz prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 lutego 2014 r.,

- treść decyzji odmownej z dnia 12 września 2014 r. popartej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 24 lutego 2015 r.,

- treść decyzji odmownej z dnia 17 kwietnia 2018 r.

/decyzja – k. 21 plik II akt ZUS/

Ubezpieczony M. P. (1) uznał w/w decyzję za krzywdzącą i w dniu 10 października 2018 r. złożył odwołanie i wniósł o ponowne rozpatrzenie wniosku o przyznanie emerytury górniczej.

/odwołanie – k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

/odpowiedź na odwołanie – k. 4 – 5 /

Na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2019 r. wnioskodawca poparł odwołanie. Oświadczył, że w stosunku do poprzednich wyroków wydawanych w takich samych sprawach nic się zmieniło. Podał, że odwołał się dlatego, iż nie uwzględniono jego odwołań w poprzednich postępowaniach. Dodał, że pogorszył się jego stan zdrowia.

/protokół rozprawy z dnia 23 kwietnia 2019 r. – 00:00:47 – 00:02:17 – płyta CD – k. 42/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. P. (1) urodził się (...) W dniu 22 września 2008 r. złożył wniosek o emeryturę górniczą.

/wniosek – 1 – 5 plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 19 listopada 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. po rozpatrzeniu wniosku M. P. (1) z dnia 22 września 2008 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury wskazując w uzasadnieniu, że wnioskodawca nie udowodnił żadnej pracy górniczej, ponadto fakt nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego budzi zastrzeżenia oraz nie nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy.

/decyzja – k. 63 plik I akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony i wyrokiem z dnia 22 maja 2009 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie VIII U 113/09 oddalił odwołanie M. P. (1) od w/w decyzji. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że ubezpieczony nie spełnia przesłanek do przyznania mu prawa do emerytury górniczej, ponieważ nie posiada wymaganego 25 letniego okresu pracy górniczej, równorzędnej i okresów zaliczalnych.

/wyrok – k. 93 plik I akt ZUS, k. 29, uzasadnienie – k. 29 verte – k. 31/

Na skutek apelacji M. P. (2) od w/w wyroku z dnia 16 marca 2010 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt III AUa 3116/09 oddalił apelację wnioskodawcy. W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, że rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w kwestii prawa do emerytury górniczej ubezpieczonego jest prawidłowe. Sąd Apelacyjny wskazał, że wnioskodawca urodził się (...), a jedyne jego zatrudnienie górnicze to praca w zakładzie górniczym w Kopalni (...) od 1 października 1985 r. do 19 lipca 1999 r. Cały okres zatrudnienia to 13 lat i 10 miesięcy. Sąd wskazał, że wnioskodawca jako osoba urodzona po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r. mieści się w kategorii osób, o których mowa w art. 46 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (tekst jednolity Dz. U. Nr 39 poz.353 z 2004r.) Ta kategoria ubezpieczonych posiada prawa do następujących świadczeń:

- emerytury wcześniejszej (art. 29);

- emerytury w wieku obniżonym (art. 32);

- emerytury w wieku obniżonym dla osób (nie-pracowników) ubezpieczonych z tytułu działalności twórczej lub artystycznej (art. 33);

- emerytury na warunkach powszechnych określonych w art. 27 w wieku obniżonym (o 6 miesięcy za każdy rok pracy górniczej wymienionej poniżej, nie więcej jednak niż o 15 lat), pod warunkiem wykonywania przez co najmniej 5 lat pracy górniczej pod ziemią o której mowa w art. 50c ust. 1 albo pracy górniczej na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego oraz w kopalniach otworowych, o której mowa w art. 50c ust. 1 pkt 4-5 wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (art. 39).

Niezbędnymi warunkami nabycia prawa do tych emerytur jest spełnienie przez ubezpieczonego łącznie dwóch przesłanek: a) nieprzystąpienie do OFE i b) spełnienie warunków z przepisów art. 29, 32, 33 i 39 (art. 46) lub art. 40 (art. 50) do dnia 31 grudnia 2008 r.

Sąd Apelacyjny podniósł, że Sąd Okręgowy, stosownie do treści art. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, uprawnienie ubezpieczonego do górniczej emerytury rozpoznał dwutorowo.

W myśl tego przepisu art. 3 ust. 1, osobom, które do dnia 31 grudnia 2008 r. spełniły warunki do emerytury górniczej określone w art. 34 lub art. 48 – 49 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 2006 r., przysługuje górnicza emerytura na warunkach określonych w tych przepisach.

Oceniając uprawnienia emerytalne ubezpieczonego w dwóch aspektach tj. spełnienia warunków z art. 50a ust. 2 oraz z art. 34 w zw. z art. 49 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, Sąd Apelacyjny stwierdził, że ubezpieczony nie spełnił warunków do przyznania prawa do emerytury górniczej wg art. 50a ust. 1 w/w ustawy, ponieważ nie ukończył 55 lat życia. Natomiast według art. 50 a ust. 2 ustawy ubezpieczony spełnił kryterium wieku – 50 lat, jednak nie spełnił warunku stażowego. Przepis ten bowiem wymaga aby mężczyzna wykazał co najmniej 25 lat pracy górniczej i równorzędnej, w tym co najmniej 15 lat pracy górniczej, o której mowa w art. 50 c ust. 1 (pkt 4) na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego przy ręcznym lub zmechanizowanym urabianiu, ładowaniu oraz przewozie nadkładu i złoża, przy pomiarach w zakresie miernictwa górniczego oraz przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, a także w kopalniach otworowych siarki oraz w przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń siarki i węgla brunatnego, na stanowiskach określonych w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki i ministrem właściwym do spraw Skarbu Państwa. Sąd Apelacyjny wskazał, że skarżący żądał zaliczenia całego okresu pracy w (...) jako okresu pracy wykonywanej na stanowisku pracy górniczej „zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym” czyli tzw. pracy przodkowej. Sąd wyjaśnił, że okres ten liczony od 1 października 1985 r. do 31 marca 1996 r. – a taki czasokres wykazuje nowe świadectwo pracy, na które powołuje się apelujący – to 10 lat i 6 miesięcy. Półtorakrotność, której żąda apelujący wynosi 15 lat i 9 miesięcy. Co oznacza, że gdyby nawet zaliczono wnioskodawcy ten okres zatrudnienia oraz okres zasadniczej służby wojskowej nie spełniłby on warunku posiadania stażu 25 lat pracy górniczej, równorzędnej i zaliczalnej.

/wyrok – k. 101 plik I akt ZUS, k. 122 plik I akt ZUS, k. 146 plik I akt ZUS, k. 22, uzasadnienie – k. 122 verte – 125 plik I akt ZUS, k. 147 – 153 plik I akt ZUS, 22 verte – k. 25/

W dniu 2 kwietnia 2012 r. ubezpieczony ponownie złożył wniosek o emeryturę górniczą.

/wniosek – k. 107 – 109 plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 1 czerwca 2012 r. organ rentowy ponownie odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury górniczej wskazując, że nie udowodnił on żadnego okresu pracy górniczej.

/decyzja – k. 133 plik I akt ZUS/

W dniu 18 czerwca 2012 r. ubezpieczony wniósł o ponowne rozpatrzenie jego wniosku załączając protokół komisji weryfikacyjnej dotyczący jego stanowiska pracy.

/wniosek – k. 134 plik I akt ZUS, protokół – k. 135 – 137 plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 11 lipca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na podstawie 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Organ rentowy dodał, że przedłożony przez ubezpieczonego w dniu 16 czerwca 2012 r. protokół komisji weryfikacyjnej nie jest dowodem mającym wpływ na zmianę treści decyzji odmownej z dnia 1 czerwca 2012 r., a jedynie uzupełnieniem dokumentacji.

/decyzja – k. 138 plik I akt ZUS/

Odwołania od w/w decyzji złożył ubezpieczony i wyrokiem z dnia 5 grudnia 2012 r. w sprawie VIII U2727/12 Sąd Okręgowy w Gliwicach oddalił odwołania od decyzji z dnia 1 czerwca 2012 r. i 1 lipca 2012 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że ubezpieczony nie spełnił łącznie wszystkich przesłanek wskazanych w art. 50a ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS – tj. 25 lat stażu pracy górniczej i tym samym nie ma prawa do emerytury górniczej. Wskazał nadto, że kwestia ta była już przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Gliwicach i Sąd Apelacyjny w Katowicach.

/wyrok – k. 161 plik I akt ZUS, k. 35, uzasadnienie – k. 35 verte – 38/

Apelację od w/w wyroku złożył ubezpieczony i Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie sygn. akt III AUa 1156/13 oddalił apelację od w/w wyroku. W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, że staż pracy ubezpieczonego jako górnika kopalni odkrywkowej w KWK (...) wynosi za okres od 1 października 1985 r. do 31 marca 1996 r. na podstawie świadectwa pracy z dnia 7 kwietnia 2009 r. 10 lat i 6 miesięcy. Przedłożony przez apelującego protokół komisji weryfikacyjnej, dotyczący tego samego okresu pracy wskazuje na przepracowanie przez ubezpieczonego w tym okresie 2096 dniówek jako górnik kopalni odkrywkowej. Dlatego też prawidłowo, według Sądu Apelacyjnego, wskazał Sąd I instancji, że protokół ten nie jest żadnym nowym dowodem, mającym wpływ na prawo do wnioskowego świadczenia, dotyczy on bowiem tego samego okresu, który już został policzony hipotetycznie w wymiarze półtorakrotnym, a który – jak już wskazano – wyniósłby maksymalnie 15 lat i 9 miesięcy pracy górniczej. Ubezpieczony nie posiada innych okresów pracy górniczej. W rezultacie, Sąd wskazał, że oczywistym jest, że ubezpieczony nie spełnił określonego w art. 50a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS wymogu 25 lat pracy górniczej i równorzędnej z pracą górniczą.

/wyrok – k. 165 plik I akt ZUS, k. 18, uzasadnienie – k. 18 verte – 21/

W dniu 26 sierpnia 2014 r. ubezpieczony złożył kolejny wniosek o emeryturę górniczą.

/wniosek – k. 168 – 169 plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 12 września 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na podstawie 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku M. P. (1) z dnia 26 sierpnia 2014 r. wskazał, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Organ rentowy podał, że ubezpieczony nie przedłożył żadnych nowych dowodów, które mają wpływ na prawo do świadczenia, a zatem podtrzymał treść decyzji odmownej z dnia 1 czerwca 2012 r. popartej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 5 grudnia 2012 r. oraz Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 lutego 2014 r.

/decyzja – k. 185 plik I akt ZUS/

Wyrokiem z dnia 24 lutego 2015 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach w sprawie VIII U 2327/14 oddalił odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia 12 września 2014 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie odwołujący poza ponownym postulowaniem o rozpoznanie wniosku o przyznanie prawa do emerytury nie przedstawił żadnych nowych dowodów lub okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji z dnia i czerwca 2012 r., które miałyby wpływ na prawo do wnioskowanego świadczenia.

/wyrok – k. 194 plik I akt ZUS, k. 26, k. 32, uzasadnienie – k. 26 verte – 27, k. 32 verte - 34/

W dniu 12 marca 2018 r. M. P. (1) złożył ponownie wniosek o emeryturę górniczą.

/wniosek – k. 1 – 3 plik II akt ZUS/

Decyzją z dnia 5 czerwca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z Fus wskazując w uzasadnieniu, że wnioskodawca ni przedłożył żadnych nowych dokumentów, które mają wpływ na ustalenie prawa do emerytury, a zatem podtrzymał treść decyzji odmownej z dnia 13 marca 2017 r. popartej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego z 11 sierpnia 2017 r.

/decyzja – k. 9 – 10 plik II akt ZUS/

W dniu 24 sierpnia 2018 r. wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę górniczą.

/wniosek – k. 11 – 13 plik II akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 12 września 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na podstawie 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku M. P. (1) z dnia 24 sierpnia 2018 r. wskazał, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Organ rentowy dodał, że ubezpieczony nie przedstawił żadnych nowych dowodów, które mają wpływ na prawo do emerytury górniczej - zatem podtrzymuje się:

- treść decyzji odmownej z dnia 19 listopada 2008 r. popartej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 22 maja 2009 r. oraz prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 marca 2010 r.,

- treść decyzji odmownej z dnia 1 czerwca 2012 r. popartej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 5 grudnia 2012 r. oraz prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 lutego 2014 r.,

- treść decyzji odmownej z dnia 12 września 2014 r. popartej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 24 lutego 2015 r.,

- treść decyzji odmownej z dnia 17 kwietnia 2018 r.

/decyzja – k. 21 plik II akt ZUS/

Ubezpieczony był zatrudniony w Kopalni (...) w B. w okresie od 1 października 1985 r. do 19 lipca 1999 r. Podczas zatrudnienia stale i w pełnym, wymiarze czasu praccy wykonywał prace górniczą od 1 października 1985 r. do 31 marca 1996 r. na stanowisku górnik kopalni odkrywkowej - Rozp. (...) z dnia 23 grudnia 1994 r., załącznik nr 3, dział III, poz. 1.

/świadectwo wykonywania pracy górniczej z dnia 7 kwietnia 2009 r. – k. 111 plik I akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych ZUS załączonych do akt sprawy. Dokumentom zgromadzonym w aktach ZUS Sąd przyznał w pełni walor wiarygodności uznając, że są one rzetelne, kompletne i mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

W toku postępowania ubezpieczony nie składał żadnych wniosków dowodowych celem wykazania, że posiada wymagany staż pracy do nabycia emerytury górniczej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jako niezasadne podlega oddaleniu.

Na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2018 r. poz. 1270 z późn. zm.), w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli: po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442/.

Zwrot "przedłożenie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie "ujawnienie okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., I UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że skoro przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w oparciu o wniosek z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to obowiązkiem organu rentowego a następnie Sądu orzekającego, była w pierwszej kolejności ocena, czy wystąpiły określone w tym przepisie przesłanki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie wniosku. Należało zatem ustalić i ocenić, czy wnioskodawca przedłożył nowe dowody mogące mieć wpływ na zmianę poprzedniej decyzji, ewentualnie, czy ujawniły się takie okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mogły rzutować na przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury górniczej. Ocena, że przesłanki te nie były spełnione powinna prowadzić do odmowy ponownego merytorycznego badania prawa do świadczenia przez organ rentowy oraz oddalenia odwołania przez Sąd. Bez spełnienia przesłanek formalnych wniosku z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prowadzenie postępowania dotyczącego merytorycznej oceny prawa do świadczenia emerytalnego, jest bezcelowe i bezprzedmiotowe.

Dokonując wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału procesowego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że skarżący w toku postępowania przed organem rentowym wywołanym ponownym złożeniem wniosku z dnia 24 sierpnia 2018 r., nie spełnił przesłanki wniosku o ponowne ustalenie wysokości świadczenia na zasadach określonych w art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skarżący nie przedłożył nowych dowodów na potwierdzenie okoliczności faktycznych, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia. Skarżący w toku niniejszego postępowania nie ujawnił również żadnych okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na wysokość jego świadczenia.

Na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2018 r. ubezpieczony wskazał jedynie, że odwołuje się dlatego, że nie uwzględniono odwołań w poprzednich postępowaniach.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, w toku postępowania przed organem rentowym, wywołanego wnioskiem z dnia 24 sierpnia 2018 r., nie zostało ujawnione nic nowego, co dawałoby Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych podstawę do ponownego przeanalizowania sytuacji prawnej wnioskodawcy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ma podstaw do ponownego ustalenia świadczenia, jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację (por. wyrok. Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., III UK 150/13, LEX nr 1458793).

Jedynie na marginesie należy zauważyć, że zgodnie z treścią przepisu art. 50 a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 roku, poz. 1270, z późn. zm.) górnicza emerytura przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) ukończył 55 lat życia;

2) ma okres pracy górniczej wynoszący łącznie z okresami pracy równorzędnej, co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 10 lat pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1;

3) nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie zaś z ust. 2 analizowanego przepisu wiek emerytalny wymagany od pracowników: kobiet mających co najmniej 20 lat, a mężczyzn co najmniej 25 lat pracy górniczej i równorzędnej, w tym co najmniej 15 lat pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1, wynosi 50 lat.

Podkreślenia wymaga, że ze świadectwa wykonywania pracy górniczej wnioskodawcy z dnia 7 kwietnia 2009 r. wystawionego przez (...) wynika, że w okresie od 1 października 1985 r. do 19 lipca 1999 r. ubezpieczony był zatrudniony w w/w kopalni i podczas tego zatrudnienia w okresie od 1 października 1985 r. do 31 marca 1996 r. świadczył pracę górniczą na stanowisku górnika kopalni odkrywkowej. A więc z w/w świadectwa wynika, że pracę górniczą wnioskodawca świadczył przez 10 lat i 6 miesięcy, przy założeniu że jest to okres półtorakrtonty to praca górnicza wnioskodawcy wyniosłaby 15 lat i 9 miesięcy (10 lat i 6 miesięcy plus ½ tego okresu). A zatem wnioskodawca nie spełnia przesłanki 25 lat stażu pracy górniczej.

Gdyby zaś hipotetycznie przyjąć, że cały okres zatrudnienia skarżącego w w/w kopalni jest okresem pracy górniczej tj. od 1 października 1985 r. do 19 lipca 1999 r. (13 lat, 9 miesięcy i 19 dni), przy założeniu, że cały ten okres jest okresem pracy w wymiarze półtorakrotnym to łączny staż pracy wnioskodawcy do emerytury górniczej wyniósłby 20 lat, 8 miesięcy i 13 dni (13 lat, 9 miesięcy i 19 dni plus ½ tego okresu), co także nie daje łącznie wymaganych 25 lat pracy górniczej.

Tym samym decyzję organu rentowego z dnia 12 września 2018 r. uznać należy za prawidłową, bowiem w chwili jej wydawania nie zachodziły przesłanki z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy z pouczeniem o sposobie o terminie wniesienia apelacji

K.K.-W.