Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 października 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) oraz umowy między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą o zabezpieczeniu społecznym z dnia 2 kwietnia 2008 r. (Dz.U z 2009 nr 133 poz. 1095) po rozpoznaniu wniosku z dnia 24 grudnia 2018 r. przyznał A. R. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1.12.2018 r. tj. od miesiąca w którym złożono wniosek. Rentę przyznano na stałe.

Renta po waloryzacji przysługuje w kwocie: od 01-03-2019 - 1200,02 zł

Przy wyliczeniu świadczenia nie zaliczono kwot rekompensat w latach 1981-1982, ponieważ zakład pracy podał kwoty, które nie są zgodne z należnymi rekompensatami pracowniczymi. Organ wskazał, iż w celu doliczenia kwot rekompensat, należy doręczyć poprawnie wystawione przez zakład pracy.

Organ wskazał, iż wniosek z dnia 24.12.2018r. został potraktowany jako wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Rentę przyznano i podjęto jej wypłatę od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek tj 01.12.2018 r.

/decyzja – k. 36-37 akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji złożył w dniu 11.09.2020 r. ( data nadania w Kanadyjskiej P. Pocztowej) ubezpieczony A. R. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty w kwocie 1440 zł zamiast tej w kwocie 1200,02 zł brutto. Ubezpieczony wskazał iż wysokość świadczenia w jego przypadku winna zostać określona z uwzględnieniem faktu iż całkowita niezdolność do pracy jest konsekwencją doznanego przez niego wypadku przy pracy. Tym samym przyznane świadczenie w ocenie skarżącego zostało zaniżone. Odwołujący podniósł też, że wysokość przyznanej mu renty nie uwzględnia szczególnych warunków szkodliwości w jakich pracował przez 13 lat jako operator dźwigu w Zarządzie (...).

/ odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołana odwołującego jako złożonego z przekroczeniem ustawowego terminu do jego złożenia zgodnie z art. 477 ⁹ § 1 kpc ewentualnie o oddalenie odwołania.

Co do meritum organ wskazał, iż sporną decyzją przyznano wnioskodawcy prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1.12.2018 r. Kwota świadczenia została podwyższona do kwoty najniższej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy tj. 1200 zł. Natomiast prawo do świadczeń z tytułu wypadku przy pracy i chorób zawodowych ustala instytucja właściwa tego państwa – strony umowy, którego ustawodawstwo miało zastosowanie w odniesieniu do osoby zainteresowanej w czasie gdy wystąpił wypadek przy pracy lub choroba zawodowa. Oznacza to, że ZUS rozpatruje prawo do renty z tytułu wypadku przy pracy tylko w przypadku gdy wypadek przy pracy wystąpił w czasie gdy ubezpieczony podlegał ustawodawstwu polskiemu. Natomiast z pism ubezpieczonego do ZUS wynika, że wypadek nastąpił 22.02.1990 a więc w czasie podlegania ustawodawstwu kanadyjskiemu. Wobec powyższego wnioskodawca nie może ubiegać się o rentę z tytułu wypadku przy pracy z polskiego ustawodawstwa.

/ odpowiedź na odwołanie k. 4-5/

Pismem procesowym z dnia 7.06.2021 r. ustanowiony w toku procesu pełnomocnik z urzędu wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zmianę decyzji zgodnie z żądaniem odwołania, zasądzenie nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, które nie zostały uiszczone w całości ani w części, nadto z ostrożności procesowej o nieobciążanie wnioskodawcy kosztami postępowania na podstawie art. 102 kpc.

/ pismo k. 39- 41/

Na rozprawie w dniu 21.10.2021 r. poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie. Oświadczył, że istotą odwołania jest w przekonaniu wnioskodawcy, że należy mu się renta z powodu wypadku przy pracy od 1990 roku i powinna wynosić 1440 złotych. Wskazuje, że wnioskodawca podniósł, że złożył odwołanie po terminie bo jest osobą schorowaną, nie wszystko rozumie co do niego przychodzi jest odcięty od Internetu, dopiero lekarze pomogli mu złożyć to odwołanie.

Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/ stanowisko procesowe stron protokół rozprawy z dnia 21.10.2021 r. 00:00:14-00:07:21/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił co następuje

Ubezpieczony A. R. urodził się (...) Na stałe mieszka w Kanadzie.

W okresie od.1.09.1972-05.09.1985. wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w Morskim (...) Handlowym (...), w okresie od 19.11.1979 - 05.09.1985 na stanowisku dźwignicowy w warunkach szczególnych.

bezsporne, świadectwo pracy k. 15 akt ZUS świadectwo pracy w warunkach szczególnych k. 14 akt ZUS, decyzja z 22.02.2021 r. k. 13 akt emerytalnych ZUS

W dniu 24.12.2018r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23.08.2019 uznano, iż wnioskodawca z uwagi na zaburzenia schizoaktywne, bóle kręgosłupa, jest trwale częściowo niezdolny do pracy, daty powstania częściowej niezdolności nie da się ustalić.

orzeczenie lekarza orzecznika k. 23 akt ZUS, opinia lekarska k. 10 dokumentacji medycznej ZUS

Pismem z dnia 20.05.2020 r. w odpowiedzi na pismo ZUS z dnia 3.10.2019 r. informujące o przekazaniu pisma wnioskodawcy z dnia 20.09.2019 r. jako sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika do komisji lekarskiej ZUS wnioskodawca wskazywał, iż pracując na terenie Kanady doznał kilkukrotnie wypadku przy pracy przy czym na skutek wypadku z dnia 22.02.1990 r. uszkodzenia lewej ręki i barku stał się całkowicie niezdolny do pracy.

pismo ZUS z dnia 3.10.2019 . k. 29, pismo wnioskodawcy k. 20.05.2020 r. k. 45-46

Komisja Lekarska ZUS, rozpoznając sprzeciw wnioskodawcy od orzeczenia Lekarza Orzecznika z dnia 23.08.2019, orzeczeniem z 04.10.2019 r. stwierdzając u ww. zaburzenia paranoiczne przewlekły zespól bólowy kręgosłupa, uznała ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy od 22.02.1990 do 28.08.2017 r. oraz za trwale całkowicie niezdolnego do pracy od 29.08.2017 r.

orzeczenie komisji lekarskiej k. 30 akt ZUS, opinia lekarska k. 67-68 dokumentacji medycznej ZUS sprzeciw k. 64 dokumentacji medycznej ZUS

W oparciu o ww. orzeczenie sporną decyzją z 22.10.2019 r. przyznano A. R. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 01.12.2018 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Wskazana decyzja została wysłana wnioskodawcy wraz z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia odwołania do Sądu w dniu 28.10.2019 r.

decyzja – k. 36-37 akt ZUS, adnotacja na decyzji k. 37 v

W świetle treści pisma ubezpieczonego z dnia 20.07.2020 r. wskazaną decyzję A. R. otrzymał 5.11.2020 r.

pismo z dnia 20.07.2020 r. k. 56-57 akt ZUS

Termin do wniesienia odwołania od spornej decyzji z dnia 22.10.2019 r. upływał 5.12.2019 r.

W treści pisma z dnia 20.07.2020 r. wnioskodawca wskazał, iż nie odpowiedział na kwestionowaną decyzję z dnia 22.10.2019 r. z uwagi na problemy psychiczne, problemy z pamięcią, logicznym rozumowaniem, problemy z podejmowaniem decyzji niemożność skoncentrowania się, stany lękowe, napady paniki i depresję. Podniósł, iż nie rozumiał treści listu co do możliwości odwołania się. Wskazał, iż wiedzę w tym zakresie uzyskał dopiero po wielokrotnych rozmowach z innymi ludźmi, którzy pomogli mu w pełni zrozumieć treść listu z ZUS.

pismo z dnia 20.07.2020 r. k. 56-57 akt ZUS

Odwołanie od spornej decyzji drogą mailową wnioskodawca wysłał w dniu 20.07.2020.

treść korespondencji mailowej z ZUS k. 51. Pismo z dnia 20.07.2020 k. 56-57 akt ZUS

Natomiast odwołanie opatrzone datą 20.07.2020 r. z zachowaniem wymaganej formy pisemnej zostało nadane w Kanadyjskiej P. Pocztowej w dniu 11.09.2020 r.

pismo z dnia 20.07.2020 r. k. 56-57 akt ZUS, koperta z potwierdzeniem nadania k. 58 akt ZUS

Kolejną decyzją z dnia 2.10.2020 r. również w odniesieniu do wniosku z dnia 24.12.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) oraz art. 17 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą o zabezpieczeniu społecznym z dnia 2 kwietnia 2008 r. (Dz.U z 2009 nr 133 poz. 1095) odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Od tej decyzji wnioskodawca nie złożył odwołania.

decyzja k. 65 akt ZUS

Decyzją z dnia 22.02.2021 r. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6.11.2021 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury wcześniejszej z uwagi na brak wymaganego 15 l okresu pracy w szczególnych warunkach oraz brak wymaganych 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

decyzja k. 13 akt emerytalnych ZUS

Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika wnioskodawcy o przesłuchanie ubezpieczonego w tej sprawie przez konsula, na okoliczność jak wyglądała jego praca jeszcze w Polsce, a ponadto na fakt jego stanu zdrowia i sytuacji materialnej. W uzasadnieniu powyższego wskazać nalży, iż zgodnie z treścią art. 299 kpc dowód z przesłuchania stron ma charakter pomocniczy i subsydiarny, w sytuacji gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W ocenie Sądu zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów były wystarczające dla rozważenia kwestii istotnej dla rozstrzygnięcia tj. oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji w świetle zrzutów wnioskodawcy doprecyzowanych przez jego pełnomocnika z urzędu na rozprawie w dniu 21.10.2021 r. zgodnie z którymi wysokość należnej ubezpieczonemu renty w związku z doznanym przez niego wypadkiem przy pracy od 1990 r. wynosić winna 1440 złotych. Podnieść należy, iż zaskarżona decyzja dotyczyła renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia nie zaś prawa do renty w związku z wypadkiem, czego dotyczyła zupełnie inna decyzja ZUS z dnia 2.10.2020 r. Ponadto wskazać należy, iż warunki w jakich pracował wnioskodawca w Polsce, to jak on sam ocenia swój stan zdrowia, nadto jego sytuacja materialna pozostają bez wpływu na ocenę wysokości należnego mu świadczenia. Tym samym przeprowadzenie wskazanego dowodu było całkowicie zbędne.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności odnieść należy się do żądania organu rentowego odrzucenia odwołania A. R. jako wniesionego po terminie.

Zgodnie z art. 477 ⁹ § 1 k.p.c. odwołanie od decyzji organów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję lub do protokołu sporządzonego przez ten organ,
w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji.

W myśl przepisu art. 477 ⁹ § 3 k.p.c. Sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Okolicznościami usprawiedliwiającymi opóźnienie odwołania jest więc przekroczenie terminu, które nie jest nadmierne i takie, które nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Wskazane przesłanki muszą wystąpić łącznie. /III AUz 31/14 - postanowienie SA Szczecin z dnia 11-04-2014/

Oznacza to, że w odrębnym postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w odniesieniu do odwołania wszczynającego postępowanie sądowe, nie są stosowane ogólne reguły postępowania o przywrócenie terminu, przewidziane w art. 168 i n. KPC. Sąd z urzędu dokonuje nie tylko sprawdzenia zachowania przez stronę terminu do wniesienia odwołania, ale także - w przypadku stwierdzenia opóźnienia - ocenia jego rozmiar oraz przyczyny. Sąd ma dyskrecjonalną możliwość potraktowania spóźnionego odwołania tak, jakby zostało wniesione w terminie. Może tego dokonać pod warunkiem uznania, że przekroczenie terminu nie jest nadmierne oraz, że nastąpiło z przyczyn niezależnych od skarżącego i stosownie do oceny tych okoliczności odwołanie odrzuca albo nadaje mu bieg. Sformułowanie w art. 477 ⁹ § 3 KPC „przyczyny niezależne” jest szersze od „braku winy strony” (art. 168 § 1 KPC) i pozwala na uwzględnienie także niektórych przyczyn zawinionych.

/III UK 434/19 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 25-06-2020/

Ze względu na aspekt „istotności interesu ubezpieczonego” w związku ze sprawą dotyczącą przyznania prawa do świadczenia emerytalnego / rentowego, przekroczenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji ZUS nie powinno skutkować odrzuceniem rzeczonego odwołania. Sąd winien, bowiem badać przy ocenie przekroczenia terminu rozmiar oraz przyczyny tegoż przekroczenia. /III AUa 1404/16 - wyrok SA Gdańsk z dnia 19-12-2016/

Za przyczyny niezależne od ubezpieczonego w złożeniu spóźnionego odwołania uważa się zwykle chorobę, nieporadność, brak właściwej porady i opieki, czy wprowadzenie w błąd przez organ rentowy.

W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie brak było podstaw do odrzucenia odwołania. W okolicznościach sprawy stwierdzenie iż przekroczenie terminu było nadmierne z przyczyn obciążających wnioskodawcę nie może zostać zaakceptowane. Sąd ma przy tym na uwadze że odwołanie od zaskarżonej decyzji z dnia 22.10.2019 r. doręczonej wnioskodawcy 5.11.2020 r. wpłynęło do ZUS 20.07.2020 r, zaś w kanadyjskiej placówce pocztowej zostało nadane dopiero 11.09.2020 r. Podnieść jednak należy, iż komunikacja z wnioskodawcą mieszkającym w Kanadzie, który samodzielnie nie obsługuje Internetu, a z uwagi na stan zdrowia, co potwierdza zgromadzony w sprawie materiał i treść pism, przy dochodzeniu swych świadczeń uzależniony jest od pomocy innych osób - jest utrudniona. Nie należy też tracić z pola widzenia, iż wnioskodawca, co potwierdza dokumentacja medyczna, cierpi na zaburzenia paranoiczne ma problemy z pamięcią logicznym rozumowaniem, z podejmowaniem decyzji, stany lękowe, napady paniki i depresję. W konsekwencji powyższego należy uznać, iż mógł mieć problemy ze zrozumieniem treści kierowanej do niego korespondencji, podniesieniem stosownych zarzutów i zaskarżeniem decyzji w przepisanym terminie. Z tych też względów z faktu złożenia odwołania dopiero we wrześniu 2020 r. nie sposób wywodzić dla niego ujemnych skutków procesowych.

W konsekwencji powyższego w punkcie pierwszym sentencji wyroku Sąd odmówił odrzucenia odwołania.

Co do meritum zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2021 r. poz. 291 t.j.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3. niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 58 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony jeżeli wynosi on łącznie co najmniej 5 lat dla osób u których niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed dniem złożenia wniosku o świadczenie lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 58 i ust.4 przepisu powyższego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny i jest całkowicie niezdolny do pracy.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 6 w/w ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

Przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do ustalenia wysokości świadczenia oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 – art. 17 ust. 1 w/w ustawy.

Zgodnie jednak z art. 17 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych renta z tytułu niezdolności do pracy wskutek wypadku przy pracy przysługuje niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy. Przy ustalaniu podstawy wymiaru renty nie stosuje się ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy, o którym mowa w art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. ( art. 17 ust. 3)

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 291 t.j.) podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Powołany ust. 6 stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z ust. 4 i ust. 5 art. 15 ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,

w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,

z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

Jak zaś stanowi ust. 2a art. 15 jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Stosownie do treści art. 18 ust -13 ustawy podstawę wymiaru emerytury lub renty dla osób posiadających okresy ubezpieczenia za granicą, o których mowa w art. 8, ustala się na zasadach określonych w art. 15-17. Przy ustalaniu kolejnych 10 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2, nie uwzględnia się lat kalendarzowych, w których ubezpieczony przez cały rok pozostawał w ubezpieczeniu za granicą. Jeżeli w ciągu 20 lat poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, zainteresowany nie był ubezpieczony w Polsce, podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zainteresowany przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą.

Przy tym kwoty najniższej renty z tytułu niezdolności do pracy określa art. 85 ustawy.

Z kolei zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy wypadkowej renta z tytułu niezdolności do pracy i renta szkoleniowa z ubezpieczenia wypadkowego nie może być niższa niż: 80% podstawy jej wymiaru - dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy.

Niemniej jednak z całą stanowczością podkreślenia wymaga, że sąd rozpoznając sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych bezwzględnie związany jest zakresem decyzji organu rentowego. Oznacza to, że treść decyzji wyznacza zakres i przedmiot rozpoznania sądowego, w którym sąd rozstrzyga o zasadności wniosku w granicach przedmiotu zaskarżonej decyzji. Sąd nie działa w zastępstwie organu rentowego, w związku z czym nie ustala prawa do świadczeń ale rozstrzyga wszelkie kwestie związane z prawem lub wysokością świadczenia objętego decyzją i jego rozstrzygnięcie odnosi się do zaskarżonej decyzji. Przed sądem wnioskodawca może żądać jedynie korekty stanowiska zajętego przez organ rentowy i wykazywać swoją rację, odnosząc się do przedmiotu sporu objętego zaskarżoną decyzją, natomiast nie może żądać czegoś, o czym organ rentowy nie decydował w tej konkretnej decyzji.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszego przypadku wskazać należy, iż we wniesionym odwołaniu wnioskodawca domagał się przyznania renty w związku z wypadkiem przy pracy w wysokości 1440 zł tj. w wysokości minimalnego świadczenia podkreślając, że renta przyznana zaskarżoną decyzją jest zaniżona. Niemniej jednak skarżący nie zauważa, że przedmiotem zaskarżonej decyzji była wyłącznie renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia, co wprost wynika z jej treści i uzasadnienia.

Zaskarżoną decyzją organ rentowy nie rozstrzygał o prawie wnioskodawcy do renty z tytułu wypadku przy pracy. Tej sfery dotyczyła inna decyzja organu z dnia 2.10.2020 r.

W konsekwencji powyższego Sąd Okręgowy badając prawidłowość zaskarżonej decyzji na skutek wniesionego odwołania nie może wypowiadać się co do braku przyznania od 1990 r. renty w związku z wypadkiem w kwocie 1440 zł.

Odnosząc się natomiast do prawidłowości wyliczenia świadczenia rentowego z ogólnego stanu zdrowia w związku z całkowitą niezdolnością do pracy ubezpieczonego, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w tym przedmiocie jakichkolwiek nieprawidłowości. Skarżący nie przedstawił jakichkolwiek konkretnych zarzutów w tym przedmiocie. Domagał się jedynie przyznania renty w związku z wypadkiem przy pracy, do którego doszło podczas pracy w Kanadzie w kwocie 1440 zł - od 1990 r. Nie wskazał żadnej argumentacji pozwalającej stwierdzić, że wyliczeń należnego mu świadczenia z ogólnego stanu zdrowia dokonano wadliwie z pominięciem określonych zarobków czy okresów ubezpieczenia co rzutowałoby na wysokość świadczenia. Co prawda odwołujący wywodził, iż w okresie zatrudnienia w Polsce jako operator dźwigu w Zarządzie (...) pracował w warunkach szczególnych, jednakże nie wskazał jak powyższe winno znaleźć przełożenie na wysokość należnego mu świadczenia.

Brak też podstaw do uznania, iż świadczenie przyznano w sposób niejako spóźniony, od nieprawidłowej daty.

Stosownie do treści art. 100 ust. 1 w/w ustawy, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa

Na mocy art. 129 ust. 1 cytowanej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy z wnioskiem o rentę wnioskodawca wystąpił w dniu 24.12.2018 r. Zaskarżoną decyzją świadczenie przyznano od 1.12.2018 r. tj. miesiąca w którym złożono wniosek. Zatem i w tym zakresie zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Mając zatem na względzie wymienione wyżej okoliczności Sąd Okręgowy w Łodzi na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w punkcie drugim wyroku oddalił wniesione odwołanie uznając je za niezasadne.

O zwrocie kosztów pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu orzeczono na podstawie z § 15 ust. 2 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę pranego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 roku, poz. 68) uwzględniając zwrot stawki podatku VAT.

J.L.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. wnioskodawcy przez PI