Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił P. B. prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej, całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizm, które powstało:

1. przed ukończeniem 18 roku życia;

2. w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia;

3. w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 14 kwietnia 2016 r. nie stwierdziła całkowitej niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 69 akta VIII U 1225/16/

W dniu 2 maja 2016 r. wnioskodawca złożył odwołanie od w/w decyzji. Wskazał, że nie zgadza się z decyzją Komisji Lekarskiej, twierdzi, że jego całkowita niezdolność do pracy powinna być orzeczona do 10 lutego 2017 roku kiedy to minie 5 lat od przeszczepu.

/odwołanie – k. 71 akta VIII U 1225/16/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k.118 akta VIII U 1225/16/

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt VIII U 1225/16 z dnia 14 grudnia 2017 roku zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał P. B. prawo do renty socjalnej od 1 kwietnia 2016 roku do dnia 29 lutego 2017 roku. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że wszystkie przesłanki do zmiany zaskarżonej decyzji zostały spełnione.

/wyrok – k. 267, uzasadnienie – k. 281-285/

Apelację od w/w wyroku Sądu Okręgowego złożył organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania od decyzji z dnia 21 kwietnia 2016 roku ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

/apelacja – k. 292-293/

Sąd Apelacyjny w Łodzi po rozpoznaniu wniesionej apelacji wyrokiem z dnia 14 września 2018 r. wydanym w sprawie III AUa 246/18 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za drugą instancję. W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, że opinia biegłego hematologa przeprowadzona przed sądem I instancji, sprowadzająca się do przedstawienia konkluzji, oparta o pozaustawowe kryteria niezdolności do pracy a mianowicie prowadzenie leczenia i obserwacji po leczeniu, musi być oceniana jako dowód nieprzydatny do orzekania. A dowód z tej opinii, przy sporze ograniczonym do spełnienia przesłanki całkowitej niezdolności i przy nie kwestionowaniu prawidłowości pozostałych przeprowadzonych w sprawie opinii był w praktyce jedynym dowodem, koniecznym i niezbędnym dla poczynienia prawidłowych ustaleń. Treść zaś rzeczonego dowodu wyklucza możliwość zakwalifikowania go inaczej jak dowodu nieprzydatnego i nie dającego odpowiedzi na postawioną tezę dowodową, a w konsekwencji jako dowodu nie dającego się uzupełnić lecz wymagającego ponownego przeprowadzenia. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe i dokona pełnych niezbędnych dla merytorycznego rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych mając na uwadze treść art. 4 i 5 ustawy o rencie socjalnej i ustawową definicję niezdolności do pracy.

/wyrok – k. 322, uzasadnienie – k. 323-327/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. B. urodził się (...) Ukończył technikum elektroniczne bez dyplomu i matury. Pobierał w okresie od 28 maja 2011 roku do 31 marca 2016 roku rentę socjalną, w dniu 22 lutego 2016 roku złożył kolejny wniosek o ustalenie prawa do renty socjalnej.

/okoliczności bezsporne/

Lekarz Orzecznik orzeczeniem z dnia 14 kwietnia 2016 r. rozpoznał stan po białaczce limfoblastycznej. Obecnie w całkowitej remisji schorzenia bez konieczności leczenia. Brak istotnego naruszenia sprawności organizmu powodującego długotrwałą niezdolność do jakiejkolwiek pracy zarobkowej.

/opinia lekarska – k. 5 akt ZUS/

Ubezpieczony złożył sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

/bezsporne/

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 14 kwietnia 2016 r. uznała, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

/ orzeczenie – k. 4 akt ZUS/

W konsekwencji decyzją z dnia 21 kwietnia 2016 r. odmówiono ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej.

/ decyzja – k. 69 akta VIII U 1225/16/

W wyniku badania psychologicznego stwierdzono u niego skłonności do koncentracji na dolegliwościach somatycznych i somatyzacji objawów oraz skłonności do chwiejności emocjonalnej, która to osobowość wynika ze stanu somatycznego. Stwierdzono występowanie znacznych skłonności do dysymulacji trudności osobowościowych i przedstawia siebie jako osoby poprawnie funkcjonującej.

/opinia biegłego sądowego psychologa – k.68/

Badaniem psychiatrycznym u skarżącego stwierdzono brak istotnych zaburzeń psychicznych oraz przebyte epizody zaburzeń nastroju o charakterze reaktywnym.

/opinia biegłego sądowego psychiatry – k. 65-66/

U P. B. rozpoznano ostrą białaczkę limfoblastyczną pre-T w całkowitej remisji. Stan po chemioterapii (2011r.) i przeszczepieniu alogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych od dawcy niespokrewnionego (2012r.). Ostra postać choroby przeszczep przeciwgospodarzowi (GvHD) o typie skórnym w wywiadzie (2012r.). Stan po reaktywacji zakażenia (...) z odpornością na gancyklowir (2012r.). Nawracające infekcje dróg oddechowych w wywiadzie, w tym lewostronne zapalenie płuc (2014r.). Zaburzenia reaktywne i epizod depresyjny w wywiadzie.

Naruszenie funkcji układu krwiotwórczego spowodowane zachorowaniem na ostrą białaczkę limfoblastyczną w 2011 r., a następnie chemioterapią wraz z przeszczepem alogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych i chorobą przeszczep przeciw gospodarzowi spowodowało zwiększenie stopnia globalnych ograniczeń w funkcjonowaniu ubezpieczonego, zwłaszcza w pierwszym roku od zakończenia leczenia onkologicznego. W kolejnych dwóch latach dominowało upośledzenie odporności powodujące zwiększoną skłonność do infekcji. Co istotne zasadnicza choroba nowotworowa pozostaje w remisji od zakończenia leczenia onkologicznego (od lutego 2012 r.), ale ostre powikłania infekcyjne i autoimmunizacyjne spowodowane chemioterapią i transplantacją ustąpiły po kolejnych 12 miesiącach (2013r.). Od tego czasu ubezpieczony nie wymagał leczenia, poza jednorazowym epizodem zapalenia płuc w lipcu 2014 r., ani nie podaje występowania istotnych dolegliwości.

Nie stwierdza się też istotnych odchyleń w laboratoryjnych badaniach dodatkowych, chociaż niewątpliwym następstwem przebytej choroby i leczenia onkologicznego może być długotrwale utrzymująca się skłonność do infekcji. Po upływie 8 lat od zachorowania na białaczkę nie ma cech wznowy choroby, ubezpieczony jest w pełni wydolny oddechowo i krążeniowo, nie ma klinicznych ani biochemicznych cech niewydolności innych narządów. Brak podstaw do stwierdzenia, by po dacie 31 marca 2016 r. występowało naruszenie sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym niezdolność do pracy. Okres 5 lat od zakończenia leczenia bez nawrotu choroby nowotworowej jest umownie przyjętym okresem, po upływie którego można postrzegać osobę chorą na nowotwór za wyleczoną. Powyższe założenia nie odnoszą się wprost do nowotworów układowych w tym ostrej białaczki limfoblastycznej, w przypadku których stosowane są odrębne kryteria remisji i tzw. wyleczenia.

Nadto, i co najważniejsze, to nie można utożsamiać tego umownego okresu 5 lat za czas niezbędny do uzyskania pełnej rekonwalescencji ustroju po zastosowanym leczeniu przeciwnowotworowemu oraz potwierdzenia skuteczności zastosowanego leczenia, albowiem powrót do zdrowia po leczeniu choroby nowotworowej jest w każdym przypadku indywidualny, w tym jest zależny przede wszystkim od rodzaju nowotworu i zastosowanych metod leczenia, a także od wieku chorego i chorób towarzyszących.

W przypadku osoby odwołującej po zakończonym leczeniu indukującym, konsolidacji i transplantacji uzyskano całkowitą remisję białaczki i 100 % chimeryzm dawcy, bez konieczności stosowania leków immunosupresyjnych i innych od lutego 2013 r.

Wnioskodawca w okresie od 28 maja 2011 r. do 31 marca 2016 r. pobierał rentę socjalną z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Po tym okresie nie stwierdzono ani nawrotu choroby nowotworowej ani powikłań narządowych zastosowanego wcześniej leczenia onkologicznego, a badania przeprowadzone przez lekarz orzeczników i Komisję Lekarską ZUS nie wykazały u wnioskodawcy istotnego naruszenia sprawności organizmu powodującego długotrwałą niezdolność do jakiejkolwiek pracy. Przebyta choroba nowotworowa i następstwa leczenia onkologicznego pozwalają ubezpieczonemu na wykonywanie zatrudnienia zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, z wyłączeniem pracy w dużych zbiornikach ludzkich i/lub w warunkach środowiska zwiększających ryzyko infekcji. Ubezpieczony był całkowicie niezdolny do pracy w okresie od 28 maja 2011 r. do 31 marca 2016 r. Po tej dacie ani obecnie ubezpieczony nie był i nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

/pisemna opinia biegłego hematologa K. W. (1) k. 358-360, pisemna opinia uzupełniająca biegłego hematologa K. W. (1) k. 390-392/

Sąd dokonał następującej oceny materiału dowodowego:

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumentację lekarską oraz opinię biegłego hematologa K. W., psychiatry i psychologa. Przy czym najistotniejsza z punktu widzenia schorzenia wnioskodawcy oraz z punktu widzenia dotychczasowego postępowania była opinia biegłego hematologa K. W..

Opinia ta jest wiarygodna i sporządzona została przez biegłego o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzenia, na jakie cierpi wnioskodawca, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie odwołującego się. Biegły w sposób wyczerpujący określił schorzenia, jakie występują u P. B. i ocenił ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Biegły w swoich opiniach jednoznacznie wskazał, że ubezpieczony nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy.

Opinia ta jest jasna zupełna, nie zawiera braków i wyjaśnia wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z treści opinii. W ocenie Sądu nie ma podstaw do tego by podważać wiarygodność i moc dowodową opinii biegłego, a kwestia zdolności do pracy wnioskodawcy została dostatecznie wyjaśniona. Opinia daje wystarczający obraz stanu zdrowia ubezpieczonego i co do konkluzji są zbieżne z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS.

Opinia została doręczona stronom z obowiązkiem do ustosunkowania się do niej. Na skutek złożonego przez wnioskodawcę zastrzeżenia na opinii biegłego Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z uzupełniającej opinii biegłego hematologa. Biegły w pisemnej opinii uzupełniającej odniósł się do zarzutów stawianych przez wnioskodawcę i podtrzymał opinię podstawową.

Wnioskodawca nie zgłaszał dalszych wniosków dowodowych w zakresie dowodu z opinii biegłych, wnosił, by rozstrzygnięcie zostało oparte na wydanej poprzednio opinii biegłego hematologa – J. H..

W ocenie Sądu opinia ta nie była przydatna do rozstrzygnięcia z uwagi na jej niezupełność, ogólność oraz miejscami sprzeczność. Z opinii tej nie wynikało na czym polegało naruszenie sprawności organizmu, przy całkowitej remisji choroby, biegły wskazywał na trwałą czasową niezdolność do pracy, nie określił stopnia niezdolności do pracy, nie oparł ustaleń w oparciu o ustawową przesłankę niezdolności do pracy. W taki też sposób (jako nieprzydatny dla rozstrzygnięcia) zakwalifikował powyższy dowód Sąd Apelacyjny w Łodzi, rozpoznając apelację i uchylając wyrok Sądu Okręgowego, który został oparty na tej opinii.

Wnioskodawca zakwestionował opinię biegłego K. W., jednakże nie wskazał żadnych merytorycznych zarzutów do opinii biegłego, powołując się jedynie na korzystną opinię dla niego wydaną w sprawie VIII U 1224/16, którą to Sąd Apelacyjny uznał za dowód nieprzydatny. Natomiast biegły w opinii uzupełniającej odniósł się do stawianych przez ubezpieczonego zarzutów. W sposób jednoznaczny wskazał ponownie, że wnioskodawca jest osobą zdolną do pracy i jego stan zdrowia po przebytej chorobie nowotworowej nie uzasadnia orzeczenia o niezdolności do pracy.

Wnioskodawca w piśmie kwestionującym opinię biegłego wskazał, że jest osobą niepełnosprawną z orzeczeniem o niepełnosprawności z dnia 12 grudnia 2015 r. wydanym przez (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Wskazał, że zaliczono go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności w okresie do 31 grudnia 2016 r. nie przedstawił jednak przed Sądem stosownego orzeczenia.

Jednakże mimo to Sąd Okręgowy wskazuje, że pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sąd Najwyższy odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść należy, że przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji w wyniku uwzględnienia apelacji organu rentowego przez Sąd Apelacyjny pociąga za sobą zgodnie z art. 386 § 6 k.p.c. związanie oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji.

Związanie wykładnią i wskazaniami Sądu Apelacyjnego oznacza, że sąd pierwszej, któremu sprawa została przekazana, nie może przepisów prawa (materialnego i procesowego) interpretować odmiennie niż to wynika z uzasadnienia orzeczenia zapadłego przed Sądem Apelacyjnym oraz musi zastosować się do wskazań zawartych w uzasadnieniu tego Sądu.

Sąd drugiej instancji wyrokiem z dnia 14 września 2018 r. wydanym w sprawie III AUa 246/18 uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie VIII U 1225/16 i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygniecie o kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Zgodnie z wytycznymi Sądu II instancji Sąd I instancji ponownie rozpoznając sprawę powinien przeprowadzić ponownie postępowanie dowodowe, tj. dowód z opinii biegłego hematologa. Dokonać pełnych niezbędnych dla merytorycznego rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych mając na uwadze treść art. 4 i 5 ustawy o rencie socjalnej i ustawową definicję niezdolności do pracy.

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz.U. 2003 nr 135 poz. 1268 z póź. zm.) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1)przed ukończeniem 18 roku życia;

2)w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia;

3)w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej,

przy czym osobie, która spełnia powyższe warunki przysługuje renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała albo renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa, która przysługuje przez okres wskazany w decyzji jednostki organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Z kolei w myśl art. 5 cyt. ustawy ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1778 z późn. zm.).

Natomiast w myśl art. 15 tej ustawy w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio: art. 12-14, 61, 88-94, 98, 100 ust. 1 i 2, art. 101, 102 ust. 1, art. 104 ust. 4, art. 107, 114, 116 ust. 1b i 2, art. 118 ust. 1-5, art. 119 ust. 1, art. 121, 122 ust. 1, art. 126, 128, 129 ust. 1, art. 130 ust. 1, 2 i 3 pkt 1, art. 133-135 oraz 137-144 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1778 z późn. zm.)

Zgodnie z treścią art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawca aktualnie nie spełnia podstawowego warunku, od którego uzależnia się przyznanie prawa do renty socjalnej, a mianowicie brak jest całkowitej niezdolności do pracy.

W świetle poczynionych ustaleń stwierdzić bowiem należy, że u P. B. rozpoznano ostrą białaczkę limfoblastyczną pre-T w całkowitej remisji. Stan po chemioterapii (2011r.) i przeszczepieniu alogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych od dawcy niespokrewnionego (2012r.). Ostra postać choroby przeszczep przeciwgospodarzowi (GvHD) o typie skórnym w wywiadzie (2012r.). Stan po reaktywacji zakażenia (...) z odpornością na gancyklowir (2012r.). Nawracające infekcje dróg oddechowych w wywiadzie, w tym lewostronne zapalenie płuc (2014r.). Zaburzenia reaktywne i epizod depresyjny w wywiadzie.

Naruszenie funkcji układu krwiotwórczego spowodowane zachorowaniem na ostrą białaczkę limfoblastyczną w 2011 r., a następnie chemioterapią wraz z przeszczepem alogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych i chorobą przeszczep przeciw gospodarzowi spowodowało zwiększenie stopnia globalnych ograniczeń w funkcjonowaniu ubezpieczonego, zwłaszcza w pierwszym roku od zakończenia leczenia onkologicznego. W kolejnych dwóch latach dominowało upośledzenie odporności powodujące zwiększoną skłonność do infekcji. Co istotne zasadnicza choroba nowotworowa pozostaje w remisji od zakończenia leczenia onkologicznego (od lutego 2012 r.), ale ostre powikłania infekcyjne i autoimmunizacyjne spowodowane chemioterapią i transplantacją ustąpiły po kolejnych 12 miesiącach (2013r.). Od tego czasu ubezpieczony nie wymagał leczenia, poza jednorazowym epizodem zapalenia płuc w lipcu 2014 r., ani nie podaje występowania istotnych dolegliwości.

Nie stwierdza się też istotnych odchyleń w laboratoryjnych badaniach dodatkowych, chociaż niewątpliwym następstwem przebytej choroby i leczenia onkologicznego może być długotrwale utrzymująca się skłonność do infekcji. Po upływie 8 lat od zachorowania na białaczkę nie ma cech wznowy choroby, ubezpieczony jest w pełni wydolny oddechowo i krążeniowo, nie ma klinicznych ani biochemicznych cech niewydolności innych narządów. Brak podstaw do stwierdzenia, by po dacie 31 marca 2016 r. występowało naruszenie sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym niezdolność do pracy. Okres 5 lat od zakończenia leczenia bez nawrotu choroby nowotworowej jest umownie przyjętym okresem, po upływie którego można postrzegać osobę chorą na nowotwór za wyleczoną. Powyższe założenia nie odnoszą się wprost do nowotworów układowych w tym ostrej białaczki limfoblastycznej, w przypadku których stosowane są odrębne kryteria remisji i tzw. wyleczenia.

Nadto, i co najważniejsze, to nie można utożsamiać tego umownego okresu 5 lat za czas niezbędny do uzyskania pełnej rekonwalescencji ustroju po zastosowanym leczeniu przeciwnowotworowemu oraz potwierdzenia skuteczności zastosowanego leczenia, albowiem powrót do zdrowia po leczeniu choroby nowotworowej jest w każdym przypadku indywidualny, w tym jest zależny przede wszystkim od rodzaju nowotworu i zastosowanych metod leczenia, a także od wieku chorego i chorób towarzyszących.

W przypadku osoby odwołującej po zakończonym leczeniu indukującym, konsolidacji i transplantacji uzyskano całkowitą remisję białaczki i 100 % chimeryzm dawcy, bez konieczności stosowania leków immunosupresyjnych i innych od lutego 2013 r.

Wnioskodawca w okresie od 28 maja 2011 r. do 31 marca 2016 r. pobierał rentę socjalną z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Po tym okresie nie stwierdzono ani nawrotu choroby nowotworowej ani powikłań narządowych zastosowanego wcześniej leczenia onkologicznego, a badania przeprowadzone przez lekarz orzeczników i Komisję Lekarską ZUS nie wykazały u wnioskodawcy istotnego naruszenia sprawności organizmu powodującego długotrwałą niezdolność do jakiejkolwiek pracy. Przebyta choroba nowotworowa i następstwa leczenia onkologicznego pozwalają ubezpieczonemu na wykonywanie zatrudnienia zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, z wyłączeniem pracy w dużych zbiornikach ludzkich i/lub w warunkach środowiska zwiększających ryzyko infekcji. Ubezpieczony był całkowicie niezdolny do pracy w okresie od 28 maja 2011 r. do 31 marca 2016 r. Po tej dacie ani obecnie ubezpieczony nie był i nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje zatem, iż wnioskodawca nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w spornym okresie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy .