Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

w zakresie punktu 2 i 3 sentencji wyroku

Decyzją z dnia 21 kwietnia 2022 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. S. (1) prawa do renty rodzinnej, po zmarłym w dniu 8 grudnia 2021 r. A. S. (1).

W uzasadnieniu, organ rentowy wskazał, że, na podstawie przedłożonych dokumentów, staż pracy zmarłego wynosi 10 lat, 0 miesięcy i 5 dni okresów składkowych oraz 3 lata, 4 miesiące i 2 dni okresów nieskładkowych (ograniczonych do 1/3 okresów składkowych) – łącznie 13 lat, 4 miesiące, 7 dni. W dziesięcioleciu przypadającym przed datą zgonu tj. od 8 grudnia 2011 r. do 7 grudnia 2021 r. staż pracy wynosi 10 miesięcy, 9 dni okresów składkowych oraz 3 miesiące i 13 dni okresów nieskładkowych (ograniczonych do 1/3 okresów składkowych) – łącznie 1 rok, 1 miesiąc, 22 dni – brak 5 lat ubezpieczenia. Ponadto, zgon ubezpieczonego, nastąpił po 18 miesiącach od ustania okresów nieskładkowych. Zmarły nie spełniał także warunków do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. W konsekwencji w ocenie Zakładu brak jest podstaw do przyznania renty rodzinnej dla dziecka J. S. (1).

(decyzja z dnia 21 kwietnia 2022 r. – k. 133 pliku I akt ZUS)

Odwołanie od przedmiotowej decyzji złożyła A. S. (2), działając w imieniu i na rzecz małoletniego syna J. S. (1), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Decyzja została zaskarżona w całości i zarzucono jej:



naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 65 ust. 1 w zw. z art. 57 ust. 1 i art. 58 ust. 1 pkt 5 oraz ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (tj. Dz. U. z 2022 r., poz. 504) poprzez przyjęcie, że małoletni J. S. (1) nie ma prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu, podczas gdy spełnione są przesłanki ustawowe nabycia prawa do tego świadczenia;



błędne ustalenie w zakresie daty powstania całkowitej niezdolności do pracy A. S. (1) poprzez przyjęcie, że ubezpieczony dopiero w dacie zgonu był całkowicie niezdolny do pracy, podczas gdy z załączonej do odwołania dokumentacji medycznej wynika, że w/w stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy, któremu uległ w okresie ubezpieczenia w dniu 9 grudnia 2013 r. podczas wykonywania obowiązków pracowniczych;



błędne ustalenie w zakresie stażu ubezpieczeniowego A. S. (1), poprzez przyjęcie jako podstawy wydania zaskarżonej decyzji dziesięciolecia przypadającego przed datą zgonu w/w, zamiast dziesięciolecia przypadającego przed dniem powstania niezdolności do pracy A. S. (1), tj. okresu od 9 grudnia 2003 r. do 8 grudnia 2013 r.

W konsekwencji strona skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie J. S. (1) prawa do renty rodzinnej zgodnie z wnioskiem.

(odwołanie od decyzji z dnia 21 kwietnia 2022 r. – k. 3-8 akt VIII 2230/22 – poprzednia sygnatura VIII U 1975/22)

Decyzją z dnia 8 sierpnia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. S. (1) prawa do renty rodzinnej po zmarłym w dniu 8 grudnia 2021 r. A. S. (1).

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że w dziesięcioleciu przypadającym od 27 lutego 2008 r. do 28 lutego 2018 r. staż pracy zmarłego wynosił 4 lata, 4 miesiące i 16 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 5 miesięcy i 15 dni okresów nieskładkowych (ograniczonych do 1/3 okresów składkowych) – łącznie 5 lat, 10 miesięcy, 1 dzień. Zatem częściowa niezdolność do pracy zmarłego powinna powstać przed 28 lutego 2018 r. Orzeczeniem z dnia 20 czerwca 2022 r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że analiza dokumentacji medycznej zmarłego nie pozwala stwierdzić, że był osobą częściowo niezdolną do pracy przed 28 lutego 2018 r. Zmarły nie spełniał zatem warunków do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, zatem brak jest podstaw do przyznania renty rodzinnej dla dziecka J. S. (1).

(decyzja z dnia 8 sierpnia 2022 r. – k. 143 pliku I akt ZUS)

Odwołanie od w/w decyzji wniosła A. S. (2), działając w imieniu i na rzecz małoletniego syna J. S. (1), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając ją w całości i jednocześnie podtrzymując odwołanie od decyzji z dnia 21 kwietnia 2022 r. Zaskarżonej decyzji zarzucono:



naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 65 ust. 1 w zw. z art. 57 ust. 1 i art. 58 ust. 1 pkt 5 oraz ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (tj. Dz. U. z 2022 r., poz. 504) poprzez przyjęcie, że małoletni J. S. (1) nie ma prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu, podczas gdy spełnione są przesłanki ustawowe nabycia prawa do tego świadczenia;



błędne ustalenie w zakresie daty powstania całkowitej niezdolności do pracy A. S. (1) poprzez przyjęcie, że ubezpieczony dopiero w dacie 28 lutego 2018 r. był całkowicie niezdolny do pracy, podczas gdy z załączonej do odwołania dokumentacji medycznej wynika, że w/w stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy, któremu uległ w okresie ubezpieczenia w dniu 9 grudnia 2013 r. podczas wykonywania obowiązków pracowniczych;



błędne ustalenie w zakresie stażu ubezpieczeniowego A. S. (1), poprzez przyjęcie jako podstawy wydania zaskarżonej decyzji dziesięciolecia przypadającego przed dniem 28 lutego 2018 r., zamiast dziesięciolecia przypadającego przed dniem powstania niezdolności do pracy A. S. (1), tj. okresu od 9 grudnia 2003 r. do 8 grudnia 2013 r.

W konsekwencji strona skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie J. S. (1) prawa do renty rodzinnej zgodnie z wnioskiem.

(odwołanie od decyzji z dnia 8 sierpnia 2022 r. – k. 3-9 akt VIII U 1976/22)

W odpowiedzi na oba w/w odwołania organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 21 kwietnia 2022 r. i odrzucenie odwołania od decyzji z dnia 8 sierpnia 2022 r. na podstawie art. 477 ⁹ § 31 k.p.c. w myśl którego Sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania stanowi orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, jeżeli osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej ZUS i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia. Jak wynika z akt sprawy zaskarżona decyzja z dnia 8 sierpnia 2022 r. została wydana na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 20 czerwca 2022 r., od którego wnioskodawczyni nie wniosła sprzeciwu do komisji Lekarskiej ZUS, a zatem wniosek o odrzucenie odwołania jest zasadny.

(odpowiedź na odwołanie od decyzji z dnia 21 kwietnia 2022 r. – k. 15-16 akt VIII U 2230/22, odpowiedź na odwołanie od decyzji z dnia 8 sierpnia 2022 r. – k. 10-12 akt VIII U 1976/22)

Zarządzeniem z dnia 24 października 2022 r. tut. Sad zarządził połączyć sprawę o sygn. akt VIII U 1976/22 ze sprawą VIII U 1975/22, celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz prowadzić dalej sprawę pod numerem VIII U 1975/22.

(zarządzenie z dnia 24 października 2022 r. – k. 25 akt VIII U 1976/22)

Następnie, decyzją z dnia 17 stycznia 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. S. (1) prawa do renty rodzinnej, po zmarłym w dniu 8 grudnia 2021 r. A. S. (1).

W uzasadnieniu, organ rentowy wskazał, że na podstawie przedłożonych dokumentów staż pracy zmarłego wynosi 10 lat, 5 dni okresów składkowych oraz 3 lata, 4 miesiące i 2 dni okresów nieskładkowych (ograniczonych do 1/3 okresów składkowych) – łącznie 13 lat, 4 miesiące, 7 dni. W dziesięcioleciu przypadającym przed datą zgonu tj. od 27 lutego 2008 r. do 28 lutego 2018 r. staż pracy zmarłego wynosił 4 lata, 4 miesiące i 16 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 5 miesięcy i 15 dni okresów nieskładkowych (ograniczony do 1/3 okresów składkowych) – łącznie 5 lat, 10 miesięcy, 1 dzień. Zatem częściowa niezdolność do pracy zmarłego powinna powstać przed 28 lutego 2018 r. Orzeczeniem z dnia 2 stycznia 2023 r. Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że zmarły był częściowo niezdolny do pracy do 2 grudnia 2021 r. oraz określiła datę powstania częściowej niezdolności do pracy na 27 lipca 2021 r., a całkowitej niezdolności do pracy na 3 grudnia 2021 r. Zmarły nie spełniał zatem warunków do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. W konsekwencji w ocenie Oddziału brak jest podstaw do przyznania renty rodzinnej dla dziecka J. S. (1).

(decyzja z dnia 17 stycznia 2023 r. – k. 151 pliku I akt ZUS)

Odwołanie od w/w decyzji wniosła A. S. (2), działając w imieniu i na rzecz małoletniego syna J. S. (1), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając ją w całości i jednocześnie podtrzymując odwołanie od decyzji z dnia 21 kwietnia 2022 r. oraz odwołanie od decyzji z dnia 8 sierpnia 2022 r. Zaskarżonej decyzji zarzucono:



naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 65 ust. 1 w zw. z art. 57 ust. 1 i art. 58 ust. 1 pkt 5 oraz ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (tj. Dz. U. z 2022 r., poz. 504) poprzez przyjęcie, że małoletni J. S. (1) nie ma prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu, podczas gdy spełnione są przesłanki ustawowe nabycia prawa do tego świadczenia;



błędne ustalenie w zakresie daty powstania całkowitej i częściowej niezdolności do pracy A. S. (1) poprzez przyjęcie, że ubezpieczony dopiero 3 grudnia 2021 r. był całkowicie niezdolny do pracy, natomiast od 27 lipca 2021 r. był częściowo niezdolny do pracy, podczas gdy z dokumentacji medycznej załączonej do akt w postępowaniach toczących się przed Sąd Okręgowym w Łodzi Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawach sygn. VIII U 2230/22 (poprzednia sygn. VIII U 1975/22, połączona do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą VIII U 1976/22) wynika, że w/w stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy, któremu uległ w okresie ubezpieczenia w dniu 9 grudnia 2013 r. podczas wykonywania obowiązków pracowniczych, a więc jego niezdolność do pracy powstała przed dniem 28 lutego 2018 r.;



błędne ustalenie w zakresie stażu ubezpieczeniowego A. S. (1), poprzez nieprzyjęcie jako podstawy wydania zaskarżonej decyzji dziesięciolecia przypadającego przed dniem 28 lutego 2018 r.

W konsekwencji, strona skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie J. S. (1), prawa do renty rodzinnej zgodnie z wnioskiem.

(odwołanie od decyzji z dnia 17 stycznia 2023 r. – k. 3-8 akt VIII U 437/23)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację zawartą w decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 11-11 verte akt VIII U 437/23)

Zarządzeniem z dnia 20 marca 2023 r. tut. Sąd połączył sprawę VIII U 437/23 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawę VIII U 2230/22 (art. 219 k.p.c.) i zarządził dalej prowadzić sprawę pod numerem VIII U 2230/22.

(zarządzenie z dnia 20 marca 2023 r. – k. 14 akt VIII U 437/23)

Na ostatniej rozprawie z dnia 30 października 2024 r., pełnomocnik przedstawicielki ustawowej poparł odwołanie oraz wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Natomiast pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

(stanowiska końcowe stron na rozprawie z dnia 30 października 2024 r. e-protokół (...):00:30-00:06:13 – koperta k. 204 akt VIII U 2230/22)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. S. (1) urodził się (...)

(bezsporne, a nadto skrócony akt urodzenia J. S. (1) – k. 15 pliku II akt ZUS)

W dniu 8 grudnia 2021 r. zmarł ojciec wnioskodawcy – A. S. (1) (urodzony (...)).

(skrócony akt zgonu A. S. (1) – k. 14, k. 14 pliku I akt ZUS)

W dniu 1 marca 2022 r. A. S. (2), działając w imieniu i na rzecz małoletniego syna J. S. (1), złożyła wniosek do organu rentowego o przyznanie J. S. (1) prawa do renty rodzinnej po zmarłym w dniu 8 grudnia 2021 r. A. S. (1). A. S. (2) w punkcie trzecim wniosku zaznaczyła, że śmierć A. S. (1) nie nastąpiła w związku z wypadkiem przy pracy.

(wniosek – k. 1-10 verte pliku I akt ZUS)

W dniach 21 kwietnia 2022 r., 8 sierpnia 2022 r. i 17 stycznia 2023 r. organ rentowy wydał zaskarżone decyzje odmawiające J. S. (1) prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu.

(decyzja z dnia 21 kwietnia 2022 r. – k. 133 pliku I akt ZUS, decyzja z dnia 8 sierpnia 2022 r. – k. 143 pliku I akt ZUS, decyzja z dnia 8 sierpnia 2022 r. – k. 143 pliku I akt ZUS)

W 2013 r. A. S. (1) był zatrudniony w P. Pocztowej Poczty Polskiej S.A. w R. na stanowisku listonosza. W dniu 9 grudnia 2013 r. A. S. (1), wykonując zwykłe czynności pracownicze, uległ wypadkowi przy pracy – poślizgnął się na schodach, wskutek czego doznał licznych obrażeń głowy, szyi i klatki piersiowej. Bezpośrednią przyczyna wypadku przy pracy była nierówna, wytarta, śliska nawierzchnia stopni. Zmarły był niezdolny do pracy przez okres 182 dni.

(zgłoszenie do ubezpieczeń – k. 12-13 pliku II akt ZUS, protokół Nr (...) r. – k. 11 - 12 verte, k. 5-8 verte pliku II akt ZUS, poświadczenie dla celów świadczeń emerytalno - rentowych – k. 70-72 pliku I akt ZUS)

Orzeczeniami Lekarza Orzecznika ZUS z dni 10 lipca 2014 r., 22 sierpnia 2014 r. oraz 27 października 2014 r. A. S. (1) został uznany za osobę niezdolną do pracy, rokującą odzyskanie zdolności do pracy.

(orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 10 lipca 2014 r. – k. 66 pliku II akt ZUS, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 28 sierpnia 2014 r. – k. 66 verte pliku II akt ZUS, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 27 października 2014 r. – k. 65 pliku II akt ZUS)

W 2014 r. A. S. (1) pobierał świadczenie rehabilitacyjne:



w okresie od 10 czerwca 2014 r. do 6 października 2014 r. w trakcie zatrudnienia,



w okresie od 7 października 2014 r . do 31 grudnia 2014 r. po ustaniu tytułu ubezpieczenia w ciągłości – do dnia 4 czerwca 2015 r.

(decyzja z dnia 28 sierpnia 2014 r. – k. 19-20 pliku II akt ZUS, informacja z ZUS – k. 61 pliku II akt ZUS, pismo procesowe ZUS – k. 191-191 verte akt VIII U 2230/22).

Orzeczeniem z dnia 23 grudnia 2014 r., Lekarz Orzecznik ZUS, ustalił ubezpieczonemu 15% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 9 grudnia 2013 r. W konsekwencji na podstawie decyzji ZUS z dnia 7 stycznia 2015 r. wypłacono A. S. (1) jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy.

(orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23 grudnia 2014 r. – k. 26 pliku II akt ZUS, decyzja z dnia 7 stycznia 2015 r. – k. 13, k. 28 pliku II akt ZUS)

Kolejne zatrudnienie A. S. (1) rozpoczął w dniu 19 grudnia 2016 r. i trwało ono do 28 lutego 2018 r.

(pismo procesowe ZUS – k. 191-191 verte akt VIII U 2230/22)

W dniu 30 listopada 2021 r. A. S. (1) został potrącony przez samochód. Na skutek zdarzenia doznał urazu wielomiejscowego oraz złamania nasady dalszej kości promieniowej. W dniu 3 grudnia 2021 r. trafił na Szpitalny Oddział Ratunkowy w (...) Sp. z o.o. z powodu porażenia połowiczego oraz zaburzeń mózgu. Zmarł w dniu 8 grudnia 2021 r. z powodu zapalenia mózgu i rdzenia kręgowego, obrzęku mózgu i niewydolności krążeniowo-oddechowej.

(dokumentacja medyczna – k. 1-12 pliku III akt ZUS)

A. S. (1) nie pobierał renty z ogólnego stanu zdrowia ani renty wypadkowej.

(bezsporne)

Lekarz Orzecznik ZUS, w orzeczeniu z dnia 20 czerwca 2022 r., stwierdził, że analiza dokumentacji medycznej nie pozwala na stwierdzenie, że zmarły był osobą częściowo niezdolną do pracy przed 28 lutego 2018 r.

(opinia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20 czerwca 2022 r. – k. 77-77 verte pliku III akt ZUS, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20 czerwca 2022 r. – k. 139 pliku I akt ZUS)

A. S. (2), działając w imieniu i na rzecz małoletniego syna J. S. (1), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła sprzeciw od w/w orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia, tegoż sprzeciwu. Wniosek został rozpatrzony pozytywnie.

(wniosek wraz ze sprzeciwem – k. bez numeru pliku III akt ZUS)

W konsekwencji Komisja Lekarska ZUS, orzeczeniem z dnia 2 stycznia 2023 r. ustaliła, że zmarły był częściowo niezdolny do pracy do 2 grudnia 2021 r. oraz określiła datę powstania częściowej niezdolności do pracy na 27 lipca 2021 r., a całkowitej niezdolności do pracy na 3 grudnia 2021 r.

(opinia Komisji Lekarskiej ZUS – k. bez numeru pliku III akt ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 2 stycznia 2023 r. – k. 149 pliku I akt ZUS).

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, dopuszczając dowód z opinii m. in biegłych sądowych na fakt stopnia naruszenia sprawności organizmu A. S. (1) , zmarłego 8.12.2021r. powodował, przed śmiercią, jego niezdolność do pracy , zobowiązując biegłych do podania daty, ewentualnej niezdolności do pracy

(postanowienie k. 51)

Biegła z zakresu neurologii , na podstawie dokumentacji stwierdziła, że A. S. (1), uległ wypadkowi w dniu 9 grudnia 2013 r., poślizgnął się na schodach i doszło wtedy do stłuczenia odcinka szyjnego i piersiowego kręgosłupa. Był pod opieką m.in. neurologa i rehabilitanta, przebywał na (...) 182 dni oraz pobierał przez 12 miesięcy świadczenie rehabilitacyjne. Z powodu licznych urazów był leczony ortopedycznie i neurologicznie. W badaniach (...) odcinka szyjnego i piersiowego występowały zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne. W dniu 22 listopada 2021 r. został potrącony przez samochód i w wyniku tego potrącenia doszło do złamania kości promieniowej lewej. W wywiadzie także zaburzenia psychiczne i zachowania spowodowane użyciem alkoholu. W dniu 3 grudnia 2021 r. doszło do pogorszenia kontaktu słowno-logicznego. Zmarły gorączkował. Został po konsultacji w (...) przyjęty do Oddziału Neurologicznego, gdzie rozpoznano zapalenie mózgu, obrzęk mózgu, niewydolność krążeniowo-oddechową, stan podgorączkowy, hipokaliemię, trombocytopenię i ZZA. W dniu 8 grudnia 2021 r. nastąpił zgon.

W opinii biegłej neurolog, z powodu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego i piersiowego oraz łagodnego zespołu cieśni nadgarstka prawego, A. S. (1) nie był , w okresie przed 28 lutego 2018 r. , niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej.

(pisemna opinia biegłego z zakresu neurologii J. B. – k. 56-59 akt VIII U 2230/22)

W opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej, stan zdrowia A. S. (1) powodował częściową niezdolność do pracy. Istniała ona nieprzerwanie od daty zakończenia świadczeń rehabilitacyjnych (orzeczenie o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego na 5 miesięcy z 17 października 2014 r.).

Biegły wskazał, że powodem częściowej niezdolności do pracy zmarłego była choroba zwyrodnieniowo-dyskopatyczna szyjnego i piersiowego odcinka kręgosłupa. Dolegliwości z nią związane są udokumentowane od 9 grudnia 2013 r. Prowadzone było intensywne, długotrwałe leczenie. Orzekano niezdolność do pracy, po wyczerpaniu okresu zasiłku chorobowego przez 12 miesięcy orzekano świadczenia rehabilitacyjne. Choroba zwyrodnieniowo-dyskopatyczna (wielopoziomowa dyskopatia) jest schorzeniem o przewlekłym postępującym charakterze. Powoduje upośledzenie sprawności i wydolności kręgosłupa. Ogranicza zdolność do pracy fizycznej wymagającej noszenia ciężarów – schylania, przebywania w wymuszonej pozycji ciała. Stanowią przeciwskazania i istotnie upośledza zdolność do prac wykonywanych przez A. S. (1) (blacharz samochodowy, listonosz, pracownik budowlany, kierowca). Uzasadnia to kwalifikacje częściowej niezdolności do pracy, trwale.

(pisemna opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej J. S. (2) – k. 105-105 verte akt VIII U 2230/22)

Biegła z zakresu psychiatrii stwierdziła, że dostępne z akt sprawy informacje nie wskazują, aby u opiniowanego A. S. (1) kiedykolwiek w życiu rozpoznawano i leczono upośledzenie umysłowe, otępienie, chorobę psychiczną w rozumieniu psychozy czy choroby afektywnej (manii, depresji). U opiniowanego rozpoznawano uzależnienie od alkoholu z powikłaniami somatycznymi – alkoholowe zapalenie wątroby (potwierdzone w trakcie hospitalizacji w 2021 r.) oraz neurologicznymi – padaczka poalkoholowa (brak potwierdzenia w dokumentacji medycznej). W aktach brak dokumentacji medycznej oraz innego potwierdzenia dla występowania u opiniowanego poalkoholowych zaburzeń psychicznych w obrazie psychotycznym, afektywnym lub otępiennym. Jednorazowe leczenie detoksacyjne w 2021 r. nie potwierdza powikłań psychiatrycznych uzależnienia. Poza zaświadczeniem z 2012 r. brak jest informacji o systematycznym leczeniu psychiatrycznym. Natomiast od 2013 r. brak jest w dostępnej dokumentacji wskazań na zaburzenia lub choroby psychiczne. Zatem w opinii biegłej psychiatry brak jest przesłanek medycznych do uznania, że z powodu zaburzeń czy choroby psychicznej opiniowany był kiedykolwiek częściowo lub całkowicie niezdolny do pracy.

W konsekwencji, biegła stwierdziła, że u opiniowanego nie występowały objawy choroby psychicznej o obrazie upośledzenia umysłowego, otępienia, psychozy czy choroby afektywnej mogące być podstawą orzekania o jego częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy.

(pisemna opinia biegłego z zakresu psychiatrii A. B. – k. 112 - 117 verte akt VIII U 2230/22)

Biegły z zakresu hepatologii, rozpoznał u zmarłego zespół zależności alkoholowej, alkoholowe stłuszczeniowe zapalenie wątroby, małopłytkowość w przebiegu choroby wątroby, padaczkę alkoholową, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego, zespół cieśni nadgarstka prawego, stan po urazie kręgosłupa, głowy i klatki piersiowej (09.12.2013 r.), stan po złamaniu kości promieniowej lewej (22.11.2021 r.) oraz zapalenie mózgu (12.2021 r.).

Biegły podniósł, iż w przebiegu nadużywania alkoholu doszło u zmarłego do uszkodzenia wątroby i padaczki. Jak wynika z dokumentacji choroba wątroby nie przeszła w marskość, tym bardziej niewyrównaną a ilość płytek krwi zapewniała hemostazę. Choroba wątroby nigdy nie była powodem hospitalizacji czy leczenia specjalistycznego, nie obserwowano encefalopatii wątrobowej. W tym stopniu zaawansowania choroba wątroby nie powodowała istotnego upośledzenia funkcji metabolicznych i przebiegała bez istotnych powikłań narządowych i ogólnoustrojowych nie powodując ograniczeń do lekkiej pracy fizycznej. Padaczka powodowała ograniczenia do pracy w warunkach specjalnych (otwarty ogień, maszyny w ruchu, na wysokości), a takich powód nie wykonywał. Parestezje w zakresie palców III-V mogły być spowodowane zespołem cieśni nadgarstka, jak i polineuropatią alkoholową, co jednak nie powodowało zaburzeń chwytu dłoni. Choroba kręgosłupa nie była istotnie zaawansowana, nie powodowała długotrwałej niezdolności do pracy. Krótkotrwała niezdolność do pracy oraz świadczenie rehabilitacyjne przyznane były z powodu urazu kręgosłupa w wypadku przy pracy. Powód był badany przez Komisję ZUS w styczniu 2019 r. i w tym badaniu nie stwierdzono istotnych odstępstw od stanu prawidłowego prócz dolegliwości o charakterze subiektywnym. Stan czynnościowy powoda w tym badaniu można określić wg (...)0 (najlepszy) jako dobry. Kwalifikacje zawodowe powoda pozwalały na wykonywania pracy fizycznej na poziomie kwalifikacji np. lekkich fizycznie, dozorujących, porządkowych, jak i pracy listonosza. Złamanie kości promieniowej lewej (22.11.2021 r.) powodowało krótkotrwałą, całkowitą niezdolność do pracy do dnia śmierci. Od dnia 3 grudnia 2021 r. zmarły był całkowicie niezdolną do pracy do dnia zgonu (08.12.2021 r.) z powodu zapalania mózgu bez związku z rozpoznawanymi uprzednio chorobami.

Tym samym, w zakresie specjalności reprezentowanych przez biegłego, A. S. (1) , nie był niezdolny do pracy, przed 28 lutego 2018 r.

(pisemna opinia biegłego z zakresu hepatologii K. L. – k. 125 akt VIII U 2230/22)

A. S. (1) , w dziesięcioleciu od 5 czerwca 2005 r. do 4 czerwca 2015 r. udokumentował 6 lat i 13 dni okresów składkowych oraz 2 lata i 5 dni okresów nieskładkowych (przy ograniczeniu do 1/3 okresów nieskładkowych). Łącznie 8 lat i 18 dni.

(informacja z ZUS – k. 205 akt VIII U 2230/22)

Powyższy stan faktyczny , Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dowodów, na które składała się dokumentacja, załączona do akt przedmiotowej sprawy oraz dokumentacja znajdująca się w aktach organu rentowego, a nadto pisemne opinie biegłych z zakresu neurologii, chirurgii urazowo-ortopedycznej, psychiatrii i hepatologii.

Na fakt ustalenia, czy stopień naruszenia sprawności organizmu zmarłego A. S. (1) powodował jego niezdolność do pracy, a jeśli tak to w jakim wymiarze (częściowym czy całkowitym) i od kiedy, Sąd dopuścił dowód z pisemnych opinii biegłych w/w specjalizacji.

Podstawę orzekania w przedmiotowej sprawie stanowiła, przede wszystkim, opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej, który oceniając stan kliniczny A. S. (1) wskazał, że stan zdrowia zmarłego powodował częściową niezdolność do pracy. Istniała ona, nieprzerwanie, od daty zakończenia świadczeń rehabilitacyjnych (orzeczenie o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego na 5 miesięcy z 17 października 2014 r.).

Zdaniem Sądu – wbrew zapatrywaniom organu rentowego – brak jest podstaw by kwestionować opinię biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej. Wskazana opinia jest rzetelna, kompleksowa, zostało sporządzona, zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Sąd, oceniając zgromadzony materiał dowodowy, uznał wartość dowodową wskazanej opinii oraz podzielił, jako przekonywujące, wnioski wypływające z jej treści.

Organ rentowy, poza własną oceną stanu zdrowia zmarłego, sposobu jego funkcjonowania i krytyką oceny biegłego, nie przedstawił jakichkolwiek merytorycznych zarzutów pozwalających na uznanie, iż opinię wydano w sposób nierzetelny, a wynikające z niej wnioski nie mają oparcia w rzeczywistym stanie rzeczy. Powyższe stanowi ,zaś , jedynie polemikę z wnioskami końcowymi tej opinii i, co za tym idzie, nie może odnieść skutku tylko z tego powodu, że strona jest niezadowolona z dokonanej przez biegłego oceny. Należy mieć przy tym na względzie, że Zakład nie wnosił o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego ani o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego tej specjalności.

Jednocześnie, należy podkreślić, iż podstawą zakwestionowania opinii nie może być fakt, iż treść wydanej w sprawie opinii nie jest zbieżna z zapatrywaniami oraz stanowiskiem w sprawie danej strony. Innymi słowy, nie można kwestionować opinii tylko dlatego, że de facto strona nie jest zadowolona z opinii przedstawionej przez dotychczasowego biegłego. Słusznie wskazuje się w judykaturze, że opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (vide m. in.: wyrok S. Apelacyjnego w P. z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lodzi z dnia 22 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 76/12, LEX 1312019).

Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonana została na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, w jego ocenie uwzględniała wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odniósł je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok SN z 10 czerwca.1999 r. II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655).

Wskazać w tym miejscu również należy, że Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2, 3, 5 k.p.c. pominął wnioski dowodowe pełnomocnika przedstawicielki ustawowej małoletniego wnioskodawcy przedstawione w odwołaniu z dnia 27 maja 2022 r. o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków, jako nieistotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, nieprzydatne dla wykazania danego faktu i zmierzające do zbędnego przedłużenia postępowania. Należy bowiem podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie decydujące znaczenie miały opinie biegłych lekarzy. W zakresie oceny czy stopień naruszenia sprawności organizmu ma wpływ na zdolność wykonywania pracy , wypowiadać się mogą jedynie biegli specjaliści. Zauważyć należy, że wobec tego, że biegłym może być jedynie osoba, która posiada wiadomości specjalne potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego, do zakwestionowania jej stanowiska posłużyć nie może, opinia innej osoby nieposiadającej wiedzy w tym zakresie choćby była osobą bliską na bieżąco uczestniczącą w życiu codziennym zmarłego. Tym samym, wskazane wnioski strony powodowej, nie miały żadnych walorów dowodowych, w żadnym razie nie mogły też ewentualnie podważyć opinii biegłych lekarzy specjalistów, co do oceny niezdolności do pracy zmarłego i ewentualnie okresu jej powstania.

Ponadto Sąd na podstawie art. 235 ² pkt 5 k.p.c. postanowił pominąć wnioski dowodowe pełnomocnika przedstawicielki ustawowej małoletniego wnioskodawcy, przedstawione w odwołaniu od decyzji z dnia 8 sierpnia 2022r. W przedmiotowej sprawie – jak już powyżej wskazano – decydujące znaczenie miały opinie biegłych lekarzy. W konsekwencji w ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie, a przeprowadzenie wnioskowanych dowodów zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie od decyzji z dnia 21 kwietnia 2022 roku i 17 stycznia 2023 roku zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 65 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2024 r. poz. 1631) renta rodzinna przysługuje członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń.

W myśl art. 67 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS do renty rodzinnej uprawnieni są następujący członkowie rodziny spełniający warunki określone w art. 68-71:



dzieci własne, dzieci drugiego małżonka oraz dzieci przysposobione;



przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletności wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, z wyłączeniem dzieci przyjętych na wychowanie i utrzymanie w ramach rodziny zastępczej lub rodzinnego domu dziecka;



małżonek (wdowa i wdowiec);



rodzice.

Stosownie zaś do art. 68 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej:

1.  do ukończenia 16 lat;

2.  do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3.  bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

W przedmiotowej sprawie niesporne było, że zmarły w dniu 8 grudnia 2021 r. A. S. (1) pozostawił po sobie niepełnoletniego syna J. (ur. (...)).

Przechodząc do dalszych rozważań należy zauważyć, że zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn.

Zmarły A. S. (1), urodzony (...) r., w chwili śmierci nie miał osiągniętego wieku emerytalnego, wobec tego nie było podstaw do rozpatrywania jego uprawnień do emerytury. Zbadania, natomiast, wymagało czy zmarły ubezpieczony spełniał warunki wymagane do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

Przesłanki nabycia uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy , określa przepis art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Zgodnie z w/w przepisem, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:



jest niezdolny do pracy,



ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, oraz



niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy, w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 cyt. ustawy).

Przy ocenie uprawnień do renty rodzinnej, zgodnie z art. 65 ust. 2, przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy.

Stosownie do art. 58 ust. 1 cytowanej ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1.  1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2.  2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3.  3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4.  4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5.  5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

W myśl art. 58 ust. 2 w/w ustawy okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania m.in. renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Stosownie, zaś, art. 58 ust. 4 przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Z kolei, zgodnie z art. 57 ust. 2 określonego w art. 57 ust. 1 pkt 3 warunku aby niezdolność do pracy powstała we wskazanych okresach albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Na podstawie a rt. 5 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przy ustalaniu prawa do emerytury i renty i obliczaniu ich wysokości uwzględnia się, z zastrzeżeniem ust. 2-5, okresy składkowe, o których mowa w art. 6 oraz okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7. Przy czym w myśl art. 5 ust. 2 przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości okresy nieskładkowe uwzględnia się w wymiarze nieprzekraczającym jednej trzeciej udowodnionych okresów składkowych.

Stosownie do art. 11 w/w ustawy jeżeli okresy, o których mowa w art. 6, 7 i 10, zbiegają się w czasie, przy ustalaniu prawa do świadczeń określonych w ustawie, uwzględnia się okres korzystniejszy.

Zgodnie, zaś, z art. 116 ust. 1 i 5 w/w ustawy postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego.

Z kolei w myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego, to na wnioskodawcy spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. Z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy, organ rentowy wywodził, iż brak było podstaw do uwzględnienia stanowiska strony skarżącej, ponieważ zmarły nie miał ustawowego prawa do renty i nie spełniał warunków do niej. Staż zmarłego wynosił 13 lat, 4 miesiące i 7 dni okresów składkowych i nieskładkowych. W dziesięcioleciu przed zgonem zmarły nie posiadał wymaganego 5 letniego okresu ubezpieczenia pracowniczych (1 rok, 1 miesiąc i 22 dni). Zgon zmarłego nastąpił po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczonego. Zakład wskazywał, że zmarły spełniłby warunki do renty gdyby niezdolność powstała do 28 lutego 2018 r., ponieważ w dziesięcioleciu 27 lutego 2008 r. – 28 lutego 2018 r. zmarły posiadał wymagany 5 letni staż. Orzeczeniem z dnia 2 stycznia 2023 r. Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że zmarły był częściowo niezdolny do pracy do 2 grudnia 2021 r. oraz określiła datę powstania częściowej niezdolności do pracy na 27 lipca 2021 r., a całkowitej niezdolności do pracy na 3 grudnia 2021 r. Zmarły nie spełniał zatem warunków do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. W konsekwencji w ocenie Oddziału brak było podstaw do przyznania renty rodzinnej dla dziecka J. S. (1).

Stanowisku temu przeczy przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe. Z opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej jednoznacznie wynika, że stan zdrowia zmarłego A. S. (1) powodował nieprzerwanie częściową niezdolność do pracy od dnia zakończenia pobierania świadczeń rehabilitacyjnych.

Biegły wyjaśnił, bowiem, że powodem częściowej niezdolności do pracy zmarłego była choroba zwyrodnieniowo-dyskopatyczna szyjnego i piersiowego odcinka kręgosłupa. Dolegliwości z nią związane są udokumentowane od 9 grudnia 2013 r. Prowadzone było intensywne, długotrwałe leczenie. Orzekano niezdolność do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłku chorobowego przez 12 miesięcy orzekano świadczenia rehabilitacyjne. Choroba zwyrodnieniowo-dyskopatyczna (wielopoziomowa dyskopatia) jest schorzeniem o przewlekłym postępującym charakterze. Powoduje upośledzenie sprawności i wydolności kręgosłupa. Ogranicza zdolność do pracy fizycznej wymagającej noszenia ciężarów – schylania, przebywania w wymuszonej pozycji ciała. Stanowią przeciwskazania i istotnie upośledza zdolność do prac wykonywanych przez A. S. (1) (blacharz samochodowy, listonosz, pracownik budowlany, kierowca). Uzasadnia to kwalifikacje częściowej niezdolności do pracy, trwale.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy, organ rentowy kwestionując wnioski opinii w/w biegłego nie przedstawił zastrzeżeń podważających merytoryczną wartość opinii wydanej w sprawie. Wywiedziona zaś przez biegłego ocena co powstania częściowej niezdolności do pracy i co do okresu powstania tej niezdolności była przekonująca jak i miała uzasadnienie w przedstawionej w procesie dokumentacji. W konsekwencji stanowisko organu rentowego nie mogło się ostać.

Tym samym, wskazać należy, że częściowa niezdolność do pracy u zmarłego powstała po zakończonym świadczeniu rehabilitacyjnym, które zmarły pobierał do 4 czerwca 2015 r. W konsekwencji zauważenia wymaga, że w dziesięcioleciu pomiędzy 5 czerwca 2005 r. a 4 czerwca 2015 r. A. S. (3) posiadał wymagany 5 letni staż ubezpieczeniowy. Ponadto niezdolność do pracy zmarłego powstała w okresie 18 miesięcy po ustaniu ubezpieczenia, albowiem zmarły był ubezpieczony do dnia 31 grudnia 2014 r.

Reasumując, zmarły w chwili śmierci spełniał wszystkie wymagane warunki do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

Na mocy art. 129 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W razie zgłoszenia wniosku o rentę rodzinną w miesiącu przypadającym bezpośrednio po miesiącu, w którym nastąpiła śmierć ubezpieczonego, emeryta lub rencisty, rentę rodzinną wypłaca się od dnia śmierci, nie wcześniej jednak niż od dnia spełnienia warunków do renty przez uprawnionych członków rodziny.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. S. (1), działającemu za pośrednictwem przedstawicielki ustawowej A. S. (2), prawo do renty rodzinnej, po zmarłym w dniu 8 grudnia 2021 roku A. S. (1) – od dnia 1 marca 2022 roku (mając na względzie, iż wniosek został złożony do organu rentowego w dniu 1 marca 2022 r.) (pkt 2 sentencji wyroku).

W konsekwencji Sąd Okręgowy zasądził na rzecz ubezpieczonego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Należy zauważyć, że stroną przegrywającą jest strona, której stanowisko nie zostało uwzględnione, a więc w rozpatrywanej sprawie – organ rentowy. Koszty należne ubezpieczonemu, tj. koszty zastępstwa procesowego, ustalono na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935). O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. (pkt 3 sentencji wyroku).