Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 października 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpoznaniu wniosku z dnia 18.07. 2022 r., odmówił M. O. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji, organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS, orzeczeniem z dnia 5.10. 2022 r. , po rozpoznaniu sprzeciwu, od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, ustaliła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolną do pracy, zatem nie spełnia wszystkich warunków do przyznania w/w świadczenia.

(decyzja – k. 57 akt ZUS)

Odwołanie od przedmiotowej decyzji złożyła M. O. , w dniu 2.11.2022r. Wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i uznanie jej za całkowicie niezdolną do pracy, na podstawie przedstawionej dokumentacji medycznej. Oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych: psychiatry, psychologa, neurologa i neurochirurga. Wniosła o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

(odwołanie – k. 3-5)

Postanowieniem z dnia 8.12.2022r. Sąd oddalił wniosek.

/postanowienie k.37/

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 24-25)

Na ostatniej rozprawie z dnia 12 sierpnia 2024 r. – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku – wnioskodawczyni, reprezentowana przez pełnomocnika z wyboru, poparła odwołanie, natomiast pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

(stanowiska końcowe stron na rozprawie z dnia 21.08. 2024 r. e-protokół rozprawy z dnia 21.08. 2024 r płyta CD k. 215)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. O. urodziła się (...) Ma wykształcenie zawodowe – z zawodu jest krawcem odzieży damskiej . Pracowała jako sprzedawca – ekspedient, w okresie 21.03.2018-15.06.2020r., szwaczka w okresie 2.02.1998r-30.04,1999r, młodszy monter w okresie 6.10.2017-31.01.2018, sprzedawca kasjer w okresie 13.06.2016-13.10.2017r, pracownik magazynu w okresie 14.02.2006- 30.06.2016r, pracownik montażu : 4,05.1999r- 22.06.1999r. jako młodszy inkasent poboru opłat 25.06.2021-17.05.2021r Będąc zarejestrowana jako bezrobotna, pobierała zasiłek dla bezrobotnych w okresie 13.07.1999-28.11.2000r. ; w okresie 3.07.2000-19.11.2000- zasiłek macierzyński. Obecnie , nie pracuje . Posiada orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności o symbolu 05-R od 18.07.2022r. – do 30.09.2024r..

(świadectwa pracy k. 16- 21 akt ZUS, zaświadczenie PUP k. 23 akt ZUS, orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności k. 12)

Wnioskodawczyni pobierała świadczenie rehabilitacyjne, przez 12 miesięcy w okresie od 10.09.2021r. do 4.09.2022r. ;

/ decyzje o przyznaniu kolejnych transzy świadczenia rehabilitacyjnego w tomie III akt ZUS/

W dniu 19.07. 2022 r. wnioskodawczyni złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 1-3 verte pliku I akt ZUS)

W zaświadczeniu o stanie zdrowia z dnia 11.07.2022r. , lekarz jako chorobę podstawową wskazał : dyskopatię wielopoziomową L2, L3,L4,L5/S1 , zespól bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, jako chorobę współistniejącą : depresję.

W zaświadczeniu o stanie zdrowia z dnia 28.09.2022r. , lekarz jako chorobę podstawową napisał F 43.2, podał, że pacjentka pod opieką PZP od września 2021r., Systematycznie leczona – z poprawą. Ostatnio przyjmuje P..

/zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 11.07.2022r. druk OL-9 k. 40 akt ZUS, zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 28.09.2022r. – druk OL-9 akta ZUS/.

[ F 43.2 czyli zaburzenia adaptacyjne w klasyfikacji (...)10 - informacja Sądu )]

Lekarz Orzecznik ZUS, orzeczeniem z dnia 12.09.2022r., rozpoznał u ubezpieczonej zaburzenia adaptacyjne zaburzenia lękowo-depresyjne, zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego w tle zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych , obecnie bez objawów korzeniowych i istotnego upośledzenia sprawności ruchowej, z zaburzeniami nastroju o obrazie zaburzeń depresyjno-lękowych, częściowa poprawa po leczeniu farmakologicznym w aktualnej opinii konsultanta psychiatry , po analizie dokumentacji medycznej . Do opinii załączona została opinia lekarza konsultanta psychiatry z dnia 23.08.2022r. .

Na podstawie analizy dokumentacji, załączonej do sprawy i opinii konsultanta psychiatry, Lekarz Orzecznik, nie znalazł takiego naruszenia sprawności organizmu, które mogłoby dawać podstawy do orzeczenia niezdolności do pracy. Orzeczeniem z dnia 12.09. 2022 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

(opinia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12.09.2022 r . – k. 48 , opinia konsultanta psychiatry k. 46 akt ZUS )

Wnioskodawczyni złożyła sprzeciw od w/w orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS.

(sprzeciw – k. 51 dokumentacji medycznej ZUS)

Komisja Lekarska ZUS , zbadała wnioskodawczynię i przeanalizowała dokumentację medyczną. W ocenie Komisji Lekarskiej ZUS, ubezpieczona, nie jest niezdolny do pracy. Orzeczeniem z dnia 5.10.2022r., Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolną do pracy.

(opinia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 5.10.2022 r. – k. 37 dokumentacji medycznej ZUS)

W konsekwencji, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wydał zaskarżoną decyzją Z 10.10.2022R. .

(decyzja – k. 57 akt ZUS)

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe , dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych, powołanych z uwagi na udokumentowane schorzenia wnioskodawczyni i ustalił, że wnioskodawczyni cierpi na zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinaka lędźwiowo krzyżowego kręgosłupa, bez istotnych deficytów neurologicznych.

Biegła neurolog - wskazała , że nie jest konieczna opinia innego biegłego , poza biegłymi, wskazanymi przez Sąd ( w postanowieniu z dnia 16.02.2023r. k.40)

(pisemna opinia biegłego neurologa z dnia 17.03. 2023 r. – k. 44-46 )

W dniu 10.05.2023r. wnioskodawczyni przedstawiła zastrzeżenia do opinii biegłego neurologa , załączając dokumentację medyczną, w postaci RM kanału kręgowego i rdzenia w odcinku C [ badanie 11.04.2023r.] . , kwestionując wnioski orzecznicze , zawarte w opinii biegłego neurologa .

(pismo wnioskodawczyni z zastrzeżeniami do opinii neurologa k. 56-57, dokumentacja medyczna czyli RM kanału kręgowego i rdzenia w odcinku C [ badanie 11.04.2023 . k. 58)

W opinii uzupełniającej , biegła neurolog, na podstawie postanowienia Sądu z 12.05.2023r. (k. 60), po zapoznaniu się z , dokumentacją, złożoną przez wnioskodawczynię w dniu 10.05.2023r. , [ a zatem, po sporządzeniu przez biegłą neurolog opinii {17.03.2023r. } [ i po dniu wydania zaskarżonej decyzji ZUS { 10.10.2022r. }] wskazała, że – w opisie badania RM kanału kręgowego i rdzenia w odcinku C [ badanie 11.04.2023r , lekarz radiolog opisuje wielopoziomowe zmiany dyskopatyczne i zwyrodnieniowe, najbardziej nasilone na poziomie C5/C6, gdzie dochodzić może do modelowania korzeni C5 w zwężonych otworach mk. stanowzy bezwzględnej kanału kręgowego ani tendencji do tworzenia sekwestru – nie wykazano. Zmiany są wieloletnie. Wynik RM kanału kręgowego i rdzenia w odcinku C [ badanie RM z dn. 11.04.2023r nie zmienia wniosków orzeczniczych . Zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa to zmiany zużycia kręgosłupa , jest to choroba cywilizacyjna każdej osoby . Biegła podtrzymała, przedstawioną w opinii podstawowej, konkluzję - orzeczniczą.

( pisemna opinia uzupełniająca biegłej neurolog z dnia 24 maja 2023r. k. 69)

W dniu 27.06.2023r. profesjonalny pełnomocnik wnioskodawczyni przedstawił zastrzeżenia do opinii biegłego neurologa , wnosząc o wydanie opinii uzupełniającej przez biegłego neurologa w celu odpowiedzi na pytania: czy fakt zaliczenia ubezpieczonej do lekkiego stopnia niepełnosprawności ma wpływ na ocenę całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy czy ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy. nadto wniósł o opinie biegłego z zakresu chirurgii-ortopedii-tarumatologii i biegłego z zakresu medycyny pracy , załączając dokumentację medyczną dotyczącą leczenia psychiatrycznego

(pismo pełnomocnika wnioskodawczyni z zastrzeżeniami do opinii neurologa i wnioskami k. 80-81 dokumentacja medyczna k 83-117//

Postanowieniem z dnia 30.06.2023r. Sad , na podstawie art. 235 ² par. 1 pkt 5 k.p.c pominął wnioski o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego neurologa i opinii biegłego z zakresu chirurgii-ortopedii-traumatologii, na fakty wskazane w piśmie pełnomocnika wnioskodawczyni, ponieważ – biegła neurolog – wprost odpowiedziała na pytania : wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy , zatem nie jest ani częściowo ani całkowicie niezdolna do pracy. Natomiast – lekki stopień niepełnosprawności o symbolu 05 R , implikuje uprawnioną tezę – ze stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni – nie jest znaczny.

/postanowienie k.119/

W dniu 25.07.2023r. profesjonalny pełnomocnik wnioskodawczyni przedstawił zastrzeżenia oraz dokumentację medyczną dotyczącą leczenia psychiatrycznego

/pismo k.126, dokumentację medyczną dotyczącą leczenia psychiatrycznego k.130- 172 /

Badanie wnioskodawczyni, przez biegłą psychiatrę, odbyło się w dniu 15.05.2024r. Biegła psychiatra rozpoznała u wnioskodawczyni: zaburzenia lękowe z napadami leku panicznego, bez cech psychozy bez myśli i tendencji s. w nastroju i napędzie wyrównanym , nie ujawniła napadów lękowych w czasie badania. Wnioskodawczyni wymaga leczenia psychiatrycznego i psychologicznego . I jest poddana takiej terapii. Ale fakt, pozostawania w leczeniu psychiatrycznym i psychologicznym , nie powoduje , znacznego naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni , w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy. Wnioskodawczyni może być okresowo – leczona w ramach zwolnień lekarskich. .

Biegła psychiatra - wskazała , że nie jest konieczna opinia innego biegłego , poza biegłymi, wskazanymi przez Sąd ( w postanowieniu z dnia 16.02.2023r. k.40)

(pisemna opinia biegłego psychiatry z dnia 15.05. 2024 r. – k. 176-192)

W dniu 1.07.2024r. wnioskodawczyni, za pośrednictwem pełnomocnika, przedstawiła zastrzeżenia do opinii biegłego psychiatry , wnioskując o zadanie biegłej psychiatrze następujących pytań : czy biegła , przy wydawaniu opinii, uwzględniła, w ocenie stanu zdrowia, terapie wnioskodawczyni, czy, w trakcie badania, brane były pod uwagę zgłoszenia dotyczące trudności w wykonywaniu codziennych obowiązków zawodowych

[pismo k. 205/

Postanowieniem z dnia 26.07.2023r. Sąd , na podstawie art. 235 ² par. 1 pkt 5 k.p.c pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłej psychiatry , na fakty przytoczone w piśmie pełnomocnika, albowiem – treść opinii , jej uzasadnienie, i wnioski orzecznicze – jednoznacznie – na pytania pełnomocnika odpowiadają .

/ postanowienie k. 209/

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, na podstawie powołanych dowodów, na które składała się dokumentacja, załączona do akt przedmiotowej sprawy, dokumentacja, znajdująca się w aktach organu rentowego, dokumentacja medyczna, złożona przez wnioskodawczynię, w trakcie postępowania przed Sądem, a nadto, pisemne opinie biegłych z zakresu neurologii i ortopedii .

Na fakt ustalenia, czy stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni powoduje niezdolność do pracy, a jeśli tak, to w jakim wymiarze, Sąd dopuścił dowód z pisemnych opinii biegłych : neurologa i psychiatrę, powołanych z uwagi na udokumentowane schorzenia wnioskodawczyni . Wskazania, bowiem, wymaga, iż Sąd nie dysponując specjalistyczną wiedzą medyczną musiał posiłkować się przy rozstrzyganiu istoty sprawy opinią biegłych sądowych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Sąd poprosił biegłych , wydających opinie w sprawie o rozważenie , pod kątem – dostrzeżonych dolegliwości wnioskodawczyni czy konieczna jest opinia biegłych innych specjalności . Biegli – jednoznacznie wskazali , że nie jest konieczna opinia innego biegłego , poza biegłymi, wskazanymi przez Sąd .

( postanowienie z dnia 16.02.2023r. k.40 , opinie biegłych )

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, obszerną dokumentacją medyczną odwołującej się oraz po przeprowadzeniu badania przedmiotowego biegli sądowi nie stwierdzili niezdolności do pracy ubezpieczonej, czyli uznali ją za zdolną do pracy zarobkowej, co pozostawało w zgodzie ze stanowiskiem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 5.10.2022 r.

W ocenie Sądu, opinie biegłych, są kompleksowe, wszechstronne, wiarygodne i znakomicie , merytorycznie uzasadnione. Sporządzone zostały przez biegłych o specjalnościach, właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni, w oparciu o analizę przedłożonej – obszernej - dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie odwołującej się oraz aktualne badania, przedstawione w toku postępowania sądowego. Biegli, w sposób wyczerpujący, określili schorzenia, jakie występują u wnioskodawczyni i ocenili ich znaczenie pod kątem zdolności do pracy. Biegli, w sposób przejrzysty i wyczerpujący, po przeprowadzeniu dokładnej analizy dokumentacji medycznej, skarżącej, odnieśli się do jej schorzeń i możliwości świadczenia przez nią – aktywność zarobkowej .

Przy tym, podkreślenia wymaga, że Sąd nie neguje, iż wnioskodawczyni cierpi na poważne schorzenia i wymaga stałego leczenia, jednakże, jak wynika z przedłożonych, w niniejszej sprawie, opinii biegłych lekarzy, stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni, nie jest znaczny i nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy . jak wskazała – jednoznacznie - biegła psychiatra w opinii - dolegliwości - mogą być leczone w ramach – czasowej niezdolności do pracy ( czyli zwolnień lekarskich ) [ opinia k. 192]

Sąd rozważył zastrzeżenia wnioskodawczyni, do opinii biegłej neurolog i dopuścił dowód z opinii uzupełniającej bieglej neurolog . W opinii uzupełniającej , biegła podtrzymała wnioski orzecznicze, zawarte w opinii podstawowej .

Należy mieć na względzie, że zadaniem biegłego nie jest poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron procesu, lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy naukowej technicznej lub branżowej i przedstawienie sądowi danych (wniosków) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń z których strony wywodzą swoje racje (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 października 2016 r., I ACa 432/16, LEX nr 2162983).

Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonana została na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, w jego ocenie uwzględniała wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odniósł je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok SN z 10 czerwca.1999 r. II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Spornym w sprawie było czy stan zdrowia odwołującej się, uprawnia do świadczenia, objętego zaskarżoną decyzją.

Przechodząc do rozważań, dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki, określone w art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2023.0.1251, dalej jako: ustawa emerytalna), a więc:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 okresy składkowe ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3–8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15–17 oraz art. 7 pkt 1–3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego, łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej, z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania, uwzględnia się, zarówno, stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03, OSNP 2004, nr 19, poz. 340).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy, odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00, OSNP 2002, nr 15, poz. 369 i z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79, OSNC 1980, nr 1-2, poz. 35).

Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004r., I UK 28/04, LEX nr 979161).

Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”, wymaga uwzględnienia, zarówno, kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006r., I UK 103/06). Dopiero, zatem, zmiana zawodu, w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy, po przekwalifikowaniu , dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, LEX nr 558589, z dnia 8 maja 2008r., I UK 356/07, OSNP 2009, nr 17-18, poz. 238, z dnia 11 stycznia 2007r., II UK 156/06, OSNP 2008, nr 3-4, poz. 45 i z dnia 25 listopada 1998r., II UKN 326/98, OSNP 2000, nr 1, poz. 36).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r. (I PK 153/05, OSNP 2007, nr 1-2, poz. 27) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zatem zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy, zatem, przy ocenie niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób, bowiem, dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest, również, pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98, OSNP 1000/16/624).

W orzecznictwie, przyjmuje się, również, (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03, LEX nr 585793 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04, LEX nr 989232), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy, więc, biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można, w szczególności, wywodzić z, przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej, przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje, więc, niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy, w zakresie, dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i, wynikających stąd, ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi, należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawczyni (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

W ocenie Sądu, ustalenia dokonane w toku postępowania, nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy emerytalnej. Pozostałe przesłanki związane z prawem do świadczenia nie stanowiły, natomiast , przedmiotu sporu między stronami.

Podstawę orzekania w przedmiotowej sprawie, stanowiły przede wszystkim opinie biegłych sądowych: neurologa i ortopedy , powołanych , z uwagi na, trapiące wnioskodawcę dolegliwości , oraz zawnioskowanych przez Z. N.. Zdaniem Sądu, opinie w/w biegłych, zostały sporządzone zgodnie ze zleceniem Sądu. Biegli, w sposób jasny, przedstawili uzasadnienie swoich konkluzji orzeczniczych , logicznie wyjaśnili przyczyny, dla których uznali, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy. Swoje opinie wydali, biorąc pod uwagę całość materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (i nie mieli żadnych wątpliwości, że stan ubezpieczonego, pozwala, aby wykonywał pracę zarobkową odpowiednią do posiadanych kwalifikacji.

Podkreślenia wymaga, że Sąd, w odniesieniu do dowodu z opinii biegłego, ma obowiązek ocenić, czy dowód ten ze względu na swoją treść, zakres, poziom merytoryczny, przyjętą przez biegłego metodologię, kompletność odniesienia się do zgromadzonego materiału dowodowego i zastosowane na jego podstawie założenia, jest dowodem przydatnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd może, przy tym, ocenić opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności, czy logiczności. Nie może, jednak, nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego lub, w ich miejsce, wprowadzać własnych stwierdzeń i rozstrzygać kwestii wymagających wiadomości specjalnych wbrew opinii biegłego specjalisty.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności, powołane wyżej, przekonujące opinie biegłych lekarzy z zakresu medycyny , które nie pozostawiały wątpliwości, co do wpływu zdiagnozowanych u wnioskodawczyni schorzeń na stopień jej zdolności do pracy Sąd przyjął, że schorzenia te nie czynią wnioskodawczyni osobą niezdolną do pracy. Ubezpieczona, w dacie wydania decyzji , nie była i nadal nie jest niezdolną, do pracy, zgodnej z poziomem kompetencji zawodowych.

W okresach zaostrzenia dolegliwości i schorzeń, odwołująca się może, natomiast, korzystać ze zwolnień lekarskich.

W opinii Sądu, ubezpieczona, nie przedstawiła zarzutów merytorycznych, zmierzających do zakwestionowania wartości, wydanych w sprawie opinii biegłych . W tym miejscu, raz jeszcze, należy zauważyć, że, w ocenie biegłych, ubezpieczona jest osobą zdolną do pracy.

Sąd nie ma, natomiast, obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego dopóty, dopóki strona nie uzyska satysfakcjonującej jej opinii biegłego. W świetle art. 286 k.p.c. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku, II CR 817/73, niepublikowany), a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje.

Trzeba, bowiem, zauważyć, że w sprawach toczących się z odwołania od decyzji organów rentowych zawsze występuje rozbieżność stanowisk między stronami. Właśnie dlatego, sąd powołuje bezstronnych, niezainteresowanych wynikiem postępowania, biegłych sądowych, lekarzy, odpowiedniej specjalności, których opinie, pozwalają wyjaśnić zaistniałe rozbieżności (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2019 r., sygn. I UK 267/18, LEX nr 2684773).

Zdyskwalifikowanie, w całości lub w części, albo zweryfikowanie wywodów opinii biegłego, nie może być dokonane bez posłużenia się wiedzą specjalistyczną. Sąd dokonuje oceny opinii biegłego, w kontekście fachowości, rzetelności czy zgodności z zasadami logicznego rozumowania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 28 marca 2019 r., sygn. I UK 120/18, LEX nr 2652416).

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że subiektywne odczucia ubezpieczonego, w odniesieniu do – oceny jego stanu zdrowia i oceny , ze – istniejące schorzenia, czynią go niezdolnym do pracy, nie mogły stanowić podstawy do orzeczenia o niezdolności do pracy. W wyroku z dnia 20 maja 2013 r. w sprawie o sygn. akt I UK 650/12 (Lex nr 1341963) Sąd Najwyższy podkreślił, iż podstawą do przyznania świadczenia jest, przygotowana przez biegłych, ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są, natomiast, brane pod uwagę, subiektywne odczucia zainteresowanego.

Reasumując, w świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd stwierdził, że stan zdrowia odwołującej się , na dzień wydania skarżonej decyzji, nie uzasadnia uznania jej za osobę niezdolną do pracy.

Z dokonanych ustaleń wynika, że M. O. urodziła się (...) Ma wykształcenie zawodowe – z zawodu jest krawcem odzieży damskiej . Pracowała jako sprzedawca – ekspedient, w okresie 21.03.2018-15.06.2020r., szwaczka w okresie 2.02.1998r-30.04,1999r, młodszy monter w okresie 6.10.2017-31.01.2018, sprzedawca kasjer w okresie 13.06.2016-13.10.2017r, pracownik magazynu w okresie 14.02.2006- 30.06.2016r, pracownik montażu : 4,05.1999r- 22.06.1999r. jako młodszy inkasent poboru opłat 25.06.2021-17.05.2021r Będąc zarejestrowana jako bezrobotna, pobierała zasiłek dla bezrobotnych w okresie 13.07.1999-28.11.2000r. ; w okresie 3.07.2000-19.11.2000- zasiłek macierzyński. Obecnie , nie pracuje . Posiada orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności o symbolu 05-R od 18.07.2022r. – do 30.09.2024r..

Wnioskodawczyni ma – 45 lat. , jest zatem, osobą młodą , jeszcze w wieku nie wyłączającym, możliwości wykonywania aktywności zawodowej, lub ewentualne przekwalifikowanie się, albowiem wnioskodawczyni posiada przygotowanie i doświadczenie zawodowe - praktyczne, umożliwiające podjęcie trudu , na przykład - przekwalifikowania się i uzyskania uprawnień do wykonywania innej formy aktywności – zawodowej, na obecnym rynku pracy. Co czyniła wielokrotnie – wykonując czynności, odbiegające od uzyskanych , teoretycznych kwalifikacji , I, jak wynika z opinii biegłych sądowych, stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni , nie ogranicza, w znacznym stopniu , jej zdolności do pracy; wnioskodawczyni nie u traciła zdolności do wykonywania pracy – w żadnym stopniu, a na pewno nie w - znacznym , a, jej potencjalnie możliwości mobilnej aktywizacji zawodowej, mając na uwadze zakres, już posiadanych kwalifikacji i doświadczenia zawodowego, istnieją, choć , z uwagi na sytuację ekonomiczną na rynku pracy, wykonywanie pracy – dotychczas świadczonej lub podjęcie nowej, czy też, właśnie - przekwalifikowanie się, nie jest zadaniem łatwym .

Sąd przeanalizował sytuację wnioskodawcy pod kątem art. 13 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 cyt. ustawy.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie jako bezzasadne, o czym orzekł jak w sentencji wyroku.